Naczelny Sąd Administracyjny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak
Sędziowie: Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędzia del. NSA Jerzy Stankowski (spr.)
po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W.W. i N.W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 lipca 2019 r. sygn. akt VII SA/Wa 384/19 w sprawie ze skargi W.W. i N.W. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania nakazu rozbiórki
oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 31 lipca 2019 r. sygn. akt VII SA/Wa 384/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę skargi kasacyjnej W.W. i N.W. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego (zwanego dalej: WINB) z dnia [...] października 2018 r. nr [...].
Poddaną kontroli Sądu I instancji decyzją WINB utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w powiecie G. (zwanego dalej: PINB) z dnia [...] czerwca 2018 r., nr [...], odmawiającą wydania nakazu rozbiórki obiektu budowlanego (części tarasu w postaci schodków wraz z murem oporowym będącym częścią konstrukcji tarasu) przy budynku mieszkalnym jednorodzinnym na działce nr ew. [...] obr. [...] przy ul. E [...] w G.
W skardze kasacyjnej W.W. i N.W. zaskarżyli ww. wyrok w całości zarzucając mu naruszenie:
1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., art. 3 § 1 p.p.s.a w zw. z art. 6, art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. w zw. z art. 76 § 1 k.p.a., poprzez nieuwzględnienie skargi, którego to nieuwzględnienia podstawą było błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, że organ odwoławczy oraz organ I instancji nie naruszyły wskazanych powyżej przepisów procedury administracyjnej mimo, że:
a) organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję organu I instancji wydaną z naruszeniem zasady prawdy materialnej, tj. bez przeprowadzenia przez organ I instancji dowodu z mapy zasadniczej złożonej przez wnoszących skargę kasacyjną (w aktach) oraz uzyskanej i dopuszczonej samodzielnie przez organ I instancji, a także dokonania wadliwej oceny przez organ i instancji geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej i tym samym odstąpienie przez ten organ od ustalenia:
- iż schody stanowiące część tarasu nie zostały ujęte ani na aktualnej mapie zasadniczej, ani na złożonej jedynie w kserokopii geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej, a tym samym twierdzenia inwestorów są nieprawdziwe;
- iż murek oporowy nie został ujęty na złożonej w kserokopii geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej, a jak jednoznacznie wynika z zalegających w aktach dwóch egzemplarzy map zasadniczych jest częścią składową nieruchomości gruntowej wnoszących skargę kasacyjną (działka [...]) i jest przewidziany w zatwierdzonym projekcie segmentu [...], będącego przedmiotem własności wnoszących skargę kasacyjną, a nie uczestników postępowania;
b) organ odwoławczy powielił błędne ustalenia organu I instancji i wyprowadził te same błędne i sprzeczne wnioski, niezgodne zarówno z uzyskanym od ówczesnego organu budowlanego projektu budowlanego wraz z aktami budowlanymi oraz ze skanami zdjęć, a także mapą zasadniczą oraz geodezyjną dokumentacją powykonawczą, które polegały na uznaniu, iż murek oporowy raz był objęty projektem budowlanym jako element tarasu, a drugi raz jako element ogrodzenia - jego przedłużenie, podczas gdy murek ten ujęto na projekcie jako element projektu właściwy dla segmentu wnoszących skargę kasacyjną ([...], a nie [...]), co, poza projektem - jego poszczególnymi częściami i rzutami, wynika również ze skanu zdjęcia oznaczonego datą [...], na którym wyraźnie widać, iż w miejscu murku na działce [...] składowane są pustaki za końcem ogrodzenie, a murek nie istnieje;
c) organ odwoławczy i organ I instancji przyznały pierwszeństwo skanom zdjęć z naniesionymi odręcznie licznymi dopiskami dat (przez nieznaną osobę) w tym w szczególności zdjęć z przedłużonym schodami tarasem zamiast dokumentowi urzędowemu w postaci mapy zasadniczej, a także złożonej przez uczestników jedynie w kserokopii geodezyjnej dokumentacji powykonawczej (której nie ma w ogóle w aktach budowlanych) i błędnie uznały, iż schody stanowią element architektury ogrodowej, a nie przedłużenie tarasu (jego integralną część) w postaci zejścia i wejścia do budynku i z tarasu/na taras, a tym samym rozbudowy całego domu oraz, że organy przyjmując wyższą moc dowodową zdjęciom jednocześnie pominęły, iż jedynym zdjęciem mającym rzekomo wskazywać datę powstania tarasu jest skan zdjęcia (na całej stronie) z dopisaną odręcznie datą;
d) orzekające w sprawie organy pominęły okoliczność, iż jedynym zdjęciem ze schodami jest zdjęcie z dopisaną odręcznie datą ([...] i przyznały mu mocy dowodową równą, a nawet wyższą niż dokumentacja budowlana oraz odstąpiły od ustalenia, iż jest to jedyne zdjęcie, a na pozostałych zdjęciach oznaczonych datami wcześniejszymi taras kończy się W sposób oznaczony na mapie zasadniczej i kserokopii geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej, a poprzez rozbudowę/dobudowę schodów stanowi samowolę budowlaną;
e) orzekający w sprawie organ odwoławczy pominął okoliczność, iż rzekomy dowód w postaci ww. zdjęci z rzekomą datą [...] r. jest sprzeczny z przyjętym przez organ I instancji, nieprawdziwym oświadczeniem inwestora, iż "taras z tymi schodami został wybudowany w 1998 r." oraz uznanie obydwu dowodów za prawdziwe;
f) organ odwoławczy, wbrew zasadzie prawdy materialnej, za prawidłowy uznał brak dokonania przez organ I instancji pomiaru obecnego tarasu i zestawiania tych pomiarów z tarasem projektowanym i w oparciu o powyższe błędnie uznał, iż nie doszło do istotnych odstąpień poprzez niepoparte jakimikolwiek dowodami twierdzenie "aczkolwiek z nieistotnymi odstąpieniami" i przyjął za tym organem na podstawie samego oświadczenia uczestników, że schody są wykonane na ziemi z kostki brukowej, bez jakiejkolwiek weryfikacji rzeczywistej konstrukcji (użycia rzeczywistych, znacznie trwalszych materiałów budowlanych);
g) organ odwoławczy, bez weryfikacji procesowej, przyjął za organem I instancji oświadczenie inwestorów, że schody stanowią element architektury ogrodowej i na tej podstawie uznał, iż postępowanie stało się bezprzedmiotowe.
2. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. w z art. 6, art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. w zw. z przepisamiart. 48 ust. 1i ust. 2,art. 49b ust.1,art. 50 ust. 1 pkt 1i pkt 4,art. 51 ust. 1 pkt 1iart. 36a ust. 5ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1186 ze zm., zwanej dalej: p.b.) poprzez nieuwzględnienie skargi, którego to nieuwzględnienia podstawą było błędne przyjęcie przez Sąd I instancji w ślad za orzekającymi organami oraz samodzielnie, że w sprawie nie miały zastosowania wyżej wymienione przepisy, ponieważ w sprawie tej nie doszło do istotnego odstąpienia w rozumieniu art. 36a ust. 5 p.b., a to skarżący, a nie orzekające w sprawie organy, nie wskazywali na brak możliwości doprowadzenia wykonanych robót do stanu zgodnego z prawem (nieprawidłowość związaną z kształtem tarasu), w sytuacji gdy to organy nadzoru budowlanego (a nie strony postępowania), biorąc pod uwagę zróżnicowanie następstw prawnych samowoli budowlanej, mają obowiązek w jednym postępowaniu dokonania ustaleń jakie roboty budowlane zostały wykonane i w zależności od tych ustaleń stosują w odniesieniu do tych robót przepis art. 48 i 49 p.b., jeżeli roboty budowlane polegały na budowie obiektu budowlanego bez wymaganego pozwolenia albo przepis art. 49, jeżeli roboty budowlane polegały na budowie obiektu budowlanego bez wymaganego zgłoszenia albo przepis art. 50 i 51, jeżeli roboty budowlane stanowią inny przypadek niż określony w art. 48 ust. 1 lub art. 49b ust. 1, a obowiązków tych organy nie wypełniły poprzestając na błędnym ustaleniu o rzekomym istnieniu nieistotnych odstąpień (bez dokonania jakichkolwiek pomiarów obiektów), a nadto odstępując od ustalenia odrębnych od powyższej i niezależnych od niej, pozostałych wymaganych ww. przepisami przesłanek, w tym naruszenia przez zamierzenie budowlane uczestników postępowania przepisów techniczno - budowlanych, a to usytuowania schodów, wbrew§ 12 ust. 6 pkt 1rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r. poz. 1065 ze zm., zwanego dalej: r.w.t.) oraz innych przepisów, a to braku dysponowania po stronie uczestników prawem do dysponowania nieruchomością do celów budowy murku oporowego (przepis art. 33 ust. 2 pkt 2 p.b. stosowany w związku z art. 48 ust. 2 zd. 1., art. 49b ust. 2 zd. 1, art. 50 ust. 1 pkt 4 p.b.);
3. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 6, art. 7, art. 11 i art. 80 k.p.a. w zw. z § 12 ust. 6 pkt 1 r.w.t. i art. 33 ust. 2 pkt 2 p.b. poprzez nieuwzględnienie skargi, którego to nieuwzględnienia podstawą było błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, że orzekające organy nadzoru budowlanego dokonały prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, podczas gdy organy te nie ustaliły w ogóle istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności w postaci naruszenia ww. przepisu r.w.t. przez budowę schodów w ścisłej granicy działki będącej własnością wnoszących skargę kasacyjną oraz przez usytuowanie murku oporowego na obszarze działki należącej do wnoszących skargę kasacyjnie, do której to działki uczestnicy postępowania nigdy nie mieli prawa do dysponowania nią na cele budowlane, a wyjaśnienie powyższych okoliczności miało istotne znaczenie dla zastosowania określonych trybów w odniesieniu do samowoli budowlanej (nakazu rozbiórki albo postępowania naprawczego) i wykluczało, bez uprzedniego wyjaśnienia tych kwestii, negatywne rozstrzygnięcie sprawy dla wnoszących skargę kasacyjną przez organy nadzoru budowlanego jako rozstrzygnięcia przedwczesnego;
4. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 6, art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. w zw. z art. 48 ust. 1 i ust. 2, art. 49b ust. 1, art. 50 ust. 1 pkt 1 i pkt 4, art. 51 ust. 1 pkt 1 p.b. poprzez nieuwzględnienie skargi, którego to nieuwzględnienia podstawą było błędne przyjęcie przez Sąd, w ramach sprawowanej kontroli sądowoadministracyjnej zaskarżonych decyzji, że skoro postępowanie w niniejszej sprawie prowadzone było z wniosku skarżących, a ten zawierał żądanie nakazu rozbiórki to organ I instancji mógł odnieść się tylko do tego żądania, odmawiając wydania nakazu rozbiórki, podczas gdy postępowanie w przedmiocie usunięcia skutku spowodowanego wykonaniem robót budowlanych z naruszeniem prawa dotyczy określonych robót budowlanych i te roboty te wyznaczają przedmiot sprawy i to organ nadzoru budowlanego w jednej sprawie, w jednym postępowaniu dokonuje ustaleń jakie roboty budowlane zostały wykonane i w zależności od tych ustaleń stosuje w odniesieniu do tych robót odpowiednią grupę przepisów regulujących dwie rozłączne sytuacje (nakaz rozbiórki albo postępowanie naprawcze);
5. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. oraz w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. i art. 140 k.p.a., a także samodzielnie art. 107 § 3 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie! skargi, którego to nieuwzględnienia podstawą było błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, że decyzja organu odwoławczego i organu I instancji jest prawidłowa, mimo zamieszczenie przez organ I instancji mylącego uzasadnienia nie pokrywającego się z rozstrzygnięciem sentencji decyzji oraz mimo odstąpienia przez organ O instancji od wyjaśnienia dlaczego organ ten pominął liczne wnioski procesowe stron, pominął dokumenty urzędowe (mapy zasadnicze), oraz uznał za nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy brak w aktach procesu budowlanego geodezyjnej dokumentacji powykonawczej i dokumentów wymienionych w art. 57 ust. 2 p.b., a w to miejsce przyjął bez weryfikacji dowodowej w całości stanowisko inwestorów i jedynie kserokopię geodezyjnej dokumentacji powykonawczej;
6. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 104 § 2 i art. 105 § 1 k.p.a. i przedwczesne przyjęcie przez Sąd I instancji, w ramach kontroli ww. decyzji, że organ I instancji mógłby również orzec o umorzeniu postępowania, a obie formy są dopuszczalne i wywołują ten sam skutek formalnoprawny, podczas gdy w sprawie organy były obowiązane do wydania rozstrzygnięcie w odniesieniu do każdej części kwestionowanego zamierzenia budowlanego po uprzednim ustaleniu właściwego trybu , a rozstrzygnięcie to mogło mieć również mieszany charakter: formalno - materialny (umorzenie w części, rozstrzygnięcie merytoryczne w pozostałej części;
7. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a.i art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 36a ust. 5 p.b. w zw. z art. 51 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 50 ust. 1 pkt 4 p.b. (w decyzjach organów tylko art. 51 i art. 51 ust. 1 p.b.) poprzez nieuwzględnienie skargi, w sytuacji gdy orzekające w sprawie organy naruszyły powyższe przepisy w sposób mający wpływ na wynik sprawy, a naruszenie to polegało na przyjęciu, że brak istotnych odstąpień w rozumieniu art. 36a ust. 5 p.b. zwalnia organ z dalszego ustalania przesłanek, o których mowa w art. 50 ust. 1 ustawy (poprzez odesłanie z art. 51 ust. 1 p.b.), w tym w art. 50 ust. 1 pkt 4 p.b. (roboty budowlane wykonywane w sposób istotnie odbiegający od ustaleń zawartych w pozwoleniu na budowę, projekcie budowlanym lub w przepisach, podczas gdy ustawa wyraźnie odróżnia te przestanki i każdorazowo łączy istotne odstąpienie z naruszeniem przepisów techniczno-budowlanych, co miało też miejsce w niniejszej sprawie;
8. art. 51 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 50 ust. 1 pkt 4 p.b. oraz w zw. z art. 36a ust. 5 p.b. przez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że wystarczającą podstawą do braku zastosowania przepisu art. 51 ust. 1 pkt 3 p.b. jest stwierdzenie braku zaistnienia istotnych odstąpień, w sytuacji gdy art. 51 ust. 1 ustawy, w tym art. 51 ust. 1 pkt 4 p.b., wymienia odrębne, inne przesłanki niż istotne odstąpienia, w tym odstępstwo od ustaleń i warunków określonych w przepisach, a wolą samego ustawodawcy (art. 36a ust. 5a pkt 4 p.b.) nie można mówić o nieistotnym odstąpieniu w przypadku naruszenia przepisów techniczno-budowlanych, co też miało miejsce w stanie faktycznym sprawy (ww. naruszenie § 12 ust. 6 pkt 1 r.w.t.), a w dalszej konsekwencji Sąd I instancji dokonał takiej niedopuszczalnej wykładni, wedle której przepisy art. 50 ust. 1 p.b. byłyby każdorazowo wyłączane przez przepis art. 36a ust. 5 p.b. i nie byłyby stosowane;
9. § 12 ust. 6 pkt 1 r.w.t. przez jego niezastosowanie w stanie faktycznym sprawy, mimo, że przepis ten winien być zastosowany przy ocenie legalności budowy schodów;
10. art. 33 ust. 2 pkt 2 p.b. i art. 140 k.c. przez ich niezastosowanie w stanie faktycznym sprawy do oceny braku prawa do dysponowania nieruchomością (działką o nr [...]) na cele budowy murku oporowego przez uczestników i do oceny posiadania wyłącznego prawa własności do tej działki przez wnoszących skargę kasacyjną;
11. art. 271 § 1 k.k. przez jego niezastosowanie w sprawie do oceny poświadczenia nieprawdy w dokumencie urzędowym - decyzji WINB z dnia [...] października 2018 r. nr [...] – co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a mianowicie poświadczenia, że kserokopia mapy stanowiącej wynik geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej budynku z dnia [...] września 1997 r. wskazuje na fakt zinwentaryzowania budynku wraz z tarasem i murkiem, mimo, że na tej mapie w ogóle nie ma murku, a pojawia się on dopiero na mapie zasadniczej, co może wynikać z geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej budynku na działce [...].
Skarżący kasacyjnie wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.
Sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym, w trybie określonym w art. 15zzs⁴ ust. 3 w zw. z ust.1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 2095ze zm.).
Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 193 zd. 2 p.p.s.a. uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny nie przedstawia więc w uzasadnieniu wyroku oddalającego skargę kasacyjną opisu ustaleń faktycznych i argumentacji prawnej podawanej przez organy administracji oraz Sąd pierwszej instancji. Stan faktyczny i prawny sprawy rozstrzygniętej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny przedstawiony został w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.
Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Z urzędu bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Skład orzekający w niniejszej sprawie nie znalazł podstaw do stwierdzenia nieważności postępowania toczącego się przed sądem pierwszej instancji.
Niezasadne okazały się podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów postępowania. Mając na uwadze podjęte w sprawie czynności wyjaśniające oraz zgromadzony w aktach materiał dowodowy, zgodzić się należało z oceną Sądu I instancji, że organy nadzoru budowlanego przeprowadziły postępowanie zgodnie z regułami określonymi przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego. W rezultacie zasadnie Sąd I instancji zaakceptował ustalenia faktyczne, przyjęte w decyzjach jako podstawa rozstrzygnięć podjętych przez organy obu instancji.
Z utrwalonego w aktach sprawy materiału dowodowego wynika, że budynek mieszkalny jednorodzinny - segment nr 3 zabudowy szeregowej na działce o nr ew. [...] obr. [...] przy ul. E. został zrealizowany w oparciu o decyzję Burmistrza Miasta G. z [...] października 1995 r., nr [...] udzielającą pozwoleniu na budowę. Odzwierciedlenie w materiale dowodowym znajdują ustalenia, iż zatwierdzony tą decyzją projekt budowlany przewidywał wykonanie przy budynku tarasu (z wąskimi schodami po środku) o długości wychodzącej poza ścianę budynku sąsiedniego z murem od strony tego budynku.
W toku czynności kontrolnych ustalono, że taras skrócono do końca ściany budynku sąsiada, a w ramach pozostałej jego części - przewidzianej w projekcie - wykonano schody na całej jego długości. Powierzchnia zabudowy tarasu nie zwiększyła się. W dokumentacji zdjęciowej potwierdzenie znajdują załączonej przez PINB do ww. protokołu z czynności kontrolnych, jak i złożonej przez uczestników postępowania w toku postępowania ustalenia, iż taras został zrealizowany przed dokonaniem zgłoszenia o zakończeniu robót budowlanych. Podobnie z akt sprawy wynika, że w projekcie tym przewidziano sporny murek, który również został zrealizowany w tym samym czasie.
Tym samym zasadnie Sąd I instancji uznał, że nie zachodziła potrzeba przeprowadzenia dalszego postępowania dowodowego, skoro istotne okoliczności faktyczne sprawy były wyjaśnione. Sąd I instancji zasadnie uznał, że organy nadzoru budowlanego ustaliły stan faktyczny sprawy w sposób pozwalający na jej prawidłowe rozstrzygnięcie.
Zebranie pełnego materiału dowodowego jest niewątpliwie obowiązkiem organu, ale obowiązek ten nie ma charakteru absolutnego w tym znaczeniu, że organ nie jest zobowiązany do poszukiwania, niejako w zastępstwie strony, dowodów mających potwierdzić korzystne dla tej strony okoliczności.
To na stronie postępowania administracyjnego ciąży obowiązek udowodnienia okoliczności, na podstawie których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Skarżący kasacyjnie w toku postępowania administracyjnego nie przedstawili natomiast dokumentów, które umożliwiałyby podważenie oceny dokonanej przez organy nadzoru budowlanego.
W sprawie nie doszło także do naruszenia wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa materialnego. Prawidłowo zebrany materiał dowodowy pozwalał na stwierdzenie, że dokonane przez inwestora odstępstwa od zatwierdzonego projektu budowlanego miały charakter nieistotny. To, jakie roboty należy oceniać jako istotne odstąpienie od udzielonego pozwolenia na budowę, definiujeart. 36a ust. 5p.b..
Przepis ten pozwala ocenić jakie odstępstwa od zatwierdzonego projektu budowlanego mają charakter istotny, a jakie mają charakter nieistotny.
W pełni usprawiedliwione było stanowisko Sądu I instancji, iż skoro zmiana obejmowała skrócenie tarasu i wykonanie w tym miejscu schodów na całej długości tarasu, to nie doszło do zmiany projektu w zakresie o jakim mowa w art. 36a ust. 5 p.b., bowiem nie doszło do zmiany charakterystycznych parametrów obiektu budowlanego.
To z kolei uzasadniało przyjęcie, że w sprawie brak było podstaw do wydania decyzji na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 50 ust.1 pkt 4 p.b. Zasadnie Sąd I instancji ocenił także, że skoro sporny murek stanowi element ogrodzenia między działkami, do brak jest podstaw aby stosować do niego normy odległościowe wynikające z r.w.t.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej.
Otrzymuj raz w tygodniu aktualne informacje
o zmianach w prawie oraz komentarzach ekspertów
Otrzymasz darmowy e-book w prezencie!
„6 pytań o znowelizowane przepisy Pzp"