KIO 767/22 WYROK dnia 7 kwietnia 2022 r.

Sygn. akt KIO 767/22 

WYROK 

z dnia 7 kwietnia 2022 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza   –   w składzie: 

Przewodniczący:     Anna Packo 

Protokolant:             

Rafał Komoń  

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2022 

r., w Warszawie, odwołania wniesionego 

do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej w dniu 21 marca 2022 r. przez  

zarządcę  przymusowego  Przedsiębiorstwa  Wielobranżowego  DEMAR  M.  D.  

z siedzibą w Mstowie  

w postępowaniu prowadzonym przez 

2 Regionalną Bazę Logistyczną w Warszawie 

orzeka: 

1.  uwzg

lędnia  odwołanie i  nakazuje  2  Regionalnej  Bazie  Logistycznej:  unieważnienie 

czynności  unieważnienia  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  dla 

zadania  nr  1,  unieważnienie  czynności  odrzucenia  oferty  Przedsiębiorstwa 

Wielobranżowego  DEMAR  M.  D.  oraz  powtórzenie  czynności  badania  

i oceny ofert dla zadania nr 1 

postępowania, 

kosztami postępowania obciąża 2 Regionalną Bazę Logistyczną i: 

zalicza w poczet kosztów postępowania odwoławczego kwotę 15 000 zł 00 gr 

(słownie:  piętnaście  tysięcy  złotych  zero  groszy)  uiszczoną  przez 

Przedsiębiorstwo Wielobranżowe DEMAR M. D. tytułem wpisu od odwołania, 

zasądza  od  2  Regionalnej  Bazy  Logistycznej  na  rzecz  Przedsiębiorstwa 

Wielobranżowego DEMAR M. D. kwotę 18 617 zł 00 gr (słownie: osiemnaście 

tysięcy  sześćset  siedemnaście  złotych  zero  groszy)  stanowiącą  koszty 

postępowania  odwoławczego  poniesione  z  tytułu  wpisu,  wynagrodzenia 

pełnomocnika i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. 

Stosownie  do  art.  579  ust.  1  i  art.  580  ust.  1  i  2 

ustawy z dnia 11 września 2019 r. – Prawo 

zamówień  publicznych  (Dz.  U.  z  2021  r.,  poz.  1129  z  późn.  zm.)  na  niniejszy  wyrok  

– w terminie 14 dni od dnia jego doręczenia – przysługuje skarga za pośrednictwem Prezesa 

Krajowej Izby Odwoławczej do Sądu Okręgowego w Warszawie. 

Prze

wodniczący:      ……………………..… 

Sygn. akt: KIO 767/22 

U z a s a d n i e n i e 

Zamawiający  –  2  Regionalna  Baza  Logistyczna  prowadzi  postępowanie  o  udzielenie 

zamówienia publicznego na „dostawę przedmiotów umundurowania i wyekwipowania w 2022 

roku 

– obuwie z podziałem na 5 części (zadania)” na podstawie ustawy z dnia 11 września 

2019 r. 

– Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1129 z późn. zm.). 

Ogłoszenie  o  zamówieniu  zostało  opublikowane  8  lutego  2022  r.  w  Dzienniku  Urzędowym 

Unii  Europejskiej  p

od  numerem  2022/S  027068305.  Wartość  zamówienia  przekracza  progi 

unijne, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych. 

I Stanowisko Odwołującego  

Odwołujący  –  zarządca  przymusowy  Przedsiębiorstwa  Wielobranżowego  DEMAR  M.  D. 

wniósł odwołanie zarzucając Zamawiającemu naruszenie art. 226 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo 

zamówień  publicznych  poprzez bezpodstawne zastosowanie w  sytuacji, gdy  oferta  złożona 

przez Odwołującego nie podlegała odrzuceniu, w związku z naruszeniem: 

1.  art.  104  ustawy  Kodeks  cywilny  poprzez  bezpodstawne  zastosowanie  w  sytuacji,  gdy 

oferta Odwołującego była ważna z uwagi na to, że została złożona (podpisana) przez osobę 

uprawnioną  do  reprezentacji  Odwołującego  oraz  art.  255  pkt  2  ustawy  Prawo  zamówień 

publicznych  z  racji  teg

o,  że  w  przypadku  złożenia  choćby  jednej  oferty  nie  podlegającej 

odrzuceniu, brak jest podstaw do umorzenia postępowania o udzielenie zamówienia; 

2. art. 292 § 1 ustawy Kodeks postępowania karnego poprzez jego nieprawidłową wykładnię 

sprowadzającą  się  do  stwierdzenia,  że  do  wykonania  zabezpieczenia  majątkowego 

zastosowanego  w  postępowaniu  karnym  w  postaci  zarządu  przymusowego  nad 

przedsiębiorstwem  podejrzanego  nie  stosuje  się  przepisów  ustawy  Kodeks  postępowania 

cywilnego, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia art. 752

§ 11 kpc i art. 752

 kpc 

poprzez ich niezastosowanie w sytuacji, gdy właściciel przedsiębiorstwa objętego zarządem 

przymusowym  w  postępowaniu  karnym  jest  całkowicie  pozbawiony  uprawnienia  do 

dokonywania czynności prawnych w ramach działalności tego przedsiębiorstwa; 

3.  art.  292a  §  8  ustawy  Kodeks  postępowania  karnego  poprzez  nieprawidłową  wykładnię 

tego  przepisu  sprowadzającą  się  do  ustalenia,  że  oferta  złożona  przez  Odwołującego  nie 

mieści  się  w  zakresie  obowiązku  zarządcy  przymusowego  do  zapewnienia  ciągłości  pracy 

zabezpieczonego  przedsiębiorstwa  (rozumianego  jako  uprawnienie  do  dokonywania 

czynności zwykłego zarządu przedsiębiorstwem objętym zajęciem), podczas gdy z uwagi na 

treść  oferty  oraz  skalę  działalności  gospodarczej  Odwołującego  złożenie  oferty  było 

czynnością zwykłego zarządu przedsiębiorstwem Odwołującego. 

Odwołujący  wniósł  o  unieważnienie  czynności  Zamawiającego  w  postaci  unieważnienia 

postępowania  oraz  odrzucenia  oferty  Odwołującego,  następnie  nakazanie  ponownej  oceny 

ofer

ty  Odwołującego,  a  także  zasądzenie  od  Zamawiającego  na  rzecz  Odwołującego 

kosztów  postępowania  odwoławczego  według  norm  przepisanych,  w  tym  kosztów 

zastępstwa w ramach postępowania. 

W uzasadnieniu odwołania wskazano, że Odwołujący złożył ofertę w zakresie zadania nr 1 – 

dostawa  butów  filcowo-gumowych  wzór  03  z  wkładami  filcowymi,  zgodnie  z  WDTF  wzór 

902A/MON.  Oferta  opiewała  na  4100  par  obuwia  (w  tym  ilość  gwarantowana  2600  par),  

z  ceną  ofertową  650.547,00  zł.  Oferta  została  podpisana  przez  zarządcę  przymusowego 

przedsiębiorstwa 

Odwołującego, 

kwalifikowanego 

doradcę 

restrukturyzacyjnego, 

ustanowionego  na  podstawie  postanowienia  z  18  stycznia  2022  r.  prokuratora  Prokuratury 

Okręgowej w Warszawie. 

Pismem  z  14  marca  2022  r.  Zamawiający  poinformował  Odwołującego  o  unieważnieniu 

postępowania  z  powodu  odrzucenia  oferty  Odwołującego,  która  była  jedyną  ofertą  złożoną  

w ramach postępowania. 

Jak  wynika  z  treści  pisma  Zamawiającego,  podstawą  odrzucenia  oferty  Odwołującego  było 

stwierdzenie,  że  stosownie  do  art.  226  ust.  1  pkt  4  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych 

oferta  ta  była  nieważna  na  podstawę  odrębnych  przepisów  (innych  niż  ustawa  Prawo 

zamówień  publicznych),  tj.  art.  104  Kodeksu  cywilnego,  w  świetle  którego  jednostronna 

czynność prawna dokonana w cudzym imieniu bez umocowania lub z przekroczeniem jego 

zakresu jest nieważna.  

Odwołujący  nie kwestionuje sposobu  wykładni  zarówno  art.  226  ust.  1  pkt  4  ustawy  Prawo 

zamówień publicznych, jak i art. 104 Kodeksu cywilnego, dokonanej przez Zamawiającego, 

gdyż  złożenie  oferty  jest  to  jednostronna  czynność  prawna  i  jej  złożenie  przez  osobę 

nieuprawnioną  do  reprezentowania  wykonawcy  powoduje  konieczność  odrzucenia  takiej 

oferty. Jednak w realiach niniejszej sprawy brak było podstaw do zastosowania wskazanych 

przepisów, gdyż oferta Odwołującego została podpisana przez umocowaną do tego osobę. 

Tym samym zaś nie było podstaw do unieważnienia postępowania na podstawie art. 255 pkt 

2 ustawy Prawo zamówień publicznych. 

Osią  sporu  prawnego,  jaki  zaistniał  pomiędzy  Zamawiającym  a  Odwołującym,  jest 

bezkrytyczne  odwołanie  się  przez  Zamawiającego  do  poglądu  Sądu  Najwyższego 

wyrażonego  w  postanowieniu  z  17  października  2019  r.,  III  PZ  15/19,  OSNP  2020,  nr  10, 

poz.  108.  Pomijając  kontekst  sytuacyjny  tamtej  sprawy,  całkowicie  oderwany  od  sprawy 

niniejszej (kwestia legitymacji procesowej w postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu 

prawa pracy), jak również obowiązujący w Polsce system źródeł prawa (nie są nimi  – poza 

wyrokami Trybunału Konstytucyjnego – orzeczenia sądowe), stanowisko Sądu Najwyższego 

wyrażone  w  powołanym  postanowieniu  jest  całkowicie  nieprawidłowe  oraz  prowadzi  do 

konsekwencji  wypaczających  sens  postępowania  karnego  w  zakresie  instytucji 

zabezpieczenia majątkowego. Według Sądu Najwyższego zarząd przymusowy z art. 292a § 

1 kpk i

stnieje obok zwykłego zarządu przedsiębiorstwa, gdyż art. 292a § 1 kpk odsyła do art. 

291 § 1  kpk,  podczas  gdy wystarczyłoby  samo odesłanie z  art.  292  §  1  kpk,  na  podstawie 

którego zabezpieczenie następuje w sposób wskazany w przepisach Kodeksu postępowania 

cywilnego,  chyba  że  ustawa  stanowi  inaczej.  Należy  zatem  uznać,  że  zabezpieczenie  

w drodze ustanowienia na podstawie art. 292a § 1 kpk zarządu przymusowego jest właśnie 

sposobem  zabezpieczenia,  który  nie  jest  wskazany  w  przepisach  Kodeksu  postępowania 

cywilnego. 

Po pierwsze, zastosowanie elementarnych zasad wykładni językowej i systemowej prowadzi 

do wniosku, że zawarte w art. 292a § 1 kpk odesłanie do art. 291 § 1 kpk oznacza, że zarząd 

przymusowy  ustanowiony  na  przedsiębiorstwie podejrzanego  jest  środkiem  zabezpieczenia 

majątkowego  w  postępowaniu  karnym.  Art.  292  §  1  kpk  stanowi  zaś,  że  zabezpieczenie 

następuje  w  sposób  wskazany  w  przepisach  kpc,  chyba  że  ustawa  stanowi  inaczej  

(a stanowi inaczej w zakresie obowiązków informacyjnych określonych w art. 292a § 8 kpk, 

obowiązku  sporządzenia  spisu  inwentarza  i  możliwości  wyłączenia  określonych  składników  

z  zajęcia  przewidzianych  w  art.  292a  §  9  kpk  –  kwestie  te  nie  są  uregulowane  w  kpc). 

Zestawienie  tych  przepisów  w  żaden  sposób  nie  pozwala  na  przyjęcie  tezy,  że  zarząd 

przymusowy  przedsiębiorstwa  jest  jako  jedyny  środek  zabezpieczenia  wyłączony  

z zastosowania reguł przewidzianych w ustawy Kodeks postępowania cywilnego. 

Po drugie, stwierdzenie „że zabezpieczenie w drodze ustanowienia na podstawie art. 292a § 

1  kpk  zarządu  przymusowego  jest  właśnie  sposobem  zabezpieczenia,  który  nie  jest 

wskazany  w  przepisach  Kodeksu  postępowania  cywilnego”  jest  sprzeczne  z  treścią 

przepisów  kpc,  które  przewidują  środek  zabezpieczenia  w  postaci  zarządu  przymusowego 

ustanowion

ego  nad  przedsiębiorstwem,  co  wynika  wprost  z  art.  752

  kpc.  Z  jednej  strony 

Sąd  Najwyższy  odmawia  możliwości  zastosowania  przepisów  Kodeksu  postępowania 

cywilnego  do  zarządu  przymusowego  w  postępowaniu  karnym,  z  drugiej  zaś  wprost  te 

przepisy przytacza ja

ko podstawę do określenia sposobu wykonywania tego zarządu. 

Po  trzecie,  stanowisko  takie  oznaczałoby,  że  nie  istnieją  żadne  normatywne  zasady 

określające  sposób  wykonania  tego  środka  zabezpieczenia  majątkowego  w  postępowaniu 

karnym. Instytucja zabezpieczen

ia majątkowego jest niewątpliwie istotną ingerencją organów 

państwa w sferę własności obywateli. Rozwiązanie takie jest więc nie do zaakceptowania ze 

względu  na  gwarancje  procesowe  podejrzanego,  stanowiące  fundament  postępowania 

karnego w demokratycznym pa

ństwie prawa. 

Po  czwarte,  teza,  w  świetle  której  podejrzany  jest  uprawniony  do  wykonywania  czynności 

zarządczych  wobec  zajętego  przedsiębiorstwa,  prowadzi  do  skutków  niemożliwych  do 

zaakceptowania  z  punktu  widzenia  podstawowego  celu  zabezpieczenia  majątkowego  

w postępowaniu karnym – zapewnienia realnej możliwości wykonania przyszłego orzeczenia 

w  zakresie grzywny oraz  środków  kompensacyjnych.  Jeżeli  bowiem  podejrzany  miałby być 

uprawniony  do  reprezentacji  i  prowadzenia  spraw  przedsiębiorstwa,  łatwo  sobie  wyobrazić 

sytuację, w której na skutek czynności podejrzanego substancja majątkowa przedsiębiorstwa 

zostanie uszczuplona w taki sposób, że zabezpieczenie majątkowe stanie się fikcją. Ponadto 

„zarząd  własny”  takim  przedsiębiorstwem  stałby  się  wyśmienitą  okazją  do  popełnienia 

kolejnych  przestępstw,  polegających  na  udaremnieniu  wykonania  orzeczenia  sądu  poprzez 

m.in.  zbywanie  lub  ukrywanie  składników  majątku.  Przestępstwa  tego  można  się  dopuścić 

również,  gdy  egzekucja  dopiero  grozi  (wydano  postanowienie  o  przedstawieniu  zarzutów,  

z  którym  związane  jest  wysokie  prawdopodobieństwo  orzeczenia  obowiązku  naprawienia 

szkody).  

Po  piąte,  skoro  przedsiębiorstwo  może  zostać  wykorzystane  do  popełnienia  przestępstwa 

lub ukrycia osiągniętej z niego korzyści (co ustawodawca wprost stwierdza w art. 292a § 8 

kpk)  pozostawienie  zarządu  osobie,  co  do  której  istnieją  poważne  przypuszczenia,  że 

takowego przestępstwa się dopuściła, rodzi poważne wątpliwości natury etycznej. 

Po  szóste,  stworzenie  sytuacji  występowania  konkurencyjnych  zarządów  (zarządcy 

przymusowego  i  właściciela  przedsiębiorstwa)  z  natury  rzeczy  musi  rodzić  sytuacje 

konfliktowe,  co  z  pewnością  będzie  zakłócać  (w  krańcowych  przypadkach  uniemożliwiać) 

normalną  działalność  przedsiębiorstwa.  Co  również  istotne,  w  takiej  sytuacji  brak 

jakiejkolwiek  podstawy  prawnej  dla  rozstrzygania  opisywanych  sporów  kompetencyjnych. 

Tym  samym  możliwość  wykonania  przez  zarządcę  zobowiązania  zapewnienia  ciągłości 

pracy zabezpieczonego przedsiębiorstwa stawałaby się iluzoryczna. To samo należy odnieść 

do obowiązku do przekazywania sądowi lub prokuratorowi posiadanych informacji mających 

znaczenie  dla  toczącego  się  postępowania,  w  szczególności  o  sposobie  i  okolicznościach 

wykorzystania  tego  przedsiębiorstwa  do  popełnienia  przestępstwa  lub  ukrycia  osiągniętej  

z niego korzyści oraz o rzeczach i dokumentach mogących stanowić dowód w sprawie (art. 

292a § 8 kpk). Z oczywistych względów podejrzany nie będzie zainteresowany ułatwieniem 

zarządcy przymusowemu wykonania tego obowiązku, a sprzeczność interesów w tej kwestii 

wydaje się oczywista. 

Po  siódme,  wykonywanie  niejednokrotnie  przez  kilka  lat  zarządu  przymusowego  byłoby 

jedynym  przypadkiem  wykonywania  funkcji  doradcy  restrukturyzacyjnego  charytatywnie, 

gdyż przepisy procedury karnej nie przewidują wynagrodzenia dla zarządcy przymusowego; 

kwestia ta jest  natomiast  uregulowana w  art.  939 §  1 kpc.  Zarządca  przymusowy  musiałby 

też z własnych środków pokrywać wydatki związane ze sprawowaniem zarządu. 

Z tego powodu stanowisko wyrażone w postanowieniu Sądu Najwyższego z 17 października 

2019 r. stanowiłoby wypaczenie istoty zabezpieczenia majątkowego w postępowaniu karnym 

i  z  tego  powodu  musi  zostać  zanegowane.  Stosowanie  tego  środka  bez  możliwości 

odwołania  się  do  regulacji  zawartych  w  Kodeksie  postępowania  cywilnego  stoi  bowiem  

w rażącej sprzeczności z modelem racjonalnego ustawodawcy, który miałby celowo pominąć 

(pozostawić  bez  regulacji)  szereg  niezwykle  istotnych  kwestii.  Przepisy  Kodeksu 

postępowania  karnego  nie  wystarczają  do  określenia  sposobu  wykonywania  zarządu 

przymusowego  przedsiębiorstwem,  a  brak  możliwości  wykorzystania  w  tym  celu  regulacji 

zawartych w Kodeksie postępowania cywilnego uniemożliwia realizację celu zabezpieczenia 

majątkowego. Prokurator prowadzący postępowanie, w ramach którego ustanowiono zarząd 

przymusowy 

przedsiębiorstwa 

Odwołującego, 

wyraża 

identyczne 

stanowisko  

– w postanowieniu o ustanowieniu zarządu przymusowego z 18 stycznia 2022 r. dokonano 

bowiem konkretyzacji obowiązku zarządcy przymusowego wynikającego z art. 937 § 1 kpc. 

Zarząd  przymusowy  przedsiębiorstwa  jako  sposób  zabezpieczenia  majątkowego  

w  postępowaniu  karnym  musi  być  wykonywany  przy  zastosowaniu  regulacji  Kodeksu 

postępowania  cywilnego.  W  pierwszej  kolejności  przepisy  dotyczące  postępowania 

zabezpieczającego,  w  drugiej  zaś,  na  mocy  odesłania  zawartego  w  art.  752

§  1  kpc), 

dotyczące  postępowania  egzekucyjnego  (w  szczególności  dotyczące  egzekucji  

z nieruchomości). Zabezpieczenie w postępowaniu karnym pełni bowiem te same funkcje co 

w  postępowaniu  cywilnym,  tj.  ma  zapewnić  możliwość  wykonania  przyszłego  orzeczenia 

merytorycznego.  

Zatem  właściciel  przedsiębiorstwa  objętego  zarządem  przymusowym  nie tylko że  nie  może 

wykonywać  czynności  przekraczających  zakres  zwykłego  zarządu  przedsiębiorstwem,  ale 

tego zarządu został pozbawiony w jakimkolwiek zakresie. Z art. 752

§ 1 kpc jednoznacznie 

wynika, że obowiązany (tu: podejrzany) właściciel przedsiębiorstwa nie może być zarządcą 

zajętego  przedsiębiorstwa,  co  stanowi  istotną  różnicę  w  odniesieniu  do  postępowania 

egzekuc

yjnego  dotyczącego  nieruchomości,  gdzie  z  mocy  art.  933  §  1  kpc  regułą  jest 

pozostawienie  zarządu  nad  nieruchomością  dłużnikowi.  Regulacja  ta  w  pełni  koresponduje  

z  przepisami  procedury  karnej,  skoro  zgodnie  z  art.  292a  §  1 kpk  zarządcą  przymusowym 

może być wyłącznie osoba posiadająca licencję doradcy restrukturyzacyjnego, tak samo jak 

w przypadku egzekucji z przedsiębiorstwa w postępowaniu cywilnym. 

Pozbawienie  właściciela  przedsiębiorstwa  prawa  zarządu,  co  dotyczy  przede  wszystkim 

sfery  wewnętrznej  działalności  przedsiębiorstwa,  łączy  się  ze  sferą  zewnętrzną,  tj. 

czynnościami  dokonywanymi  wobec  osób  trzecich.  Zgodnie  z  art.  752

kpc  czynności 

prawne  obowiązanego  dotyczące  majątku  objętego  zarządem  przymusowym  podjęte  po 

ustanowieniu zarządu są nieważne. Tym samym czynność prawna w postaci złożenia oferty 

w  postępowaniu  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  dokonana  przez  Odwołującego 

działającego  w  osobie  właściciela  przedsiębiorstwa  byłaby  nieważna.  Stanowisko 

Zamawiającego  polegające  na  pominięciu  wskazanego  przepisu  stanowi  najistotniejsze 

naruszenie prawa przez czynność polegającą na odrzuceniu oferty Odwołującego. 

Sąd  Najwyższy  w  postanowieniu  z  17  października  2019  r.  stwierdza,  że  zarządca 

przymusowy  ma  prawo  do  dokonywania  czynności  zwykłego  zarządu  przedsiębiorstwem 

objętym  zarządem  przymusowym.  Kompetencję  tę  wywodzi  z  określonego  w  art.  292a  §  8 

kpk  zobowiązania  zarządcy  do  zapewnienia  ciągłości    pracy  zabezpieczonego 

przedsiębiorstwa.  Stanowisko  to  zostało  wprost  potwierdzone  przez  Zamawiającego  

w piśmie z 14 marca 2022 r. 

Podejmując decyzję o odrzuceniu oferty Odwołującego Zamawiający dopuścił się naruszenia 

prawa  również  z  tego  powodu,  że  zawarcie  umowy  w  wyniku  dokonania  wyboru  tej  oferty 

byłoby czynnością zwykłego zarządu, co automatycznie determinuje identyczną kwalifikację 

prawną czynności polegającej na złożeniu oferty. 

Zamawiający  stwierdza,  że  czynnościami  zwykłego  zarządu  są  czynności  zachowawcze  

o  charakterze  bieżącym,  mające  na  celu  utrzymanie  majątku  w  dotychczasowym  stanie  

i  nieobci

ążanie  go  nowym  ryzykiem  prowadzenia  działalności  gospodarczej,  jak  zakup 

surowców  potrzebnych  do  bieżącej  produkcji,  bieżąca  sprzedaż,  wypłata  bieżących 

wynagrodzeń,  odprowadzenie  bieżących  podatków  oraz  innych  danin  publicznych,  bieżące 

naprawy  i  konserw

acje  maszyn,  uiszczanie  czynszów  najmu  lub  dzierżawy,  zaś  złożenie 

oferty  w  postępowaniu  o  udzielenia  zamówienia  publicznego  wykracza  poza  tak 

zdefiniowany zakres działań zarządcy przymusowego. Takie działanie jest bowiem nie tylko 

ukierunkowane na kreację nowego stosunku obligacyjnego w obrocie profesjonalnym, który 

wiąże  się  z  określonym  ryzykiem  poniesienia  straty  majątkowej  (np.  w  postaci  kar 

umownych). Stanowi ono również czynność prawną, w której przedsiębiorca zobowiązuje się 

do określonego działania w przyszłości – realizacji umowy zgodnie ze złożoną ofertą, co już 

samo  w  sobie  tworzy  więź  obligacyjną  między  stronami  takiej  czynności  (oferent  i  oblat), 

obarczoną  ryzykiem  majątkowym  w  postaci  możliwość  utraty  wadium.  Stanowisko  to  jest 

oczywiście błędne. 

Zamawiający,  definiując  w  ten  sposób  zakres  czynności  zwykłego  zarządu,  ignoruje 

podstawowe  zasady  ekonomii  i  gospodarki  rynkowej.  Położenie  nacisku  na  czynności 

polegające  na  spłacie  zobowiązań,  zakupie  surowców,  czy  konserwacji  maszyn  pomija 

oczywist

y fakt, że podstawową funkcją przedsiębiorstwa jest  generowanie przy  użyciu jego 

składników  przychodów (dochodów).  Każdy  rodzaj  działalności  gospodarczej jest  z  definicji 

nastawiony  na  osiąganie  zysków.  Wykonanie  zobowiązania  zarządcy  do  zapewnienia 

ciągłości  pracy  zabezpieczonego  przedsiębiorstwa  bez  zawierania  umów  handlowych  jest 

niemożliwe,  gdyż  brak  przychodów  nawet  w  krótkiej  perspektywie  czasowej  może 

spowodować utratę płynności, a konsekwencji niewypłacalność. Z tego też powodu jednym  

z  podstawowyc

h  obowiązków  zarządcy  przymusowego  jest  prowadzenie  aktywnej  polityki 

sprzedażowej przedsiębiorstwa. 

Wbrew  stanowisku Zamawiającego  sama umowa o udzielenie zamówienia publicznego  nie 

cechuje  się  szczególnymi  odmiennościami  w  stosunku  do  umów  handlowych.  Znakomita 

część umów zawieranych z kontrahentami niezobowiązanymi do stosowania ustawy Prawo 

zamówień publicznych zawiera zapisy o karach umownych czy instrumenty zabezpieczające 

wykonanie zobowiązań (gwarancje bankowe i ubezpieczeniowe, akredytywy). 

Niewątpliwie umowa o udzielenie zamówienia publicznego jest umową w ramach tzw. obrotu 

profesjonalnego,  jednak  Odwołujący  jako  producent  obuwia  przeważającą  część  swoich 

przychodów  osiąga  z  umów  sprzedaży  (dostawy)  hurtowej,  które  są  również  obrotem 

profesjonalny

m.  Prowadzenie  szerokiej  sieci  sprzedaży  detalicznej  przez  producentów  jest 

zjawiskiem niespotykanym w gospodarce rynkowej. 

Przy uwzględnieniu oczywistej okoliczności, że pojęcie zwykłego zarządu przedsiębiorstwem 

jest  każdorazowo  odnoszone  do  aktualnej  sytuacji  konkretnego  przedsiębiorcy,  

w odniesieniu do Odwołującego bieżąca sprzedaż to przede wszystkim sprzedaż w ramach 

obrotu  profesjonalnego,  realizowanego  na  podstawie  umów  przewidujących  szereg 

zabezpieczeń, w tym kar umownych za opóźnienie (zwłokę) w terminach realizacji dostaw. 

Zamawiający  stwierdza,  że  umowa  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  „wiąże  się  

z  określonym  ryzykiem  poniesienia  straty  majątkowej”,  ale  każda  umowa  w  obrocie 

handlowym  wiąże  się  z  określonym  ryzykiem  poniesienia  straty  majątkowej,  zaś  ryzyko 

poniesienia  straty  jest  immanentną  cechą  działalności  gospodarczej.  Zgodzić  się  zatem 

należy  ze  stanowiskiem  Sądu  Apelacyjnego  w  Szczecinie  wyrażonym  w  wyroku  

z 17 grudnia 2024 r., I ACa 835/14, że co do zasady za czynności zwykłego zarządu należy 

uznać  czynności  typowe  dla  danej  sytuacji  społeczno-gospodarczej,  w  jakiej  podmiot 

dokonujący  czynności  się  znajduje,  związane  z  bieżącym,  normalnym  tokiem  czynności, 

jakie  zwykle  podejmuje  lub  może  podejmować.  Są  to  albo  czynności  zachowawcze  albo 

czynności  mające  na  celu  przysporzenie  majątkowe,  jednakże  takie,  które  nie  wiążą  się  

z nowym ryzykiem gospodarczym lub nie polegają na istotnej modyfikacji dotychczasowych 

stosunków  (tak  też:  W.  Gewald  [w:]  Prawo  upadłościowe.  Komentarz,  wyd.  Il,  red.  A.  J. 

Witosz,  Warszawa  2021,  art.  38(a)).  Tak  też  jest  w  niniejszej  sprawie.  Umowa,  o  zawarcie 

której  ubiega  się  Odwołujący,  nie  wiąże  się  z  nowym  ryzykiem  gospodarczym  i  stanowi 

emanację jego dotychczasowej działalności. 

Próbując  ustalić  obiektywne  kryterium  pozwalające  na  rozdzielenie  czynności  zwykłego 

zarządu  od  czynności  przekraczających  zwykły  zarząd,  praktyka  postępowań 

restrukturyzacyjnych i  w  przedmiocie  ogłoszenia upadłości  posługuje  się  kryterium  wartości 

umowy,  rozumianej  jak  maksymalna  wartość  wynagrodzenia.  Oferta  Odwołującego  

w sposób nie budzący wątpliwości to kryterium również spełnia. 

Z  wstępnej  wersji  bilansu  wynika,  że  na  koniec  2021  r.  Odwołujący  posiadał  aktywa  

o wartości 75.719.521,84 zł, w tym aktywa obrotowe o wartości 72.022.372,22 zł. Z kolei ze 

wstępnej  wersji  rachunku  zysku  i  strat  wynika,  że  w  2021  r.  Odwołujący  osiągnął  z  tytułu 

sprzedaży  produktów  (czyli  obuwia)  przychód  netto  w  wysokości  108.848.663,07  zł,  zaś  

w roku 2020 r. przychód netto Odwołującego z tego tytułu wyniósł 139.278.480,05 zł. Zysk 

Odwołującego z działalności gospodarczej w 2021 r. wyniósł 12.779.561,99 zł, zaś w 2020 r. 

32.477.675,45  zł.  Złożenie  więc  oferty  na  dostawę  swojego  podstawowego  wyrobu  

o  wartości  650.547,00  zł,  stanowiącej  niecałe  0,006  przychodu  netto  w  2021  r.  i  0,0047  

w 2020 r. nie może być uznane za nadzwyczajne zdarzenie gospodarcze. 

Nawet jeśliby twierdzić, że umowy na dostawę obuwia na potrzeby sił zbrojnych cechują się 

określoną specyfiką, to Odwołujący wykonał na przestrzeni ostatnich lat szereg takich umów 

o  znacznie  wyższej  wartości,  co  potwierdzają  listy  referencyjne  3  Regionalnej  Bazy 

Logistycznej  w  Krakowie  dotyczące  umów  wykonanych  w  latach  2018  -  2020  o  łącznej 

wartości dostaw 107.121.689,58 zł. Powyższe również potwierdza tezę, że zawarcie umowy 

na  podstawie  oferty  w  ramach  postępowania,  którego  dotyczy  odwołanie,  mieści  się  

w  ramach  zwykłej,  bieżącej  działalności  Odwołującego,  co  pozwalałoby  na  złożenie  oferty 

przez  zarządcę  przymusowego  nawet  jeśli  jego  umocowanie  do  reprezentacji  miałoby 

wynikać wyłącznie z art. 292a § 8 kpk. 

Odwołujący  podkreślił,  że  ze  względu  na  specyfikę  niniejszej  sprawy,  z  ostrożności, 

pełnomocnictwo  do  złożenia  odwołania  i  działania  w  ramach  postępowania  odwoławczego 

zostało  podpisane  podpisem  kwalifikowanym  zarówno  przez  zarządcę  przymusowego,  jak  

i właściciela przedsiębiorstwa Odwołującego. 

II Stanowisko Zamawiającego  

W odpowiedzi na odwołanie Odwołujący wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od 

Odwołującego  na  rzecz  Zamawiającego  kosztów  postępowania  wywołanego  wniesieniem 

odwołania. 

Zamawiający  nie  zgodził  się  z  twierdzeniem  Odwołującego,  że  jego  czynność  w  ramach 

postępowania,  polegająca  na  odrzuceniu  oferty  Odwołującego  i  w  konsekwencji 

unieważnieniu  postępowania,  była  niezgodna  z  przepisami  ustawy  Prawo  zamówień 

publicznych.  Zamawiający  zobowiązany  był  do  oceny  dokumentacji  otrzymanej  od 

Odwołującego  zgodnie  z  obowiązującymi  przepisami.  W  szczególności  musiał  ocenić,  czy 

oferta  nie  jest  wadliwa  i  czy  nie  podlega  odrzuceniu,  co  oznaczało,  że  pod  tym  kątem 

zobowiązany  był  ocenić  okoliczność  podpisania  oferty  Odwołującego  samodzielnie  przez 

zarządcę przymusowego ustanowionego nad przedsiębiorstwem Odwołującego w trybie art. 

292a ustawy Kodeks postępowania karnego. W praktyce sprowadzało się to do konieczności 

wykładni  przepisów  regulujących  instytucję  zarządu  przymusowego,  w  szczególności  pod 

kątem  uprawień  do  skutecznego  podejmowania  czynności  prawnych.  W  tym  zakresie 

Zamawiający skorzystał z wykładni treści przepisu art. 292a kpk, przedstawionej przez Sąd 

Najwyższy  w  postanowieniu  z  17  października  2019  r.,  III  PZ  15/19.  W  uzasadnieniu  tego 

orzeczenia  SN  wskazał  m.in.,  że  zgodnie  z  art.  292a  §  1  kpk  zabezpieczenie  wykonania 

orzeczenia  może  nastąpić  przez  ustanowienie  przymusowego  zarządu  przedsiębiorstwa  

i  wyznaczenie  zarządcy.  Przepis  ten  statuuje  odrębny  sposób  zabezpieczenia  wykonania 

orzeczenia od zarządu przymusowego określonego w kpc, gdyby bowiem miało być inaczej, 

nie byłoby konieczności umieszczenia tego przepisu w Kodeksie postępowania karnego, lecz 

wystarczyłoby  samo  odesłanie  z  art  292  §  1  kpk,  na  podstawie  którego  zabezpieczenie 

następuje  w  sposób  wskazany  w  przepisach  Kodeksu  postępowania  cywilnego,  chyba  że 

ustawa stanowi inaczej. Należy zatem uznać, że zabezpieczenie w drodze ustanowienia na 

podstawie art. 292a § 1 kpk zarządu przymusowego jest właśnie sposobem zabezpieczenia, 

który  nie  jest  wskazany  w  przepisach  Kodeksu  postępowania  cywilnego.  W  związku  z  tym 

przy  wykładni  tego  artykułu  jedynie  pomocnicze  znaczenie  mogą  mieć  przepisy  Kodeksu 

postępowania  cywilnego  dotyczące  zarządu  przymusowego,  bowiem  zarząd  przymusowy 

określony w art. 292a § 1 kpk nie jest tym samym zarządem przymusowym. o którym mowa 

w  kpc.  Przepisy  Kodeksu  postępowania  karnego  nie  regulują,  czy  zarząd  przymusowy 

ustanawiany  jest  zamiast,  czy  obok  zwykłego zarządu  przedsiębiorstwa,  ani  też  tego,  jakie 

uprawnienia przysługują zarządcy. W art. 292a § 8 kpk określono jedynie zadania zarządcy  

przymusowego,  wskazując,  że  zapewnia ciągłość pracy  zabezpieczonego przedsiębiorstwa 

oraz  przekazuje  sądowi  lub  prokuratorowi  posiadane  informacje  mające  znaczenie  dla 

toczącego  się  postępowania,  w  szczególności  o  sposobie  i  okolicznościach  wykorzystania 

tego  przedsiębiorstwa  do popełnienia przestępstwa lub  ukrycia  osiągniętej  z  niego korzyści 

oraz  o  rzeczach  i  dokumentach  mogących  stanowić  dowód  w  sprawie,  Ponadto  w  §  9 

wskazano,  że  zarządca  sporządza  spis  składników  majątku  i  praw  majątkowych 

przedsiębiorstwa  i  przekazuje  go  prokuratorowi  lub  sądowi,  który  wydał  postanowienie  

o zabezpieczeniu. Przy czym właściciel lub inna osoba kierująca przedsiębiorstwem w jego 

imieniu może wnosić do prokuratora lub sądu, który wydał postanowienie o zabezpieczeniu, 

o  wyłączenie  określonych  składników  majątku  lub  praw  majątkowych  z  zabezpieczenia,  co 

wskazuje, że ustanowienie zarządcy przymusowego nie powoduje likwidacji czy zakończenia 

działania  normalnego  zarządu  przedsiębiorstwa,  skoro  osoba  kierująca  przedsiębiorstwem 

nadal może wnosić o podjęcie określonych czynności.  

Zgodnie bowiem z 

Kodeksem postępowania cywilnego zarząd przymusowy ustanowiony nad 

przedsiębiorstwem  wykonuje  się  według  przepisów  o  zarządzie  w  toku  egzekucji  

z  nieruchomości.  W  związku  z  tym  zastosowanie  znajduje  art.  931  §  2  kpc,  w  którym 

przewidziano,  że  jeżeli  prawidłowe  sprawowanie  zarządu  tego  wymaga,  sąd  odejmie 

dłużnikowi  zarząd  i  ustanowi  innego  zarządcę;  to  samo  dotyczy  ustanowionego  zarządcy.  

W przepisie tym wprost zatem przewidziano, że ustanowienie zarządu następuje przez dwie 

czynności, a mianowicie odjęcie zarządu dłużnikowi i ustanowienie innego zarządcy. Z kolei 

art. 292a § 1 kpk stanowi już tylko o ustanowieniu przymusowego zarządu przedsiębiorstwa  

i  wyznaczeniu  zarządcy,  nie  wskazując  w  żaden  sposób.  aby  ustanowienie  tego  zarządu 

następowało  po  odjęciu  go  dotychczasowemu  zarządowi.  Gdyby  zatem  ustanowienie 

zarządu  przymusowego  następowało  w  sposób  określony  w  przepisach  Kodeksu 

postępowania  cywilnego,  do  którego  odsyła  art.  292  §  1  kpk,  nie  byłoby  wątpliwości,  że 

zastosowanie ma również Kodeks postępowania cywilnego i zarząd przymusowy następuje 

po odjęciu zarządu dotychczasowemu zarządowi. Jednak art. 292a kpk wprowadza swoistą 

instytucję  zarządu  przymusowego,  która jest  odrębna  od zarządu  przymusowego.  o którym 

mowa w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego, zatem nie można stosować do niego 

przepisów tego kodeksu, bowiem art. 292a kpk do nich nie odsyła. 

W  związku  z  powyższym,  ponieważ  Kodeks  postępowania  karnego  nie  przewiduje  odjęcia 

zarządu dotychczasowemu zarządcy, należy uznać, że zarząd przymusowy ustanowiony na 

podstawie  art.  292a  §  1  kpk  istnieje  obok  zwykłego  zarządu  przedsiębiorstwa  i  ma 

realizować zadania określone w art. 292a § 8 i 9 kpk. 

Art.  752

§  1  kpc  stanowi,  że  zarządca  zajętej  nieruchomości  obowiązany  jest  wykonywać 

czynności  potrzebne  do  prowadzenia  prawidłowej  gospodarki.  Ma  on  prawo  pobierać 

zamiast  dłużnika  wszelkie  pożytki  z  nieruchomości,  spieniężać  je  w  granicach  zwykłego 

zarządu  oraz  prowadzić  sprawy,  które  przy  wykonywaniu  takiego  zarządu  okażą  się 

potrzebne.  W  sprawach  wyn

ikających  z  zarządu  nieruchomością  zarządca  może  pozywać  

i być pozywany. Przepis ten, choć, jak wyżej wskazano, nie znajdzie wprost zastosowania do 

zarządu  przymusowego,  o  którym  mowa  w  art.  292a  kpk,  to  jednak  wskazuje  na  zakres,  

w  jakim  zarządca  przymusowy  może  reprezentować  zarządzane  przedsiębiorstwo.  Jest  on 

bowiem  ograniczony  do  spraw  mieszczących  się  w  granicach  zwykłego  zarządu  i  tylko  

w  tych  granicach  może  on  prowadzić  sprawy  przedsiębiorstwa,  pozywać  i  być  pozwanym. 

Artykuł  292a  kpk  nie  zawiera  żadnych  norm,  które  wprowadzałyby  dla  zarządcy 

przymusowego  szerszy  zakres  reprezentacji  i  legitymacji  sądowej,  wręcz  przeciwnie,  skoro 

zarządca  taki,  poza  pewnymi  zadaniami,  które  mają  ułatwiać  prowadzenie  postępowania  

w  sprawie  karnej,  ma  za  zadanie  w 

zasadzie  wyłącznie  zapewnienie  ciągłości  pracy 

zabezpieczonego przedsiębiorstwa.  

Zamawiający zgadza się z powyższym stanowiskiem SN dotyczącym wykładni przepisu art. 

292a kpk.  

Zdaniem  Zamawiającego  przyjęcie,  że  w  ramach  zarządu  przymusowego  właściciel 

przedsiębiorstwa  objętego  takim  zarządem  jest  pozbawiony  uprawnienia  do  dokonywania 

czynności  prawnych  w  ramach  działalności  tego  przedsiębiorstwa,  czyni  w  praktyce 

bezprzedmiotow

ym rozpatrywania pozostałych zarzutów i konieczność ustalenia, że w stanie 

faktycznym  sprawy  oferta  Odwołującego  została  podpisana  przez  podmiot  do  tego 

uprawniony.  W  ocenie  Zamawiającego  stanowisko  Odwołującego  jest  nieprawidłowe,  

a ponadto sprzeczne ze 

stanowiskiem zaprezentowanym w dalszej części odwołania. 

Jak słusznie wskazał SN, przepisy art. 292 i art. 292a kpk pozostają do siebie w relacji jako 

przepis ogólny i szczególny. Oznacza to, że w zakresie ich wykładni zastosowanie ma reguła 

lex  specialis  derogat  legi  generali

.  Jednocześnie  przepis  szczególny  (art.  292a)  nie  odsyła  

w  jakimkolwiek  zakresie  do  przepisu  ogólnego  (art.  292),  z  którego  treści  Odwołujący 

wyprowadza  możliwość  stosowania  przepisów  Kodeksu  postępowania  cywilnego  mających 

stanowić  podstawę  do  pozbawienia  właściciela  przedsiębiorstwa  objętego  zarządem 

przymusowym  prawa  do  dokonywania  czynności  prawnych  w  ramach  działalności  tego 

przedsiębiorstwa.  Należy  wiec  przyjąć  zgodnie  z  ww.  stanowiskiem  SN,  że  art.  292a  kpk 

wprowadza  swoistą  instytucję  zarządu  przymusowego,  która  jest  odrębna  od  zarządu 

przymusowego,  o  którym  mowa  w  przepisach  Kodeksu  postępowania  cywilnego.  

W  końcowej  części  odwołania  Odwołujący  przyznaje  właścicielowi  przedsiębiorstwa  prawo 

do dokonywania czynności prawnych w ramach działalności tego przedsiębiorstwa w postaci 

uprawnienia  do  udzielenia  pełnomocnictwa  do  złożenia  odwołania  i  działania  w  ramach 

niniejszego postępowania przez KIO. 

Przyjęcie, że złożenie oferty Odwołującego mieściło się w zakresie określonego w art. 292a 

§  8  kpk  obowiązku  zarządcy  przymusowego  do  zapewnienia  ciągłości  pracy 

zabezpieczonego  przedsiębiorstwa,  oznaczać  będzie,  że  oferta  Odwołującego  została 

podpisana przez osobę uprawnioną. 

Zgodnie  z  art.  292a  §  8  i  9  kpk  zarządca  zapewnia  ciągłość  pracy  zabezpieczonego 

przedsiębiorstwa  oraz  przekazuje  sądowi  lub  prokuratorowi  posiadane  informacje  mające 

znaczenie  dla  toczącego  się  postępowania,  w  szczególności  o  sposobie  i  okolicznościach 

wykorzystania  tego  przedsiębiorstwa  do  popełnienia  przestępstwa  lub  ukrycia  osiągniętej  

z  niego  korzyści  oraz  o  rzeczach  i  dokumentach  mogących  stanowić  dowód  w  sprawie. 

Zarządca  sporządza  spis  składników  majątku  i  praw  majątkowych  przedsiębiorstwa  

i przekazuje go prokuratorowi lub sądowi, który wydał postanowienie o zabezpieczeniu. Jak 

widać  z  powyższego,  zadania  zarządcy  przymusowego  wskazane  przez  ustawodawcę  

w większości związane są z poszerzaniem materiału dowodowego w ramach prowadzonego 

postępowania karnego. Natomiast jedyne działanie związane bezpośrednio z zarządzaniem 

zabezpieczonym przedsiębiorstwem wskazane przez ustawodawcę to zapewnienie ciągłości 

jego pracy. 

Przepisy  art.  292a  kpk  wprowadzają  swoistą  instytucję  zarządu  przymusowego,  która  jest 

odrębna  od  zarządu  przymusowego,  o  którym  mowa  w  przepisach  Kodeksu  postępowania 

cywilnego.  Stanowią  one  jednie  o  ustanowieniu  takiego  zarządu  i  wyznaczeniu  zarządcy, 

natomiast  w  żaden  sposób  nie  wskazują,  że  ustanowienie  tego  zarządu  następuje  zamiast 

zwykłego  zarządu  przedsiębiorstwem  tj.  przy  jednoczesnym  odjęciu  zarządu 

dotychczasowemu  zarządcy  (np.  właścicielowi  przedsiębiorstwa).  Przepisy  te  przyznają 

osobom  sprawującym  dotychczasowy  zarząd  prawo  do  podejmowania  określonych 

czynności,  co  wskazuje,  że  po  ustanowieniu  zarządu  przymusowego  zwykły  zarząd 

przedsiębiorstwa nie traci automatycznie uprawnień do reprezentowania podmiotu. Przepisy 

te nie wskazują, jakie uprawnienia przysługują takiemu zarządcy i określają jedynie zadania, 

które ma on realizować. Powyższe prowadzi do konstatacji, że w zakresie instytucji zarządu 

przymusowego brak jest podstaw normatywnych do przyjęcia, że ustanowienie go następuje 

po odjęciu zarządu przedsiębiorstwem dotychczasowemu zarządowi, co musi prowadzić do 

wniosku,  że  istnieje  obok  zwykłego  zarządu  przedsiębiorstwa.  Jednocześnie,  z  uwagi  na 

fakt,  że  przepisy  regulujące  ww.  instytucję  wskazują  jednie  zadania,  jakie  wykonać  ma 

zarząd  przymusowy  bez  określenia,  jakie  uprawienia  przysługują  takiemu  zarządowi, 

uprawnienia, jakie można mu przypisać, swoim zakresem mogą jedynie służyć realizacji ww. 

zadań. 

Jak  wskazał  SN  w  ww.  postanowieniu,  zarząd  przymusowy  jest  ograniczony  do  spraw 

mieszczących się w granicach zwykłego zarządu i tylko w tych granicach może on prowadzić 

sprawy przedsiębiorstwa, pozywać i być pozwanym, a artykuł 292a kpk nie zawiera żadnych 

norm,  które  wprowadzałyby  dla  takiego  zarządu  szerszy  zakres  reprezentacji.  W  ocenie 

Zamawiającego  zadanie  określone  jako  „zapewnienie  ciągłości  pracy  przedsiębiorstwa” 

mieści się w ramach pojęcia czynności zwykłego zarządu i nie może ich przekraczać. Taka 

interpretacja  jest  bezsporna  między  Stronami.  Sporną  kwestią  pozostaje  natomiast  to,  czy 

złożenie oferty Odwołującego przekracza, czy też nie, czynności zwykłego zarządu. 

Pojęcie  czynności  zwykłego  zarządu  nie  zostało  definiowane  przez  ustawodawcę,  a  jego 

znaczenie  na  gruncie  przepisów  prawa  zostało  określone  przez  orzecznictwo  sądowe  

i  poglądy  przedstawicieli  nauki  prawa.  W  wyroku  Sądu  Apelacyjnego  w  Szczecinie  z  17 

grudnia  2014  r.,  I  ACa  835/14,  sąd  zdefiniował  ww.  pojęcie  wskazując,  że  za  czynności 

zwykłego  zarządu  należy  uznać  czynności  typowe  dla  danej  sytuacji  społeczno- 

gospodarczej,  w  jakiej  podmiot  dokonujący  czynności  się  znajduje,  związane  z  bieżącym, 

normalnym  tokiem  czynności,  jakie  zwykle  podejmuje  lub  może  podejmować  –  są  to  albo 

czynności zachowawcze, albo czynności mające na celu przysporzenie majątkowe, jednakże 

takie,  które  nie  wiążą  się  z  nowym  ryzykiem  gospodarczym  lub  nie  polegają  na  istotnej 

modyfikacji  dotychczasowych  stosunków.  To,  iż  dana  czynność  może  w  kontekście 

całokształtu  okoliczności  rozpatrywanego  przypadku  zostać  uznana  za  ekonomicznie 

uzasadnioną,  nie  przesądza  o  kwalifikacji  jej  jako  czynności  zwykłego  zarządu,  albowiem 

taką  cechą  mogą  wyróżniać  się  również  czynności  przekraczające  zwykły  zarząd.  Będą  tu 

więc w grę wchodzić takie działania jak zakup surowców potrzebnych do bieżącej produkcji, 

bieżąca  sprzedaż,  wypłata  bieżących  wynagrodzeń,  odprowadzenie  bieżących  podatków 

oraz  innych  danin  publicznych,  bieżące  naprawy  i  konserwacje  maszyn,  uiszczanie 

czynszów najmu lub dzierżawy. 

W  tym  kontekście,  w  ocenie  Zamawiającego,  należy  przyjąć,  że  złożenie  oferty  

w  postępowaniu  w  przedmiocie  udzielenia  zamówienia  publicznego  wykracza  poza  tak 

zdefiniowany  zakres  czynności  zwykłego  zarządu.  Nie  jest  to  bowiem  czynność  

o  charakterze  zachowawczym,  ale  jest  ukierunkowana  na  kreację  nowego  stosunku 

obligacyjnego  w  obrocie  profesjonalnym,  w  postaci  zawarcia  umowy  o  zamówienie 

publiczne,  który  wiąże  się  z  określonym  ryzykiem  gospodarczym  i  prowadzi  do  istotnej 

zmian

y  dotychczasowych  stosunków  prawnych,  w  jakich  funkcjonował  przedsiębiorca. 

Jednocześnie  stanowi  ono  również  czynność  prawną,  w  której  przedsiębiorca  zobowiązuje 

się do określonego działania w przyszłości, tj. realizacji umowy zgodnie ze złożoną ofertą, co 

samo  w  sobie  już  kreuje  nową  więź  obligacyjną  między  wykonawcą  a  zamawiającym, 

obarczoną  wymiernym  ryzykiem  finansowym  (możliwość  w  pewnych  okolicznościach  utraty 

wpłaconego wadium). 

Prezentowanie  przez  Odwołującego  stanowisko,  że  złożenie  oferty  w  postępowaniu  było 

czynnością  zwykłego  zarządu  przedsiębiorstwem  Odwołującego,  nie  daje  się  pogodzić  

z  istniejącym  stanem  prawnym,  jaki  jest  konsekwencją  przyjętej  przez  ustawodawcę 

normatywnej  konstrukcji  instytucji  zarządu  przymusowego.  Skoro  bowiem  zarząd 

prz

ymusowy  istnieje  obok  zarządu  dotychczasowego,  którego  nie  uchyla,  to  przyjęcie 

stanowiska Odwołującego odnośnie uprawnień tego pierwszego, w praktyce sprowadza się 

do  uznania,  że  w  ramach  zarządu  przedsiębiorstwem  istnieje  dualizm  decyzyjny.  Jeżeli 

bowiem 

przyjmiemy, że zarządca przymusowy uprawniony jest do samodzielnej kreacji sfery 

działalności  przedsiębiorstwa  objętego  zajęciem  w  granicach  wykraczających  poza  stan 

takiej  działalności,  jaki  istnieje  w  momencie  ustanowienia  tego  zarządu,  czego  wyrazem 

będzie  przyznanie  mu  prawa  do  skutecznego  i  samodzielnego  prowadzenia  działalności 

takiego  przedsiębiorstwa  w  ramach  ubiegania  się  o  nowe  kontrakty  handlowe  i  ich 

późniejszą  realizacje  (np.  poprzez  uprawnienie  do  skutecznego  złożenie  oferty),  to  

w  praktyce 

brak  będzie  jakiejkolwiek  granicy  oddzielającej  uprawnienia  zarządcy 

przymusowego  i  dotychczasowego  zarządu.  W  takiej  sytuacji  zarząd  przymusowy  de  facto 

będzie  miał  uprawnienie  do  prowadzenia  działalności  gospodarczej  zajętego 

przedsiębiorstwa  bez  jakichkolwiek  ograniczeń  i  w  tym  zakresie  stanie się  konkurencyjnym 

ośrodkiem decyzyjnym wobec zarządu dotychczasowego. 

W ocenie Zamawiającego takie stanowisko jest nieracjonalne i nie do pogodzenia z pojęciem 

czynności  zwykłego  zarządu  funkcjonującym  na  gruncie  prawa  i  posiadającego  określoną 

normatywną  treść,  która  w  każdym  razie  wskazuje,  że  istnieją  dwie  grupy  czynności, 

czynności zwykłego zarządu i przekraczające zwykły zarząd, co do których uprawnienia nie 

mogą  być  tożsame.  Poprzez  umieszczenie  czynności  w  postaci  złożenia  oferty 

Odwołującego  w  ramach  czynności  zwykłego  zarządu  przedsiębiorstwem,  Odwołujący 

naruszył  jedną  z  podstawowych  reguł  wykładni  systemowej  przepisów  prawa,  jakim  jest 

założenie,  że  system  prawa  jest  niesprzeczny,  a  w  ramach  wykładni  przepisów  prawa  nie 

można  doprowadzać  do  powstania  sprzeczności  między  obowiązującymi  normami 

prawnymi.  Odwołujący  bowiem  przy  wykładni  art.  292a  §  8  kpk  posługuje  się  pojęciem 

czynności zwykłego zarządu i twierdzi, że złożenie oferty Odwołującego mieści się w ramach 

tego pojęcia, co jednocześnie oznacza, że stanowi to realizację określonego w tym przepisie 

obowiązku  zarządcy  przymusowego  do  „zapewnienia  ciągłości  pracy  zabezpieczonego 

przedsiębiorstwa”. Jednocześnie jednak zakres przedmiotowy pojęcia zwykłego zarządu, jaki 

przyjmuje  Odwołujący,  powoduje,  że  w  istocie  dochodzi  do  zaprzeczenia  podstawowej 

funkcji, jaką ma spełniać ww. pojęcie, tj. do wyodrębnienia czynności wykraczających poza 

zwykły  zarząd.  Tym  samym  dochodzi  do  sytuacji,  w  której  na  gruncie  art.  292a  §  8  kpk 

pojęcie zwykłego zarządu jest wewnętrznie sprzeczne i pozbawione normatywnej treści. 

Ponadto  trafność  stanowiska  Zamawiającego  mówiącego  o  tym,  że  złożenie  oferty 

Odwołującego  przekracza  czynności  zwykłego  zarządu,  a  co  za  tym  idzie,  że  zarządca 

przymusowy  nie  był  uprawniony  do  samodzielnego  dokonania  takiej  czynności,  potwierdził 

sam  Odwołujący,  bowiem  dla  skuteczności  czynności  prawnej  polegającej  na  udzieleniu 

pełnomocnictwa  do  działania  w  imieniu  Odwołującego  w  ramach  postępowania  przed  KIO, 

potrzebna  jest  zgoda  właściciela  przedsiębiorstwa  Odwołującego,  wyrażona  złożeniem 

podpisu  pod  udzieleniem  stosownego  pełnomocnictwa.  Tym  samym  zgodnie  z  zasadą 

wnioskowania  a  minori  ad  maius

,  skoro  zarządca  przymusowy  nie  był  uprawniony  do 

samodzielne

go umocowania pełnomocnika do reprezentowania w niniejszej sprawie, to tym 

bardziej  nie  był  uprawniony  do  samodzielnego  dokonywania  czynności  prawnych 

skutkujących postaniem stosunku prawego, którego dotyczy niniejsze postępowanie. 

III Stanowisko Izby 

Na 

wstępie Izba stwierdziła, że nie zachodzi żadna z przesłanek skutkujących odrzuceniem 

odwołania,  opisanych  w  art.  528  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  a  Odwołujący  ma 

interes  we  wniesieniu  odwołania  w  rozumieniu  art.  505  ust.  1  ustawy  Prawo  zamówień 

publ

icznych. Przepis art. 505 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych stanowi, że środki 

ochrony  prawnej  przysługują  wykonawcy,  uczestnikowi  konkursu  oraz  innemu  podmiotowi, 

jeżeli ma lub miał interes w uzyskaniu zamówienia lub nagrody w konkursie oraz poniósł lub 

może ponieść szkodę w wyniku naruszenia przez zamawiającego przepisów ustawy (ustawy 

Prawo zamówień publicznych). 

Izba  ustaliła  także,  iż  stan  faktyczny  postępowania,  tj.  sposób  podpisania  oferty 

Odwołującego,  jak  też  fakt  ustanowienia  zarządcy  przymusowego  na  przedsiębiorstwie 

Odwołującego, zgodnie z art. 291 § 1, art. 292 i art. 292a Kodeksu postępowania karnego, 

nie jest sporny między Stronami.  

Po  zapoznaniu  się  z  przedmiotem  sporu  oraz  argumentacją  Stron,  w  oparciu  o  stan 

faktyczny  ustalony  na  p

odstawie  dokumentacji  postępowania  przedstawionej  przez 

Zamawiającego,  złożonych  pism  oraz  stanowisk  Stron  przedstawionych  podczas  rozprawy 

Izba ustaliła i zważyła, co następuje: odwołanie zasługuje na uwzględnienie. 

Izba wzięła pod uwagę dokumenty przedstawione przez Strony jako dowody uznając, że ze 

względu na ich charakter mają one status stanowiska Stron, które je złożyły.  

W odwołaniu Odwołujący zarzucił Zamawiającemu naruszenie: art. 226 ust. 1 pkt 4 ustawy 

Prawo zamówień publicznych, art. 255 pkt 2 ustawy Prawo zamówień publicznych, art. 104 

ustawy 

Kodeks cywilny, art. 292 § 1 ustawy Kodeks postępowania karnego oraz art. 292a § 

8 ustawy Kodeks postępowania karnego. 

Przywołane przepisy stanowią: 

Art.  226  ust.  1  pkt  4  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych:  Zamawiający  odrzuca  ofertę, 

jeżeli jest nieważna na podstawie odrębnych przepisów. 

Art. 255 pkt 2 ustawy Prawo zamówień publicznych: Zamawiający unieważnia postępowanie 

o  udzielenie  zamówienia,  jeżeli  wszystkie  złożone  wnioski  o  dopuszczenie  do  udziału  

w 

postępowaniu albo oferty podlegały odrzuceniu. 

Art.  104  ustawy  Kodeks  cywilny:  Jednostronna  czynność  prawna  dokonana  w  cudzym 

imieniu  bez  umocowania  lub  z  przekroczeniem  jego  zakresu  jest  nieważna.  Jednakże  gdy 

ten, komu zostało złożone oświadczenie woli w cudzym imieniu, zgodził się na działanie bez 

umocowania, stosuje się odpowiednio przepisy o zawarciu umowy bez umocowania. 

Art.  292  §  1  ustawy  Kodeks  postępowania  karnego:  Zabezpieczenie  następuje  w  sposób 

wskazany w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. 

Art.  292a  §  8  ustawy  Kodeks  postępowania  karnego:  Zarządca  zapewnia  ciągłość  pracy 

zabezpieczonego  przedsiębiorstwa  oraz  przekazuje  sądowi  lub  prokuratorowi  posiadane 

informacje mające znaczenie dla toczącego się postępowania, w szczególności o sposobie  

i  okolicznościach  wykorzystania  tego  przedsiębiorstwa  do  popełnienia  przestępstwa  lub 

ukrycia  osiągniętej  z  niego  korzyści  oraz  o  rzeczach  i  dokumentach  mogących  stanowić 

dowód w sprawie. 

Jak  wynika  z  art.  291  §  1  ustawy  Kodeks  postępowania  karnego,  w  razie  zarzucenia 

oskarżonemu  popełnienia  przestępstwa,  za  które  lub  w  związku  z  którym  można  orzec:  1) 

grzywnę,  2)  świadczenie  pieniężne,  3)  przepadek,  4)  środek  kompensacyjny,  5)  zwrot 

pokrzywdzonemu lub innemu uprawnion

emu podmiotowi korzyści majątkowej, jaką sprawca 

osiągnął  z  popełnionego  przestępstwa,  albo  jej  równowartości  –  może  z  urzędu  nastąpić 

zabezpieczenie wykonania tego orzeczenia na mieniu oskarżonego lub na mieniu, o którym 

mowa w  art.  45  §  2  Kodeksu  karnego, jeżeli  zachodzi  uzasadniona obawa,  że  bez takiego 

zabezpieczenia  wykonanie  orzeczenia  będzie  niemożliwe  albo  znacznie  utrudnione. 

Zabezpieczenie  następuje  w  sposób  wskazany  w  przepisach  Kodeksu  postępowania 

cywilnego,  chyba  że  ustawa  stanowi  inaczej  (art.  292  §  1  kpk).  Zabezpieczenie  może 

nastąpić  również  przez  ustanowienie  przymusowego  zarządu  przedsiębiorstwa  

i  wyznaczenie  zarządcy.  W  postanowieniu  określa  się  przedsiębiorstwo  lub  jego 

zorganizowaną  część  oraz  wskazuje  się  zarządcę  spośród  osób  posiadających  licencję 

doradcy  restrukturyzacyjnego  (art.  292a  §  1  kpk).  Zarządca  zapewnia  ciągłość  pracy 

zabezpieczonego  przedsiębiorstwa  oraz  przekazuje  sądowi  lub  prokuratorowi  posiadane 

informacje mające znaczenie dla toczącego się postępowania, w szczególności o sposobie  

i  okolicznościach  wykorzystania  tego  przedsiębiorstwa  do  popełnienia  przestępstwa  lub 

ukrycia  osiągniętej  z  niego  korzyści  oraz  o  rzeczach  i  dokumentach  mogących  stanowić 

dowód  w  sprawie  (art.  292a  §  8  kpk).  Zarządca  sporządza  spis  składników  majątku  i  praw 

majątkowych  przedsiębiorstwa  i  przekazuje  go  prokuratorowi  lub  sądowi,  który  wydał 

postanowienie  o  zabezpieczeniu.  Właściciel  lub  inna  osoba  kierująca  przedsiębiorstwem  

w  jego  imieniu  może  wnosić  do  prokuratora  lub  sądu,  który  wydał  postanowienie  

o  zabezpieczeniu,  o  wyłączenie  określonych  składników  majątku  lub  praw  majątkowych  

z zabezpieczenia. (art. 292a § 9 kpk). 

Jak  wynika  z  powyższego,  regulacje  dotyczące  kwestii  zarządu  przymusowego  nad 

przedsiębiorstwem  nie  zostały  w  przepisach  Kodeksu  postępowania  karnego  szczególnie 

rozbudowane,  podobnie  zresztą  jak  w  odnośnych  przepisach  Kodeksu  postępowania 

cywilnego,  w  szczególności,  jeśli  chodzi  o  uprawnienia  i  wzajemne  stosunki  zarządcy 

przymusowego  oraz  właściciela  przedsiębiorstwa.  Niewątpliwie  oba  te  podmioty  istnieją 

równolegle  i  muszą  ze  sobą  o  tyle  współdziałać,  by  nie  powodować  szkody  dla  samego 

przedsiębiorstwa.  

Z  przywołanego  przez  Zamawiającego  stanowiska  Sądu  Najwyższego  zawartego  

w  postanowieniu  z  17  października  2019  r.,  sygn.  III  PZ  15/19,  wynika,  że  oba  zarządy 

występują  równolegle,  a  sam  właściciel  przedsiębiorstwa  poprzez  fakt  ustanowienia 

zarządcy przymusowego nie zostaje pozbawiony prawa do zarządu.  

Odmienny  natomiast,  przynajmniej  częściowo,  pogląd  został  wyrażony  w  komentarzu  pod 

red.  D.  Drajewicza  „Kodeks  postępowania  karnego.  Tom  I”,  wyd.  C.H.  Beck/Legalis,  gdzie  

w  komentarzu  do  art.  292a  wskazano:  „2.  Skutki  wydania  postanowienia  o  zastosowaniu 

przymusowego  zarządu.  Bezpośrednim  skutkiem  wydania  postanowienia  o  zastosowaniu 

omawianego środka jest objęcie zarządu przedsiębiorstwem przez zarządcę przymusowego 

i  odebranie  zarządu  przedsiębiorstwa  właścicielowi  lub  organowi  osoby  prawnej 

sprawującemu  dotychczasowy  zarząd.  Zgodnie  z  art.  752

KPC  czynności  prawne  osób 

doty

chczasowo  sprawujących  zarząd  przedsiębiorstwa,  podjęte  po  ustanowieniu  zarządu 

przymusowego,  są  nieważne.  Odmiennie  od  procedury  cywilnej,  z  racji  natychmiastowej 

wykonalności  postanowienia  o  zabezpieczeniu,  dla  określenie  czasu  powstania  skutków 

ustanowi

enia  zarządu  nie  będzie  miał  znaczenia  czas  faktycznego  objęcia  przez  zarządcę 

przymusowego  zarządu  przedsiębiorstwem,  czy  też  czas  doręczenia  zawiadomienia  

o  objęciu  zarządem  przymusowym  właścicielowi  przedsiębiorstwa.  Dotknięte  nieważnością 

będą zatem czynności prawne dotychczasowych zarządców przedsiębiorstwa dokonane po 

wydaniu  postanowienia  o  zabezpieczeniu.  Dotyczy  to  także  czynności  prawnych 

podejmowanych względem nieruchomości wchodzących w skład przedsiębiorstwa. Brak jest 

możliwości  konwalidowania  nieważnych  czynności  przez  zarządcę  przymusowego.  (…)  

1.  Objęcie  zarządu.  Podstawowym  obowiązkiem  zarządcy  przymusowego  jest  objęcie 

zarządu  przedsiębiorstwem  i  odsunięcie  od  zarządu  osób  sprawujących  zarząd  przed 

dokonaniem  zabezpieczenia.  W  razie  utru

dnień  w  objęciu  zarządu,  organ  stosujący 

zabezpieczenie  majątkowe  zleca  komornikowi  wprowadzenie  zarządcy  przymusowego  

w zarząd przedsiębiorstwa (art. 933 KPC). 2. Zapewnienie ciągłości pracy przedsiębiorstwa. 

Podstawowym  zadaniem  zarządcy  jest  zapewnienie  ciągłości  pracy  zabezpieczonego 

przedsiębiorstwa.  Zarządca  kontynuuje  działalność  gospodarczą  przedsiębiorstwa,  w  tym 

produkcyjną, usługową, jest zobowiązany do regulowania zobowiązań wobec kontrahentów, 

pracowników.  3.  Sporządzenie  spisu  składników  majątku.  Zarządca  po  objęciu  zarządu 

sporządza  spis  składników  majątku  i  praw  majątkowych  przedsiębiorstwa  i  przekazuje  go 

prokuratorowi  lub  sądowi,  który  wydał  postanowienie  o  zabezpieczeniu  oraz  na  bieżąco 

przekazuje sądowi lub prokuratorowi posiadane informacje mające znaczenie dla toczącego 

się  postępowania,  w  szczególności  o  sposobie  i  okolicznościach  wykorzystania  tego 

przedsiębiorstwa  do  popełnienia przestępstwa  lub  ukrycia osiągniętej  z  niego korzyści  oraz  

o  rzeczach  i  dokumentach  mogących  stanowić  dowód  w  sprawie.  Obowiązki  zarządcy 

przymusowego wykraczają zatem poza zarząd przedsiębiorstwa, mając charakter dowodowy 

realizują cel procesu karnego. Zarządca może być przesłuchany w charakterze świadka na 

okoliczność  informacji  uzyskanych  w  toku  sprawowania  zarządu  przedsiębiorstwem,  

a  dotyczących  czynów  zabronionych  będących  przedmiotem  rozpoznania  w  sprawie.  (…)  

5. Wykonanie obowiązków przez zarządcę nieokreślonych w art. 292a będzie się opierać na 

przepisach  KPC.  Nie  znajdują  zastosowania  przepisy  ustawy  –  Prawo  upadłościowe 

dotyczące  zarządu  przedsiębiorstwa  przez  syndyka.  W  sprawach  wynikających  z  zarządu 

przedsiębiorstwem zarządca może pozywać i być pozywanym (art. 935 § 1 KPC). Zarządcy 

nie  wolno  zaciągać  zobowiązań,  które  nie  mogą  być  zaspokojone  z  dochodów 

przedsiębiorstwa i są gospodarczo uzasadnione (art. 935 § 2 KPC). Ogranicza to możliwość 

ponoszenia  ryzyka  gospodarczego  przez  zarządcę,  a  jednocześnie  hamuje  rozwój 

zarządzanego 

przedsiębiorstwa. 

Czynności 

przekraczające 

zwykły 

zarząd 

przedsiębiorstwem  wymagają  zaś  zgody  właściciela  przedsiębiorstwa  i  sądu  (art.  935  §  3 

KPC).  Na  zarządcy  ciąży  również  obowiązek  regularnego,  przynajmniej  raz  w  roku, 

składania  sprawozdań  z  zarządu  i  sprawozdań  rachunkowych  (art.  937  KPC).  Zarządca 

ponosi  odpowiedzi

alność  za  szkodę  wyrządzoną  na  skutek  nienależytego  wykonywania 

swoich  obowiązków  (art.  938  KPC).  Zarządcy  przysługuje  zwrot  wydatków  poniesionych  

z własnych funduszów oraz wynagrodzenie (art. 939 § 1 KPC). 6. Dochody przedsiębiorstwa. 

Prowadząc gospodarkę przedsiębiorstwa, zarządca pobiera pożytki, spienięża ją, nadwyżkę 

dochodów  nad  wydatkami  składa  do  depozytu  sądowego  (art.  941  KPC).  Z  dochodów 

pokrywa  się  nadto  przyznane  wynagrodzenie  zarządcy,  zatwierdzone  poniesione  przez 

zarządcę  wydatki,  należności  pracowników,  należności  podatkowe,  koszty  ubezpieczenia 

(art.  940  KPC).  7. 

Skutki  realizacji  obowiązków  zarządcy.  Realizacja  wymienionych 

obowiązków  przez  zarządcę  przymusowego  ma  zapewnić  zachowanie  przedsiębiorstwa  

w stanie niepogorszonym, ma uniemożliwić zbycie, obciążenie składników przedsiębiorstwa, 

poprzez  dostarczenie  informacji  o  wykorzystaniu  przedsiębiorstwa  w  działalności 

przestępczej ma umożliwić orzeczenie przepadku przedsiębiorstwa lub nałożenia obowiązku 

zwrotu osiągniętej z przestępstwa korzyści majątkowej.” 

Jednak,  w  ocenie  Izby,  oba  te  poglądy  są  nie  tyle  ze  sobą  sprzeczne,  co  odnoszą  się  do 

dwóch  aspektów  zarządu  –  niewątpliwie  oba  zarządy  występują równolegle  o  tyle,  że  sam 

właściciel  przedsiębiorstwa  poprzez  fakt  ustanowienia  zarządcy  nie  zostaje  pozbawiony 

prawa  do  zarządu,  jak  wskazał  Sąd  Najwyższy.  Sąd  Najwyższy  nie  pogłębił  tu  swojego 

stanowiska,  ale,  w  opinii  Izby,  należy  je  odnieść  nie  tyle  do  koncepcji  dwóch  równolegle  

i  niezależnie  od  siebie  działających  zarządców  (zarządcy  przymusowego  i  właściciela),  co,  

w  razie  ich  permanentnych  odmiennych  koncepcji  co  do  potrzeby  podjęcia  pewnych 

czynności  zarządczych,  potencjalnie  byłoby  bardzo  szkodliwe  dla  przedsiębiorstwa,  ale 

głównie do czynności zwykłego zarządu i czynności przekraczających zwykły zarząd. Zatem 

najbardziej  racjonalny  podział  polegałby  tu  na  tym,  że  zarządca  zapewnia  ciągłość  pracy 

zabezpieczonego  przedsiębiorstwa,  czyli  dokonuje  czynności  zwykłego  zarządu,  natomiast 

właściciel lub zarządca za zgodą lub przy współdziałaniu właściciela, a także po uzyskaniu 

zgody sądu – czynności przekraczających zwykły zarząd. Podział taki zdaje się godzić oba 

powyżej  przywołane  poglądy  co  do  udziału  właściciela  w  zarządzie  przedsiębiorstwem,  jak 

też  realizować  cel  ustanowienia  zarządu  przymusowego,  która  to  instytucja  nie  miałaby 

sensu,  gdyby  bieżący  zarząd  przedsiębiorstwem  pozostawić  właścicielowi.  Pozostałe 

czynności  zarządcy  nie  są  bowiem  celem  instytucjonalnym  samym  w  sobie,  lecz  raczej 

pobocznym 

–  ostatecznie  od  zbierania  dowodów  w  postępowaniu  karnym  jest  prokurator,  

a nie zarządca.  

Jednak  powyższe  rozważania  o  wzajemnych  stosunkach  zarządcy  i  właściciela 

przedsiębiorstwa nie są celem Izby, ponieważ w spornym stanie faktycznym kwestionowanej 

oferty  nie  podpisał  właściciel  przedsiębiorstwa,  lecz  zarządca.  Tym  samym  dla 

rozstrzygnięcia  sporu  istotne  jest  stwierdzenie,  czy  zarządca  ten  był  uprawniony  do 

podpisania takiej oferty.  

Jak  wskazano  w  stanowiskach  Stron,  nie  jest  pomiędzy  nimi  sporne,  że  zarządca 

uprawniony  jest  do  dokony

wania  czynności  zwykłego  zarządu.  Pogląd  ten  został  wyrażony 

także  w  przywołanym  postanowieniu  Sądu  Najwyższego  oraz  zacytowanym  komentarzu. 

Sporne  jest  natomiast,  czy  złożenie  oferty  w  przedmiotowym  postępowaniu  wchodzi  

w  zakres  czynności  zwykłego  zarządu,  czy  też  je  przekracza.  Przy  czym,  w  opinii  Izby, 

zbędne jest tu rozważanie,  czy  powyższe dotyczyłoby  wszystkich postępowań  o udzielenie 

zamówienia  publicznego,  ponieważ  rzeczywiście  w  dużej  mierze  mogłoby  to  zależeć  od 

wartości  kontraktu  i  zakresu  zobowiązania  przedsiębiorstwa,  które  w  jego  wyniku  byłoby 

podjęte.  W  opinii  Izby  osią  rozróżnienia  pomiędzy  czynnościami  zwykłego  zarządu  

i  przekraczającymi  zwykły  zarząd  nie  jest  też  sama  okoliczność,  czy  jest  to  zamówienie 

„publiczne”,  czy  „prywatne”.  Kwestie  takie  jak  kary  umowne,  wadia  czy  kłopotliwi 

zleceniodawcy  nie są bowiem  cechą wyłącznie związaną  z  zamówieniami publicznymi.  Nie 

ma  też  żadnego  racjonalnego  powodu,  by  wskazywać,  że  samo  zawarcie  kontraktu  

w reżimie zamówień publicznych oznacza, że czynność przekracza zakres zwykłego zarządu 

–  w  szczególności  bowiem  nie  mogłyby  działać  podmioty,  których  całość  lub  gros 

działalności jest związane z działaniem na rynku zamówień publicznych. 

Jak  podkreślał  Odwołujący,  powołując  się  na  dane  przedsiębiorstwa  z  roku  2020  i  2021, 

przedmiotowa umowa z Zamawiającym, którego dotyczyła odrzucona oferta, należy do sfery 

zwykle  prowadzonej  przez  niego  działalności  przedsiębiorstwa,  tj.  produkcji  i  sprzedaży 

obuwia,  w  tym  sprzedaży  dla  jednostek  wojskowych,  oraz  jest  jedynie  jednym  z  wielu 

kontraktów  tego  typu,  który  zawiera  w  swojej  bieżącej  działalności,  a  jego  wartość  nie 

stanowi nawet 1% przychodów, czy też dochodów, które osiąga w ciągu roku. Tym samym, 

zdaniem Izby, złożenie tego typu oferty, a następnie zawarcie w tym zakresie umowy, można 

uznać  za  czynność  wchodzącą  w  zakres  czynności  zwykłego  zarządu  przedsiębiorstwem, 

we  wcześniejszym  stanowisku  Zamawiającego  określoną  jako  „bieżącą  sprzedaż”,  czy  też 

bieżącą produkcję. Jak wskazano również w przywołanym komentarzu, zadaniem zarządcy 

w  ramach  zapewnienia ciągłości  pracy  zabezpieczonego  przedsiębiorstwa  jest  kontynuacja 

działalności  gospodarczej  przedsiębiorstwa,  w  tym  produkcyjnej  i  usługowej,  a  także  

a  contrario 

–  zaciąganie  zobowiązań,  które  mogą  być  zaspokojone  z  dochodów 

przedsiębiorstwa i są gospodarczo uzasadnione.  

Należy  tu  podkreślić,  że  zarząd  przymusowy  dotyczy  tu  w  pełni  funkcjonującego 

przedsiębiorstwa,  a  nie  takiego,  którego  działalność  jest  wygaszana  jak  np.  w  przypadku 

upadłości  lub  likwidacji.  Zatem  do  jego  bieżącego  funkcjonowania  (zapewnienia  ciągłości 

jego  pracy)  niewystarczające  jest  jedynie  prowadzenie  działalności  zmierzającej  do 

kontynuacji  wcześniej  zawartych  kontraktów,  czy  ich  wygaszanie.  Zasadą  działania 

prawidłowo  działającego  przedsiębiorstwa  jest  bowiem  ciągłe  poszukiwanie  nowych 

odbiorców  towarów  i  usług,  a  więc  i  zawieranie  nowych  kontraktów,  a  rzadko  które 

przedsiębiorstwo jest w stanie długotrwale funkcjonować jedynie w oparciu o kontynuację już 

zawartych  umów.  Nie  wiadomo  zaś,  przez  jaki  okres  taki  zarząd  potrwa,  z  dużą  zaś  dozą 

prawdopodobieństwa  może  on  być  długotrwały.  Przyjęcie  koncepcji  braku  możliwości 

zawierania  nowych  umów  w  ramach  „zwykłego  zarządu”  przedsiębiorstwem  prowadziłoby 

więc  w  konsekwencji  do  realnej  groźby  doprowadzenia  przedsiębiorstwa  do  upadłości, 

podobnie  jak  uzyskiwanie  zgody  sądu  na  każdy,  nawet  mały  kontrakt  (w  praktyce  bowiem 

wykonawca  nie  byłby  w  stanie  złożyć  w  terminie  oferty)  –  a  nie  taki  jest  cel  instytucji 

zabezpieczenia, o której mowa w art. 291 i nast. ustawy Kodeks postępowania karnego.  

W  związku  z  powyższym  Izba  orzekła  jak  w  sentencji  nakazując  Zamawiającemu 

unieważnienie czynności unieważnienia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego 

oraz  unieważnienie  czynności  odrzucenia  oferty  Odwołującego  i  powtórzenie  czynności 

badania i oceny ofert dla zadania nr 1 postępowania, którego dotyczy sporna oferta. 

Co  zaś  do  faktu,  że  pełnomocnictwo  dla  pełnomocnika  Odwołującego  zostało  podpisane 

zarówno  przez  zarządcę  przymusowego,  jak  i  właściciela  przedsiębiorstwa,  to,  w  ocenie 

Izby, nie wynika z niego nic ponad to, na co wskazywał Odwołujący, tj. że ze względu na to, 

że spór  dotyczył  prawa do  reprezentacji Odwołującego,  aby  uniknąć  zwrotu  lub  odrzucenia 

odwołania, z ostrożności obie osoby złożyły swoje podpisy na pełnomocnictwie. 

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 557 i art. 575 ustawy 

z dnia 11 września 2019 r. – Prawo zamówień publicznych oraz § 2 ust. 1 pkt 2, § 5, § 7 ust. 

2  pkt  1  rozporządzenia  Prezesa  Rady  Ministrów  z  dnia  30  grudnia  2020  r.  w  sprawie 

szczegółowych  rodzajów  kosztów  postępowania  odwoławczego,  ich  rozliczania  oraz 

wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania (Dz.U. z 2020 r. poz. 2437). 

Zgodnie  z  dyspozycją  art.  557  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych  w  wyroku  oraz  

w  postanowieniu  kończącym  postępowanie  odwoławcze  Izba  rozstrzyga  o  kosztach 

postępowania  odwoławczego.  Zgodnie  z  art.  575  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych 

strony  oraz  uczestnik  postępowania  odwoławczego  wnoszący  sprzeciw  ponoszą  koszty 

postępowania odwoławczego stosownie do jego wyniku. 

Z  §  2  ust.  1  pkt  2  ww.  rozporządzenia  wynika,  że  wysokość  wpisu  wnoszonego  

w  postępowaniu  o  udzielenie  zamówienia  na  dostawy  i  usługi  o  wartości  przekraczającej 

progi  unijne,  o  których  mowa  w  art.  3  ust.  1  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  wynosi 

15.000 złotych. 

Zgodnie  z  §  5  rozporządzenia  do  kosztów  postępowania  odwoławczego,  zalicza  się  wpis 

oraz  uzasadnione  koszty  stron  postępowania  odwoławczego  w  wysokości  określonej  na 

podstawie rachunków lub spisu kosztów, złożonych do akt sprawy, obejmujące m.in. koszty 

związane  z  dojazdem  na  wyznaczone  posiedzenie  lub  rozprawę  i  wynagrodzenie  i  wydatki 

jednego pełnomocnika, nieprzekraczające łącznie kwoty 3.600 złotych. 

Z  kolei  §  7  ust.  2  pkt  1  rozporządzenia  stanowi,  że  w  przypadku  uwzględnienia  odwołania 

przez  Izbę  w  całości,  koszty  ponosi  zamawiający;  a  Izba  zasądza  od  zamawiającego  na 

rzecz odwołującego równowartość kwoty wpisu oraz koszty, o których mowa w § 5 pkt 2. 

Izba  uwzględniła  zatem  uiszczony  przez  Odwołującego  wpis  w  wysokości  15.000  złotych 

oraz koszty wynagrodzenia pełnomocnika Odwołującego w kwocie 3.600 złotych. 

Przewodniczący: ……………………..…