Klauzula związana ze sposobem doręczenia gwarantowi żądania zapłaty nie powoduje, że gwarancja staje się warunkowa

Gwarancja wystawiona przez gwaranta nie traci charakteru bezwarunkowej przez to, że zawiera opis wymagań stawianych wezwaniu do zapłaty. Powstanie ochrony wynikającej z gwarancji nie zostało uzależnione w treści czynności prawnej od zdarzenia przyszłego i niepewnego, czyli postanowienia o zastrzeżeniu warunku w rozumieniu art. 89 Kodeksu cywilnego. Gwarancja, która nie zawiera żadnego odwołania do potwierdzenia realnego stanu zaistnienia okoliczności, o których mowa w art. 46 ust. 4a i ust. 5 ustawy Pzp albo konieczności udowodnienia tego stanu w inny sposób, jest prawidłowa. Gwarant jest uprawniony do określenia, w jaki sposób zamawiający ma zgłosić żądanie wypłaty świadczenia. W związku z powyższym bezwarunkowość gwarancji, przy oświadczeniu w jej treści, że gwarant zobowiązuje się bezwarunkowo do określonych czynności, nie budzi wątpliwości.

W jaki sposób należy kwalifikować sporne wymogi związane z żądaniem zapłaty, a w szczególności ze sposobem jego doręczenia? Zdaniem Izby jest to element stosunku prawnego łączącego gwaranta i beneficjenta (element zobowiązania), który nie stanowi warunku w rozumieniu art. 89 Kodeksu cywilnego. W ocenie składu orzekającego, jako taki, nie stanowi podstawy do stwierdzenia nieprawidłowości wniesienia wadium, nawet jeśli zamawiający zastrzegł w siwz brak możliwości zamieszczenia klauzul odnoszących się sposobu przekazania żądania zapłaty.