Czyn nieuczciwej konkurencji jako podstawa wykluczenia z postępowania

Czynem nieuczciwej konkurencji w rozumieniu klauzuli generalnej jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża interesowi innego przedsiębiorcy lub klienta bądź go narusza. W katalogu czynów nieuczciwej konkurencji ustawodawca wskazał na „utrudnianie dostępu do rynku”.

Zgodnie ze stanowiskiem doktryny i orzecznictwa w przypadku podnoszenia zarzutu czynu nieuczciwej konkurencji ważne jest:

• skonkretyzowanie czynu, którego popełnienia dopuścił się określony przedsiębiorca, a także
• konkretne określenie, jakiego rodzaju dobrym obyczajom przedsiębiorca uchybił.

Uznanie zaś konkretnego czynu za akt nieuczciwej konkurencji wymaga ustalenia, na czym określone działanie polegało oraz zakwalifikowania go pod względem prawnym przez przypisanie mu cech konkretnego deliktu (tak też: wyrok Sądu Najwyższego z 11 października 2002 r., sygn. akt III CKN 271/01).

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Krajowej Izby Odwoławczej za czyn nieuczciwej konkurencji uznaje się takie okoliczności jak manipulacje ceną czy kryteriami oceny ofert, które stanowią podstawę wyboru danego wykonawcy i w sposób oczywisty wskazują na nieuczciwe zachowanie, powodujące wyeliminowanie z rynku innych przedsiębiorców. W przypadku niedostarczenia produktów zgodnych z siwz, co na pewno uwidoczniłoby się na etapie realizacji umowy, wykonawca poniósłby konsekwencje własnych działań w postaci kar umownych z odstąpieniem od umowy włącznie.