KIO 2513/22 WYROK dnia 7 pa dziernika 2022 r.

Sygn. akt: KIO 2513/22 

WYROK 

z dnia 7 pa

ździernika 2022 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza - w składzie: 

Przewodniczący:      Beata Konik 

Protokolant:            

Aldona Karpińska 

po rozpoznaniu na rozprawie 

6 października 2022 r. w Warszawie odwołania wniesionego do 

Prezesa  Kra

jowej  Izby  Odwoławczej  26  września  2022  roku  przez  odwołującego  Platon 

Zarządzenie  i  Finanse  spółka  z  ograniczoną  odpowiedzialnością  z  siedzibą  we 

Wrocławiu  w  postępowaniu  prowadzonym  przez  zamawiającego  Sąd  Apelacyjny  w 

Krakowie, 

orzeka: 

1.  Oddala 

odwołanie.  

Kosztami postępowania odwoławczego obciąża Odwołującego i:  

z

alicza  w  poczet  kosztów  postępowania  odwoławczego  kwotę  7  500  zł  00  gr 

(słownie:  siedem  tysięcy  pięćset  złotych,  zero  groszy)  uiszczoną  przez 

O

dwołującego tytułem wpisu od odwołania. 

Stosownie do art. 579 ust. 1 i art. 580 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 września 2019 r. Prawo 

zamówień  publicznych  (Dz.U.  z  2019  r.  poz.  2019  ze  zm.),  tj.  z  dnia  22  lipca  2022  r. 

(Dz.U.  z  2022  r.  poz.  1710),  na  niniejszy  wyrok  -  w  terminie  14  dni  od  dnia  jego 

doręczenia - przysługuje skarga za pośrednictwem Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej 

do Sądu Okręgowego w Warszawie.  

Przewodniczący:      ……………………..… 

Sygn. akt: KIO 2513/22 

UZASADNIENIE 

Sąd Apelacyjny w Krakowie, (dalej: „Zamawiający”) prowadzi w trybie podstawowym 

na podstawie art. 275 pkt 1 ustawy 

Pzp postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego 

pn.: 

„Zapewnienie  usług  konferencyjnych,  gastronomicznych  i  hotelarskich  na  potrzeby 

szkolenia sędziów Sądu Apelacyjnego w Krakowie oraz sędziów sądów okręgowych apelacji 

krakowskiej”, nr postępowania: ZP-26-8/22. 

Szacunkowa  wartość  zamówienia  jest  niższa  od  kwot  wskazanych  w  przepisach 

wykonawczych wydanych na podstawie art. 3 ust. 3 Pzp. 

Ogłoszenie o zamówieniu zostało opublikowane w Biuletynie Zamówień Publicznych 

z 

5 września 2022 r. nr 2022/BZP 00333691/01. 

Przedmiotowe  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  jest  prowadzone 

na podstawie ustawy z dnia 11 września 2019 r. Prawo zamówień publicznych (Dz.U. z 2019 

r. poz. 2019 ze zm.), tj. z dnia 22 lipca 2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 1710), dalej jako 

„ustawa 

Pzp”.  

W  postępowaniu  tym  Platon  Zarządzenie  i  Finanse  spółka  z  ograniczoną 

odpowiedzialnością z siedzibą we Wrocławiu (dalej: „Odwołujący”) 26 września 2022 r. złożył 

odwołanie  do  Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej  wobec  wyboru  oferty  najkorzystniejszej, 

mimo że powinna ona zostać odrzucona.  

Odwołujący zarzucił Zamawiającemu naruszenie: 

1)  art.  226  ust.  1  pkt  10  ustawy  Pzp

,  przez  jego  niezastosowanie,  pomimo  iż  oferta 

wykonawcy  Małopolskie  Centrum  Profilaktyki  MCP  Włóczykij  Sebastian  Cienkosz  z 

siedzibą w Krakowie zawiera błąd w obliczeniu ceny, 

następczo, gdy Izba uwzględni zarzut określony w ust. 1, również naruszenie art. 255 

ust.  1  pkt  2  ustawy  Pzp

,  przez  zaniechanie  unieważnienia  postępowania  w  sprawie 

zamówienia publicznego; 

3)  art.  16  pkt  1  ustawy  Pzp 

przez prowadzenie postępowania o udzielenie zamówienia 

publicznego w sposób uchybiający zasadom równego traktowania wykonawców. 

W 

związku z powyższym, Odwołujący wniósł o uwzględnienie odwołania i nakazanie 

Zamawiającemu: 

unieważnienie  czynności  wyboru  najkorzystniejszej  oferty  dokonanej  w  dniu  21 

września 2022 r.; 

odrzucenie  oferty  wykonawcy  Małopolskie  Centrum  Profilaktyki  MCP  Włóczykij 

Sebastian 

z  siedzibą  w  Krakowie  na  podstawie  art.  226  ust.  1  pkt  10  ustawy  Pzp, 

gdyż oferta ww. wykonawcy zawiewa błąd w obliczeniu ceny; 

następczo,  po  uwzględnieniu  żądania  wskazanego  w  pkt  2),  nakazanie 

zamawiającemu unieważnienie przedmiotowego postępowania na podstawie art. 255 

ust. 1 pkt 2 ustawy Pzp; 

W uzasadnieniu odwołania Odwołujący wskazał, co następuje.  

W pierwszej kolejności Odwołujący wskazał, że ma interes we wniesieniu odwołania, 

gdyż jest on podmiotem który jest zainteresowany uzyskaniem przedmiotowego zamówienia. 

Odwołujący  wyjaśnił,  że  nie  kwestionuje  faktu  słuszności  odrzucenia  oferty  Odwołującego, 

jednak  wskazał,  że  okoliczność  ta  nie  pozbawia  go  statusu  wykonawcy,  a  tym  samym  do 

dążenia  do  wyeliminowania  z  przedmiotowego  postępowania  oferty  wykonawcy,  który  nie 

jest  uprawniony  do  uzyskania  przedmiotowego  zamówienia.  Przy  czym  nieistotne  z  punktu 

widzenia  przedmiotowego  interesu  jest,  iż  w  efekcie  ewentualnego  uwzględnienia 

przedmiotowego odwołania przez KIO, przedmiotowe postępowanie zostanie unieważnione. 

Bezspornym  jest,  iż  unieważnienie  postępowania  w  sprawie  zamówienia  publicznego 

stanowi inte

res we wniesieniu odwołania. 

Odwołujący  zwrócił  uwagę,  że  w  kontekście  wnioskowanego  unieważnienia 

postępowania,  w  orzecznictwie  Izby  dostrzegalna  jest  obecnie  tendencja  do  szerszego 

traktowania  interesu  w  uzyskaniu  zamówienia,  którą  należy  odnieść  do  pojęcia  „podmiotu 

uprawnionego  do  wniesienia  odwołania”  w  rozumieniu  art.  505  ust.  1  ustawy  Pzp. 

Odwołujący  powołał  się  na  stanowisko  Izby  wyrażone  w  wyrok  z  dnia  29  stycznia  2018  r., 

sygn. akt: KIO 74/18).  

Odwołujący wskazał,  że  szerokie rozumienie  interesu  w  uzyskaniu zamówienia było 

już przedmiotem orzecznictwa Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W motywach 27 i 

28  wyroku  z  dnia  05  kwietnia  2016  r.  w  sprawie  rozpoznawanej  pod  sygn.  akt  C-689/13 

Puligenica  Facility  Esco  Trybunał  uznał,  że  wykonawcy  mogą  mieć  interes  w  dążeniu  do 

wykluczenia  wszystkich  wykonawców  biorących  udział  w  danym  postępowaniu,  aby 

umożliwić  sobie  ubieganie  się  o  dane zamówienie  w  nowym  postępowaniu.  Pogląd  ten  był 

już wcześniej prezentowany przez Trybunał w wyroku w sprawie o sygn. akt C-100/12. TSUE 

stoi na stanowisku, że interes w uzyskaniu danego zamówienia należy rozumieć jako interes 

w zawarciu umowy na konkretny przedmiot zamówienia i nie ma znaczenia, czy wykonawca 

dąży do uzyskania tego zamówienia w bieżącym czy w przyszłym postępowaniu o udzielenie 

zamówienia,  jak  długo  się  o  nie  ubiega  i  dąży  do  zawarcia  umowy,  to  ma  interes  i  może 

dążyć  do  wyeliminowania  wszystkich  wykonawców  i  unieważnienia  postępowania,  tak  aby 

móc  wystartować  w  nowym  postępowaniu.  Takie  podejście  Trybunału  ma  dodatkowe 

uzasadnienie  w  rozwiązaniach  przyjętych  w  dyrektywie  2014/24/UE  (por.  wyrok  Krajowej 

Izby Odwoławczej z 16 września 2020 r., sygn. akt KIO 2046/20) . 

W  związku  z  powyższym  Odwołujący  wskazał,  że  jego  interes  we  wniesieniu 

odwo

łania  materializuje się tym, iż jest on podmiotem, który był zainteresowany uzyskaniem 

przedmiotowego  zamówienia,  złożył  ofertę  która  wg  kryteriów  oceny  ofert  miałaby  szanse 

zostać  najwyżej  oceniona.  Niemniej  jednak,  w  przypadku  unieważnienia  przedmiotowego 

postępowania, zgodnie z żądaniem sformułowanym w odwołaniu, Odwołujący bez wątpienia 

będzie  w  nim  uczestniczył,  choćby  w  z  tego  powodu,  iż  przedmiot  tegoż  zamówienia 

całkowicie pokrywa się z profilem działalności odwołującego. 

Odwołujący  argumentował,  że  powyższe  stanowisko  znajduje  potwierdzenie  w 

orzeczeniu wydanym przez Krajową Izbę Odwoławczą w dniu 24 sierpnia 2018 r. w sprawie 

o sygn. akt: KIO 1609/18. Wówczas KIO powołała się na wyrok TSUE w sprawie o sygn. akt 

C-

689/13.  Opierając  się  na  interpretacji  Trybunału,  KIO  uznała  iż  pojęcie  interesu  w 

uzyskaniu  danego  zamówienia  musi  być  wykładane  w  ten  sposób,  że  dane  zamówienie 

publiczne nie oznacza konkretnego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, ale 

odpowiada definicji zamówienia publicznego wyrażonej w art. 7 pkt 32 ustawy Pzp, tj. należy 

przez to rozumieć umowy odpłatne zawierane między zamawiającym a wykonawcą, których 

przedmiotem  są usługi, dostawy  lub roboty  budowlane.  Zdaniem  KIO,  celem  postępowania 

odwoławczego  nie  jest  zapewnienie  zgodności  zamawiającego  z  prawem  in  abstracto.  Jak 

uznała Izba,  opierając się na  ugruntowanej  linii  orzeczniczej,  art.  505  ust.1  ustawy  Pzp  nie 

pełni funkcji publicznych. Postępowanie odwoławcze ma bowiem na celu ochronę interesów 

osoby  bądź  podmiotu  wnoszącego  środki  ochrony  prawnej,  które  zostały  wyrażone  w  tym 

artykule.  W  ocenie  KIO,  konstatacja  taka  płynie  nie  tylko  z  treści  przepisu,  gdzie  mowa 

wyraźnie  o  interesie  w  uzyskaniu  zamówienia  oraz  o  szkodzie,  ale  z  konstrukcji  całego 

postępowania  odwoławczego.  Postępowanie  odwoławcze  ukierunkowane  jest  na  ochronę 

interesów  uczestników  i  potencjalnych  uczestników  procedury  kontrahenta,  nie  zaś  na 

ochronę interesu publicznego. 

Odwołujący 

podniósł, 

że 

gdyby 

Z

amawiający 

unieważnił  przedmiotowe 

postępowanie,  a  następnie  wszczął  kolejne  –  w  identycznym  lub  zbliżonym  przedmiocie  i 

zakresie,  wówczas  Odwołujący  byłby  uprawniony  do  tego  aby  ofertę  w  tym  postępowaniu 

złożyć,  a  oferta  ta  mogłaby  zostać  uznana  za  najkorzystniejszą,  co  umożliwiłoby 

odwołującego  z  jednej  strony  przedmiot  zamówienia  zrealizować,  a  z  drugiej  strony  – 

osiągnąć  zamierzony  zysk.  Mając  na  uwadze  powyższe  bezspornym  jest,  iż,  w  świetle 

przedłożonych zarzutów, interes odwołującego w unieważnieniu zamówienia publicznego pn. 

„Zapewnienie usług konferencyjnych, gastronomicznych i hotelarskich na potrzeby szkolenia 

sędziów  Sądu  Apelacyjnego  w  Krakowie  oraz  sędziów  sądów  okręgowych  apelacji 

krakowskiej” (znak sprawy: ZP-26-8/22) doznał uszczerbku. 

Jednocześnie  Odwołujący  argumentował,  że  Zamawiający  naraził  go  na  powstanie 

szkody,  której  wysokość  jest  równa  wysokości  zysku  jaki  Odwołujący  spodziewa  się 

zrealizować,  gdyby  dane  mu  było  ponownie  ubiegać  się  o  zamówienie  publiczne  w 

przypadku jego ponowienia. 

Powyższe stanowi wystarczające uzasadnienie i przesłankę do 

złożenia  przez  Odwołującego  niniejszego  odwołania.  Zamawiający  dokonał  czynności 

stanowiącej podstawę wniesienia odwołania, tj. odrzucenia oferty Odwołującego oraz wyboru 

najkorzystniejszej  oferty  w  przedmiotowym  postępowaniu  o  udzielenie  zamówienia 

publicznego  w  dniu  21  września  2022  r.  przesyłając  stosowaną  informację  wraz  z 

uzasadnieniem  Odwołującemu  oraz  zamieszczając  informację  o  tym  fakcie  na  stronie 

internetowej  prowadzonego  postępowania,  wobec  czego  5-dniowy  termin  na  wniesienie 

niniejszego 

odwołania został zachowany. 

W  dalszej  części  uzasadnienia  Odwołujący  wskazał,  że  Zamawiający  określając 

pierwotnie  warunki  zamówienia  wymagał  od  wykonawców  wskazania  w  treści  arkusza 

cenowego  stanowiącego  załącznik  nr  1a  do  specyfikacji  warunków  zamówienia  (dalej: 

„SWZ”) jedynie wartości  brutto.  Następnie,  w trybie art.  284 ustawy  Pzp,  w  toku  udzielania 

wyjaśnień  treści  SWZ,  odpowiadając,  7  września  2022  r.  na  pytanie  nr  3,  Zamawiający 

zmodyfikował  załącznik  nr  1a  do  SWZ,  dodając  wymagania  wskazania  stawki  podatku  od 

towarów i usług (wyrażonej w procencie). Dodatkowo Zamawiający w treści ww. załącznika 

dodał  następującą  informację:  „W  przypadku  ofert  pośredników  stosujących  w  ofercie 

procedurę  VAT  marża  tj.  wystawiających  fakturę  bez  wyszczególnienia  kwoty  podatku 

wymagane  jest  przedstawienie  dokumentu  PKD  potwierdzającego,  że  działa  jako  biuro 

podróży  albo  jest  podmiotem  dokonującym  takich  samych  czynności  jak  biura  podróży  w 

ramach  innej  działalności.  Jeśli  pośrednik  nie  spełnia  warunków  zastosowania  procedury 

VAT marża, która ma charakter obligatoryjny przy spełnieniu tych warunków, zastosowanie 

mają  zasady  ogólne.  W  myśl  art.  8  ust.  2a  ustawy  o  VAT,  w  przypadku,  gdy  podatnik, 

działając  we  własnym  imieniu,  ale  na  rzecz  osoby  trzeciej,  bierze  udział  w  świadczeniu 

usług, należy przyjąć, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.”. 

Odwołujący wyjaśnił, że zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o 

podatku  od  towarów  i  usług  (Dz.  U.  z  2022  r.  poz.  931,  z  późn.  zm.),  podstawą 

opodatkowania  przy  wykonywaniu  usług  turystyki  jest  kwota  marży  pomniejszona  o  kwotę 

należnego  podatku.  Przez  marżę,  rozumie  się  różnicę  między  kwotą,  którą  ma  zapłacić 

nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika (wykonawcę) z tytułu 

nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. 

Zatem  dla  skutecznego,  z  podatkowego  punktu  widzenia,  zastosowania  procedury 

VAT-

marża konieczne jest, nie tylko jak wskazał Zamawiający, działanie jako biuro podróży 

albo  bycie  podmiotem  dokonującym  takich  samych  czynności  jak  biura  podróży  w  ramach 

innej  działalności,  lecz  jak  stanowi  przywołany  wcześniej  przepis  art.  119  ust.  1  ustawy  o 

VAT, w pierwszej kolejności konieczne jest wykonywanie usług turystyki. 

Odwołujący podkreślił, że samo spełnienie warunku działania jako biuro podróży albo 

bycie  podmiotem  dokonującym  takich  samych  czynności  jak  biura  podróży  w  ramach  innej 

działalności,  w  oderwaniu  od  przedmiotu  zamówienie  (przedmiotu  świadczenia)  nie 

upoważnia  do  zastosowania  procedury  VAT-marża  określonej  w  art.  119  ust.  1  ustawy  o 

VAT.  Jeżeliby na  chwilę przyjąć tezę przeciwną,  to analizując  załączoną  przez  wykonawcę 

Małopolskie Centrum Profilaktyki MCP Włóczykij Sebastian Cienkosz z siedzibą w Krakowie 

informację z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, ww. wykonawca 

byłby  uprawniony  do  stosowania  procedury  VAT-marża  np.  przy  świadczeniu  usług 

edukacyjnych  czy  dziennej  opieki  nad  dziećmi.  Takie  podejście  jest  zarówno  sprzeczne  z 

legalną definicją przedmiotowej procedury, jak i ze zdrowym rozsądkiem. 

Odwołujący  podkreślił,  iż  Zamawiający  jednoznacznie  wyłączył  w  przedmiotowym 

zamówieniu  możliwość  stosowania  procedury  VAT-marża.  Odwołujący  zwrócił  uwagę,  iż 

odpowiadając,  w  dniu  7  września  2022  r.,  na  pytanie  nr  1:  „Czy  Zamawiający  rozumie 

toczące się postępowanie jako świadczenie usługi turystycznej tj. przedmiotowe zamówienie 

obejmuje także działalność w zakresie organizowana imprez turystycznych, o których mowa 

w  ustawie  z  dnia  24  listopada  2017r.  o  imprezach 

turystycznych  i  powiązanych  usługach 

turystycznych (Dz. U. z 2019, poz. 548, z późn. zm.)?” jednoznacznie wskazał, iż „w ocenie 

Zamawiającego toczące się postępowanie nie obejmuje usług turystycznych ani działalności 

w  zakresie  organizowania  imprez  turystycznych  w  rozumieniu  ustawy  z  dnia  24  listopada 

2017  r.  o  organizowaniu  imprez  turystycznych  i  powiązanych  usługach  turystycznych.”. 

Innymi  słowy,  zamawiający  nie  dopuścił  możliwości  zastosowania  procedury  VAT-marża 

która może mieć zastosowanie wyłącznie przy wykonywaniu usług turystyki (por. art. 119 ust. 

1 ustawy o VAT).  

Odwołujący  wskazał,  że  dla  pełnego  zobrazowania  kontekstu  stanowiącego  kanwę 

podniesienia  zarzutu  naruszenia  przez  zamawiającego  postanowień  art.  226  ust.  1  pkt  10 

ustawy  Pzp  konieczne je

st wskazanie odpowiedzi, jaką zamawiający udzielił 8 września br. 

na  pytanie  wskazujące  na  rozbieżność  pomiędzy  odpowiedzią  na  pytanie  nr  1  udzieloną  7 

września  br.  a  przepisami  regulującymi  kwestie  procedury  VAT-marża  i  treścią  arkusza 

cenowego  stanowiącego  zmodyfikowany  załącznik  nr  1a  do  SWZ.  W  przedmiotowej 

odpowiedzi  zamawiający  jednoznacznie  przyznał,  iż  „w  udzielonych  w  dniu  07.09.2022  r. 

odpowiedziach  nie  wskazał  w  sposób  jednoznacznie  określający  jakie  przepisy  będą  miały 

zastosowanie  do  przedmioto

wego  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego, 

ponieważ  to  Wykonawca  dokonuje  oceny  (biorąc  pod  uwagę  rodzaj  prowadzonej  przez 

siebie  działalności,  elementy  składające  się  na  przedmiot  niniejszego  zamówienia  oraz 

sposób  w  jaki  zamierza  wykonać  zamówienie)  jakie  przepisy  prawne  (w  tym  dotyczące 

podatku od towarów i usług) będą miały zastosowanie.” 

W 

ocenie  Odwołującego  w  treści  powyższej  odpowiedzi  Zamawiający  zdaje  się 

przyjmować za własne stanowisko zaprezentowane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny 

w Szczecinie w wyroku z dnia 24 czerwca 2020 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Sz 87/20, który 

stwierdził,  że  w  przypadku  podatku  od  towarów  i  usług  zastosowanie  do  danej  czynności 

podlegającej opodatkowaniu właściwej jej stawki podatku następuje ex lege. To właśnie sąd 

administracyjny  jest  upoważniony  do  orzekania  w  spornych  decyzjach  podatkowo-

skarbowych,  dlatego  w  tego  typu  sprawach  orzeczenie  takie  ma  fundamentalne  znaczenie. 

Ponadto  t

o  konkretna  czynność  opodatkowana  jest  wedle  właściwej  stawki  określonej  w 

ustawie,  niezależnie  od  tego,  jaką  stawkę  do  opodatkowania  danej  czynności  zastosował 

podatnik, i niezależnie od tego, co wykazał zamawiający w specyfikacji istotnych warunków 

zamówienia,  projekcie  umowy  czy  ogłoszeniu  o  zamówieniu  w  trakcie  prowadzonego 

postępowania  przetargowego.  Odwołujący  wskazał,  że  sąd  podzielił  pogląd  wyrażony  w 

wyroku  Naczelnego  Sądu  Administracyjnego  z  dnia  3  października  2018  r.,  w  sprawie  o 

sygn.  akt  I  FSK  1994/16,  że  to  właśnie  podatnik  jest  obowiązany  do  samodzielnego 

zaklasyfikowania  usług  (towarów)  oraz  do  ustalenia  i  wskazania  na  fakturze  prawidłowej 

stawki  podatku.  Podatnik,  który  chce  należycie  wywiązać  się  ze  spoczywającego  na  nim 

obowiązku  i  jednocześnie  uniknąć  negatywnych  konsekwencji  podatkowych,  jeśli  ma 

wątpliwości  co  do  prawidłowej  stawki  podatku,  może  wystąpić  o  wydanie  indywidualnej 

interpretacji  przepisów  prawa  podatkowego.  Bez  wpływu  na  taki  obowiązek  pozostają 

okoliczności,  że  np.  zgodnie  z  ustawą  Prawo  zamówień  publicznych  w  dokumentacji 

zamówienia wskazuje się stawkę podatku.  

Odwołujący  wskazał,  że  nie  bez  znaczenia  dla  powyższego  jest  stanowisko  jakie 

wyraził  Minister  Finansów,  Dyrektor  Krajowej  Informacji  Podatkowej  wydanej  w  dniu  11 

kwietnia  2022  r.  (sygn.  akt  0113-KDIPT1-

2.4012.893.2021.2.KW).  W  treści  przedmiotowej 

interpretacji  podatnik  zadał  pytanie  o  prawidłowość  stosowania  procedury  VAT-marża 

określonej w art. 119 ust. 1 ustawy o VAT dla całości zamówienia obejmującego organizację 

szkoleń, konferencji, eventów, składającego się z objętych jedną umową świadczenia usług 

noclegowych 

(hotelarskich), 

gastronomicznych, 

wynajmu 

sal 

konferencyjnych 

(wykładowych). 

W  opinii  Dyrektora  Krajowej  Informacji  Poda

tkowej  wyrażonej  w  ww.  interpretacji,  sama 

czynność  organizacji  konferencji/szkolenia  nie  stanowi  usługi  turystyki,  co  oznacza  że 

podmioty  organizujące  tego  typu  imprezy  nie  korzystają  z  procedury  szczególnej,  o  której 

mowa  w  art.  119  ustawy  o  VAT.  Pomimo 

tego,  że  na  organizację  konferencji/szkolenia 

składać  się  będą  różne  usługi,  w  tym  nabywane  od  innych  podatników  dla  bezpośredniej 

korzyści  uczestników,  takie  jak  usługi  gastronomiczne,  nabycie  na  wynajem  Sali 

szkoleniowej,  bez  których  świadczona  usługa  (dana  impreza)  nie  mogłaby  się  odbyć,  to 

wszystkie 

te 

usługi 

razem 

będą 

tworzyć 

jedną 

całość, 

tzw. 

„pakiet 

konferencyjny/szkoleniowy”  opodatkowany  stawką  właściwą  dla  usługi  zasadniczej 

polegającej  na  organizacji  i  obsłudze  logistycznej  konferencji/szkolenia,  tj.  stawką  23%. 

Zatem  jak  wynika  z  powyższego,  zastosowanie  w  przypadku  przedmiotowego  zamówienia 

procedury  VAT-

marża  została  uznana  przez  Dyrektora  Krajowej  Informacji  Podatkowej  za 

nieprawidłową. 

Wobec  powyższego  w  ocenie  Odwołującego  wykonawca  Małopolskie  Centrum 

Profilaktyki MCP Włóczykij Sebastian Cienkosz z siedzibą w Krakowie, oferując świadczenie 

usług  noclegowych  (hotelarskich)  wymienionych  w  pkt  1  arkusza  cenowego,  usług 

gastronomicznych  wymienionych  w  pkt  2  arkusza  cenowego,  usługi  wynajęcia  sali 

konferencyjnej  wymienionej  w  pkt  3  arkusza  cenowego,  a  także  usługi  obejmującej 

zapewnienie  oprawy  muzycznej  wymienionych  w  pkt  4  arkusza  cenowego,  zastosował 

błędny  sposób  naliczenia  podatku  od  towarów  i  usług,  a  więc  przedmiotowa  oferta 

obarczona jest 

błędem w obliczeniu ceny. 

Odwołujący  wskazał,  że  błędem  w  obliczeniu  ceny,  w  rozumieniu  przepisu  art.  226 

ust.  1  pkt  10  ustawy  Pzp 

jest  błąd  co  do  prawidłowego  ustalenia  stanu  faktycznego,  a  nie 

nieprawidłowe  wykonanie  czynności  arytmetycznych  składających  się  na  obliczenie  ceny. 

Błędy w obliczeniu ceny charakteryzują się tym, że nie można ich w żaden sposób poprawić. 

W uchwale z dnia 06 marca 2012 r. (sygn. akt KIO/KD 25/12) zwrócono uwagę, że „o błędzie 

w  obliczeniu  ceny  będziemy  mogli  mówić  w  sytuacji,  gdy  cena  została  skalkulowana  w 

sposób,  który  nie  uwzględnia  cech  przedmiotu  zamówienia,  jego  zakresu  i  warunków 

realizacji.”. 

Odwołujący  podniósł,  że  stanowisko  to  znajduje  swoje  uzasadnienie  m.in.  w  treści 

uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2011 r. (sygn. akt III CZP 52/11 i III CZP 

53/11),  w  której  SN  orzekł,  iż  o  porównywalności  ofert,  w  zakresie  zaproponowanej  ceny, 

można  mówić  tylko  wtedy,  gdy  określone  w  ofertach  ceny,  mające  być  przedmiotem 

porównywania, zostały obliczone przez wykonawców z zachowaniem tych samych reguł. Tak 

samo  wypowiada  się  Krajowa  Izba  Odwoławcza  m.in.  podkreślając,  że  w  przypadku 

stwierdzenia  błędu  w  obliczeniu  ceny  zamawiający  ma  obowiązek  odrzucenia  oferty. 

Zdaniem Izby ustawodawca nie dookreślił, jakie błędy skutkują odrzuceniem oferty oraz nie 

dokonał w tym zakresie żadnego zróżnicowania. Należy zatem uznać, że błąd w obliczeniu 

ceny to każdy błąd polegający na zastosowaniu nieprawidłowej stawki VAT, niezależnie od 

tego,  czy  wykonawca  zastosował  stawkę  niższą  czy  też  wyższą  od  prawidłowej  (choć 

pojawiały  się  też  orzeczenia  akceptujące  zastosowanie  stawki  podstawowej  w  miejsce 

obniżonej). 

Odwołujący  przywołać  również  stanowisko  Krajowej  Izby  Odwoławczej  wyrażone  w 

uzasadnieniu wyroku z dnia 27 kwietnia 2021 r. (sygn. akt KIO 760/21), z którego wynika, iż 

jeżeli jednak zamawiający opisując w dokumentacji zamówienia sposób obliczenia ceny nie 

zawarł  żadnych  wskazań  dotyczących  stawki  podatku  VAT  (przyp.:  a  jak  wynika  z 

odpowiedzi  udzielonej  w  dniu  8  września  br.  –  nie  zawarł),  wówczas  oferta  zawierająca 

stawkę  podatku  VAT  niezgodną  z  obowiązującymi  przepisami  podlega  odrzuceniu  na 

podstawie art. 226 ust. 1 pkt 10 ustawy P

ZP. Jeśli więc poprawienie takowego błędu nie jest 

możliwe, to powinno skutkować odrzuceniem oferty. 

Jak zatem wykazano, skoro oferta wykonawcy Małopolskie Centrum Profilaktyki MCP 

Włóczykij  Sebastian  Cienkosz  z  siedzibą  w  Krakowie  została  złożona  z  naruszeniem 

przepisów tyczących się podatku od towarów i usług, to jedynym działaniem Zamawiającego 

winno być odrzucenie takiej oferty, a nie jej wybór. Dokonanie takiego wyboru stanowi więc 

naruszenie  fundamentalnych  zasad  prowadzenia  postępowania  w  sprawie  zamówienie 

publicznego poprzez wybór oferty która winna zostać odrzucona. 

W ocenie Odwołującego powyższe działania Zamawiającego świadczą o nierównym 

traktowaniu  wykonawców,  a  także  o  naruszeniu  przez  zamawiającego  zasady  uczciwej 

konkurencji, tj. fundamental

nych zasad regulujących sferę udzielania zamówień publicznych. 

W złożonej pismem z 5 października 2022 r. odpowiedzi na odwołanie, Zamawiający 

wniósł  o  oddalenie  odwołania  z  uwagi  na  brak  po  stornie  Odwołującego  legitymacji  do 

wniesienia odwołania, zgodnie z art. 505 ust. 1 ustawy Pzp a w przypadku nieuwzględnienia 

tego wniosku, o oddalenie odwołania jako bezzasadnego.  

Krajowa  Izba  Odwoławcza,  rozpoznając  na  rozprawie  złożone  odwołanie  

i  uwzględniając  dokumentację  z  przedmiotowego  postępowania  o  udzielenie 

zamówienia  publicznego,  stanowiska  stron złożone  na  piśmie  i  podane  do  protokołu 

rozprawy 

ustaliła, co następuje.  

Izba ustaliła, że do przedmiotowego postępowania odwoławczego żaden wykonawca 

nie zgłosił przystąpienia w charakterze uczestnika postępowania.  

Rozpatrując  odwołanie,  Izba  w  pierwszej  kolejności  zobowiązana  jest  ustalić,  czy 

zostały  spełnione przesłanki  korzystania ze  środków  ochrony  prawnej  określone w  art.  505 

ust.  1  ustawy  Pzp,  tj.  czy   

podmiotowi  wnoszącemu  odwołanie  przysługuje  legitymacja 

procesowa  do  wniesienia  odwołania.  Brak  takiej  legitymacji  po  stronie  odwołującego, 

prowadzi  do  ustalenia  niedopuszczlaności  wniesienia  odwołania  i  skutkuje  koniecznością 

jego  oddalenia,  gdyż  stwierdzenie  niewykazania  przesłanek  materialnoprawnych 

warunkujących korzystanie ze środków ochrony prawnej skutkuje oddaleniem odwołania bez 

merytorycznego rozpatrywania zarzutów i żądań podniesionych w odwołaniu. Zatem istnienie 

interesu  w  uzyskaniu  zamówienia  oraz  poniesienie  lub  możliwość  poniesienia  szkody  w 

wyniku  naruszenia  przez  zamawiającego  przepisów  ustawy  są  warunkami,  których 

spełnienie jest niezbędne do przystąpienia do rozpoznawania odwołania, czyli merytorycznej 

oceny  zarzutów  w  nim  podniesionych.  Innymi  słowy,  zgodnie  z  art.  505  ust.  1  ustawy  Pzp 

legitymację do wniesienia środka ochrony prawnej (w tym wypadku odwołania) ma tylko ten 

podmiot, który wykaże po pierwsze interes w uzyskaniu zamówienia, a po drugie możliwość 

poniesienia szkody. 

W postępowaniu o udzielenie zamówienia, którego dotyczy rozpoznawane odwołanie 

złożono dwie oferty. O wyniku postępowania, Zamawiający, zgodnie z treścią art. 253 ust. 1 

ustawy  Pzp, 

równocześnie  poinformował  wykonawców  biorących  udział  w  postępowaniu,  o 

wyborze  oferty  najkorzystniejszej  i  o  wykonawcach,  których  oferty  zostały  odrzucone. 

Informacja  ta 

została  przekazana  wykonawcom  21  września  2022  r.  Jest  bezsporne,  że 

o

ferta  Odwołującego,  powyższą  czynnością  Zamawiającego  została  odrzucona,  co  wynika 

zarówno  z  treści  tej  czynności,  a  także  przyznał  to  sam  Odwołujący  w  odwołaniu. 

O

dwołujący nie zakwestionował ww. rozstrzygnięcia tj. nie skorzystał z przysługującego mu 

prawa do zaskarżenia tej czynności w zakresie w jakim odnosiła się ona do odrzucenia jego 

oferty. 

Potwierdził to sam Odwołujący podczas rozprawy.  

W związku z powyższym, na dzień rozpoznania przedmiotowej sprawy odwoławczej, 

oferta  Odwołującego  została  ostatecznie  odrzucona  z  postępowania,  wobec  czego 

Odwołujący  nie  bierze  już  udziału  w  prowadzonym  przez  Zamawiającego  postępowaniu  o 

udzielenie  zamówienia.  Mamy  więc  do  czynienia  z  sytuacją,  gdy  wnosząc  przedmiotowe 

odwołanie Odwołujący formalnie był  uczestnikiem  postępowania,  ale w wyniku zaniechania 

zaskarżenia  tej  czynności  w  przewidzianym  terminie,  na  moment  rozpoznania  tego 

odwołania ostatecznie utracił status wykonawcy. Oznacza to, że nie zaistniała przesłanka do 

odrzucenia  odwołania,  ale  jednocześnie  nie  została  również  spełniona  przesłanka 

materialnoprawna wniesienia odwołania, o której mowa w art. 505 ust. 1 ustawy Pzp. Istotne 

i  przesądzające  w  przedmiotowej  sprawie  jest  bowiem  to,  że  Odwołujący,  w  tej  sprawie 

odwoławczej  zaskarżył  czynność  Zamawiającego  z  21  września  2022  r.  tylko  w  takim 

zakresie w jakim odnosiła się ona do wyboru oferty najkorzystniejszej, formułując dodatkowo 

zarzut naruszenia art. 255 ust. 1 pkt 2 ustawy Pzp, 

wskazując tym samym, że odwołanie to 

zmierza  do  unieważnienia  postępowania  oraz  formułując  w  tym  zakresie  odpowiednie 

żądanie, a zaniechał jednoczesnego zaskarżenia tej czynności w zakresie w jakim odnosi się 

ona do odrzucenia jego oferty. 

W związku z powyższym, w stanie faktycznym zaistniałym w rozpoznawanej sprawie 

Izba  stwierdziła,  że  Odwołujący  nie  wykazał  posiadania  legitymacji  uprawniającej  do 

wniesienia odwołania, wymaganej zgodnie z art. 505 ust. 1 ustawy Pzp. 

Przepis  art.  505  ust.  1  ustawy  Pzp 

stanowi,  że  środki  ochrony  prawnej  przysługują 

wykonawcy,  uczestnikowi  konkursu  oraz  innemu  podmiotowi,  jeżeli  ma  lub  miał  interes  w 

uzyskaniu  zamówienia  lub  nagrody  w  konkursie  oraz  poniósł  lub  może  ponieść  szkodę  w 

wyni

ku naruszenia przez zamawiającego przepisów ustawy. W ocenie składu orzekającego 

na  gruncie  rozpoznawanej 

sprawy  nie  sposób  przypisać  Odwołującemu,  który  nie 

kwestionował odrzucenia swojej oferty, posiadania interesu w uzyskaniu zamówienia. Skład 

orzekający  w  tej  sprawie  podziela  stanowisko  odnoszące  się  do  szerokiego  rozumienia 

interesu  w  uzyskaniu  zamówienia  jako  odnoszące  się  do  „danego  zamówienia”,  jednak  nie 

oznacza  to,  że  interes  taki  posiada  wykonawca,  który  nie  podejmuje  próby  obrony  swojej 

oferty, 

a  wniesionym  środkiem  ochrony  prawnej  zmierza  jedynie  do  podważenia 

prawidłowości  wyboru  oferty  najkorzystniejszej  i  w  konsekwencji  do  unieważnienia 

konkretnego  postępowania  o  zamówienie.  Jak  bowiem  wskazał  Trybunał  Sprawiedliwości 

Unii Europejskiej (dalej: 

„TSUE”) w przywołanym przez Zamawiającego wyroku wydanym w 

sprawie  C-131/16  Archus  et  Gama, 

w  sytuacji,  gdy  w  postępowaniu  złożono  dwie  oferty  a 

zamawiający wydał jednocześnie dwie decyzje co do odrzucenia oferty jednego wykonawcy i 

wyboru  jako  najkorzystniejszej  oferty  drugiego  wykonawcy, 

odrzucony  oferent,  który 

zaskarżył  obie  te  decyzje,  powinien  mieć  możliwość  żądania  wykluczenia  oferty 

wygrywającego  oferenta  i  w  związku  z  taką  sytuacją  zdefiniował  pojęcie  „danego 

zamówienia”.  Natomiast  taka  sytuacja  nie  ma  miejsca  w  tej  sprawie  odwoławczej,  bowiem 

jak  wskazano  wcześniej,  Odwołujący  nie  zaskarżył  decyzji  Zamawiającego  w  zakresie  w 

jakim  odnosi  się  ona  do  odrzucenia  oferty  Odwołującego  i  jest  to  istotna  okoliczność 

przesądzająca o utracie interesu w uzyskaniu zamówienia przez Odwołującego.  

Wyjaśnić  należy,  że  interes  przywołany  w  art.  505  ust.  1  ustawy  Pzp  ma  na  celu 

ochronę  określonego  wykonawcy,  w  danym  postępowaniu,  ukierunkowanym  na  uzyskanie 

przez tego wykonawcę stanu, w którym będzie mógł uzyskać dane zamówienie.  Podkreślić 

raz  jeszcze 

należy,  że  działanie  Odwołującego,  nie  jest  ukierunkowane  na  zmianę  statusu 

jego  oferty  w  tym 

postępowaniu  o  zamówienie,  a  na  jego  unieważnienie.  W  ocenie  Izby, 

Odwołujący  nie  wykazał,  że  posiada  obiektywną  tzn.  wynikającą  z  rzeczywistej  utraty 

możliwości  uzyskania  zamówienia  potrzebę  uzyskania  określonego  rozstrzygnięcia,  a  tym 

samym nie wykazał interesu w uzyskaniu danego zamówienia.  

Znamienne  jest  również  to,  że  powodem  odrzucenia  oferty  Odwołującego  było 

zaniechanie  zabezpieczenia  jej  wadium  zgodnie  z  wymogami  Zamawiającego,  Odwołujący 

bowiem wniósł wadium po terminie skradania ofert. Odwołujący, co wskazał wprost w treści 

odwołania, nie kwestionuje zasadności dorzucenia jego oferty. W tym miejscu Izba wskazuje, 

że  drugim  elementem  koniecznym  do  ustalenia  dopuszczalności  korzystania  ze  środków 

ochrony prawnej jest okoliczność, czy Odwołujący mógł lub może ponieść szkodę w wyniku 

naruszenia  przez  Zamawiającego  przepisów  Pzp.  Szkoda,  która  co  do  zasady  przyjmuje 

charakter  szkody  majątkowej,  powinna  być  wynikiem  naruszenia  przez  Zamawiającego 

przepisów ustawy Pzp, zatem między naruszeniem przez Zamawiającego przepisów ustawy 

Pzp,  a  szkodą  powinien  istnieć  związek  przyczynowy.  W  ocenie  Izby,  Odwołujący  utracił 

możliwość  uzyskania  zamówienia,  nie  na  skutek  niezgodnych  z  prawem  działań 

Zamawiającego, lecz w wyniku własnej niestaranności nie tylko przy przygotowywaniu oferty 

–  ponieważ  wymagane  w  postępowaniu  wadium  zostało  wniesione  po  terminie  składania 

ofert, 

efektem czego było odrzucenie tej oferty na podstawie art. 226 ust. 1 pkt 14) ustawy 

Pzp,  a

le  również  na  skutek  niezakwestionowania  tej  czynności  –  Odwołujący  nie  wniósł  w 

tym zakresie odwołania celem weryfikacji prawidłowości decyzji o odrzuceniu jego oferty.  

Odnosząc  się  do  powołanych  przez  Strony  zarówno  w  treści  odwołania  jak  i  w 

odpowiedzi  na  odwołanie  wyroków  TSUE,  skład  orzekający  odsyła  do  stanowiska  Izby 

wyrażonego  w  wyroku  z  dnia  17  maja  2018  r.  sygn.  akt  KIO  840/18,  gdzie  omówiono 

orzecznictwo  TSUE  od

noszące  się  do  kwestii  legitymacji  do  wniesienia  odwołania.  Skład 

orzekający  w tej  sprawie przyjmuje to  stanowisko za  własne:  „W  ocenie Izby,  w  niniejszym 

stanie  faktycznym  nie  znajdzie  zastosowania  pojęcie  „danego  zamówienia”  sformułowane 

przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) na gruncie orzeczenia z dnia 

11 maja 2017 r. w sprawie C-131/16 Archus et Gama. W przedmiotowym orzeczeniu TSUE 

wskazał,  że  pojęcie  „danego  zamówienia”  może  w  danym  razie  dotyczyć  ewentualnego 

wszczęcia  nowego  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego,  podkreślając 

jednocześnie  okoliczności  faktyczne  i  prawne  w  jakich  zdefiniował  to  pojęcie,  a  które  są 

znacząco  odmienne  od  zaistniałych  na  gruncie  niniejszej  sprawy.  Orzeczenie  to  zostało 

wydane  bowiem  w  s

ytuacji,  gdy  w  postępowaniu  o  udzielenie  zamówienia  publicznego 

złożono  dwie  oferty,  a  instytucja  zamawiająca  wydała  jednocześnie  dwie  decyzje, 

odpowiednio, o odrzuceniu oferty jednego z oferentów i o udzieleniu zamówienia drugiemu, 

wówczas  Trybunał  uznał,  iż  odrzucony  oferent,  który  zaskarżył  obie  te  decyzje,  powinien 

mieć  możliwość  żądania  wykluczenia  oferty  wygrywającego  oferenta    i  w  związku  z  taką 

sytuacją zdefiniował pojęcie „danego zamówienia”. Szeroką wykładnię interesu w uzyskaniu 

danego  zamówienia  TSUE  przyjął  również  w  wyrokach  wydanych  w  sprawach  C-100/12 

Fastweb  (wyrok  z  dn.  4  lipca  2013  r.)  oraz  C-689/13  PFE  (wyrok  z  dn.  5  kwietnia  2016  r.) 

dotyczących zasad rozpatrywania odwołań wzajemnych, jednakże każdorazowo orzeczenia 

te  dotyczyły  podmiotów,  wobec  których  decyzja  o  wykluczeniu  lub  odrzuceniu  nie  była 

ostateczna 

–  różnicę tę  podkreślił  TSUE  w  motywie  33  wyroku  z  dn.  21  grudnia  2016  r.  w 

sprawie  C-

355/15  Technische  Gebäudebetreuung  i  Caverion  Österreich.  Powyższe, 

potwierdza,  że  interes  w  uzyskaniu  danego  zamówienia  należy  rozważać  w  związku  z 

sytuacją  podmiotu  wnoszącego  odwołanie,  a  nie  w  kontekście  działań  pozostałych 

uczestników  postępowania  o  udzielenie  zamówienia.  W  orzeczeniach  przywołanych 

powyżej,  skutek  w  postaci  ewentualnego  unieważnienia  postępowania,  stanowił  swego 

rodzaju konsekwencję przyznania legitymacji procesowej każdemu z podmiotów wnoszących 

odwołanie,  a nie był  aprobowanym  celem  samym  w  sobie.  Z ww.  wyroków  w  sprawach  C- 

131/16, C-

100/12 czy też C-689/13 nie można wywodzić, że interes w uzyskaniu zamówienia 

jest  tożsamy  z  celem  polegającym  na  unieważnieniu  postępowania,  do  którego  dąży 

Odwołujący  w  niniejszej  sprawie.  TSUE  w  przywołanym  już  wyroku  C-355/15  Technische 

Gebäudebetreuung  i  Caverion  Österreich  orzekł,  iż  art.  1  ust.  3  ww.  dyrektywy  Rady 

89/665/EWG  „należy  interpretować  w  ten  sposób,  że  nie  sprzeciwia  się  on  temu,  aby 

oferentowi  wykluczonemu  na  mocy  ostatecznej  decyzji  instytucji  zamawiającej  z 

postępowania  w  sprawie  udzielenia  zamówienia  publicznego  odmówiono  dostępu  do 

umożliwiającego  zakwestionowanie  zawarcia  umowy  odwołania  od  decyzji  o  udzieleniu 

odnośnego  zamówienia  publicznego,  jeżeli  oferty  złożyli  tylko  ten  wykluczony  oferent  i 

wybrany  oferent,  a  zdaniem  wykluczonego  oferenta  oferta  wybranego  oferenta  również 

powinna  była  zostać  odrzucona.”  Podobną  tezę,  zawarł  również  w  motywie  57  wyroku  w 

sprawie C-

131/16 Archus et Gama, odnosząc się do ww. wyroku C-355/15 i „że oferentowi, 

którego oferta została wykluczona przez instytucję zamawiającą z postępowania o udzielenie 

zamówienia  publicznego,  można  odmówić  dostępu  do  odwołania  od  decyzji  o  udzieleniu 

zamówienia,  jednak  decyzja  o  wykluczeniu  wspomnianego  oferenta  została  utrzymana  w 

mocy  orzeczeniem,  które  nabrało  powagi  rzeczy  osądzonej,  zanim  sąd,  do  którego 

za

skarżono decyzję o udzieleniu zamówienia, wydał orzeczenie, w związku z czym oferenta 

tego  należało  uważać  za  ostatecznie  wykluczonego  z  danego  postępowania  o  udzielenie 

zamówienia publicznego”.”  

W  ocenie  Izby  powyższe  omówienie  znajduje  wprost  zastosowanie  do  stanu 

faktycznego  zaistniałego  w  rozpoznawanej  sprawie.  Jak  już  wskazano  we  wcześniejszej 

części  uzasadnienia,  w  tym  postępowaniu  Zamawiający  jednocześnie  poinformował 

wykonawców  o  odrzuceniu  oferty  Odwołującego  i  wyborze  jako  najkorzystniejszej  oferty 

drugiego  oferenta.  Istotne  w  sprawie  jest  to,  że  w  przewidzianym  ustawą  terminie  na 

wniesienie  środków  ochrony  prawnej  od  powyższej  czynności  Zamawiającego,  Odwołujący 

zaskarżył  czynność  tylko  w  zakresie  w  jakim  odnosiła  się  ona  do  wyboru  oferty 

najkorz

ystniejszej,  wnosząc  jednocześnie  o  unieważnienie  postępowania  o  zamówienie.  W 

konsekwencji Odwołujący nie posiada legitymacji do wniesienia przedmiotowego odwołania 

oraz nie wykazał możliwości poniesienia szkody, ponieważ jednocześnie nie odwołał się od 

c

zynności  Zamawiającego  w  zakresie  w  jakim  dotyczyła  ona  odrzucenia  jego  oferty.  Tym 

samym 

na  dzień  rozpoznania  sprawy  oferta  Odwołującego  jest  ostatecznie  odrzucona,  co 

Izba była zobowiązana wziąć pod uwagę przy rozpoznaniu tego odwołania. W nawiązaniu do 

omówionego  wyżej  orzecznictwa  TSUE,  stwierdzić  więc  należy,  że  wykonawca,  którego 

oferta  została  ostatecznie  odrzucona,  zarówno  na  gruncie  przepisów  krajowych  jak  i 

europejskich,  nie  ma  interesu  w  uzyskaniu  zamówienia  oraz  nie  może  ponieść  szkody  w 

wyniku 

naruszenia  zarzucanych  w  odwołaniu  przepisów  ustawy  Pzp,  dotyczących  oceny 

przez Zamawiającego innej oferty. 

Wobec  poczynionego  ustalenia  co  do  braku  interesu  wykonawcy,  w  rozumieniu  art. 

ust.1  ustawy  Pzp,  odwołanie  zostało  oddalone  bez  merytorycznego  rozpatrywania 

zarzutów i żądań podniesionych w tym odwołaniu. 

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sprawy na podstawie art. 

575 ustawy z dnia 11 września 2019 r. - Prawo zamówień publicznych (Dz. U. poz. 2019  ze 

zm.) t

j. z dnia 22 lipca 2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 1710) oraz § 8 ust. 2 związku z § 2 ust. 1 

pkt  2  rozporządzenia  Prezesa  Rady  Ministrów  z  dnia  30  grudnia  2020  r.  w  sprawie 

szczegółowych  rodzajów  kosztów  postępowania  odwoławczego,  ich  rozliczania  oraz 

wysok

ości i sposobu pobierania wpisu wysokości wpisu od odwołania (Dz. U. poz. 2437).  

Przewodniczący:      ……………………..…