KIO 367/16 POSTANOWIENIE dnia 26 marca 2016 r.

KIO 367/16 

Sygn. akt KIO 367/16 

POSTANOWIENIE 

z dnia 26 marca  2016 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza – w składzie: 

Przewodniczący:      Klaudia Szczytowska-Maziarz 

Protokolant:   

Wojciech Świdwa

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym z udziałem stron oraz uczestników postępowania 

odwoławczego  w  dniu  23  marca  2016  r.  w  Warszawie  odwołania  wniesionego  do  Prezesa 

Krajowej  Izby  Odwoławczej  w  dniu  11  marca  2016  r.  przez  wykonawcę 

Comarch  

Polska S.A.,  Al. Jana Pawła II 39A, 31-864 Kraków w postępowaniu prowadzonym przez 

Miasto Łódź, ul. Piotrkowska 104, 90-926 Łódź 

przy udziale: 

A. 

wykonawcy 

Sputnik Software Sp. z o.o., ul. Górecka 30, 60-201 Poznań, 

B. 

wykonawcy 

COIG S.A., ul. Mikołowska 100, 40-065 Katowice, 

C. 

wykonawcy 

S&T Services Polska Sp. z o.o., ul. Postępu 21D, 02-676 Warszawa, 

zgłaszających swoje przystąpienie do postępowania odwoławczego po stronie odwołującego 

postanawia: 

odrzuca odwołanie, 

2.  kosztami  postępowania  obciąża  wykonawcę 

Comarch  Polska  S.A.,  Al.  Jana  

Pawła  II  39A,  31-864  Kraków  i  zalicza  w  poczet  kosztów  postępowania 

odwoławczego  kwotę 

15  000  zł  00  gr  (słownie:  piętnaście  tysięcy  złotych  zero 

groszy) uiszczoną przez wykonawcę

 Comarch Polska S.A., Al. Jana Pawła II 39A, 

31-864 Kraków tytułem wpisu od odwołania. 

KIO 367/16 

Stosownie  do  art.  198a  i  198b  ustawy  z  dnia  29  stycznia  2004  r.  Prawo  zamówień 

publicznych (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 2164) na niniejsze postanowienie w terminie 7 dni od 

dnia  jego  doręczenia  -  przysługuje  skarga  za  pośrednictwem  Prezesa  Krajowej  Izby 

Odwoławczej do Sądu Okręgowego w 

Łodzi. 

Przewodniczący:      …………….………………... 

KIO 367/16 

U z a s a d n i e n i e 

W postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, którego szacunkowa wartość 

przekracza  kwoty  określone  w  przepisach  wydanych  na  podstawie  art.  11  ust.  8  ustawy  

z  dnia  29  stycznia  2004  r.  Prawo  zamówień  publicznych  (t.j.  Dz.  U.  z  2015  r.  poz.  2164) 

[dalej  „ustawa  Pzp”],  prowadzonym  przez  Miasto  Łódź  (dalej  „zamawiający”)  w  trybie 

przetargu  nieograniczonego,  ogłoszonego  w  Dzienniku  Urzędowym  Unii  Europejskiej  

2016/S  020-031131  w  dniu  29  stycznia  2016  r.  na  „Dostawę  i  wdrożenie  systemu 

informatycznego wspomagającego zarządzanie finansami miasta" wykonawca Comarch S.A. 

z Krakowa (dalej „odwołujący”) wniósł odwołanie wobec: 

1.  zaniechania  udzielenia  przez  zamawiającego  odpowiedzi  na  pytania  wobec  treści 

Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia (dalej „SIWZ”), w szczególności wobec 

opisu przedmiotu zamówienia, zgłoszone przez wykonawców w terminie obligującym 

zamawiającego  do  udzielenia  odpowiedzi  na  pytania  –  dotyczy  odpowiedzi  z  dnia  

2 marca 2016 r. na pytania nr: 35, 36, 41, 44, 46, 50, 51, 54, 55, 60, 61, 71, 72, 86, 

374, 376, czym zamawiający naruszył art. 7 ust. 1 w zw. z art. 38 ust. 1 ustawy Pzp, 

2.  czynności  zamawiającego,  polegającej  na  udzieleniu  odpowiedzi  na  pytania 

dotyczące  opisu  przedmiotu  zamówienia  w  sposób  odsyłający  do  decyzji  i  ustaleń, 

jakie zostaną podjęte w przyszłości przez zamawiającego na etapie realizacji umowy, 

skutkiem czego na dzień składania ofert wykonawcy nie mają możliwości prawidłowej 

i  rzetelnej  wyceny  ofert  oraz  skutkiem  czego  naruszona  zostaje  zasada  uczciwej 

konkurencji  wobec  złożenia  ofert  nieporównywalnych,  o  innym  zakresie  zobowiązań 

w  zakresie  zobowiązań  niedoprecyzowanych  i  nieokreślonych  na  dzień  składania 

ofert –  dotyczy odpowiedzi z dnia 2 marca 2016 r. na pytania nr 62, 63, 64, 67, 66, 

271,  272,  275,  277,  278,  280,  283,  284,  285,  287,  305,  323,  czym  zamawiający 

naruszył art. 7 ust. 1 i art. 38 ust. 1 w zw. z art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Pzp, 

3.  czynności  zamawiającego,  polegającej  na  udzieleniu  odpowiedzi  na  pytania 

dotyczące  SIWZ  w  sposób  niezgodny  z  ustawą  Pzp,  tj.  wprowadzenie  w  wyniku 

udzielonych odpowiedzi sprzeczności do treści SIWZ, skutkiem czego ukształtowany 

udzielonymi odpowiedziami opis przedmiotu zamówienia ogranicza konkurencją oraz 

uniemożliwia  wycenę  i  złożenie  porównywalnych  ofert  –    dotyczy  odpowiedzi  z  dnia  

2 marca 2016 r. na pytanie nr 130. 

KIO 367/16 

Odwołujący zażądał: 

1.  w  zakresie  zarzutu  wskazanego  w  pkt.  1:  nakazania  zamawiającemu  udzielenia 

odpowiedzi na zadane pytania, 

2.  w  zakresie  zarzutu  wskazanego  w  pkt.  2:  nakazania  zamawiającemu  udzielenia 

odpowiedzi  na  zadane  pytania  przed  dniem  składania  ofert,  a  w  przeciwnym 

przypadku  nakazanie  usunięcia  z  SIWZ  odnośnych  zobowiązań  wykonawców, 

których zakres miałby zostać doprecyzowany dopiero na etapie realizacji umowy, 

3.  w  zakresie  zarzutu  wskazanego  w  pkt.  3:  nakazania  zamawiającemu  udzielenia 

odpowiedzi w sposób określony w uzasadnieniu odwołania, tj. anulowania udzielonej 

odpowiedzi  na  pytanie  130  i  nakazania  zamawiającemu  udzielenia  odpowiedzi  

z  uwzględnieniem  treści  Załącznika  nr  1  do  SIWZ  oraz  Załącznika  nr  7  do  SIWZ,  

a  także  zasad  rozliczania  prac  dodatkowych,  niezależnie  od  prac  objętych  Etapami  

I-V przedmiotu zamówienia, 

4.  nakazania zamawiającemu opublikowania ujednoliconej wersji SIWZ (OPZ). 

Odwołujący  oświadczył,  że  powziął  wiadomość  o  czynnościach  i  zaniechaniach 

zamawiającego  objętych  odwołaniem  z  treści  odpowiedzi  na  pytania,  opublikowanej  na 

stronie internetowej zamawiającego w dniu 2 marca 2016 r.  

Zamawiający, udzielając odpowiedzi na pytania Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej, 

w piśmie z dnia 16 marca 2016 r., oświadczył, że: 

• 

odpowiedzi  na  pytania  zostały  opublikowane  na  stronie  internetowej  zamawiającego 

oraz przekazane elektroniczne wykonawcom w dniu 2 marca 2016 r., 

• 

odwołanie  zostało  zamieszczone  na  stronie  internetowej  zamawiającego  w  dniu  

14 marca 2016 r. 

W  Odpowiedzi  na  odwołanie  –  pismo  z  dnia  21  marca  2016  r.  –  zamawiający 

podniósł,  że  kopię  odwołania  otrzymał  w  formie  elektronicznej  w  dniu  14  marca  2016  r., 

natomiast  termin  wniesienia  odwołania  upłynął  w  dniu  12  marca  2016  r.,  co  oznacza,  że 

kopia  odwołania  została  przekazana  zamawiającemu  skutecznie  dwa  dni  po  terminie  do 

wniesienia odwołania. Zamawiający wniósł o odrzucenie odwołania. 

Odwołujący  utrzymywał,  że  przesłał  zamawiającemu  kopię  odwołania  drogą 

elektroniczną  w  dniu  11  marca  2016  r.  (piątek),  a  dodatkowo  w  dniu  14  marca  2016  r. 

(poniedziałek). 

Otrzymania kopii odwołania w dniu 14 marca 2016 r. zamawiający nie kwestionował. 

KIO 367/16 

Krajowa Izba Odwoławcza ustaliła i zważyła, co następuje:  

Odwołanie podlega odrzuceniu.  

Poza  sporem  był  fakt,  że  termin  na  wniesienia  odwołania  rozpoczął  bieg  w  dniu  

2 marca 2016 r. kiedy to zamawiający opublikował na swojej stronie internetowej odpowiedzi 

na pytania wykonawców. 

Sporne były dwie kwestie: 

1.  czy  dziesięciodniowy  termin  na  wniesienie  odwołania,  a  tym  samym  na  przesłanie 

zamawiającemu  jego  kopii  upłynął  w  sobotę  12  marca  2016  r.,  czy  też  

w poniedziałek 14 marca 2016 r. ?, 

1.  czy  odwołujący  przesłał  zamawiającemu  kopię  odwołania  w  dniu  11  marca  2016  r., 

czy dopiero w dniu 14 marca 2016 r. ? 

Odwołujący  zaprezentował  pogląd,  powołując  się  na  art.  2  ust.  2  oraz  art.  3  ust.  3 

rozporządzenia  Rady  nr  1182/71  z  dnia  3  czerwca  1971  r.,  że  termin  złożenia  odwołania 

przypadający  na  sobotę  12  marca  2016  r.  uległ  przedłużeniu  do  poniedziałku  do  dnia  

14 marca 2016 r.  

Przystępujący  COIG  S.A.  dodatkowo  powołał  się  na  odpowiedź  Prezesa  UZP  

z marca 2015 r. stanowiącą odpowiedź na interpelację poselską nr 3889. 

Zamawiający  stanął  natomiast  na  stanowisku,  powołując  się  na  art.  1  

ww.  rozporządzenia,  że  ma  ono  zastosowanie  wyłącznie  do  adresatów  tam  wskazanych,  

tj.  do  Rady  Unii  Europejskiej  oraz  Komisji  Europejskiej,  nie  ma  zaś  zastosowania  do 

uczestników postępowania odwoławczego. 

Izba  nie  podzieliła  prezentowanego  przez  odwołującego  i  przystępujących  po  jego 

stronie wykonawców poglądu i uznała, że termin na wniesienie odwołania w przedmiotowej 

sprawie,  w  świetle  przepisów  ustawy  Pzp  oraz  kodeksu  cywilnego,  upłynął  w  sobotę  

12  marca  2106  r.,  ponieważ  na  gruncie  wskazanych  regulacji  sobota  nie  jest  dniem 

ustawowo wolnym od pracy. 

Nadto Izba uznała, że przepisy przywołanego rozporządzenia nie mają bezpośredniej 

mocy obowiązującej w polskim porządku prawnym. 

Art.  3  ust.  4  ww.  rozporządzenia  faktycznie  nakazuje  uznanie,  iż  jeżeli  ostatni  dzień 

okresu  (terminu)  wyrażonego  inaczej  niż  w  godzinach,  jest  dniem  ustawowo  wolnym  od 

pracy,  niedzielą  lub  sobotą,  okres  ten  (termin)  wygasa  z  upływem  ostatniej  godziny 

KIO 367/16 

następnego dnia roboczego, jednak dostrzeżenia wymaga, że wskazane rozporządzenie nie 

ma mocy  bezpośredniego  skutku  w  polskim  porządku  prawnym,  z  racji  tego,  że  adresatem 

tego  rozporządzenia  nie  są  bezpośrednio  organy  i  obywatele  państw  członkowskich  UE,  

ale organy Unii Europejskiej uprawnione do stanowienia prawa (Parlament Europejski, Rada 

Unii Europejskiej, Komisja Europejska).  

Oznacza  to,  że  wskazane  rozporządzenie  nie  jest  skierowane  do  polskich  organów 

orzekających  w  sprawach  zamówień  publicznych,  czy  też  uczestników  polskiego 

postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. 

Skład  orzekający  Izby  w  pełni  podziela  stanowisko  wyrażone  przez  Izbę  

w wyroku z dnia  4 maja 2015 r. sygn. akt KIO 818/15, zgodnie z którym:  

„Izba,  mając  świadomość  funkcjonowania  takiej  zasady  bezpośredniego  skutku 

prawa europejskiego jako fundamentu prawa wspólnotowego w odniesieniu do rozporządzeń 

wydawanych  przez  Parlament  Europejski  i  Radę  Unii  Europejskiej  oraz  samą  Radę  Unii 

Europejskiej  lub  Komisję  Europejską  zgodnie  z  artykułem  288  Traktatu  o  funkcjonowaniu 

Unii  Europejskiej,  co  do  rozporządzenia  Rady  (EWG,  EURATOM)  nr  1182/71  z  dnia  

3  czerwca  1971  r.  stwierdza  jednak,  że  rozporządzenie  to  wyraźnie  skierowane  jest  do 

organów  unijnych  tworzących  prawo  i  w  odniesieniu  do  tych  podmiotów  ma  bezpośredni 

skutek  obowiązywania.  Na  powyższe  wskazuje  preambuła  tego  rozporządzenia,  gdzie 

podaje  się  m.in.,  iż:  „liczne  akty  wydane  przez  Radę  i  Komisję  ustalają  okresy,  daty  lub 

terminy i posługują się pojęciami „dni roboczych” i „dni ustawowo wolnych od pracy”; w tym 

zakresie  należy  wprowadzić  ogólne  jednolite  zasady;  w  wyjątkowych  przypadkach  może 

okazać się konieczne, by niektóre akty Rady lub Komisji odbiegały od tych ogólnych zasad”. 

Także  art.  1  tego rozporządzenia  wyraźnie  wskazuje,  że:  „niniejsze  rozporządzenie  stosuje 

się  do  aktów  Rady  lub  Komisji,  które  są  lub  będą  wydane  na  postawie  Traktatu 

ustanawiającego  Europejską  Wspólnotę  Gospodarczą  lub  Traktatu  ustanawiającego 

Europejską  Wspólnotę  Energii  Atomowej”.  W  ocenie  Izby  powyższe  wyraźnie  wskazuje,  że 

adresatem rozporządzenia są organy unijne tworzące prawo unijne w tym celu, aby to prawo 

opierało się o jednolite zasady dotyczące obliczania terminów.  

Wyrazem  powyższego  jest  także  to,  że  dyrektywy  zamówieniowe  Parlamentu 

Europejskiego i Rady  z  31 marca 2004 r. (dyrektywa klasyczna nr 2004/18/WE i dyrektywa 

sektorowa  nr  2004/17/WE)  w  treści  swoich  preambuł  zawierają  także  odesłanie  

do  wskazanego  rozporządzenia  Rady  z  1971  r.  (motyw  50  dyrektywy  nr  2004/18/WE  

i  motyw  57  dyrektywy  2004/17/WE).  Skoro  ustawodawca  europejski,  tworząc  określony  akt 

prawny  –  dyrektywę  –  kierowany  do  państwa  członkowskiego  celem  jego  transpozycji  

do  porządku  krajowego  odsyła  do  przepisów  rozporządzenia,  oznacza  to,  że  stosując 

wytyczne  wynikające  z  tego  rozporządzenia  nakazuje  państwu  członkowskiemu  określenie 

KIO 367/16 

zasad  obliczania  terminów  według  określonych  w  tym  rozprowadzeniu  zasad.  W  innym 

przypadku (przy bezpośredniej mocy obowiązującej w odniesieniu do państw członkowskich 

wskazanego rozporządzenia) takie odesłanie byłoby zbędne.  

Podkreślenia  jednak  wymaga,  że  takiego  odesłania  ustawodawca  europejski  nie 

zastosował  w  odniesieniu  do  procedur  odwoławczych.  W  dyrektywie  odwoławczej  bowiem 

(dyrektywa  nr  2007/66/WE  Parlamentu  Europejskiego  i  Rady  z  dnia  11  grudnia  2007  r. 

zmieniająca  dyrektywy  Rady  89/665/EWG  i  92/13/EWG  w  zakresie  poprawy  skuteczności 

procedur  odwoławczych  w  dziedzinie  udzielania  zamówień  publicznych)  nie  wskazuje  się  

w  żadnej  mierze  na  odesłanie  do  przepisów  wskazanego  rozporządzenia  z  1971  r. 

Ustawodawca  europejski  zatem  w  tym  względzie  pozostawił  swobodzie  państwa 

członkowskiego ustalenie zasad obliczania terminów na wnoszenie środków odwoławczych, 

mając  na  względzie  specyfikę  każdego  z  państw  i  określne  w  tym  względzie  potrzeby  

i rozwiązania w zakresie przyjętego dla konkretnych, różnych systemów odwoławczych.  

Tym  samym  zatem  –  zdaniem  Izby  –  w  przypadku  polskiego  systemu  środków 

ochrony  prawnej,  zgodnie  z  zapatrywaniem  ustawodawcy  europejskiego,  pozostawiono 

regulacjom  wewnętrznym  kwestie  związane  z  obliczaniem  terminów.  W  postępowaniu 

odwoławczym zaś do obliczania terminów zastosowanie mają przepisy Kodeksu Cywilnego. 

Zgodnie  z  art.  185  ust.  7  ustawy  Pzp  do  postępowania  odwoławczego  stosuje  się 

odpowiednio  przepisy  ustawy  Kodeks  postępowania  cywilnego  o  sądzie  polubownym.  

W  tych    przepisach  zaś  –  stosownie  do  art.  1184  §  2  KPC  –  sąd  polubowny  może  ustalić 

sobie  sposób  postępowania  jaki  uznana  za  właściwy,  jednakże  z  zastrzeżeniem  przepisów 

ustawy,  tj.  ustawy  Kodeks  postępowania  cywilnego  (oczywiście  w  sytuacjach 

nieuregulowanych w ustawie Pzp, zgodnie z art. 185 ust. 7 ustawy Pzp). Przepisy Kodeksu 

postępowania  cywilnego  w  art.  165  §  1  KPC  zastrzegają,  iż  terminy  oblicza  się  według 

przepisów  prawa  cywilnego,  a  więc  zgodnie  z  Kodeksem  Cywilnym.  Wprost  odesłanie  

do  stosowania  przepisów  Kodeksu  cywilnego  w  postępowaniu  o  udzielenie  zamówienia 

publicznego  natomiast  znajduje  się  w  art.  14  ustawy  Pzp,  wskazując  na  charakter  sprawy 

cywilnej  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego.  Zgodnie  zaś  z  art.  115  KC, 

jeżeli koniec terminu do wykonania czynności przypada na dzień uznany ustawowo za wolny 

od pracy, termin ten upływa dnia następnego. W polskim porządku prawnym dni ustawowo 

wolne od pracy wylicza enumeratywnie ustawa z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych 

od  pracy  (Dz.  U.  Nr  4  poz.  28).  Wśród  katalogu  dni  ustawowo  wolnych  od  pracy 

ustawodawca  określił  niedziele  i  inne,  konkretne  święta  państwowe.  Za  dzień  ustawowo 

wolny od pracy ustawodawca nie uznał natomiast soboty. Z tych też względów upływ terminu 

na  dokonanie  określonej  czynności  (…)  w  sobotę,  skutkuje  uznaniem,  że  właśnie  

w tym dniu termin ten skutecznie upływa, bez  możliwości jego wydłużenia na kolejny dzień 

roboczy”. 

KIO 367/16 

Uwzględniając  powyższe  skład  orzekający  Izby  uznał,  że  w  przedmiotowej  sprawie 

termin  na  wniesienie  odwołania,    a  tym  samym  termin  na  przesłanie  zamawiającemu  kopii 

odwołania upłynął w sobotę 12 marca 2016 r. 

Odwołujący,  na  potwierdzenie  przesłania  zamawiającemu  kopii  odwołania  w  dniu  

11 marca 2016 r. złożył na posiedzeniu zrzuty z ekranów:  

2.  z poczty nadawcy, tj. A. S. z dnia 11 marca 2016 r. godzina 16:40, gdzie wskazano 

rozmiar załączonego do wiadomości pliku, tj. 5 MB, 

3.  z  konsoli  administratora  systemu  poczty  elektronicznej  odwołującego,  gdzie 

wskazano  –  godz.  16:37  –  doręczenia  pliku:  „OK”,  a  także  przyjęcie  danych  przez 

serwer odbiorcy oraz prawidłowe zakończenie transmisji: „COMPLETED”. 

Zamawiający, zaprzeczając otrzymaniu w dniu 11 marca 2016 r. odwołania, twierdził, 

ż

e otrzymał jedynie „pusty mail o wielkości 448 bajtów”, który „został zakwalifikowany przez 

bramkę  pocztową  jako  spam”,  na  potwierdzenie  czego  złożył  wewnętrzną  korespondencję  

e-mail  pomiędzy  pracownikami:  Wydziału  Informatyki  a  Wydziału  Zamówień  Publicznych,  

w  tym  opis  połączenia  w  dniu  11  marca  2016  r.  godz.  16:37  z  serwerem  odwołującego 

(odzwierny1.comarch.com),  w  ramach  którego  wiadomość  została  usunięta  („Deleted”)  

i przeniesiona do kopii zapasowej („Put in backup”). 

Skład  orzekający  Izby  stanął  na  stanowisku,  że  odwołujący  nie  wykazał,  że  w  dniu  

11  marca  2016  r.  przesłał  zamawiającemu  skutecznie  treść  odwołania,  a  to  ze  względu  na 

wątpliwości  co  do  tego,  że  zrzut  z  konsoli  administratora  z  godz.  16:37  (doręczenie  pliku 

„OK”)  w  ogóle  dotyczył  wiadomości  przesyłanej  przez  Panią  A.  S.  o  godz.  16:40  wraz  z 

załącznikiem  o  rozmiarze  5  MB  (rozbieżność  godzin,  brak  rozmiaru  w  przypadku  zrzutu  z 

konsoli administratora) w sytuacji, gdy zamawiający zaprzeczył otrzymaniu treści odwołania 

w  tym  dniu,  składając  opis  połączenia  z  tego  dnia  z  godziny  16:37,  w  ramach  którego 

otrzymana  wiadomości  o  rozmiarze  zaledwie  448  bajtów  została  umieszczona  

w kopii zapasowej. 

Wobec powyższego skład orzekający Izby uznał, że odwołujący nie 11 marca 2016 r., 

ale  dopiero  w  dniu  14  marca  2016  r.  (otrzymania  odwołania  w  tym  dniu  zamawiający  nie 

kwestionował,  zamieszczając  także  w  tym  dniu  kopię  odwołania  na  swojej  stronie 

internetowej) przesłał zamawiającemu kopię odwołania. 

KIO 367/16 

Przypomnienia wymaga, że zgodnie z art. 189 ust. 2 pkt 7 ustawy Pzp Izba odrzuca 

odwołanie,  jeżeli  stwierdzi,  że  odwołujący  nie  przesłał  zamawiającemu  kopii  odwołania, 

zgodnie z art. 180 ust. 5 ustawy Pzp, który stanowi, że odwołujący przesyła kopię odwołania 

zamawiającemu  przed  upływem  terminu  do  wniesienia  odwołania  w  taki  sposób,  aby  mógł 

on zapoznać się z jego treścią przed upływem tego terminu.  

Uwzględniając  fakt,  że  przedmiotowe  postępowanie  o  udzielenie  zamówienia 

publicznego  jest  postępowaniem  powyżej  tzw.  progów  unijnych,  na  podstawie  przepisu  

art.  182  ust.  1  pkt  1  ustawy  Pzp  dziesięciodniowy  termin  na  wniesienie  odwołania  oraz 

przesłania zamawiającemu jego kopii upływał w dniu 12 marca 2016 r. 

Wobec  tego  stwierdzić  należy,  że  przekazanie  zamawiającemu  w  dniu  

14  marca  2016  r.  treści  odwołania  oznacza,  że  odwołujący  nie  dopełnił  obowiązku 

wynikającego  z  przepisu  art.  180  ust.  5  ustawy  Pzp  przesłania  kopii  odwołania  przed 

upływem terminu na jego wniesienie.  

W  konsekwencji  tego  zaniechania  odwołującego  Izba  jest  zobligowana  przepisem  

art. 189 ust. 2 pkt 7 ustawy Pzp do odrzucenia odwołania. 

W związku  z  powyższym,  na  podstawie  art.  192  ust.  1  w  zw.  z  art.  189  ust.  2  pkt  7  

w zw. z art. 180 ust. 5 oraz z art. 189 ust. 3 ustawy Pzp, orzeczono jak w sentencji.  

Izba oddaliła wniosek odwołującego o powołanie biegłego z dziedziny informatyki na 

okoliczność  weryfikacji,  w  oparciu  o  logi  serwera  odwołującego  oraz  logi  serwera 

zamawiającego,  a  także  ustawienia  serwera  po  stronie  zamawiającego  w  oparciu  

o  dane  poczty  elektronicznej  nadawcy  wiadomości  Pani  A.  S.  w  celu  ustalenia,  czy 

odwołujący, przekazując w dniu 11 marca o godzinie 16:40 wiadomość mailową przekazał ją 

z  załącznikiem  zawierającym  odwołanie,  czy  też  do  usunięcia  tego  złącznika  doszło  po 

stronie odbiorcy wiadomości, uznając, iż brak jest technicznych możliwości stwierdzenia, jak 

skonfigurowany  był  serwer  zamawiającego,  jak  i  stacja  kliencka  odwołującego  w  dniu  

11 marca 2016 r. o godz. 16:37. 

KIO 367/16 

O  kosztach  postępowania  orzeczono  na  podstawie  art.  192  ust.  9  i  10  Pzp  oraz  

w  oparciu  o  przepisy  §  5  ust.  4  rozporządzenia  Prezesa  Rady  Ministrów  z  dnia  

15  marca  2010  r.  w  sprawie  wysokości  i  sposobu  pobierania  wpisu  od  odwołania  oraz 

rodzajów  kosztów  w  postępowaniu  odwoławczym  i  sposobu  ich  rozliczania  (Dz.U.  Nr  41  

poz. 238). 

Przewodniczący:      …………………