KIO 3518/20 POSTANOWIENIE dnia 15 stycznia 2021 r.

POSTANOWIENIE 

 z dnia 15 stycznia 2021 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza – w składzie:   Przewodniczący:   Piotr Kozłowski 

po  rozpoznaniu  na  posiedzeniu 

niejawnym  bez  udziału  stron  i  uczestników  postępowania 

odwoławczego  15  stycznia  2021  r.  w  Warszawie  odwołania  wniesionego  do  Prezesa 

Kra

jowej Izby Odwoławczej 29 grudnia 2020 r.  

przez wykonawc

ę: S. K. Firma Handlowo-Usługowa „OPTIMA”, Zebrzydowice 

w 

postępowaniu  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  pn.  Opracowanie  dokumentacji 

projektowej 

dla 

zadania: 

„Przebudowa  drogi  powiatowej  4116S  ul.  Legionów 

w   Czechowicach-

Dziedzicach  na  odcinku  od  Ronda  Żołnierzy  do  ul.  Lipowskiej  –  etap  II” 

(nr  

postępowania ZDP.272.3.17.2020) 

prowadzonym przez 

zamawiającego: Powiat Bielski z siedzibą w Bielsku-Białej 

przy  udziale  wykonawcy:   

Biuro  Inżynierskie  MK  sp.  j.  M.  K.,  K.  S.  z siedzibą  w 

Oświęcimiu  –  zgłaszającego  przystąpienie  do  postępowania  odwoławczego  po  stronie 

Z

amawiającego 

orzeka: 

Odrzuca odwołanie. 

Kosztami  postępowania  obciąża  S.  K.  Firmę  Handlowo-Usługową  „OPTIMA”  w 

Zebrzydowicach  i zalicza w  

poczet kosztów postępowania odwoławczego kwotę 7500 

zł  00  gr  (słownie:  siedem  tysięcy  pięćset  złotych  zero  groszy)  uiszczoną  przez 

O

dwołującego tytułem wpisu od odwołania. 

Stosownie  do  art.  198a  i  198b  ustawy  z  dnia  29  stycznia  2004  r. 

–  Prawo  zamówień 

publicznych  (t.j.  Dz.  U.  z  2019  poz.  1843  ze  zm.)  w  zw.  z  art.  92  ust.  1  ustawy  z  dnia  11 

września  2019  r.  Przepisy  wprowadzające  ustawę  ‒  Prawo  zamówień  publicznych  (Dz.  U. 

poz.  2020)  na  niniejsze  postanowienie 

–  w  terminie  7  dni  od  dnia  jego  doręczenia  – 

przysługuje  skarga  za  pośrednictwem  Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej  do  Sądu 

Okręgowego w Warszawie. 

U z a s a d n i e n i e 

Powiat  Bielski  z  siedzibą  w  Bielsku-Białej  {dalej:  „Zamawiający”}  prowadzi 

na  podstawie ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. 

– Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. 

z 2019 poz. 1843 ze zm.) {

dalej: „ustawa pzp” lub „pzp”) w trybie przetargu nieograniczonego 

postępowanie  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  na  usługi  pn.  Opracowanie 

dokumentacji  projektowej  dla  zadania:  Budowa  analizacji  sanitarnej  w 

miejscowościach 

Racula  i  Drzonków  w  Gminie  Zielona  Góra  (nr  postępowania  POiŚ/1.1/NFOŚiGW-03/K). 

Ogłoszenie  o  przedmiotowym  zamówieniu  23  listopada  2020  r.  zostało  zamieszczone 

w 

Biuletynie  Zamówień  Publicznych  pod  nr  613922-N-2020.Wartość  przedmiotowego 

zamówienia  jest  niższa  niż  kwoty  określone  w  przepisach  wydanych  na  podstawie  art.  11 

ust. 8 ustawy pzp. 

22  grudnia  2020  r. 

Zamawiający  przekazał  wykonawcom  drogą  elektroniczną 

zawiadomienie  o  rozstrzygnięciu  powyższego  postępowania  –  wyborze  jako 

najkorzystniejszej oferty złożonej przez Biuro Inżynierskie MK sp. j. M. K., K. S. z siedzibą w 

Oświęcimiu {dalej: „Biuro Inżynierskie MK”}. 

29  grudnia  2020  r.  {pismem  datowanym  na  23  grudnia  2020  r.}  S.  K.  Firma 

Handlowo-

Usługowa  „OPTIMA”,  Zebrzydowice  {dalej:  „Odwołujący”}  wniosła  w  formie 

pisemnej  do 

Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej  odwołanie  od  powyższej  czynności 

Zamawiającego, któremu zarzucił naruszenie art. 7 ust. 1 ustawy pzp przez nieuzasadnione 

przyznanie  Biuru  Inżynierskiemu  MK  w  kryterium  doświadczenia  projektanta  maksymalnej 

liczby  30  pkt,  zamiast  10  pkt. 

Odwołujący  wniósł  o  nakazanie  Zamawiającemu 

przeprowadzenia ponownej oceny ofert. 

Odwołanie  nie  zawiera  informacji  odnośnie  daty  otrzymania  zawiadomienia 

o 

wyborze  najkorzystniejszej  oferty,  jednak  data,  jaką  zostało  ono  opatrzone  (23  grudnia 

r.),  a  także  załączone  potwierdzenie  przekazania  w  tej  dacie  kopii  odwołania 

Zamawiającemu  nie  są  sprzeczne  z  przesłaną  do  Izby  przez  Zamawiającego  informacją, 

że zawiadomienie to zostało przesłane do Odwołującego 22 grudnia 2020 r. (co potwierdzają 

załączone wydruki korespondencji elektronicznej). 

24  grudnia  2020  r. 

Odwołującego  nadał  powyższe  odwołanie  w  placówce  Poczty 

Polskiej  w  Zebrzydowicach  (usługa  kurierska  „Pocztex”)  do  Prezesa  Krajowej  Izby 

Odwoławczej {pieczęć i nalepka adresowa w aktach sprawy}. 

29  grudnia  2020 

r.  odwołanie  wpłynęło  do  Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej 

{p

rezentata widniejąca na nalepce adresowej i na pierwszej stronie odwołania}. 

Odwołanie  zostało  więc  wniesione  do  Prezesa  Izby  7  dnia  od  otrzymania  przez 

Odwołującego  zawiadomienia  o  rozstrzygnięciu  postępowania  prowadzonego  przez 

Zamawiającego.  

Wobec  ustalenia  na  podstawi

e  treści  złożonego  odwołania  oraz  akt  sprawy 

odwoławczej powyższych okoliczności, Izba zważyła, co następuje: 

A

rt.  189  ust.  2  pzp  zawiera  enumeratywne  wyliczenie  przesłanek  stanowiących 

podstawę odrzucenia odwołania, których zaistnienie w danej sprawie Izba zobowiązana jest 

wziąć  pod  uwagę  z  urzędu,  zgodnie  z  przepisem  art.  189  ust.  4  pzp.  Jedną  z  podstaw 

odrzucenia  odwołania  wynikającą  z  przepisu  art.  189  ust.  2  pkt  3  pzp  jest  okoliczność 

wniesienia odwołania po upływie terminu określonego w ustawie.  

Izba st

wierdziła zaistnienie powyższej przesłanki w rozpoznawanej sprawie. 

Izba  zważyła,  że  odwołanie  zostało  wniesione  po  upływie  terminu  wynikającego 

z  art.  182 ust. 1 pkt 2 

pzp, zgodnie z którym odwołanie wnosi się w terminie 5 dni od dnia 

przesłania  informacji  o  czynności  zamawiającego  stanowiącej  podstawę  jego  wniesienia  – 

jeżeli zostały przesłane w sposób określony w art. 180 ust. 5 pzp (to jest przy użyciu środków 

komunikacji  elektronicznej) 

–  w  przypadku gdy  wartość  zamówienia  jest  większa  niż  kwoty 

określone w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 pzp.  

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 180 ust. 4 pzp odwołanie wnosi się do Prezesa 

Krajowej  Izby  Odwoławczej  w  formie  pisemnej  lub  w  postaci  elektronicznej  opatrzonej 

bezpiecznym 

podpisem 

elektronicznym 

weryfikowanym 

przy 

pomocą  ważnego 

kwalifikowanego  certyfikatu 

lub  równoważnego  środka,  spełniającego  wymogi  dla  tego 

rodzaju podpisu. Jedno

cześnie w przeciwieństwie do dawnej (przed 2009 r.) obowiązującego 

art. 

184  ust.  2  pzp,  dotyczącego  wnoszenia  odwołań  do  Prezesa  Urzędu  Zamówień 

Publicznych,  aktualnie 

obowiązujący  przepis  nie  przewiduje,  że  złożenie  odwołania 

w 

placówce  pocztowej  operatora  publicznego  {wg  aktualnej  nomenklatury  „operatora 

wyznaczonego”}  jest  równoznaczne  z  wniesieniem  odwołania.  Ustawodawca  przesądził 

w 

ten sposób o utożsamieniu wniesienia odwołania z jego doręczeniem do Prezesa Krajowej 

Izby  Odwoławczej.  Musiała  to  być  świadoma  i  celowa  decyzja  ustawodawcy,  skoro 

jednocześnie  w  ustawie  pzp  wprost  zapisano,  że  złożenie  skargi  w  placówce  pocztowej 

operatora publicznego {od 1 stycznia 2013 r. operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy  

z  dnia  23  listopada  2012  r. 

–  Prawo  pocztowe  (Dz.  U.  poz.  1529)  jest  równoznaczne  z  jej 

wniesieniem  (art.  198b  ust.  2  zd.  2  pzp).  Tym  samym 

w  obowiązującym  już  ponad  10  lat 

stanie  prawnym  nie  ma  podstaw  prawnych  do  uznania, 

że  z  chwilą  nadania  odwołania 

w 

placówce  pocztowej  operatora  wyznaczonego  (aktualnie  jest  nim  Poczta  Polska  S.A. 

z 

siedzibą  w Warszawie)  następuje  wniesienie odwołania do  Prezesa  Izby, gdyż  znaczenie 

ma data faktycznego dotarcia tej korespondencji do adresata.  

Zbieżne  stanowisko  w  analogicznych  stanach  faktycznych  –  odnośnie  braku 

domniemania,  że   łożenie  odwołania  w  placówce  pocztowej  jest  równoznaczne  z  jego 

wniesieniem  do  Prezesa  Izby 

–  było  i  jest  konsekwentnie  prezentowane  w  orzecznictwie 

Izby, w szczególności wskazać tu można na postanowienia wydane: 1 lipca 2010 r. sygn. akt 

KIO 1279/11, 9 lipca 2010 r. sygn. akt KIO 1382/10, 20 lipca 2010 r. sygn. akt KIO 1424/10, 

11 sierpnia 2010 r. sygn. akt KIO 

1598/10, 17 października 2011 r. sygn. akt  KIO 2201/11, 

2 sierpnia 2012 r. sygn. akt KIO 1588/12, 4 kwietnia 2013 r. sygn. akt KIO 667/13, 9 kwietnia 

2013  r.  sygn.  akt  KIO  731/13,  8  lipca  2013  r.  sygn.  akt  KIO  1562/13,  20  sierpnia  2014  r. 

sygn. akt KIO 1654/20, 

jak również w orzecznictwie sądów powszechnych (np. wyrok Sądu 

Okręgowego  w  Katowicach  z  16  września  2010  r.  sygn.  akt  XIX  Ga  302/10  oraz  Sądu 

Okręgowego we Wrocławiu z 16 listopada 2010 r. sygn. akt X Ga254/10). 

Pona

dto prawidłowość takiego stanowiska został potwierdzona przez Sąd Najwyższy, 

który  7  lutego  2014  r.  w  sprawie  sygn.  akt  III  CZP  90/13  podjął  następującą  uchwałę: 

Do zachowania  przewidzianego w art. 182 ust. 1 pkt 2 pzp  

terminu do wniesienia odwołania 

o

d  czynności  zamawiającego  w  postępowaniu  o  udzielenie  zamówienia  nie  ma  znaczenia 

dzień  oddania  odwołania  w  polskiej  placówce  pocztowej  operatora  wyznaczonego 

w rozumieniu  ustawy  z  2012  r.   

Prawo  pocztowe  lub  w  placówce  pocztowej  operatora 

świadczącego  pocztowe  usługi  powszechne  w  innym  państwie  członkowskim  Unii 

Europejskiej. 

Sąd Najwyższy zwrócił m.in. uwagę, że spośród dyrektyw preferencji metod wykładni 

pier

wszeństwo ma wykładnia językowa, a stosownie do treści art. 180 ust. 4 pzp odwołanie 

wnosi  się  do  Prezesa  Izby,  co  według  słownika  języka  polskiego  oznacza  przedstawienie, 

przedłożenie  komuś  coś  do  rozpatrzenia,  załatwienia,  chodzi  zatem  o  dotarcie  odwołania 

do jego  adresata.  Z  tego  samego  przepisu  nie  wynika,  aby  dla  zachowania  terminu 

do wniesienia 

odwołania  miało  jakiekolwiek  znaczenie  oddanie  odwołania  w  polskiej 

placówce  pocztowej  operatora  wyznaczonego  w  rozumieniu  ustawy  z  dnia  23  listopada 

r. Prawo pocztowe, czy też  stosownie do zmiany wprowadzonej do art. 165 § 2 kpc 

ustawą  z  dnia  13  czerwca  2013  r.  o  zmianie  ustawy  –  Kodeks  postępowania  cywilnego 

(Dz. U.  z  2013  r.  Nr  880) 

w  placówce  pocztowej  operatora  świadczącego  pocztowe  usługi 

w 

innym  państwie  członkowskim  Unii  Europejskiej.  Ten  rezultat  wykładni  językowej 

wzmacniają  także  argumenty  właściwe  dla  wykładni  systemowej,  celowościowej 

i  historycznej W 

najważniejszych ustawach proceduralnych (por. poza art. 165 § 2 kpc, art. 

124  kpk,  art.  57  §  5  pkt  2  kpa)  przyjmuje  się  wprawdzie,  jako  regułę,  że  nadanie  pisma 

w 

placówce  pocztowej  operatora  publicznego  jest  równoznaczne  z  wniesieniem  go 

do organu,  jednak  w 

każdym  z  tych  postępowań  domniemanie  to  wynika  wprost  z  treści 

przepisów.  Tak  też  w  ustawie  regulującej  zamówienia  publiczne  i  to  tylko  w  odniesieniu 

do jednego  ze 

środków  ochrony  prawnej,  a  mianowicie  do  skargi  na  orzeczenie  Izby,  którą 

wnosi się do sądu, w art. 198b ust. 2 zdanie drugie pzp przewidziano, że wniesienie skargi 

w 

placówce  pocztowej  operatora  wyznaczonego  w  rozumieniu  ustawy  z  dnia  23  listopada 

2012 r. 

– Prawo pocztowe (Dz. U. poz. 1529) jest równoznaczne z jej wniesieniem.  

Odnośnie  zmiany  w  stosunku  do  poprzedniego  stanu  prawnego  Sąd  Najwyższy 

wskazał,  że  metodą  regulacji  negatywnej  ustawodawca  wyłączył  stosowanie  tego 

domniemania  również  w  drodze  analogii  (czy  to  legis  czy  iuris)  do  wniesienia  odwołania. 

Taki zamiar  ustawodawcy  potwierdza  uzasadnienie  do  projektu  ustawy  z  dnia  9  grudnia 

2009  r.  (druk  sejmowy  Sejm  RP  VI  nr  2310).  W  uzasadnieniu  celu  tak  radykalnej  zmiany 

w 

systemie  środków  odwoławczych  przewidzianych  w  ustawie  regulującej  zamówienia 

publiczne  uwzględniono  konsekwencje  polegające  na  wydłużeniu  procesu  udzielania 

zamówień  publicznych.  Celem  nowelizacji  było  zaproponowanie  rozwiązań,  które 

ograniczają ten negatywny skutek działania systemu środków ochrony prawnej. 

Sąd  Najwyższy  zwrócił  także  uwagę,  że  dokonana  2  grudnia  2009  r.  nowelizacja 

ustawy  Prawo  zamówień  publicznych  jest  wyrazem  wdrożenia  dyrektywy  2007/66/WE 

Parlamentu  Europejskiego  i  Rady  z  dnia  11  grudnia  2007  r.,  zmieniającej  dyrektywy  Rady 

89/665/E

WG  i  92/13/EWG  w  zakresie  poprawy  skuteczności  procedur  odwoławczych 

w  d

ziedzinie udzielania zamówień publicznych (Dz. Urz. UE. L Nr 335 s. 31). W dyrektywie 

2007/66/WE  uporządkowano  przesłanki  i  terminy  wnoszenia  środków  odwoławczych, 

podkreślając  jednocześnie,  że  podstawowymi  jej  założeniami  są  powszechność,  szybkość 

i  

skuteczność  środków  odwoławczych,  nakierowanych  na  wzmocnienie  zasad  równości, 

konkurencyjności, przejrzystości oraz efektywności zamówień publicznych. 

Sąd  Najwyższy  podniósł  również,  że  w  dobie  współczesnych  środków  komunikacji 

społecznej, powszechności urządzeń do przekazywania informacji, dopuszczenie w art. 180 

ust.  4  pzp 

wniesienia odwołania w  formie  elektronicznej  opatrzonej  bezpiecznym  podpisem 

elektronicznym  zdefiniowanym  w  ustawie 

z  dnia  18  września  2001  r.  o  podpisie 

elektronicznym  (Dz.  U.  z  2013  r.  poz.  262)  niweluje  ewentualne  niedogodności  związane 

z  

wniesieniem równoważnego odwołania w formie pisemnej do Prezesa Izby. 

Wobec  stwierdzenia  zajścia  powyżej  wskazanej  przesłanki  odrzucenia  odwołania, 

Izba  nie  mogła  merytorycznie  rozpoznać  odwołania,  które  podlega  obligatoryjnemu 

odrzuceniu  na  podstawie  art.  189  ust.  2  pkt  3  pzp. 

Z  tego  względu  Izba  –  działając  na 

podstawie art. 192 ust. 1 zd. 2 w zw. z art. 189 ust. 3 zd. 1 ustawy pzp 

– odrzuciła odwołanie 

na pos

iedzeniu niejawnym bez udziału Stron i Przystępującego.  

O  kosztach  postępowania  odwoławczego  orzeczono  stosownie  do  jego  wyniku 

na podstawie art. 

192 ust. 9 i 10 ustawy Prawo zamówień publicznych oraz zgodnie z § 3 pkt 

1  i 

§  5  ust.  4  rozporządzenia  Prezesa  Rady  Ministrów  z  dnia  15  marca  2010  r.  w  sprawie 

wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów kosztów w postępowaniu 

odwoławczym  i  sposobu  ich  rozliczania  (t.j.  Dz.  U.  z  2018  r.  poz.  972)  –  obciążając 

Od

wołującego tymi kosztami w postaci uiszczonego przez niego wpisu od odwołania.