KIO 678/16 WYROK dnia 12 maja 2016 r.

Sygn. akt: KIO 678/16 

WYROK 

z dnia 12 maja 2016 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza   -   w składzie: 

Przewodniczący:      Ryszard Tetzlaff 

Protokolant:             Aneta Górniak 

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu

 11 maja 2016 r. w Warszawie odwołania wniesionego 

do  Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej  w  dniu 

29  kwietnia  2016  r.    przez  wykonawców 

Dedeco  Spółka  z  ograniczoną  odpowiedzialnością  “Szczecin”  spółka  komandytowa, 

ul.  Wyspiańskiego  39/2,  70-497  Szczecin  w  postępowaniu  prowadzonym  przez

Miasto 

Gorzów Wielkopolski, ul. Sikorskiego 3-4, 66-400 Gorzów Wielkopolski 

przy  udziale  wykonawcy 

J.G.  prowadzący  działalność  gospodarczą  pod  nazwą  J.G. 

ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska,                                       ul. Maciejewskiego 

7,  61-606  Poznań

zgłaszającego  swoje  przystąpienie  do  postępowania  odwoławczego  po 

stronie zamawiającego

orzeka: 

1. oddala odwołanie 

2.  kosztami  postępowania  obciąża

  Dedeco  Spółka  z  ograniczoną  odpowiedzialnością 

“Szczecin” spółka komandytowa, ul. Wyspiańskiego 39/2, 70-497 Szczecin i:  

2.1.  zalicza  w  poczet  kosztów  postępowania  odwoławczego  kwotę 

15  000  zł  00  gr 

(słownie:  piętnaście  tysięcy  złotych  zero  groszy)  uiszczoną  przez  wykonawcę 

Dedeco  Spółka  z  ograniczoną  odpowiedzialnością  “Szczecin”  spółka 

komandytowa,  ul.  Wyspiańskiego  39/2,  70-497  Szczecin  tytułem  wpisu  od 

odwołania. 

2.2.  zasądza  od  wykonawcy 

Dedeco  Spółka  z  ograniczoną  odpowiedzialnością 

“Szczecin” spółka komandytowa, ul. Wyspiańskiego 39/2, 70-497 Szczecin na 

rzecz 

Miasto  Gorzów  Wielkopolski,  ul.  Sikorskiego  3-4,  66-400  Gorzów 

Wielkopolski  kwotę

3 600  zł  00  gr  (słownie:  trzy  tysiące  sześćset  złotych  zero 

groszy)  stanowiącą  koszty  postępowania  odwoławczego  poniesione  z  tytułu 

wynagrodzenia pełnomocnika.

Stosownie  do  art.  198a  i  198b  ustawy  z  dnia  29  stycznia  2004  r.  -  Prawo  zamówień 

publicznych  (t.j.  Dz.  U.  z  22  grudnia  2015  r.  poz.  2164)

na  niniejszy  wyrok  -  

w  terminie  7  dni  od  dnia  jego  doręczenia  -  przysługuje  skarga  za  pośrednictwem  Prezesa 

Krajowej Izby Odwoławczej do Sądu Okręgowego 

w Gorzowie Wielkopolskim.  

Przewodniczący: 

………………………………

Sygn. akt: KIO 678/16 

U z a s a d n i e n i e 

Postępowanie  o  udzielenie  zamówienia  w  formie  konkursu  o  wartości  powyżej  kwot 

określonych  w  przepisach  wydanych  na  podstawie  art.  11  ust.  8  Pzp  pn:  „Konkurs 

architektoniczno  -  urbanistyczny  na  koncepcję  przebudowy  wraz  z  rozbudową  budynków 

urzędu  miasta  i  historycznego  ratusza  miejskiego  Gorzowa  Wielkopolskiego  oraz  zmiany 

zagospodarowania w obrębie ich otoczenia urbanistycznego”,

 zostało wszczęte ogłoszeniem 

w  Dzienniku  Urzędowym  Oficjalnych  Publikacji Wspólnot  Europejskich  za  numerem  2015/S 

186 - 337471 z 25.09.2015 r., przez Miasto Gorzów Wielkopolski, ul. Sikorskiego 3-4, 66-400 

Gorzów Wielkopolski zwane dalej: „Zamawiającym”. 

W  dniu  19.04.2016  r.  (e-mailem)  Zamawiający  poinformował  o  wynikach  konkursu              

i przyznaniu I nagrody za zajecie I miejsca pracy:  J.G. prowadzący działalność gospodarczą 

pod nazwą J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska,               ul. Maciejewskiego 7, 

61-606  Poznań  zwany  dalej:  „J.G.  ARPA  Architektoniczna  Pracownia  Autorska”  albo 

„Przystępującym”. Z kolei II miejsce zajęła praca: Dedeco Sp.                         z ograniczoną 

odpowiedzialnością  “Szczecin”  spółka  komandytowa,  ul.  Wyspiańskiego  39/2,  70-497 

Szczecin  zwana dalej: „Dedeco Sp. z o. o. “Szczecin” sp. k.” albo „Odwołującym”. 

W  dniu  29.04.2016  r.  (wpływ  bezpośredni  do  Prezesa  KIO)  wpłynęło  odwołanie                 

Dedeco  Sp.  z  o.  o.  “Szczecin”  sp.  k.  Kopia  odwołania  Zamawiający  otrzymał  w  dniu 

28.04.2016 r. (e-mailem). Odwołujący zarzucił Zamawiającemu naruszenie: 

art. 122 ust. 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U.  

z  22  grudnia  2015  r.  poz.  2164)  zwanej  dalej:  „Pzp”,  poprzez  uznanie  za  najlepszą  pracy 

konkursowej złożonej przez J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska; 

art.  122  ust.  1  Pzp  w  zw.  z  art.  7  ust.  1  Pzp  w  związku  z  postanowieniami  Regulaminu 

konkursu  określonymi  w  rozdziale  VII  ust.  1  pkt  1.2a),  poprzez  zaniechanie  wykluczenia                

z  oceny  pracy  konkursowej  uznanej  za  najlepszą,  złożonej  przez  J.G.    ARPA 

Architektoniczna Pracownia Autorska, która nie spełniała wymogów formalnych; 

art. 116 ust 2 pkt. 9 Pzp w związku z naruszeniem regulaminu konkursu przez uznanie za 

najlepszą  pracy  nie  spełniającej,  zakresu  rzeczowego  i  formy  opracowania  oraz  sposobu 

prezentacji  pracy  konkursowej.  Wskazując  na  powyższe 

wnosił  o  nakazanie 

Zamawiającemu: 

1)  unieważnienia czynności uznania za najlepszą i przyznania I nagrody pracy konkursowej 

J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska; 

2)  ponownego  badania  i  oceny  prac  konkursowych,  czego  konsekwencją  powinno  być 

wykluczenie z oceny pracy złożonej przez J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska; 

3)  uznanie za najlepszą pracy konkursowej złożonej przez Odwołującego. ponadto wnosił o: 

4)  przeprowadzenie dowodów z dokumentów wymienionych w uzasadnieniu odwołania, jak 

również dokumentów, które zostaną przedłożone na rozprawie; 

oraz: 

5)  zasądzenie  kosztów  postępowania  wedle  spisu  kosztów,  który  zostanie  przedłożony  na 

rozprawie przed Krajową Izbą Odwoławczą. 

Zamawiający  ogłosił  wyniki  konkursu  wskazując,  że  1  miejsce  za  najlepszą  uznana 

została  praca  nr  06  Wykonawcy  J.G.  ARPA  Architektoniczna  Pracownia  Autorska.  Z  kolei 

praca  Odwołującego  się  -  praca  nr  07  -  uznana  została  jako  2  najlepsza                      (2-gie 

miejsce, 2-ga nagroda). 

W pierwszej  kolejności  Odwołujący  wskazał,  że  praca  uznana  za  najlepszą  narusza 

następujące warunki określone przez Zamawiającego w regulaminie konkursu: 

1)  Zgodnie  z  Cz.  V  regulaminu  konkursu  wymagana  zawartość  prac  konkursowych 

obejmuje  -  pkt.  2  lit.  e)  -  perspektywy  i  wizualizacje  niezbędne  do  przedstawienia  walorów              

i idei kompozycyjnej koncepcji, w tym widoki obowiązkowe: 

3 perspektywy z wys. ok. 200 m 

4  widoki  z  poziomu  pieszego,  w  tym  z  ulicy  Sikorskiego  w  kierunku  wschodnim,  z  ulicy 

Sikorskiego w kierunku zachodnim, z ulicy Herberta w kierunku północnym oraz jeden z innej 

perspektywy ilustrujący ideę pracy konkursowej; 

2 widoki wnętrza obiektu ilustrujące ideę pracy konkursowej. 

Praca  Wykonawcy  J.G.  ARPA  Architektoniczna  Pracownia  Autorska  nie  zawiera  1 

perspektywy  z  wys.  ok.  200  m,  1  widoku  z  poziomu  pieszego  z  ulicy  Herberta  w  kierunku 

północnym, 1 widoku wnętrza ilustrującego ideę pracy konkursowej. 

2)  Zgodnie z Cz. V pkt. 5.1 regulaminu konkursu okładka pracy konkursowej może zawierać 

wyłącznie  tytuł  konkursu.  Praca  Wykonawcy  J.G.  ARPA  Architektoniczna  Pracownia 

Autorska oprócz stawianych wymogów zawiera wizualizację budynku. 

3)  Zgodnie  z  Cz.  II  regulaminu  konkursu  podstawą  ogłoszenia  konkursu  i  jego 

przeprowadzenia  są  m.in.  przepisy  i  normy  z  zakresu  zagospodarowania  przestrzennego                

i budownictwa dotyczące przedmiotu prac konkursowych.   

W pracy Wykonawcy J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska projekt składa 

się  z  trzech  budynków  w  tym  dwa  istniejące  do  remontu  oraz  jeden  nowy  który  łączy  dwa 

istniejące.  W  nowym  budynku  nie  przewidziano  klatek  ewakuacyjnych  schodowych,  a  cała 

ewakuacja  przewidziana  jest  przez  istniejące  klatki  schodowe                                    w  pozostałych 

dwóch  budynkach  przewidzianych  do  remontu.  Takie  rozwiązanie  jest  niezgodne  z  ww. 

przepisami pożarowymi i w znacznym stopniu może wpłynąć na zmiany             w projekcie. 

Przyjęte rozwiązanie stanowi ewidentne naruszenie Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 

dnia  12  kwietnia  2002  r.  w  sprawie  warunków  technicznych  jakim  powinny  odpowiadać 

budynki i ich usytuowanie. Zgodnie z - § 242. 1. Szerokość poziomych dróg ewakuacyjnych 

należy obliczać proporcjonalnie do liczby osób mogących przebywać jednocześnie na danej 

kondygnacji budynku, przyjmując co najmniej 0,6 m na 100 osób, lecz nie mniej niż 1,4 m. W 

projektowanym budynku będzie przebywać ok. 530 pracowników, 200 osób na sali sesyjnej, 

oraz  do  300  interesantów.  Razem  około  1000  osób.  Drogi  ewakuacyjne  powinny  być  o 

szerokości  6  m.  -  do  takich  dróg  zaliczone  są  klatki,  czyli  wąskie  gardła.  Klatki,  które 

teoretycznie mogłyby służyć do ewakuacji mają w sumie szerokość ok. 4,5 m. Oznacza to, 

ż

e nowa dobudowana część, nie jest wystarczająco zabezpieczona                w razie pożaru 

-  nie ma  tam  żadnej  nowej  klatki,  a  cała  ewakuacja  odbywa  się  starymi klatkami,  z których 

część jest drewniana. Dodatkowo zgodnie z § 245 ww. rozporządzenia            w budynkach 

ś

redniowysokich  (SW),  zawierających  strefę  pożarową  ZL  I,  ZL  II,  ZL  III  lub  ZL  V,  należy 

stosować  klatki  schodowe  obudowane  i  zamykane  drzwiami  oraz  wyposażone                        

w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu. 

W pracy Wykonawcy J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska żadna z klatek 

nie  jest  zabudowana,  a  dodatkowo  w  parterze  przebiega  przez  różne  hole  bez  wygrodzeń 

p.poż.  Takie  rozwiązania  są  niedopuszczalne,  dlatego  tym  bardziej  widać  brak  klatek  w 

nowym  budynku.  Dodanie  tych  klatek  wymaganych  przepisami  znacznie  zmieni  układ 

funkcjonalny nowego budynku. 

4)  W  treści  zał.  nr  9  do  regulaminu  konkursu  określony  został  obszar  możliwej  lokalizacji 

projektowanej zabudowy kubaturowej. 

W pracy Wykonawcy J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska obszar ten jest 

przekroczony,  tzn.  na  planszy  zagospodarowania  terenu  część  budynków  jest  na działkach 

poza  ww.  obszarem.  Budynki  te  stoją  na  działce  na  której  nie  mogą  stać  wg.  warunków 

konkursowych,  tj.  programu  funkcjonalnego,  dodatkowo  działki  te  nie  należą  do 

Zamawiającego. 

5)  Zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi w pytaniach i odpowiedziach do regulaminu konkursu 

a)  pytanie  23:  jaka  jest  orientacyjna  powierzchnia  sali  sesyjnej  ?  Zamawiający  udzielił 

odpowiedzi:  Aktualnie  sala  ma  powierzchnię  ok  350  m2.  Docelowo,  należy  zaprojektować 

salę na min. 200 miejsc w układzie teatralnym z możliwością podziału na 3 mniejsze. 

W pracy Wykonawcy J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska ilość miejsc w 

sali  sesyjnej  określić  można  wyłącznie  za  pomocą  ilości  narysowanych  krzesełek,  których 

jest 186, tj. poniżej minimum określonego przez Zamawiającego. 

6)  Załączone przez Zamawiającego przekroje budynku istniejącego wskazują, że wysokość 

pomieszczenia  Sali  Sesyjnej  w  miejscu  zaproponowanym  w  pracy  Wykonawcy  J.G.  ARPA 

Architektoniczna Pracownia Autorska jest niezgodna                                   z obowiązującymi 

w  tym  zakresie  przepisami.  Przekroczona  została  dopuszczalna  przepisami  wysokość  3  m. 

Powoduje  to,  że  zaprojektowana  Sala  Sesyjna  jest  na  tyle  duża,  że  jeśli  nie  zmieści  się  w 

tym  miejscu,  konieczna  będzie  zmiana  układu  funkcjonalnego  budynku,  czyli  istotna 

ingerencja, zmiana pracy konkursowej uznanej za najkorzystniejszą. 

Dodatkowo  wskazuję,  że  zgodnie  z  Cz.  II.2  Regulaminu  Konkursu  uczestnicy  nie 

spełniający  warunków  określonych  przez  Zamawiającego  w  Regulaminie  podlegają 

wykluczeniu z udziału w konkursie. Zgodnie z Cz. V.7 Regulaminu Konkursu przekroczenie 

maksymalnej  liczby  lub  zauważalna  zmiana  wymiarów  plansz,  a  także  przekroczenie 

maksymalnej  liczby  formatu  stron  tekstu  opisu  potraktowane  zostanie  jako  naruszenie 

równego  udziału  i  uczciwej  konkurencji  pomiędzy  uczestnikami  konkursu  i  niespełnienie 

wymagań  dotyczących  formy  i  treści  prac  konkursowych  kwalifikujące  do  odrzucenia  pracy 

konkursowej.  Dalej  zgodnie  z  Cz.  VII.  1  i  1.2  Regulaminu  Konkursu  Sąd  Konkursowy 

rozstrzyga  konkurs  zgodnie  z  kryteriami  oceny  prac  określonymi  w  Cz.  VII.2,  dokonując 

wyboru najlepszych prac. W szczególności Sąd Konkursowy analizuje prace pod względem 

zgodności  z  regulaminem  konkursu  i  kwalifikuje  prace  do  grupy  „0”  i  dalszej  oceny,  lub  do 

grupy  „N”  i  wyklucza  z  oceny.  Mając  na  uwadze,  że  praca  uznana  za  najlepszą  narusza              

w  sposób  ewidentny  warunki  określone  przez  Zamawiającego  w  regulaminie  konkursu 

powinna zostać odrzucona i nie mogła zostać uznana za najlepszą. 

Zamawiający  w  dniu  29.04.2016  r.  wezwał  (e-mailem)  w  trybie  art.  185  ust.1  Pzp 

uczestników  postępowania  przetargowego  do  wzięcia  udziału  w  postępowaniu 

odwoławczym. 

W  dniu  02.05.2016  r.  (wpływ  bezpośredni  do  Prezesa  KIO)  J.G.  ARPA 

Architektoniczna  Pracownia  Autorska  zgłosił  przystąpienie  do  postępowania  odwoławczego 

po  stronie  Odwołującego.  Kopia  zgłoszenia  została  przekazana  Zamawiającemu  oraz 

Odwołującemu. 

W  dniu  10.05.2016  r.  (e-mailem)  J.G.  ARPA  Architektoniczna  Pracownia  Autorska 

wniósł  pismo  procesowe.

  Kopia  zgłoszenia  została  przekazana  Zamawiającemu  oraz 

Odwołującemu.  Na  wstępie  wskazać  należy,  że  praca  Przystępującego  uznana  została  za 

najlepszą 

pracę 

w 

konkursie 

architektoniczno-urbanistycznym. 

Sąd 

Konkursowy                        

w składzie: Przewodniczący: architekt J.G. - SARP Warszawa, sędziowie: 

-  Prezydent Miasta Gorzowa Wlkp. - J.W., 

-  architekt M.C. - SARP Poznań, 

-  architekt M.S. - Dyrektor Wydz. Urbanistyki i Architektury Urzędu Miasta Gorzowa Wlkp., 

-  A.S. - Dyrektor Wydz. Inwestycji Urzędu Miasta Gorzowa Wlkp., 

-  architekt D.J. - Urząd Miasta Gorzowa Wlkp., SARP Gorzów Wlkp., 

-  architekt A.R. - sędzia referent - SARP Gorzów Wlkp., 

-  architekt D.G. - sędzia referent - SARP Gorzów Wlkp., 

po przeanalizowaniu 67 anonimowych prac konkursowych nagrodził pracę Przystępującego 

wskazując (uzasadnienie dostępne na stronie internetowej Konkursu), że pierwsza nagroda 

przyznana została za: 

-  „harmonijny przekonujący sposób wpisania obiektu w istniejącą tkankę miejską zarówno 

w skali urbanistycznej jak i architektonicznej; 

-  siłę  wyrazu  architektonicznego  uzyskania  dzięki  intrygującemu  kształtowaniu  bryły 

budynku; 

-  bardzo  dobry  układ  funkcjonalny  polegający  na  właściwym  powiązaniu  starego  budynku  

z nowoprojektowaną częścią; 

-  czytelność rozwiązań i doskonale ukształtowaną strefę obsługi klienta." 

Podkreślił,  że  w  przeciwieństwie  do  innych  nagrodzonych  prac  Sąd  Konkursowy  nie 

miał  żadnych  zastrzeżeń  do  zwycięskiej  pracy.  W  stosunku  do  takiego  rozstrzygnięcia 

Konkursu  odwołanie  wniósł  zdobywca  drugiej  nagrody.  W  treści  odwołania  próżno  jednak 

szukać merytorycznego uzasadnienia, dla którego praca konkursowa Odwołującego miałaby 

być lepsza przy uwzględnieniu regulaminowych kryteriów oceny prac. Odwołujący stara się 

uzyskać pierwsza nagrodę a w konsekwencji zaproponować Zamawiającemu realizację jego 

koncepcji  wyłącznie  w  oparciu  o  rzekome  uchybienia  formalne  Przystępującego                               

i  Zamawiającego.  Ustosunkowując  się  do  zarzutów  odwołania  Przystępujący  wskazuje,  że 

są one chybione, albowiem zarówno praca Przystępującego, jak i kwestionowane czynności 

Zamawiającego  są  prawidłowe  i  zgodne  z  regulaminem  Konkursu,  a  także  celem  jego 

przeprowadzenia.  Niezależnie  od  powyższego  Przystępujący  wskazuje,  że  wbrew 

twierdzeniom  odwołania  Odwołujący  nie  posiada  interesu  w  wywiedzeniu  odwołania, 

albowiem  jego  uwzględnienie  nie  doprowadziłoby  do  wyboru  pracy  Odwołującego  jako 

najkorzystniejszej. Tym samym Odwołujący nie mógłby w wyniku niniejszego postępowania 

odwoławczego  wygrać  Konkursu  a  zatem  nie  ma  interesu  w  jego  przeprowadzeniu. 

Szczegółowe  uzasadnienie  tego  argumentu  Przystępujący  przedstawi  w  dalszej  części 

niniejszego  pisma.  Co  więcej,  niedopuszczalny  w  myśl  art.  121  ust.  4  oraz  art.  122  ust.  3 

Pzp  jest  wniosek  odwołania  dotyczący  ponownej  oceny  prac  konkursowych,  albowiem  po 

dokonaniu  odkodowania  prac  nie  jest  możliwe  dokonywanie  ich  ponownej  oceny.                            

W  pierwszej  kolejności  wskazał,  że  Przystępujący  odrzuca  wszelkie  zarzuty  jakoby 

zwycięska  praca  konkursowa  była  obarczona  jakimikolwiek  uchybieniami  formalnymi,                  

w  szczególności  takimi,  które  uzasadniałyby  zaniechanie  merytorycznej  oceny  pracy                      

i  przyznanie  nagrody.  Ustosunkowując  się  zatem  do  poszczególnych  zarzutów  odwołania              

(i zachowując zaproponowaną numerację) Przystępujący wskazuje co następuje: 

1) Odwołujący zarzucił pracy Przystępującego brak: 

-  jednej  (z  trzech  wymaganych)  perspektywy  z  wysokości  ok.  200  metrów  -  zarzut  ten 

nie  jest  oparty  na  prawdzie:  na  planszy  nr  2  przedstawione  są  dwie  wizualizacje                           

w  szerokim  kontekście  urbanistycznym,  obejmujące  swoim  zakresem  cały  obszar 

opracowania, 

określony 

przez 

Zamawiającego 

jako 

obligatoryjny 

w 

skali 

urbanistycznej,  pozwalające  na  wnikliwą  weryfikację  wszystkich  zaproponowanych 

rozwiązań  projektowych.  Dodatkowo  na  planszy  nr  8  (ujęcie  w  rzędzie  środkowym  po 

lewej 

stronie) 

Przystępujący 

umieścił 

perspektywiczną 

wizualizację 

wnętrza 

dziedzińca  przedstawiającą  w  sposób  bardziej  szczegółowy  sposób  przykrycia 

projektowanej  sali  obsługi,  oraz  jednocześnie  widok  elewacji  wewnętrznej  nowej 

części  urzędu,  której  szklana  struktura  ma  za  zadanie  generować  lustrzane  odbicia 

istniejącej  zabytkowej  struktury,  tworząc  tym  samym  właściwy  nastrój  dziedzińca 

oraz  iluzję  przestrzeni.  Powyższa  ilustracja  zawiera  widok  z  kamery  umieszczonej  na 

wysokości  200  metrów.  Dla  zobrazowania  tego  efektu  konieczne  było  jednak 

zastosowanie  odpowiedniego  zbliżenia  "ZOOM"  kamery,  co  nie  zmienia  faktu,  iż 

ujęcie  stanowi  oczekiwaną  przez  Zamawiającego  perspektywę  i  w  połączeniu                                

z  wizualizacjami  umieszczonymi  na  planszy  nr  2  realizuje  zapis  regulaminowy  dot.  3 

ujęć  perspektywicznych.  W  tym  miejscu  dodał,  że  powyższy  wymóg  w  zakresie  odległości 

kamery  nie  jest  ostry,  a  rzeczywistym  celem  Zamawiającego  było  nie  uzyskanie  widoku                   

z 200 metrów a uzyskanie określonej perspektywy koncepcji. Powyższe potwierdza nie tylko 

użycie  nieostrego  sformułowania  „około",  ale  również  fakt,  że  Zamawiający  przyjmował  za 

spełniające warunki tego wymogu perspektywy proponowane przez uczestników z wyraźnie 

różnych  wysokości.  Zauważyć  należy,  że  zamieszczone  przez  Przystępującego  na  planszy 

nr  2  perspektywy  wykonane  zostały  z  kamery  ustawionej  dokładnie  na  wysokości  200 

metrów.  Poprzez  ich  porównanie  z  tymi  zaproponowanymi  przez  Odwołującego  na  planszy 

7, łatwo zauważyć, że te drugie zostały wykonane przez Odwołującego ze znacznie niższej 

wysokości niż dokonane przez Przystępującego. 

-  jednego  widoku  z  poziomu  pieszego  z  ul.  Herberta  w  kierunku  północnym  -  zarzut 

ten  nie  jest  oparty  na  prawdzie:  na  planszy  nr  8  (ujęcie  dolne)  umieszczony  został 

widok  z  ul.  Herberta  w  kierunku  północnym  w  szerokiej  perspektywie  (obejmującym  także 

widok w kierunku zachodnim), obrazujące połączenie projektowanej rozbudowy ze skrzydłem 

Ratusza  przy  ul.  Obotryckiej.  Podkreślił,  że  wymóg  regulaminu  nie  zabraniał  ograniczenia 

widoku wyłącznie do jednego kierunku a zatem tworzenia szerszych perspektyw. Co więcej, 

takie  ukazanie  widoku  pozwala  Zamawiającemu  lepiej  ocenić  wpisanie  projektowanych 

obiektów w przestrzeń, 

-  jednego  (z  dwóch  wymaganych)  widoku  wnętrza  (ilustrującego  idee  pracy  konkursowej)  - 

zarzut ten nie jest oparty na prawdzie; poza nie budzącą wątpliwości Odwołującego ilustracją 

na  planszy  nr  3  (ujęcie  dolne)  zawierającą  wizualizację  wnętrza  sali  obsługi  wykonaną                 

z  kamery  usytuowanej  w  tylnej  części  sali  obsługi,  zwróconej  w  kierunku  wejścia,  praca 

Przystępującego zawiera inne jeszcze widoki na wnętrza. I tak na planszy nr 8: ujęcie górne - 

widok  na  strefę  wejścia  do  projektowanej  sali  obsługi,  pokazujący  ideę  transparentności 

urzędu oraz przenikania przestrzeni, który jednocześnie ilustruje wnętrze obiektu widzianego 

z  perspektywy  projektowanej  przestrzeni  publicznej,  ujęcie  w  rzędzie  środkowym  po  lewej 

stronie  -zawierające  wizualizację  wnętrza  dziedzińca.  Podkreślił,  że  wymagania  regulaminu 

Konkursu  nie  zastrzegały,  że  widoki  wnętrz  mają  był  wykonane  z  wewnątrz  (tj.  z  kamery 

umieszczonej  wewnątrz),  jak  również  nie  określały  jaki  ma  być  zakres  widoku  wnętrza.  Co 

więcej,  że  sformułowania  wymagania  wynika,  że  intencją  tego  wymogu  było  przede 

wszystkim  zilustrowanie  „idei  pracy  konkursowej".  Przedstawiony  zestaw  ujęć  został 

skompilowany  w  taki  sposób,  aby  możliwie  najlepiej  przedstawić  założenia  pracy 

konkursowej,  a  tym  samym  umożliwić  członkom  Sądu  Konkursowego  dokonanie  właściwej 

oceny  merytorycznej.  Nadmienić  należy,  iż  regulamin  Konkursu  nie  określał  jednoznacznie 

lokalizacji  kamer  i  ich  ogniskowych  do  wyznaczonych  ujęć,  nie  zastrzegał  możliwości 

obrazowania  dwóch  aspektów  projektowych  w  obrębie  jednego  ujęcia,  oraz  nie  zastrzegał 

możliwości  przedstawienia  wnętrza  obiektu  w  widoku  z  kamery  ustawionej  na  zewnątrz. 

Ponadto  zauważyć  należy,  iż  przedstawione  przez  Przystępującego  rysunki  przekrojów                   

i  elewacji  są  wykonane  w  technice  renderingu  i  dodatkowo  uzupełniają  wymagany  zakres 

prezentacji graficznej. Podsumowując powyższą argumentację uznał zarzut pkt. 1 odwołania 

za bezzasadny. 

2)  Odwołujący  zarzuca  pracy  Przystępującego, że  -  rzekomo  wbrew  wymogom  Konkursu -

okładka  pracy  zawiera  poza  tytułem  Konkursu  także  wizualizację  budynku.  W  tym  miejscu 

wskazał,  że  zarzut  powyższy  wynika  z  niewłaściwego  zrozumienia  regulaminu  Konkursu. 

Warunek regulaminu nie miał bowiem oczywiście na celu zakazu zamieszczania na okładce 

jakiegokolwiek  elementu  poza  tytułem  Konkursu,  lecz  zakaz  zamieszczania  takiego 

elementu,  który  miałby  znaczenie  dla  zawartości  merytorycznej  pracy.  Nie      sposób   

pogodzić się z interpretacją   proponowaną   przez   Odwołującego,   która spowodowałaby, 

ż

e  kreska  czy  kropka  postawiona  na  okładce  spowodowałaby  konieczność  odrzucenia 

pracy.  Sam  Zamawiający  wskazał  w  V.  7  regulaminu  Konkursu,  że  „przekroczenie 

maksymalnej  liczby  lub  zauważalna  zmiana  wymiarów  plansz,  a  także  przekroczenie 

maksymalnej  liczby  lub  formatu  stron  tekstu  opisu  potraktowane  zostanie  jako  naruszenie 

równego  udziału  i  uczciwej  konkurencji  pomiędzy  uczestnikami  konkursu  i  niespełnienie 

wymagań  dotyczących  formy  i  treści  prac  konkursowych  kwalifikujące  do  odrzucenia  pracy 

konkursowej."(podkreślenie  własne).  Co  za  tym  idzie  jedynie  umieszczenie  na  okładce 

elementu opisu bądź elementu części graficznej dodatkowe w stosunku do przedstawionych 

ograniczeń  mogłoby  spowodować  negatywne  skutki  dla  autora  pracy.  Dopuściłby  się  on 

wówczas powiększenia powierzchni pracy, na której zawarłby merytoryczne elementy pracy. 

Tymczasem  okładka  części  opisowej  pracy  Przystępującego  zawiera  dokładnie  tę  samą 

ilustrację, która  znajduje  się  w  części  graficznej na  planszy  nr  8  (ujęcie górne). W  związku                  

z czym element ten nie stanowi dodatkowej wartości, mogącej mieć wpływ na merytoryczną 

ocenę  pracy  konkursowej,  tym  samym  nie  jest  elementem  naruszającym  zasadę  uczciwej 

konkurencji.  Mając  powyższe  na  uwadze  zarzut  Odwołującego  należy  uznać  za 

bezpodstawny. 

3) W zakresie niniejszego zarzutu Odwołujący zarzucił Przystępującemu, że jego praca jest 

niezgodna  z  przepisami  i  normami  z  zakresu  zagospodarowana  przestrzennego                            

i  budownictwa.  Nie  wchodząc  w  szczegóły  poszczególnych  zarzutów  Odwołującego 

Przystępujący  wskazuje,  że  wszystkie  są  bezpodstawne  co  do  zasady.  Konkurs  nie  miał 

bowiem  służyć  przedstawieniu  przez  uczestników  gotowych  rozwiązań  projektowych                    

a jedynie koncepcji architektoniczno-urbanistycznej. Odwołujący zdaje się nie dostrzegać, że 

cel  takiej  koncepcji  (i  Konkursu)  nie  wymaga  opracowania  szczegółowych  rozwiązań 

projektowych  spełniających  wszystkie  najdrobniejsze  wymagania  przepisów  prawa 

powszechnego i miejscowego. Ten element projektowania bierze się bowiem pod uwagę na 

etapie  szczegółowego  opracowania  pracy  konkursowej  w  postaci  wykonania  projektu 

budowlanego  i  wykonawczego.  Nawiązując  do  zarzutów  szczegółowych  Przystępujący 

wskazał,  że  już  po  wykonaniu  wstępnej  analizy  udostępnionych  przez  Zamawiającego 

materiałów  do  projektowania  Przystępujący  był  przekonany,  iż  na  potrzeby  wykonania 

projektu budowlanego konieczne będzie opracowanie ekspertyzy technicznej dot. rozwiązań 

w  zakresie  przepisów  p.poż,  uzgodnienie  jej  z  właściwym  komendantem  wojewódzkim 

Państwowej  Straży  Pożarnej  i  Wojewódzkim  Konserwatorem  Zabytków,  oraz  uzyskanie 

stosownych  odstępstw.  Istniejące  budynki,  a  w  konsekwencji  ich  projektowana  rozbudowa, 

nie  będą  bowiem  z  pewnością  spełniały  wprost  zapisów  sformułowanych  w  obwieszczeniu 

Ministra  Infrastruktury  i  Rozwoju  z  dnia  17  lipca  2015  r.  w  sprawie  ogłoszenia  jednolitego 

tekstu  rozporządzenia  Ministra  Infrastruktury  w  sprawie  warunków  technicznych,  jakim 

powinny  odpowiadać  budynki  i  ich  usytuowanie.  Zgodnie  z  §  2  pkt  2  ww.  aktu  prawnego 

wymagania,  o  których  mowa  w  §  1  mogą  być  spełnione  w  sposób  inny  niż  określony                    

w  rozporządzeniu,  stosownie  do  wskazań  ekspertyzy  technicznej  właściwej  jednostki 

badawczo-rozwojowej  albo  rzeczoznawcy  budowlanego  oraz  do  spraw  zabezpieczeń 

przeciwpożarowych,  uzgodnionych  z  właściwym  komendantem  wojewódzkim  Państwowej 

Straży  Pożarnej  lub  Państwowym  Wojewódzkim  Inspektorem  Sanitarnym  (odpowiednio  do 

przedmiotu tej ekspertyzy.) Na etapie konkursowej koncepcji architektonicznej nie praktykuje 

się  opracowywania  ekspertyz  technicznych,  niemniej  takie  rozwiązanie  było  od  początku 

pracy nad koncepcją zakładane przez Przystępującego z zamiarem przygotowania na etapie 

pracy  nad  projektem  budowlanym.  Nadmienić  należy,  iż  istniejące  budynki,  wchodzące                

w  skład  projektowanego  kompleksu  nowego  ratusza  miejskiego,  objęte  są  ochroną 

konserwatorską, co tym bardziej uprawnia projektanta do zakładania stosowania rozwiązań 

zamiennych,  celem  zachowania  istniejącej  tkanki  w  jak  najmniej  zmienionej  formie,  oraz 

stworzenia  maksymalnie  korzystnych  powiązań  funkcjonalnych  w  obrębie  nowej  kubatury. 

Nie  wgłębiając  się  w  szczegóły  argumentacji  Odwołującego  dotyczący  poszczególnych 

niezgodności  stwierdzić  należy,  iż  zarzut  wyartykułowany  w  pkt  3  odwołania  jest 

bezpodstawny. 

4)  Kolejnym  zarzutem  Odwołującego  było  przekroczenie  przez  Przystępującego  możliwej 

lokalizacji  projektowanej  zabudowy  kubaturowej.  Zarzut  ten  jest  całkowicie  chybiony, 

albowiem  działanie  Przystępującego  którego  dotyczy  zarzut  stanowi  w  rzeczywistości 

dokładniejsze  wypełnienie  idei  Konkursu,  zaś  nawet  gdyby  miało  to  stanowić  jakieś 

uchybienie (czemu Odwołujący zaprzecza) to nie miałoby ono żadnego znaczenia dla oceny 

pracy Odwołującego. Zgodnie z tytułem Konkursu, polegającego między  innymi na  zmianie 

zagospodarowania  w  obrębie  otoczenia  urbanistycznego  istniejącego  budynku  Ratusza, 

Przystępujący starał się zgodnie ze sztuką projektową, zrewaloryzować przestrzeń miejską, 

wskazując  Zamawiającemu  właściwe  kierunki  rozwoju  i  przekształceń  struktury 

urbanistycznej. 

Naturalnym 

jest, 

iż 

dla 

zapewnienia 

właściwej 

funkcjonalności 

projektowanego  budynku  ratusza  analizy  prowadzone  były  w  szerszym  kontekście 

urbanistycznym niż teren wyznaczony jako zakres opracowania. Obiekt kubaturowy, będący 

uzupełnieniem  istniejącej  tkanki  miejskiej,  całkowicie  zaspakajający  potrzeby  lokalowe  dla 

projektowanego urzędu, zaprojektowany  został przez Przystępującego wyłącznie  w obrębie 

działki  pozostającej  we  władaniu  Zamawiającego.  Wszystkie  pozostałe  budynki  stanowią 

jedynie  wytyczne  planistyczne  dla  Zamawiającego,  co  w  pełni  realizuje  oraz  nie  narusza 

zapisów regulaminu konkursowego. 

5) Zarzut dotyczący powierzchni sali sesyjnej jest tyleż nieuzasadniony co zadziwiający. 

Przedstawiona  przez  Przystępującego  propozycja  aranżacji  sali  sesyjnej  umożliwia 

bezproblemowe  umieszczenie  200  miejsc  siedzących  w  układzie  teatralnym.  Regulamin 

konkursu  nie  precyzuje  sposobu,  w  jaki  należy  wykazać  spełnienie  tego  warunku,  dlatego 

narysowany  przez  Przystępującego  układ  należy  traktować  wyłącznie  jako  schemat 

funkcjonalny.  Powierzchnia  zajmowana  na  rysunku  przez  schemat  układu  krzeseł  w  ilości 

186 szt. to zaledwie 30% całej powierzchni sali, w związku z czym umieszczenie 14 krzeseł 

na  powierzchni  200  m

  nie  może  stanowić  najmniejszego  problemu.  Ponadto                              

w  przedstawionej  przez  Przystępującego  koncepcji  lokalizacja  sali  sesyjnej  pozostaje                  

w  niezmienionym  miejscu  w  stosunku  do  jej  obecnej  lokalizacji,  w  związku  z  czym  Sąd 

Konkursowy mógł uznać warunek za spełniony na podstawie dotychczasowych doświadczeń 

z  eksploatacji  tej  powierzchni.  Argument  Odwołującego,  iż  pojemność  sali  sesyjnej  można 

ocenić  wyłączenie  na  podstawie  zliczenia  schematycznie  narysowanych  krzesełek  jest                 

w  opisanym  kontekście  wyjątkowo  nieprofesjonalny.  Co  więcej,  argument  ten  padający 

akurat  ze  strony  Odwołującego  budzi  dodatkowe  zdziwienie.  Przyjmując  argumentację 

Odwołującego  jakoby  jedynym  sposobem  na  określenie  pojemności  pomieszczeń  jest 

narysowany  schemat  odrzucić  należałoby  również  jego  pracę,  gdyż  w  salach 

konferencyjnych,  których  wielkość  Zamawiający  określił  w  przekazanym  programie 

funkcjonalnym "na 30 osób", Odwołujący zgodnie ze schematami umieszczonymi na swoich 

rysunkach  przewidział  miejsce  jedynie  dla  12  osób.  Ponadto  posługując  się  wyżej 

przytoczonym  argumentem  Odwołującego  należałoby  w  zasadzie  zdyskwalifikować  jego 

pracę w całości, gdyż nie przedstawił na rzutach kondygnacji żadnej aranżacji pomieszczeń 

biurowych,  w  związku  z  czym,  w  myśl  własnej  argumentacji,  nie  udowodnił  spełnienia 

wymogów zawartych w wytycznych funkcjonalno-użytkowych (załącznik nr 10 do regulaminu 

Konkursu). 

6) Ostatni z zarzutów Odwołującego dotyczy rzekomej niezgodności wysokości sali sesyjnej 

w  pracy  Przystępującego  z  bliżej  nieokreślonymi  przepisami  prawa.  Zarzut  powyższy, 

abstrahując  od  jego  wątpliwej  wagi  i  nieustalonego  skutku  -  jest  zupełnie  bezpodstawny. 

Niezrozumiałe  jest  stwierdzenie,  iż  jedyną  możliwą  wysokością  sali  sesyjnej  to  3  metry. 

Argument  ten  nie  znajduje  uzasadnienia  w  regulaminie  Konkursu  oraz  przepisach  prawa 

budowlanego,  dlatego  pomijając  wyjaśnienia  z  zakresu  najbardziej  podstawowych  zasad 

kształtowania  przestrzeni  zarzut  ten  należy  uznać  za  bezpodstawny.  Konkludując 

sformułowane  wyjaśnienia  stwierdzić  należy,  że  praca  Przystępującego  została  przez  Sąd 

Konkursowy  wybrana  za  najlepszą  w  zgodzie  z  wszystkimi  zapisami  regulaminu 

Konkursowego, a argumentacja Odwołującego mająca na celu zdyskredytowanie odrzucenie 

tej pracy jest bezpodstawna.  

Całkowicie oczywistym a w myśl orzecznictwa KIO bezspornym jest stwierdzenie, że 

odwołanie  winno  być  oddalone,  o  ile  odwołujący  nie  posiada  interesu  w  jego  wniesieniu. 

Interes ten w myśl art. 179 Pzp dotyczy wyłącznie danego zamówienia, a zatem skuteczne 

wniesienie  odwołania  jest  możliwe  wyłącznie  wtedy,  gdy  jest  możliwe  rozstrzygnięcie 

danego  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  w  interesie  i  na  korzyść 

odwołującego,  skutkiem  czego  możliwe  byłoby  zawarcie  umowy  z  odwołującym.  Jeżeli 

postępowanie  odwoławcze  nie  mogłoby  doprowadzić  do  takiego  skutku  odwołujący  nie  ma 

interesu  w  jego  wszczęciu  a  odwołanie  winno  być  oddalone.  W  ocenie  Przystępującego 

sytuacja taka ma miejsce w niniejszym postępowaniu. O ile bowiem uwzględnione zostałyby 

zarzuty  Odwołującego  wobec  pracy  konkursowej  zawarte  w  punktach  3),  4)  oraz  5) 

(komentarz zawarty w części II niniejszego pisma), Zamawiający na skutek ponownej oceny 

pracy konkursowej Odwołującego zobligowany byłby do stwierdzenia, że także ona zawiera 

te  same  rzekome  uchybienia,  które  Odwołujący  przypisuje  pracy  Przystępującego. 

Wyjaśniając powyższe wskazuję, że: 

Ad  3)  Posługując  się  argumentacją  Odwołującego  twierdzącą,  iż  projekt  koncepcyjny 

powinien  spełniać  wprost

  wszystkie  przepisy  i  normy  w  zakresie  „zagospodarowania 

przestrzennego i budownictwa" (nomenklatura użyta przez Odwołującego) zdyskwalifikować 

należałoby  również  jego  projekt,  gdyż  nie  spełnia  on  między  innymi  wymogów  w  zakresie 

dostępności  dla  osób  niepełnosprawnych,  w  szczególności  poruszających  się  na  wózkach 

inwalidzkich  oraz  przepisów  dot.  wymagań  p.poż.,  na  które  powołuje  się  sam  Odwołujący             

w pkt. 3 odwołania. Odwołujący w swoim projekcie zaprojektował dźwigi osobowe wyłącznie 

w  obrębie  nowej  kubatury,  które  ze  względu  na  znaczne  różnice  w  poziomach  posadzek 

pomiędzy 

poszczególnymi 

skrzydłami 

kompleksu, 

nie 

umożliwiają 

osobom 

niepełnosprawnym,  poruszającym  się  na  wózkach  inwalidzkich,  dostępu  do  obiektów 

istniejących,  stanowiących  integralna  część  kompleksu  nowego  ratusza.  Na  kondygnacji 

parteru,  w  skrzydle  przy  ul.  Obortyckiej  (budynek  dawnego  sierocińca)  Odwołujący 

przewiduje przewężenia na korytarzu, będącym poziomą drogą ewakuacyjną do szerokości 

poniżej  120  cm,  co  według  jego  własnej  argumentacji  stoi  w  sprzeczności  z  przepisami 

zawartymi  w  przywołanym  wyżej  rozporządzeniu.  Co  więcej,  jak  wynika  wprost  z  oceny 

pracy Odwołującego przedstawionej przez Sąd Konkursowy na stronie internetowej, w pracy 

Odwołującego  zwraca  uwagę  „niedopuszczalną  likwidację  historycznej  Sali  Rady  Miejskiej            

w  budynku  przy  ul.  Obotryckiej  14-16,  a  także  na  niedostateczną  liczbę  pomieszczeń 

towarzyszących  (np.  archiwa)  funkcji  Sali  Obsługi."  Tym  samym  praca  Odwołującego  jest 

sprzeczna  z  regulaminem  Konkursu  jako  niespełniającą  wytycznych  konserwatorskich 

określonych w pkt 10 zał. nr 10 do Regulaminu Konkursu zakładającego konieczność m.in. 

przeprowadzenia w tym pomieszczeniu prac konserwatorskich, a nie jego likwidację. 

Ad  4)  Zauważyć  należy,  iż  Odwołujący  w  swojej  pracy  konkursowej  również  zaprojektował 

obiekt  kubaturowy  poza  wskazanym  przez  Zamawiającego  w  zał.  nr  9  obszarem  możliwej 

zabudowy  kubaturowej,  wyburzając  jednocześnie  istniejący  budynek  mieszkalny                           

z  kilkunastoma  lokalami  własnościowymi.  Pawilon  gastronomiczny,  o  którym  mowa, 

zlokalizowany  został  przez  odwołującego  w  północnej  części  projektowanego  placu 

ratuszowego  -  kosztem  wyburzonego  budynku  mieszkalnego.  Jak  wynika  z  powyższego, 

zarzuty  podnoszone  przez  Odwołującego  wobec  działania  Zamawiającego  -  zaniechania 

„odrzucenia"  pracy  niespełniającej  określonych  wymagań,  skutkowałyby  w  przypadku 

postąpienia  przez  Zamawiającego  zgodnie  z  wnioskiem  odwołania  takim  samym 

potraktowaniem  pracy  Odwołującego.  Praca  Odwołującego  nie  spełnia  bowiem  wymagań, 

które  w  ocenie  Odwołującego  stanowią  warunki  formalne  merytorycznej      oceny      prac.   

Odwołujący   nie   posiada   zatem   interesu   w   rozpoznaniu niniejszego odwołania, gdyż 

nie mogło ono doprowadzić do wyboru jego pracy jako najkorzystniejszej. 

Niezależnie  od  przytoczonych  wyżej  argumentów  Przystępujący  wskazuje,  że 

wniosek  odwołującego  o  nakazanie  Zamawiającemu  dokonania  ponownej  oceny  prac 

konkursowych  jest  sprzeczny  z  Pzp.  Należy  podkreślić,  że  podstawową  zasada  konkursów       

w rozumieniu Pzp jest anonimowość złożonych prac. Przepisy art. 121 ust. 4 i art. 122 ust. 3 

Pzp  wskazują  nie  tylko  na  wymóg  zachowania  anonimowości  prac,  ale  też  na  moment,                

w  którym  jest  ona  uchylana.  Dzieje  się  to  dopiero  po  rozstrzygnięciu  konkursu.  W  ten 

sposób,  mając  na  uwadze  wysoce  ocenny  charakter  niektórych  kryteriów  związanych                   

z pracami konkursowymi zapewniana jest równość szans uczestników  i  bezstronność sądu 

konkursowego.  Reguła  powyższa  jest  nieusuwalna  i  tak  istotna,  że  jakiekolwiek  uchybienie 

anonimowości  oznacza  (nawet  wbrew  treści  regulaminu)  konieczność  odrzucenia  tak 

odkodowanej  pracy.  Inną  konsekwencją  prymatu  anonimowości  pracy  jest  to,  że  nie  może 

dojść  do  ponownej  oceny  prac  po  ich  zdekodowaniu.  Powyższe  oznaczałoby  bowiem,  że 

prace są ponownie oceniane przez sąd konkursowy świadomy tego, czyje prace ocenia. Co 

za tym idzie, jeżeli odwołanie miałoby skutkować koniecznością dokonania ponownej oceny 

ofert  nie  mogłoby  to  mieć  miejsca  w  ramach  danego  postępowania,  jako  sprzeczne                        

z  naczelną  zasadą  anonimowości.  Co  za  tym  idzie  Odwołujący  nie  miałby  interesu  we 

wnoszeniu  odwołania,  gdyż  na  skutek  jego  uwzględnienia  i  tak  nie  mógłby  w  ramach 

niniejszego postępowania uzyskać pierwszego miejsca. 

W  tym  miejscu  wskazał,  że  powyższe  rozważania  prawne  muszą  być  uzupełnione            

o dodatkowe wyjaśnienia mające znaczenie dla interpretacji zapisów regulaminu Konkursu. 

Do  Konkursu  bez  wątpienia  zastosowanie  znajdują  przepisy  art.  110-127  Pzp.  Co  istotne, 

jest  to  regulacja  szczegółowa,  odrębna  od  postanowień  Działu  II  Pzp.    W  zgodnej  opinii 

doktryny  i  orzecznictwa  „zastosowanie  do  konkursu  przepisów  odnoszących  się  do 

postępowań  o  udzielenie  zamówień  publicznych  możliwe  jest  jedynie  w  przypadkach 

wyraźnie w ustawie wskazanych. Odesłania dotyczą art. 15 ust. 2,17, 22, 25, 26 ust. 3 i 4, 

27, 35, 40 ust. 5 i 6, 87 ust. 1 oraz art. 93 ust. 1 pkt 6 i 7 (stosuje się je odpowiednio) oraz 

art.  11  ust.  8  p.z.p.  (...)  W  przepisach  o  konkursie  brak  jest  przepisu,  który  jak                              

w  postępowaniu  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  art.  89  w  stosunku  do  ofert, 

wskazywałby przypadki eliminacji prac konkursowych, których wystąpienie uniemożliwiałoby 

ocenę  merytoryczną  pracy  w  świetle  wskazanych  uprzednio  kryteriów  oceny."

(wyrok  KIO              

z  14.07.2009  r.,  sygn.  akt:  KIO/UZP  814/09.  Powyższe  oznacza,  że  Pzp  nie  formułuje                      

w  stosunku  do  konkursów  żadnych  powszechnie  obowiązujących  regulacji  dotyczących 

odrzucania  ofert  ze  względu  na  ewentualne  uchybienia  formalne.  Wszelkie  kompetencje 

zamawiającego w tym względzie muszą wynikać wprost z regulaminu konkursu. Co istotne, 

mając  na  uwadze  anonimowość  prac  konkursowych  -  będącą  podstawową  cechą  tego 

postępowania,  wszelkie  wymogi  formalne  prac  mają  służyć  jedynie  zapewnieniu 

zamawiającemu  możliwości  właściwego  porównania  prac  konkursowych  i  zapewnieniu  tym 

samym uczciwej konkurencji uczestników. Na takie rozumienie celu zastrzeżenia wymogów 

formalnych  przez  Zamawiającego  wskazuje  wyraźnie  cytowany  także  przez  Odwołującego 

fragment  Cz.  V.  7  Regulaminu  Konkursu.  Zapis  ten  wskazuje,  że  „przekroczenie 

maksymalnej  liczby  lub  zauważalna  zmiana  wymiarów  plansz,  a  także  przekroczenie 

maksymalnej  liczby  lub  formatu  stron  tekstu  opisu  potraktowane  zostanie  jako  naruszenie 

równego  udziału  i  uczciwej  konkurencji  pomiędzy  uczestnikami  konkursu  i  niespełnienie 

wymagań  dotyczących  formy  i  treści  prac  konkursowych  kwalifikujące  do  odrzucenia  pracy 

konkursowej."  Realizując  powyższe  uprawnienie  Zamawiający  w  treści  Części  V.  1.2 

Regulaminu  Konkursu  wskazał,  że  pierwszym  etapem  oceny  prac  będzie  ocena  „pod 

względem  zgodności  z  Regulaminem  Konkursu".  Regulację  powyższą  dopełnia  treść 

Regulaminu Sądu Konkursowego. Zgodnie z pkt 3.3 tegoż regulaminu „praca zgłoszona do 

konkursu zostaje zakwalifikowana do grupy „N" w następujących przypadkach: 

- została zgłoszona po terminie, 

- narusza zasadę anonimowości, 

- jest sprzeczna z wymaganiami zawartymi w Regulaminie konkursu." (podkreślenie własne). 

Obrazu  okoliczności  skutkujących  zaniechaniem  merytorycznej  oceny  prac  dopełnia 

wskazany wyżej zapis V. 7 Regulaminu Konkursu, który wskazuje na konkretne okoliczności 

uzasadniających „odrzucenie pracy". 

W  ocenie  Przystępującego  jedynie  wymienione  wyżej  w  pkt  V.7.  sprzeczności                    

z  treścią  Regulaminu  Konkursu,  naruszające  zasady  uczciwej  konkurencji,  uzasadniałyby 

zaniechanie  merytorycznego  rozpoznania  prac  konkursowych.  Mając  na  uwadze 

przytoczone  przez  Zamawiającego  uzasadnienie  dla  zachowania  określonych  wymagań 

formalnych,  nie  do  pogodzenia  z  treścią  regulaminu  byłby  wniosek,  że  podstawą 

zakwalifikowania  prac  do  grupy  „N"  byłyby  jakiekolwiek  uchybienia  formalne  (techniczne) 

prac  konkursowych.  Stanowisko  takie  stanowiłoby  wypaczenie  idei  konkursu  oraz 

odrębności  regulacyjnej  konkursu  w  ramach  Pzp.  Celem  konkursu  jest  bowiem  przy 

zachowaniu minimum formalności określonych przez zamawiającego oraz naczelnej zasady 

anonimowości wybór najlepszej pracy konkursowej. W zakresie rozwiązań architektoniczno-

urbanistycznych  zamawiającemu zależy przede wszystkim na pozyskaniu spójnej koncepcji 

prezentującej  wizje  bliskie  celom  Zamawiającego.  Zarówno  w  treści  prac  jak  i  przy 

rozstrzyganiu  Konkursu  istotna  jest  przede  wszystkim  wartość  merytoryczna  pracy,  wobec 

której  wymogi  formalne  stanowią  jedynie  ramy  ułatwiające  podjęcie  decyzji  przez 

zamawiającego.  W  ocenie  Przystępującego,  przedstawiona  przez  niego  i  doceniona  przez 

Sąd  Konkursowy  praca  jest  efektem  starań  o  przedstawienie  właściwej  odpowiedzi  na 

sformułowane  przez  Zamawiającego  zadanie  konkursowe.  Przystępujący  stawiał  na 

pierwszym  miejscu  kwestie  merytoryczne,  dotyczące  kształtowania  przestrzeni,  zarówno                

w  skali  architektonicznej,  jak  i  szerszym  kontekście  przestrzennym.  W  wyniku 

przeprowadzonych  analiz  urbanistycznych,  dogłębnej  analizy  udostępnionych  przez 

Zamawiającego  materiałów  wyjściowych  oraz  wytycznych,  jak  również  skrupulatnie                       

i  profesjonalnie  przeprowadzonych  poszukiwań  właściwej  formy  architektonicznej  dla 

rozbudowy  cennych,  zabytkowych  obiektów,  Przystępujący  stworzył  projekt  dający  realną 

możliwość  na  przeprowadzenie  kompleksowej  rewitalizacji  i  rewaloryzacji  przestrzeni 

samego kompleksu ratusza miejskiego oraz jego otoczenia urbanistycznego. Przedstawione 

walory zostały dostrzeżone przez Sąd Konkursowy i ocenione najwyżej spośród wszystkich 

nadesłanych  prac.  Wobec  celu  Konkursu,  powyższe  okoliczności  muszą  być  brane  pod 

uwagę  przy  interpretacji  regulaminu  Konkursu  w  toku  rozpoznania  odwołania.  Podkreślić 

należy, że według wiedzy Przystępującego Zamawiający nie odrzucił z przyczyn formalnych 

ż

adnej z prac złożonych przez zaproszone podmioty. Zamawiający dał tym samym wyraz, że 

regulamin  Konkursu  nie  może  być  interpretowany  jako  narzędzie  eliminacji  prac  ze 

względów  formalnych,  jak  w  dążeniu  do  uzyskania  zamówienia  stara  się  to  przedstawiać 

Odwołujący.  Podsumowując  wskazał,  że  w  ocenie  Przystępującego  nie  doszło  do 

naruszenia przez Zamawiającego jakiegokolwiek przepisu ustawy ani regulaminu Konkursu, 

wszystkie  podjęte  przez  Zamawiającego  działania  są  zgodne  z  przepisami  prawa  oraz 

regulaminem  Konkursu,  a  wybór  pracy  Przystępującego  jako  najkorzystniejszej  był 

przeprowadzony  prawidłowo,  gdyż  praca  powyższa  nie  podlega  wykluczeniu  z  oceny  ze 

względów formalnych i jest najlepszą według merytorycznych kryteriów oceny prac. 

Do otwarcia posiedzenia Zamawiający wobec  wniesienia odwołanie do Prezesa KIO 

nie wniósł na piśmie, w trybie art. 186 ust. 1 Pzp, odpowiedzi na odwołanie.  

Skład  orzekający  Krajowej  Izby  Odwoławczej  po  zapoznaniu  się  z  przedstawionymi 

poniżej  dowodami,  po  wysłuchaniu  oświadczeń,  jak  i  stanowisk  stron  oraz 

Przystępującego  złożonych  ustnie  do  protokołu  w  toku  rozprawy,  ustalił  i  zważył,  co 

następuje. 

Skład  orzekający  Izby  ustalił  nadto,  że  nie  została  wypełniona  żadna  z  przesłanek 

skutkujących odrzuceniem odwołania na podstawie art. 189 ust. 2 Pzp. Odwołujący posiada 

interes w uzyskaniu zamówienia, kwalifikowany możliwością poniesienia szkody w przypadku 

zarzutów 

dotyczących 

pracy 

Przystępującego  sklasyfikowanej  wyżej 

niż 

praca 

Odwołującego, ponieważ w świetle postanowień Regulaminu konkursu nie można wykluczyć, 

ż

e  sąd  konkursowy,  po  uwzględnieniu  tych  zarzutów  i  uwzględnieniu  odwołania  przez  Izbę  

i  w  konsekwencji  unieważnieniu  czynności  zatwierdzenia  rozstrzygnięcia  konkursu, 

przyznałaby  pracy  Odwołującego  I  miejsce  i  zarekomendowałby  pracę  Odwołującego  do 

realizacji.  W  tym  zakresie  Izba  oparła  swoje  stanowisko  w  tym  zakresie  na  wyroku  KIO                 

z  31.10.2013  r.,  sygn.  akt:  KIO  2427/13  oraz  wcześniejszym  wyroku  KIO  z  15.02.2011  r.,  

sygn. akt: KIO 211/11. Dodatkowo podnosząc, że okolicznością która ostatecznie przeważyła 

był  fakt,  że  postanowienia  Regulaminu  Konkursu  nie  zawierają,  jak  ma  to  często  miejsce, 

postanowienia uprawniającego Sąd Konkursowy do nie przyznawania I nagrody /Cz. VIII pkt 

3  Regulaminu  Konkursu/.  W  tym  zakresie  Cz.  VIII  pkt  2  Regulaminu  Konkursu  obliguje  do 

przyznania  nagród,  nie  ma  tam  wyraźnego  zastrzeżenia  o  możliwości  nie  przyznania                    

I  nagrody.  Należy  podkreślić,  że  w  zakresie  kwestii  interesu  istnieje  spór.  Istnieją  bowiem 

orzeczenia  sądów  okręgowych  –  wyrok  SO  w  Lublinie  z  17.11.2005  r.,  sygn.  akt:  II  Ca 

663/09 oraz wyrok SO w Lublinie z 26.11.2009 r., sygn. akt: IX Ga 233/09 stwierdzające, że 

dokonanie  badania  i  oceny  prac  przez  sąd  konkursowy  jest  czynnością  jednorazową,  gdyż 

po  niej  następuje  identyfikacja  prac.  Podobnie  wyrok  KIO  z  02.02.2009  r.,  sygn.  akt: 

KIO/UZP 90/09, czy też wyrok KIO z 08.11.2011 r., sygn. akt: KIO 2293/11, choć istniały tam 

różnice w regulaminie m.in. nie było możliwości zmiany składu sądu konkursowego. Z  kolei 

przedstawiciele  doktryny  oponują  przed  klasycznym  rozumienie  interesu  w  procedurze 

konkursowej  -  Ewa  Wiktorowska,  Buduj  z  Głową  -  BzG  2/2007,  Zamówienia  publiczne  - 

http://www.bzg.pl/node/443

:  „Konkursu  nie  można  traktować  analogicznie  jak  postępowania 

o  zamówienie  publiczne.  Nie  można  również  bezpośrednio  przenosić  interpretacji  interesu 

prawnego  z  postępowań  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  na  grunt  konkursu. 

Wykonawca nie może bowiem w konkursie skutecznie domagać się zmiany oceny jego pracy 

dokonanej przez sąd konkursowy.”. 

Skład  orzekający  Izby  działając  zgodnie  z  art.  190  ust.  7  Pzp  dopuścił  w  niniejszej 

sprawie  dowody  z:  dokumentacji  postępowania  konkursowego  przekazanej  przez 

Zamawiającego  do  akt  sprawy  w  kopii  potwierdzonej  za  zgodność  z  oryginałem,  w  tym  

w szczególności postanowień Regulaminu Konkursu, w tym także zał. nr 9, 10 i 10a, a także 

postanowień  Regulaminu  Sądu  Konkursowego,  odpowiedzi  na  pytania,  pracy  konkursowej 

Przystępującego  wraz  ze  strona  tytułową,  częścią  opisową  oraz  graficzną  /ośmioma 

planszami/.  Nadto,  protokół  z  obrad  Sądu  Konkursowego  z  dnia  13.04.2016  r.  oraz 

zawiadomienia  o  wynikach  konkursu  z  19.04.2016  r.,  jak  i  uzasadnienie  rozstrzygnięcia 

konkursu wraz z zaleceniami pokonkursowymi.     

Przy  rozpoznawaniu  przedmiotowej  sprawy  skład  orzekający  Izby  wziął  pod  uwagę 

także  odwołanie,  przystąpienie,  odpowiedź  na  odwołanie  złożoną  na  posiedzeniu  przez 

Zamawiającego,  pismo  procesowe  Przystępującego  wraz  załącznikami,  stanowiska                            

i oświadczenia stron oraz Przystępującego złożone ustnie do protokołu.  

Względem pisma procesowego Zamawiającego, czyli odpowiedzi na odwołanie, Izba 

oddaliła wniosek o nieuwzględnianie tego pisma. Pismo zawiera argumentację, którą równie 

dobrze może przedstawić podczas rozprawy, natomiast pełnomocnictwo do reprezentowania 

przed KIO dotyczy procedury odwoławczej, zaś samo pismo jest złożone właśnie w związku 

z tą procedurą będącą wynikiem złożenia odwołania. 

Wszystkie  materiały  złożone  na  rozprawie  przez  Odwołującego,  Izby  uznaje  za 

materiały  poglądowe,  albowiem  są  oparte  o  pracy  konkursowej  Przystępującego.  Zawierają 

jedynie  w  wypadku  pierwszych  materiałów  skonkretyzowane  elementy  stanowiska 

Odwołującego przedstawione na danych wizualizacjach. 

Odnosząc  się  do  podniesionych  w  treści  odwołania  oraz  podtrzymanych  na 

posiedzeniu  i  rozprawie  zarzutów  stwierdzić  należy,  że  odwołanie  nie  zasługuje  na 

uwzględnienie.  

 [Zarzuty Odwołującego zawarte w odwołaniu] 

a)

 art. 122 ust. 2 Pzp, poprzez uznanie za najlepszą pracy konkursowej złożonej przez J.G. 

ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska; 

b)  art.  122  ust.  1  Pzp  w  zw.  z  art.  7  ust.  1  Pzp  w  związku  z  postanowieniami  Regulaminu 

Konkursu  określonymi  w  Cz.  VII  ust.  1  pkt  1.2  lit.  a),  poprzez  zaniechanie  wykluczenia                  

z  oceny  pracy  konkursowej  uznanej  za  najlepszą,  złożonej  przez  J.G.    ARPA 

Architektoniczna Pracownia Autorska, która nie spełniała wymogów formalnych; 

c) art. 116 ust 2 pkt. 9 Pzp w związku z naruszeniem regulaminu konkursu przez uznanie za 

najlepszą  pracy  nie  spełniającej,  zakresu  rzeczowego  i  formy  opracowania  oraz  sposobu 

prezentacji pracy konkursowej.  

Izba dokonała następujących ustaleń dotyczących przedmiotowego odwołania. 

W  tym  zakresie,  Izba  przywołuje  postanowienia  Regulaminu  Konkursu  /przywołane 

poniżej/,  w  tym  także  zał.  nr  9,  10  i  10a,  a  także  postanowienia  Regulaminu  Sądu 

Konkursowego,  odpowiedzi  na  pytania,  prace  konkursową  Przystępującego  wraz  z  częścią 

opisowa  oraz  graficzną  /planszami/.  Nadto,  protokół  z  obrad  Sądu  Konkursowego  z  dnia 

13.04.2016 r. W pozostałym zakresie, ustalenia Izby zostaną przywołane przy rozpatrywaniu 

stosownego zarzutu w dalszej części.   

Biorąc  pod  uwagę  ustalenia  i  stan  rzeczy  ustalony  w  toku  postępowania  (art.  191 

ust.1  Pzp),  oceniając  wiarygodność  i  moc  dowodową,  po  wszechstronnym  rozważeniu 

zebranego materiału (art. 190 ust. 7 Pzp), Izba stwierdziła co następuje. 

Odnośnie zarzutów naruszenia przez Zamawiającego - art. 122 ust. 1 Pzp w zw. z art. 

7 ust. 1 Pzp w związku z postanowieniami Regulaminu Konkursu określonymi w Cz. VII ust. 

1  pkt  1.2  lit.  a),  poprzez  zaniechanie  wykluczenia  z  oceny  pracy  konkursowej  uznanej  za 

najlepszą,  złożonej  przez  J.G.  ARPA  Architektoniczna  Pracownia  Autorska,  która  nie 

spełniała wymogów formalnych; jak i art. 116 ust 2 pkt. 9 Pzp w związku                             z 

naruszeniem  regulaminu  konkursu  przez  uznanie  za  najlepszą  pracy  nie  spełniającej, 

zakresu rzeczowego i formy opracowania oraz sposobu prezentacji pracy konkursowej, Izba 

uznaje generalnie powyższe zarzuty za chybione i podlegające oddaleniu. 

W tym zakresie, Izba wskazuje na następujące okoliczności: 

Odnośnie  pierwszego  zarzutu  szczegółowego,  względem  1  kwestii  zawartej                        

w zarzucie – brakującej 1 (jednej z trzech wymaganych) perspektywy z wysokości ok. 200 m. 

W  ocenie  Izby,  Odwołujący  abstrahuje  od  kluczowej  kwestii,  iż  użyto  sformułowania 

niejednoznacznego  „około”,  w  konsekwencji  ta  niejednoznaczność,  nie  może  być 

interpretowana  negatywnie  względem  pracy  Przystępującego.  Należy  zauważyć,  że 

Odwołujący odczytuje ten wymóg ściśle /tak kilkukrotnie oświadczył na rozprawie/, jako 200 

m,  czyli  przedstawia  interpretacje  skrajnie  niekorzystną  dla  Przystępującego,  tymczasem 

brak  widełek  /od  –  do/,  albo  wskazania  wprost  /200  m/  –  uniemożliwia  jakąkolwiek 

negatywną interpretacje względem pracy Przystępującego. W konsekwencji Izba, uznała za 

brakującą perspektywę, tą na planszy 8 (ujecie w rzędzie środkowym po lewej stronie), dwie 

pozostałe  na  planszy  2.  Z  tej  przyczyny,  Izba  uznała  zarzut  w  tym  zakresie  za 

niepotwierdzony.    

Odnośnie  2  kwestii  zawartej  w  zarzucie  –  brakującego  jednego  widoku  z  poziomu 

pieszego z ul. Herberta w kierunku północnym – ma miejsce podobna sytuacja. Regulamin 

Konkursu, w tym zakresie był niejednoznaczny – albowiem nie określał z jakich punktów ma 

być stosowna wizualizacja, tzn. widok, czy z ulicy sensu largo, tj. chodnika, czy też z jezdni. 

Nadto,  sama  wizualizacja  obejmuje  skrzyżowanie  ulicy  Obotryckiej  i  ulicy  Herberta, 

przedłużenie  projektowanej  ul.  Obotryckiej  do  ul.  Cichońskiego.  W  zależności  od  stron 

postępowania, jedni, z uwagi na ujęcie skrzyżowania, widzą widok z ul. Herberta w kierunku 

północnym,  inni  widok  z  ulicy  Obotryckiej  w  kierunku  zachodnim.  Jednak  jeśli  jest 

uwidoczniony  wymagany  widok,  co  w  ocenie  Izby  miało  miejsce  /plansza  8  (ujęcie  dolne)            

w  kontekście  planszy  1  (umiejscowienie  wizualizacji  z  planszy  8  na  planszy  1)/,  to  wymóg 

jest  zachowany,  a  każda  ze  stron  odrzuca  interpretacje  drugiej  z  uwagi  na  swoja  sytuacje 

procesową. Z tej przyczyny, Izba uznała zarzut w tym zakresie za niepotwierdzony.   

Odnośnie  3  kwestii  zawartej  w  zarzucie  –  brakującego  jednego  (z  dwóch 

wymaganych) widoku wnętrza (ilustrującego idee pracy konkursowej), w tym zakresie, tak jak 

wcześniej,  należy  dokonać  zastrzeżenia,  że  kwestia  niedopuszczalności  widoku  wnętrza               

z  zewnątrz  -  nie  była  uregulowana,  w  rezultacie  Izba  uznała  możliwość  przedstawienia 

widoku  wnętrza  z  zewnątrz  mimo,  że  ma  świadomość  związanych  z  tym  ograniczeń, 

jednakże  było  to  dopuszczalne  i  jego  przedstawienie  nie  może  rodzić  negatywnych 

konsekwencji względem Przystępującego.  

W konsekwencji Izba, uznała za brakujący widok wnętrza przedstawiony na planszy 8 

(ujęcie w rzędzie środkowym po lewej stronie - zawierające wizualizację wnętrza dziedzińca), 

drugi  na  planszy  3  (ujęcie  dolne  zawierającą  wizualizację  wnętrza  sali  obsługi).  Dodatkowo 

widok  wnętrza  przedstawiony  na  planszy  nr  8:  ujęcie  górne  -  widok  na  strefę  wejścia  do 

projektowanej sali obsługi z zewnątrz. Z tej przyczyny, Izba uznała zarzut w tym zakresie za 

niepotwierdzony.    

Odnośnie  drugiego  zarzutu  szczegółowego  -  dotyczącego  tzw.  okładki  pracy 

konkursowej  zawierającej  wizualizację  budynku,  należy  w  pierwszej  kolejności  wskazać  na 

postanowienia  Regulaminu  Konkursu,  stwierdza  ten  regulamin  niewątpliwie  –  że:  „okładka 

wyłącznie  z  tytułem”.  (cz.  V  pkt  5.1).  Jednakże,  Izba  uznała,  za  zasadne  przedstawienie 

stanowiska wyrażonego  w przywołanym na rozprawie wyroku KIO z 28.03.2013 r., sygn. akt: 

KIO  572/13  zgodnie,  z  którym  przesłanki  formalne  określające  przesłanki  odrzucenia  pracy 

konkursowej  podlegają  interpretacji  w  świetle  innych  postanowień  regulaminu,  a  zatem  nie 

mogą być odczytywane literalnie i w oderwaniu od brzmienia całości Regulaminu Konkursu: 

„Wskazane  przez  odwołującego,  jako  podstawa  do  odrzucenia  pracy  konkursowej, 

postanowienie  regulaminu  konkursu  zawarte  w  art.  12  §  2  pkt  1,  zgodnie  z  którym  „prace 

konkursowe  nie  spełniające  wymagań  Regulaminu  Konkursu  nie  będą  oceniane  i  zostaną 

przez Sąd Konkursowy odrzucone”, zdaniem Izby nie stanowi podstawy do odrzucenia pracy 

konkursowej  z  uwagi  na  odstępstwa  (niezgodności)  od  wytycznych  programu  użytkowego, 

opisanych  w  art.  6  ust.  2  regulaminu  konkursu.  Izba  uznała,  że  przepis  ten  stanowi  raczej 

podstawę  do  odrzucenia  prac  konkursowych  wyłącznie  z  uwagi  na  niespełnienie  wymagań 

formalnych  zawartych  w  regulaminie.  W  ocenie  Izby  postanowienie  powyższe  podlega 

interpretacji  w świetle  innych  postanowień  regulaminu,  a  zatem  nie  może  być  odczytywane 

wyłącznie  literalnie  i  w  oderwaniu  od  brzmienia  całej  treści  regulaminu  konkursu”.  Zgodnie              

z cz. II pkt 10 Regulaminu Konkursu: „Zamawiający ustala i zatwierdza Regulamin Konkursu  

w  całości  wraz  z  załącznikami  oraz  Regulaminem  Sądu  Konkursowego”,  zaś  zgodnie                       

z  dalszym  pkt  11:  „Sąd  Konkursowy  spełnia  swoje  obowiązki  w  szczególności  określone                 

w art. 113 ustawy PZP oraz określone w Regulaminie Sądu Konkursowego”. Z kolei w cz. III 

pkt  3.3  Regulaminu  Sądu  Konkursowego  /Zasady  i  tryb  pracy  sądu  konkursowego/  - 

stwierdza  się,  że:  „Przed  przystąpieniem  do  oceny  prac,  Sąd  Konkursowy  na  wniosek 

Przewodniczącego Sądu przeprowadza ich kwalifikację do dalszej oceny jako grupa „O” lub 

do  grupy  „N”.  Prace  z  grupy  „N”  mogą  być  rozpatrywane  przez  Sąd  Konkursowy  bez 

dokonywania oceny oraz nie mogą uzyskać nagród, wyróżnień i gratyfikacji o których mowa 

w Regulaminie konkursu. Praca zgłoszona do konkursu zostaje zakwalifikowana do grupy „N" 

w następujących przypadkach: 

- została zgłoszona po terminie, 

- narusza zasadę anonimowości, 

- jest sprzeczna z wymaganiami zawartymi w Regulaminie konkursu.". 

Z  odwołania,  jak  i  rozprawy  wynika,  że  kwestia  okładki  została  uznana  przez 

Odwołującego, jako wymóg formalny, który powinien generalnie skutkować odrzuceniem  - na 

podstawie cz. V pkt 7 (powinno być 9) Regulaminu Konkursu. Jednakże, Izba zauważa, że są 

tam wskazane wprost przypadki: „Przekroczenie maksymalnej liczby lub zauważalna zmiana 

wymiarów plansz, a także przekroczenie maksymalnej liczby lub formatu stron tekstu opisu 

potraktowane  zostanie  jako  naruszenie  równego  udziału  i  uczciwej  konkurencji  pomiędzy 

uczestnikami  konkursu  i  niespełnienie  wymagań  dotyczących  formy  i  treści  prac 

konkursowych kwalifikujące do odrzucenia pracy konkursowej.", kiedy może to mieć miejsce – 

kwestia okładki nie jest tam wymieniona.   

W konsekwencji brak było podstaw do odrzucenia prac z tej przyczyny. Tym bardziej, że 

jak  wynika  z  orzecznictwa  co  zasadnie  podniósł  Przystępujący:    „w  przepisach  o  konkursie 

brak  jest  przepisu,  który  jak  w  postępowaniu  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  art.  89                   

w  stosunku  do  ofert,  wskazywałby  przypadki  eliminacji  prac  konkursowych,  których 

wystąpienie  uniemożliwiałoby  ocenę  merytoryczną  pracy  w  świetle  wskazanych  uprzednio 

kryteriów oceny. Z tego powodu, a także biorąc pod uwagę fakt, że przepisy Rozdziału 3 nie 

są wyczerpujące (art. 116 ust. 2 ustawy Pzp zawiera otwarty katalog elementów regulaminu), 

szczególnie  istotnej  roli  nabierają  postanowienia  Regulaminu  konkursu  opracowanego  na 

potrzeby  każdego  postępowania  konkursowego  przez  organizatora  konkursu,  skoro  to  on, 

zgodnie z przepisem art. 116 ust. 1 ustawy Pzp, stanowić ma ramy prawidłowości konkursu. 

(za  wyrokiem  KIO  z  14.07.2009  r.,  sygn.  akt:  KIO/UZP  814/09,  podobnie  wyrok  KIO                      

z 28.03.2013 r., sygn. akt: KIO 572/13). 

Co więcej analiza protokołu obrad Sądu Konkursowego z 13.04.2016 r. daje podstawę 

do stwierdzenia, że sąd uznał tą kwestie za nieistotne uchybienie regulaminowe, czyli uznał, że 

mamy  takie  uchybienia,  które  nie  skutkuje  odrzuceniem  (bo  nie  są  wprost  wskazane),  ale 

jednocześnie  dokonał  analizy  w  ramach  kompetencji  regulaminowych,  czy  zaistniały 

okoliczności  skutkujące  wykluczeniem,  jako  sprzeczne  z  wymaganiami  zawartymi                            

w  Regulaminie  Konkursu.  Miał  więc  prawo  w  ramach  prerogatyw  ocenić    –  czy  okładka                        

w  przedstawionym  kształcie  narusza  zasadę  anonimowości  /czym  kierował  się  Zamawiający, 

jak stwierdził na rozprawie przedstawiciel Sądu Konkursowego oraz w piśmie  - odpowiedzi na 

odwołanie/,  nadto  miał  prawo  ocenić,  czy  w  jakiś  sposób  okładka  pracy  konkursowej 

Przystępującego narusza art. 7 Pzp /w tym zakresie także sformułowany był zarzut w odwołaniu 

przez Odwołującego/.       

W  ocenie  Izby,  nie  naruszono  art.  7  Pzp,  ani  też  zasady  anonimowości.  Dodatkowo 

postanowienia  cz.  VIII  pkt  1.2  lit.  a  Regulaminu  Konkursu  uprawniały  Sąd  Konkursowy  do 

analizy prac pod względem zgodności z Regulaminem Konkursu, w rezultacie Sąd Konkursowy 

mógł uzna zaistniałe uchybienie za nieistotne, po pierwsze bo nie skutkowało to odrzuceniem 

(przesłanki odrzucenia wprost w cz. V pkt 7/9/ Regulaminu Konkursu), po drugie nie naruszały 

zasady anonimowości (w zakresie istotnego znaczenie tej zasady – wyrok KIO z 01.10.2010 r., 

sygn. akt: KIO 2019/10, wyrok KIO z 08.11.2011 r., sygn. akt: KIO 2293/11, czy też wyrok KIO  

z 13.11.2012 r., sygn. akt: KIO 2399/12), ani nie preferowały Przystępującego.  Z tej przyczyny, 

Izba uznała zarzut za podlegający oddaleniu.    

Odnośnie  trzeciego  zarzutu  szczegółowego.  W  tym  zakresie  /względem  nie 

przewidzenia w nowym budynku klatek ewakuacyjnych schodowych, a cała ewakuacja przez 

istniejące  klatki  schodowe  w  pozostałych  dwóch  budynkach  przewidzianych  do  remontu, 

tudzież klatek, które mogłyby służyć do ewakuacji w sumie o szerokości ok. 4,5 m, a nie 6 

m/,  Izba  podzieliła  stanowisko  prawne  Zamawiającego  i  Przystępującego  wyrażone  w  ich 

pismach  procesowych.  W  sytuacjach  analogicznych  jak  przedstawiona  w  zarzucie  nie 

stosuję  się  wprost

  przepisów  rozporządzenia  z  dnia  12  kwietnia  2002    r.  Ministra 

Infrastruktury  w  sprawie  warunków  technicznych,  jakim  powinny  odpowiadać  budynki  i  ich 

usytuowanie  (t.j.  Dz.  U.  z  17  lipca  2015  r.  poz.  1422)  zwanego  dalej:  „rozporządzeniem                  

z dnia 12 kwietnia 2002  r. Ministra Infrastruktury”. Zgodnie z § 2 pkt 2 ww. aktu prawnego 

wymagania,  o  których  mowa  w  §  1,  mogą  być  spełnione  w  sposób  inny  niż  określony                    

w  rozporządzeniu,  stosownie  do  wskazań  ekspertyzy  technicznej  właściwej  jednostki 

badawczo-rozwojowej  albo  rzeczoznawcy  budowlanego  oraz  do  spraw  zabezpieczeń 

przeciwpożarowych,  uzgodnionych  z  właściwym  komendantem  wojewódzkim  Państwowej 

Straży  Pożarnej  lub  państwowym  wojewódzkim  inspektorem  sanitarnym,  odpowiednio  do 

przedmiotu tej ekspertyzy. 

Nadto,  Izba  zauważa,  że  Odwołujący  podtrzymał  argumentację  z  odwołania  na 

rozprawie,  stwierdzając  dodatkowo,  że  mowa  o  „nowym  budynku”,  zaś  kwestia  ustaleń                 

z  konserwatorem  jak  ujął:  „nie  uważa,  żeby  były  potrzebne  daleko  idące  ustalenia                       

z  konserwatorem  zabytków”.  W  tym  kontekście,  Izba  zwraca  uwagę  Odwołującemu,  że                      

w programie funkcjonalno użytkowym /załącznik nr 10 do Regulaminu Konkursu/ - w tirecie 3 

zdanie  2  cz.  II  wprost  jest  mowa    o  łącznikach  pomiędzy  budynkami  z  uwzględnieniem 

warunków  konserwatorskich:  „Możliwe  są  łączniki  pomiędzy  budynkami,  z  uwzględnieniem 

warunków  konserwatorskich.”.  W  tym  zakresie,  Izba  wskazuje  także  na  odpowiedź  na 

pytanie  46,  gdzie  na  pytanie,  czy  ewentualne  budynki  Urzędu  na  różnych  działkach  A  B  C 

powinny być ze sobą połączone. Zamawiający stwierdził, że rozwiązanie pozostawia w gestii 

uczestnika konkursu, z zastrzeżeniem ograniczeń wynikających ze stanowiska konserwatora 

zabytków.  

Nadto,  Izba  podkreśla,  że  różnica  między  koncepcją  architektoniczna,  a  projektem 

budowlanym  jest  zasadnicza,  w  przeciwnym  razie  nie  byłoby  konieczności  ich 

terminologicznego rozróżnienia. Izba podziela w tym zakresie, definicje wyrażoną w wyroku 

KIO  28.03.2013  r.,  sygn.  akt:  KIO  572/13:  „Koncepcja  programowo-przestrzenna  jest 

opracowaniem  o  charakterze  ideowym,  ogólnym  w  porównaniu  do  projektu  budowlanego. 

Praca  taka  stanowi  indywidualne  wyobrażenie  wykonawcy  co  do  realizacji  założeń 

funkcjonalnych  i  użytkowych,  określonych  przez  zamawiającego.  Nie  jest  to  projekt 

budowlany  w  rozumieniu  przepisów  prawa  budowlanego,  zatem  fakt,  iż  koncepcja 

programowo-przestrzenna  zawiera  pewne  niedokładności  w  porównaniu  do  wymagań 

dotyczących  projektu  budowlane  nie  dyskwalifikuje  takiej  pracy  jako  nieodpowiadającej 

wytycznym  programu  użytkowego  lub  obowiązującym  przepisom.”.  W  rezultacie  nie  ma 

przeszkód korekty pewnych niedokładności.  

Należy  zauważyć  również,  że  Zamawiający  nie  zaprzeczył  treści  cz.  II  pkt  1 

Regulaminu Konkursu, tj. podstawy prawnej /potwierdzonej dodatkowo w ramach odpowiedzi 

na  pytanie  2/,  lecz  wskazał  na  szczególne  okoliczności  i  możliwości  odstępstw  z  uwagi  na 

stanowisko  konserwatora  zabytków,  o  którego  udziale  informował  wcześniej  program 

funkcjonalno – użytkowy. Z tej przyczyny, Izba uznała zarzut za podlegający oddaleniu.  

Odnośnie  czwartego  zarzutu  szczegółowego  –  dotyczącego  przekroczenia  obszaru 

możliwej lokalizacji projektowanej zabudowy kubaturowej. Izba podnosi, że w ramach zał. nr 

9 do Regulaminu Konkursu /zakres opracowania – mapa/ kolorem zielonym zaznaczony jest 

obszar pożądany do opracowania  w skali urbanistycznej, zaś czerwonym minimalny zakres 

w  skali  urbanistycznej.  Nadto,  w  ramach  niniejszej  mapy  został  zaznaczony  -  obszar 

możliwej lokalizacji projektowanej zabudowy kubaturowej. Strony były zgodne co do tego, że 

ten obszar został przekroczony, z tym że Zamawiający podnosił, że niewykluczone, iż miało 

miejsce  nieporozumienie  ze  strony  Odwołującego,  albowiem  chodziło  o  zabudowę 

kubaturową  ratusza,  wynika  to  z  faktu,  iż  Zamawiający  jest  właścicielem  gruntów  pod 

ratuszem. W tym kontekście,  Zamawiający  wskazywał,  iż  podnoszona  przez  Odwołującego 

zabudowa  kubaturowa,  która  wykraczała  poza  wskazany  w  zał.  nr  9  obszar,  stanowiła 

budynek  będący  propozycją  zmiany  zagospodarowania  obszaru  wokół  ratusza.                              

W  odpowiedzi,  Odwołujący  stwierdził,  że  zał.  nr  9  do  Regulaminu  Konkursu  wynika  obszar 

możliwej  lokalizacji  projektowej  zabudowy  kubaturowej  nie  określając,  jak  twierdził  na 

rozprawie Zamawiający, iż dotyczy to jedynie ratusza. Izba wskazuje, że analiza załącznika 

nr  9  w  kontekście  załącznika  nr  10  do  Regulaminu  Konkursu  /program  funkcjonalno  - 

użytkowy/,  na  który  powoływał  się  Odwołujący  także  w  odwołaniu  oraz  załącznika  nr  10  a 

/mapa/ potwierdza, że ów obszar dotyczył jedynie ratusza. Stwierdza się tam: „Zamawiający 

przewiduje przeznaczenie pod funkcję ratusza terenu nie większy niż oznaczony na zał. 8 A 

kolorem zielonym i symbolami literowymi A, B i C” /cz. II tiret trzeci zdanie pierwsze – zał. nr 

10/;  „W  przypadku  niewykorzystania  całości  obszarów  A,  B,  C  pod  funkcję  ratusza,  dla 

obszaru nieujętego dla tej funkcji, oczekuje się koncepcji przestrzennej zagospodarowania.” 

/cz. II tiret czwarty zdanie trzecie – zał. nr 10/. Zamawiający w ramach odpowiedzi na pytanie 

48 dokonał sprostowania nazwy załącznika zamiast „załącznik nr 8A” powinno być „załącznik 

10a”. Potwierdza to także porównanie mapy z zał. nr 9 z mapą z zał. nr 10a – obszar A, B                    

i C. 

W konsekwencji argumentacja Zamawiającego z pisma procesowego /odpowiedzi na 

odwołanie/ oraz rozprawy, w kontekście celu konkursu wynikającego z tytułu konkursu, Cz. I 

pkt  oraz  Cz.  I  pkt  2  tiret  czwarty  /przedmiotem  konkursu  jest  także  uporządkowanie 

zabudowy i wskazanie terenów podlegających przebudowie i zmianie w ujęciem sposobu ich 

przeprowadzenia/ Regulaminu Konkursu jest wiarygodna. W ocenie Izby, brak jakichkolwiek 

podstaw do uznania zarzutu Odwołującego.     

Odnośnie  piątego  zarzutu  szczegółowego  –  dotyczącego  zaprojektowania  w  sali 

sesyjnej liczby miejsc, tj. krzeseł mniejszej niż 200. W tym zakresie Zamawiający w ramach 

odpowiedzi  na  pytanie  23  stwierdził  odnośnie  orientacyjnej  powierzchni  sali  sesyjnej,  że: 

„Aktualnie sala ma powierzchnię ok 350 m2. Docelowo, należy  zaprojektować salę na min. 

200  miejsc  w  układzie  teatralnym  z  możliwością  podziału  na  3  mniejsze”.  Niewątpliwie 

odpowiedź  na  pytanie  23  nie  określała  w  sposób  precyzyjny  w  jaki  sposób  należy 

zaprojektować  sale  na  min.  200  miejsc  w  układzie  teatralnym  z  możliwością  podziału  na  3 

mniejsze.  Wskazany  rzut  kondygnacji  „pierwszej”  na  planszy  3  przedstawia  przykładowy 

schemat rozmieszczenia krzesełek w układzie teatralnym oraz możliwy podział ww. sali na 3 

mniejsze  części.  Brak  podstaw  do  uznania,  ze  cytowana  odpowiedź  narzucała  obowiązek 

wrysowania  min.  200  miejsc  siedzących  w  docelową  sale  sesyjną.  Odpowiedź  stwierdzała, 

ż

e należało docelowo zaprojektować salę na min. 200 miejsc, w ocenie Izby – brak podstaw 

do  zanegowania  możliwości  potwierdzenia  tego  wymogu,  czyli  jego  wykazania  poprzez 

weryfikację  przez  Sąd  Konkursowy  przestrzeni  sali  sesyjnej,  tzn.  ustalenie,  czy  założona 

przestrzeń  jest  wystarczająca  dla  spełnienia  tego  wymogu,  co  miało  miejsce                                

w  przedmiotowym  stanie  faktycznym.  Biorąc  pod  uwagę  metraż  podany  na  planszy,  

w  przeliczeniu  wskazanym  na  rozprawie  przez  przedstawiciela  Sądu  Konkursowego,  który 

nie  zanegował  Odwołujący  /jedno  krzesło  -  0,5  m

  w  konsekwencji  jeden  metr  kwadratowy 

obejmuje  2  miejsca  do  siedzenia  z  przejściem/,  jest  przestrzeń  wystarczająca  na  potrzeby 

tego  wymagania.  Dodatkowo  Izba  zauważa,  że  w  samym  pytaniu,  jak  i  pierwszym  zdaniu 

odpowiedzi,  wyraźnie  jest  mowa  o  powierzchni  sali  sesyjnej  i  taki  był  kontekst  całej 

udzielonej odpowiedzi. Z tej przyczyny, Izba uznała zarzut za podlegający oddaleniu.   

Odnośnie  szóstego  zarzutu  szczegółowego.  W  tym  wypadku  w  odwołaniu  wyraźnie 

stwierdza się: „Przekroczona została dopuszczalna przepisami wysokość 3 m. Powoduje to, 

ż

e  zaprojektowana  Sala  Sesyjna  jest  na  tyle  duża,  że  jeśli  nie  zmieści  się  w  tym  miejscu, 

konieczna  będzie  zmiana  układu  funkcjonalnego  budynku,  czyli  istotna  ingerencja,  zmiana 

pracy  konkursowej  uznanej  za  najkorzystniejszą”.  W  ocenie  Izby,  sformułowanie                           

z odwołania: „Przekroczona została dopuszczalna przepisami wysokość 3 m.(…)”, „ (…) jeśli 

nie zmieści się w tym miejscu, konieczna będzie zmiana układu funkcjonalnego budynku (..)” 

nie daje podstaw do uznania, że de facto chodziło o to, że wysokość jest mniejsza niż 3 m, 

czyli że dotyczy to sytuacji odwrotnej, tj. takiej jak uregulowana w § 72 ust. 1 rozporządzenia 

z  dnia  12  kwietnia  2002    r.  Ministra  Infrastruktury.  Wszelkie  ewentualne  zmiany  w  tym 

zakresie  stanowiłyby  zmianę  zarzutu.  Odwołujący  jako  profesjonalista,  mający  wiedze                     

w  zakresie  jego  branży  i  obowiązujących  przepisów  ponosi  pełna  odpowiedzialność                      

z  prawidłowe  formułowanie  zarzutów,  tym  bardziej,  że  brak  jest  podstaw  do  uznania 

zaistnienia  oczywistej  omyłki,  z  uwagi  na  brak  przesłanek  ku  temu.  Zarzut  dotyczy  sali 

sesyjnej  przedstawionej  na  przekroju  A-A,  plansza  5,.  kondygnacja  2  (metraż  –  4,23  m), 

podany  metraż  dodatkowo  potwierdza  nie  przypadkową  treść  zarzutu.  Zamiana  w  tym 

zakresie  miałaby,  w  ocenie  Izby,  charakter  merytoryczny.  W  konsekwencji,  wobec  braku 

wskazania  podstawy  prawnej  na  poparcie  zarzutu,  Izba  uznała,  że  jest  on  gołosłowny                     

i podlega oddaleniu.      

Biorąc pod uwagę powyższe, orzeczono jak na wstępie.  

W  zakresie  zarzutu  naruszenia  przez  Zamawiającego  -  art.  122  ust.  2  Pzp  poprzez 

uznanie  za  najlepszą  pracy  konkursowej  przez,  Izba  z  uwagi  na  oddalenie  zarzutów 

głównych wskazanych powyżej, oddaliła również niniejszy zarzut.   

Biorąc pod uwagę powyższe, orzeczono jak na wstępie.  

Izba  dodatkowo  podnosi  względem  zarzutów  formułowanych  w  piśmie  procesowym 

przez  Przystępującego  względem  pracy  konkursowej  Odwołującego  -  za  wyrokiem  KIO                

z  05.05.2010  r.,  sygn.  akt:  KIO/  636  /10:  "Izba  pozostawiła  bez  rozpoznania  nowe 

okoliczności  zgłoszone  w  przystąpieniu  do  postępowania  odwoławczego,  a  mianowicie 

wskazujące  na  dodatkowe  przesłanki  nie  wskazane  przez  Zamawiającego  w  informacji                  

o  rozstrzygnięciu  postępowania,  które  w  ocenie  Przystępującego  mogły  uzasadniać 

odrzucenie  oferty  Odwołującego.  Zgodnie  z  art.  185  ust.  2  ustawy  Pzp  wykonawca  może 

zgłosić  przystąpienie  do  postępowania  odwoławczego  wskazując  stronę,  do  której 

przystępuje  i  interes  w  uzyskaniu  rozstrzygnięcia  na  korzyść  strony,  do  której  przystępuje. 

Przystąpienie  dotyczy  zatem  przyłączenia  się  do  postępowania  wszczętego  wniesieniem 

konkretnego odwołania zawierającego określone zarzuty i  żądania dotyczące czynności lub 

zaniechania  zamawiającego.  Zgodnie  bowiem  z  art.  180  ust.  3  ustawy  Pzp  odwołanie 

powinno wskazywać czynność lub zaniechanie czynności zamawiającego, której zarzuca się 

niezgodność  z  przepisami  ustawy,  zawierać  zwięzłe  przedstawienie  zarzutów,  określać 

żą

danie  oraz  wskazywać  okoliczności  faktyczne  i  prawne  uzasadniające  wniesienie 

odwołania.  Zgodnie  z  art.  192  ust.  7  ustawy  Pzp  Izba  nie  może  orzekać  o  zarzutach  nie 

zawartych  w  odwołaniu.  Ponadto  na  podstawie  art.  185  ust.  3  ustawy  Pzp  czynności 

uczestnika  postępowania  nie  mogą  pozostawać  w  sprzeczności  z  czynnościami                              

i  oświadczeniami  strony,  do  której  przystąpił,  z  zastrzeżeniem  zgłoszenia  sprzeciwu,                     

o  którym  mowa  w  art.  186  ust.  3  ustawy  Pzp  przez  uczestnika,  który  przystąpił  po  stronie 

zamawiającego.  Wprawdzie  obecnie  obowiązująca  ustawa  nie  powtarza  w  zakresie 

przystąpienia do postępowania odwoławczego regulacji zawartej poprzednio w art. 181 ust. 5 

ustawy  Pzp,  a  mianowicie,  że  zgłaszając  swoje  przystąpienie  do  postępowania  toczącego 

się w wyniku wniesienia protestu wskazuje się swój interes prawny w przystąpieniu i określa 

swoje żądanie w zakresie zarzutów zawartych w proteście, jednak w opinii Izby nie oznacza 

to  wprowadzenia  merytorycznej  zmiany  w  charakterze  samego  przystąpienia  jako 

immanentnie  związanego  z  danym  odwołaniem.  Celem  instytucji  przystąpienia  pozostaje 

nadal  uzyskanie  rozstrzygnięcia  postępowania  wywołanego  określonym  odwołaniem  na 

korzyść  strony,  do  której  się  przystępuje  poprzez  odpowiednio  poparcie  lub  opozycję                    

w  stosunku  do  zarzutów  zawartych  w  odwołaniu  (zależnie  od  strony,  do  której  uczestnik 

przystąpił). Nie jest zatem celem przystąpienia zgłaszanie nowych zarzutów, lecz odniesienie 

się  do  zarzutów  podniesionych  w  odwołaniu.  Ponadto  należy  zwrócić  uwagę,  że  za  zarzut 

należy uznać nie tylko wskazanie naruszeń w zakresie ustawy Pzp. Za zarzuty należy uznać 

także  oświadczenia  wykonawcy,  w  których  wskazuje  on  na  istnienie  okoliczności,  które 

podważają  prawidłowość  czynności  zamawiającego  w  toku  postępowania  o  udzielenie 

zamówienia publicznego, rozumianą jako  zgodność czynności  zamawiającego z przepisami 

ustawy  Pzp,  które  stanowią  zarazem  podstawę  zgłaszanych  żądań.  Z  tego  względu 

wskazanie  innych  okoliczności  jako  podstawy  stwierdzenia  naruszenia  tego  samego 

przepisu  ustawy  Pzp  stanowi  nowy  zarzut  (postanowienie  KIO  z  dnia  30  lipca  2009  r. 

KIO/UZP 935/09). Uzasadniając akcesoryjny wobec postępowania odwoławczego charakter 

przystąpienia  warto  także  wskazać,  że  dopuszczenie  podnoszenia  w  przystąpieniu  nowych 

zarzutów  zwalczających  ofertę  odwołującego  oznaczałoby  ograniczenie  uprawnień 

wykonawcy  wnoszącego  odwołanie  i  ponoszącego  jego  koszty.  Wykonawca  w  odwołaniu 

odnosi się bowiem tylko do tych okoliczności, które zostały dokonane lub zaniechane przez 

zamawiającego, a nie takich, które hipotetycznie powinny były mieć miejsce, i pod tym kątem 

ocenia  swoje  potencjalne  szanse  w  postępowaniu  odwoławczym.  Przyznanie  prawa  do 

podnoszenia nowych zarzutów zwalczających ofertę odwołującego, które nie były mu znane 

na  etapie  poprzedzającym  odwołanie  oznaczałoby  także  przerzucenie  na  odwołującego 

kosztów  i  ryzyka  niezgodnych  z  ustawą  Pzp  czynności  lub  zaniechań  zamawiającego. 

Ponadto  dopuszczenie  zgłaszania  nowych  zarzutów  w  przystąpieniu  oznaczałoby  de  facto 

przedłużenie  terminu  na  wniesienie  odwołania  oraz  unikanie  kosztów  jego  wniesienia. 

Należy zatem uznać, że w przypadku stwierdzenie dodatkowych okoliczności zwalczających 

ofertę  Odwołującego,  które  nie  były  przedmiotem  analizy  i  rozstrzygnięcia  zamawiającego 

właściwą  drogą  jest  wniesienie  własnego  odwołania,  do  czego  Przystępujący  miał  pełne 

prawo.". 

Biorąc pod uwagę powyższe, orzeczono jak na wstępie.  

Odnośnie  zarzutu  uznania  wizualizacji  na  stronie  tytułowej  pracy  konkursowej 

Przystępującego,  jako  piątej  strony  części  opisowej,  jak  i  zarzutu  uznania  wizualizacji  na 

stronie  tytułowej  pracy  konkursowej  Przystępującego  za  niedopuszczalny  element  części 

opisowej, która powinna znajdować się w części graficznej, Izba uznała w/w za nowe zarzuty  

sformułowane  dopiero  na  rozprawie  przez  Odwołującego,  które  zgodnie  z  art.  192  ust.  7 

Pzp, nie były rozpoznawane przez Izbę w niniejszym postępowaniu. 

Biorąc pod uwagę powyższe, orzeczono jak na wstępie.  

W  tym  stanie  rzeczy,  Izba  oddaliła  odwołanie  na  podstawie  art.  192  ust.  1  zdanie 

pierwsze i ust. 2 Pzp oraz orzekła jak w sentencji.  

O  kosztach  postępowania  orzeczono  stosownie  do  wyniku  sprawy,  na  podstawie 

przepisu  art.  192  ust.  9 i  10    Pzp  w  zw.  z  §  3  pkt  1  lit.  a  i  pkt  2  lit.  b

oraz  §  5  ust.  3  pkt 1 

rozporządzenia  Prezesa  Rady  Ministrów  z  dnia  15  marca  2010  r.  w  sprawie  wysokości                 

i  sposobu  pobierania  wpisu  od  odwołania  oraz  rodzajów  kosztów  w  postępowaniu 

odwoławczym  i  sposobu  ich  rozliczania  (Dz.  U.  Nr  41,  poz.  238).  Izba  uznała  wniosek 

Zamawiającego  o  zasądzenie  kosztów  wynagrodzenia  pełnomocnika  w  kwocie  3.600,00  zł, 

tj.  maksymalnej  kwocie  dopuszczonej  przez  w/w  rozporządzenie  (§  3  pkt  2  lit.  b  w/w 

rozporządzenia).  

Przewodniczący : 

…………………………………