Izba nie podzieliła stanowiska odwołującego, że wezwanie do uzupełnienia dokumentu na podstawie art. 26 ust. 3 ustawy Pzp, po wcześniejszym wezwaniu z art. 26 ust. 1 ustawy Pzp, jest niedozwolonym wzywaniem wykonawcy do uzupełnień „do skutku”. Wzywaniem „do skutku” byłoby ponawianie wezwania kolejny raz na bazie tej samej podstawy prawnej, tj. art. 26 ust. 3 ustawy Pzp, w zakresie tych samych oświadczeń lub dokumentów. Ugruntowana już linii orzecznicza i doktryna rzeczywiście uznaje takie działanie za niedopuszczalne (wyrok KIO z 23 listopada 2017 r., sygn. akt KIO 2356/17).