KIO 483/16, KIO 490/16, 491/16 WYROK dnia 25 kwietnia 2016 r.

Sygn. akt: 

KIO 483/16, KIO 490/16, 491/16 

WYROK 

z dnia 25 kwietnia 2016 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza   -   w składzie: 

Przewodniczący:      Marek Szafraniec 

Członkowie:   

Robert Skrzeszewski 

Ryszard Tetzlaff 

Protokolant:             Rafał Komoń 

po  rozpoznaniu  na  rozprawie  w  dniach  18  i  20  kwietnia  2016  r.  w  Warszawie  odwołań 

wniesionych do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej w dniu 4 kwietnia 2016 r.: 

A.  przez  wykonawcę:  Ondeo  Polska  sp.  z  o.o.  w  Warszawie  (02-981),  ul.  Zawodzie  5 

(sygn. akt KIO 483/16), 

B.  przez 

wykonawcę: 

Saur 

Polska 

sp. 

z 

o.o. 

w 

Warszawie 

ul. Domaniewska 39A (sygn. akt KIO 490/16), 

C.  przez  wykonawców  wspólnie  ubiegających  się  o  udzielenie  zamówienia:  Eneris 

Surowce  S.A.  w  Kielcach  (25-563),  ul.  Zagnańska  232A  oraz  Eneris  Infra 

1 sp. z o.o. w Warszawie (02-677), Taśmowa 7, lok. P. IX (sygn. akt KIO 491/16) 

w  postępowaniu  prowadzonym  przez  zamawiającego:  Miasto  Mława,  ul.  Stary  Rynek  19, 

06-500 Mława 

przy  udziale  wykonawcy:  Ondeo  Polska  sp.  z  o.o.  w  Warszawie  zgłaszającego  swoje 

przystąpienie  do  postępowań  odwoławczych  o  sygn.  akt:  KIO  490/16  oraz  KIO  491/16 

po stronie zamawiającego, 

przy  udziale  wykonawcy:  Saur  Polska  sp.  z  o.o.  w  Warszawie  zgłaszającego  swoje 

przystąpienie  do  postępowań  odwoławczych  o  sygn.  akt:  KIO  483/16  oraz  KIO  491/16  

po stronie zamawiającego, 

przy  udziale  wykonawców  wspólnie  ubiegających  się  o  udzielenie  zamówienia:  

Eneris  Surowce  S.A.  w  Kielcach  oraz  Eneris  Infra  1  sp.  z  o.o.  w  Warszawie 

zgłaszających  swoje  przystąpienie  do  postępowań  odwoławczych  o  sygn.  akt:  KIO  483/16 

oraz KIO 490/16 po stronie zamawiającego, 

orzeka: 

oddala każde z trzech rozpoznawanych odwołań, 

kosztami postępowania: 

A.  w  sprawie  o  sygn.  akt:  KIO  483/16  obciąża  wykonawcę:  Ondeo  Polska  sp.  z  o.o.  

w Warszawie, 

B.  w  sprawie  o  sygn.  akt:  KIO  490/16  obciąża  wykonawcę:  Saur  Polska  sp.  z  o.o.  

w Warszawie, 

C.  w sprawie o sygn. akt: KIO 491/16 obciąża wykonawców  wspólnie ubiegających się  

o  udzielenie  zamówienia:  Eneris  Surowce  S.A.  w  Kielcach  oraz  Eneris 

Infra 1 sp. z o.o. w Warszawie 

i: 

2.1.   zalicza w poczet kosztów postępowania odwoławczego kwotę: 

A.  15  000  zł  00  gr  (słownie:  piętnaście  tysięcy  złotych  zero  groszy)  uiszczoną  

przez  wykonawcę:  Ondeo  Polska  sp.  z  o.o.  w  Warszawie  tytułem  wpisu  

od odwołania w sprawie o sygn. akt: KIO 483/16, 

B.  15  000  zł  00  gr  (słownie:  piętnaście  tysięcy  złotych  zero  groszy)  uiszczoną  

przez wykonawcę: Saur Polska sp. z o.o. w Warszawie tytułem wpisu od odwołania 

w sprawie o sygn. akt: KIO 490/16, 

C.  15  000  zł  00  gr  (słownie:  piętnaście  tysięcy  złotych  zero  groszy)  uiszczoną  

przez  wykonawców  wspólnie  ubiegających  się  o  udzielenie  zamówienia:  Eneris 

Surowce  S.A.  w  Kielcach  oraz  Eneris  Infra  1  sp.  z  o.o.  w  Warszawie  tytułem 

wpisu od odwołania w sprawie o sygn. akt: KIO 491/16, 

2.2.   zasądza: 

A.  w  sprawie  o  sygn.  akt:  KIO  483/16  od  wykonawcy:  Ondeo  Polska  sp.  z  o.o.  

w Warszawie na rzecz: 

1)  wnoszącego  sprzeciw  wykonawcy:  Saur  Polska  sp.  z  o.o.  w  Warszawie  kwotę  

3  600  zł  00  gr  (słownie:  trzy  tysiące  sześćset  złotych  zero  groszy)  obejmującą 

koszty wynagrodzenia pełnomocnika oraz 

2)  wnoszących  sprzeciw  wykonawców  wspólnie  ubiegających  się  o  udzielenie 

zamówienia:  Eneris  Surowce  S.A.  w  Kielcach  oraz  Eneris  Infra 

1  sp.  z  o.o.  w  Warszawie  kwotę  3  600  zł  00  gr  (słownie:  trzy  tysiące  sześćset 

złotych zero groszy) obejmującą koszty wynagrodzenia pełnomocnika, 

B.  w  sprawie  o  sygn.  akt:  KIO  490/15  od  wykonawcy:  Saur  Polska  sp.  z  o.o.  

w Warszawie na rzecz zamawiającego: Miasta Mława kwotę 3 600 zł 00 gr (słownie: 

trzy  tysiące  sześćset  złotych  zero  groszy)  obejmującą  koszty  wynagrodzenia 

pełnomocnika, 

C.  w  sprawie  o  sygn.  akt:  KIO  491/15  od  wykonawców  wspólnie  ubiegających  się  

o  udzielenie  zamówienia:  Eneris  Surowce  S.A.  w  Kielcach  oraz  Eneris  Infra 

1  sp.  z  o.o.  w  Warszawie  na  rzecz  zamawiającego:  Miasto  Mława  kwotę  

3 600 zł 00 gr (słownie: trzy tysiące sześćset złotych zero groszy) obejmującą koszty 

wynagrodzenia pełnomocnika, 

nakazuje  zwrot  z  rachunku  bankowego  Urzędu  Zamówień  Publicznych  na  rzecz 

wykonawców  wspólnie  ubiegających  się  o  udzielenie  zamówienia:  Eneris 

Surowce  S.A.  w  Kielcach  oraz  Eneris  Infra  1  sp.  z  o.o.  w  Warszawie  kwoty  

5 000 zł 00 gr (słownie: pięć tysięcy złotych zero groszy) uiszczonej z tytułu wpisu. 

Stosownie  do  art.  198a  i  198b  ustawy  z  dnia  29  stycznia  2004  r.  -  Prawo  zamówień 

publicznych  (t.j.  Dz.  U.  z  2015  r.  poz.  2164),  na  niniejszy  wyrok  -  w  terminie  7  dni  od  dnia 

jego doręczenia - przysługuje skarga za pośrednictwem Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej 

do Sądu Okręgowego w Płocku. 

Przewodniczący:      …………………………… 

Członkowie:     

…………………………… 

…………………………… 

Sygn. akt: 

KIO 483/16, KIO 490/16, 491/16 

U z a s a d n i e n i e 

Postępowanie  o  udzielenie  zamówienia  prowadzone  w  trybie  przetargu  nieograniczonego 

na  realizację  zadania:  „Budowa  i  eksploatacja  oczyszczalni  ścieków  w  Mławie  w  formule 

partnerstwa  publiczno-prywatnego”  zostało  wszczęte  przez  Miasto  Mława,  zwane  dalej 

Zamawiającym.  Ustalona  przez  Zamawiającego  wartość  zamówienia,  zgodnie  z  informacją 

przesłaną przez niego Prezesowi Izby w piśmie z dnia 6 kwietnia 2016 r., przekraczała kwoty 

określone  w  przepisach  wydanych  na  podstawie  art.  11  ust.  8  ustawy  z  dnia  29  stycznia 

2004 – Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 2164), zwanej dalej ustawą 

Pzp.  Ogłoszenie  o  zamówieniu  zostało  opublikowane  w  Dzienniku  Urzędowym  Unii 

Europejskiej (2015/S 213-389232) w dniu 4 listopada 2015 r. 

W  dniu  4  kwietnia  2016  r.  odwołania  w  postępowaniu  prowadzonym  przez  Zamawiającego 

wnieśli: 

A.  w sprawie KIO 483/16 – wykonawca: Ondeo Polska sp. z o.o. w Warszawie, zwany dalej 

Ondeo lub Odwołującym w sprawie KIO 483/16, 

B.  w sprawie KIO 490/16 – wykonawca: Saur Polska sp. z o.o. w Warszawie, zwany dalej 

Saur lub Odwołującym w sprawie KIO 490/16, 

C.  w sprawie KIO 491/16 –  wykonawcy  wspólnie ubiegający się o udzielenie zamówienia: 

Eneris Surowce S.A. w Kielcach oraz Eneris Infra 1 sp. z o.o. w Warszawie, zwani dalej 

łącznie konsorcjum Eneris lub Odwołującym w sprawie KIO 491/16. 

KIO 483/16 

Odwołanie 

w 

sprawie 

KIO 

zostało 

wniesione 

wobec 

zaniechania  

przez Zamawiającego czynności wykluczenia konsorcjum Eneris, a także wobec zaniechania 

przez  Zamawiającego  czynności  wezwania  Saur  do  uzupełnienia  oferty  oraz  złożenia 

wyjaśnień dotyczących złożonych przez tego Wykonawcę dokumentów. 

Odwołujący w sprawie KIO 483/16 zarzucał Zamawiającemu naruszenie: 

1.  „artykułu 24 ust. 4 Pzp w związku z artykułem 24 ust. 2 pkt 4 Pzp oraz artykułem 22 ust. 1 

pkt 2, 3 oraz 4 Pzp, poprzez zaniechanie wykluczenia Konsorcjum Eneris z Postępowania 

z  uwagi  na  niewykazanie  przez  nie  spełnienia  warunków  udziału  w  Postępowaniu,  

a w konsekwencji - zaniechanie uznania Oferty Konsorcjum Eneris za odrzuconą, 

2.  artykułu  26  ust.  3  i  4  Pzp  w  związku  z  artykułem  22  ust.  1  pkt  2  i  3  Pzp,  

poprzez  zaniechanie  wezwania  Saur  do  uzupełnienia  Oferty  lub  złożenia  wyjaśnień 

dotyczących  złożonych  przez  Saur  dokumentów,  pomimo  niewykazania  przez  Saur 

spełnienia  warunków  udziału  w  Postępowaniu,  określonych  w  artykule  22  ust.  1  

pkt 2 i 3 Pzp, 

3.  artykułu  7  ust.  1  Pzp  poprzez  naruszenie  zasad  uczciwej  konkurencji  i  równego 

traktowania  wykonawców  w  Postępowaniu,  poprzez  stosowanie  w  stosunku  

do  Konsorcjum  Eneris  oraz  Saur  innych  (bardziej  preferencyjnych),  niż  w  stosunku  

do  Odwołującego  kryteriów  oceny  podmiotowej  wykazania  spełnienia  warunków  udziału  

w Postępowaniu.” 

W  ocenie  Ondeo  konsorcjum  Eneris  nie  wykazało,  że  spełnia  warunki  udziału  

w postępowaniu dotyczące posiadania wiedzy i doświadczenia, dysponowania odpowiednim 

potencjałem technicznym oraz osobami zdolnymi do wykonania zamówienia, a także sytuacji 

ekonomicznej i finansowej. 

W  kontekście  dokumentów  i  oświadczeń  złożonych  przez  konsorcjum  Eneris  w  celu 

potwierdzenia spełniania warunków dotyczących posiadania wiedzy i doświadczenia, Ondeo 

twierdziło,  że  wskazywana  przez  konsorcjum  Eneris  realizacja  projektu  na  Cyprze  

nie  potwierdzała  spełniania  warunków  opisanych  w  pkt  7.2.2.I  i  7.2.2.II  Instrukcji  

dla  Wykonawców  (IDW)  stanowiącej  tom  I  Specyfikacji  Istotnych  Warunków  Zamówienia 

(SIWZ). Nadto, jak twierdził Odwołujący w sprawie KIO 483/16, jedno z dwóch zaświadczeń 

załączonych  do  wykazu  odnoszących  się  do  tego  projektu  zostało  wystawione  wcześniej  

niż trzy miesiące przed upływem terminu składania ofert, stąd nie mogło ono zostać wzięte 

pod  uwagę  jako  wystawione  prawidłowo  przy  ocenie  spełniania  tego  warunku  

przez konsorcjum Eneris. 

Przy  ocenie  spełniania  przez  konsorcjum  Eneris  warunków  opisanych  w  pkt  7.2.2.I  i  

7.2.2.II  IDW,  zdaniem  Odwołującego  w  sprawie  KIO  483/16,  nie  powinien  zostać  również 

uwzględniony  wskazywany  przez  tego  Wykonawcę  projekt  zrealizowany  w  Czarnogórze, 

albowiem  informacje  o  nim  zostały  przez  konsorcjum  Eneris  wskazane  dopiero  

w  uzupełnionym  wykazie  „Wiedza  i  doświadczenie”,  co  stanowić  miało,  w  ocenie  Ondeo, 

niedopuszczalną  w  świetle  przepisu  art.  87  ust.  1  ustawy  Pzp  zmianę  treści  oferty.  

W  odniesieniu  do  projektu  Odwołujący  w  sprawie  KIO  483/16  twierdził  również,  

ż

e  nawiązujące  do  niego  zobowiązanie  podmiotu  trzeciego  –  WTE  Wassertechnik  GmbH 

(WTE)  –  podpisane  zostało  z  datą  8  marca  2016  r.,  a  zatem  nie  potwierdzało  spełniania 

warunku  udziału  w  postępowaniu  w  dacie  składania  ofert.  Nie  znajdowało  również 

usprawiedliwienia,  w  uznaniu  Ondeo,  złożenie  przez  konsorcjum  Eneris  własnego 

oświadczenia  WTE  w  miejsce  poświadczenia  podmiotu  który  był  zleceniodawcą  realizacji 

projektu w Czarnogórze. 

Co  do  warunków  dotyczących  sytuacji  ekonomicznej  i  finansowej,  Ondeo  twierdziło,  

ż

e konsorcjum Eneris nie potwierdziło dostatecznie faktu opłacenia polisy ubezpieczeniowej 

złożonej  wraz  ofertą.  W  ocenie  Odwołującego  w  sprawie  KIO  483/16  nie  mogło  zostać 

uznane  za  wystarczające  dwa  potwierdzenia  przelewów  złożone  wraz  z  polisą,  albowiem 

koniecznym było przedstawienie oświadczenia wierzyciela, tj. ubezpieczyciela, który wystawił 

złożoną Zamawiającemu polisę OC. 

Zdaniem  Odwołującego  w  sprawie  KIO  483/16  konsorcjum  Eneris  nie  wykazało  również 

odpowiednio  spełniania  warunku  dotyczącego  dysponowania  odpowiednim  potencjałem 

technicznym  oraz  osobami  zdolnymi  do  wykonania  zamówienia.  W  wykazie  „Potencjał 

kadrowy  –  osoby  zdolne  do  wykonania  zamówienia”  konsorcjum  Eneris  wskazało  na  trzy 

osoby,  które  stanowić  miały  jego  potencjał  własny,  co  było  zdaniem  Odneo  nieprawidłowe,  

z  uwagi  na  fakt,  że  każda  z  tych  osób  prowadziła  działalność  gospodarczą.  

W  ocenie  Odwołującego  w  sprawie  KIO  483/16  konsorcjum  Eneris  powinno  wykazać 

Zamawiającemu  fakt  istnienia  między  nim  a  wskazywanymi  osobami  określonego  rodzaju 

więzi  prawnej,  albo  też  złożyć  zobowiązania  tych  osób  do  wzięcia  udziału  w  realizacji 

zamówienia. 

Z uwagi na fakt, iż konsorcjum Eneris było już w tym postępowaniu o udzielenie zamówienia 

wzywane  w  trybie  art.  26  ust.  3  ustawy  Pzp  do  uzupełnienia  dokumentów  lub  oświadczeń 

mających potwierdzać spełnianie warunku dotyczącego posiadania wiedzy i doświadczenia, 

niezasadnym,  w  ocenie  Ondeo,  miałoby  być  nakazywanie  Zamawiającemu  wezwania 

konsorcjum Eneris do uzupełnienia innych brakujących dokumentów lub oświadczeń. 

W  odniesieniu  do  oferty  złożonej  przez  Saur  Odwołujący  w  sprawie  KIO  483/16  podnosił,  

ż

e  w  złożonym  przez  tego  Wykonawcę  wykazie  „Potencjał  kadrowy  –  osoby  zdolne  

do  wykonania  zamówienia”  nie  zostało  expresis  verbis  wskazane,  że  osoba  wyznaczona  

do  pełnienia  funkcji  kierownika  robót  sanitarnych  posiada  wymagany  w  IDW  rodzaj 

doświadczenia  zawodowego.  Nadto  wykonawca  ten,  miał  nie  przedstawić  Zamawiającemu 

odpowiednich  pełnomocnictw  dla  osoby,  która  w  imieniu  podmiotów  trzecich 

udostępniających  Saur  swoje  zasoby  na  zasadach  określonych  w  przepisie  art.  26  

ust. 2b ustawy Pzp mogłaby poświadczyć za zgodność z oryginałem statuty spółek będących 

powołanymi podmiotami trzecimi. 

W  ocenie  Odwołującego  w  sprawie  KIO  483/16  stwierdzone  przez  niego  braki  w  ofercie 

złożonej  przez  Saur  mogłyby  zostać  uzupełnione  po  skierowaniu  przez  Zamawiającego  

do powołanego Wykonawcy odpowiednich wezwań. 

Mając  na  uwadze  sformułowane  przez  siebie  zarzuty  Odwołujący  w  sprawie  KIO  483/16 

wnosił  o  uwzględnienie  odwołania  i  „nakazanie  Zamawiającemu  powtórzenia  czynności 

oceny  Oferty  Konsorcjum  Eneris  i  wykluczenia  Konsorcjum  Eneris  z  postępowania  oraz 

uznania  Oferty  Konsorcjum  Eneris  za  odrzuconą”  oraz  „nakazanie  Zamawiającemu 

powtórzenia  czynności  oceny  Oferty  Saur  i  wezwania  Saur  do  uzupełnienia  Oferty  lub 

złożenia wyjaśnień dotyczących złożonych przez Saur dokumentów lub oświadczeń”. 

KIO 490/16 

Odwołanie 

w 

sprawie 

KIO 

zostało 

wniesione 

wobec 

zaniechania  

przez Zamawiającego czynności wykluczenia wykonawców: Ondeo i konsorcjum Eneris. 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16  zarzucał  Zamawiającemu  naruszenie  następujących 

przepisów ustawy Pzp: 

I. 

w odniesieniu do wykonawcy Ondeo i złożonej przez niego oferty: 

1.  „art. 26 ust 3 i 4 pzp w zw. z art. 22 ust. 1 pkt 2 i 4 pzp poprzez jego niezastosowanie i 

zaniechanie  wezwania  do  wyjaśnień  i  uzupełnień  wykonawcę  Ondeo  dokumentów 

potwierdzających  spełnienie  warunku  udziału  w  postępowaniu  dotyczącego  posiadania 

wiedzy i doświadczenia, tj. zobowiązań do udostępnienia potencjału przez podmiot trzeci 

oraz  dokumentów  potwierdzających  spełnianie  warunku  znajdowania  się  w  sytuacji 

ekonomicznej i finansowej; 

2.  art.  24  ust.  2  pkt  4  pzp  w  zw.  z  art.  22  ust.  1  pkt  2  i  4  pzp  poprzez  zaniechanie 

wykluczenia  z  postępowania  wykonawcy  Ondeo,  pomimo  iż  nie  wykazał  on  spełniania 

warunków udziału w postępowaniu w sposób opisany w odwołaniu, 

3.  art. 24 ust. 2 pkt 4 pzp w zw. z art. 22 ust. 1 pkt 3 pzp poprzez zaniechanie wykluczenia 

z  postępowania  wykonawcy  Ondeo,  pomimo  iż  nie  wykazał  on  spełniania  warunków 

udziału w postępowaniu w sposób opisany w odwołaniu, 

4.  art. 89 ust. 1 pkt 2 PZP poprzez jego niezastosowanie, tj. zaniechanie odrzucenia oferty 

złożonej przez wykonawcę Ondeo pomimo, że jej treść nie odpowiada SIWZ”, 

II. 

w odniesieniu do wykonawcy: konsorcjum Eneris i złożonej przez niego oferty: 

1.  „art. 24 ust, 2 pkt 4 pzp w zw. z art. 22 ust. 1 pkt 2 pzp poprzez zaniechanie wykluczenia 

z  postępowania  wykonawcy  Eneris,  pomimo  iż  wykonawca  ten  nie  wykazał  spełniania 

warunków udziału w postępowaniu w sposób opisany w odwołaniu; 

2.  art.  24  ust.  2  pkt  2  pzp  poprzez  zaniechanie  wykluczenia  z  postępowania  wykonawcy 

Eneris, pomimo iż wykonawca ten nie wniósł wadium w sposób prawidłowy; 

3.  art. 26 ust. 3 w zw. z art. 22 ust. 1 pkt 3 pzp poprzez zaniechanie wezwania wykonawcy 

Eneris  do  uzupełnienia  dokumentów  potwierdzających  spełnienie  warunku  udziału 

 w  postępowaniu  dotyczącego  dysponowania  odpowiednim  potencjałem  technicznym 

oraz  osobami  zdolnymi  do  wykonania  zamówienia  o  którym  mowa  w  pkt  7.2.3  b  

ppkt  3  IDW,  pomimo  iż  wykonawca  ten  nie  wykazał  spełnienia  tego  warunku  

w  odniesieniu  do  kierownika  rozruchu,  ponieważ  wskazał  w  ofercie  3  osoby  

na 

to 

stanowisko, 

tj. 

T. 

R., 

R. 

M. 

oraz 

M. 

K.,  

a  żadna  z  tych  osób  nie  legitymuje  się  wymaganym  przez  Zamawiającego 

doświadczeniem  zdobytym  w  ciągu  ostatnich  pięciu  lat  przed  terminem  składania  ofert  

w  kierowaniu  pracami  rozruchowymi  oczyszczalni  dla  ścieków  komunalnych 

obsługującej min. 40 000 RLM, 

4.  art.  24  ust.  2  pkt  3  pzp.  poprzez  zaniechanie  wykluczenia  z  postępowania  wykonawcy 

Eneris,  pomimo  iż  wykonawca  ten  złożył  nieprawdziwe  informacje  (zataił  informacje  

na  temat  podmiotów  należących  do  grupy  kapitałowej  oraz  wskazał  nieprawdziwe 

informacje w odniesieniu do zrealizowanych dotychczas zamówień) mające lub mogące, 

mieć wpływ na wynik prowadzonego postępowania; 

5.  art.  24b  ust.  3  pzp  poprzez  zaniechanie  wykluczenia  z  postępowania  o  udzielenie 

zamówienia wykonawcy, który nie złożył listy o której mowa w art. 26 ust. 2d. pzp”, 

III. 

w odniesieniu do obu ww. wykonawców i złożonych przez nich ofert: 

1.  „art.  24  ust.  4  pzp  przez  zaniechanie  uznania  oferty  wykonawcy  Ondeo  oraz  oferty 

wykonawcy Eneris za odrzucone, choć wykonawcy ci podlegali wykluczeniu; 

2.  art.  26  ust.  3  pzp  w  z  w.  z  art.  87  ust.  1  pzp  poprzez  wezwanie  do  uzupełnienia  treści 

oferty w zakresie przyjętych przez wykonawców rozwiązań technicznych; 

3.  art.  91  ust.  1  pzp  poprzez  dokonanie  wyboru  oferty  najkorzystniejszej  wbrew  jego 

dyspozycji, tj. z pominięciem kryteriów oceny ofert; 

4.  art.  7  ust.  1  i  3  pzp  poprzez  ich  błędną  wykładnię  oraz  niewłaściwe  zastosowanie, 

prowadzące do rażącego naruszenia zasady równego traktowania oraz zasady uczciwej 

konkurencji”. 

Uzasadniając tak sformułowane twierdzenia Saur podnosił co następuje: 

I. 

w odniesieniu do wykonawcy Ondeo i złożonej przez niego oferty: 

1.  w kontekście warunków dotyczących posiadania wiedzy i doświadczenia: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16  twierdził,  że  Zamawiający  zaniechał  wezwania  

do wyjaśnienia i uzupełnienia przedstawionych przez Ondeo dokumentów odnoszących 

się  zasobów  udostępnionych  temu  wykonawcy  przez  Lyonnnaise  Des  Eaux  France 

(LDEF).  Tymczasem  w  ocenie  Saur  przedstawione  przez  Ondeo  zobowiązanie 

wystawione przez LDEF miało lakoniczny charakter, co stawiało pod znakiem zapytania 

jego  realność  –  nie  określono  tam  bowiem,  zdaniem  Saur,  zasad  prowadzonych 

konsultacji  i  doradztwa  (cyklicznie  czy  okresowo),  ich  tematyki,  czy  też  liczby  osób 

oddelegowanych  do  ich  świadczenia  oraz  zasad  ich  dostępności.  W  ocenie  Saur 

określenie  „korzystanie  z  know-how”  nie  precyzuje  sposobu  przekazania  zasobów.  

W  zobowiązaniu  tym  miało  zostać  również  niesprecyzowane  to,  jaki  charakter  prawny 

będzie łączył Ondeo z LDEF – samo wskazanie na umowę miało być niewystarczające, 

albowiem  powinno  zostać  tam  dookreślone,  jakiego  charakteru  umowa  zostałaby 

zawarta.  Za  istotne  Saur  uznał  również  to,  że  w  powołanym  zobowiązaniu  miano  

nie  wskazać  na  jeden  z  elementów  wymagany  w  opisie  warunku  dotyczącego 

posiadania  wiedzy  i  doświadczenia,  tj.  element  zainwestowania  (przeprowadzenia 

procesu  inwestycyjnego  projektowania  i  budowy).  Nadto,  Odwołujący  w  sprawie  

KIO  490/16  podnosił,  że  LDEF  nie  będzie  brało  udziału  w  realizacji,  nie  będzie 

podwykonawcą  Ondeo,  co  przy  braku  jakiegokolwiek  zaplecza  po  stronie  tego 

wykonawcy  przesądzać  miało  o  „nierealności  udostępnienia”.  Saur  zauważał  przy  tym, 

ż

e  wykonywanie  usługi  eksploatacji  Zamawiający  zastrzegł  do  osobistego  wykonania 

przez  wykonawcę,  co  świadczyć  miało  o  bardzo  istotnych  charakterze  tych  usług. 

Tymczasem  okoliczności  przywołane  przez  Saur  przesądzać  miały  o  tym,  że  Ondeo  

na dzień składania ofert nie dysponowało zasobami LDEF. Stąd konieczne miało być co 

najmniej  wezwanie  Ondeo  do  złożenia  wyjaśnień,  czego  zaniechanie  miało  stanowić 

naruszenie przepisu art. 26 ust. 3 i 4 ustawy Pzp. Jednocześnie Saur podnosił, że mało 

prawdopodobnym  jest  to,  aby  Ondeo  dysponowało  na  dzień  składania  ofert  innym 

zobowiązaniem 

LDEF, 

stąd 

uzasadnionym 

miało 

być 

również 

zarzucenie 

Zamawiającemu naruszenia przepisu art. 24 ust. 2 pkt 4) ustawy Pzp przez zaniechanie 

wykluczenia Ondeo z udziału w postępowaniu. 

2.  w kontekście warunków dotyczących sytuacji ekonomicznej i finansowej: 

Zdaniem Odwołującego w sprawie KIO 490/16 Ondeo nie wykazał, że faktycznie spełnia 

warunki  opisane  w  tym  zakresie  przez  Zamawiającego,  albowiem  przedstawił  on 

opłaconą 

polisę 

OC, 

zgodnie 

z 

którą 

był 

on 

jedynie 

ubezpieczonym,  

nie  zaś  ubezpieczającym.  Tym  samym  fakt,  że  na  Odneo  nie  ciążył  obowiązek 

uiszczenia  składki  przesądzać  miał  o  tym,  iż  Wykonawca  ten  nie  wykazał  spełniania 

warunku,  a  Zamawiający  zaniechał  wezwania  Ondeo  do  złożenia  wyjaśnień  lub 

uzupełnień. 

3.  w  kontekście  warunków  dotyczących  dysponowania  osobami  zdolnymi  do  wykonania 

zamówienia: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16  przywołał  treść  pkt  7.2.3.b)  IDW  oraz  odpowiedź  

na  jedno  z  pytań  Wykonawców  udzielone  przez  Zamawiającego  w  toku  postępowania  

o  udzielenie  zamówienia.  W  jego  ocenie,  w  świetle  postanowień  przez  niego 

przytoczonych,  Zamawiający  wymagał,  aby  osoby  wskazywane  do  pełnienia  funkcji 

kierownika  rozruchu  legitymowały  się  pięcioletnim  okresem  doświadczenia  zdobytym  

w  ciągu  5  lat  przed  terminem  składania  ofert,  tj.  w  okresie  od  dnia  3  lutego  2011  r. 

 do 3 lutego 2016 r. Tymczasem osoba wskazana do pełnienia tej funkcji przez Ondeo 

miała  nie  legitymować  się  takim  właśnie  doświadczeniem.  Saur  podnosił,  

ż

e  Zamawiający  wzywał  Ondeo  do  wskazania  dat  realizacji  oraz  liczby  RLM 

odnoszących  się  do  realizacji  wskazanych  w  wykazie  złożonym  wraz  z  ofertą,  

a  z  uzupełnionych  dokumentów  miało  nie  wynikać,  aby  wskazana  osoba  posiadała 

wymagane przez Zamawiającego doświadczenie – w ocenie Saur jedynie okres dwóch 

miesięcy przypadających na 5 lat przed terminem składania ofert został należycie przez 

Ondeo  udowodniony  –  większość  przywołanych  w  uzupełnionym  wykazie  pozycji 

odnosiła  się  do  prac  zrealizowanych  wcześniej,  niż  wymagane  5  lat  przed  terminem 

składania ofert. 

4.  w kontekście treści oferty złożonej przez Ondeo: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16  ustalił  dwa  zapisy  w  powołanej  ofercie,  

które decydować miały o tym, że jej treść nie odpowiadała treści SIWZ – odnoszące się 

do: 

1)  liczby pomp rezerwowych: 

W  ocenie  Saur  Zamawiający  w  pkt  5.2.6.6  tomu  III  SIWZ  –  Opisu  Przedmiotu 

Zamówienia  (OPZ)  wymagał  zaoferowania  mu  minimum  dwóch  pomp  rezerwowych 

przy  uwzględnieniu  przepływu  ścieków  na  poziomie  620m

/h.  Tymczasem  Ondeo 

zaoferowało  cztery  pompy  o  wydajności  210  m

/h,  co  sprawiać  miało  to,  

ż

e tylko jedna z tych pomp mogła zostać uznana za rezerwową. 

2)  kanału zrzutowego ścieków oczyszczonych: 

W  ocenie  Saur  Zamawiający  w  OPZ  wymagał  wykorzystania  w  nowej  oczyszczalni 

istniejącego kanału zrzutowego ścieków oczyszczonych, co Ondeo miało przewidzieć 

w pierwotnej treści swojej oferty. Treść ta miała zostać zmodyfikowana późniejszymi 

wyjaśnieniami składanymi Zamawiającemu. 

II. 

w odniesieniu do konsorcjum Eneris i złożonej przez niego oferty: 

1.  w kontekście warunków dotyczących posiadania wiedzy i doświadczenia: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16  na  stronie  19  wniesionego  przez  siebie  odwołania 

zreferował stan faktyczny w kontekście złożonych przez konsorcjum Eneris wraz z ofertą 

dokumentów  i  oświadczeń,  treści  wezwania  przesłanej  przez  Zamawiającego  oraz 

odpowiedzi  na  nią  udzielonej  przez  konsorcjum  Eneris,  podsumowując  ten  opis 

stwierdzeniem,  że  powołany  wykonawca  nie  potwierdził  spełniania  warunku  udziału  

w  postępowaniu.  Odwołujący  nie  sprecyzował  w  tym  miejscu  jednak  tego  twierdzenia.  

W  kontekście  dokumentów  złożonych  wraz  z  ofertą  podnosił  jedynie,  że  pierwotne 

referencje  nie  potwierdzając  należytego  wykonania  usług,  a  nadto  zauważał,  

ż

e  konsorcjum  Eneris  wyjaśniało,  że  nie  było  w  stanie  pozyskać  dokumentów 

potwierdzających wielkość finansowania przez WTE inwestycji na Cyprze. W kontekście 

nowej  pracy  wskazanej  w  uzupełnionym  wykazie  (inwestycja  w  Czarnogórze) 

Odwołujący  podnosił,  że  zobowiązanie  WTE  datowane  jest  na  dzień  8  marca  2016,  

a  zatem  już  po  upływie  terminu  składania  ofert,  co  miało  oznaczać,  że  konsorcjum 

Eneris  tymi  konkretnym  potencjałem  w  odpowiednim  czasie  jeszcze  nie  dysponowało. 

Nadto  Saur  dostrzegał,  że  konsorcjum  Eneris  nie  przedstawiło  odpowiedniego 

poświadczenia  wystawionego  przez  miasto  Budva  (odbiorcę  pracy  w  Czarnogórze),  

a  jedynie  oświadczenie  własne  wystawione  przez  WTE,  co  nie  powinno  zostać  

przez Zamawiającego uwzględnione. 

W  kontekście  inwestycji  na  Cyprze  Saur  twierdził  nadto,  że  informacje  zawarte  

w  wykazie  złożonym  Zamawiającemu  uznać  należało  za  nieprawdziwe  –  miano  tam 

bowiem celowo i sposób oględny wskazać na wysokość finansowania i podmiot do tego 

zobowiązany,  co  miało  prowadzić  do  mylnego  wrażenia,  że  podmiotem  zobowiązanym 

do  zapewnienia  funduszy  było  WTE.  Tymczasem  to  w  gestii  ówczesnego 

zamawiającego,  a  nie  powołanego  wykonawcy,  leżała  kwestia  finansowania 

oczyszczalni.  Saur  podkreślał  przy  tym,  że  konsorcjum  Eneris,  pomimo  wezwania  

ze  strony  Zamawiającego,  nie  zrezygnowało  z  powoływania  się  na  tę  pozycję  wykazu, 

musiało  mieć  zatem  świadomość,  że  informacje  te  mogły  mieć  wpływ  na  wynik 

postępowania. 

2.  w kontekście wniesionego przez konsorcjum Eneris wadium: 

W ocenie Odwołującego w sprawie KIO 490/16 przedstawiona przez konsorcjum Eneris 

gwarancja  wadialna  nie  mogła  zostać  uznana  na  wystarczającą,  albowiem,  jego 

zdaniem,  wystawiona  została  ona  jedynie  na  lidera  konsorcjum,  co  oznaczać  miało,  

ż

e nie zabezpiecza oferty składanej przez konsorcjum Eneris. 

3.  w  kontekście  warunków  dotyczących  dysponowania  osobami  zdolnymi  do  wykonania 

zamówienia: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16  posiłkując  się  przedstawionym  przez  siebie 

rozumieniem  warunku  opisanego  w  pkt  7.2.3.b)  IDW  (w  uzasadnieniu  jednego  

z  zarzutów  podnoszonych  wobec  oferty  złożonej  przez  Ondeo),  także  wobec  osób 

wskazanych  przez  konsorcjum  Eneris  twierdził,  że  nie  legitymują  się  doświadczeniem 

wymaganym  przez  Zamawiającego.  W  odniesieniu  do  każdej  z  trzech  wskazanych  

w tej ofercie osób Saur twierdził, że nie został wykazany okres 60 miesięcy w ostatnich  

5 latach i tak w odniesieniu do T. R. Saur uwzględnił jedynie 17 miesięcy za wykazane 

prawidłowo,  w odniesieniu do R.  M. uwzględnił jedynie 44 miesiące, zaś  w odniesieniu  

do 

M. 

K. 

uwzględnił 

jedynie 

miesięcy,  

przy czym przy każdej z tych osób zauważył, że w okresie poprzedzającym ostatnie 5 lat 

wykazano kolejne okresy doświadczenia, które wykraczać jednak miały poza wymagane 

przez Zamawiającego ramy czasowe. 

W ocenie Odwołującego w sprawie KIO 490/16 Zamawiający winien wezwać konsorcjum 

Eneris  od  uzupełnienia  formularza  „Potencjał  kadrowy”  w  trybie  art.  26  ust.  3  ustawy 

Pzp. 

4.  w kontekście złożonej przez konsorcjum Eneris listy podmiotów należących do tej samej 

grupy kapitałowej: 

Odwołujący w sprawie KIO 490/16 twierdził, że konsorcjum Eneris przedstawił niepełną 

listę  podmiotów  należących  do  tej  samej  grupy  kapitałowej  –  miał  on  zaniechać 

wskazania  na  podmioty  Eneris  International  S.A.  oraz  Eneris  Research  &  Investment 

S.A.  Miało  to  stanowić  podstawę  do  wykluczenia  tego  wykonawcy  z  udziału  

na podstawie art. 24b ust. 3 ustawy Pzp  z uwagi na przedstawienie niekompletnej listy 

oraz  na  podstawie  art.  24  ust.  2  pkt  3)  ustawy  Pzp  z  uwagi  na  przedstawienie 

nieprawdziwych informacji. 

III. 

w odniesieniu do obu ww. wykonawców i złożonych przez nich ofert: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16,  jako  konsekwencję  wcześniejszych  zarzutów, 

zarzucał  również  Zamawiającemu  zaniechanie uznania  oferty  złożonych  przez  Ondeo  i 

konsorcjum  Eneris  za  odrzucone  na  podstawie  art.  24  ust.  4  ustawy  Pzp,  a  także 

dokonania wyboru z naruszeniem art. 91 ust. 1 ustawy Pzp, a w wyniku czego również 

naruszenia przepisu art. 7 ust. 3 ustawy Pzp. 

Niejako  obok  powyższego,  Saur  zarzucał  również  Zamawiającemu,  że  wzywając  tak 

Ondeo, jak i konsorcjum Eneris, do złożenia wyjaśnień i uzupełnień w trybie art. 26 ust. 3 

i  4  ustawy  Pzp,  oczekiwał  od  obu  wykonawców  również  uzupełnienia  informacji 

dotyczących  obiektów  technologicznych,  co  konsorcjum  Eneris  miało  uczynić,  

a Zamawiający tego nie zakwestionował. 

Saur  twierdził  również,  że  Zamawiający  zbyt  późno  udostępnił  mu  do  wglądu  

oferty złożone przez dwóch pozostałych wykonawców – miał to uczynić bowiem dopiero 

w dniu 29 marca 2016 r., podczas gdy o wyborze oferty najkorzystniejszej poinformował 

już w dniu 25 marca 2016 r. 

Mając  na  uwadze  sformułowane  przez  siebie  zarzuty  Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16 

wnosił o „uwzględnienie odwołania i nakazanie Zamawiającemu: 

− 

unieważnienie czynności wyboru oferty wykonawcy Ondeo, 

− 

wykluczenie  wykonawcy  Ondeo  i  uznanie  jego  oferty  za  odrzuconą,  ewentualnie 

uprzednie wezwanie do uzupełnienia, 

− 

wykluczenie  wykonawcy  Eneris  i  uznanie  jego  oferty  za  odrzucona,  ewentualnie 

uprzednie wezwanie do uzupełnienia, 

− 

dokonanie ponownego badania i oceny ofert, 

− 

dokonanie wyboru oferty Odwołującego.” 

Odwołanie 

w 

sprawie 

KIO 

zostało 

wniesione 

wobec 

zaniechania  

przez  Zamawiającego  czynności  wykluczenia  wykonawcy:  Ondeo  oraz  zaniechania 

czynności  odrzucenia  ofert  złożonych  przez  Ondeo  oraz  przez  Saur.  Odwołujący  zarzucał 

Zamawiającemu naruszenie: 

1.  „art. 24 ust. 2 pkt 4 Pzp w zw. z art. 22 ust 1 pkt 3 Pzp poprzez zaniechanie wykluczenia 

wykonawcy  ONDEO  Polska  sp.  z  o.o.  z  siedzibą  w  Warszawie  (dalej:  „Ondeo”)  

z  postępowania, mimo iż  nie wykazał on spełniania warunków udziału  w postępowaniu  

w zakresie dysponowania osobami zdolnymi do realizacji zamówienia; 

2.  art.  26  ust  3  Pzp  w  zw.  z  art.  24  ust  2  pkt  4  Pzp  w  zw.  z  art.  22  ust.  1  pkt  2  Pzp  

w  zw.  z  art.  26  ust.  2b  Pzp  poprzez  zaniechanie  wezwania  wykonawcy  Ondeo  

do  uzupełnienia  dokumentów  potwierdzających  spełnianie  warunków  udziału  

w  postępowaniu  w  zakresie  wiedzy  i  doświadczenia,  pomimo  iż  wykonawca  ten  

nie  wykazał  należycie  spełniania  powyższego  warunku,  co  powinno  skutkować 

wykluczeniem Ondeo z postępowania i uznaniem jego oferty za odrzuconą; 

3.  art. 89 ust 1 pkt 2 Pzp poprzez  zaniechanie odrzucenia oferty Ondeo, mimo iż jej treść 

nie jest zgodna z wymaganiami Zamawiającego określonymi w SIWZ; 

4.  art.  89  ust.  1  pkt  2  Pzp  poprzez  zaniechanie  odrzucenia  oferty  Saur  Polska  sp.o.o.  

z siedzibą w Warszawie (dalej: „Saur”), mimo iż jej treść nie jest zgodna z wymaganiami 

Zamawiającego określonymi w SIWZ; 

5.  art.  7  ust  1  i  3  Pzp  poprzez  prowadzenie  postępowania  w  sposób  naruszający  zasadę 

zachowania  uczciwej  konkurencji  i  równego  traktowania  wykonawców  ze  względu  

na naruszenie wyżej wymienionych przepisów ustawy.” 

Uzasadniając tak sformułowane twierdzenia konsorcjum Eneris podnosiło co następuje: 

I. 

w odniesieniu do wykonawcy Ondeo i złożonej przez niego oferty: 

1.  w kontekście warunku dysponowania osobami zdolnymi do realizacji zamówienia: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  twierdził,  że  ocenie  Zamawiającego  powinien 

podlegać  wykaz  osób  uzupełniony  w  dniu  3  marca  w  odpowiedzi  na  wezwanie 

Zamawiającego. Konsorcjum Eneris stało na stanowisku, że dwie spośród wykazanych 

prac  mających  dokumentować  doświadczenie  wykazywanej  osoby  dotyczyły 

oczyszczalni  ścieków  o  mniejszej  niż  wymagana  w  IDW  liczbie  RLM  –  odpowiednio  

w  Getarii  –  4 600  RLM  i  w  Algemesa  –  21 320  RLM,  zaś  suma  miesięcy  pozostałego 

doświadczenia nie wynosiła wymaganych 5 lat. 

Nadto w odniesieniu do drugiej z pozycji w powołanym wykazie podnosił Odwołujący w 

sprawie  KIO  491/16,  że  jako  okres  realizacji  wskazano  „10.2012  –  11.2015”, 

stwierdzając przy tym, że nie wydaje się możliwe prowadzenie prac rozruchowych jednej 

oczyszczalni  nieprzerwanie  przez  3  lata,  co  miało  wskazywać  albo  na  omyłkę,  

albo  na  wskazanie  okresu  realizacji  całego  kontraktu,  a  nie  tylko  prac  rozruchowych.  

W takim przypadku doświadczenie byłoby krótsze od podanego w wykazie, zwiększając 

dodatkowo różnicę miedzy doświadczeniem wskazanym, a wymaganym w IDW. 

2.  w kontekście warunku posiadania wiedzy i doświadczenia: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  zauważył,  że  Ondeo  powołało  się  na  zasoby 

podmiotu trzeciego – LDEF i w tym kontekście podnosił, że wykonawca ten nie wskazał 

LDEF  jako  podwykonawcy,  co  przy  uwzględnieniu  treści  zobowiązania  podpisanego  

w imieniu LDEF świadczyć miało o tym, że Ondeo nie przewidziało faktycznego udziału 

w realizacji zamówienia podmiotu udostępniającego mu swoje zasoby. To z kolei miało 

decydować  o  tym,  że  Ondeo  nie  wykazało  realności  dysponowania  zasobami 

niezbędnymi do realizacji zamówienia. 

3.  w kontekście treści oferty złożonej przez Ondeo: 

1)  co do wydajności hydraulicznej: 

Odwołujący w sprawie KIO 491/16 twierdził, że Ondeo przyjmując w ofercie wartość 

ś

redniego  przepływu  na  poziomie  5200  m

/h  nie  spełniło  wymagań  określonych  

w  pkt  5.2.1  OPZ,  gdzie  wskazano  na  wartość  średniego  przepływu  dobowego  

na  poziomie  5250  m

/h,  którą  dodatkowo  należało  powiększyć  o  dodatkową  

10%  rezerwę.  Podobnie  podanie  wartości  maksymalnego  dobowego  przepływu 

Q

dmax

=10  900  m

/h,  zamiast  Q

dmax

=11  000  m

/h  również  świadczyć  miało  

o  niezgodności  treści  oferty  z  treścią  SIWZ.  Konsorcjum  Eneris  wskazywało  

w  kontekście  tego  zarzutu,  że  10%  rezerwę  należało  dodać  do  wielkości  podanych  

w kolumnie opisanej hasłem „obecnie” zawartej w pkt 3.5.3 OPZ. 

2)  co do ładunków zanieczyszczeń: 

Zdaniem  Odwołującego  w  sprawie  KIO  491/16  do  wartości  podanych  w  tabeli 

zawartej  w  pkt  5.2.5.1  OZP  w  kolumnie  „obecnie”  należało  dodać  zgodnie  

z  zapisanym  tam  wymogiem  10%  rezerwę  dla  parametrów  „BZT5”  oraz  N

og

”,  

czego Ondeo nie przewidziało w swojej ofercie. Nadto dla wartości fosforu ogólnego 

(„P

og

”), w ocenie Odwołującego w sprawie KIO 491/16, uwzględnić należało również 

wyniki  z  badań,  które  stanowiły  załącznik  nr  6  do  OPZ  –  ostatecznie,  

po uwzględnieniu 10% rezerwy prawidłowa miała być wartość 97kg/d. 

3)  co do pompowni dopływowej: 

Zdaniem  Odwołującego  w  sprawie  KIO  491/16  Ondeo,  przy  uwzględnieniu 

parametrów wydajności zaoferowanych przez tego wykonawcę pomp (210 m

/h), ich 

liczby (4) oraz wskazanej w SIWZ wielkości maksymalnego dopływu Q

hmax

=620 m

/h, 

zaoferowało  tylko  jedną  pompę  rezerwową,  gdy  w  pkt  5.2.6.6  OZP  wymagane  były 

minimum  dwie  pompy  rezerwowe.  Konsorcjum  Eneris  podnosiło  w  tym  kontekście,  

ż

e  zgodnie  z  powołanym  punktem  OPZ  wykonawca  w  sytuacji  krytycznej  miał 

zapewnić pracę wszystkich pomp zainstalowanych, w tym także dwóch rezerwowych, 

czego oferta Ondeo miała nie gwarantować. 

4)  co do jakości osadu: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  twierdził,  że  Ondeo  nie  potwierdziło  wyraźnie,  

ż

e  poziom  suchej  masy  osadu  gwarantuje  przy  zachowaniu  opisanego  w  pkt  3.5.2 

OZP  wymogu maksymalnego  zużycia  polimerów,  równego  lub  mniejszego  od  10  kg 

substancji czynnej/Mg s.m.o. 

5)  co do składowania osadów: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  twierdził,  że  Ondeo  nie  potwierdziło  spełnienia  

w  swojej  ofercie  wymagania  opisanego  w  pkt  5.2.6.17  OPZ,  ponieważ  powierzchnia 

zaoferowanych  przez  Ondeo  boksów  nie  daje  możliwości  tworzenia  wewnątrz  nich 

pryzm,  ani  możliwości  utworzenia  właściwego  dostępu  do  tych  pryzm  oraz 

operowania osadem. 

6)  co do ścieków własnych: 

Z  oferty  złożonej  przez  Ondeo  miało  nie  wynikać,  aby  Wykonawca  ten  przewidział 

odprowadzenie ścieków własnych z pompowni wody surowej i budynku krat rzadkich 

do sieci kanalizacyjnej wewnętrznej ani do oddzielnego zbiornika ścieków  własnych. 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  przywoływał  w  tym  kontekście  treść  

pkt  5.2.6.4  OPZ,  którego  takie  rozwiązanie  miało  nie  spełniać.  Konsorcjum  Eneris 

przyznawało, że ścieki własne stanowią niewielką, znikomą ilość w stosunku do ilości 

ś

cieków  dopływających  z  miasta,  niemniej  jednak  podkreślało  jednoznaczność  tego 

wymagania.  Zarzucało  również  Ondeo,  że  nie  przewidziało  w  swojej  ofercie 

wymaganego w powołanym punkcie OPZ odcięcia za przepływomierzem. 

7)  co do ciągów technologicznych: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  wskazał  na  wymóg  wyposażenia  oczyszczalni  

w  dwa  niezależne  ciągi  technologiczne  (pkt  5.2.5.4  OPZ),  czego  Ondeo  miało  

w swojej ofercie nie zapewnić. 

8)  co do pomiaru na odpływie ścieków oczyszczonych: 

Zdaniem  Odwołującego  w  sprawie  KIO  491/16  Ondeo  zastosowało  nieskuteczny 

pomiar  –  z  przedstawionego  wraz  z  ofertą  profilu  hydraulicznego  miało  wynikać,  

ż

e  lokalizacja  przepływomierza  elektromagnetycznego  nie  gwarantowała  jego 

prawidłowej pracy. 

9)  co do systemu dezodoryzacji: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  odwołując  się  do  treści  pkt  4.1  OPZ  i 

przywołanych  tam  zasad  najlepszej  wiedzy  inżynierskiej  twierdził,  że  zaoferowany 

przez Ondeo system dezodoryzacji nie spełniał szeregu wymagań co do odcieków ze 

skruberów. 

II. 

w odniesieniu do wykonawcy Saur i treści złożonej przez niego oferty: 

1.  co do wydajności hydraulicznej: 

Odwołujący 

w 

sprawie 

KIO 

formułował 

analogiczne 

twierdzenia,  

jak w odniesieniu do oferty złożonej przez Ondeo. 

2.  co do ładunków zanieczyszczeń: 

Odwołujący 

w 

sprawie 

KIO 

formułował 

analogiczne 

twierdzenia,  

jak w odniesieniu do oferty złożonej przez Ondeo. 

3.  co do zapewnienia ciągłości oczyszczania: 

Zdaniem  Odwołującego  w  sprawie  KIO  491/16  Saur  nie  zapewniło  ciągłości  pracy 

istniejącej oczyszczalni wymaganej w pkt 5.2.3 oraz pkt 3.1.2 OPZ. 

4.  co do ciągów technologicznych: 

Odwołujący 

w 

sprawie 

KIO 

formułował 

analogiczne 

twierdzenia,  

jak w odniesieniu do oferty złożonej przez Ondeo. 

5.  co do systemu dezodoryzacji: 

W  ocenie  Odwołującego  w  sprawie  KIO  491/16  Saur  pominęło  w  swojej  ofercie  przy 

opisywaniu  systemu  dezodoryzacji  pomieszczenia  pomp,  co  było  wymagane  w  pkt 

5.2.6.23 OPZ. 

Mając  na  uwadze  sformułowane  przez  siebie  zarzuty  Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16 

wnosił o „uwzględnienie odwołania i nakazanie Zamawiającemu: 

1.  unieważnienia czynności wyboru oferty najkorzystniejszej; 

2.  dokonania powtórnej czynności badania i oceny ofert Ondeo i Saur; 

3.  wykluczenia  Ondeo  ze  względu  na  niespełnianie  warunków  udziału  w  postępowaniu  

w zakresie dysponowania osobami zdolnymi do realizacji zamówienia; 

4.  odrzucenia ofert Ondeo i Saur jako niezgodnych z SIWZ; 

5.  ewentualnego  wezwania  Ondeo  do  uzupełnienia  dokumentów  potwierdzających 

spełnianie  warunków  udziału  w  postępowaniu  w  zakresie  wiedzy  i  doświadczenia,  

a  w  przypadku  ich  nieuzupełnienia  lub  uzupełnienia  w  sposób  nieprawidłowy  - 

wykluczenia Ondeo z postępowania; 

6.  dokonania wyboru oferty Konsorcjum Eneris jako najkorzystniejszej.” 

Na  mocy  zarządzenia  Prezesa  Izby  z  dnia  7  kwietnia  2016  r.  powołane  sprawy  zostały 

rozpoznane łącznie. 

W  dniu  6  kwietnia  2016  r.  Prezesowi  Izby  doręczone  zostały  zgłoszenia  przystąpienia  

do  postępowania  odwoławczego  w  sprawie  KIO  490/16  i  KIO  491/16,  oba  po  stronie 

Zamawiającego, złożone w imieniu Ondeo. 

W  dniu  7  kwietnia  2016  r.  Prezesowi  Izby  doręczone  zostały  zgłoszenia  przystąpienia  

do postępowania odwoławczego, każde po stronie Zamawiającego, złożone: 

− 

w imieniu Saur w sprawie KIO 483/16 i KIO 491/16 oraz 

− 

w imieniu konsorcjum Eneris w sprawie KIO 483/16 i KIO 490/16. 

Skuteczność tych zgłoszeń nie była kwestionowana, nie wniesiono wobec nich opozycji. Izba 

uznała,  że  powołani  wykonawcy  uzyskali  status  uczestnika  postępowania  odwoławczego 

w każdej ze spraw, w której takiego zgłoszenia dokonali. 

W  dniu  18  kwietnia  2016  r.  Zamawiający,  w  toku  posiedzenia  Izby  z  udziałem  Stron  oraz 

uczestników  postępowania,  oświadczył,  że  uwzględnienia  w  całości  zarzuty  przedstawione 

w odwołaniu wniesionym w sprawie KIO 483/16. 

Izby  wykluczyła  w  odniesieniu  do  każdego  z  rozpoznawanych  odwołań  to,  aby  wypełniona 

została  którakolwiek  z  przesłanek  odrzucenia  odwołania  ustanowionych  w  art.  189  

ust. 2 ustawy Pzp. 

W  toku  posiedzenia  Izby  z  udziałem  Stron  oraz  uczestników  postępowania,  Saur  oraz 

konsorcjum  Eneris,  niezależnie  od  siebie,  oświadczyli,  że  wnoszą  sprzeciw  wobec 

uwzględnienia  przez  Zamawiającego  w  całości  zarzutów  przedstawionych  w  odwołaniu 

wniesionym w sprawie KIO 483/16. 

Po  przeprowadzeniu  rozprawy  z  udziałem  stron  oraz  uczestników  postępowań 

odwoławczych,  na  podstawie  zebranego  materiału  dowodowego  w  każdej  ze  spraw,  

z  uwzględnieniem  stanowisk  stron  oraz  uczestników  postępowań  odwoławczych  

(za  wyjątkiem  stanowiska  prezentowanego  w  sprawie  KIO  490/16  przez  konsorcjum  Eneris 

w zakresie, w jakim było ono sprzeczne ze stanowiskiem Zamawiającego, po stronie którego 

konsorcjum  to  w  powołanej  sprawie  przystąpiło  do  postępowania  odwoławczego  –  

zgodnie  bowiem  z  art.  185  ust.  6  ustawy  Pzp  czynności  uczestnika  postępowania 

odwoławczego  nie  mogą  pozostawać  w  sprzeczności  z  czynnościami  i  oświadczeniami 

strony, do której przystąpił), skład orzekający Izby ustalił i zważył, co następuje. 

W 

pierwszej 

kolejności 

Izba 

była 

zobowiązana 

zbadać, 

czy 

Odwołującemu  

w  każdej  z  rozpoznawanych  spraw,  w  świetle  przepisu  art.  179  ust.  1  ustawy  Pzp, 

przysługiwało  prawo  wniesienia  odwołania  w  postępowaniu  o  udzielenie  zamówienia 

prowadzonym przez Zamawiającego. 

Jak  ustaliła  Izba,  zgodnie  z  informacją  zawartą  w  piśmie  z  dnia  25  marca  2016  r. 

Zamawiający  nie  wykluczył  z  postępowania  żadnego  wykonawcy,  nie  odrzucił  też  żadnej  z 

trzech złożonych mu ofert – przeciwnie, każdą z nich ocenił i przypisał jej odpowiednią ilość 

punktów  w  każdym  z  dwóch  kryteriów  oceny  ofert  opisanych  w  rozdziale  14  IDW  

(w  przypadku  kryterium  „Wrażliwość  przedsięwzięcia”  każda  z  ofert  otrzymała  tę  samą, 

maksymalną  liczbę  punktów,  tym  samym  jedynym  co  różnicowało  złożone  Zamawiającemu 

oferty  były  oceniane  w  kryterium  „Suma  stawek”  stawki  jednostkowe  zaoferowane  

za realizację przedmiotu zamówienia). Na podstawie tych ustaleń Zamawiający  wybrał jako 

najkorzystniejszą  ofertę  złożoną  przez  Ondeo.  Drugą  w  kolejności  liczbę  punktów  uzyskała 

oferta złożona przez konsorcjum Eneris, trzecią zaś oferta złożona przez Saur. 

Wobec  tak  ustalonego  wyniku  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  odwołanie  wniosło 

m.in. Ondeo (483/16) oraz konsorcjum Eneris (KIO 491/16). Podnoszone przez nich zarzuty 

(w  przypadku  Ondeo  –  wszystkie,  a  zatem  i  te  podnoszone  wobec  oferty  złożonej  

przez  konsorcjum  Eneris,  jak  i  te  podnoszone  wobec  oferty  złożonej  przez  Saur,  

zaś  w  przypadku konsorcjum  Eneris  –  te  które  odnosiły  się  do  oferty  złożonej  przez  Saur), 

odnosiły  się  do  ofert,  które  zostały  sklasyfikowane  przez  Zamawiającego  w  rankingu  ofert 

poniżej  oferty  Wykonawcy,  który  złożył  rozpoznawane  przez  Izbę  odwołanie.  Co  istotne,  

nie  było  w  obu  sprawach  sporne  to,  że  zarzuty  podnoszone  przez  każdego  z  dwóch 

powołanych  Odwołujących  (tak  w  sprawie  KIO  483/16,  jak  i  w  sprawie  KIO  491/16  

w  odniesieniu  do  oferty  Saur),  w  przypadku  potwierdzenia  się  ich  zasadności,  nie  mogły 

doprowadzić  do  zmiany  kolejności  ofert  w  rankingu  ustalonym  przez  Zamawiającego  

w  oparciu  o  kryteria  oceny  ofert  opisane  w  IDW.  Zarzuty  te  zmierzały  tylko  i  wyłącznie  do 

wyeliminowania  z  udziału  w  postępowaniu  Wykonawców,  którzy  złożyli  oferty  mniej 

korzystne od oferty Wykonawcy, który odwołanie to (w zakresie tu rozpoznawanym) wnosił. 

Tym samym odwołania te (w omawianym tu zakresie) nie służyły obronie oferty wnoszącego 

odwołanie Wykonawcy, czy też wyeliminowaniu ofert, które stały na drodze do uznania oferty 

Wykonawcy odwołującego się za najkorzystniejszą. Miały one służyć jedynie wyeliminowaniu 

z  udziału  w  postępowaniu  (wykluczeniu  Wykonawcy  lub  odrzuceniu  złożonej  przez  niego 

oferty) Wykonawców, którzy złożyli oferty mniej korzystne od oferty Wykonawcy wnoszącego 

odwołanie  (w  omawianym  tu  zakresie).  Oferty  Wykonawców  wnoszących  odwołanie  

(w  omawianym  tu  zakresie),  w  przypadku  gdyby  złożone  były  prawidłowo,  a  zatem  tak,  

jak ocenił to w toku badania i oceny ofert Zamawiający, nie mogły zostać, w świetle kryteriów 

opisanych w rozdziale 14 IDW ocenione mniej korzystnie od ofert, kwestionowanych w obu 

rozpoznawanych  odwołaniach,  tj.  w  przypadku  Ondeo  i  wniesionego  przez  nie  odwołania, 

poniżej  ofert  złożonych  przez  konsorcjum  Eneris  oraz  Saur  (sprawa  KIO  483/16),  

zaś  w  przypadku  konsorcjum  Eneris  ,  poniżej  oferty  złożonej  przez  Saur  (sprawa  

KIO 491/16). W ocenie Izby tak postawione  zarzuty nie mieszczą się  w ramach przesłanek 

materialnoprawnych określonych w art. 179 ust. 1 ustawy Pzp. 

Zgodnie z przepisem art. 179 ust. 1 ustawy Pzp środki ochrony prawnej określone w dziale 

VI  ustawy  Pzp  (odwołanie  i  skarga)  przysługują  wykonawcy,  jeżeli  ma  lub  miał  interes  

w  uzyskaniu  danego  zamówienia  oraz  poniósł  lub  może  ponieść  szkodę  w  wyniku 

naruszenia przez zamawiającego przepisów niniejszej ustawy. 

W  ocenie  Izby,  w  omawianym  powyżej  zakresie,  żaden  z  dwóch  odwołujących  się 

Wykonawców 

nie 

wykazał, 

jaką 

szkodę 

mógłby 

on 

ponieść 

w 

przypadku,  

gdyby  przeprowadzone  przez  Zamawiającego  badanie  ofert  mniej  korzystnych  od  oferty 

przez  niego  złożonej  okazało  się,  w  granicach  zarzutów  sformułowanych  we  wniesionym 

przez 

niego 

odwołaniu, 

dokonanym 

z 

naruszeniem 

przepisów 

ustawy 

Pzp.  

Zgodnie  z  powołanym  przepisem  art.  179  ust.  1  ustawy  Pzp  wykonawca  wnoszący 

odwołanie  jest  zobowiązany  wykazać  posiadania  interesu  w  uzyskaniu  konkretnego 

zamówienia,  którego  wnoszone  przez  niego  odwołanie  dotyczy,  nadto  musi  on  wykazać 

również  możliwość  poniesienia  szkody.  W  rozpoznawanym  tu  przypadku  i  w  omawianym 

zakresie  (w  sprawie  KIO  483/16  w  odniesieniu  do  całego  odwołania,  zaś  w  sprawie  KIO 

491/16,  w  odniesieniu  do  zarzutów  podnoszonych  wobec  oferty  złożonej  przez  Saur),  tak 

interes,  jak  i  możliwość  poniesienia  szkody  nie  występują.  Jak  to  już  wskazywano, 

niezależnie  od  oceny  tak  sformułowanych  zarzutów,  w  tak  ustalonym  stanie  faktycznym, 

oferty  złożone  przez  odwołujący  się  Wykonawców,  zgodnie  z  kryteriami  opisanymi  

w  rozdziale  14  IDW,  zawsze  zostałyby  sklasyfikowane  w  rankingu  ofert  powyżej  ofert  

w  tych  odwołaniach  kwestionowanych  (w  omawianym  tu  zakresie).  Nie  można  bowiem 

przyjąć, że  zarzuty  i  wnioski skierowane  w odniesieniu do ofert wykonawców, którzy  złożyli 

oferty  mniej  korzystne  w  świetle  kryteriów  opisanych  w  SIWZ,  mogą  w  rozpoznawanych 

sprawach  rzutować  na  sytuację  wykonawcy  wyżej  ocenionego,  w  sposób  który  mógłby 

spowodować  naruszenie  lub  zagrożenie  jego  interesu  w  uzyskaniu  tego  konkretnego 

zamówienia  i  skutkować  poniesieniem  lub  możliwością  poniesienia  szkody  –  wykluczenie 

wykonawców,  czy  też  zaniechanie  tej  czynności,  a  także  odrzucenie  bądź  nie  ofert  innych 

wykonawców,  które  to  oferty  okazały  się  w  prowadzonym  przez  Zamawiającego 

postępowaniu  mniej  korzystne  od  ofert  obu  Odwołujących  pozostaje  dla  każdego  

z odwołujących się Wykonawców neutralne. 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  483/16  twierdził,  że  posiada  interes  w  uzyskaniu  zamówienia,  

a dokonany przez Zamawiającego wybór jego oferty jako najkorzystniejszej nie jest jeszcze 

ostateczny.  W  przypadku  skutecznego  zaskarżenia  oferty  złożonej  przez  Ondeo  

przez  któregokolwiek  z  pozostałych  Wykonawców,  niemożliwe  byłoby  podniesienie  

przez  Odwołującego  w  sprawie  KIO  483/16  zarzutów  wobec  ofert  złożonych  

przez  konsorcjum  Eneris  oraz  Saur  na  dalszym  etapie  postępowania.  Zdaniem  Ondeo 

posiadało ono interes w skarżeniu zaniechań Zamawiającego w odniesieniu do pozostałych 

ofert, które znalazły się na niższej pozycji w rankingu ofert w wyniku oceny dokonanej przez 

Zamawiającego. 

Podobną  argumentację  prezentował  Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  w  kontekście 

zarzutów podnoszonych przez niego w odniesieniu do oferty złożonej przez Saur. 

W  ocenie  Izby,  w  świetle  powyższego  nie  sposób  zgodzić  się  z  tymi  twierdzeniami  obu 

Odwołujących,  albowiem  w  rozpoznawanej  sprawie,  w  omawianym  powyżej  zakresie,  

tak  Ondeo  kwestionującemu  dwie  oferty  mniej  korzystne  od  oferty  własnej,  tj.  oferty 

konsorcjum  Eneris  i  Saur,  jak  i  konsorcjum  Eneris,  w  tej  części  odwołania,  

w  której  kwestionowało  ono  ofertę  Saur,  w  świetle  przepisu  art.  179  ust.  1  ustawy  Pzp  

nie przysługiwało prawo do wniesienia odwołania, które Izba miałaby obowiązek rozpoznać 

merytorycznie. 

Podobnie  Izba  w  sprawie  KIO  2605/14:  „Podkreślenia  wymaga,  że  przepisy  ustawy  Prawo 

zamówień  publicznych  traktują  odwołanie  jako  środek  ochrony  prawnej  skierowany  

na zmianę sytuacji wykonawcy, polegającą na możliwości uzyskania w danym postępowaniu 

zamówienia [wybór oferty wykonawcy odwołującego się w danym postępowaniu]. Odwołanie, 

w  świetle  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych  nie  stanowi  środka  mającego  na  celu 

uzyskanie  ogólnej  zgodności  działań  zamawiającego  z  prawem,  ale  środek  zmierzający  

do wyboru oferty odwołującego. Wyraz takiego stanowiska dał Sąd Okręgowy w Warszawie 

w wyroku z dnia 7 grudnia 2011 r. w sprawie o sygn. V Ca 1973/11, w odniesieniu do oceny 

interesu w uzyskaniu zamówienia oraz możliwości poniesienia szkody. W uzasadnieniu tego 

orzeczenia Sąd Okręgowy wskazał, iż »[…] przepis art. 179 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 

2004  roku  –  Prawo  zamówień  publicznych  [Dz.  U.  z  2010  roku,  Nr  113,  poz.  759,  ze  zm.],  

w aktualnym swym brzmieniu, powinien być interpretowany szeroko. Środki ochrony prawnej 

przewidziane  w  dziale  ustawy  inaugurowanym  przez  rzeczony  przepis,  przysługują 

wszystkim  osobom,  które  mają  lub  miały  interes  w  uzyskaniu  danego  zamówienia  oraz 

poniosły  lub  mogą  ponieść  szkodę  w  wyniku  naruszenia  przez  zamawiającego  przepisów 

ustawy.  Szerokie  rozumienie  wyraża  się  w  tym,  że  wystarcza  zadowolić  się  hipotetycznym 

interesem w uzyskaniu zamówienia i szkodą, która nie musi być pewna. Przepis ten jednak, 

wbrew  sugestiom  skarżącego,  nie  pełni  funkcji  publicznych.  Postępowanie  odwoławcze  ma 

jedynie na celu ochronę interesów osoby wnoszącej środki ochrony prawnej, o których mowa 

w tym artykule. Konstatacja taka płynie nie tylko z treści przywołanego przepisu, gdzie mowa 

wyraźnie  o  „interesie  w  uzyskaniu  zamówienia"  oraz  o  „szkodzie",  ale  z  konstrukcji  całego 

postępowania odwoławczego. Wystarczy prześledzić poszczególne rozwiązania legislacyjne 

przyjęte  w  kolejnych  przepisach  ustawy  by  przekonać  się,  że  postępowanie  odwoławcze  i 

skargowe  nakierowane  są  na  ochronę  interesów  uczestników  i  potencjalnych  uczestników 

procedury  wyboru  kontrahenta,  nie  zaś  na  ochronę  interesu  publicznego.  Interes  publiczny 

leży u podstaw przepisów regulujących postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego, 

ale  już  nie  przepisów  mających  na  celu  ochronę  interesów  konkurentów  podmiotu 

wybranego  do  wykonania  zamówienia.  Tu  ścierają  się  przede  wszystkim  interesy 

uczestników  postępowania,  a racje  natury  publicznej  są jedynie  refleksem  właściwej funkcji 

postępowania  odwoławczego.  Dlatego  wnosząc  odwołanie,  a  następnie  sprzeciw,  skarżący 

nie  może  powoływać  się  na  naruszenie  przez  zamawiającego  reguł  gry  ze  względu  

na interes społeczny. Do kontroli tego rodzaju powołane są organy ścigania i inne podmioty, 

do których zadań statutowych to należy [choćby Najwyższa Izba Kontroli, vide: art. 2 ustawy 

z    dnia  23  grudnia  1994  roku  o  Najwyższej  Izbie  Kontroli,  Dz.  U.  z  2007  roku,  Nr  231,  

poz.  1701,  ze  zm.]. W  przeciwnym  razie  ustawodawca  nie  posłużyłby  się  zwrotem  „interes  

w  uzyskaniu  zamówienia"  i  nie  warunkowałby  możliwości  wniesienia  odwołania  od  szkody, 

jaką 

może 

wyrządzić 

działanie 

zamawiającego 

naruszające 

przepisy 

ustawy.  

Takie ograniczenie jest zresztą konieczne, bo łatwo wyobrazić sobie jakie skutki powodować 

by  mogła  nieograniczona  podmiotowo  możliwość  kwestionowania  wyników  wyboru 

wykonawcy  zamówienia.  Byłaby  to  pożywka  dla  tych  wszystkich,  którzy  –  z  różnych 

powodów  –  widzieliby  korzyść  w  paraliżowaniu  postępowania  w  przedmiocie  udzielenia 

zamówienia  publicznego.  Koncepcja  powyższa  znajduje  potwierdzenie  w  źródle 

unormowania przyjętego w ustawie w postaci dyrektywy Rady z dnia 21 grudnia 1989 roku w 

sprawie 

koordynacji 

przepisów 

ustawowych, 

wykonawczych 

i 

administracyjnych 

odnoszących  się  do  stosowania  procedur  odwoławczych  w  zakresie  udzielania  zamówień 

publicznych na dostawy i roboty budowlane [Dz. U. UE. L.89.395.33, ze zm.], gdzie w art. 1 

normującym  zakres  zastosowania  i  dostępność  procedur  odwoławczych  prawodawca 

posłużył  się  taką  samą  formułą,  stanowiąc  w  pkt.  3,  że  państwa  członkowskie  zapewniają 

dostępność  procedur  odwoławczych,  w  ramach  szczegółowych  przepisów,  które  państwa 

członkowskie mogą ustanowić, przynajmniej dla każdego podmiotu, który ma lub miał interes 

w uzyskaniu danego zamówienia i który poniósł szkodę lub może ponieść szkodę w wyniku 

domniemanego  naruszenia.«  Zatem,  rzeczą  wykonawcy  korzystającego  ze  środka  ochrony 

prawnej,  jakim  jest  odwołanie,  jest  wykazanie  opisanych  w  art.  179  ust.  1  ustawy  Prawo 

zamówień  publicznych  przesłanek.  Oznacza  to  konieczność  wykazania  wpływu 

podnoszonych  zarzutów  na  sytuację  wykonawcy,  wyrażającego  się  zaistnieniem  po  stronie 

odwołującego  uszczerbku  stanowiącego  szkodę,  w  następstwie  naruszenia  przepisów 

ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  w  sposób  pozwalający  na  uchwycenie  związku 

przyczynowo  –  skutkowego  pomiędzy  zarzucanymi  naruszeniami  ustawy  a  uszczerbkiem  

po  stronie  wykonawcy.  Odwołujący  nie  sprostał  temu  obowiązkowi,  w  części,  

w  jakiej  podnoszone  zarzuty  dotyczą  oferty  niżej  sklasyfikowanej  [mniej  korzystnej],  

niż  oferta  Odwołującego.  W  zakresie  wykazania  przesłanek  materialnoprawnych,  o  których 

traktuje  art.  179  ust.  1  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  mieści  się  obowiązek 

zaprezentowania  relacji  pomiędzy  zarzucanymi  naruszeniami  ustawy  a  uszczerbkiem  

w  sytuacji  wykonawcy,  a  w  konsekwencji  –  pomiędzy  uwzględnieniem  podniesionych 

zarzutów  a  zmianą  tej  sytuacji  polegającą  na  zniwelowaniu  szkody.  Odwołujący  nie  był  

w  stanie  wykazać,  że  zarzuty  skierowane  wobec  wykonawcy,  którego  oferta  oceniona 

została  jako  mniej  korzystna  niż  oferta  Odwołującego,  może  spowodować  poniesienie  

przez niego szkody w danym postępowaniu.” Dalej Izba w powoływanym wyroku wskazała, 

ż

e  niewłaściwym  byłoby  rozpoznawanie  zarzutów,  które  samodzielnie  zmierzają  

do  uzyskania  stanu,  w  którym  wszystkie  oferty  złożone  w  postępowaniu  podlegają 

odrzuceniu  a  w  konsekwencji  –  do  unieważnienia  postępowania:  „Wykonawca,  wnosząc 

ś

rodek ochrony prawnej obowiązany jest posiadać interes w uzyskaniu danego zamówienia, 

kwalifikowany 

możliwością 

poniesienia 

szkody 

w 

wyniku 

naruszenia 

prawa  

przez  zamawiającego.  Obie  przesłanki  materialnoprawne,  wynikające  z  art.  179  

ust.  1  ustawy  zrelatywizowane  zostały  więc  przez  ustawodawcę  do  tego  konkretnego 

postępowania,  a  nie  do  przyszłego,  potencjalnego  postępowania,  jakie  może  ewentualnie 

toczyć  się  w  wyniku  unieważnienia  postępowania.  Skutek  w  postaci  unieważnienia 

postępowania  nie  jest  generalnie  objęty  interesem  w  uzyskaniu  danego  zamówienia  ani 

możliwością  poniesienia  szkody,  ponieważ  obie  te  przesłanki  należy  rozpatrywać  

w  odniesieniu  do  tego  konkretnego  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego,  

w  którym  składane  jest  odwołanie,  a  nie  jakiegoś  potencjalnego,  które  hipotetycznie  może 

toczyć  się  w  przyszłości  jako  rezultat  unieważnienia  obecnego  postępowania.  Powyższe 

wynika z faktu, że zamawiający nie jest zobowiązany do udzielenia określonego zamówienia, 

a  wykonawca  nie  ma  roszczenia  o  przeprowadzenie  kolejnego  postępowania,  nie  ma  też 

pewności,  że  będzie  miał  możliwość  ubiegać  się  o  zamówienie  w  ewentualnym  przyszłym 

postępowaniu.  [tak:  wyroki  Krajowej  Izby  Odwoławczej  z  dnia  5  października  2010  r.,  

w spr. KIO 2015/10, KIO 2025/10 i 2033/10, z dnia 24 sierpnia 2010 r. w spr. KIO 1719/10,  

z  30  marca  2012  r.  w  spr.  KIO  482/12,  1  kwietnia  2011  r.  w  spr.  KIO  576/11,  577/11,  27 

grudnia 2011 r. w spr. KIO 2679/11, 2680/11], z dnia 2 września 2014 r. w spr. KIO 1705/14. 

Podkreślono to także w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim 

z dnia 17 lutego 2011 r. w spr. II Ca 9/11: »Legitymacja zatem do wniesienia środka ochrony 

prawnej [w tym wypadku odwołania] służy tylko takiemu uczestnikowi, który wykaże interes  

w uzyskaniu zamówienia, przy czym to odwołujący musi dowieść, iż posiada obiektywną, tj. 

wynikającą  z  rzeczywistej  utraty  możliwości  uzyskania  zamówienia,  lub  ubiegania  się  o 

udzielenie  zamówienia,  potrzebę  uzyskania  określonego  rozstrzygnięcia.  Interes,  

o którym tu mowa musi dotyczyć tego konkretnego postępowania, w którym środek ochrony 

prawnej  jest  wnoszony.  Wnoszący  odwołanie  nie  może  więc  powoływać  się  na  interes 

hipotetyczny, odnoszący się do innego zamówienia przewidywanego w przyszłości. Przepis 

art.  179  ust.  1  pzp  mówi  o  interesie  w  uzyskaniu  „danego  zamówienia”,  co  oznacza,  

ż

e chodzi o przetarg, który się toczy, a nie jakiś hipotetyczny, który może zostać rozpisany  

w  przyszłości.  W  szczególności  wykonawca  nie  może  argumentować,  że  jeśli  toczące  się 

postępowanie  zostanie  unieważnione,  to  dojdzie  do  rozpisania  nowego,  w  którym  będzie 

mógł  wziąć  ponownie  udział,  a  do  tego  właśnie  zmierzało  przedmiotowe  odwołanie«.  Nie 

można  bowiem  akceptować  sytuacji,  kiedy  Odwołujący  wnosząc  odwołanie  i  podnosząc  

zarzuty,  co  do  których  niewątpliwie  posiada  interes  w rozumieniu  art.  179  ust.  1  ustawy,  to 

jest  zarzuty  kierowane  wobec  wykluczenia  z  postępowania  i  odrzucenia  własnej  oferty 

[których  to  potwierdzenie  zarzutów  realizuje  w  pełni  jego  interes,  skoro  jego  oferta  byłaby 

najkorzystniejszą,  gdyby  podlegała  ocenie],  »podpina«  pod  te  zarzuty  szereg  innych 

zarzutów  w  stosunku  do  wykonawcy  czy  wykonawców,  których  oferty  w  żaden  sposób  nie 

zagrażają jego interesowi w uzyskaniu zamówienia [tak wyrok KIO z dnia 23 sierpnia 2012 r. 

w  spr.  KIO  1683/12].  Powyższe  stanowiłoby  o  obejściu  regulacji  ustawy,  traktujących 

odwołanie  jako  środek  nakierowany  na  realizację  interesu  wykonawcy,  polegającego  

na  uzyskaniu  zamówienia  w  tym  konkretnym  postępowaniu.  Ten  interes,  w  sytuacji  gdy 

oferta  Odwołującego  jest  najkorzystniejszą,  sprowadza  się  więc  do  podejmowania  działań 

mających  na  celu  wyłącznie  spowodowanie  stanu,  w  którym  będzie  podlegała  ona  ocenie  

[a  zatem  zwalczania  czynności  wykluczenia  z  postępowania  czy  odrzucenia  oferty  takiego 

wykonawcy],  nie  zaś  do  czynności  neutralnych  dla  wyboru  oferty  Odwołującego,  jakimi  jest 

kwestionowanie  wyboru  oferty  innego  wykonawcy,  którego  oferta  jest  mniej  korzystna  od 

oferty  Odwołującego,  a  tym  samym,  który  to  wybór  nie  miałby  miejsca,  gdyby  oferta 

Odwołującego  była  ważna  i  nie  podlegała  odrzuceniu.  Ponadto,  sam  fakt  postawienia 

zarzutów,  co  do  których  wykonawca  spełnia  przesłanki  materialnoprawne  nie  uzasadnia 

stawiania  innych  zarzutów,  które  samodzielnie  rozpatrywane  są  dla  wykonawcy  neutralne  i 

nie  zmierzają  do  wyboru  jego  oferty  w  postępowaniu.  Wszak  odwołanie,  po  myśli  art.  180 

ust.  1  ustawy,  przysługuje  od  niezgodnej  z  przepisami  czynności  zamawiającego  lub 

zaniechania  czynności,  do  której  zamawiający  jest  zobowiązany  na  podstawie  ustawy. 

Oznacza  to,  że  każda  z  czynności  lub  zaniechań  zamawiającego,  może  być  przedmiotem 

samodzielnego odwołania i z osobna musi być rozpatrywana przez pryzmat dopuszczalności 

odwołania,  spełnienia  przesłanek  do  jego  rozpatrzenia  [takich  choćby  jak  zachowanie 

terminu do wniesienia odwołania oraz innych podstaw wskazanych w art. 189 ust. 1 ustawy], 

wreszcie,  co  do  każdej  z  nich  wykonawca  musi  legitymować  się  istnieniem  przesłanek 

materialnoprawnych, o których traktuje art. 179 ust. 1 ustawy.” 

Co istotne, poglądy wyrażone w powołanym orzeczeniu Izby podzielił również Sąd Okręgowy 

w  Poznaniu  w  sprawie  X  Ga  85/15,  w  orzeczeniu  z  dnia  2  kwietnia  2015  r.,  wydanym,  

w  wyniku  skargi  na  powołane  orzeczenie  Izby,  który  za  słuszny  przyjął  argument,  

ż

e  „możliwość  poniesienia  szkody  przez  odwołującego,  obejmuje  jedynie  te  działania 

wykonawcy,  które  zmierzają  do  utrzymania  oferty  odwołującego  w  postępowaniu”  i  dalej  „ 

gdy  oferta  odwołującego  jest  korzystniejsza,  interes  tego  wykonawcy  realizuje  się  

poprzez  posiadanie,  względnie  utrzymanie  statusu  wykonawcy,  którego  oferta  jest  ważna  i 

niepodlegająca  odrzuceniu.  Wszelkie  zarzuty  i  wnioski  kierowane  w  odniesieniu  do  oferty 

wykonawców,  którzy  złożyli  oferty  mniej  korzystne  nie  rzutują  bowiem  na  sytuację 

wykonawcy  wyżej  ocenionego,  w  sposób  który  mógłby  spowodować  naruszenie  lub 

zagrożenie  jego  interesu  w  uzyskaniu  tego  konkretnego  zamówienia  i  skutkować 

poniesieniem  lub  możliwością  poniesienia  szkody  –  odrzucenie  bądź  nie  ofert  innych 

wykonawców, których oferty okazały się droższe od oferty odwołującego pozostaje bowiem 

neutralne  dla  tego  wykonawcy.”  W  podsumowaniu  prezentacji  swego  stanowiska  Sąd 

Okręgowy  podkreślił,  że  „wbrew  zarzutom  odwołania  możliwa  i  dopuszczalna  jest  ocena 

przesłanki  interesu  i  szkody  odrębnie w  stosunku  do  każdego  z  zarzutów  odwołania.  Treść 

art. 179 ust. 1 ustawy Pzp nie zawiera bowiem zapisów, które uniemożliwiałyby taką ocenę.” 

Kierując  się  tak  zakrojonym  poglądem,  Izba  uznała,  że  w  sprawie  w  KIO  483/16  –  

co do całego odwołania, zaś w sprawie KIO 491/16 – co do zarzutów skierowanych  wobec 

oferty  złożonej  przez  Saur,  wnoszącym  te  odwołania  wykonawcom  (Ondeo  w  sprawie  

KIO  483/16  i  konsorcjum  Eneris  w  sprawie  KIO  491/16),  w  świetle  przepisu  art.  179  

ust.  1  ustawy  Pzp,  nie  przysługiwało  prawo  wniesienia  odwołania  w  postępowaniu  

o  udzielenie  zamówienia  prowadzonym  przez  Zamawiającego.  Uwzględniając  fakt,  

ż

e  tak  Ondeo,  jak  i konsorcjum  Enersi,  w  omawianym  tu  zakresie,  nie  wykazali  przesłanek 

materialnoprawnych,  o  których  mowa  w  art.  179  ust.  1  ustawy  Pzp,  Izba  nie  rozpoznała 

merytorycznie stawianych w powołanych odwołaniach zarzutów. 

W  odniesieniu  do  odwołania  wniesionego  w  sprawie  KIO  490/16  w  całości  (Saur 

kwestionowało  dwie  oferty  ocenione  przez  Zamawiającego  jako  korzystniejsze  od  oferty 

przez  nie  złożonej),  oraz  w  odniesieniu  do  odwołania  wniesionego  w  sprawie  KIO  491/16  

w zakresie zarzutów, które konsorcjum Eneris skierowało przeciw korzystniejszej od złożonej 

przez nie oferty Ondeo, Izba stwierdziła, że Odwołującemu w każdej z tych dwóch spraw, we 

wskazanym  tu  zakresie,  przysługiwało  prawo  wniesienia  odwołania  w  postępowaniu  

o udzielenie zamówienia prowadzonym przez Zamawiającego. 

Izba  postanowiła  zaliczyć  w  poczet  materiału  dowodowego  w  każdej  ze  spraw  objętych 

merytorycznym  rozpoznaniem  zarzutów,  tak  KIO  490/16,  jak  i  KIO  491/16,  dokumenty 

przekazane  przez  Zamawiającego  na  wezwanie  Prezesa  Izby  (wysłane  w  związku  

ze  sprawami  KIO  483/16,  KIO  490/16  i  KIO  491/16)  i  poświadczone  za  zgodność  

z  oryginałem,  a  także  dokumenty  złożone  przez  Strony  i  uczestników  w  każdej  ze  spraw,  

tak  z  odwołaniami,  jak  i  w  toku  rozprawy  przed  Izbą,  przy  uwzględnieniu  zastrzeżeń 

poczynionych 

poniżej. 

Izba 

uwzględniła 

również 

dokumenty 

udostępnione  

przez  Zamawiającego  w  toku  rozprawy  w  dniu  20  kwietnia  2016  r.,  a  także,  jako  znane  jej  

z urzędu dokumenty przekazane przez Zamawiającego na wezwanie Prezesa Izby (wysłane 

w związku ze sprawami KIO 229/16 i KIO 277/16) i poświadczone za zgodność z oryginałem. 

Mając na celu ocenę zasadności zarzutów podnoszonych w obu odwołaniach, Izba ustaliła, 

ż

e Zamawiający, w rozdziale 5 IDW wskazał m.in., że „Wyłoniony w ramach prowadzonego 

postępowania  Partner  Prywatny  będzie  zobowiązany  do  odbioru  i  oczyszczania  ścieków  

z  Miasta  Mławy  oraz  do  budowy  Oczyszczalni  ścieków  i  jej  eksploatacji  zgodnie  

z  powszechnie  obowiązującymi  przepisami  prawa  polskiego  oraz  zgodnie  z  wymaganiami 

Opisu Przedmiotu Zamówienia, zwanego dalej OPZ.” Zgodnie z pkt 5.1 IDW: „Szczegółowe 

określenie zakresu przedmiotu zamówienia zawarte jest w Tomie II [Wzór umowy] i III SIWZ 

[OPZ]”. 

W pkt 5.2 IDW Zamawiający zastrzegł, że „Wykonawca nie może powierzyć podwykonawcy 

realizacji  części  zamówienia  polegającej  na  świadczeniu  usług  oczyszczania  zbiorowo 

odebranych ścieków komunalnych”. 

Zgodnie  z  pkt  7.2.2.I  IDW  o  zamówienie  mógł  ubiegać  się  wykonawca,  który:  „wykaże  się 

wiedzą i doświadczeniem w wykonaniu, a w przypadku świadczeń okresowych lub ciągłych 

również wykonywaniu, w okresie ostatnich trzech lat przed upływem terminu składania ofert, 

a  jeżeli  okres  prowadzenia  działalności  jest  krótszy  –  w  tym  okresie,  działalności 

gospodarczej  polegającej  na:  eksploatacji  2  oczyszczalni  ścieków  komunalnych  oraz 

zainwestowaniu  w  ciągu  ostatnich  10  lat  w  każdej  oczyszczalni  min.  35  mln  PLN  netto 

łącznie  w  projektowanie,  roboty  budowlane  i  wyposażenie  technologiczne.  Eksploatowana 

oczyszczalnia  winna  obsługiwać  min.40  000  RLM  oraz  posiadać  średnią  dobową 

przepustowość min.5 000 m

/d”. 

W  pkt  7.3.b).3)  IDW  Zamawiający  wymagał  od  wykonawcy,  aby  ten  wskazał  do  pełnienia 

funkcji kierownika rozruchu osobę o wykształceniu wyższym technicznym oraz posiadającą: 

„doświadczenie  w  ciągu  ostatnich  pięciu  lat  w  kierowaniu  pracami  rozruchowymi 

oczyszczalni dla ścieków komunalnych obsługującej min. 40 000 RLM”. 

W  pkt  7.4  IDW  Zamawiający  pouczył  wykonawców,  zgodnie  z  przepisami  ustawy  oraz 

rozporządzenia  Prezesa  Rady  Ministrów  z  dnia  19  lutego  2013  r.  w  sprawie  rodzajów 

dokumentów,  jakich  może  żądać  zamawiający  od  wykonawcy,  oraz  form,  w  jakich  te 

dokumenty mogą być składane (Dz. U. z 2013 r. poz. 231), zwanego dalej rozporządzeniem 

w  sprawie  dokumentów,  mogą  polegać  na  zasobach  innych  podmiotów  na  zasadach 

określonych w przepisie art. 26 ust. 2b ustawy Pzp, jednakże muszą oni wykazać gwarancję 

rzeczywistego  dostępu  do  tych  zasobów.  Zamawiający  wskazał,  że  „Wykonawca  w  takiej 

sytuacji  zobowiązany  jest  udowodnić,  iż  będzie  dysponował  zasobami  niezbędnymi  do 

realizacji zamówienia – wzór zobowiązania stanowi Formularz 3.6”. 

Zamawiający wymagał m.in. przedstawienia mu przez wykonawcę wraz z ofertą: 

− 

listy podmiotów należących do tej samej grupy kapitałowej (pkt 8.1.8 IDW), 

− 

wykazu  osób  „na  formularzu  zgodnym  z  treścią  Formularza  »Potencjał  Kadrowy«”  (pkt 

8.2.2 IDW), 

− 

wykazu  wykonanych  usług  „na  formularzu  zgodnym  z  treścią  Formularza  „»Wiedza  i 

Doświadczenie«” (pkt 8.2.3.A) IDW), 

− 

oryginału  gwarancji  lub  poręczenia,  jeśli  wadium  wnoszone  jest  w  innej  formie  niż 

pieniądz, albo potwierdzenia wniesienia wadium w pieniądzu (pkt 9.6.4 IDW), 

− 

planu sytuacyjnego nowej Oczyszczalni ścieków w skali 1:1000 (pkt 9.6.5 IDW), 

− 

opisu  technologicznego  nowej  Oczyszczalni  wraz  z  wykazem  głównych  urządzeń 

technologicznych i ogólnym opisem poszczególnych obiektów (pkt 9.6.6 IDW), 

− 

schematu  technologicznego  oraz  profilu  hydraulicznego  planowanej  Oczyszczalni  (pkt 

9.6.7 IDW). 

Zgodnie  z  pkt  11.1  IDW  wykonawca  składający  Zamawiającemu  swoją  ofertę  zobowiązany 

był do wniesienia wadium we wskazanej w tym punkcie wysokości. 

W  pkt  18.6  IDW  Zamawiający  postanowił,  że  „w  przypadku  rozbieżności  pomiędzy  treścią 

SIWZ  a  treścią  wyjaśnień  jako  obowiązującą  należy  przyjąć  treść  pisma  zawierającego 

późniejsze  oświadczenie  Zamawiającego”,  zaś  w  pkt  18.9  IDW  wskazał  on  również,  

ż

e „jeżeli zmiana treści SIWZ będzie prowadziła do zmiany treści ogłoszenia o zamówieniu, 

Zamawiający dokona  zmiany treści ogłoszenia  o  zamówieniu w sposób przewidziany w art. 

38  ust.  4a  ustawy  Pzp  oraz,  jeżeli  będzie  to  konieczne,  przedłuży  termin  składania  ofert, 

zgodnie z art. 12a ustawy Pzp”. 

Termin składania ofert, zgodnie z pkt 7 pisemnego protokołu postępowania, upłynął w dniu 3 

lutego 2016 r. o godz. 12:00. 

Przed  upływem  terminu  składania  ofert  do  Zamawiającego  wpłynęły  trzy  oferty,  złożone 

odpowiednio  przez  konsorcjum  Eneris,  Ondeo  oraz  Saur  (pkt  9  pisemnego  protokołu 

postępowania). 

Pismami  z  dnia  23  lutego  2016  r.  Zamawiający  wzywał  każdego  z  trzech  wykonawców  

do wyjaśnienia lub uzupełnienia dokumentów lub oświadczeń złożonych wraz z odpowiednią 

ofertą. W odpowiedzi na te wezwania, każdy z trzech wykonawców przedstawił wyjaśnienia 

lub uzupełnienie dokumentów lub oświadczeń. 

Pismem z dnia 25 marca 2016 r. Zamawiający  poinformował Wykonawców o  wyborze jako 

najkorzystniejszej  oferty  złożonej  przez  Ondeo.  Na  drugim  miejscu  sklasyfikowana  została 

oferta złożona przez konsorcjum Eneris, na trzecim zaś oferta złożona przez Saur. 

Wobec powyższego tak konsorcjum Eneris, jak i Saur, złożyli własne odwołanie. 

Szczegółowe  ustalenia  faktyczne,  właściwe  dla  każdego  z  rozpoznawanych  zarzutów,  Izba 

poczyniła przy rozpoznawaniu zasadności poszczególnych zarzutów. 

Uwzględniając dokonane wcześniej rozstrzygnięcia w oparciu o art. 179 ust. 1 ustawy Pzp, 

Izba,  kierując  się  przepisem  art.  192  ust.  7  ustawy  Pzp,  odwołanie  wniesione  w  sprawie  

KIO 490/16 w całości, zaś odwołanie wniesione w sprawie KIO 491/16 w części odnoszącej 

się  do  oferty  złożonej  przez  Ondeo,  rozpoznała  w  granicach  zarzutów  (a  w  szczególności  

w  granicach  okoliczności  faktycznych  zakrojonych  w  każdym  z  rozpoznawanych 

merytorycznie  odwołań)  w  nich  zawartych  i  popieranych  w  toku  postępowania 

odwoławczego. Izba przyjęła przy tym, że skoro zgodnie z powołanym przepisem może ona 

orzekać  tylko  w  granicach  zarzutów  zawartych  w  odwołaniu,  nie  jest  dopuszczalne,  

aby  Odwołujący  rozszerzał  te  granice  już  po  wniesieniu  odwołania,  a  podejmowanie  

przez  niego  takich  prób  nie  może  zostać  uznane  za  działanie  mogące  skutecznie  wpływać 

na  kognicję  Izby.  Tym  samym  za  rozstrzygającą  o  granicach  zaskarżenia  w  każdym 

przypadku Izba uznała treść rozpoznawanego odwołania. 

Skład  orzekający  Izby,  uwzględniając  zgromadzony  w  sprawie  materiał  dowodowy  oraz 

zakres zarzutów podniesionych w każdym z dwóch odwołań rozpoznawanych merytorycznie 

odwołań,  doszedł  do  przekonania,  że  zarzuty  sformułowane  przez  Odwołujących  

w  sprawach  KIO  490/16  oraz  KIO  KIO  491/16  (w  granicach,  w  jakich  to  odwołanie  zostało 

merytorycznie rozpoznane) nie znalazły oparcia w ustalonym stanie faktycznym i prawnym, a 

to z kolei spowodowało, że odwołania te, jako takie, nie zasługiwały na uwzględnienie. 

KIO 490/16 

Izba  rozpoznała  zarzuty  podnoszone  przez  Saur  w  kolejności  zgodnej  z  systematyką 

uzasadnienia wniesionego przez tego Wykonawcę odwołania, tym samym ustaliła i zważyła 

co następuje co do zarzutów podniesionych: 

I. 

w odniesieniu do wykonawcy Ondeo i złożonej przez niego oferty: 

1.  w kontekście warunków dotyczących posiadania wiedzy i doświadczenia: 

W świetle twierdzeń zamkniętych w odwołaniu Saur nie kwestionował tego, że podmiot 

udostępniający  Odneo  swoje  zasoby  nie  posiada  odpowiedniej,  wymaganej  w  IDW, 

wiedzy  i  doświadczania,  a  jedynie,  że  nie  zostało  wykazane  to,  aby  zasoby  tego 

podmiotu zostały skutecznie Ondeo udostępnione. Saur w kontekście złożonego wraz z 

ofertą  Ondeo  zobowiązania  LDEF  (str.  251  i  n.  oferty)  wskazywał  na  trzy  okoliczności 

mające  świadczyć  o  zasadności  podnoszonego  przez  niego  zarzutu,  a  mianowicie  na 

lakoniczność  treści  tegoż  zobowiązania,  niewskazanie  na  udostępnienie  zasobów  w 

zakresie  inwestowania  wskazanego  w  treści  opisu  warunku,  a  nadto  na  wskazanie,  że 

LDEF nie będzie brało udziału w realizacji przedmiotu zamówienia. 

Izba uznała, że tak zakrojony zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie. W ocenie Izby nie 

zostało w tok postępowania odwoławczego wykazane, aby przedstawione przez Ondeo 

zobowiązanie  złożone  w  imieniu  LDEF  nie  wypełniało  minimalnych  wymagań 

zakreślonych przez Zamawiającego dla tego rodzaju zobowiązań, w szczególności w pkt 

8.2.6 i 8.2.7 IDW, a nadto było zbyt lakoniczne  w swej treści. Jak to zostało wskazane 

powyżej,  Zamawiający  w  pkt  7.4  IDW  wskazał,  że  wzór  zobowiązania  podmiotu 

trzeciego,  udostępniającego  swoje  zasoby  wykonawcy,  stanowił  załącznik  do  IDW  – 

formularz  3.6.  Zestawienie  wymaganej  przez  Zamawiającego  minimalnej  treści  dla 

takiego  zobowiązania,  wynikające  z  powołanego  formularza  3.6  ze  zobowiązaniem  ze 

strony  251  i  n.  oferty  Ondeo,  pozwala  stwierdzić,  że  zobowiązanie  złożone  w  imieniu 

LDEF  zawiera  wszystkie  minimalne,  wymagane  przez  Zamawiającego  elementy. 

Wskazano  tam  m.in.  na  udostępnienie  Wykonawcy  do  bezpośredniego  wykorzystania 

przez  m.in.  szkolenia,  treningi  lub  konsultacje  w  celu  wykorzystania  wiedzy  i 

doświadczania  managerów  i  pracowników  LDEF,  a  nadto  wyraźne  zobowiązanie  do 

udostępnienia  pracowników  tego  podmiotu  w  celu  uczestniczenia  w  czynnościach 

związanych  z zarządzaniem oczyszczalnią. Wskazano na umowę dotyczącą udzielenia 

wsparcia  w  zarządzaniu  oczyszczalnią  oraz  fakt  przynależności  do  tej  samej  grupy 

kapitałowej. W kontekście treści zobowiązania przedstawionego na stronie 251 i n. oferty 

Ondeo  i  wymagań  postawionych  przez  Zamawiającego  takim  zobowiązaniom, 

wątpliwości  zgłaszane  przez  Saur  w  odniesieniu  do  tegoż  zobowiązania  jako  takiego, 

które  miało  być  zbyt  lakoniczne,  uznać  należało  za  takie,  które  wykraczają  poza 

niezbędny  minimalny  zakres  wymagany  przez  Zamawiającego  w  IDW  w  sposób 

odpowiadający  wymaganiom  przepisu  art.  26  ust.  2b  ustawy  Pzp  oraz  przepisom 

rozporządzania  w  sprawie  dokumentów.  Zgodnie  z  powołanymi  przepisami,  oraz 

opartymi na nich i z nimi korespondującymi odpowiednimi zapisami IDW (przywołanymi 

powyżej),  w  kontekście  twierdzeń  formułowanych  przez  Odwołującego  w  sprawie  KIO 

490/16, za nieuzasadnione należało uznać twierdzenie, że treść przedstawionego przez 

Ondeo  zobowiązania  wystawionego  w  imieniu  LDEF  pod  znakiem  zapytania  stawiała 

realność  udostępnienia  przez  ten  podmiot  swoich  zasobów  Ondeo.  W  tym  też 

kontekście  zauważania  wymagało  to,  że  tak  z  przywołanych  przepisów  prawa,  jak  i  z 

samych zapisów IDW, nie można było wywieść, aby koniecznym było w okolicznościach 

faktycznych  przytoczonych  przez  Odwołującego  w  sprawie  KIO  490/16,  aby  podmiot 

udostępniający Ondeo swoje zasoby obowiązkowo uczestniczył  w realizacji przedmiotu 

zamówienia jako podwykonawca.  

Zauważenia  wymagało  również  to,  że  na  etapie  odwołania  Saur  twierdził,  iż 

oświadczenie  o  udostępnieniu  zasobów  nie  obejmuje  swym  zakresem  inwestowania, 

które objęte było opisem warunku zawartym w pkt 7.2.2 IDW. Tymczasem już w piśmie z 

dnia  15  kwietnia  2016  r.  z  twierdzenia  tego  de  facto  Saur  już  się  wycofał  –  przyznał 

bowiem,  że  w  „na  początku  oświadczenia  określony  został  zakres  udostępnianego 

zasobu  w  sposób  obejmujący  »eksploatację«  oczyszczalni  ścieków  komunalnych  oraz 

»zainwestowanie«  w  tej  oczyszczalni  min.  35  mln.  PLN  w  projektowanie,  roboty 

budowlane  i  wyposażenie  technologiczne”.  Faktem  jest,  że  w  powołanym  piśmie 

formułował w dalszej jego cześci twierdzenia o braku opisania w zobowiązaniu sposobu 

wykorzystania  wiedzy  i  doświadczenia  w  zakresie  „zainwestowania”,  jednakże 

twierdzenia  te  nie  były  objęte  zarzutami  zamkniętymi  w  odwołaniu.  W  tym  bowiem 

zakresie,  który  zakreślony  zostało  odwołaniem  i  został  tu  omówiony,  jak  to  już 

wskazano,  Saur  przyznał,  że  LDEF  odwołuje  się  w  swym  zobowiązaniu  do  prawidłowo 

opisanego  zasobu,  a  zatem  obejmuje  swą  treścią  odwołanie  również  do  faktu 

„zainwestowania”. 

Wobec  powyższego,  Izba  uznała,  że  nie  zostało  wykazane,  aby  Zamawiający  dopuścił 

się naruszenia przepisów ustawy Pzp przytoczonych w tym punkcie odwołania. 

Faktem  jest,  że  ustawodawca  w  art.  26  ust.  2b  ustawy  Pzp  dopuścił  możliwość,  aby 

Wykonawca polegał m.in. na wiedzy i doświadczeniu, czy też zdolnościach finansowych 

innych podmiotów, niezależnie od charakteru prawnego łączących go z nimi stosunków. 

Pamiętać  przy  tym  należy,  że  w  takiej  sytuacji  zobowiązany  jest  on  udowodnić 

zamawiającemu, iż będzie dysponował zasobami niezbędnymi do realizacji zamówienia, 

w  szczególności  przedstawiając  w  tym  celu  pisemne  zobowiązanie  tych  podmiotów  do 

oddania  mu  do  dyspozycji  niezbędnych  zasobów  na  okres  korzystania  z  nich  przy 

wykonaniu  zamówienia.  Zamawiający  zaś,  w  trakcie  oceny  spełniania  warunków,  jest 

zobowiązany  dokonać  oceny  realności  udostępnienia  potencjału  podmiotu  trzeciego 

wykonawcy na potrzeby spełniania warunku udziału w postępowaniu. Z przedstawionych 

przez  wykonawcę  dokumentów  musi  wszak  wypływać  odpowiednie  wykazanie 

rzeczywistej  możliwości  wykorzystania  tego  właśnie  (udostępnianego  wykonawcy) 

potencjału  w  trakcie  realizacji  przedmiotu  zamówienia.  W  zobowiązaniu  LDEF,  wbrew 

twierdzeniom  Saur,  minimalny  opis  takiego  sposobu  wykorzystania  zasobów  został 

zawarty. Tym samym Ondeo wypełniło ciążący na nim, zgodnie z powołanym przepisem 

art.  26  ust.  2a  ustawy  Pzp,  obowiązek  wykazania,  że  spełnia  on  warunki  udziału  w 

postępowaniu,  a  zatem  wykazania  również  tego,  czy  będzie  dysponował  zasobami 

innych podmiotów (LDEF) w stopniu niezbędnym dla należytego wykonania zamówienia 

(w zobowiązaniu mowa m.in. o zapewnieniu udziału pracowników LDEF w czynnościach 

związanych  z  zarządzaniem  oczyszczalnią)  oraz  tego,  czy  stosunek  łączący  go  z  tymi 

podmiotami  gwarantuje  rzeczywisty  dostęp  do  ich  zasobów  (w  zobowiązaniu  mowa 

umowie  łączącej  oba  podmioty  –  Ondeo  i  LDEF,  której  przedmiotem  jest  wsparcie  w 

zarządzaniu oczyszczalnią). Wykonawca powołujący się na potencjał podmiotu trzeciego 

winien  przedstawić  dokumenty  lub  oświadczenia,  które  potwierdzą  w  szczególności 

zakres  dostępnych  wykonawcy  zasobów  innego  podmiotu,  sposób  wykorzystania 

zasobów  tegoż  podmiotu,  przez  wykonawcę,  przy  wykonywaniu  zamówienia,  charakter 

stosunku,  jaki  będzie  łączył  wykonawcę  z  innym  podmiotem,  a  także  zakres  i  okres 

udziału  innego  podmiotu  przy  wykonywaniu  zamówienia  (Ondeo  jako  taki  właśnie 

dokument  przedstawiło  zobowiązanie  wystawione  w  imieniu  LDEF).  Istotnym  jest  przy 

tym  to,  aby  przedstawione  przez  niego  dokumenty  i  oświadczenia  potwierdzały,  że 

udostępnienie  zasobów  przez  podmiot  trzeci  ma  charakter  realny  i  że  zasoby  te 

faktycznie  będą  mogły  zostać  wykorzystane  przy  realizacji  zamówienia  (Saur  nie 

wykazał  w  żaden sposób, aby Ondeo, odwołując się tylko do przestawionego w swojej 

ofercie  zobowiązania  LDEF,  nie  mogło  korzystać  na  etapie  realizacji  przedmiotu 

zamówienia  z  zasobów  LDEF)  Wykazanie  wszystkich  tych  okoliczności  służyć  ma 

bowiem  udowodnieniu  Zamawiającemu,  że  wykonawca  będzie  dysponował  zasobami 

innych  podmiotów  w  stopniu  niezbędnym  dla  należytego  wykonania  zamówienia,  jak 

również  potwierdzeniu,  że  stosunek  łączący  go  z  tymi  podmiotami  gwarantuje 

rzeczywisty  dostęp  do  ich  zasobów.  Innymi  słowy,  służyć  miało  to  wykazaniu,  że 

wykonawcy  realnie  udostępniono  potencjał  podmiotu  trzeciego  na  okres  korzystania  z 

nich  przy  wykonywaniu  zamówienia.  Biorąc  powyższe  pod  uwagę,  Izba  uznała,  że  nie 

zostało wykazane, aby przedstawione przez Ondeo zobowiązanie LDEF nie wypełniało 

minimalnego zakresu wymogów stawianych tego rodzaju dokumentom. 

2.  w kontekście warunków dotyczących sytuacji ekonomicznej i finansowej: 

Pismem  z  dnia  15  kwietnia  2016  r.  Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16  wycofał  zarzut 

postawiony w tym zakresie, stąd też Izba nie rozstrzygała o jego zasadności. 

3.  w  kontekście  warunków  dotyczących  dysponowania  osobami  zdolnymi  do  wykonania 

zamówienia: 

W  ocenie  Izby  zaprezentowany  przez  Odwołującego  w  sprawie  KIO  490/16  sposób 

wykładni  treść  pkt  7.2.3.b)  IDW  w  zestawieniu  z  udzieloną  przez  Zamawiającego  w 

piśmie z dnia 30 grudnia 2015 r. odpowiedzią na pytanie nr 75 nie zasługiwał na uznanie 

za jedyny wiążący sposób interpretacji powołanych zapisów. 

Jak  ustaliła  Izba  w  przypadku  powołanego  pytania  (wykonawca  spytał:  czy  treść  opisu 

warunku  odnoszącego  się  do  kierownika  rozruchu  „oznacza  to,  że  doświadczenie  tej 

osoby może wynosić np. 1 rok ale musi być uzyskane w ciągu ostatnich pięciu lat czy też 

chodzi  o  osobę  z  5-letnim  doświadczeniem?”)  Zamawiający  wyjaśnił,  że  „osoba  ta  ma 

posiadać  minimum  5  letnie  doświadczenie  w  kierowaniu  pracami  rozruchowymi 

oczyszczalni ścieków komunalnych obsługującej min. 40 000 RLM”. 

Zestawienie  tak  udzielonej  odpowiedzi,  z  pierwotną  treścią  SIWZ,  pozwoliło  Izbie 

przyjąć,  że  opis  warunku,  który  wywiódł  z  tych  dwóch  zapisów  czytanych  łącznie  Saur 

był  nazbyt  restrykcyjnym  dla  Wykonawców,  a  co  ważniejsze  nie  został  on  wyrażony 

wprost przez samego Zamawiającego. Sarur oczekiwał, aby wykonawcy wykazali osobę 

posiadającą pięcioletnie doświadczenie zawodowe zdobyte na określonym stanowisku w 

ciągu  5  lat  przed  terminem  składania  ofert.  Tymczasem  w  ocenie  Izby,  z 

uwzględnieniem normy kolizyjnej zawartej w pkt 18.6 IDW, wykonawcy winni uwzględnić 

późniejsze oświadczenie Zamawiającego zawarte w odpowiedzi na pytanie nr 75 i treść 

tej  właśnie  odpowiedzi  traktować  jako  ich  wiążącą.  Wykonawcy  winni  bowiem  móc 

działać  w  zaufaniu  do  Zamawiającego  i  składanych  przez  niego  oświadczeń.  Tym 

samym  za  wystarczające  należało  uznać,  aby  osoba  wskazana  do  pełnienia  funkcji 

kierownika  rozruchu  posiadała  co  najmniej  „5  letnie  doświadczenie  w  kierowaniu 

pracami  rozruchowymi  oczyszczalni  ścieków  komunalnych  obsługującej  min.  40  000 

RLM”, przy czym nieistotnym było to, w jakim czasie doświadczenie to zostało zdobyte. 

Do  takiego  też  rozumienia  opisu  warunku  Izba  odnosiła  twierdzenia  o  przedstawieniu 

przez  Ondeo  osoby,  która  nie  legitymowała  się  wymaganym  przez  Zamawiającego 

doświadczeniem. 

W  kontekście  zamkniętych  w  odwołaniu  tez  Odwołującego  w  sprawie  KIO  490/16  Izba 

uznała, że nie zostało udowodnione, aby z uzupełnionego przez Ondeo w odpowiedzi na 

wezwanie z dnia 23 lutego 2016 r. wykazu „Potencjał kadrowy” miało nie wynikać to, że 

osoba  wskazana  przez  Ondeo  do  pełnienia  funkcji  kierownika  nie  legitymuje  się 

wymaganym przez Zamawiającego okresem doświadczenia zawodowego. 

W  pierwszej  kolejności,  Izba  uznała,  że  niezasadnie  Saur  przyjął,  że  pozycje  wykazu 

opisujące  doświadczenie  zdobyte  na  więcej  niż  pięć  lat  przed  upływem  terminu 

składania  ofert  nie  powinny  być  uwzględnione  przy  zliczaniu  pełnego  okresu 

doświadczenia zdobytego na określonym w IDW stanowisku. 

Jako  nieobjęte  zarzutami  odwołania  Izba  uznała  twierdzenia  o  niewskazaniu  przez 

Odneo  w  uzupełnionym  wykazie  „Potencjał  kadrowy”  w  przypadku  każdej  z 

wskazywanych  prac  dat  dziennych,  co  miało  nie  odpowiadać  oczekiwaniom 

Zamawiającego  wyrażonym  w  treści  wezwania  z  dnia  23  lutego  2016  r.  Tych 

okoliczności  faktycznych  Saur  we  wniesionym  przez  siebie  odwołaniu  nie  przywołał  w 

ogóle.  Zapisy  na  stronie  15  odwołania  uznać  można  jedynie  za  referat  poświęcony 

kolejnym  działaniom  podejmowanym  przez  Zamawiającego  i  próbie  streszczenia 

kolejnych  pism  słanych  przez  Zamawiającego  i  Ondeo  w  prowadzonej  między  nimi 

korespondencji. Brak tam natomiast stanowczych stwierdzeń o datach dziennych, które 

pojawiły się dopiero w piśmie z dnia 15 kwietnia 2016 r. Co istotne zaprzeczeniem tego, 

ż

e  choćby  intencją  Odwołującego  w  sprawie  KIO  490/16  było  to,  aby  twierdzenia  o 

datach dziennych miały być objęte zarzutami postawionymi w odwołaniu, jest dokonane 

przez  niego  w  samym  odwołaniu  wyliczenie  przy  większości  pozycji  z  uzupełnionego 

wykazu  przedstawionego  przez  Ondeo  liczby  miesięcy  doświadczenia,  które  każda  z 

wykazanych prac miała poświadczać. 

Za  nieobjęte  zarzutami  odwołania  Izba  uznała  również  twierdzenie  o  tym,  że  nie  może 

zostać  zaliczona  w  poczet  prac  dokumentujących  wymagany  przez  Zamawiającego 

rodzaj  doświadczenia  zawodowego  praca  ujęta  na  drugiej  pozycji  uzupełnionego 

wykazu „Potencjał kadrowy” – oczyszczalnia ścieków Galindo. Twierdzenia te, w ocenie 

Izby  zostały  bowiem  sprecyzowane  przez  Saur  w  sposób  dostatecznie  zrozumiały  w 

piśmie z dnia 15 kwietnia 2016 r. W samym odwołaniu, na jego 16 stronie, Saur zawarło 

jedynie  stwierdzenie  o  wykazaniu  przez  Ondeo  uzupełnionym  wykazem  jednie  2 

miesięcy  w  okresie  ostatnich  5  lat  pełnienia  przez  wskazaną  osobę  funkcji  kierownika 

rozruchu.  Brak  tam  jednak  jakiegokolwiek  uzasadnienia  takiej  tezy,  czy  choćby 

wyraźnego zaprzeczenia temu, że praca ujęta w pozycji drugiej uzupełnionego wykazu 

może  zostać  uznana  za  dokumentującą  wymagane  przez  Zamawiającego 

doświadczenie zawodowe. Faktem jest, że przy wyliczeniu prac ujętych w uzupełnionym 

przez  Ondeo  wykazie,  Saur  nie  przypisało  pracy  z  pozycji  drugiej  tego  wykazu 

wyliczonej  przez  siebie  liczby  miesięcy  doświadczenia  i  nie  powieliło  w  sposób  wierny 

treści  opisu  tej  pozycji,  niemniej  jednak,  okoliczności  te  można  w  równym  stopniu 

przypisać celowemu działaniu Saur, jak i uznać za poczynioną przez nie omyłkę. W tym 

kontekście zwrócić należy uwagę na to, że Odwołujący w sprawie KIO 490/16 w żadnej 

z pozycji uzupełnionego przez Ondeo wykazu nie powielił w sposób wierny zawartego w 

wykazie  opisu  tej  pozycji,  a  nadto  w  sporządzonym  przez  siebie  wyliczeniu  pominął 

pracę ujętą w pozycji czwartej uzupełnionego wykazu (realizowaną w okresie: 10.2006-

06.2007 w oczyszczalni ścieków Edar Palma II, Majorka, Hiszpania), czego również nie 

opatrzył  żadnym  komentarzem.  W  tych  okolicznościach  Izba  uznała,  że  w  odwołaniu 

brak  stanowczego  twierdzenia  o  braku  możliwości  zaliczenia  w  poczet  wymaganego 

doświadczenia tego, które miało zostać zdobyte  w trakcie realizacji pracy  wskazanej  w 

pozycji  drugiej  uzupełnionego  wykazu  „Potencjał  kadrowy”.  Tym  samym  Izba  nie 

znalazła  podstaw,  aby  wykraczać  poza  granice  zarzutów  postawionych  w  odwołaniu  i 

oceniać,  czy  doświadczenie  zawodowe  tam  wskazane  nie  odpowiadało  temu,  które 

opisał  Zamawiający,  a  co  za  tym  idzie,  aby  nie  mogło  ono  zostać  wliczone  na  poczet 

minimalnego  doświadczenia  potwierdzającego to,  że  osoba  wskazana  w  uzupełnionym 

wykazie  „Potencjał  kadrowy”  odpowiada  wymaganiom  Zamawiającego.  Jak  to  już 

wskazywano,  Izba  nie  jest  władna  badać  zasadności  zarzutów,  które  nie  zostały 

sformułowane w odwołaniu. 

Uwzględniając  powyższe,  Izba  uznała,  że  nie  zostało  w  toku  postępowania 

odwoławczego  wykazane,  aby  z  uzupełnionego  wykazu  „Potencjał  kadrowy”  miało 

wynikać, że osoba wskazana przez Odneo do pełnienia funkcji kierownika rozruchu nie 

legitymuje  się  wymaganym  przez  Zamawiającego  minimalnym  okresem  doświadczenia 

zawodowego. 

4.  w kontekście treści oferty złożonej przez Ondeo, w odniesieniu do: 

1)  liczby pomp rezerwowych: 

Zgodnie  z  pkt  3.5  OPZ  w  punkcie  tym  „opisano  Gwarancje  procesowe,  które  musi 

osiągnąć  wybudowana  przez  Partnera  Prywatnego  Oczyszczalnia”.  Wskazano  tam 

również,  że:  „osiągnięcie  przez  nowo  wybudowaną  Oczyszczalnię  procesowych 

Parametrów  Gwarantowanych  należy  do  obowiązków  Partnera  Prywatnego. 

Gwarancje  procesowe  będą  sprawdzane  dwuetapowo  w  trakcie  Ruchu  Próbnego 

oraz w trakcie Próbnej Eksploatacji”. 

W  pkt  3.5.3  OZP  wskazano,  że  „Wydajność  hydrauliczna  musi  gwarantować,  

ż

e 

przepływ 

szczytowy 

Qh

max

może 

przepływać 

przez 

Oczyszczalnię,  

przy  czym  wydajność  komór  biologicznych  musi  być  sprawdzona  przy  pracy 

wyłącznie  n-1  równoległych  ciągów.  (...)  Gwarantowane  parametry  przepływów  

przez oczyszczalnię i urządzenia: 

Przepływ 

Jednostka 

Obecnie 

Projektowe (*) 

Qd

ś

r

m

/d 

Qd

max

m

/d 

Qd

m

/d 

Qh

max

m

/h 

(*)  –Wartości  podane  w  kolumnie  »Projektowane«  uwzględniają  wymaganą  rezerwę  na 
przepływ.  W  ramach  testów  będą  sprawdzane  przepływy  docelowe,  tj.  powiększone  o 
wymaganą rezerwę. 

Partner  prywatny  musi  spełnić  minimalne  wymogi  podane  powyżej  w  tabeli  i  

przy  projektowaniu  i  budowie  Oczyszczalni  uwzględnić  wartości  z  kolumny 

»Projektowane(*)«.  Dopuszcza  się  zwiększenie  wartości  podanych  w  tabeli,  

o  ile  Partner  Prywatny  uzna  to  za  konieczne  ze  względów  technicznych  i 

technologicznych 

w 

celu 

zagwarantowania 

prawidłowego 

funkcjonowania 

Oczyszczalni, za co w pełni odpowiada Partner Prywatny.” 

W  pkt  5.2.6.6  OZP  zapisane  zostało:  „Należy  wykonać  nową  pompownię  w  taki 

sposób,  aby  była  ona  wstanie  przejąć  ścieki  przy  ich  maksymalnym  dopływie  

do  Oczyszczalni.  Wymaga  się,  aby  Partner  Prywatny  zainstalował  w  pompowni 

minimum  dwie  pompy  rezerwowe,  pracujące  w  układzie  z  pozostałymi 

naprzemiennie.  Układ  należy  zaprojektować  tak,  aby  w  sytuacji  krytycznej  mogły 

pracować wszystkie pompy.” 

W ofercie Ondeo, na stronie 339 zapisane zostało: „Ścieki surowe będą pompowane 

przez cztery (3+1) zatapialne pompy o wydajności 210 m

/h i wysokości podnoszenia 

15  m.  Uwaga:  jedna  z  pomp  (1)  będzie  w  stanie  zapewnić  średni  przepływ,  

co  pozwoli  na  utrzymanie  pozostałych  trzech  (3)  pomp  w  stanie  gotowości;  w 

przypadku  maksymalnego  przepływu  zostaną  włączone  trzy  pompy,  natomiast 

czwarta pozostanie w gotowości.” 

W  ocenie  Saur  Zamawiający  w  pkt  5.2.6.6  tomu  III  SIWZ  –  Opisu  Przedmiotu 

Zamówienia  (OPZ)  wymagał  zaoferowania  mu  minimum  dwóch  pomp  rezerwowych 

przy  uwzględnieniu  przepływu  ścieków  na  poziomie  620m

/h.  Tymczasem  Ondeo, 

jego  zdaniem,  zaoferowało  cztery  pompy  o  wydajności  210  m

/h,  co  sprawiać  miało 

to, że tylko jedna z tych pomp mogła zostać uznana za rezerwową. 

W  ocenie  Izby  postawiony  przez  Odwołującego  w  sprawie  KIO  490/16  zarzut  

nie  został  poparty  odpowiednimi  dowodami,  w  szczególności  nie  zostało  wykazane 

przed  Izbą,  że  maksymalnego  przepływu  dziennego  Qd

max

=620m

/h  nie  można 

utożsamiać z sytuacją krytyczną, o której mowa w trzecim zdaniu cytowanego zapisu 

pkt  5.2.6.6  OZP.  W  takim  przypadku,  z  cytowanego  zapisu  oferty  złożonej  

przez Ondeo wynikałoby, że oferta ta spełnia wymóg aby „w sytuacji krytycznej mogły 

pracować  wszystkie  pompy”.  Nie  wykazał  zatem  Saur,  że  nie  jest  właściwa  

w  kontekście  pełnej  treści  OPZ  taka  wykładnia  cytowanego  zapisu  pkt  5.2.6.6 OZP, 

jakiej  dokonał  Zamawiający  i  zaprezentował  ją  w  odpowiedzi  na  odwołanie,  

gdzie  twierdził,  że  wymóg  dwóch  pomp  rezerwowych  odnosił  się  do  średniego,  

a nie maksymalnego przepływu dziennego. Saur stawiając zarzut oparł sie w głównej 

mierze na zaprezentowanym przez siebie rozumieniu treści OPZ i nie odwoływał się 

w  tym  zakresie  do  żadnych  dowodów  mających  potwierdzać  słuszność 

prezentowanego  przez  niego  stanowiska,  co  było  szczególnie  uzasadnione  wobec 

faktu,  że  z  literalnego  brzemienia  wskazywanego  w  odwołaniu  pkt  5.2.6.6  OZP  

nie  wynikało  wprost  do  której  wartości  przepływu  dziennego  (średniej  czy 

maksymalnej)  odnosił  się  wymóg  zapewnienia  pomp  rezerwowych.  Tymczasem 

stosownie  do  podstawowej  zasady  wynikającej  z  art.  6  k.c.,  znajdującej  swe 

odzwierciedlenie w art. 190 ust. 1 ustawy Pzp, ciężar dowodu w zakresie okoliczności 

faktycznych  spoczywa  na  tym,  który  ze  swoich  twierdzeń  wywodzi  skutek  prawny.  

W  rozpoznawanej  sprawie  takim  obowiązkiem  dowodowym  obciążony  był 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16.  Tym  samym  to  on  winien  udowodnić,  

ż

e  kwestionowane  przez  niego  czynności  Zamawiającego  zostały  dokonane  wbrew 

przepisom  ustawy  Pzp  przywołanych  w  odwołaniu.  Jak  to  zauważyła  Izba  

w  orzeczeniu  KIO  54/12:  „Zgodnie  z  art.  190  ust.  1  ustawy  p.z.p.  strony  są 

obowiązane  wskazywać  dowody  dla  stwierdzenia  faktów,  z  których  wywodzą  skutki 

prawne. Ciężar dowodu, zgodnie z art. 6 k.c. w zw. z art. 14 ustawy p.z.p. spoczywa 

na  osobie,  która  z  danego  faktu  wywodzi  skutki  prawne.  Ciężar  dowodu  rozumieć 

należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu 

(w  tym  przypadku  Krajowej  Izby  Odwoławczej)  dowodami  o  słuszności  swoich 

twierdzeń,  a  z  drugiej  konsekwencjami  zaniechania  realizacji  tego  obowiązku,  lub 

jego  nieskuteczności,  zaś  tą  konsekwencją  jest  zazwyczaj  niekorzystny  dla  strony 

wynik postępowania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2007 r., sygn. akt  

II  CSK  293/07).  Postępowanie  przed  Krajową  Izbą  Odwoławczą  toczy  się  

z  uwzględnieniem  zasady  kontradyktoryjności,  zatem  to  strony  obowiązane  są 

przedstawiać  dowody  a  Krajowa  Izba  Odwoławcza  nie  ma  obowiązku  wymuszania 

ani  zastępowania  stron  w  jego  wypełnianiu  (wyrok  Sądu  Najwyższego  z  dnia  7 

listopada  2007  r.,  sygn.  akt  II  CSK  293/07,  wyrok  Sądu  Najwyższego  z  dnia  16 

grudnia 1997 r., sygn. akt II UKN 406/97, wyrok Sądu Apelacyjnego  z dnia 27 maja 

2008  r.,  sygn.  akt  V  ACa  175/08,  wyrok  KIO  1639/11).”  W  kontekście  powołanych 

poglądów, w rozpoznawanej sprawie koniecznym było również dostrzeżenie tego, że 

zgodnie  z  art.  190  ust.  5  ustawy  Pzp  nie  wymagają  dowodu  jedynie  fakty 

powszechnie  znane  oraz  fakty  znane  z  urzędu,  a  także  fakty  przyznane  w  toku 

postępowania  przez  stronę  przeciwną,  jeżeli  Izba  uzna,  że  przyznanie  nie  budzi 

wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a także to, że zgodnie z 

art.  191  ust.  2  ustawy  Pzp  wydając  wyrok,  Izba  bierze  za  podstawę  stan  rzeczy 

ustalony  w  toku  postępowania.  Kierując  się  powołaną  zasadą,  Izba  przyjęła,  

ż

e  to  na  Odwołującym  w  sprawie  KIO  490/16  ciążył  obowiązek  wykazania,  

ż

e stawiane przez niego zarzuty winny zostać przez Izbę uwzględnione. Tym samym, 

w  rozpoznawanej  sprawie,  to  Odwołujący  winien  wykazać,  że  treść  złożonej  

przez Ondeo oferty nie odpowiada treści SIWZ. A zatem, z uwagi na normę prawną 

wypływającą z przepisu art. 89 ust. 1 pkt 2) ustawy Pzp, koniecznym było wykazanie 

przez Saur rzeczywistej treści oferty złożonej przez Ondeo, jak również odpowiedniej 

treści  SIWZ  i  jej  znaczenia  (wykazanie  faktycznie  postawionych  przez 

Zamawiającego, istotnych w kontekście stawianego zarzutu, wymagań odnoszących 

się  do  przedmiotu  zamówienia),  z  którą  treść  tejże  oferty  należałoby  zestawić,  

a  następnie  wykazanie,  że  rozbieżności  między  tymi  dwoma  dokumentami,  

w  takim  wymiarze,  jaki  ustalił  on  ich  zaistnienie  i  opisał  je  w  odwołaniu,  faktycznie 

miały miejsce. Pamiętać również przy tym należy o powoływanym przepisie art. 190 

ust.  5  ustawy  Pzp,  z  którego  wynika,  że  w  każdym  innym  przypadku  niż  określone  

w tymże przepisie koniecznym jest przedstawienie przez stronę twierdzącą dowodów 

dla  stwierdzenia  faktów,  z  których  wywodzi  ona  skutki  prawne.  Niesprostanie  

w  rozpoznanej  sprawie  przez  Saur  obowiązkowi  dowodowemu  pociągać  musiało 

uznanie, że zarzut przez niego podnoszony jest niezasadny. 

2)  kanału zrzutowego ścieków oczyszczonych: 

W  pkt  5.2.6.22  OPZ  zawarta  została  m.in.  następująca  informacja:  „Ścieki 

oczyszczone są odprowadzane do rzeki Seracz kanałem otwartym na całej długości. 

Kanał wymaga generalnego remontu”. 

W  ocenie  Saur  Zamawiający  w  OPZ  wymagał  wykorzystania  w  nowej  oczyszczalni 

istniejącego kanału zrzutowego ścieków oczyszczonych, co Ondeo miało przewidzieć 

w pierwotnej treści swojej oferty. Treść ta miała zostać zmodyfikowana późniejszymi 

wyjaśnieniami składanymi Zamawiającemu. 

W  ocenie  Izby  zarzut  ten  nie  zasługiwał  na  uwzględnienie.  W  pierwszej  kolejności 

Izba uznała, że Odwołujący w sprawie KIO 490/16 nie udowodnił, że pierwotna treść 

oferty  złożonej  przez  Ondeo  przewidywała  rozwiązanie  wykorzystujące  powołany 

kanał  zrzutowy.  Twierdzenie  to  stoi  w  oczywistej  sprzeczności  z  treścią  udzielonych 

przez  Odneo  wyjaśnień  zawartych  w  piśmie  z  dnia  3  marca  2016  r.,  

gdzie  w  odpowiedzi  na  pytanie  11  Wykonawca  ten  odwołuje  się  do  rysunków 

załączonych  do  oferty.  To  tę  właśnie  odpowiedź,  która  odwołuje  się  do  pierwotnych 

zapisów oferty i załączonych do niej rysunków, Saur uznało za modyfikację treści tej 

oferty.  Co  istotne  w  tym  zakresie,  w  samym  odwołaniu  nie  wskazano,  z  którego  to 

konkretnie zapisu pierwotnej oferty złożonej przez Ondeo, czy też z którego rysunku 

do  tej  oferty  załączonego,  wynikać  by  miało,  że  Wykonawca  ten  przewidywał 

wykorzystanie  w  nowej  oczyszczalni  opisanego  w  pkt  5.2.6.22  OPZ  kanału 

zrzutowego.  Nie  wskazano  również  w  odwołaniu  tego,  z którego  zapisu powołanych 

wyjaśnień  udzielonych  przez  Ondeo  w  odpowiedzi  na  wezwanie  Zamawiającego 

wynika, że Wykonawca ten poczynił jakiekolwiek zmiany w pierwotnej treści oferty w 

omawianym tu zakresie. 

Na marginesie niejako omawianego zarzutu, dostrzec należy, że z treści pkt 5.2.6.22 

OPZ  nie  wynika,  aby  Wykonawcy  projektując  nową  oczyszczalnię  mieli  obowiązek 

wykorzystania  w  niej  istniejącego  kanału  zrzutowego  w  tym  punkcie  opisanego.  

W  zapisie  tegoż  punktu  brak  takiego  stanowczego  wymagania,  a  z  prostego 

zestawienia treści pkt 5.2.6.22 OPZ z dwoma z nim sąsiadującymi jednostkami OPZ 

(5.2.6.21  i  5.2.6.23  OPZ),  wynika,  że  jeśli  Zamawiający  wymagał  wykorzystania  

w projekcie jakiegoś rozwiązania wprost dawał temu wyraz w treści OPZ przez takie 

sformułowania  jak:  „należy  zastosować”  czy  „Partner  Prywatny  jest  zobowiązany”. 

Takich stanowczych stwierdzeń w pkt 5.2.6.22 OPZ brak. 

II. 

w odniesieniu do konsorcjum Eneris i złożonej przez niego oferty: 

1.  w kontekście warunków dotyczących posiadania wiedzy i doświadczenia: 

W  uznaniu  Izby,  Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16  w  odniesieniu  do  wykazywanej 

pierwotnie przez konsorcjum Eneris pracy zrealizowanej na Cyprze nie kwestionował de 

facto,  że  opis  tejże  pracy  zawarty  w  przedstawionym  Zamawiającemu  wykazie  oraz 

załączonych do niego dokumentach (dwóch poświadczeniach i  zobowiązaniu podmiotu 

trzeciego  –  WTE)  nie  potwierdza  spełniania  przez  konsorcjum  Eneris  warunku 

opisanego  w  pkt  7.2.2.I  IDW.  Jak  to  zostało  ustalone,  Saur  na  stronie  19  wniesionego 

przez  siebie  odwołania  zreferował  stan  faktyczny  w  kontekście  złożonych  

przez  konsorcjum  Eneris  wraz  z  ofertą  dokumentów  i  oświadczeń,  treści  wezwania 

przesłanej  przez  Zamawiającego  oraz  odpowiedzi  na  nią  udzielonej  przez  konsorcjum 

Eneris, podsumowując ten opis stwierdzeniem, że powołany wykonawca nie potwierdził 

spełniania  warunku  udziału  w  postępowaniu.  Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16  

nie  sprecyzował  w  tym  miejscu  jednak  tego  twierdzenia.  W  kontekście  dokumentów 

złożonych  wraz  z  ofertą  podnosił  jedynie,  że  pierwotne  referencje  nie  potwierdzając 

należytego  wykonania  usług,  a  nadto  zauważał,  że  konsorcjum  Eneris  wyjaśniało,  

ż

e  nie  było  w  stanie  pozyskać  dokumentów  potwierdzających  wielkość  finansowania 

przez WTE inwestycji na Cyprze. 

W  tym  zakresie  Izba  uznała,  że  nie  zostało  w  toku  postępowania  odwoławczego 

wykazane  przez  Saur,  aby  wyżej  powołane  dokumenty  złożone  wraz  z  ofertą 

konsorcjum  Eneris  nie  potwierdzały  spełniania  powołanego  warunku  dotyczącego 

wiedzy  i  doświadczenia.  W  kontekście  twierdzeń  zawartych  w  odwołaniu  dostrzeżenia 

wymagało  to,  że  wraz  z  wykazem  „Wiedza  i  doświadczenie”  konsorcjum  Eneris 

przedstawiło dwa poświadczenia: pierwsze wystawione w dniu 24 marca 2014 r. i drugie 

opatrzone  datą  25  stycznia  2016  r.  Saur  kwestionowało  prawidłowość  jedynie 

pierwszego  z  nich,  tymczasem  w  drugim  zawarte  zostało  wyraźne  stwierdzenie,  

ż

e  w  związku  z  realizacją  wykazywanej  pracy  wystawiony  został  protokół  przejęcia  / 

odbioru  dla  oczyszczalni  ścieków  w  Nowej  Nikozji.  Oświadczenie  to  nie  zostało  

przez  Saur  podważone,  stąd  Izba  nie  znalazła  powodów,  aby  przyjąć,  że  nie  zostało 

wykazane należyte wykonanie wykazywanej przez konsorcjum Eneris pracy. 

Co  do  kwestii  pozyskania  dokumentów  potwierdzających  „wielkość  finansowania” 

 przez WTE inwestycji na Cyprze, zagadnienie to wiąże się ściśle z zarzutem zawarcia  

w  powołanym  wykazie  nieprawdziwych  informacji  sformułowanym  i  sprecyzowanym  

na  stronie  27  odwołania,  gdzie  Saur  twierdził,  że  informacje  zawarte  w  wykazie 

złożonym Zamawiającemu uznać należało za nieprawdziwe – miano tam bowiem celowo 

i  sposób  oględny  wskazać  na  wysokość  finansowania  i  podmiot  do  tego  zobowiązany, 

co miało prowadzić do mylnego wrażenia, że podmiotem zobowiązanym do zapewnienia 

funduszy było WTE. 

W  kontekście  tych  twierdzeń  dostrzeżenia  wymagało  to,  że  zgodnie  z  pkt  7.2.2.I  IDW  

o  zamówienie  mógł  ubiegać  się  wykonawca,  który:  „wykaże  się  wiedzą  i 

doświadczeniem  w  wykonaniu,  a  w  przypadku  świadczeń  okresowych  lub  ciągłych 

również  wykonywaniu,  w  okresie  ostatnich  trzech  lat  przed  upływem  terminu  składania 

ofert,  a  jeżeli  okres  prowadzenia  działalności  jest  krótszy  –  w  tym  okresie,  działalności 

gospodarczej  polegającej  na:  eksploatacji  2  oczyszczalni  ścieków  komunalnych  oraz 

zainwestowaniu w  ciągu  ostatnich  10  lat  w  każdej  oczyszczalni  min.  35  mln  PLN  netto 

łącznie  w  projektowanie,  roboty  budowlane  i  wyposażenie  technologiczne. 

Eksploatowana oczyszczalnia winna obsługiwać min.40 000 RLM oraz posiadać średnią 

dobową przepustowość min.5 000 m

/d”. 

W złożonym wraz z ofertą wykazie „Wiedza i doświadczenie” zawarta została informacja, 

ż

e w przypadku inwestycji na Cyprze zainwestowano łącznie 25 mln Euro netto łącznie 

w  projektowanie,  roboty  budowlane  i  wyposażenie  technologiczne. W  poświadczeniu  z 

dnia  25  stycznia  2016  r.  stwierdzono,  że  całkowita  wartość  projektu  w  zakresie 

projektowania, budowy oraz eksploatacji i konserwacji wynosić miała około 45 mln Euro. 

Informacje  te  nie  wykluczają  się  wzajemnie,  albowiem  druga  kwota  obejmuje  również 

okres eksploatacji i konserwacji. Faktem jest, że z poświadczenia wystawionego w dniu 

24  marca  2014  r.  wynika,  że  budowa  projektu  była  współfinansowana  przez  Unię 

Europejską  i  Komisję  ds.  Kanalizacji  w  Nikozji  (a  zatem  podmiot,  który  powołane 

poświadczenie 

wystawił). 

W 

tym 

kontekście 

ważnym 

też 

jest 

to,  

ż

e zgodnie z przedstawionym Zamawiającemu zobowiązaniem WTE udostępniło swoje 

zasoby  konsorcjum  Eneris  m.in.  w  zakresie  zainwestowania  „w  ciągu  ostatnich  10  lat  

w  przedmiotową  oczyszczalnię  powyżej  35  mln  PLN  netto  łącznie  w  projektowanie, 

roboty  budowlane  i  wyposażenie  technologiczne”.  Zestawienie  kwoty  wskazanej  

w zobowiązaniu WTE, a powtórzonej za treścią opisu warunku (a zatem tym zakresem 

zasobów, który został Wykonawcy udostępniony, i który potwierdzał spełnienie warunku 

opisanego  w  IDW),  z  wartościami  ujawnionymi  w  wykazie  i  poświadczeniu,  pozwala 

jednoznacznie  stwierdzić,  że  kwoty  z  wykazu  i  poświadczeń,  po  ich  przeliczeniu  

na walutę polską, znacznie przewyższają kwotę wskazaną w opisie warunku. 

Mając powyższe na uwadze, za nieistotne dla możliwości oceny, czy konsorcjum Eneris 

wykazało  spełnianie  warunku  dotyczącego  wiedzy  i  doświadczenia  w  omawianym  tu 

zakresie,  w  kontekście  twierdzeń  zawartych  w  ofercie  Saur,  uznać  należało,  w  ocenie 

Izby,  to,  czy  powołany  Wykonawca  w  odpowiedzi  na  wezwanie  Zamawiającego  

nie przedstawił dodatkowych wyjaśnień dotyczących zainwestowanej przez WTE kwoty. 

Przekonanie  to  jest  uzasadnione  w  szczególności  przy  uwzględnieniu  treści 

zobowiązania  WTE,  w  którym  wykonawca  ten  wprost  potwierdza,  że  udostępnia 

konsorcjum  Eneris  własne  zasoby  obejmujące  m.in.  zainwestowanie  kwoty 

przekraczającej określoną w opisie warunku graniczną wartość 35 mln PLN netto. Skoro 

ten  element  opisu  warunku  został  w  ten  sposób  wyraźnie  potwierdzony  

przez  sam  podmiot  trzeci  –  WTE,  niezasadnymi  wydają  się  zarzuty  podnoszone  

przez Saur w tym zakresie. 

Wobec  powyższego,  w  tym  przypadku  istotnym  pozostawało  jedynie  zagadnienie,  

jak należało rozumieć użyte w opisie spornego warunku sformułowanie „zainwestowanie 

w  ciągu  ostatnich  10  lat  w  każdej  oczyszczalni  min.  35  mln  PLN  netto  łącznie  

w  projektowanie,  roboty budowlane  i  wyposażenie  technologiczne”,  a  w  szczególności, 

co  można  uznać  za  owo  „zainwestowanie”.  Przy  czym  istotnym  było  również  to,  

ż

e  w  świetle  treści  zobowiązania  WTE  i  opisu  warunku,  wartością  graniczną,  

która  mogłaby  zostać  uznana  za  mogącą  mieć  wpływ  na  wynik  postępowania,  jest 

wskazana  tak  w  zobowiązaniu,  jak  i  opisie  warunku,  kwota  35  mln  PLN  netto.  

Dopiero bowiem wykazanie przez Saur, że WTE nie zainwestowało kwoty w tej wielkości 

mogło zostać uznane, za okoliczność, która mogła mieć wpływ na wynik postępowania, 

a  w  tym  również  na  losy  oferty  złożonej  przez  konsorcjum  Eneris.  Przedstawione  

przez Saur dowody (a to na nim, jako na Odwołującym, spoczywał ciężar dowodowy – 

zgodnie  z  argumentacją  z  pkt  I.4.1)  uzasadnienia  rozstrzygnięcia  Izby  w  sprawie 

odwołania  KIO  490/16),  nie  potwierdzały,  że  kwoty  w  tej  granicznej  wysokości  WTE  

nie  zainwestowało  w  realizację  pracy  na  Cyprze.  Nawet  przy  uwzględnieniu  

(za  wydrukiem  złożonym  przez  Saur  wraz  z  pismem  z  dnia  20  kwietnia  2016  r.)  faktu,  

ż

e  wartość  umowy  na  realizację  pierwszej  fazy  projektu  na  Cyprze,  a  zatem  tej,  

do której odwołuje się przedstawiony wraz z ofertą konsorcjum Eneris wykaz „Wiedza i 

doświadczenie”  przekraczała  nieznacznie  kwotę  25  mln  Euro  netto  łącznie  

(co  jest  zbieżne  z  informacją  zawartą  w  powołanym  wykazie),  a  także  przyjęciu  za 

prawdziwe oświadczenia złożonego w toku rozprawy przed Izbą w dniu 20 kwietnia 2016 

r.  przez  konsorcjum  Eneris,  że  wykonawca  WTE  otrzymał  po  podpisaniu  umowy  10% 

zaliczkę, uznać należało, że nie zostało w toku postępowania odwoławczego wykazane, 

aby  WTE  nie  zainwestowało  w  toku  realizacji  projektu  na  Cyprze  kwoty  co  najmniej  

35 mln PLN netto w „projektowanie, roboty budowlane i wyposażenie technologiczne”. 

Co szczególnie istotne w tym kontekście Izba uznała, że nie można nie przyjąć za jeden 

z  dopuszczalnych  w  świetle  treści  pkt  7.2.2.I  IDW  sposobów  interpretacji  słowa 

„zainwestowanie”  użytego  w  opisie  warunku,  tego  sposobu,  który  prezentowało  w  toku 

rozprawy  przed  Izbą  w  dniu  18  kwietnia  2016  r.  konsorcjum  Eneris.  Faktem  jest,  

ż

e  Zamawiający  w  opisie  warunku  nie  sprecyzował  w  jakich  działaniach  ma  owo 

zainwestowanie  się  przejawiać  (nie  wskazał  np.  że  wykazywany  mu  projekt  powinien 

zostać  zrealizowany  na  drodze  partnerstwa  publiczno-prywatnego),  jaki  ma  być  okres 

zwrotu  zainwestowanych  środków,  czy  też  jaki  ma  być  stopień  ryzyka  tejże  inwestycji.  

W tym przypadku oddzielić należało również kwestię zainwestowania, rozumianego jako 

wyłożenie z góry środków na realizację danego przedsięwzięcia (spełniającego w swym 

zakresie minimalne wymagania wskazane w opisie  warunku – zakres ten nie był przez 

Saur  kwestionowany),  od  ostatecznego  finansowania  tejże  inwestycji,  a  zatem 

wskazania pochodzenia środków, które miały przynieść zysk z owych zainwestowanych 

ś

rodków  (w  tym  przypadku  miałby  być  do  środki  UE  i  cypryjskiego  zamawiającego). 

Odwołujący w sprawie KIO 490/16 nie wykazał, że WTE, jako podmiot realizujący projekt 

na Cyprze, nie był zobowiązany na podstawie odpowiedniej umowy do tak rozumianego 

zainwestowania  co  najmniej  35  mln  PLN  netto  łącznie  „w  projektowanie,  roboty 

budowlane i wyposażenie technologiczne”. 

Wobec  powyższego,  Izba  uznała,  że  nie  zostało  wykazane  to,  aby  konsorcjum  Eneris,  

w omawianym tu zakresie, przedstawiło Zamawiającemu nieprawdziwe informacje, które 

mogłyby mieć wpływ na wynik postępowania. 

Niezależnie  od  powyższego,  Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16  kwestionował  w  swym 

odwołaniu  również  możliwość  skutecznego  powołania  się  przez  konsorcjum  Eneris  

na wskazaną w uzupełnionym wykazie inwestycję w Czarnogórze. 

Izba  również  te  twierdzenia  Odwołującego  w  sprawie  KIO  490/16  uznała  za  takie,  

które  nie  potwierdzają  naruszenia  przez  Zamawiającego  przepisów  ustawy  Pzp,  

w  taki  sposób,  który  przemawiać  by  miał  za  uwzględnieniem  rozpoznawanego 

odwołania. W  ocenie  Izby,  nie  zostało  w  toku  postępowania  odwoławczego  wykazane, 

aby  konsorcjum  Eneris  nie  dysponowało  odpowiednimi  zasobami  WTE  już  w  terminie 

składania  ofert,  zaś  przedstawienie  samego  jedynie  oświadczenia  własnego 

wystawionego  przez  WTE  w  rozpoznawanym  przypadku  mogło  zostać  uznane  

za uzasadnione obiektywnymi okolicznościami sprawy. 

2.  w kontekście wniesionego przez konsorcjum Eneris wadium: 

W ocenie Izby zarzut ten nie zasługiwał na uznanie. 

Jak  ustaliła  Izba  w  przedstawionej  przez  konsorcjum  Eneris  gwarancji  wadialnej 

wystawca  tejże  gwarancji  wyraźnie  oświadczył:  „zostaliśmy  poinformowani,  że  Eneris 

Surowce  S.A.  (...)  zamierza  przystąpić  jako  Lider  Konsorcjum  w  ramach  Konsorcjum, 

zwanym  dalej  Wykonawcą”.  Zapis  ten,  zdaniem  Izby,  jednoznacznie  przesądza,  

ż

e  wystawca  gwarancji  objął  jej  treścią  ofertę  złożoną  przez  konsorcjum,  które  w  tejże 

gwarancji  określone  zostało  mianem  „Wykonawcy”.  Stoi  to  w  jednoznacznej 

sprzeczności z twierdzeniami Saur prezentowanymi w tym zakresie w odwołaniu, a tym 

samym podważa zasadność tak postawionego zarzutu. W tych okolicznościach sprawy, 

obojętnym  dla  rozstrzygnięcia  pozostawało  to,  czy  gwarancja  wystawiona  na  jednego 

tylko  członka  konsorcjum  może  zostać  uznana  za  prawidłowo  wniesione  wadium  –  

w rozpoznawanej sprawie gwarancja wprost odnosiła się do oferty konsorcjum. 

3.  w  kontekście  warunków  dotyczących  dysponowania  osobami  zdolnymi  do  wykonania 

zamówienia: 

Co  do  sposobu  rozumienia  opisu  warunku  dotyczącego  dysponowania  osobą  mającą 

pełnić  funkcję  kierownika  rozruchu  Izba  wypowiedziała  się  w  kontekście  zarzutów 

podnoszonych  wobec  oferty  Ondeo.  Stąd  też  sposób  ustalania  okresu  doświadczenia 

zawodowego  wykazywanych  przez  konsorcjum  Eneris  do  pełnienia  powołanej  funkcji 

Izba  dokonała  zgodnie  z  argumentacją  z  pkt  I.3  uzasadnienia  rozstrzygnięcia  Izby  

w sprawie odwołania KIO 490/16. 

Tym  samym,  w  przypadku  każdej  z  trzech  wskazanych  przez  konsorcjum  Eneris  osób 

konieczne  było  również  uwzględnienie  wykazanego  dla  nich  doświadczenia  w  okresie 

przypadającym na więcej niż 5 lat przez upływem terminu składania ofert, co pozwoliło 

ustalić,  że  konsorcjum  Eneris  wykazało  w  złożonym  wraz  z  jego  ofertą  wykazie 

„Potencjał  kadrowy”  doświadczenie  w  wymiarze  (przy  uwzględnieniu  sposobu  liczenia 

zaprezentowanego przez Odwołującego w odwołaniu) odpowiednio w przypadku T. R. – 

miesięcy 

(z 

czego 

miesięcy 

nie 

było 

kwestionowane  

przez 

Saur), 

w 

przy 

R. 

M. 

– 

co 

najmniej 

miesięcy 

(z 

czego  

44  miesiące  nie  były  kwestionowane  przez  Saur),  w  przypadku  M.  K.  –  

co najmniej 88 miesięcy (z czego 45 miesięcy nie było kwestionowane przez Saur). 

Wobec  tak  poczynionych  ustaleń,  Izba  uznała,  że  tak  sformułowany  zarzut  

nie zasługiwał na uwzględnienie. 

4.  w kontekście złożonej przez konsorcjum Eneris listy podmiotów należących do tej samej 

grupy kapitałowej: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16  twierdził,  że  konsorcjum  Eneris  nie  uwzględniło  

w  treści  listy  podmiotów  należących  do  tej  samej  grupy  kapitałowej  dwóch  podmiotów: 

Eneris International S.A. oraz Eneris Research & Investment S.A. Nie przedstawił jednak 

dowodów  potwierdzających  w  sposób  jednoznaczny,  że  te  właśnie  podmioty  należy 

zaliczyć do tej samej grupy kapitałowej, od której należeć miały dwie spółki wchodzące 

w skład konsorcjum Eneris, a zatem tego które złożyło Zamawiającemu swoją ofertę. 

Ustawa  Pzp  w  art.  24  ust.  2  pkt  5)  ustawy  odsyła  do  rozumienia  pojęcia  „grupa 

kapitałowa”  ustalonego  przepisami  ustawy  z  dnia  16  lutego  2007  r.  o  ochronie 

konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331, z późn. zm.4), zwanej dalej u.o.k.k. 

Zgodnie  z  przepisem  art.  4  pkt  14  u.o.k.k.  przez  grupę  kapitałową  należy  rozumieć 

wszystkich przedsiębiorców, którzy są kontrolowani w sposób bezpośredni lub pośredni 

przez jednego przedsiębiorcę, w tym również tego przedsiębiorcę. Jak wskazała Izba w 

orzeczeniu  wydanym  w  sprawie  KIO  1293/13:  „Powyższe  wskazuje,  że  rekonstrukcja 

pełnej definicji »grupy kapitałowej« następować winna w oparciu o przepisy art. 4 pkt 1, 

3 i 4 u.o.k.k. Cechą charakterystyczną grupy kapitałowej jest występowanie w niej dwóch 

kategorii  podmiotów:  przedsiębiorcy  dominującego  oraz  przedsiębiorców  zależnych. 

Przesądza o tym treść art. 4 pkt 14 u.o.k.k., który stanowi, iż grupę kapitałową tworzą: 

przedsiębiorca  kontrolujący  innych  przedsiębiorców  oraz  ci  wszyscy  kontrolowani 

przezeń  przedsiębiorcy.  Przedsiębiorcy  ci  pozostają  w  stosunku  zależności  

do  przedsiębiorcy  mającego  nad  nimi  kontrolę,  który  zarazem  -  właśnie  z  uwagi  

na posiadanie tej kontroli - ma status przedsiębiorcy dominującego w rozumieniu art. 4 

pkt  3  u.o.k.k.  Ustawa  nie  zawiera  definicji  pojęcia  »samej«  kontroli.  Przyjąć  jednak 

należy,  iż  chodzi  tu  o  kontrolę,  o  której  mowa  w  art.  4  pkt  4  u.o.k.k.,  czyli  możliwość 

wywierania decydującego wpływu na innego przedsiębiorcę. Pojęcie posiadania kontroli 

nad  innym  przedsiębiorcą  (przedsiębiorcami)  jest  zarazem  konstytutywną  cechą 

pozostawania  przez  jednego  przedsiębiorcę  (kontrolującego)  w  stosunku  dominacji  

do  innego  przedsiębiorcy  (kontrolowanego).  Zgodnie  z  art.  4  pkt  3  u.o.k.k. 

przedsiębiorcą  dominującym  jest  przedsiębiorca,  który  posiada  kontrolę,  w  rozumieniu 

art.  4  pkt  4  u.o.k.k.,  nad  innym  przedsiębiorcą.  W  aktualnym  stanie  prawnym  pojęcia 

przedsiębiorcy  dominującego  oraz  posiadania  kontroli  pozostają  ze  sobą  w  ścisłym, 

ustawowym  związku. Co więcej,  związek ten jest nierozerwalny, w tym sensie,  że brak 

posiadania 

kontroli 

pozbawia 

danego 

przedsiębiorcę 

statusu 

przedsiębiorcy 

dominującego  oraz  przeciwnie  -  uzyskanie  przez  przedsiębiorcę  kontroli  skutkuje 

uznaniem  go  za  przedsiębiorcę  dominującego.  Możliwość  wywierania  takiego  wpływu 

stanowi  istotę  (podstawę)  kontroli  w  rozumieniu  art.  4  pkt  4  u.o.k.k.  Uzyskanie 

(posiadanie)  takiej  możliwości  przez  przedsiębiorcę  przesądza  o  tym,  że  w  danym 

przypadku  mamy  do  czynienia  z  przejęciem/posiadaniem  przezeń  kontroli  nad  innym 

przedsiębiorcą. Jest to zatem jedyne (wyłączne) kryterium definitywnego rozstrzygnięcia, 

czy zachodzi przejęcie/posiadanie kontroli nad innym przedsiębiorcą. Charakteru takiego 

kryterium  nie  mają  bowiem  przypadki  określone  w  art.  4  pkt  4  lit.  a-f  u.o.k.k.  

W  przepisach  tych  wymieniono  przypadki  (głównie  prawa)  stanowiące  podstawę 

uzyskania  przez  przedsiębiorcę  możliwości  wywierania  decydującego  wpływu. 

Wyliczenie to ma jednak wyłącznie charakter przykładowy oraz pomocniczy, w zakresie 

ustalania,  czy  w  danym  przypadku  doszło  do  uzyskania  możliwości  wywierania 

decydującego  wpływu  na  innego  przedsiębiorcę.  Oznacza  to,  że  po  pierwsze,  możliwe 

jest wystąpienie także innych przypadków (nabycie innych uprawnień), które uzasadniać 

będą  (przy  uwzględnieniu  wszystkich  okoliczności  prawnych  lub  faktycznych) 

stwierdzenie,  iż  ma  miejsce  przejęcie  kontroli.  Po  drugie,  wystąpienie  któregoś  

z  przypadków  wymienionych  w  art.  4  pkt  4  lit.  a-f  u.o.k.k.  (czyli  najczęściej 

nabycie/posiadanie  określonych  tam  uprawnień)  nie  stanowi  samodzielnej  przesłanki 

przesądzającej,  że  w  danym  przypadku  doszło  do  przejęcia  (czy  też  ma  miejsce 

posiadanie)  kontroli  nad  innym  przedsiębiorcą.  Każdorazowo  konieczne  jest  ustalenie, 

czy  dany  przedsiębiorca  uzyskał  lub  ma  możliwość  wywierania  decydującego  wpływu  

na  innego  przedsiębiorcę.  W  tym  celu  niezbędne  jest  uwzględnienie  wszystkich 

okoliczności  prawnych  (w  tym  w  szczególności  uzyskanie/posiadanie  wspomnianych 

uprawnień),  jak  i  faktycznych.  Mogą  bowiem  występować  przypadki,  w  których 

uzyskanie (posiadanie) jednego z uprawnień wymienionych w art. 4 pkt 4 lit. a-f u.o.k.k. 

nie  będzie  skutkować  uzyskaniem  możliwości  wywierania  decydującego  wpływu  

na  innego  przedsiębiorcę  i  tym  samym  -  zakwalifikowaniem  takiego  przypadku  

jako przejęcia (posiadania) kontroli.” 

Uwzględniając  powyższy  pogląd,  Izba  uznała,  że  Odwołujący  w  sprawie  KIO  490/16  

w  toku  postępowania  odwoławczego,  na  gruncie  twierdzeń  zamkniętych  w  odwołaniu  

nie  wykazał  istnienia  jakiegokolwiek  związku  między  podmiotami  wskazanymi  

przez konsorcjum Eneris na złożonej przez członków tego konsorcjum liście podmiotów 

należących do grupy kapitałowej z dwoma przywołanymi przez niego w treści odwołania 

podmiotami. Tymczasem to na nim, jako na Odwołującym, spoczywał ciężar dowodowy 

–  zgodnie  z  argumentacją  z  pkt  I.4.1)  uzasadnienia  rozstrzygnięcia  Izby  w  sprawie 

odwołania KIO 490/16. 

W  treści  odwołania  Saur  zawarł  jedynie  stwierdzenie,  że  dwa  podmioty:  Eneris 

International  S.A.  oraz  Eneris  Research  &  Investment  S.A.  należą  do  tej  samej  grupy 

kapitałowej co członkowie konsorcjum, które złożyło kwestionowaną przez niego ofertę. 

W  piśmie  z  dnia  15  kwietnia  2016  r.  Saur  stwierdziło,  że  istnieniu  takiego  właśnie 

powiązania  świadczyć  ma  fakt,  że  A.  D.  jest  członkiem  rady  nadzorczej  

Eneris  sp.  z  o.o.,  a  jednocześnie  jest  członkiem  zarządu  luksemburskiej  firmy  Eneris 

International S.A. oraz jej upoważnionym przedstawicielem. Twierdzeń tych Odwołujący 

w sprawie KIO 490/16 nie udowodnił. Co istotne nie przedstawił on żadnego dokumentu, 

który  poświadczałby  udział  A.  D.  w  organach  powołanych  podmiotów  –  wszystkie 

wydruki,  które  zostały  złożone  Izbie  odwołują  się  do  A.,  a  nie  A.  D..  Brak  

w dokumentach przedstawionych Izbie informacji, które pozwalałby utożsamiać ze sobą 

te dwie osoby. Kolejną okolicznością, która uniemożliwiała zweryfikowanie prawdziwości 

twierdzeń Saur jest nieprzedstawienie przez niego jakichkolwiek dokumentów mających 

potwierdzać, że A. D. jest członkiem rady nadzorczej Eneris sp. z o.o. – co istotne Saur 

nie 

przedstawił 

ż

adnych 

dokumentów 

odnoszących 

się 

do 

podmiotu  

Eneris sp. z o.o. 

Z tych dokumentów, które Odwołujący w sprawie KIO 490/16 przedłożył Izbie wynikało, 

ż

e  A.  D.  jest  członkiem  zarządu  firmy  Eneris  International  S.A.  oraz  jej  upoważnionym 

administratorem.  Nie  wykazano  jednakże  związków  tej  osoby,  czy  też  firmy,  z 

przywołanym w piśmie z dnia 15 kwietnia 2016 r. podmiotem, tj. Eneris sp. z o.o. Co do 

pozostałych  wydruków  przedstawionych  przez  Saur  również  nie  można  było  

z  nich  w  sposób  jednoznaczny  wywieść  słuszności  twierdzeń  Odwołującego  

o  przynależności  podmiotów  Eneris  International  S.A.  oraz  Eneris  Research  & 

Investment  S.A.  do  tej  samej  grupy  kapitałowej,  do  której  należały  dwie  spółki 

wchodzące  w  skład  konsorcjum  Eneris.  W  pierwszym  z  wydruków  zawarta  została 

informacja  o  tym,  że  spółka  (z  wydruku  nie  wynika,  o  jakim  rodzaju  spółki  jest  tam 

mowa)  Financiere  Celeste  została  założona  przez  A.  D.  –  sam  fakt,  założenia 

jakiejkolwiek spółki (co istotne nie wiadomo w jakiej dacie), nie świadczy jeszcze o tym, 

ż

e  w  chwili  obecnej  osoba  ta  sprawuję  jakąkolwiek  kontrolę  nad  powołaną  spółką.  

Nie  wskazuje  również  na  rodzaj  spółki  drugi  z  wydruków  przedstawionych  przez  Saur 

(mający  określać  podmioty  należące  do  „grupy  Eneris”),  co  również  nie  pozwala 

jednoznacznie utożsamiać podmiotów wskazanych w odwołaniu, z tymi które wskazane 

zostały  na  wydrukach.  Ostatnim  z  przedstawionych  dowodów  jest  wydruk  mający 

stanowić wyciąg z luksemburskiego rejestru handlowego – w jego kontekście stwierdzić 

można  jedynie,  że  samo  zarejestrowanie  spółki  o  tym  samym  członie  nazwy  w  pełnej 

firmie  podmiotu,  nie  musi  jeszcze  samo  w  sobie  świadczyć  o  przynależności  każdej  

z tych spółek do jednej grupy kapitałowej. 

Mając  powyższe  na  uwadze,  Izba  uznała,  że  tak  zakrojony  zarzut  nie  zasługiwał  

na uznanie. 

III. 

w odniesieniu do obu ww. wykonawców i złożonych przez nich ofert: 

Niejako  obok  powyższego,  Saur  zarzucał  również  Zamawiającemu,  że  wzywając  tak 

Ondeo  (pkt  11  wezwania),  jak  i  konsorcjum  Eneris  (pkt  5  wezwania),  do  złożenia 

wyjaśnień  i  uzupełnień  w  trybie  art.  26  ust.  3  i  4  ustawy  Pzp,  oczekiwał  od  obu 

wykonawców  również  uzupełnienia  informacji  dotyczących  obiektów  technologicznych, 

co  konsorcjum  Eneris  miało  uczynić  (str.  18  wyjaśnień),  a  Zamawiający  tego  

nie zakwestionował (str. 28 odwołania). 

W  kontekście  powyższych  twierdzeń,  w  ocenie  Izby,  koniecznym  było  rozstrzygnięcie  

o  roli,  jaką  Zamawiający  zgodnie  z  SIWZ  przypisał  składanym  przez  Wykonawców  

wraz  z  ofertami:  planowi  sytuacyjnemu  nowej  Oczyszczalni  ścieków  (pkt  9.6.5  IDW), 

opisowi  technologicznemu  nowej  Oczyszczalni  wraz  z  wykazem  głównych  urządzeń 

technologicznych  i  ogólnym  opisem  poszczególnych  obiektów  (pkt  9.6.6  IDW),  

a  także  schematowi  technologicznemu  oraz  profilowi  hydraulicznemu  planowanej 

Oczyszczalni  (pkt  9.6.7  IDW).  Analiza  zapisów  SIWZ,  jak  i  stanowiska  prezentowane 

przez  Zamawiającego  i  poszczególnych  Wykonawców,  pozwoliła  Izbie  przyjąć,  

ż

e Zamawiając w SIWZ nie sprecyzował w żaden bardziej szczegółowy sposób zakresu 

tych trzech dokumentów (wskazanych w pkt 9.6.5-7 IDW). W takim przypadku, co istotne 

było 

to 

oczywiste 

nawet 

dla 

Odwołującego 

w 

sprawie 

KIO 

zgodnie z prezentowanym przez niego stanowiskiem w toku rozprawy przed Izbą w dniu 

18  kwietnia  2016  r.,  nie  można  było  czynić  wykonawcy  zarzutu,  że  nie  zawarł  

w  którymkolwiek  z  tych  trzech  dokumentów  załączonych  do  oferty  jakiejkolwiek 

informacji  i  w  tym  kontekście  podnosić,  że  z  tego  powodu  treść  takiej  oferty  

nie  odpowiada  treści  SIWZ.  Co  w  tym  kontekście  równie  ważne,  to  zapisy  OPZ,  

a nie powołanych 3 dokumentów załączonych do oferty, miały być źródłem kształtującym 

zakres  obowiązków  wykonawcy  na  etapie  realizacji  zamówienia  –  tak  chociażby  

w  akapicie  3  pkt  1  i  dalej  w  pkt  2  lub  w  pkt  4.1  OPZ,  czy  też  we  Wzorze  Umowy  –  

w definicji „Oczyszczalni” (mającej zastosowanie dla całej SIWZ) lub w art. IV ust. 3 i 4 

oraz art. XII ust. 1 pkt 1) i 2), które w swej treści odsyłają do wymagań OPZ, pomijając 

przy  tym  treść  złożonych  przez  Wykonawcę  zgodnie  z  pkt  9.6.5-7  IDW  wraz  z  ofertą 

dokumentów. 

Biorąc  powyższe,  Izba  uznała,  że  pominięcie  w  treści  któregokolwiek  z  powołanych  

3  dokumentów  składanych  wraz  ofertą  zgodnie  z  pkt  9.6.5-7  IDW  zapisów,  

o  których  pisali  Odwołujący,  tak  w  sprawie  KIO  490/16,  jak  i  w  sprawie  KIO  491/16  

w  rozpoznawanym  przez  Izbę  zakresie  ich  odwołań,  nie  mogło  zostać  uznane  

za okoliczność świadczącą o tym, że tak złożona oferta nie odpowiada swą treścią treści 

SIWZ.  Skoro  w  SIWZ  nie  został  określony  minimalny  zakres  dla  każdego  

z  tych  dokumentów,  nie  można  było  tym  samym  uznać,  że  przedstawiony  

przez wykonawców którykolwiek z tych trzech dokumentów jest zbyt ubogi w informacje, 

a  jakiekolwiek  uzupełnianie  tych  dokumentów  nie  mogło  zostać  uznane  za  niezbędne 

dla  prawidłowego  określenia  minimalnej  treści  zobowiązania  wykonawcy  składającego 

ofertę. 

W 

kontekście 

twierdzeń 

Odwołującego 

w 

sprawie 

KIO 

zgodnie  z  którymi  Zamawiający  zbyt  późno  udostępnił  mu  do  wglądu  oferty  złożone 

przez  dwóch  pozostałych  wykonawców,  podczas  gdy  miał  obowiązek  uczynić  to  

w  sposób  niezwłoczny,  zauważenia  wymaga  to,  że  Odwołujący  nie  twierdził,  

aby  Zamawiający  przez  swą  ewentualną  opieszałość  uniemożliwił  mu  wniesienie 

odwołania.  Zgodnie  z  przepisem  §  5  ust.  5  Rozporządzenia  Prezesa  Rady  Ministrów  

z  dnia  26  października  2010  r.  w  sprawie  protokołu  postępowania  o  udzielenie 

zamówienia publicznego (Dz. U. z 2010 r. , Nr 223, poz. 1458) zamawiający udostępnia 

wnioskodawcy  protokół  lub  załączniki  niezwłocznie,  nie  później  jednak  niż  w  dniu 

przesłania  informacji  o  wyborze  oferty  najkorzystniejszej.  Jak  to  zauważyła  Izba  

w sprawie KIO 95/14 niezwłocznie „nie oznacza natychmiastowo, ale w takim terminie,  

w  jakim  dokonanie  tej  czynności  jest  obiektywnie  możliwe  w  normalnym  toku  prac 

komisji  przetargowej  i  kierownika  zamawiającego,  albowiem  pojęcie  «niezwłocznie»  

nie  oznacza  natychmiast.  Określenie  «niezwłocznie»  oznacza  termin  realny  mający  

na  względzie  okoliczności  danego  miejsca  i  czasu”.  Odwołujący,  we  wniesionym  

przez  siebie  odwołaniu,  oprócz  przywołania  faktu  udostępnienia  mu  do  wglądu 

dokumentacji postępowania nie w dniu 25 marca 2016 r., ale dopiero w dniu 29 marca 

2016  r.  nie  wskazał  na  żadne  okoliczności,  które  miałby  świadczyć  o  tym,  

ż

e  Zamawiający  nie  dokonał  wnioskowanej  przez  niego  czynności  niezwłocznie,  

tj.  w  terminie  realnym,  mającym  na  względzie  okoliczności  danego  miejsca  i  czasu.  

Nie uwzględnił on przy tym tej okoliczności, że na dni 27 i 28 marca 2016 r. były dniami 

ustawowo wolnymi od pracy, albowiem na te dni w roku 2016 przypadały święta Wielkiej 

Nocy (art. 1 pkt 1 lit. c) i d) ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy 

(t.j.  Dz.  U.  z  2015  r.  poz.  90).  Ponadto  ze  stanowiska  Saur  nie  wynika,  aby  z  powodu 

ewentualnego  uchybienia  przez  Zamawiającego  terminowi  wyznaczonemu  przepisami 

powołanego  rozporządzenia  na  udostępnienie  mu  akt,  poniósł,  czy  choćby  tylko  mógł 

ponieść  szkodę  –  Wykonawca  ten  zapoznał  się  bowiem  z  tymi  dokumentami,  

co do których Zamawiający podjął decyzję, że jest władny mu je do wglądu udostępnić,  

a  następnie,  w  oparciu  o  tak  udostępnione  mu  dokumenty  wniósł  on  rozpoznawane 

przez Izbę odwołanie w sprawie KIO 490/16. 

Postawione  przez  Odwołującego  w  sprawie  KIO  490/16  zarzuty  naruszenia  przez 

Zamawiającego  przepisów  art.  24  ust.  4,  art.  91  ust.  1  i  art.  7  ust  3  ustawy  Pzp  Izba 

uznała,  jako  takie,  których  słuszność  wynikać  miała  z  twierdzeń  o  zaniechaniu 

wykluczenia  poszczególnych  wykonawców,  czy  też  zaniechania  odrzucenia  złożonych 

przez  nich  ofert.  W  sytuacji,  gdy  te  pierwsze  zarzuty  się  nie  potwierdziły,  nie  mogły 

zasługiwać również na uznanie te, których zasadność miała z nich wynikać. 

KIO 491/16 

Izba rozpoznała zarzuty podnoszone przez konsorcjum Eneris w odniesieniu do wykonawcy 

Ondeo  i  złożonej  przez  niego  oferty  w  kolejności  zgodnej  z  systematyką  uzasadnienia 

wniesionego przez tego Wykonawcę odwołania, tym samym ustaliła i zważyła co następuje 

co do zarzutów podniesionych: 

1.  w kontekście warunku dysponowania osobami zdolnymi do realizacji zamówienia: 

Co  do  sposobu  rozumienia  opisu  warunku  dotyczącego  dysponowania  osobą  mającą 

pełnić  funkcję  kierownika  rozruchu  Izba  wypowiedziała  się  w  kontekście  zarzutów 

podnoszonych  wobec  oferty  Ondeo  przez  Odwołującego  w  sprawie  KIO  490/16.  

Stąd  też  sposób  ustalania  okresu  doświadczenia  zawodowego  przy  rozpoznawaniu 

zarzutów  postawionych  przez  konsorcjum  Eneris  Izba  przyjęła  zgodnie  z  argumentacją  

z pkt I.3 uzasadnienia rozstrzygnięcia Izby w sprawie odwołania KIO 490/16. 

Zasadnie  podnosił  Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16,  że  dwie  spośród  wykazanych 

przez Ondeo prac (w wykazie „Potencjał kadrowy” uzupełnionym w dniu 3 marca 2016 r. 

w odpowiedzi na wezwanie Zamawiającego) dotyczyły oczyszczalni ścieków o mniejszej 

niż wymagana w IDW liczbie RLM – odpowiednio w Getarii – 4 600 RLM i w Algemesa – 

21 320  RLM. W  istotnym  z  tego  punktu  widzenia  zapise  IDW  (pkt  7.2.2),  Zamawiający 

jako  wartość  minimalną  wskazał  bowiem  na  wielkość  40 000  RLM.  Izba  nie  podzieliła 

jednak  przekonania  wyrażonego  przez  Odwołującego  w  sprawie  KIO  491/16,  że  suma 

miesięcy  pozostałego  doświadczenia,  które  wykazano  w  powołanym  wykazie,  

nie wynosiła wymaganych 5 lat. 

W  tym  kontekście  Izba 

uznała, 

ż

e 

wyrażone 

przez 

konsorcjum 

Eneris  

w  pkt  I.4  odwołania,  na  jego  stronie  3,  wątpliwości  („nie  wydaje  się  możliwe”)  

co do faktycznego okresu doświadczenia nabytego w trakcie realizacji pracy wskazanej 

w  pozycji  2  wykazu  można  było  uznać  za  stanowcze  twierdzenie  zamknięte  w  zarzut, 

który  mógłby  zostać  przez  Izbę  rozpoznany  merytorycznie.  Odwołujący  snutych  

przez  siebie  przypuszczeń  nie  poparł  żadnymi  dowodami.  Mając  to  na  uwadze,  Izba, 

rozpoznając  odwołanie  w  granicach  zarzutów  w  nim  zawartych,  nie  znalazła  podstaw, 

aby  kwestionować  wykazane  w  pozycji  2  uzupełnionego  wykazu  „Potencjał  kadrowy” 

doświadczenie osoby wskazanej przez Ondeo do pełnienia funkcji kierownika rozruchu. 

Tym  samym,  uznając,  zgodnie  z  argumentacją  z  pkt  I.3  uzasadnienia  rozstrzygnięcia 

Izby  w  sprawie  odwołania  KIO  490/16,  że  konieczne  było  również  uwzględnienie 

wykazanego  dla  powołanej  osoby  doświadczenia  w  okresie  przypadającym  na  więcej  

niż  5  lat  przez  upływem  terminu  składania  ofert,  Izba,  na  podstawie  uzupełnionego  

przez  Ondego  wykazu  „Potencjał  kadrowy”,  ustaliła,  że  Ondeo  wykazało  w  powołanym 

wykazie  (przy  uwzględnieniu  tego  samego  sposobu  liczenia,  który  został 

zaprezentowany  przez  Odwołującego  w  sprawpie  KIO  490/16  –  konsorcjum  Eneris  

nie  kwestionowało  tego  sposobu,  nie  wskazywało  też  innego,  jak  bardziej  właściwego 

dla  tego  przypadku)  dla  wskazanej  przez  siebie  osoby  doświadczenie  zawodowe 

wynoszące co najmniej 76 miesięcy. 

Izba  nie  uwzględniła  przy  tym  informacji  zawartych  w  CV,  które  Ondeo  przedstawiło 

wraz z pismem z dnia 14 kwietnia 2016 r., albowiem przedstawienie przez powołanego 

wykonawcę  tego  dokumentu  stanowiło  próbę  obejścia  normy  prawnej  wynikającej  

z  przepisu  art.  26  ust.  3  ustawy  Pzp.  Zgodnie  z  powołanym  przepisem  wykonawca,  

który jest wezwany do uzupełnienia odpowiednich dokumentów lub oświadczeń, winien 

to  uczynić  w  terminie  na  to  wyznaczonym.  Pismem  z  dnia  23  lutego  2016  r. 

Zamawiający  wezwał  Ondeo  do  podania  dat  realizacji  i  określna  liczby  RLM  realizacji 

wskazanych  w  wykazie  „Potencjał  kadrowy”  albo  też,  alternatywnie  do  takiego 

uzupełnienia  powołanego  wykazu,  aby  jednoznacznie  wykazać,  że  wskazana  

przez  Ondeo  osoba  spełnia  wymagania  określone  przez  Zamawiającego.  Ondeo,  

w  odpowiedzi  na  tak  sformułowane  wezwanie,  przedstawiło  wykaz  uzupełniony,  

tak  i  o  daty  i  liczby  RLM,  jak  i  o  wskazanie  na  nowe,  dotychczas  nie  wykazywane 

realizacje.  W  takich  okolicznościach,  a  także  przy  uwzględnieniu  tego,  że  zgodnie  

z  przepisem  art.  26  ust.  2a  to  Zamawiającemu  wykonawcy  są  zobowiązani  wykazał 

spełnianie  warunków  udziału  w  postępowaniu,  Izba  uznała  za  niedopuszczalne  próby 

uzupełnienia  przez  Ondeo  w  toku  rozprawy  przed  Izbą  dokumentów  lub  oświadczeń 

składanych  w  toku  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  Zamawiającemu. 

Okoliczności  te  nie  były  jednak  istotne  dla  rozstrzygnięcia,  albowiem  już  

z  przedstawionego  Zamawiającemu  uzupełnionego  wykazu  „Potencjał  kadrowy” 

wynikało, że osoba wskazana przez Ondeo legitymuje się wymaganym doświadczeniem 

zawodowym  –  Izba  nie  znalazła  podstaw  do  tego,  aby  uznać  inaczej,  albowiem  

nie potwierdziły się zarzuty postawione przez konsorcjum Eneris. 

2.  w kontekście warunku posiadania wiedzy i doświadczenia: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  zauważył,  że  Ondeo  powołało  się  na  zasoby 

podmiotu trzeciego – LDEF i w tym kontekście podnosił, że wykonawca ten nie wskazał 

LDEF  jako  podwykonawcy,  co  przy  uwzględnieniu  treści  zobowiązania  podpisanego  

w imieniu LDEF świadczyć miało o tym, że Ondeo nie przewidziało faktycznego udziału 

w realizacji zamówienia podmiotu udostępniającego mu swoje zasoby. To z kolei miało 

decydować  o  tym,  że  Ondeo  nie  wykazało  realności  dysponowania  zasobami 

niezbędnymi do realizacji zamówienia. 

Izba uznała tak sformułowany zarzut za niezasadny, kierując się przy tym stanowiskiem 

wyrażonym  w  pkt  I.1  uzasadnienia  rozstrzygnięcia  Izby  w  sprawie  odwołania  KIO 

3.  w kontekście treści oferty złożonej przez Ondeo: 

1)  co do wydajności hydraulicznej: 

Odwołujący w sprawie KIO 491/16 twierdził, że Ondeo przyjmując w ofercie wartość 

ś

redniego  przepływu  na  poziomie  5200  m

/h  nie  spełniło  wymagań  określonych  

w  pkt  5.2.1  OPZ,  gdzie  wskazano  na  wartość  średniego  przepływu  dobowego  

na  poziomie  5250  m

/h,  którą  ponadto  należało  powiększyć  o  dodatkową  10% 

rezerwę.  Podobnie  podanie  wartości  maksymalnego  dobowego  przepływu  

Q

dmax

=10  900  m

/h,  zamiast  Q

dmax

=11  000  m

/h  również  świadczyć  miało  

o  niezgodności  treści  oferty  z  treścią  SIWZ.  Konsorcjum  Eneris  wskazywało  

w  kontekście  tego  zarzutu,  że  10%  rezerwę  należało  dodać  do  wielkości  podanych  

w kolumnie opisanej hasłem „obecnie” zawartej w pkt 3.5.3 OPZ. 

W ocenie Izby tak postawiony zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie. 

Jak  to  ustalono  na  potrzeby  rozpoznania  zarzutów,  o  których  mowa  

w  pkt  I.4.1)  uzasadnienia  rozstrzygnięcia  Izby  w  sprawie  odwołania  KIO  490/16 

Zamawiający w pkt 3.5 OPZ rozstrzygnął w sposób jednoznaczny, że w punkcie tym 

„opisano  Gwarancje  procesowe,  które  musi  osiągnąć  wybudowana  przez  Partnera 

Prywatnego  Oczyszczalnia”.  Wskazano  tam  również,  że:  „osiągnięcie  przez  nowo 

wybudowaną  Oczyszczalnię  procesowych  Parametrów  Gwarantowanych  należy  

do  obowiązków  Partnera  Prywatnego.  Gwarancje  procesowe  będą  sprawdzane 

dwuetapowo w  trakcie  Ruchu  Próbnego  oraz  w  trakcie  Próbnej  Eksploatacji”.  Nadto 

dalej,  w  pkt  3.5.3  OZP  wskazano  również,  że  „Wydajność  hydrauliczna  musi 

gwarantować,  że  przepływ  szczytowy  Qh

max

  może  przepływać  przez  Oczyszczalnię, 

przy  czym  wydajność  komór  biologicznych  musi  być  sprawdzona  przy  pracy 

wyłącznie  n-1  równoległych  ciągów.  (...)  Gwarantowane  parametry  przepływów  

przez oczyszczalnię i urządzenia: 

Przepływ 

Jednostka 

Obecnie 

Projektowe (*) 

Qd

ś

r

m

/d 

Qd

max

m

/d 

Qd

m

/d 

Qh

max

m

/h 

(*)  –Wartości  podane  w  kolumnie  »Projektowane«  uwzględniają  wymaganą  rezerwę  
na  przepływ.  W  ramach  testów  będą  sprawdzane  przepływy  docelowe,  tj.  powiększone  
o wymaganą rezerwę. 

Partner  prywatny  musi  spełnić  minimalne  wymogi  podane  powyżej  w  tabeli  i  przy 

projektowaniu 

i 

budowie 

Oczyszczalni 

uwzględnić 

wartości 

z 

kolumny 

»Projektowane(*)«.  Dopuszcza  się  zwiększenie  wartości  podanych  w  tabeli,  

o  ile  Partner  Prywatny  uzna  to  za  konieczne  ze  względów  technicznych  i 

technologicznych 

w 

celu 

zagwarantowania 

prawidłowego 

funkcjonowania 

Oczyszczalni, za co w pełni odpowiada Partner Prywatny.” 

W ocenie Izby to właśnie powołanym zapisem pkt 3.5.3 OPZ, nie zaś powoływanymi 

przez  Odwołującego  w  sprawie  KIO  491/16  pkt  5.2.1  i  5.2.5  OPZ,  Zamawiający 

ustanowił  minimalne  wymagania,  które  odnosić  się  miały  do  nowej  oczyszczalni. 

Zgodnie  z  pkt  3.5  to  ich  spełnienie,  jako  „gwarancji  procesowej”  zapewnić  musiał 

Wykonawca  i  zbudowana  przez  niego  oczyszczalnia.  W  pkt  3.5.3  OPZ  wprost 

wskazano, że „wartości podane w kolumnie »Projektowane« uwzględniają wymaganą 

rezerwę  na  przepływ”,  a  także,  ż  „Partner  prywatny  musi  spełnić  minimalne  wymogi 

podane  powyżej  w  tabeli  i  przy  projektowaniu  i  budowie  Oczyszczalni  uwzględnić 

wartości z kolumny »Projektowane(*)«.” Uwzględniając te zapisy Izba uznała prymat 

postanowień  zawartych  w  pkt  3.5.3  OPZ,  jako  tych,  których  spełnienie  będzie 

weryfikowane  na  etapie  odbiorów,  nad  zapisami  przywołanymi  przez  konsorcjum 

Eneris,  jako  tych,  z  którymi  niezgodna  miała  być  oferta  złożona  przez  Ondeo.  

W  świetle  wymagań  opisanych  w  pkt  3.5.3  OPZ,  zdaniem  Izby,  niezasadnym  było 

czynienie Ondeo zarzutów z tego, że uwzględniło ono w swojej ofercie, jak zauważył 

to  sam  Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16,  wartość  średniego  dziennego  przepływu 

(opisanego  symbolem  Qd

ś

r

)  na  poziomie  5 200  m

/d,  a  zatem  tej  wartości,  

która  podana  została  jako  minimalna  w  kolumnie  „Projektowane”  w  tabeli  zawartej  

w pkt 3.5.3 OPZ. 

Analogicznie  ocenić  należało  formułowane  przez  konsorcjum  Eneris  twierdzenia 

odnoszące  się  do  zaoferowanej  przez  Ondeo  wartości  w  parametrze  maksymalny 

dzienny  przepływ  (opisany  symbolem  Qd

max

).  Także  w  tym  przypadku,  powołany 

Wykonawca  przewidział  spełnienie  wartości  minimalnej  dla  tego  parametru,  

tj.  Qd

max

  =  10 900  m

/d  –  wielkość  tę  w  ofercie  Ondeo  potwierdził  sam  Odwołujący  

w sprawie KIO 491/16. 

Uwzględniając powyższe, tak zakrojony zarzut Izba uznała za niezasadny. 

2)  co do ładunków zanieczyszczeń: 

Zdaniem  Odwołującego  w  sprawie  KIO  491/16  do  wartości  podanych  w  tabeli 

zawartej  w  pkt  5.2.5.1  OZP  w  kolumnie  „obecnie”  należało  dodać  zgodnie  

z  zapisanym  tam  wymogiem  10%  rezerwę  dla  parametrów  „BZT5”  oraz  N

og

”,  

czego Ondeo nie przewidziało w swojej ofercie. Nadto dla wartości fosforu ogólnego 

(„P

og

”), w ocenie Odwołującego w sprawie KIO 491/16, uwzględnić należało również 

wyniki  z  badań,  które  stanowiły  załącznik  nr  6  do  OPZ  –  ostatecznie,  

po uwzględnieniu 10% rezerwy prawidłowa miała być wartość 97kg/d. 

W ocenie Izby tak postawione zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie. 

Zgodnie z powoływanym przez Odwołującego w sprawie KIO 491/16 pkt 5.2.5.1 OZP 

Zamawiający  postanowił,  że:  „Wymaga  się,  aby  nowa  Oczyszczalnia  była 

zaprojektowana i wybudowana tak, aby mogła oczyszczać ilość ładunków zawartych 

w ściekach dopływających do Oczyszczalni, których wartości podano w tabeli poniżej 

w  kolumnie  »Projektowe«,  a  które  uwzględniają  wymaganą  10-procentową  rezerwę. 

Ładunki obliczono na podstawie danych od września 2012 r. do czerwca 2014 r. 

Ładunki 

Obecnie 

Projektowe 

Jednostka 

ChZT 

kg/d 

BZT5 

kg/d 

Zawiesina 

kg/d 

N og 

kg/d 

P og 

kg/d 

Dopuszcza  się  zwiększenie  wartości  ładunków  podanych  w  tabeli,  o  ile  Partner 

Prywatny uzna to za konieczne ze względów technicznych i technologicznych w celu 

zagwarantowania  prawidłowego  funkcjonowania  Oczyszczalni,  za  co  w  pełni 

odpowiada Partner Prywatny.” 

Także  w  tym  przypadku  Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  nie  dostrzegł,  

ż

e  Zamawiający  w  powoływanym  przez  niego  zapisie  OPZ  jednoznacznie 

rozstrzygnął,  że  wartości  podane  w  zawartej  w  tym  punkcie  tabeli  w  kolumnie 

„Projektowe”,  uwzględniają  już  wymaganą  przez  Zamawiającego  10-procentową 

rezerwę.  Nadto  to  te  właśnie  wartości  miała  gwarantować  nowa  oczyszczalnia.  

Tym samym skoro Ondeo na 333 i 334 stronie swojej oferty podało  wartości równie 

tym,  które  zostały  wskazane  w  powołanej  kolumnie  „Projektowe”,  nie  można  mu 

czynić  zarzutu,  że  nie  zagwarantowało  w  tym  zakresie  minimalnych  wymagań 

określonych przez Zamawiającego. 

3)  co do pompowni dopływowej: 

Zdaniem  Odwołującego  w  sprawie  KIO  491/16  Ondeo,  przy  uwzględnieniu 

parametrów wydajności zaoferowanych przez tego wykonawcę pomp (210 m

/h), ich 

liczby (4) oraz wskazanej w SIWZ wielkości maksymalnego dopływu Q

hmax

=620 m

/h, 

zaoferowało  tylko  jedną  pompę  rezerwową,  gdy  w  pkt  5.2.6.6  OZP  wymagane  były 

minimum  dwie  pompy  rezerwowe.  Konsorcjum  Eneris  podnosiło  w  tym  kontekście,  

ż

e  zgodnie  z  powołanym  punktem  OPZ  wykonawca  w  sytuacji  krytycznej  miał 

zapewnić pracę wszystkich pomp zainstalowanych, w tym także dwóch rezerwowych, 

czego oferta Ondeo miała nie gwarantować. 

Izba  uznała  tak  sformułowany  zarzut  za  niezasadny,  kierując  się  przy  tym 

stanowiskiem  wyrażonym  w  pkt  I.4.1)  uzasadnienia  rozstrzygnięcia  Izby  w  sprawie 

odwołania KIO 490/16. 

4)  co do jakości osadu: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  twierdził,  że  Ondeo  nie  potwierdziło  wyraźnie,  

ż

e  poziom  suchej  masy  osadu  gwarantuje  przy  zachowaniu  opisanego  

w pkt 3.5.2 OZP wymogu maksymalnego zużycia polimerów, równego lub mniejszego 

od 10 kg substancji czynnej/Mg s.m.o. 

Izba  uznała  tak  sformułowany  zarzut  za  niezasadny,  kierując  się  przy  tym 

stanowiskiem  wyrażonym  w  pkt  III  uzasadnienia  rozstrzygnięcia  Izby  w  sprawie 

odwołania  KIO  490/16,  w  miejscu  w  którym  przesądzono,  że  Zamawiający  w  SIWZ 

nie  sprecyzował  zakresu  trzech  dokumentów,  wskazanych  w  pkt  9.6.5-7  IDW,  

które należało złożyć wraz z ofertą. W takim przypadku, co istotne było to oczywiste 

nawet  dla  Odwołującego  w  sprawie  KIO  491/16,  zgodnie  z  prezentowanym  

przez  niego  stanowiskiem  w  toku  rozprawy  przed  Izbą  w  dniu  18  kwietnia  2016  r.,  

nie  można  było  czynić  wykonawcy  zarzutu,  że  nie  zawarł  w  którymkolwiek  z  tych 

trzech dokumentów załączonych do oferty jakiejkolwiek informacji i w tym kontekście 

podnosić, że z tego powodu treść takiej oferty nie odpowiada treści SIWZ. 

Co  do  pkt  3.5.2  OPZ,  to  zgodnie  z  jego  treścią,  wykonawcy  mieli  zagwarantować 

parametry  odwodnionego  osadu  na  poziomie  min.  20%  (zawartości  procentowej 

suchej masy w osadzie po odwodnieniu) – co zostało uwzględnione w ofercie Ondeo 

–  przy  założeniu,  że  średnie  zużycie  polimerów  w  trakcie  trwania  testów  i  prób  jest 

równe  lub  mniejsze  od  10  kg  substancji  czynnej/Mg  s.m.o.  Nawet  jeśli,  w  ofercie 

Ondeo nie znalazło się wyraźne potwierdzenie takiego zakładanego poziomu zużycia 

polimerów  w  trakcie  trwania  testów,  to  z  uwagi  na  fakt,  że  nie  zapisano  w  SIWZ 

wyraźnego  obowiązku  dokonania  takiego  potwierdzenia,  nie  można  czynić  Ondeo 

zarzutu z braku takiego wyraźnego zapisu. 

Jak  wskazano  to  w  pkt  III  uzasadnienia  rozstrzygnięcia  Izby  w  sprawie  odwołania  

KIO  490/16,  skoro  w  SIWZ  nie  został  określony  minimalny  zakres  dla  każdego  

z  dokumentów,  o  których  mowa  w  pkt  9.6.5-7  IDW,  nie  można  było  tym  samym 

uznać, że przedstawiony przez wykonawców którykolwiek z tych trzech dokumentów 

jest zbyt ubogi w informacje, a jakiekolwiek uzupełnianie tych dokumentów nie mogło 

zostać  uznane  za  niezbędne  dla  prawidłowego  określenia  minimalnej  treści 

zobowiązania wykonawcy składającego ofertę. 

5)  co do składowania osadów: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  twierdził,  że  Ondeo  nie  potwierdziło  spełnienia  

w  swojej  ofercie  wymagania  opisanego  w  pkt  5.2.6.17  OPZ,  ponieważ  powierzchnia 

zaoferowanych  przez  Ondeo  boksów  nie  daje  możliwości  tworzenia  wewnątrz  nich 

pryzm,  ani  możliwości  utworzenia  właściwego  dostępu  do  tych  pryzm  oraz 

operowania osadem. 

Zgodnie  z  powołanym  punktem  „Teren  [placu  składowania  osadów  powinien  być] 

utwardzony  na  całej  powierzchni  (asfalt  lub  beton)  otoczony  z  trzech  stron  murkiem 

oporowym  o  wysokości  nie  mniejszej  niż  2,0  m.  Teren  ma  posiadać  odwodnienie 

podłączone  do  kanalizacji  wewnętrznej  lub  doprowadzenie  wód  bezpośrednio  

przed  kraty.  Minimalny  czas  przetrzymywania  osadu  wynosi  dwa  miesiące. 

Powierzchnia  powinna  być  ukształtowana  ze  spadkami  do  systemu  odwadniania. 

Osad  powinien  być  układany  w  hałdach  nie  wyższych  niż  2,5  metra.  

W  celu  umożliwienia  właściwego  dostępu  do  pryzm  i  operowania  osadem  należy 

zapewnić  odpowiednie  drogi  i  odstępy  miedzy  hałdami.  Plac  magazynowy  należy 

zlokalizować w pobliżu miejsca załadunku ciężarówek.” 

W  ocenie  Izby  rozwiązanie  zaoferowane  przez  Ondego  (5  ustawionych  szeregowo 

boksów  otoczonych  łącznie  wspólnym  murem  –  zgodnie  ze  stanowiskiem 

prezentowanym przez Zamawiającego, co nie było kwestionowane przez konsorcjum 

Eneris),  nie  może  zostać  uznane,  w  świetle  postawionych  przez  Odwołującego  

w  sprawie  KIO  491/16  zarzutów,  za  sprzeczne  z  powołanymi  zapisami  OPZ.  

W  OPZ  nie  został  zawarty  wyraźny  zakaz  układania  osadu  w  hałdach  zamkniętych  

w  poszczególnych  boksach.  W  kontekście  np.  akapitu  trzeciego  pkt  5.2.6.4  OPZ 

dostrzeżenia  wymagało  to,  że  jeśli  Zamawiający  wyraźnie  wyłączał  zastosowanie 

odmiennego  rozwiązania  niż  to,  które  opisane  zostało  w  OPZ,  dawał  temu  wyraźny 

wyraz w zapisach SIWZ. Taki wyraźny zakaz nie został wyrażony we wskazywanym 

przez  konsorcjum  Eneris  w  kontekście  rozpoznawanego  zarzutu  pkt  5.2.6.17  OPZ, 

stąd  brak  było  podstaw,  aby  przyjąć,  że  zaoferowane  przez  Ondeo  rozwiązanie  

nie  odpowiadało  wymaganiom  SIWZ.,  tj.  nie  zapewniało  przechowywania  osadu 

przez 

dwa 

miesiące 

w 

wysokich 

maksymalnie 

na 

m 

hałdach,  

do których zapewniony jest właściwy dostęp. 

6)  co do ścieków własnych: 

Z  oferty  złożonej  przez  Ondeo  miało  nie  wynikać,  aby  Wykonawca  ten  przewidział 

odprowadzenie ścieków własnych z pompowni wody surowej i budynku krat rzadkich 

do sieci kanalizacyjnej wewnętrznej ani do oddzielnego zbiornika ścieków  własnych. 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  przywoływał  w  tym  kontekście  treść  

pkt  5.2.6.4  OPZ,  którego  takie  rozwiązanie  miało  nie  spełniać.  Konsorcjum  Eneris 

przyznawało, że ścieki własne stanowią niewielką, znikomą ilość w stosunku do ilości 

ś

cieków  dopływających  z  miasta,  niemniej  jednak  podkreślało  jednoznaczność  tego 

wymagania.  Zarzucało  również  Ondeo,  że  nie  przewidziało  w  swojej  ofercie 

wymaganego w powołanym punkcie OPZ odcięcia za przepływomierzem. 

Izba  uznała  tak  sformułowany  zarzut  za  niezasadny,  kierując  się  przy  tym 

stanowiskiem  wyrażonym  w  pkt  III  uzasadnienia  rozstrzygnięcia  Izby  w  sprawie 

odwołania  KIO  490/16,  w  miejscu  w  którym  przesądzono,  że  Zamawiający  w  SIWZ 

nie  sprecyzował  zakresu  trzech  dokumentów,  wskazanych  w  pkt  9.6.5-7  IDW,  

które należało złożyć wraz z ofertą. W takim przypadku, co istotne było to oczywiste 

nawet  dla  Odwołującego  w  sprawie  KIO  491/16,  zgodnie  z  prezentowanym  

przez  niego  stanowiskiem  w  toku  rozprawy  przed  Izbą  w  dniu  18  kwietnia  2016  r.,  

nie  można  było  czynić  wykonawcy  zarzutu,  że  nie  zawarł  w  którymkolwiek  z  tych 

trzech dokumentów załączonych do oferty jakiejkolwiek informacji i w tym kontekście 

podnosić, że z tego powodu treść takiej oferty nie odpowiada treści SIWZ. 

Jak wskazano to w pkt III uzasadnienia rozstrzygnięcia Izby w sprawie odwołania KIO 

490/16,  skoro  w  SIWZ  nie  został  określony  minimalny  zakres  dla  każdego  

z  dokumentów,  o  których  mowa  w  pkt  9.6.5-7  IDW,  nie  można  było  tym  samym 

uznać, że przedstawiony przez wykonawców którykolwiek z tych trzech dokumentów 

jest zbyt ubogi w informacje, a jakiekolwiek uzupełnianie tych dokumentów nie mogło 

zostać  uznane  za  niezbędne  dla  prawidłowego  określenia  minimalnej  treści 

zobowiązania wykonawcy składającego ofertę. 

7)  co do ciągów technologicznych: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  w  toku  rozprawy  przed  Izbą,  w  dniu  20  kwietnia 

2016  r.,  oświadczył,  że  wycofuje  zarzut  postawiony  w  tym  zakresie,  stąd  też  Izba  

nie rozstrzygała o jego zasadności. 

8)  co do pomiaru na odpływie ścieków oczyszczonych: 

Zdaniem  Odwołującego  w  sprawie  KIO  491/16  Ondeo  zastosowało  nieskuteczny 

pomiar  –  z  przedstawionego  wraz  z  ofertą  profilu  hydraulicznego  miało  wynikać,  

ż

e  lokalizacja  przepływomierza  elektromagnetycznego  nie  gwarantowała  jego 

prawidłowej pracy. 

Izba  uznała  tak  sformułowany  zarzut  za  niezasadny,  kierując  się  przy  tym 

stanowiskiem  wyrażonym  w  pkt  III  uzasadnienia  rozstrzygnięcia  Izby  w  sprawie 

odwołania  KIO  490/16,  w  miejscu  w  którym  przesądzono,  że  Zamawiający  w  SIWZ 

nie  sprecyzował  zakresu  trzech  dokumentów,  wskazanych  w  pkt  9.6.5-7  IDW,  

które należało złożyć wraz z ofertą. W takim przypadku, co istotne było to oczywiste 

nawet  dla  Odwołującego  w  sprawie  KIO  491/16,  zgodnie  z  prezentowanym  

przez  niego  stanowiskiem  w  toku  rozprawy  przed  Izbą  w  dniu  18  kwietnia  2016  r.,  

nie  można  było  czynić  wykonawcy  zarzutu,  że  nie  zawarł  w  którymkolwiek  z  tych 

trzech dokumentów załączonych do oferty jakiejkolwiek informacji i w tym kontekście 

podnosić, że z tego powodu treść takiej oferty nie odpowiada treści SIWZ. 

Zgodnie  z  powoływanym  przez  konsorcjum  Eneris  w  kontekście  tego  zarzutu  

pkt  5.2.6.20  OPZ:  „Łączny  pomiar  przepływu  ścieków  oczyszczonych  należy 

zrealizować  z  wykorzystaniem  zwężki  Venturiego/zwężki  Parshala  przepływomierzy 

magnetycznych  (posiadające  stosowne  certyfikaty).  Punkt  pomiaru  należy 

zlokalizować na terenie Oczyszczalni. Odczyt ma być lokalny z przesyłem danych on- 

-line  do  centralnej  dyspozytorni.”  Z  zapisu  tego  nie  wynika,  aby  Zamawiający 

wymagał,  żeby  przewidziany  przez  wykonawcę  przepływomierz  magnetyczny  został 

w określony sposób wrysowany w poszczególne rysunki prezentowane wraz z ofertą. 

Nie  było  sporne  między  Stronami  to,  że  Ondeo  przewidziało  wymagany  w  OPZ 

przepływomierz  magnetyczny,  ani  też  to,  że  punkt  pomiaru  został  zlokalizowany  

na  terenie  oczyszczalni.  Innych  wyraźnych  wymogów  w  tym  zakresie  określonych  

w SIWZ Odwołujący w sprawie KIO 491/16 nie przytoczył. 

Jak  wskazano  to  w  pkt  III  uzasadnienia  rozstrzygnięcia  Izby  w  sprawie  odwołania  

KIO  490/16,  skoro  w  SIWZ  nie  został  określony  minimalny  zakres  dla  każdego  

z  dokumentów,  o  których  mowa  w  pkt  9.6.5-7  IDW,  nie  można  było  tym  samym 

uznać, że przedstawiony przez wykonawców którykolwiek z tych trzech dokumentów 

jest zbyt ubogi w informacje, a jakiekolwiek uzupełnianie tych dokumentów nie mogło 

zostać  uznane  za  niezbędne  dla  prawidłowego  określenia  minimalnej  treści 

zobowiązania wykonawcy składającego ofertę. 

9)  co do systemu dezodoryzacji: 

Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  odwołując  się  do  treści  pkt  4.1  OPZ  i 

przywołanych  tam  zasad  najlepszej  wiedzy  inżynierskiej  twierdził,  że  zaoferowany 

przez  Ondeo  system  dezodoryzacji  nie  spełniał  szeregu  wymagań  co  do  odcieków  

ze skruberów. 

Izba  uznała  tak  sformułowany  zarzut  za  niezasadny,  kierując  się  przy  tym 

stanowiskiem  wyrażonym  w  pkt  III  uzasadnienia  rozstrzygnięcia  Izby  w  sprawie 

odwołania  KIO  490/16,  w  miejscu  w  którym  przesądzono,  że  Zamawiający  w  SIWZ 

nie  sprecyzował  zakresu  trzech  dokumentów,  wskazanych  w  pkt  9.6.5-7  IDW,  

które należało złożyć wraz z ofertą. W takim przypadku, co istotne było to oczywiste 

nawet  dla  Odwołującego  w  sprawie  KIO  491/16,  zgodnie  z  prezentowanym  

przez  niego  stanowiskiem  w  toku  rozprawy  przed  Izbą  w  dniu  18  kwietnia  2016  r.,  

nie  można  było  czynić  wykonawcy  zarzutu,  że  nie  zawarł  w  którymkolwiek  z  tych 

trzech dokumentów załączonych do oferty jakiejkolwiek informacji i w tym kontekście 

podnosić, że z tego powodu treść takiej oferty nie odpowiada treści SIWZ. 

Co  do  pkt  4.1  OPZ,  to  odnosi  on  pojęcie  „najlepszych  zasad  wiedzy  inżynierskiej”  

do  dokumentacji  projektowej,  którą Wykonawcy  mieli  opracować  na  etapie  realizacji 

zamówienia.  Co  istotne,  wszystkie  wymogi  co  do  poszczególnych  rozwiązań,  

o  których  wspominał  Odwołujący  w  sprawie  KIO  491/16  w  tym  punkcie  odwołania, 

wywodził je z powołanych „najlepszych zasad wiedzy inżynierskiej”, nie odwołując się 

przy tym do konkretnych zapisów OPZ. 

Jak  wskazano  to  w  pkt  III  uzasadnienia  rozstrzygnięcia  Izby  w  sprawie  odwołania  

KIO  490/16,  skoro  w  SIWZ  nie  został  określony  minimalny  zakres  dla  każdego  

z  dokumentów,  o  których  mowa  w  pkt  9.6.5-7  IDW,  nie  można  było  tym  samym 

uznać, że przedstawiony przez wykonawców którykolwiek z tych trzech dokumentów 

jest zbyt ubogi w informacje, a jakiekolwiek uzupełnianie tych dokumentów nie mogło 

zostać  uznane  za  niezbędne  dla  prawidłowego  określenia  minimalnej  treści 

zobowiązania wykonawcy składającego ofertę. 

Uwzględniając  tak  poczynione  ustalenia  i  dokonane  rozstrzygnięcia,  Izba,  działając  

na podstawie art. 192 ust. 1 ustawy Pzp, orzekła jak w sentencji. 

O  kosztach  postępowania  odwoławczego  orzeczono  na  podstawie  art.  192  ust.  9  

i  10  ustawy  Pzp,  stosownie  do  wyniku  postępowania,  oraz  w  oparciu  o  przepisy 

rozporządzenia  Prezesa  Rady  Ministrów  z  dnia  15  marca  2010  r.  w  sprawie  wysokości  

i  sposobu  pobierania  wpisu  od  odwołania  oraz  rodzajów  kosztów  w  postępowaniu 

odwoławczym i sposobu ich rozliczania (Dz. U. Nr 41, poz. 238). Izba wzięła w szczególności 

pod  uwagę  przepis  §  3  pkt  2)  powołanego  rozporządzenia,  zgodnie  z  którym  uzasadnione 

koszty  strony  postępowania  odwoławczego  ustala  się  na  podstawie  rachunków 

przedłożonych do akt sprawy. 

Uwzględniając  to,  że  Saur  oraz  konsorcujm  Eneris,  którzy  niezależnie  od  siebie  wnieśli 

sprzeciw w sprawie KIO 483/16, przedłożyli odpowiednie rachunki, Izba uwzględniła, zgodnie 

z  §  5  ust.  3  pkt  2)  powołanego  rozporządzenia  wniosek  każdego  z  tych  wykonawców  

o  obciążenie  Odwołującego  w  tej  sprawie  poniesionymi  przez  tych  wykonawców  kosztami 

wynagrodzenia  pełnomocnika,  uwzględniając  przy  tym  to,  że  zgodnie  z  §  3  pkt  2) 

lit. b) powołanego rozporządzenia wynagrodzenie pełnomocnika nie może przekroczyć kwoty 

3600 zł. 

Mając  na  uwadze  fakt,  iż  Zamawiający  w  sprawach  KIO  490/16  i  491/16  przedłożył 

odpowiednie  rachunki,  Izba  uwzględniła,  zgodnie  z  §  5  ust.  3  pkt  1)  powołanego 

rozporządzenia  wniosek  o  obciążenie  Odwołujących  w  każdej  z  tych  spraw  poniesionymi 

przez  Zamawiającego  kosztami  wynagrodzenia  pełnomocnika,  uwzględniając  przy  tym  to,  

ż

e  zgodnie  z  §  3  pkt  2)  lit.  b)  powołanego  rozporządzenia  w  każdej  z  tych  spraw 

wynagrodzenie pełnomocnika nie może przekroczyć kwoty 3600 zł. 

Izba  nie  uwzględniła  zgłoszonego  przez  Ondeo  wniosku  o  zasądzenie  na  jego  rzecz 

poniesionych  przez  niego  kosztów  wynagrodzenia  pełnomocnika  w  sprawach  KIO  490/16  i 

KIO 

w 

których 

to 

sprawach 

Wykonawca 

ten 

był 

Przystępującym.  

Jedynym przypadkiem, w którym Izba władna jest zasądzić na rzecz Przystępującego koszty 

przez niego poniesione w postępowaniu odwoławczym, jest zgodnie z przepisem § 5 ust. 3 

pkt  2)  powołanego  rozporządzenia  sytuacja,  gdy  Izba  oddali  lub  odrzuci  odwołanie,  

a uczestnik postępowania odwoławczego, który przystąpił po stronie zamawiającego, wniósł 

sprzeciw wobec uwzględnienia w całości zarzutów przedstawionych w odwołaniu. W żadnej 

z tych dwóch spraw Ondeo nie było wnoszącym sprzeciw wykonawcą. 

Niezależnie  od  powyższego  dostrzeżenia  wymagało  to,  że  zgodnie  z  §  1  ust.  1  

pkt  2)  powołanego  rozporządzenia  wysokość  wpisu  od  odwołania  wnoszonego  

w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego na usługi, którego wartość jest równa 

lub przekracza kwoty określone w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy 

Prawo  zamówień  publicznych,  od  których  jest  uzależniony  obowiązek  przekazywania 

Urzędowi  Oficjalnych  Publikacji  Wspólnot  Europejskich  ogłoszeń  o  zamówieniach  

na dostawy lub usługi wynosi 15 000 zł. Jak to już wskazano, zgodnie z informacją przesłaną 

Prezesowi  Izby  przez  Zamawiającego  w  piśmie  z  dnia  6  kwietnia  2016  r.,  ustalona  

przez  Zamawiającego  wartość  zamówienia,  przekraczała  kwoty  określone  w  przepisach 

wydanych  na  podstawie  art.  11  ust.  8  ustawy  Pzp  –  informacja  ta  znajduje  również 

potwierdzenie  w  pkt  2.2  pisemnego  protokołu  postępowania  oraz  w  piśmie  zawierającym 

opis  sposobu  ustalenia  wartości  zamówienia  z  dnia  15  września  2015  r.  Okoliczność,  

ż

e  do  udzielanego  przez  Zamawiającego  zamówienia,  zgodnie  z  informacją  zawartą  

w  opublikowanym  w  Dzienniku  Urzędowym  Unii  Europejskiej  ogłoszeniu  o  zamówieniu, 

należy  stosować  przepisy  dotyczące  usług,  nie  była  w  postępowaniu  odwoławczym 

kwestionowana. 

Tym samym Odwołujący w sprawie KIO 491/16 wnosząc odwołanie zobowiązany był wnieść 

wpis w powołanej kwocie 15 000 zł, podczas gdy wniósł z tego tytułu kwotę 20 000 zł. 

Biorąc powyższe pod uwagę Izba nakazała zwrot z rachunku bankowego Urzędu Zamówień 

Publicznych na rzecz konsorcjum Eneris kwoty 5 000 zł nadpłaconej z tytułu wpisu. 

Przewodniczący:      …………………………… 

Członkowie:     

…………………………… 

……………………………