KIO 2988/20 WYROK dnia 02 grudnia 2020 r.

Sygn. akt: KIO 2988/20 

WYROK 

z dnia 02 grudnia 2020  r. 

Krajowa Izba Odwoławcza   -   w składzie: 

Przewodniczący:      Emil Kawa 

Członkowie:   

Emilia Garbala 

Magdalena Grabarczyk 

Protokolant:            

Piotr Cegłowski 

po  rozpoznaniu  na  rozprawie  w  d

niu  02  grudnia  2020  roku  w  Warszawie,  odwołania 

wniesionego do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej w dniu 16.11.2020 r. przez wykonawcę 

IVIA S.A., Al. Roździeńskiego 91, 40-203 Katowice, w postępowaniu prowadzonym przez 

Skarb Państwa - Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, ul. Wronia 53, 00-874 

Warszawa, 

przy  udziale wykonawcy  wspólnie ubiegającego się o  udzielenie zamówienia  Konsorcjum: 

MPRB Sp. z o.o., Mosty Kraków S.A., MP INFRA Sp. z o.o., ul. Jana Dekerta 18, 30-703 

Kraków,  zgłaszającego  przystąpienie  do  postępowania  odwoławczego  po  stronie 

zamawiającego. 

                                                          orzeka 

uwzględnia  odwołanie  i  nakazuje  zamawiającemu  unieważnienie  czynności  wyboru 

najkorzystniejszej  oferty,  unieważnienia  czynności  odrzucenia  oferty  odwołującego  oraz 

nakazuje ponowną ocenę i badanie ofert. 

Kosztami  postępowania  obciąża  zamawiającego  -  Skarb  Państwa  -  Generalny 

Dyrektor  Dróg  Krajowych  i  Autostrad,  ul.  Wronia  53,  00-874  Warszawa  i  zalicza  w  poczet 

kosztów  postepowania  kwotę  15  000,00  (piętnaście  tysięcy)  złotych  uiszczonych  przez 

odwołującego tytułem wpisu od odwołania. 

Zasądza od zamawiającego na rzecz odwołującego IVIA S.A., Al. Roździeńskiego 91, 

203  Katowice,  kwotę  18  600,00  (osiemnaście  tysięcy  sześćset)  złotych  tytułem  zwrotu 

kwoty uiszczonego wpisu od odwołania oraz zwrotu kosztu wynagrodzenia pełnomocnika. 

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku, na podstawie art. 192 ust. 9 i 10 

ustawy  Pzp,  oraz  w  oparciu  o  przepisy  §  3  pkt.1a)  i  2b)  rozporządzenia  Prezesa  Rady 

Ministrów  z  dnia  15  marca  2010  roku  w  sprawie  wysokości  i  sposobu  pobierania  wpisu  od 

odwołania  oraz  rodzajów  kosztów  w  postępowaniu  odwoławczym  i  sposobu  ich  rozliczania 

(Dz. U. z 2018 r. poz. 972)   

Przewodniczący ………………… 

Członkowie:        …………………. 

…………………..

Sygn. KIO 2988/20 

                                                         UZASADNIENIE 

Skarb  Państwa  -  Generalny  Dyrektor  Dróg  Krajowych  i  Autostrad,  ul.  Wronia  53,  00-874 

Warszawa

,  zwany  dalej  „zamawiającym”  prowadzi  postepowanie  o  udzielenie  zamówienia 

publicznego, którego przedmiotem jest opracowanie kompleksowej dokumentacji projektowej 

wraz  z  uzyskaniem  decyzji  administracyjnych  i  sprawowaniem  nadzoru  autorskiego  dla 

rozbudowy  drogi  krajowej  nr  28  na  odcinku  Nowy  Sącz  -  Ropa  oraz  na  odcinku  Ropa  - 

granica  województwa  w  zakresie  Części  1  i  2.  Postępowanie  prowadzone  jest  w  trybie 

przetargu nieograniczonego, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - prawo 

zamówień  publicznych  (Pzp).  Ogłoszenie  o  zamówieniu  opublikowane  zostało  w  Dzienniku 

Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 21 sierpnia 2020 r. pod numerem 2020/S 162-393794. 

Zamawiający  w  punkcie  16  Specyfikacji  Istotnych  Warunków  Zamówienia  („SIWZ") 

postawił  wymagania  odnoszące  się  do  składanych  przez  wykonawców  dokumentów 

stanowiących  wadium.  W  punkcie  16.3  SIWZ  Zamawiający  wskazał,  że  w  przypadku 

wniesienia  wadium  w  formie gwarancji  lub  poręczenia,  koniecznym  jest,  aby  gwarancja lub 

poręczenie  obejmowały  odpowiedzialność  za  wszystkie  przypadki  powodujące  utratę 

wadium przez Wykonawcę, określone w art. 46 ust. 4a i 5 ustawy Pzp. Zamawiający wskazał 

przy  tym,  że  gwarancja  lub  poręczenie  musi  zawierać  w  swojej  treści  nieodwołalne  i 

bezwarunkowe  zobowiązanie  wystawcy  dokumentu  do  zapłaty  na  rzecz  zamawiającego 

kwoty wadium płatne na pierwsze pisemne żądanie zamawiającego. W ślad za powyższym 

o

dwołujący do swojej oferty dołączył wadium w postaci poręczenia udzielonego przez Śląski 

Regionalny  Fundusz  Poręczeniowy  Sp.  z  o.o.  („ŚRFP")  z  dnia  23  września  2020  r. 

(„Poręczenie”).  

Zamawiający pismem z dnia 5 listopada 2020 r. poinformował wykonawcę IVIA S.A., 

Al.  Roździeńskiego  91,  40-203  Katowice,  zwanego  dalej  „odwołującym”  o  odrzuceniu  jego 

oferty  na  podstawie  art.  89  ust.  1  pkt  7b)  Pzp,  podnosząc,  że  wadium  wniesione  przez 

o

dwołującego  zostało  wniesione  w  sposób  nieprawidłowy  i  nie  gwarantuje  zamawiającemu 

bezwarunkowej  i  natychmiastowej  wypłaty  kwoty  wadium,  co  świadczy  o  nieprawidłowości 

tego  dokumentu  (z  uwagi  na  rzekomą  subsydiarność  odpowiedzialności  poręczyciela  w 

stosunku  do  odpowiedzialności  wykonawcy).  Uzasadniając  swoje  stanowisko  zamawiający 

przywołał orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej (dalej ;,KIO”, „Izba") z dnia 16 października 

2020  r.,  w  połączonych  sprawach  KIO  2338/20,  KIO  2387/20.  W  sprawie  tej  Izba 

rozpatrywała odwołanie wniesione przez odwołującego od decyzji innego zamawiającego w 

innym  postępowaniu  o  udzielenie  zamówienia  publicznego.  Podstawą  dla  wydania  wyroku 

był  jednak  analogiczny  stan  faktyczny,  w  którym  oferta  odwołującego  została  odrzucona  z 

uwagi na rzekomą wadliwość złożonego poręczenia. 

W 

treści  Poręczenia  znalazło  się  m.  in.  postanowienie:  „Odpowiedzialność 

Poręczyciela  z  tytułu  udzielonego  poręczenia  obejmuje  spłatę  100%  aktualnego  i 

wymagalnego  zobowiązania  Zobowiązanego  wobec  Zamawiającego  do  zapłaty  wadium  na 

wypadek, gdyby Zobowiązany nie wykonał tego zobowiązania w terminie” (§ 3 ust. 1). Z kolei 

§ 4 ust. 1 Poręczenia brzmi: „poręczyciel dokona wypłaty wadium na rzecz Zamawiającego 

tytułem udzielonego nieodwołalnego poręczenia bezwarunkowo i na pierwsze żądanie, jeżeli 

zostanie ono zg

łoszone przez Zamawiającego w terminie, o którym mowa w § 3”. 

Odwołujący  zauważył,  że  dokument  wadialny,  niezależnie  od  tego,  z  jaką  formą 

wadium  mamy  do  czynienia  (gwarancja  bankowa,  ubezpieczeniowa  czy  poręczenie), 

podlega  procesowi  wykładni  właściwej  dla  oświadczeń  woli.  Powyższe  generuje 

jednocześnie  obowiązek  przeprowadzenia  tej  wykładni  w  sposób  należyty,  tj.  zgodny  z 

przyjętymi regułami oświadczeń woli. W tym zakresie wskazał na wyrok KIO z dnia 10 maja 

2011r., gdzie Izba wskaz

ała, że: „Odkodowanie sensu gwarancji ubezpieczeniowej nie może 

opierać  się wyłącznie na  jej  literalnym  brzmieniu,  a konieczne  jest  odwołanie się do  metod 

wykładni  oświadczeń  woli”.  Powyższe znajduje ponadto  potwierdzenie chociażby  w  wyroku 

KIO 632/173, KIO 235/13

. Podał, że przy interpretacji poszczególnych wyrażeń składających 

się  na  oświadczenie  woli  złożone  w  formie  pisemnej  należy  uwzględnić  kontekst  i  związki 

treściowe,  występujące  pomiędzy  zawartymi  w  tekście  postanowieniami  oraz  cel 

oświadczenia, jak również okoliczności jego złożenia. Ze względu na treść art. 65 § 2 kc w 

umowach należy w pierwszej kolejności badać zamiar stron i cel umowy, a dopiero w dalszej 

kolejności  opierać  się  na  jej  dosłownym  brzmieniu.  Możliwa  jest  więc  sytuacja,  w  której 

właściwy  sens  czynności  prawnej  będzie  odbiegał  od  jej  jasnego  znaczenia  ustalonego  w 

świetle  reguł  językowych.  W  konsekwencji  nie  można  poprzestać  na  wykładni  językowej 

treści oświadczeń woli ujętych w umowie nawet, jeżeli jej wynik jest jednoznaczny. 

Odnosząc  się  do  samej  czynności  zamawiającego  o  odrzuceniu  oferty  podniósł,  że 

z

amawiający  odrzucił  ofertę  odwołującego  z  uwagi  na  rzekome  ograniczenia  w  treści 

wadium,  które  miało  ograniczać  zamawiającemu  wypłatę  kwoty  wadium.  Zamawiający 

dopat

ruje  się  takiego  ograniczenia  w  §  3  ust  1  Poręczenia,  które  stanowić  ma  rzekomo  o 

jego  subsydiarnym  charakterze.  Poręczyciel  bowiem  wskazał  w  treści  swojego 

oświadczenia, że „Odpowiedzialność Poręczyciela z tytułu udzielonego poręczenia obejmuje 

spłatę  100%  aktualnego  i  wymagalnego  zobowiązania  Zobowiązanego  wobec 

Zamawiającego  do  zapłaty  wadium  na  wypadek,  gdyby  Zobowiązany  nie  wykonał  tego 

zobowiązania  w  terminie."  W  ocenie  Zamawiającego  użycie  słów  „na  wypadek" 

determinowało uznaniem, że Poręczenie to nie jest bezwarunkowe. Podstawowe uchybienie, 

którego  dopuścił  się  zamawiający,  zdaniem  odwołującego,  związane  jest  z  zaniechaniem 

analizy 

Poręczenia  przez  pryzmat  pełnej  treści  tegoż  dokumentu.  Pomija  on  bowiem,  że 

wnioskom,  które  wyprowadził  z  postanowienia  §  3  ust.  1  przeczy  całkowicie  jednoznaczne 

postanowienie  §  4  ust.  1  Poręczenia.  §  4  ust.  1  Poręczenia  ma  następujące  brzmienie: 

„Poręczyciel  dokona  wypłaty  wadium  na  rzecz  Zamawiającego  tytułem  udzielonego 

nieodwołalnego  poręczenia  bezwarunkowo  i  na  pierwsze  żądanie,  jeżeli  zostanie  ono 

zgłoszone przez Zamawiającego w terminie, o którym mowa w § 3.” Już zatem prawidłowa 

analiza tej treści wadium pozwoliłaby zamawiającemu dojść do wniosku, że dokument ten w 

pełni  zabezpiecza  jego  prawo  do  ewentualnej  wypłaty  żądanej  kwoty,  a  przy  tym  spełnia 

wy

magania  określone  w  SIWZ.  Mimo  to,  zamawiający  zdecydował  się  na  wyrywkową 

interpretację Poręczenia obarczając przy tym odwołującego najdotkliwszą sankcją, jaką jest 

odrzucenie jego oferty. S

formułowanie użyte w § 4 ust. 1 Poręczenia („bezwarunkowo") ma 

ch

arakter jednoznaczny i zrozumiały. „Bezwarunkowość” tej instytucji jest pomiędzy stronami 

niniejszego spor

u okolicznością bezstronną. Odwołujący w żaden sposób nie kwestionuje, iż 

celem  przedkładanego  zamawiającemu  wadium  jest  zaspokojenie  jego  roszczenia  po 

spełnieniu  jednej  z  przesłanek,  o  których  mowa  w  art.  46  ust.  4a  i  ust.  5  Pzp. 

„Bezwarunkowość"  ta  oznacza  więc,  że  wadium  „uruchamiane”  jest  niejako  automatycznie 

po  ziszczeniu  się  jednej  z  przesłanek  wymienionych  w  tych  przepisach.  Bez  znaczenia  dla 

t

ego  automatyzmu  jest  konieczność  przedstawienia  gwarantowi  czy  poręczycielowi 

odpowiedniego  wniosku.  Wymóg  ten  nie  przeczy  regule  „bezwarunkowości",  jest  bowiem 

jedynie konsekwencją formy złożonego wadium. 

Odnosząc się do powyższych stwierdzeń, zauważył, iż zamawiający zupełnie pomija, 

że skorzystanie przez instytucję zamawiającą z prawa do zatrzymania wadium każdorazowo 

powiązane jest z powstaniem roszczenia regresowego, jakie przysługuje wystawcy  wadium 

względem wykonawcy, którego działanie spowodowało konieczność wypłaty przez wystawcę 

świadczenia wadialnego. Jednakże sama realizacja roszczenia regresowego, w tym warunki 

jego  wyegzekwowania  nie  dotyczą  relacji  na  linii  wystawca  gwarancji  -  zamawiający. 

Analizowane  zdanie  z  §  3  ust.  1  Poręczenia  jest  niczym  innym,  jak  właśnie  emanacją 

stosunków  pomiędzy  poręczycielem  a  Odwołującym.  Sformułowanie  zawarte  w  umowie 

poręczenia w brzmieniu „na wypadek, gdyby Zobowiązany nie wykonał tego zobowiązania w 

terminie”  należy  odczytywać  jedynie  przez  pryzmat  relacji  ŚRFP  -  Odwołujący.  W  żaden 

sposób nie neguje ono bezwarunkowego charakteru udzielonego poręczenia. Za szczególnie 

istotne uznać należy, że wypłata świadczenia przez ŚRFP nie jest jednak w żaden sposób 

uzależniona od wywiązania się przez wykonawcę z jakiegokolwiek świadczenia.  

Odnosząc  się  do  wskazanej  podstawy  odrzucenia  jego  oferty  podniósł,  że  w  celu 

wykazania,  iż  zobowiązanie  ŚRFP  nie  ma  charakteru  subsydiarnego,  Odwołujący  posłuży 

się  przykładem  subsydiarności  z  ustawy  z  dnia  15  września  2000  r.  kodeks  spółek 

handlowych („ksh”), Otóż, jak wynika z art. 31 § 1 ksh (przepis dotyczący odpowiedzialności 

wspólników  na  etapie  egzekucji)  „Wierzyciel  spółki  może  prowadzić  egzekucję  z  majątku 

wspólnika  w  przypadku,  gdy  egzekucja  z  majątku  spółki  okaże  się  bezskuteczna 

(subsydiarna odpowiedzialność wspólnika)”. Bezsporne jest zatem, że w przypadku instytucji 

opisanej  w  tym  przepisie  rzeczywiście  mamy  do  czynienia  z  subsydiarnością,  która  odnosi 

się do możliwości przeprowadzenie egzekucji z majątku wspólnika. Otóż taka egzekucja jest 

możliwa,  jednakże  jedynie  w  przypadku,  gdy  egzekucja  z  majątku  spółki  okaże  się 

bezskuteczna. Odpowiedzialność ta zrodzić się może bowiem dopiero wtedy, gdy spełniony 

zostanie  dodatkowy  warunek,  jakim  jest  brak  możliwości  przeprowadzenia  egzekucji  z 

majątku  spółki.  Odpowiedzialność  wspólnika  bez  wątpienia  jest  więc  odpowiedzialnością 

warunkową,  co  czyni  ją  jednocześnie  odpowiedzialnością  subsydiarną.  Porównanie 

natomiast treści § 3 ust. 1 Poręczenia do powyższego przepisu ksh, pozwala na bezsporne 

uznanie,  że  odpowiedzialność  ŚRFP  nie  ma  charakteru  subsydiarnego.  Otóż  wypłata 

świadczenia, o którym mowa w Poręczeniu, nie jest uzależniona od spełnienia dodatkowego 

warunku.  Oznacza  to,  że  odpowiedzialność  ŚRFP  powstaje  niezależnie  od  czynności 

wykonawcy.   

O  wadliwości  stanowiska  zamawiającego,  zgodnie  z  którym  Poręczenie  ma 

charakter  warunkowy,  dobitnie  świadczy  treść  §  4  ust.  2  Poręczenia,  zgodnie  z  którym 

„Poręczyciel  wypłaca  na  rzecz  Zamawiającego  środki  stanowiące  przedmiot  udzielonego 

poręczenia niezwłocznie po dniu otrzymania wezwania do zapłaty wadium, nie później niż w 

terminie  oznaczonym  przez  Zamawiającego  w  SIWZ  bądź  w  inny  sposób”.  A  zatem,  jak 

wynika  z  przywołanego  postanowienia,  ŚRFP  zobligowany  jest  do  wywiązania  się  z 

obowiązku świadczenia na rzecz Zamawiającego niezwłocznie. W przypadku natomiast, gdy 

Zamawiający  wyznaczył  stosowany  termin  w  tym  zakresie,  to  wypłacenie  środków  musi 

bezwzględnie  nastąpić  w  tym  terminie.  Z  tego  postanowienia  wynika  bezsprzecznie,  że  to 

z

amawiający  ma  pełną  władzę  i  kontrolę  nad  przebiegiem  procedury  zmierzającej  do 

uzyskania środków. 

Odnosząc się do treści gwarancji podkreślił, że ŚRFP posługuje się identycznym jak 

złożone  w  Postępowaniu  wzorcem  poręczenia  od  wielu  lat.  Odwołujący  nie  zamierza 

przek

onywać, iż fakt akceptowania podobnych poręczeń w innych postępowaniach ma mieć 

decydujące znaczenie dla niniejszej sprawy, wszak powielanie wadliwości (błędu) wcale nie 

oznacza,  że  błąd  nie  istnieje.  Najważniejsze  jest  natomiast  ustalenie,  czy  ta  wadliwość 

faktycznie  ma  miejsce.  Otóż  odpowiedzi  na  pytanie  o  to,  czy  rzeczywiście  (jak  chce  tego 

z

amawiający  oraz  Izba  w  Wyroku)  mamy  do  czynienia  ze  zobowiązaniem  subsydiarnym 

należy  szukać  w  mających  miejsce  w  przeszłości  przypadkach.  Zasadne  jest  więc 

przyjrze

nie  się  sytuacjom,  w  którym  instytucje  zamawiające  usiłowały  uzyskać  od  ŚRFP 

zaspokojenie  z 

poręczeń  o  treści  zbieżnej  z  treścią  Poręczenia.  Jeśli  bowiem  rzeczywiście 

ŚRFP  uzależniał  w  tych  dawnych  przypadkach dokonanie zapłaty  od  niewywiązania się ze 

świadczenia  przez  wykonawcę,  to  potwierdzi  się  teza  o  subsydiarności  Poręczenia.  Jeśli 

jednak  ŚRFP  wypłacał  stosowną  kwotę  niezależnie  od  postawy  wykonawcy  (tj. 

bezwarunkowo),  to  teza  ta  okaże  się  błędna.  Dążąc  do  wyjaśnienia  tych  wątpliwości, 

o

dwołujący  zwrócił  się  do  ŚRFP  z  pytaniem  o  przebieg  postępowań,  w  których  instytucje 

zamawiające  występowały  do  ŚRFP  z  wezwaniem  do  zapłaty  z  tytułu  ziszczenia  się 

przesłanki  uzasadniającej  zatrzymanie  wadium.  Jak  wynika  z  analizy  tych  przypadków, 

ŚRFP  nie  uzależniał  wypłaty  kwoty  odpowiadającej  wysokości  żądanego  wadium  od 

spełnienia  jakichkolwiek  warunków,  na  co  odwołujący  złożył  kilka  dowodów  dotyczących 

takich wezwań. 

Nawiązując  do  potrzeby,  a  nawet  obowiązku  zamawiającego  dotyczącego  wykładni 

treści gwarancji wadialnej w formie poręczenia podał, że zgodnie z definicją wynikającą z art. 

876  §  1  k,c.  „przez  umowę  poręczenia  poręczyciel  zobowiązuje  się  względem  wierzyciela 

wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał”. Jak wynika z 

brzmienia  te

go  przepisu  i  co,  dodatkowo  potwierdza  doktryna  prawa  cywilnego  poręczyciel 

spełnia  swoje  zobowiązanie  wynikające  z  poręczenia  dopiero  po  tym,  gdy  dłużnik  swojego 

zobowiązania nie wykonał (tj. nie wykonał w ogóle lub nie wykonał we właściwym terminie). 

W  p

owołanej  definicji  poręczenia  nie  jest  (wbrew  błędnej  sugestii  Zamawiającego)  zawarty 

żaden  warunek, tylko konstrukcja  prawa poręczenia polega  na tym,  że najpierw  aktualizuje 

się odpowiedzialność dłużnika głównego a potem (tj. w sytuacji gdyby dłużnik ten nie wykona 

swojego  zobowiązania)  aktualizuje  się  odpowiedzialność  poręczyciela.  Zobowiązanie 

poręczyciela aktualizuje się dopiero po tym, gdy dłużnik główny zobowiązana nie wykonał (w 

terminie), co 

wynika z definicji poręczenia zawartej w art. art 876 § 1 k.c. a nie jest wyrazem 

rzekomego  nadania  przez  ŚRFP  swojemu  zobowiązaniu  wynikającemu  z  udzielonego 

Poręczenia  charakteru  subsydiarnego  lub  warunkowego.  Bezwarunkowy  charakter 

udzielonego  Poręczenia  potwierdza  §  4  ust.  1  tego  Poręczenia  w  brzmieniu:  „poręczyciel 

dokona  wypłaty  wadium  na  rzecz  Zamawiającego  tytułem  udzielonego  nieodwołalnego 

poręczenia  bezwarunkowo  i  na  pierwsze  żądanie,  jeżeli  zostanie  ono  zgłoszone  przez 

Zamawiającego w terminie, o którym mowa w §3”.  

Istotne  znaczenie  na  gruncie  niniejsz

ego  stanu  faktycznego  ma  także  charakter 

przypisanej ustawowo odpowiedzialności podmiotu poręczającego. Jak bowiem wynika z art. 

881 kc „w braku odmiennego zastrzeżenia poręczyciel jest odpowiedzialny jak współdłużnik 

solidarny.”  Art.  881  kc  wskazuje,  że  poręczyciel  odpowiada  jak  współdłużnik  solidarny. 

Wyklucza  to  zatem  subsydiarność  jego  odpowiedzialności,  charakteryzującą  się  tym,  że 

poręczyciel  zobowiązany  jest  do  świadczenia  dopiero  po  bezskutecznym  podjęciu  działań 

w

obec  dłużnika,  mających  na  celu  uzyskanie  świadczenia.  Odpowiedzialność  poręczyciela 

jako  dłużnika  solidarnego  sprowadza  się  zatem  do  tego,  że  gdy  zobowiązanie  staje  się 

wymagalne, wierzyciel m

oże dochodzić jego wykonania.  Dokonując  wykładni  powyższego 

przepisu  można  zatem  jednoznacznie  przyjąć,  że  wyłączenie  odpowiedzialności  solidarnej, 

na mocy której poręczyciel mógłby uchylać się od wykonania zobowiązania wynikającego  z 

dokumentu  poręczenia  (wadium)  musi  znaleźć  swoje  źródło  w  klauzuli  ograniczającej  taką 

odpowiedzialność. W niniejszym stanie faktycznym, oświadczenie poręczyciela nie zawierało 

zastrzeżenia,  że  poręczyciel  nie  jest  odpowiedzialny  jak  współdłużnik  solidarny  ani  że  w 

jakikolwiek  inny  sposób  odpowiedzialność  ta  zostaje  zmieniona.  W  tym  miejscu  należy 

szczególnie  uwypuklić  fakt,  że  ograniczenie  lub  przekształcenie  odpowiedzialności 

poręczyciela  jest  dopuszczalne  i  zarazem  możliwe,  tylko  w  przypadku  dodania  do  treści 

dokumentu  postanowienia,  które  w  sposób  bezpośredni  przewiduje  wyłączenie  stosowania 

art.  881  kc.  Ograniczenie  to,  dl

a  swej  ważności  musi  znaleźć  się  w  dokumencie.  Jak 

potwierdził Sąd Apelacyjny w Katowicach „w braku przeciwnego zastrzeżenia poręczenie ma 

charakter  akcesoryjny,  a  nie  subsydiarny,  co  oznacza  to,  że  poręczyciel  odpowiada  jak 

współdłużnik solidarny (art. 881 k.c.), a zatem jego dług staje się wymagalny z chwilą, gdy 

dłużnik główny opóźni się ze spełnieniem swego świadczenia. ” 

Zamawiający  w  pisemnej  odpowiedzi  na  odwołanie,  wniósł  o  jego  oddalenie. 

Zamawiający  jednoznacznie  stwierdził,  że  czynność  odrzucenia  oferty  odwołującego 

nastąpiła  po  zapoznaniu  się  przez  zamawiającego  ze  stanowiskiem  Krajowej  Izby 

Odwoławczej  wyrażonym  w  wyroku  z  dnia  16  października  2020  roku  w  połączonych 

sprawach  KIO  2338/20  oraz  KIO  2387/20,  w  którym  KIO  badając  prawidłowość  czynności 

z

amawiającego  odrzucenia  oferty  wykonawców,  podważyła  prawidłowość  złożonego  przez 

nich  wadium  w  formie  poręczenia.  Podkreślił,  że  postępowanie,  które  zostało  zakończone 

wyrokiem  wskazanym  powyżej, toczyło się pomiędzy  stronami  niniejszego postępowania,  z 

tym że zamawiający był reprezentowany przez Oddział GDDKiA w Łodzi. Treść poręczenia 

złożonego  w  niniejszym  postępowaniu  jest  identyczna  z  treścią  jaką  oceniała  w  w/w 

postępowaniu Izba. Nie ma więc podstaw do dokonania odmiennej oceny dokumentów i tym 

samym  podważenia  prawidłowości  czynności  podjętej  przez  zamawiającego  w  niniejszej 

sprawie. 

Podkreślił,  że  jego  zdaniem  treść  złożonego  przez  odwołującego  odwołania  jest 

próbą kwestionowania rozstrzygnięcia Izby w niewłaściwym trybie. Jeżeli bowiem odwołujący 

nie  zgadzał  się  z  rozstrzygnięciem  Izby,  był  uprawniony  do  zakwestionowania 

rozstrzygnięcia  poprzez  złożenie  skargi.  Z  informacji  pozyskanej  przez  zamawiającego 

wynika,  że  skarga  nie  została  złożona.  Wyrok  Krajowej  Izby  Odwoławczej  jest  więc 

prawomocny  i  chociaż  został  wydany  w  odrębnej  sprawie,  z  uwagi  na  identyczność 

dokumentów,  zamawiający  zobowiązany  jest  do  zastosowania  się  do  tego  rozstrzygnięcia 

także w tym postępowaniu. 

Odnosząc  się  do  treści  samej  gwarancji  wadialnej  złożonej  w  formie  poręczenia 

podał, że w przedmiotowym postępowaniu odwołujący zdecydował się na wniesienie wadium 

w  formie  poręczenia.  W  świetle  przywołanego  powyżej  orzeczenia  Izby  poręczenie  to,  nie 

spełnia  wymagań  SIWZ  i  tym  samym  nie  można  uznać,  że  wadium  zostało  wniesione  w 

sposób  prawidłowy.  Zgodnie  z  zapisami  SIWZ  -  w  przypadku  wniesienia  wadium  w  formie 

gwarancji  lub  poręczenia  koniecznym  jest  aby  gwarancja  lub  poręczenie  obejmowały 

odpowiedzialność  za  wszystkie  przypadki  powodujące  utratę  wadium  przez  wykonawcę 

określone w art. 46 ust. 4a i ust. 5 ustawy Pzp. Gwarancja lub poręczenie musi zawierać w 

swojej  treści  nieodwołalne  i  bezwarunkowe  zobowiązanie  wystawcy  dokumentu  do  zapłaty 

kwoty wadium na pierwsze pisemne wezwanie Zamawiającego. 

Nadto  stwierdził,  że  literalne  brzmienie  poręczenia  przedłożonego  przez 

Odwołującego czyni zasadną tezę, że jest  to w rzeczywistości zabezpieczeniem wniesienia 

wadium,  a  nie  zabezpieczeniem  zapłaty  na  rzecz  zamawiającego  kwoty  wadium  w 

przypadku  ziszczenia  się  przesłanek,  o  których  mowa  w  art.  46  Pzp  oraz  obejmuje  okres 

realizacji przypadający po terminie złożenia ofert. 

Zgodnie z treścią przedłożonego poręczenia odpowiedzialność poręczyciela obejmuje 

100%  aktualnego  i  wymagalnego  określonego  w  treści  poręczenia  zobowiązania  na 

wypadek,  gdyby  w

ykonawca  nie  wykonał  tego  zobowiązania  w  terminie.  To  stwierdzenie 

należy rozumieć jako niewywiązanie się przez  wykonawcę z obowiązku wniesienia wadium 

w  terminie.  W  dalszej  części  zapisów  przedłożonego  poręczenia  czytamy,  że  poręczyciel 

dokona  wpłaty  wadium  na  rzecz  zamawiającego,  tytułem  udzielonego  nieodwołalnego 

poręczenia bezwarunkowo i na pierwsze żądanie, jeżeli  zgłoszone zostanie ono w terminie 

wskazanym  w  poręczeniu.  Dodatkowo,  zamawiający  aby  zrealizować  swoje  uprawnienia  z 

udzie

lonego poręczenia, musiałby w pierwszej kolejności wezwać do zapłaty Wykonawcę, a 

dopiero  gdy  ten  się  nie  wywiąże  z  obowiązku  zapłaty,  zaktualizuje  się  zobowiązanie 

poręczyciela.  Niewątpliwie  mamy  tu  do  czynienia  z  ograniczeniem  bezwarunkowości  i 

natychmia

stowości,  zwłaszcza  w  porównaniu  z  wadium  wniesionym  w  pieniądzu. 

Zamawiający słusznie przyjął, że przedłożony przez odwołującego dokument poręczenia (jak 

wynika z jego literalnej treści) zabezpiecza aktualne i wymagalne zobowiązanie Wykonawcy, 

a więc obowiązek wniesienia wadium, a nie obowiązki wynikające z art. 46 Pzp.  

Tym  samym,  przy  takiej  konstrukcji  dokumentu  poręczenia,  nie  można  uznać,  że  wadium 

zostało  wniesione  prawidłowo,  w  terminie  i  zgodnie  z  zapisami  SIWZ.  Nie  stanowi  dla 

Zamawiającego  zabezpieczenia  równorzędnego  z  zabezpieczeniem  wniesionym  w  formie 

gotówki  i  nie  mogło  zostać  zaakceptowane.  Czynność  podjęta  przez  Zamawiającego  jest 

więc prawidłowa i brak jest podstaw do jej zakwestionowania.   

Krajowa  Izba  Odwoławcza  rozpoznając  na  rozprawie  złożone  odwołanie  i 

uwzględniając  dokumentację  z  tego  postępowania  oraz  stanowiska  stron 

postępowania zaprezentowane: przez zamawiającego na piśmie, a przez odwołującego 

także  do  protokołu  rozprawy  oraz  złożone  dowody,  ustaliła  i  zważyła  co  następuje. 

Od

wołanie jest zasadne i podlega uwzględnieniu. 

Na wstępie Izba uznała, że odwołujący, wnosząc przedmiotowe odwołanie wykazał swój 

interes w złożeniu niniejszego środka ochrony prawnej w rozumieniu przepisu art. 179 ust. 1 

ustawy  Pzp,  gdyż  uwzględnienie  odwołania  może  mieć  istotny  wpływ  na  uznanie  oferty 

odwołującego jako najkorzystniejszej w postępowaniu.   

Podkreślić należy, że podstawą do wniesienia odwołania była czynność zamawiającego 

z  dnia  5  listopada  2020  roku, 

w  której  to  zamawiający  uznał,  że  oferta  złożona  przez 

odwołującego jest niezgodna z  pkt 16 IDW, co skutkowało jej odrzuceniem na podstawie art. 

89  ust.  1  pkt  7b)  ustawy  Pzp,  gdyż  według  zamawiającego  wadium  zostało  wniesione  w 

sposób nieprawidłowy. 

Zamawiający jako podstawę odrzucenia oferty podał, iż w treści w § 3 ust. 1 poręczenia 

zapłaty  wadium  znajduje  się  zapis:  „Odpowiedzialność  Poręczyciela  z  tytułu  udzielonego 

poręczenia obejmuje spłatę 100% aktualnego i wymagalnego zobowiązania Zobowiązanego 

wobec  Zamawiającego  do  zapłaty  wadium  na  wypadek,  gdyby  Zobowiązany  nie  wykonał 

tego  zobowiązania  w  terminie".  Powyższy  zapis  zdaniem  zamawiającego  oznacza,  iż 

poręczyciel  zastrzegł,  że  jego  odpowiedzialność  ma  charakter  subsydiarny  w  stosunku  do 

odpowiedzialności wykonawcy, bowiem powstaje dopiero w sytuacji, gdy wykonawca opóźni 

si

ę  z  zapłatą  wadium.  Tym  samym,  tak  skonstruowana  treść  poręczenia  nie  gwarantuje 

bezwarunkowej  i  natychmiastowej  wypłaty  kwoty  wadium,  co  świadczy  o  nieprawidłowości 

tego  dokumentu. 

Jako  uzasadnienie  podjętej  czynności  oceny  złożonego  poręczenia 

wadialnego 

przywołał tezy z uzasadnienia orzeczenia Izby z dnia 16 października 2020 roku 

w sprawie KIO 2338/20 oraz 2387/20. 

Zauważyć  należy,  że  zamawiający  -  co  wynika  zarówno  z  treści  czynności  odrzucenia 

odwołania, jak i odpowiedzi na odwołanie, swoje stanowisko oparł nie tyle na analizie treści 

gwarancji,  lecz  na  ww. 

orzeczeniu  Izby  uznając,  że  ze  względu  na  fakt,  iż  zarówno  w 

odwołaniach  o sygn.  KIO 2338/20  oraz  2387/20  jak  i  w  tym  odwołaniu gwarancja  wadialna 

ma taką samą treść, to i orzeczenie Izby winno być takie samo, czyli oddalające odwołanie. 

Do tej kwestii odniósł się także pełnomocnik odwołującego na rozprawie stwierdzając, 

że  podstawą  orzeczenia  Izby  nie  są  inne  wcześniejsze  wyroki  KIO  wydane  w  podobnych 

sprawach, 

lecz ocena materiału dowodowego stron w konkretnej sprawie. Izba zgadza się ze 

stanowiskiem pełnomocnika i wskazuje, że zgodnie z treścią art. 174 ust. 7 Pzp, członkowie 

składów  orzekających  Izby  przy  orzekaniu  są  niezawiśli  i  związani  wyłącznie  przepisami 

obowiązującego prawa, a nie innymi  orzeczeniami  Izby.  Za  takim  stanowiskiem  w  zakresie 

orzekania  przemawiają  także  liczne  orzeczenia  sądów  powszechnych.  Wskazać  należy 

chociażby  na  wyrok  Sądu  Najwyższego  z  17  maja  2017  r.  (V  CSK  466/16)  w  którym  SN 

stwier

dził, oceniając związanie sądów innymi orzeczeniami stwierdził, że „Sąd powszechny, 

rozpoznający  sprawę,  nie  jest  związany  uchwałami  Sądu  Najwyższego,  nawet  o  mocy 

zasady prawnej, jeżeli nie zostały wydane w tej samej sprawie”. 

Izba  stwierdza,  że  rolą  Izby  jest  rozstrzyganie  kwestii  prawnych  wraz  z  oceną  stanu 

faktycznego  przedstawionego  przez  wykonawcę  zgodnie  z  treścią  art.  180  ust.3  Pzp.  

Wcześniejsze  orzeczenia  Izby  wskazywane  przez  strony  postępowania  mogą  stanowić 

jedynie 

wskazówkę,  jak  przy  spełnieniu  przez  strony  obowiązków  z  art.  190  ust.  1  Pzp 

orzekła  Izba.  Podkreślić  należy,  że  ciężar  dowodowy  spoczywa  na  stronie,  która  z 

określonych  czynności  wywodzi  dla  siebie  określone  skutki  prawne.  Niewątpliwym  jest,  że 

przy  odrzuceniu  oferty,  czy  wykluczeniu  wykonawcy  z 

postępowania,  ciężar  dowodowy 

obciąża  zamawiającego.  Zgodnie  z  art.  190  ust.  1  ustawy  Pzp  strony  są  obowiązane 

wskazywać  dowody  dla  stwierdzenia  faktów,  z  których  wywodzą  skutki  prawne.  Ciężar 

dowodu  rozumieć  należy  z  jednej  strony  jako  obarczenie  strony  procesu  obowiązkiem 

przekonania  sądu  (w  tym  przypadku  Krajowej  Izby  Odwoławczej)  dowodami    o  słuszności 

swoich  twierdzeń,  a  z  drugiej  konsekwencjami  zaniechania  realizacji  tego  obowiązku,  lub 

jego  nieskuteczności,  zaś  tą  konsekwencją  jest  zazwyczaj  niekorzystny  dla  strony  wynik 

postępowania  (wyrok  Sądu  Najwyższego  z  dnia  7  listopada  2007  r.,  sygn.  akt  II  CSK 

Postępowanie przed Krajową Izbą Odwoławczą toczy się z uwzględnieniem zasady 

kontradyktoryjności,  zatem  to  strony  obowiązane  są  przedstawiać  dowody  na  poparcie 

swoich  racji, 

a  Krajowa  Izba  Odwoławcza  nie  ma  obowiązku  zastępowania  stron  w 

wypełnianiu obowiązków procesowych. 

Przechodząc do kwestii związanej z uiszczeniem wadium, wskazać należy, że mianem 

wadium określamy ustaloną kwotę pieniędzy składaną zamawiającemu na poczet gwarancji 

dotrzymania  warunków  danej  umowy.  Zgodnie  z  art.  45  ust.6  Pzp  wadium  może  być 

wnoszone  w  jednej  lub  kilku  następujących  formach:  1)  pieniądzu;  2)  poręczeniach 

bankowych  lub  poręczeniach  spółdzielczej  kasy  oszczędnościowo-kredytowej,  z  tym  że 

poręczenie  kasy  jest  zawsze  poręczeniem  pieniężnym;  3)  gwarancjach  bankowych;  4) 

gwarancjach  ubezpieczeniowych;  5)  poręczeniach  udzielanych  przez  podmioty,  o  których 

mowa  w  art.  6b  ust.  5  pkt  2  ustawy  z  9.11.2000  r.  o  utworzeniu  Polskiej  Agencji  Rozwoju 

Przedsiębiorczości (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 275, z 2008 r. Nr 116, poz. 730 i 732 i Nr 

227,  poz.  1505  oraz  z  2010  r.  Nr  96,  poz.  620). 

Podstawowym  wzorcem  prawidłowości 

uiszczenia  kwoty  wadium  jest  wpłata  wymaganej  sumy  pieniężnej  przez  wykonawcę,  na 

rachunek bankowy zamawiającego. Jednakże ustawodawca dopuścił jeszcze ww. inne formy 

wpłaty  wadium  do  których  oprócz  przepisów  Pzp  stosuje  się  przepisy  właściwe  dla  danej 

formy.  Forma  ta  nie  jest  regulowana  przez  ustaw

ę  zamówieniową,  lecz  przez  przepisy 

kodeksu cywilnego, które to przepisy w oparciu o przepis art. 14 Pzp stosuje się wprost, pod 

warunkiem  braku  ich  uregulowania 

przez  ustawę  Pzp.  Tak  więc  dokonując  oceny 

prawidłowości wniesionego wadium w innej formie niż w pieniądzu należy mieć na względzie 

także  odpowiednie  uregulowania  kodeksu  cywilnego.  Dlatego  też  każda  forma  gwarancji 

wadialnej - 

poza złożoną w formie pieniężnej, podlega wykładni. Wykładnia gwarancji to nic 

innego jak odwzorowanie treści wynikającej zarówno z literalnego brzmienia gwarancji, jak i 

pr

zyświecającej  woli  stron  umowy  w  oparciu  o  przepis  art.  65  k.c.  Na  potrzebę  takiej 

wykładni  zwrócił  uwagę  Sąd  Najwyższy,  który  w  wyroku  z  dnia  2018-02-15,  IV  CSK  86/17 

stwierdził,  że  „decydujące  znaczenie  dla  określenia  zakresu  zobowiązania  Gwaranta  ma 

całościowa wykładnia Gwarancji (art. 65 k.c.), w tym zwłaszcza wykładnia określonych w niej 

„warunków” i formalnych przesłanek zapłaty”. Izba w przedmiotowym zakresie  wskazuje na 

orzeczenie Krajowej Izby Odwo

ławczej z 18 lipca 2016 roku, KIO 1170/16, KIO 1172/16, KIO 

1173/16,  gdzie Izba 

uznała, że gwarancja wadialna tak, jak każde odczytanie jakiegokolwiek 

tekstu  i  jego  określone  zrozumienie,  oznacza  jego  interpretację  niezbędną  dla  przypisania 

mu jakiegoś znaczenia.  

Przed  oceną  treści  gwarancji  poręczeniowej  złożonej  w  przedmiotowej  sprawie  przez 

odwołującego  należy  zauważyć,  że  zamawiający  de  facto  nie  uznaje  tego  poręczenia  jako 

zabezpieczenia wadialnego przedmiotowego postępowania. Otóż zamawiający na stronie 4 

odpowiedzi na odwołanie stwierdził, że „Literalne brzmienie poręczenia przedłożonego przez 

Odwołującego  czyni  zasadną  tezę,  że  jest  w  rzeczywistości  zabezpieczeniem  wniesienia 

wadium

,  a  nie  zabezpieczeniem  zapłaty  na  rzecz  Zamawiającego  kwoty  wadium  w 

przypadku  ziszczenia  się  przesłanek,  o  których  mowa  w  art.  46  Pzp  oraz  obejmuje  okres 

realizacji  przypadający  po  terminie  złożenia  ofert”.  Zamawiający  takim  stanowiskiem 

kwestionuje istotę umowy poręczenia wynikającą z art. 876 § 1 k.c. i zdaniem Izby, błędnie 

uważa,  że  przepisy  art.  46  Pzp  odmiennie  regulują  na  gruncie  ustawy  Pzp  instytucję 

poręczenia,  podczas  gdy  te  przepisy  dotyczą  tylko  przesłanek  zatrzymania  wadium. 

Podkreślić  należy,  że  zgodnie  z  art.  876  §  1  k.c.  „Przez  umowę  poręczenia  poręczyciel 

zobowiązuje  się  względem  wierzyciela  wykonać  zobowiązanie  na  wypadek,  gdyby  dłużnik 

zobowiązania  nie  wykonał.  §  2.  Oświadczenie  poręczyciela  powinno  być  pod  rygorem 

nieważności złożone na piśmie”. 

Przechodząc do analizy treści poręczenia wadialnego Izba uznała, że brak jest podstaw 

do 

przyjęcia stanowiska zamawiającego, że poręczenie to nie spełnia wymagań dla tej formy 

wniesienia  wadium.  Na  marginesie  należy  zauważyć,  że  według  odwołującego  –  co  nie 

zostało  zakwestionowane  przez  zamawiającego  zarówno  w  przedmiotowym  postepowaniu 

jak  i  w  sprawie  KIO    2338/20  (

Izba  zapoznała  się  również  z  aktami  sprawy  odwoławczej  o 

sygn.  KIO  2338/20  oraz  KIO  2387/20), 

poręczenie  o  identycznej  treści  było  wystawiane 

wielokrotnie  przez 

tego  wystawcę  na  potrzeby  postępowań  prowadzonych  przez 

zamawiającego  i  taka  treść była  przez  zamawiającego  akceptowana.  Dopiero  zamawiający 

w  sprawie  prowadzonej  przez  GDDKiA  Oddział  w  Łodzi  zakwestionował  treść  takiego 

poręczenia, co przełożyło się także na stanowisko zamawiającego w tej sprawie.   

Odnosząc  się  do  treści  gwarancji  stwierdzić  należy,  że  w  §  4  w  sposób  jednoznaczny 

wskazano,  iż  poręczenie  zobowiązuje  Poręczyciela  do  wypłaty  wadium  na  rzecz 

zamawiającego  tytułem  udzielonego  nieodwołalnego  poręczenia  bezwarunkowo  i  na 

pierwsze  żądanie,  jeżeli  zostanie  zgłoszone  przez  Zamawiającego  w  terminie  o  którym 

mowa  w  §  3.  Niewątpliwym  jest,  że  odwołanie  do  §  3  referuje  do  pkt  3  poręczenia 

dotyczącego okresu ważności udzielonego poręczenia. 

Zamawiający kwestionuje prawidłowość treści § 3 pkt 1 twierdząc, że postanowienie w 

nim  zawarte  niweczy 

bezwarunkowość  poręczenia  wadialnego  i  jego  płatność  na  pierwsze 

żądanie.  Izba,  odnosząc  się  do  powyższego,  przyjęła  za  prawidłowe  i  zasadne  stanowisko 

odwołującego  przedstawione  w  odwołaniu  i  na  etapie  rozprawy,  że  mogą  zdarzyć  się 

sytuacje

, kiedy po przekazaniu wykonawcy informacji, że zamawiający dokona zatrzymania 

wadium,  wykonawca  ten  niejako  „ubiegnie”  poręczyciela  i  sam  wpłaci  do  zamawiającego 

kwotę wadium mającą być zatrzymaną przez zamawiającego. Żaden przepis ustawy Pzp ani 

k.c. 

nie formułuje zakazu w tym zakresie. Oczywistym jest, że zamawiający zaspokojony w 

żądanym  zakresie  przez  wykonawcę  nie  ma  podstaw  prawnych,  aby  domagać  się  kolejnej 

wpłaty na jego rzecz z tego tytułu przez poręczyciela (o czym mowa w § 3 pkt 1 gwarancji), 

bo  to  stanowiłoby  co  najmniej  bezpodstawne  wzbogacenie,  o  którym  mowa  w  art.  405  k.c.  

Izba  uznaje,  że  brak  jest  jakichkolwiek  podstaw  do  przyjęcia,  że  treść  §  3  pkt  1  wyłącza 

stosowanie  §  4.    Tym  samym  za  pozbawione  podstaw  uznaje  stanowisko  zamawiającego, 

który  w  odpowiedzi  na  odwołanie  stwierdza,  że  „Zamawiający  aby  zrealizować  swoje 

uprawnienia z udzielonego poręczenia, musiałby w pierwszej kolejności wezwać do zapłaty 

Wykonawcę,  a  dopiero  gdy  ten  się  nie  wywiąże  z  obowiązku  zapłaty,  zaktualizuje  się 

zobowiązanie  poręczyciela”.  Także  niezasadne  i  niezrozumiałe  jest  stanowisko 

zamawiającego  podane  w  odpowiedzi  na  odwołanie,  iż  przy  takim  brzmieniu  §  3  pkt  1,  

stwierdzenie  to 

należy  rozumieć  jako  niewywiązanie  się  przez  wykonawcę  z  obowiązku 

wniesienia wadium w terminie. 

Na  potwierdzenie  prawidłowości  wniesionego  wadium  w  formie  poręczenia  wskazać 

należy  na  okoliczności,  podane  przez  odwołującego,  który  przedłożył  kopie  oświadczeń 

zamawiających  z  kilku  postępowań  w  których  dokonano  zatrzymaniu  wadium  w  oparciu  o 

poręczenie tej  samej treści  co  złożone  w  tym  postępowaniu. W każdym z  ww.  przypadków 

wypłata wadium na rzecz zamawiających przez ŚRFP sp. z o.o. była bezwarunkowa i płatna 

na  ich  pierwsze  żądanie.  Nadto  Izba  podkreśla,  że  sformułowanie  z  poręczenia  jest 

przeniesieniem  brzmienia  przepisu  k.c.  do  oświadczenia  poręczyciela.  W  przedmiotowym 

stanie faktycznym nie można więc mówić o subsydiarnym charakterze poręczenia w sytuacji, 

gdy 

kwestionowana  treść  poręczenia  wynika  z  przepisu  k.c.,  a  ustawodawca  dopuścił 

poręczenia, jako jednej z form wniesienia wadium.       

Reasumując  powyższe  ustalenia  i  rozważania  Izby  stwierdzić  należy,  że  zamawiający 

nie  może  w  trakcie  oceny  ofert  pomijać  rzeczywistej  treści  poręczenia  wadialnego 

ocenianego  przez  pryzmat  celu  w  jakim  zostało  złożone,  oraz  powinien  dokonać  jego 

wykładni  celem  uzyskanie  takich  wyników,  które  wskazują  największy  stopień  zgodności 

z

łożonej  gwarancji  czy  poręczenia  z  obowiązującymi  normami  prawnymi  i  celem  w  jakim 

zos

tało  złożone.  Niewątpliwym  jest,  iż  w  niniejszym  stanie  faktycznym  zamiarem  stron  - 

odwołującego  i  poręczyciela  było  zawarcie  umowy  poręczenia,  celem  przedłożenia 

dokumentu  gwarancji  wadialnej 

w  postępowaniu  w  którym  odwołujący  chciał  wziąć  udział. 

Izba  uz

naje, że nie można interpretować wykładni oświadczeń  w sposób oderwany od  woli 

stron faktycznie wyr

ażonej w treści zawartej umowy poręczenia. 

Równocześnie  Izba  podkreśla,  że  decyzja  o  odrzuceniu  oferty  z  uwagi  na  przyjętą 

wadliwość  wadium  musi  być  każdorazowo  poparta  analizą,  której  skutkiem  jest  stanowisko 

zamawiającego  niepozostawiające żadnych wątpliwości odnośnie nieprawidłowości wadium. 

W  przedmi

otowej  sprawie  brak  jest  takiej  analizy,  a  zamawiający  stwierdził,  że  w 

przedmiotowym  postępowaniu  nie  ma  podstaw  do  dokonania  odmiennej  oceny  poręczenia 

niż  w  sprawie  KIO  2338/20  oraz  KIO  2387/20,  a    tym  samym  podważenia  prawidłowości 

czynności  podjętej  przez  zamawiającego  w  tej  sprawie.  Izba  podkreśla,  że  w  treści 

odpowiedzi  na  odwołanie  prawie całość  analizy  opiera  się  na  przywołaniu tez  z  orzeczenia 

KIO w sprawach o sygn. KIO 2338/20 oraz KIO 2387/20.  

Zauważyć należy, że zamawiający 

jak  i  przystępujący  nie  byli  reprezentowani  na  rozprawie,  czym  poniechali  obrony  swojego 

stanowiska o 

zasadności odrzuceniu oferty odwołującego. 

Zgodnie  z  treścią  art.  192  ust.  2  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  Krajowa  Izba 

Odwoławcza uwzględnia odwołanie w sytuacji, jeżeli stwierdzi naruszenie przepisów ustawy, 

które  miało  wpływ  lub  może  mieć  istotny  wpływ  na  wynik  postępowania  o  udzielenie 

zamówienia,  co  –  ze  wskazanych  wyżej  względów  miało  miejsce  w  przedmiotowym 

postępowaniu.  

Biorąc  pod  uwagę  powyższe  rozważania  i  ustalenia,  Izba  postanowiła  jak  w  sentencji 

wyroku, orzekając na podstawie przepisów art. 190 ust.7, 191 ust.2 i 192 ust. 1, 2  ustawy 

Pzp.     

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku, na podstawie art. 192 ust. 9 i 

10  ustawy  Pzp,  oraz  w  oparciu  o  przepisy  §  3  pkt.1a)  i  1b    rozporządzenia  Prezesa  Rady 

Ministrów  z  dnia  15  marca  2010  roku  w  sprawie  wysokości  i  sposobu  pobierania  wpisu  od 

odwołania oraz rodzajów kosztów w postępowaniu odwoławczym i sposobu ich rozliczania     

(t.j. Dz. U z 2018 r , poz. 1092),                                                          

Przewodniczący …………………………. 

……………………………… 

………………………………