KIO 2297/16 WYROK dnia 20 grudnia 2016 r.

Sygn. akt KIO 2297/16  

WYROK 

z dnia 20 grudnia 2016 r.  

Krajowa Izba Odwoławcza – w składzie: 

Przewodniczący:  

Marek Koleśnikow  

Protokolant:  

Rafał Komoń  

po  rozpoznaniu  na  rozprawie  w  dniu

  15  grudnia  2016  r.  w  Warszawie  odwołania 

wniesionego  do  Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej  w  dniu 

5  grudnia  2016  r.  przez 

wykonawcę 

J. Z., prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą P.P.H.U. Lekaro J. Z., 

Wola  Ducka  70A,  05-408  Glinianki  w  postępowaniu  prowadzonym  przez  zamawiającego 

Miejskie  Przedsiębiorstwo  Oczyszczania  w  m.st.  Warszawie  Sp.  z  o.o.  z  siedzibą  w 

Warszawie, ul. Obozowa 43, 01-161 Warszawa  

orzeka: 

1.1. Uwzględnia  odwołanie  w  zakresie  zarzutu  znaczenia  kryterium  „odległość 

instalacji od bazy Zamawiającego” i określenia opisu tego kryterium oraz nakazuje 

zamawiającemu dokonanie zmiany wag tego kryterium i określenia jego opisu.   

1.2. Oddala odwołanie w zakresie pozostałych zarzutów.  

2.   Kosztami 

postępowania 

obciąża 

zamawiającego 

Miejskie 

Przedsiębiorstwo 

Oczyszczania w m.st. Warszawie Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, ul. Obozowa 

43, 01-161 Warszawa  

i:  

2.1)   zalicza  w  poczet  kosztów  postępowania  odwoławczego  kwotę 

15  000  zł  00  gr 

(słownie:  piętnaście  tysięcy  złotych  zero  groszy)  uiszczoną  przez 

wykonawcę  J. 

Z.,  prowadząca  działalność  gospodarczą  pod  firmą  P.P.H.U.  Lekaro  J.  Z., 

Wola Ducka 70A, 05-408 Glinianki tytułem wpisu od odwołania;  

2.2)   zasądza  od  zamawiającego 

Miejskie  Przedsiębiorstwo  Oczyszczania  w  m.st. 

Warszawie  Sp.  z  o.o.  z  siedzibą  w  Warszawie,  ul.  Obozowa  43,  01-161 

Warszawa  na  rzecz  wykonawcy  J.  Z.,  prowadząca  działalność  gospodarczą 

pod  firmą  P.P.H.U.  Lekaro  J.  Z.,  Wola  Ducka  70A,  05-408  Glinianki  kwotę  18 

600  zł  00  gr  (słownie:  osiemnaście  tysięcy  sześćset  złotych  zero  groszy) 

stanowiącą  koszty  postępowania  odwoławczego  poniesione  z  tytułu  wpisu  od 

odwołania oraz kosztów wynagrodzenia pełnomocnika.  

Stosownie  do  art.  198a  i  198b  ustawy  z  dnia  29  stycznia  2004  r.  –  Prawo  zamówień 

publicznych (

Dz. U. z 2015 r. poz. 2164 oraz z 2016 poz. 831, poz. 996, poz. 1020, poz. 

1250  i  poz.  1579)  na  niniejszy  wyrok  –  w  terminie  7  dni  od  dnia  jego  doręczenia  – 

przysługuje  skarga  za pośrednictwem  Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej  do  Sądu 

Okręgowego w 

Warszawie.  

Przewodniczący: 

………………………………  

Sygn. akt KIO 2297/16  

U z a s a d n i e n i e  

Zamawiający  Miejskie  Przedsiębiorstwo  Oczyszczania  w  m.st.  Warszawie  sp.  z  o.o.  z 

siedzibą  w  Warszawie,  ul.  Obozowa  43,  01-161  Warszawa  wszczął  postępowanie  w  trybie 

przetargu  nieograniczonego  pod  nazwą  »Zagospodarowanie  zmieszanych  odpadów 

opakowaniowych z selektywnej zbiórki o kodzie 15 01 06«.  

Ogłoszenie  o  zamówieniu  zostało  opublikowane  w  Dzienniku  Urzędowym  Unii 

Europejskiej 25.11.2016 r. pod nrem 2016/S 228-415391.  

Postępowanie jest prowadzone zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. 

– Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 2164 oraz z 2016 poz. 831, poz. 996, 

poz.  1020,  poz.  1250  i  poz.  1579)  zwanej  dalej  w  skrócie  Pzp  lub  ustawą  bez  bliższego 

określenia.  

Wykonawca P.P.H.U. LEKARO J. Z., Wola Ducka 70A, 05-408 Glinianki, zgodnie z art. 

182 ust. 2 pkt 1 Pzp, wniósł 5.12.2016 r. do Prezesa KIO odwołanie na postanowienia SIWZ.  

Odwołujący zarzucił zamawiającemu naruszenie:  

1)   art. 7 ust. 1 oraz art. 29 ust. 2 Pzp przez określenie kryterium oceny ofert „odległość 

instalacji od bazy Zamawiającego” w sposób niezapewniający zachowania uczciwej 

konkurencji,  równego  traktowania  wykonawców  oraz  proporcjonalności,  a  także 

prowadzący  do  opisania  przedmiotu  zamówienia  w  sposób  mogący  utrudniać 

uczciwą konkurencję;  

2)   art.  91  ust,  3  Pzp  przez  zastosowanie  kryterium  „odległość  instalacji  od  bazy 

Zamawiającego”, które dotyczy właściwości wykonawcy; 

3)   zarzut  ewentualny  podnoszony  na  wypadek  braku  uwzględnienia  powyższych 

zarzutów (pkt 1 i pkt 2) – naruszenie art. 7 ust. 1 oraz art. 29 ust. 2 Pzp przez: 

a)   określenie znaczenia kryterium „odległość instalacji od bazy Zamawiającego”, a 

także kryterium „gwarantowany przez wykonawcę procent wysortowanej frakcji 

odpadów”  z  naruszeniem  zasady  równego  traktowania  wykonawców,  uczciwej 

konkurencji oraz proporcjonalności, a także prowadzący do opisania przedmiotu 

zamówienia w sposób mogący utrudniać uczciwą konkurencję,  

b)   określenie  opisu  kryterium  „odległość  instalacji  od  bazy  Zamawiającego”,  z 

naruszeniem  zasady  równego  traktowania  wykonawców,  uczciwej  konkurencji 

oraz  proporcjonalności,  a  także  prowadzący  do  opisania  przedmiotu 

zamówienia w sposób mogący utrudniać uczciwą konkurencję;  

4)   art. 7 ust. 1 oraz art. 29 ust. 2 Pzp przez brak określenia maksymalnego możliwego 

do zaoferowania poziomu procentowego wysortowanej frakcji odpadów w kryterium 

„gwarantowany  przez  wykonawcę  procent  wysortowanej  frakcji  odpadów”,  co 

skutkuje  niezachowaniem  uczciwej  konkurencji, równego  traktowania  wykonawców 

oraz  proporcjonalności,  a  także  prowadzi  do  opisania  przedmiotu  zamówienia  w 

sposób mogący utrudniać uczciwą konkurencję; 

5)   art.  29  ust.  2  Pzp  przez  sformułowanie  wymogu,  aby  kopie  kart  przekazania 

odpadów 

wytworzonych, 

faktury 

potwierdzające 

przekazanie 

odpadów 

wytworzonych  oraz  potwierdzenia  zapłaty  były  przekazane  najpóźniej  do  5  dnia 

roboczego następnego miesiąca.  

Odwołujący  wniósł  o  nakazanie  zamawiającemu  dokonania  zmian  treści  SIWZ  oraz 

tożsamych zmian ogłoszenia o zamówieniu w postaci:  

1)   usunięcia  kryterium  „odległość  od  bazy  zamawiającego  zlokalizowanej  przy  ul. 

Tatarskiej 2/4 w Warszawie od instalacji wykonawcy”; 

2)   żądanie ewentualne (związane z zarzutem ewentualnym z pkt 3 odwołania): 

a)   ustalenie  wagi  kryterium  „odległość  instalacji  od  bazy  zamawiającego”  na 

poziomie 10%, 

b)   ustalenie 

wagi 

kryterium 

„gwarantowany 

przez 

wykonawcę 

procent 

wysortowanej frakcji odpadów” na poziomie 30%,  

c)   ustalenie  zasad  punktacji  w  kryterium  „odległość  instalacji  od  bazy 

zamawiającego” w następujący sposób: 

–   odległość do 19 km –100 pkt,  

–   odległość od 20 do 38 km – 50 pkt,  

–   odległość 39 km i powyżej – 0 pkt;  

3)   określenie  maksymalnego  możliwego  do  zaoferowania  poziomu  procentowego 

wysortowanej  frakcji  odpadów  w  kryterium  „gwarantowany  przez  wykonawcę 

procent wysortowanej frakcji odpadów” na poziomie 40%;  

4)   zmianę pkt 11 OPZ (część II SIWZ) przez wykreślenie obowiązku przekazywania do 

5 dnia roboczego każdego miesiąca kopii kart przekazania odpadów wytworzonych, 

faktur  potwierdzających  przekazanie  odpadów  wytworzonych  oraz  potwierdzenia 

zapłaty  ewentualnie  wydłużenie  ww.  terminu  do  25  dnia  roboczego  każdego 

miesiąca.  

Argumentacja odwołującego  

Odwołujący,  jako  przedsiębiorca  prowadzący  działalność  objętą  przedmiotem 

zamówienia  ma  interes  w  jego  uzyskaniu.  Będące  przedmiotem  odwołania  postanowienia 

ogłoszenia  o  zamówieniu  oraz  SIWZ  utrudniają,  a  wręcz  uniemożliwiają  odwołującemu 

uzyskanie  zamówienia,  w  szczególności  prowadząc  do  jego  dyskryminacji  ze  względu  na 

lokalizację  posiadanego  przez  niego  potencjału  technicznego.  Naruszenie  wskazanych 

przepisów, skutkujące osłabieniem pozycji konkurencyjnej odwołującego, prowadzi z kolei do 

możliwości powstania po jego stronie szkody.  

Uzasadnienie  

1.  Zarzut  dotyczący  kryterium  „odległość  od  bazy  zamawiającego  zlokalizowanej  przy  ul. 

Tatarskiej 2/4 w Warszawie od instalacji Wykonawcy” 

a) 

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 Pzp zamawiający zobowiązany jest do przygotowania i 

przeprowadzenia  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  w  sposób  zapewniający 

zachowanie uczciwej konkurencji i równe traktowanie wykonawców oraz zgodnie z zasadami 

proporcjonalności  i  przejrzystości.  Obowiązki  w  tym  zakresie  dotyczą  przede  wszystkim 

określenia  kryteriów  oceny  ofert,  które  mają  zasadniczy  wpływ  dla  ustalenie,  który 

wykonawca uzyska zamówienie. 

Zamawiający z naruszeniem art. 7 ust. 1 Pzp zastosował kryterium „odległość instalacji 

od  bazy  zamawiającego”  (rozdział  IV  pkt  20  SIWZ).  Zastosowanie  tego  kryterium  prowadzi 

do dyskryminacji odwołującego ze względu na lokalizację prowadzonej przez odwołującego 

instalacji, przy której użyciu odwołujący zamierza zapewnić realizację zamówienia.  

Szczegółowe wymagania dotyczące świadczenia usług związanych z gospodarowaniem 

odpadami określone są w przepisach ustawy z dnia 24 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz.U. z 

2013  r.  poz.  21  ze  zm.)  –  dalej:  „ustawa  o  odpadach”.  Ustawa  o  odpadach  wprowadza 

rygorystyczne wymagania m.in. w zakresie miejsca przetwarzania odpadów. W art. 20 ust. 7 

ustawy  o  odpadach  wskazano,  że  zmieszane  odpady  komunalne  oraz  pozostałości  z 

sortowania  odpadów  komunalnych  nie  mogą  być  przetwarzane  poza  obszarem  regionu 

gospodarki, na którym zostały wytworzone. Wskazać należy, że stosownie do art. 35 ust. 4 

pkt  2  ustawy  o  odpadach  podział  na  regiony  gospodarki  odpadami  komunalnymi  wraz  ze 

wskazaniem  gmin  wchodzących  w  skład  regionu  oraz  wykaz  regionalnych  instalacji  do 

przetwarzania  odpadów  komunalnych  w  poszczególnych  regionach  gospodarki  odpadami 

komunalnymi określony jest w Wojewódzkim Planie Gospodarki Odpadami (dalej: „WPGO”). 

Przepisy  ustawy  o  odpadach  w  sposób  znaczący  ingerują  w  lokalizację  instalacji,  w 

której  odpady  zmieszane  mogą  zostać  przetworzone,  a  zatem  w  miejsce,  w  którym  mogą 

być świadczone usługi będące przedmiotem zamówienia. W odniesieniu do przedmiotowego 

zamówienia  mogą  być  one  przetworzone  wyłącznie  w  instalacji  ujętej  w  wykazie 

regionalnych  instalacji  przetwarzania  odpadów  dla  regionu  warszawskiego  zawartym  w 

WPGO.  Takie  działanie  jest  w  pełni  uzasadnione  względami,  ochrony  środowiska,  życia  i 

zdrowia ludzi, co podkreśla ustawodawca w art. 1 ustawy o odpadach. 

Odwołujący  uznaje,  że  wprowadzenie  przez  zamawiającego  kolejnego  obostrzenia  w 

zakresie  lokalizacji  instalacji  (odległość  instalacji  z  regionu  od  bazy  zamawiającego), 

wykraczającego  poza  regulacje  ustawy  o  odpadach,  prowadzi  do  naruszenia  art.  7  ust.  1 

Pzp.  Kryterium  to  nie  jest  ponadto  uzasadnione  względami  interesu  publicznego,  nie  jest 

odpowiednie dla zagwarantowania realizacji celu, któremu ma służyć, jak też wykracza poza 

to,  co  jest  konieczne  dla  osiągnięcia  obiektywnie  określonych  celów  w  zakresie 

zagospodarowania odpadami, a zatem narusza zasadę proporcjonalności. 

Stosownie  do  art.  20  ust.  2  ustawy  o  odpadach  odpady,  które  nie  mogą  być 

przetworzone  w  miejscu  ich  powstania,  przekazuje  się,  uwzględniając  hierarchię  sposobów 

postępowania  z  odpadami  oraz  najlepszą  dostępną  technikę  lub  technologię,  do  najbliżej 

położonych  miejsc,  w  których  mogą  być  one  przetworzone.  W  odniesieniu  do  odpadów 

wymienionych  w  art.  20  ust.  7  ustawy  o  odpadach,  w  tym  zmieszanych  odpadów 

komunalnych  oraz  pozostałości  z  sortowania  odpadów  komunalnych,  wyrażona  w  tym 

przepisie  „zasada  bliskości”  realizowana  jest  właśnie  przez  wymóg  zagospodarowania  ich 

wyłącznie  w  instalacji  zlokalizowanej  we  wskazanym  regionie  administracyjnym.  Podkreślić 

należy,  że  zasada  ta  nie  może  być  rozumiana  jako  „bliskość  geograficzna”,  ale  „bliskość 

administracyjna”. 

Uwzględniając  powyższe,  nie  można  przyjąć,  że  wyrażona  w  ustawie  o  odpadach 

zasada  bliskości  stanowi  podstawę  do  przyjęcia  przez  zamawiającego  przedmiotowego 

kryterium.  

W  opracowanym  przez  Instytut  Sobieskiego  Krajowym  Planie  Gospodarki  Odpadami 

2030 (wyd. 2016, Instytut Sobieskiego) wskazano:  

–   »zgodnie  z  obowiązującymi  regulacjami  prawnymi,  zasada  bliskości  rozumiana  jest 

jako  podział  województw  na  mniejsze  jednostki  –  regiony  gospodarki  odpadami,  w 

których  wytworzone  odpady  są  zagospodarowane  („bliskość  administracyjna”),  nie 

zaś  jako  faktyczna  odległość  pomiędzy  miejscem  wytworzenia  i  zagospodarowania 

odpadów („bliskość geograficzna”)«.  

Uwzględniając  powyższe  należy  stwierdzić,  że  niedopuszczalne  jest  dalsze 

różnicowanie Instalacji według kryterium „bliskości geograficznej”, rozumianej, jako odległość 

instalacji z regionu od miejsca wytworzenia odpadów. Kryterium bliskości w równym stopniu 

spełniają  wszystkie  instalacje  regionalne  wymienione  w  WPGO.  Według  tego  kryterium 

wszystkie instalacje z regionu zlokalizowane są „równie blisko”.  

Zasada bliskości wyrażona w ustawie o odpadach została skomentowana w orzeczeniu 

KIO z 11 sierpnia 2015 r. sygn. akt KIO 1594/15. W orzeczeniu tym wskazano: 

–   »Zasada  bliskości,  jako  zalecenie  dotyczy  wszystkich  rodzajów  odpadów.  Dla  kilku 

grup  odpadów  ustawodawca  określił  jednak  szczególne  reguły  postępowania 

zawężające  zasadę  bliskości  do  terenu  województwa,  w  którym  te  odpady  zostały 

wytworzone (z pewnymi wyjątkami)«. 

Orzeczenie  to  potwierdza,  że  w  odniesieniu  do  odpadów  objętych  przedmiotem 

zamówienia,  a  zatem  wymienionych  w  art.  20  ust.  7  Pzp,  zasada  bliskości  nie  może  być 

rozumiana  jako  uprawnienie,  do  różnicowania  instalacji  położonych  w  regionie  według  ich 

odległości geograficznej od miejsca zlokalizowania odpadów. 

Ponadto wyrok Sądu Najwyższego z 3 marca 2010 r. cytowany w orzeczeniu KIO z 07 

czerwca 2016 r., sygn. akt KIO 846/16, wydany w sprawie o sygn. akt: III SK 37/09, w którym 

wskazano:  

–   »priorytet  przy  wskazywaniu  miejsc,  w  których  odpady  zostaną  poddane  odzyskowi 

lub unieszkodliwione, ma nie odległość od miejsca powstania odpadu, lecz „najlepsza 

dostępna technika lub technologia”. Kryterium odległości nie ma zatem decydującego 

znaczenia,  tym  bardziej  że  przepisy  nie  precyzują  w  ogóle  w  jaki  sposób  należy 

wyznaczać „najbliżej położone miejsca”«,  

–   »respektowanie  Wojewódzkim  Planie  Gospodarki  Odpadami  (WPGO)  należy 

rozumieć  w  ten  sposób,  że  gmina  ma  obowiązek  wyznaczenia  takiego składowiska, 

które zostało wskazane jako właściwe dla przyjmowania odpadów z odbieranych z jej 

terytorium«.  

Odwołujący wskazuje, że prowadzona przez niego instalacja spełnia wszelkie wymogi w 

zakresie  przetwarzania  odpadów  określone  w  przepisach  ustawy  o  odpadach,  w  tym  ujęta 

jest  w  wykazie  regionalnych  instalacji  przetwarzania  odpadów  dla  regionu  warszawskiego 

zawartym  w  Wojewódzkim  Planie  Gospodarki  Odpadami  (WPGO).  Brak  jest  zatem 

przesłanek do dyskryminacji Odwołującego wyłącznie ze względu na odległość prowadzonej 

przez  niego  instalacji  od  bazy  zamawiającego.  Zastosowanie  kwestionowanego  kryterium 

prowadzi  do  sytuacji,  w  której,  spośród  instalacji  regionalnych  wymienionych  w  WPGO, 

wyłącznie instalacja odwołującego pozbawiona jest możliwości uzyskania jakiejkolwiek liczby 

punktów  w  tym  kryterium  (zamawiający  przyznaje  punkty  za  lokalizację  do  30  km,  a 

instalacja  LEKARO  znajduje  się  32  km  od  bazy  zamawiającego).  Pozostałe  regionalne 

instalacje w regionie warszawskim znajdują się bowiem w odległości mniejszej niż 30 km od 

bazy  zamawiającego.  Uwzględniając  ponadto  znaczącą  wagę  kwestionowanego  kryterium 

(30%)  należy  stwierdzić,  że  wskutek  jego  zastosowania  odwołujący  zostaje  pozbawiony 

możliwości realnego konkurowania z innymi wykonawcami. 

Opisane  działanie  zamawiającego  nie  znajduje  podstaw  w  przepisach  ustawy  o 

odpadach,  jak  również  nie  jest  odpowiednie  oraz  proporcjonalne  dla  zagwarantowania 

realizacji  celu,  któremu  kryterium  to  ma  służyć.  Jedynym  skutkiem  zastosowania  tego 

kryterium  jest  dyskryminacja  odwołującego  prowadząca  do  pozbawienia  go  możliwości 

uzyskania zamówienia.  

Istotne  jest  ponadto  zwrócenie  uwagi  na  okoliczność,  w  której  zamawiający  boryka  się 

obecnie  z  problemami  dotyczącymi  emisji  i  uciążliwości  odorowej.  Istotne  jest  więc  aby, 

zagospodarowanie  odpadów  lokalizować  jak  najdalej  od  bazy  zamawiającego,  a  nie  jak 

zostało  przyjęte  w  przetargu  jak  najbliżej,  tak  by  emisje  się  nie  nakładały  i  potęgowały. 

Okoliczność  ta  wyklucza  możliwość  przyjęcia,  że  zastosowane  kryterium  jest  odpowiednie 

dla  realizacji  obiektywnie  określonych  celów  zamawiającego  w  zakresie  realizacji 

przedmiotowego zamówienia.  

Zasadnicze  kryterium,  jakie  poza  kryterium  najniższej  ceny,  powinno  zostać 

zastosowane  w  przetargu  tj.  „kryterium  jakościowe”  uzyskało  wagę  jedynie  10%,  a 

kwestionowane  kryterium  „odległości”  aż  30%.  Okoliczność  ta  również  świadczy  o 

naruszeniu  zasad  uczciwej  konkurencji.  Waga  kryterium  nie  odpowiada  obiektywnej  jego 

użyteczności dla zamawiającego, zwłaszcza w obliczu wzrastających i nie osiąganych przez 

zamawiającego  obecnie  poziomów  recyklingu,  przygotowania  do  ponownego  użycia  i 

odzysku  innymi  metodami  niektórych  frakcji  odpadów  komunalnych  wynikających  z 

rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 29 maja 2012 r. w sprawie poziomów recyklingu, 

przygotowania do ponownego użycia i odzysku innymi metodami niektórych frakcji odpadów 

komunalnych (Dz.U. z 2012 r. póz. 645).  

W  powyższym  kontekście  podnieść  należy,  że  w  cytowanym  wyżej  orzeczeniu  Sądu 

Najwyższego z 3 marca 2010 r. sygn. akt: III SK 37/09, wskazano: 

–   »priorytet  przy  wskazywaniu  miejsc,  w  których  odpady  zostaną  poddane  odzyskowi 

lub unieszkodliwione, ma nie odległość od miejsca powstania odpadu, lecz „najlepsza 

dostępna technika lub technologia«. 

Również w wyroku KIO z 7 czerwca 2016 r. sygn. akt KIO 846/16 wskazano: 

–   »Podkreślić  należy,  że  z  art.  20  ust.  2  ustawy  o  odpadach  wynika  wprawdzie,  że 

odpady  powinny  być  przekazywane  do  najbliżej  położonych  miejsc,  w  których  mogą 

być  przetworzone,  ale  z  uwzględnieniem  hierarchii  sposobów  postępowania  z 

odpadami oraz najlepszej dostępnej techniki, o której mowa w art. 207 ustawy z dnia 

27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, lub technologii, o której mowa w art. 

143 tej ustawy«.  

Odwołujący  podkreśla  sytuację,  w  której  zasadnicze  kryterium  jakościowe  uzyskuje 

jedynie  10%,  a  kryterium  odległości,  pozbawione  obiektywnie  określonej  wartości  dla 

zamawiającego, w tym nieuzasadnione względami ekonomicznymi, uzyskuje wagę aż 30%. 

W  tym  miejscu  należy  dodać,  że  ewentualne  korzyści  ekonomiczne  wynikające  z  niższego 

kosztu  transportu,  nie  zrównoważą  kosztów  wynikających  z  konieczności  skorzystania  z 

mniej zaawansowanej instalacji czy nakładania się emisji. 

Przepisy  rozporządzenia  Ministra  Środowiska  z  dnia  29  maja  2012  r.  w  sprawie 

poziomów  recyklingu,  przygotowania  do  ponownego  użycia  i  odzysku  innymi  metodami 

niektórych  frakcji  odpadów  komunalnych  (Dz.U.  z  2012  r.  poz.  645).  Przepisy  tego 

rozporządzenia  określają  minimalne  poziomy  recyklingu  dla  instalacji  regionalnych.  Dla 

odpadów zmieszanych poziom wyznaczony na 2017 r. wynosi min. 20% i taki też minimalny 

poziom 

wyznaczył 

zamawiający. 

Tymczasem 

przedmiotem 

zamówienia 

jest 

zagospodarowanie  odpadów  suchych  (opakowaniowych),  dla  których  uzyskanie  wyższego 

poziomu  recyklingu  powinno  być  zasadniczym  priorytetem,  co  dodatkowo  uzasadnia 

zastosowanie kryterium odzysku jako kluczowego kryterium. 

Dlatego konieczne i uzasadnione jest usunięcie kryterium dotyczącego odległości. 

b)  

Stosownie  do  treści  art.  29  ust.  2  Pzp  przedmiotu  zamówienia  nie  można  opisywać  w 

sposób mogący utrudniać uczciwą konkurencję. Odwołujący stwierdza, że w okolicznościach 

opisanych  w  pkt  1  lit.  b  odwołania  zastosowanie  kryterium  „bliskości  instalacji  od  bazy 

zamawiającego” oznacza opisanie przedmiotu zamówienia z naruszeniem art. 29 ust. 2, Pzp. 

Określone  w  opisie  ww.  kryterium  wymaganie  dotyczące  instalacji  przekłada  się  na  opis 

przedmiotu zamówienia i prowadzi do preferowania tej instalacji, która znajduje się najbliżej 

bazy zamawiającego. Kryterium to nie tylko jest, sprzeczne z przepisami Pzp oraz ustawy o 

odpadach,  ale  również  nie  znajduje  uzasadnienia  w  świetle  obiektywnych  potrzeb 

zamawiającego. 

c)  

W  myśl  art.  91  ust.  3  Pzp  kryteria  oceny  ofert  nie  mogą  dotyczyć  właściwości 

wykonawcy,  a  w  szczególności  jego  wiarygodności  ekonomicznej,  technicznej  lub 

finansowej. Odwołujący stwierdza, że kryterium „bliskości instalacji od bazy zamawiającego” 

stanowi  kryterium  dotyczące  właściwości  technicznej  wykonawcy.  Prowadzi  bowiem  do 

preferowania  tych  wykonawców,  którzy  dysponują  „z  góry”  wskazaną  instalacją  do 

przetwarzania  odpadów,  zlokalizowaną  w  określonym  miejscu.  Nie  wymaga  z  kolei 

uzasadnienia,  że  zamówienie  skierowane  jest  do  wykonawców,  którzy  sami  dysponują  i 

prowadzą wskazaną instalację przetwarzania odpadów.  

Na niedopuszczalność stosowania kryteriów związanych z oceną „odległości” wskazuje 

się  zarówno  w  orzecznictwie  KIO  jak  i  TSUE. W  zasadniczym  w  tym  względzie  orzeczeniu 

TSUE wskazano:  

–   »kryteria  oceny  ofert,  które  uwzględniają,  przez  przyznanie  dodatkowych  punktów; 

istnienie  w  chwili  złożenia  oferty  zakładów  produkcyjnych  wytwarzających  tlen, 

uzdatniających  i  napełniających  butle  tlenem,  usytuowanych  w  odległości  mniejszej 

niż  1000  km  od  tej  prowincji  lub  biur  dostępnych  dla  klientów  w  innych 

miejscowościach  tam  określonych  oraz  które  w  przypadku  otrzymania  równej  ilości 

punktów  przez  kilka  ofert  faworyzują  przedsiębiorstwo,  które  wcześniej  świadczyło 

daną  usługę,  czyli  kryteria,  które  są  stosowane  w  sposób  dyskryminujący,  nie  są 

uzasadnione  względami  interesu  publicznego,  nie  są  odpowiednie  dla  zagwaranto-

wania  realizacji  celu,  któremu  służą,  lub  wykraczają  poza  to,  co  jest  konieczne  dla 

jego  osiągnięcia;  okoliczności  te  powinny  zostać  zbadane  przez  sąd  krajowy«  (wyr. 

ETS z 27 października 2005 r., C-234/03).  

2. Zarzut ewentualny z pkt 3 odwołania  

Odwołujący  uznaje,  że  kryterium  „bliskości  instalacji  od  bazy  zamawiającego” 

wprowadzone  zostało  z  naruszeniem  wskazanych  w  pkt  1  uzasadnienia  odwołania 

przepisów  i  konieczne  jest  jego  usunięcie  w  całości.  Wyłącznie  z  ostrożności,  na  wypadek 

uznania przez Izbę, że przedmiotowe kryterium jest co do zasady dopuszczalne, odwołujący 

wnosi o rozpoznanie zarzutu ewentualnego. 

Odwołujący  uznaje,  że  waga  kryterium  „bliskości  instalacji  od  bazy  zamawiającego” 

ustalona  została  na  poziomie  zawyżonym  w  stosunku  do  kryterium  „gwarantowany  przez 

wykonawcę  procent  wysortowanej  frakcji  odpadów”,  które  powinno  mieć  zasadnicze 

znaczenie  po  kryterium  najniższej  ceny.  Ustalona  waga  kryterium  „bliskości”  tj.  30%  nie 

wyraża  nawet  hipotetycznej  wartości  tego  kryterium  dla  zamawiającego.  Z  kolei,  drugie 

kryterium (waga 10%) jest zasadniczo zaniżone. 

Stosownie do art. 7 ust. 1 oraz art. 29 ust. 2 Pzp wagi kryteriów powinny być adekwatne 

do  obiektywnej  wartości  tych  kryteriów  dla  zamawiającego.  Argumentacja  przedstawiona  w 

pkt 1 uzasadnienia odwołania, w tym wskazany  w niej brak jakiejkolwiek wartości kryterium 

bliskości  świadczy  o  naruszeniu  zasady  uczciwej  konkurencji.  Działanie  takie  wprost 

prowadzi do dyskryminacji odwołującego. 

Sposób  przyznawania  punktów  w  kryterium  bliskości.  Sytuacja,  w  której  instalacja 

zlokalizowana  powyżej  30  km  od  zamawiającego  nie  otrzymuje  żadnych  punktów,  gdy 

instalacja odwołującego zlokalizowana jest akurat 32 km od tej bazy, świadczy o naruszeniu 

zasady  uczciwej  konkurencji.  Nie  sposób  przyjąć  racjonalnej  argumentacji,  dlaczego  baza 

zlokalizowana  np.  29 km  od  bazy  zamawiającego ma  otrzymać  znacząca  liczbę  punków,  a 

już baza zlokalizowana zaledwie 2 km dalej nie otrzyma jakiejkolwiek liczby punktów. 

Niezrozumiałą  jest  ponadto  sytuacja,  w  której  pierwszy  przedział  punktacji  odpowiada 

odległości 19 km (100 pkt), a drugi jedynie 10 km (50 pkt). Okoliczności te mogą wskazywać, 

ż

e  sposób  przyznawania  punktów  w  przedmiotowym  kryterium  miał  na  celu  wyłącznie 

pozbawienie odwołującego możliwości uzyskania zamówienia. 

3. Zarzut dotyczący zaniechania określenia maksymalnego możliwego do zaoferowania 

poziomu  procentowego  wysortowanej  frakcji  odpadów  w  kryterium  „gwarantowany  przez 

wykonawcę procent wysortowanej frakcji odpadów”  

Odwołujący wskazuje, że w odniesieniu do kryterium „Gwarantowany przez wykonawcę 

procent wysortowanej frakcji odpadów” uzasadnione jest wyznaczenia przez zamawiającego 

maksymalnej  możliwej  do  zaoferowania  jego  wartości.  Brak  określenia  tego  poziomu  może 

spowodować,  że  celem  uzyskania  maksymalnej  liczby  punktów  w  kryterium,  wykonawcy 

będą podejmować działania w celu sztucznego, nierealnego określenia poziomu segregacji. 

W  zaistniałych  okolicznościach  zasadne  jest  stwierdzenie,  że  przedmiotowe  kryterium 

narusza  art.  7  ust.  1  Pzp  oraz  art.  29  ust.  2  Pzp.  Prowadzić  może  ono  do  utrudnienia 

uczciwej  konkurencji.  Podkreślić  należy,  że  sam  zamawiający  we  wcześniejszym  przetargu 

wskazywał, że maksymalna liczba możliwych do wysortowania odpadów to 40%.  

Procent  wysortowanej  frakcji  odpadów  nie  zależy  tylko  i  wyłącznie  od  wykonawcy,  ale 

również  od  wielu  parametrów  niezależnych  od  niego,  jak:  jakość  segregacji  u  źródła  przez 

mieszkańców,  sposób  zbiórki  odpadów  przez  zamawiającego,  czy  liczba  pojemników  w 

punktach  odbioru  odpadów.  Analogicznie,  jak  czynił  to  zamawiający  w  poprzednich 

przetargach  o  takim  samym  przedmiocie  zamówienia,  zasadne  jest  wyznaczenie 

maksymalnego procentu wysortowanej frakcji odpadów, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem 

zamawiającego w zakresie morfologii zbieranych odpadów. 

Odwołujący  wskazuje  ponadto,  że  jego  instalacja  jest  zakładem  najbardziej 

zaawansowanym  i  kompleksowym,  ze  wszystkich  instalacji  w  regionie,  mogących 

zagwarantować najwyższe poziomy recyklingu. Dodatkowo należy zauważyć, że odwołujący, 

obsługując odbiór i zagospodarowanie odpadów z m.st. Warszawy zna morfologię odpadów i 

wie,  że  segregacja  u  źródła  nie  jest  idealna,  przez  co  maksymalny  możliwy  do  osiągnięcia 

poziom recyklingu to 40%. 

4.  Zarzut  dotyczący  wymogu  przekazywania  do  5  dnia  roboczego  każdego  miesiąca 

kopii  kart  przekazania  odpadów  wytworzonych  faktur  potwierdzających  przekazanie 

odpadów wytworzonych oraz potwierdzenia zapłaty  

Odwołujący  wskazuje,  że  nierealny  jest  wymóg  przekazywania  do  5  dnia  roboczego 

każdego 

miesiąca 

karty 

przekazania 

odpadu 

na 

odpady 

wytworzone, 

faktur 

potwierdzających  przekazanie  odpadu  oraz  potwierdzenia  zapłaty,  a  w  konsekwencji 

prowadzi  on  do  naruszenia  art.  29  ust.  2  Pzp.  Faktury  za  wykonane  w  danym  miesiącu  na 

rzecz  wykonawcy usługi trafiają do wykonawcy  najwcześniej dopiero po 5 dniu następnego 

miesiąca,  co  wynika  z  potrzeby  zamknięcia  miesiąca,  wystawienia  kart,  przesłania  ich  do 

podwykonawcy,  dostarczenia  ich,  akceptacji  i  podpisu  przez  podwykonawcę,  co  dopiero 

pozwala  na  wystawienie  i  akceptacje  faktury  i  płatność  (przeważnie  w  ciągu  14  dni  od  jej 

otrzymania, zgodnie z ustalonymi warunkami handlowymi). Jest to proces o wiele dłuższy niż 

wymagane 5 dni. 

Skrócenie przedmiotowego terminu jest niekorzystne dla  wykonawcy, gdyż  wykonawca 

zmuszony  jest  do  skrócenia  wiążących  go  terminów  płatności.  Wykonawca  musi 

zaangażować  więcej  gotówki  i  środków  do  realizacji  zamówienia.  W  konsekwencji 

zastosowany wymóg jest również niekorzystny dla zamawiającego, gdyż przekładać się musi 

na wzrost ceny oferty. Wskazać należy, że zwyczajowy termin płatności faktur wynosi 14 dni.  

Uwzględniając  to  należy  stwierdzić,  że  nie  jest  możliwe  spełnienie  sformułowanego 

wymogu.  Do  5  dnia  każdego  miesiąca  możliwe  jest  wyłącznie  przygotowania  danych  z 

poprzedniego miesiąca dotyczących przetworzenia i wytworzenia odpadów. 

Uwzględniając powyższe zasadne jest żądanie wykreślenia ww. wymogu lub wydłużenie 

terminu przekazania ww. dokumentów (określonych w pkt 11 OPZ) do 25 dni po zakończeniu 

danego miesiąca, przy czym nie powinno mieć to wpływu na możliwość wystawienia faktury 

za zrealizowaną usługę w danym miesiącu. 

Odwołujący przesłał w terminie kopię odwołania zamawiającemu 05.12.2016 r. (art. 180 

ust. 5 i art. 182 ust. 1-4 Pzp).  

Zamawiający zamieścił odwołanie na stronie internetowej 06.12.2016 r. (art. 185 ust. 1 in 

fine Pzp).  

Zamawiający wniósł odpowiedź na odwołanie do czasu zamknięcia rozprawy 15.12.2016 

r. (art. 186 ust. 1 Pzp).  

Zamawiający wniósł o oddalenie odwołania w całości.  

Po  przeprowadzeniu  rozprawy  z  udziałem  stron,  na  podstawie  dokumentacji 

postępowania,  wyjaśnień  oraz  stanowisk  stron  zaprezentowanych  podczas  rozprawy,  a 

także  dowodów  złożonych  przez  odwołującego  (dowód  1)  oraz  dowodów  złożonych  przez 

zamawiającego (dowody A-G) – Krajowa Izba Odwoławcza ustaliła i zważyła, co następuje:  

Izba stwierdziła, że odwołanie jest zasadne.  

W ocenie Izby odwołujący wypełnił łącznie przesłanki zawarte w art. 179 ust. 1 Pzp, to 

jest  przesłanki  posiadania  interesu  w  uzyskaniu  rozpoznawanego  zamówienia  oraz 

wystąpienia  możliwości  poniesienia  szkody  w  wyniku  naruszenia  przez  zamawiającego 

przepisów  ustawy.  Art.  179  ust.  1  Pzp  brzmi  »Środki  ochrony  prawnej  określone  w 

niniejszym  [VI]  dziale  przysługują  wykonawcy,  uczestnikowi  konkursu,  a  także  innemu 

podmiotowi,  jeżeli  ma  lub  miał  interes  w  uzyskaniu  danego  zamówienia  oraz  poniósł  lub 

może  ponieść  szkodę  w  wyniku  naruszenia  przez  zamawiającego  przepisów  niniejszej 

ustawy [Pzp]«.  

Izba  postanowiła  dopuścić,  jako  dowód,  dokumentację  postępowania  o  udzielenie 

zamówienia  publicznego  przekazaną  przez  zamawiającego,  potwierdzoną  za  zgodność  z 

oryginałem. Izba także postanowiła dopuścić dowody złożone przez:  

(A) odwołującego:  

1)   (dowód nr 1) kalkulacją kosztów transportu, z których odwołujący wywodzi, że koszt 

transportu  1  km  wynosi  3,98  zł,  a  do  zrealizowania  zamówienia  trzeba  wykonać  ~ 

288 kursów pojazdu „hakowiec” z przyczepą zabierający 20 Mg odpadów;  

(B) zamawiającego:  

A)   (dowód nr A) z zastrzeżeniem tajemnicy przedsiębiorstwa (zestawienie sporządzone 

na  rozprawę)  wskazujące  koszty  transportu  zależnie  od  odległości  instalacji  u 

poszczególnych wykonawców;  

B)   (dowód  nr  B  i  B1)  informacja  o  danych  z  ofert  z  uprzedniego  postępowania  i  o 

wyborze  najkorzystniejszej  oferty,  z  których  zamawiający  wywodzi,  że  różnica 

między  wykonawcą  wygrywającym  a  obecnym  odwołującym  w  cenie  ofertowej 

wynosi około 60 000 zł, a i tak obecny odwołujący dostał tylko 7 punktów mniej;  

C)   (dowód nr C) protokół z poprzedniego postępowania zamówieniowego;  

D)   (dowód nr D) specyfikacja z poprzedniego postępowania zamówieniowego;  

E)   (dowód nr E) umowa z m.st. Warszawą, gdzie wykazane są obowiązki sprawozdaw-

cze w odpowiednim terminie;  

F)   (dowód  nr  F)  gdzie  w  zmodyfikowanej  SIWZ  na  str.  4-7  jest  wskazana  zmiana 

terminu potwierdzenia realizacji usługi z 5 do 10 dni;  

G)   (dowód nr G) uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy w sprawie Regulaminu 

utrzymania  czystości  ze  wskazaniem  na  §  5,  gdzie  są  unormowane  wymagania 

dotyczące selektywnego zbierania odpadów komunalnych.  

Izba  ustaliła,  że  stan  faktyczny  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego 

(postanowienia  specyfikacji  istotnych  warunków  zamówienia  oraz  informacje  zawarte  w 

ogłoszeniu o zamówieniu) nie jest sporny.  

W ocenie Izby, zarzut pierwszy naruszenia art. 7 ust. 1 oraz art. 29 ust. 2 Pzp – przez 

określenie  kryterium  oceny  ofert  „odległość  instalacji  od  bazy  Zamawiającego”  w  sposób 

niezapewniający  zachowania  uczciwej  konkurencji,  równego  traktowania  wykonawców  oraz 

proporcjonalności,  a  także  prowadzący  do  opisania  przedmiotu  zamówienia  w  sposób 

mogący utrudniać uczciwą konkurencję – zasługuje na uwzględnienie.  

Izba  stwierdza,  że  odwołujący  na  podstawie  zeszłorocznego  postępowania  sporządził 

wyliczenie kosztów transportu, które przedstawił w dowodzie nr 1 cyt. z protokołu »… koszt 

transportu  1  km  wynosi  3,98  zł.  Liczba  kursów  za  cały  okres  świadczenia  usługi  wynosi 

287,5.  Gdyby  liczyć  w  linii  prostej  bez  uwzględnienia  rzeczywistej  trasy,  to  koszt  dla 

wykonawcy Lekaro wyniesie 71 000 zł, natomiast dla wykonawcy Byś (najbliższa lokalizacja 

RIPOK  –  Regionalna  Instalacja  Przetwarzania  Odpadów  Komunalnych)  16  000  zł. Wartość 

zamówienia  wynosi  ok.  1  340  000  zł,  a  koszt  dowozu  to  maksymalnie  około  5,3% 

[(71.000:1.340.000)x100%=0,053x100%=5,3%  koszt  transportu  do  wykonawcy  Lekaro  i  

(16.000:1.340.000)x100%=0,012x100%=1,2%  koszt  transportu  do  wykonawcy  Byś]«.  Izba 

stwierdza,  że  zamawiający  nie  przedstawił  bardziej  szczegółowego  i  przekonującego 

wyliczenia kosztów, nawet w dowodzie A, z zastrzeżoną tajemnicą przedsiębiorstwa. Dlatego 

–  nawet  przewidując  i  uwzględniając  odstępstwo  w  zakładanych  wartościach  –  nie  można 

przyjąć,  że  koszt  dowozu  to  około  50%  wartości  zamówienia,  jak  wynika  z  wag  kryteriów, 

które  ustanowił  zamawiający  w  specyfikacji:  cena  oferty  60%  i  odległość  od  bazy 

zamawiającego  [...]  do  instalacji  wykonawcy  30%,  czyli  (30%:60%)x100%=0,5x100%=50%. 

W  związku  z  tym  nie  można  uważać,  że  zamawiający  ustanowił  kryteria  cena  oferty  i 

odległość  od  bazy  zamawiającego,  zgodnie  z  podstawową  zasadą  udzielania  zamówień 

publicznych wyrażoną w art. 7 ust. 1 Pzp, który to przepis brzmi »Zamawiający przygotowuje 

i przeprowadza postępowanie o udzielenie zamówienia w sposób zapewniający zachowanie 

uczciwej  konkurencji  i  równe  traktowanie  wykonawców  oraz  zgodnie  z  zasadami 

proporcjonalności i przejrzystości«.  

Podobnie  brak  zachowania  proporcji  można  zauważyć  w  sposobie  ustalenia 

przyznawania  punktów  za  odległości  od  bazy  w  trzech  zakresach  (1)  do  19  km  –  100  pkt 

x30%, (2) od 20 do 29 km – 50 pkt x30% oraz (3) 30 km i powyżej – 0 punktów.  

Dla uproszczenia oceny ofert zamawiający ustanowił, że będzie brał odległość »idealną« 

mierzoną  w  linii  prostej  bez  względu  na  rzeczywisty  kilometraż  tras  i  natężenia  ruchu  na 

poszczególnych  drogach  i  ulicach  prowadzących  w  rzeczywistości  od  zamawiającego  do 

instalacji wykonawcy, do której będą transportowane odpady.  

Zdaniem  Izby  ustanowienie  przez  zamawiającego  premiowanych  punktowo  okręgów 

tylko do 30 km nie może być uznane jako zgodne z zasadą przejrzystości. Np. w przypadku 

zaoferowania nieznacznie lepszych danych w kryteriach ceny i jakości, ale w odległości np. 

120  km  od  zamawiającego,  to  taki  wykonawca  „wygra”  ze  znacznie  bliższą  instalacją. 

Odległość  120  km  została  przywołana  na  rozprawie  dwukrotnie  przez  samego 

zamawiającego,  który  zwłaszcza  na  propozycję  odwołującego  innego  określenia  kryterium 

odległości  stwierdził  cyt.  »Struktura kryterium  zaproponowana  przez  odwołującego  przy  np. 

120 km odległości nie gwarantuje nieponoszenia przez zamawiającego kosztów transportu w 

nieproporcjonalnie  wysokich  wymiarach«.  Dlatego  Izba  musi  stwierdzić,  że  zamawiający 

analizował  przyznawanie  punktów  zależnie  od  różnej  odległości  instalacji  wykonawców  i  w 

sposób nieprzejrzysty nie zróżnicował liczby przyznawanych punktów w kryterium odległości 

instalacji od bazy zamawiającego. W związku z tym Izba musi uznać, że jest to zachowanie 

zamawiającego niezgodne z zasadami zamówień publicznych unormowanymi w art. 7 ust. 1 

Pzp,  a  także  w  efekcie  z  naruszeniem  wskazanego  art.  29  ust.  2  Pzp,  który  brzmi 

»Przedmiotu  zamówienia  nie  można  opisywać  w  sposób,  który  mógłby  utrudniać  uczciwą 

konkurencję«.   

Wreszcie  Izba  musi  podkreślić,  że  formułowanie  kryteriów  i  przydzielania  odpowiedniej 

liczby  punktów  za  deklaracje  ofertowe  jest  jednym  z  zasadniczych  zadań  zamawiającego. 

Nie może go w tym wyręczyć żaden inny podmiot, bo to właśnie zamawiający będzie musiał 

przyjmować  świadczenie  wykonawcy.  Dlatego  Izba  nakazuje  zamawiającemu  nowe 

opracowanie kryteriów oceny ofert i zmianę w tym zakresie specyfikacji istotnych warunków 

zamówienia  (i  ogłoszenia  o  zamówieniu)  z  uwzględnieniem,  że  kryteria  muszą  być  zgodne 

przepisami ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych, a zwłaszcza z 

art. 7 ust. 1 Pzp.  

W  ocenie  Izby,  zarzut  drugi  naruszenia  art.  91  ust.  3  Pzp  –  przez  zastosowanie 

kryterium  »odległość  instalacji  od  bazy  zamawiającego«,  które  dotyczy  właściwości 

wykonawcy – nie zasługuje na uwzględnienie.  

Izba stwierdza, że zamawiający wykazał, że zamiarem zamawiającego było powiązanie 

kryterium  »odległość  instalacji  od  bazy  zamawiającego«  ze  zmiennymi  kosztami,  które 

poniesie  w  zależności  od  usytuowania  instalacji  wykonawcy  od  bazy  zamawiającego. 

Natomiast  odwołujący  nie  dowiódł,  że  zamiarem  zamawiającego  było  przyznanie  punktów 

wykonawcom  bez  relacji  z  ponoszeniem  kosztów  przez  zamawiającego.  W  związku  z  tym 

Izba  nie  może  przychylić  się  do  zarzutu  drugiego  naruszenia  art.  91  ust.  3  Pzp  –  przez 

zastosowanie kryterium dotyczącego właściwości wykonawcy.  

Ze  względu  na  uwzględnienie  zarzutu  pierwszego  Izba  nie  brała  pod  uwagę  zarzutu 

trzeciego, który był podnoszony jako ewentualny na wypadek braku uwzględnienia zarzutów 

pierwszego i drugiego, jako koniunkcji (cyt.: »pkt 1 i pkt 2«). Tym niemniej Izba stwierdza, że 

zagadnienia  podnoszone  w  zarzucie  trzecim  występują  w  pozostałych  zarzutach,  a 

zwłaszcza w zarzucie pierwszym i czwartym.  

W  ocenie  Izby,  zarzut  czwarty  naruszenia  art.  7  ust.  1  oraz  art.  29  ust.  2  Pzp  –  przez 

brak  określenia  maksymalnego  możliwego  do  zaoferowania  poziomu  procentowego 

wysortowanej  frakcji  odpadów  w  kryterium  „gwarantowany  przez  wykonawcę  procent 

wysortowanej frakcji odpadów”, co skutkuje niezachowaniem uczciwej konkurencji, równego 

traktowania  wykonawców  oraz  proporcjonalności,  a  także  prowadzi  do  opisania  przedmiotu 

zamówienia  w  sposób  mogący  utrudniać  uczciwą  konkurencję  –  nie  zasługuje  na 

uwzględnienie.  

Izba stwierdza, że zamawiający określił, że dokona oceny ofert w kryterium jakościowym 

»Gwarantowany przez wykonawcę procent wysortowanej frakcji odpadów« w sposób liniowy 

z zastosowaniem wzoru: O = (O of : O max) x 100 pkt x 10%  

cyt.: »gdzie: 

O – wartość punktowa kryterium gwarantowany przez wykonawcę procent wysortowanej 

frakcji odpadów  

O  of  –  gwarantowany  przez  wykonawcę  procent  wysortowanej  frakcji  odpadów  w 

badanej ofercie  

O  max  –  najwyższy  gwarantowany  przez  wykonawcę  procent  wysortowanej  frakcji 

odpadów spośród wszystkich ofert«.  

Izba  musi  stwierdzić,  podobnie  jak  w  uzasadnieniu  do  zarzutu  pierwszego,  że  to 

prerogatywą  zamawiającego  jest  formułowanie  kryteriów  i  sporządzanie  algorytmów  oceny 

spełnienia  tych  kryteriów  przez  wykonawców.  Odwołujący  nie  wykazał,  że  zamawiający  nie 

ma  prawa  dążyć  do  wyboru  oferty  spełniającej  w  najwyższy  sposób  jakościowe  wykonania 

zamówienia  i  w  związku  z  tym  powinien  postawić  jakiekolwiek  ograniczenie.  Wprost 

przeciwnie, w rozpoznawanym przypadku, zamawiający ma prawo stawiać kryteria oceniane 

liniowo  bez  żadnych  ograniczeń.  Odwołujący  nie  dowiódł,  że  w  rozpoznawanym 

postępowaniu  mogą  wynikać  jakieś  ograniczenia  w  określeniu  tego  kryterium  ze  względów 

pozaprawnych, a także odwołujący nie wykazał, że w rozpoznawanym zakresie zamawiający 

naruszył jakiś przepis prawa. Dlatego zarzut czwarty nie może być uwzględniony.  

W  ocenie  Izby,  zarzut  piąty  naruszenia  art.  29  ust.  2  Pzp  –  przez  sformułowanie 

wymogu,  aby  kopie  kart  przekazania  odpadów  wytworzonych,  faktury  potwierdzające 

przekazanie odpadów wytworzonych oraz potwierdzenia zapłaty były przekazane najpóźniej 

do 5 dnia roboczego następnego miesiąca – nie zasługuje na uwzględnienie.  

Izba  stwierdza,  że  zamawiający  wyznaczył  okres  na  składanie  odpowiednich 

dokumentów  (kopii  kart  przekazania  odpadów  wytworzonych,  faktur  potwierdzających 

przekazanie  odpadów  wytworzonych  oraz  potwierdzeń  zapłaty). Wykonawca  powinien  tego 

dokonać w terminie do 5 dnia roboczego miesiąca. Jednak odwołujący nie wykazał, że jest to 

niemożliwe  bądź  –  mimo  zarzutu  –  że  takie  wyznaczenie  terminu  składania  dokumentów 

narusza art. 29 ust. 2 Pzp.  

Przeciwnie  –  postanowienie  o  odpowiednio  szybkim  składaniu  dokumentów  do 

zamawiającego wynika z konieczności rozliczania się zamawiającego z miastem stołecznym 

Warszawa  do  10  dnia  kalendarzowego  każdego  miesiąca.  Nie  jest  to  ustanowiony  przez 

zamawiającego  termin  nieuzasadniony  jakimikolwiek  przyczynami.  Poza  tym  okres  ten 

będzie  obowiązywać  każdego  wykonawcę  bez  jakiegokolwiek  zróżnicowania.  Ponadto 

odwołujący nie wziął pod uwagę, że w przypadku niewyekspediowania jakiejś partii odpadów 

w  danym  terminie  można  to  zaznaczyć  w  kartach  odpadów  wykorzystując  przewidzianą  do 

tego rubrykę »odpady zmagazynowane«. Taka ewidencja pozwoli na zamknięcie rozliczenia 

cyt. z protokołu rozprawy »bez wykonywania nierealnych czy nieracjonalnych ekonomicznie 

czynności  bądź  rozliczania  się  z  odbiorcami  odpadów  na  niekorzystnych  zasadach  zbyt 

szybko«.  

W związku z tym Izba nie może przychylić się do zarzutu piątego naruszenia art. 29 ust. 

2  Pzp  –  przez  sformułowanie  wymogu  zbyt  szybkiego  składania  kopii  kart  przekazania 

odpadów wytworzonych, faktury i potwierdzeń zapłaty.  

Zamawiający naruszył art. 7 ust. 1 oraz art. 29 ust. 2 Pzp.  

Izba wzięła pod uwagę dowody złożone przez strony.  

Z tych względów uwzględniono odwołanie, jak w sentencji.  

O  kosztach  postępowania  odwoławczego  orzeczono  na  podstawie  art.  192  ust.  9  i  10 

Pzp,  czyli  stosownie  do  wyniku  postępowania  uznając  za  uzasadnione  koszty 

wynagrodzenia pełnomocnika odwołującego w kwocie 3 600,00 zł zgodnie z § 3 pkt 1 i pkt 2 

lit. b rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie wysokości i 

sposobu  pobierania  wpisu  od  odwołania  oraz  rodzajów  kosztów  w  postępowaniu 

odwoławczym i sposobu ich rozliczania (Dz. U. z 2010 r. Nr 41, poz. 238).  

Przewodniczący: 

………………………………