Krajowa Izba Odwoławczego ma kompetencje do umorzenia postępowania odwoławczego

Wyrok sądu okręgowego był wynikiem skargi prezesa Urzędu Zamówień Publicznych na postanowienie Krajowej Izby Odwoławczej z 22 kwietnia 2014 r. o umorzeniu postępowania odwoławczego (sygn. akt KIO 713/14). Sąd podzielił stanowisko prezesa UZP, który zarzucił Izbie, że umorzyła postępowanie odwoławcze na podstawie błędów w ustaleniach faktycznych. Polegały one przede wszystkim na tym, że KIO nieprawidłowo uznała, iż do postępowania odwoławczego w ustawowym terminie nie przystąpił żaden wykonawca. Tymczasem ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynikało, iż do postępowania odwoławczego skutecznie zgłosił przystąpienie wykonawca.

Jednocześnie skarżący wskazał na naruszenie przepisów ustawy Pzp, m.in. poprzez niezasadne umorzenie postępowania odwoławczego w sytuacji, gdy brak było normatywnych podstaw do jego umorzenia ze względu na skuteczne przystąpienie do postępowania odwoławczego wykonawcy po stronie zamawiającego.

Sąd Okręgowy (dalej: SO) we Wrocławiu podkreślił w swoim wyroku szczególną regulację art. 198f ust. 2 ustawy Pzp. Przepis ten stanowi, że: „Sąd oddala skargę wyrokiem, jeżeli jest ona bezzasadna. W przypadku uwzględnienia skargi sąd zmienia zaskarżone orzeczenie i orzeka wyrokiem co do istoty sprawy, a w pozostałych sprawach wydaje postanowienie. Przepisy art. 192-195 stosuje się odpowiednio. Przepisu art. 386 § 4 ustawy z 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego nie stosuje się”.

Sąd między innymi zwrócił uwagę na wyraźne wyłączenie uprawnień kasatoryjnych. Podkreślił w kontekście rozstrzyganej sprawy, że sąd orzekający w zakresie skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej może orzekać również „co do meritum” sprawy, a nie tylko ograniczać się do uchylenia postanowienia KIO w całości albo w części, stwierdzenia jej nieważności w całości lub w części, stwierdzenia wydania postanowienia z naruszeniem prawa lub oddalenia skargi (jeżeli zostanie ona nieuwzględniona).

Właśnie z tych względów SO w przedmiotowej sprawie skupił się na wykładni art. 143a ust. 3 ustawy Pzp. Stanowi on, że w przypadku zamówień na roboty budowlane, których termin wykonywania jest dłuższy niż 12 miesięcy, wynagrodzenie jest płatne w częściach, a warunkiem zapłaty przez zamawiającego kolejnych jego części jest przedstawienie dowodów zapłaty wymagalnego wynagrodzenia podwykonawcom i dalszym podwykonawcom, którzy brali udział w realizacji odebranych robót budowlanych. Przy czym organizator przetargu może wskazać w siwz procentową wartość ostatniej części wynagrodzenia, która nie może wynosić więcej niż 10% wynagrodzenia należnego wykonawcy. Sąd uznał, że określenie wartości procentowej powyżej maksymalnej 10% wartości stanowi o niezgodności oferty ze specyfikacją istotnych warunków zamówienia.

Opracowanie: Anna Śmigulska-Wojciechowska