Prawo do zastrzeżenia tajemnicy przedsiębiorstwa

Przez tajemnicę przedsiębiorstwa rozumie się informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, które jako całość lub w szczególnym zestawieniu i zbiorze ich elementów nie są powszechnie znane osobom zwykle zajmującym się tym rodzajem informacji albo nie są łatwo dostępne dla takich osób, o ile uprawniony do korzystania z informacji lub rozporządzania nimi przy zachowaniu należytej staranności, podjął działania w celu utrzymania ich w poufności. Wynika to z regulacji art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Określone informacje stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa, jeżeli spełniają łącznie trzy warunki:

• mają charakter techniczny, technologiczny, organizacyjny przedsiębiorstwa lub posiadają wartość gospodarczą,
• informacje te jako całość lub w szczególnym zestawieniu i zbiorze ich elementów nie są powszechnie znane osobom zwykle zajmującym się tym rodzajem informacji albo nie są łatwo dostępne dla takich osób
• podjęto w stosunku do nich działania w celu zachowania poufności.

Zostało potwierdzone to wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2000 r. sygn. akt I CKN 304/00.

Wyżej przywołany przepis ustawy jest pochodną brzmienia art. 2 pkt 1 dyrektywy 2016/943 Parlamentu Europejskiego i Rady z 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony niejawnego know-how i niejawnych informacji handlowych (tajemnic przedsiębiorstwa) przed ich bezprawnym pozyskiwaniem, wykorzystywaniem i ujawnianiem. Zgodnie z nim, aby zastrzec tajemnicę przedsiębiorstwa należy wykazać następujące przesłanki:

• zastrzeżone informacje muszą być poufne w tym sensie, że jako całość lub w szczególnym zestawie i zbiorze ich elementów nie są ogólnie znane lub łatwo dostępne dla osób z kręgów, które zwykle zajmują się tym rodzajem informacji;
• mają wartość handlową dlatego, że są objęte tajemnicą;
• poddane zostały przez osobę, która zgodnie z prawem sprawuje nad nimi kontrolę, rozsądnym, w danych okolicznościach, działaniom dla utrzymania ich w tajemnicy.

Z powyższego wynika, że tajemnicę przedsiębiorstwa mogą stanowić tylko takie informacje, które posiadają wartość gospodarczą. W motywach przywołanej dyrektywy wskazano, że jednolita definicja tajemnicy przedsiębiorstwa - przyjęta w unijnych porządkach prawnych - powinna uwzględniać know-how, informacje handlowe i informacje techniczne - a niniejsze informacje powinny mieć rzeczywistą lub potencjalną wartość handlową, powinny to być informacje o wartości handlowej, a ich bezprawne pozyskiwanie, wykorzystywanie lub ujawnianie może spowodować szkody dla interesów osoby, która zgodnie z prawem sprawuje nad nimi kontrolę, szkodząc jej naukowemu lub technicznemu potencjałowi, interesom gospodarczym lub finansowym, pozycji strategicznej lub zdolności do konkurowania.

Ciężar wykazania, że zastrzeżone informacje stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa spoczywa na wykonawcy, co oznacza, że wykonawca winien wykazać istnienie wszystkich wskazanych wyżej przesłanek uzasadniających dokonanie zastrzeżenia.

Uzasadnienie to nie może charakteryzować się zbyt wysokim stopniem lakoniczności, bowiem nie będzie mogło być uznane za skuteczne. Wykonawca w składanych wyjaśnieniach nie powinien wskazywać na ogół różnego rodzaju informacji, z których każda może mieć inne znaczenie gospodarcze i w inny sposób kształtować sytuację rynkową wykonawcy. Określenie ich wszystkich jednym sformułowaniem jako strategia budowania ceny powinno zostać uznane za zbyt ogólne. Nie będzie właściwym również argumentowanie jedynie, że zastrzeżone informacje mają wartość gospodarczą dla wykonawcy, ponieważ ich pozyskanie przez konkurentów dałoby im przewagę w przyszłych przetargach. W takiej sytuacji wykonawca winien wyjaśnić na czym polega unikalność zastosowanej przez niego strategii cenowej oraz w jaki sposób na podstawie tych informacji inni wykonawcy mogliby oferować niższe ceny.

Sygnatura

Wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z 25 listopada 2024 r. sygn. akt  KIO 4074/24