KIO 2525/17 KIO 2529/17 WYROK dnia 15 grudnia 2017 r.

Sygn. akt: KIO 2525/17 
 

KIO 2529/17 

WYROK 

  z dnia 15 grudnia 2017 r.  

Krajowa Izba Odwoławcza  



w składzie: 

Przewodniczący:      Anna Chudzik 

Członkowie:   

Przemysław Dzierzędzki 

Rafał Zadrożny 

Protokolant:    

Rafał Komoń   

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 grudnia 2017 r. w Warszawie 

odwołań wniesionych 

do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej w dniu 27 listopada 2017 r. przez wykonawców:  

1)  W.  B.

,  prowadzącego  działalność  gospodarczą  pod  nazwą  „BYŚ”  W.  B.  (sygn.  akt 

KIO 2525/17), 

2)  J. Z. 

prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą P.P.H.U. Lekaro J. Z. (sygn. akt 

KIO 2529/17), 

w 

postępowaniu  prowadzonym  przez  Miejskie  Przedsiębiorstwo  Oczyszczania  w  m.st. 

Warszawie Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, 

przy udziale:  

1)  J.  Z. 

prowadzącej  działalność  gospodarczą  pod  firmą  P.P.H.U.  Lekaro  J.  Z., 

zgłaszającej  przystąpienie  do  postępowania  odwoławczego  po  stronie  Odwołującego  w 

sprawie o sygn. akt KIO 2525/17, 

2)  W.  B.

,  prowadzącego  działalność  gospodarczą  pod  nazwą  „BYŚ”  W.  B., 

zgłaszającego przystąpienie do postępowania odwoławczego po stronie Odwołującego w 

sprawie o sygn. akt KIO 2529/17,  

Remondis  Sp.  z  o.o.  z  siedzibą  w  Warszawie,  zgłaszającego  przystąpienie  do 

postępowania  odwoławczego  po  stronie  Odwołującego  w  sprawach  o sygn.  akt:  KIO 

2525/17 i KIO 2529/17, 

orzeka: 

I. 

Sygn. akt KIO 2525/17: 

Umarza  postępowanie  w  zakresie  zarzutów  oznaczonych  w  odwołaniu  numerami:  2.a, 

2b 

– w odniesieniu do obowiązków Zamawiającego dotyczących zachowania poufności 

informacji oraz 4 

– w odniesieniu do kar umownych określonych w § 6 ust. 3 pkt 11 i 18 

wzoru umowy; 

W pozostałym zakresie odwołanie oddala; 

Kosztami  postępowania  obciąża  W.  B.,  prowadzącego  działalność  gospodarczą  pod 

nazwą „BYŚ” W. B. i: 

3.1. zalicza  w 

poczet  kosztów  postępowania  odwoławczego  kwotę  15  000  zł  00  gr 

(słownie:  piętnaście  tysięcy  złotych  zero  groszy)  uiszczoną  przez  Odwołującego 

tytułem wpisu od odwołania; 

zasądza od Odwołującego na rzecz Zamawiającego kwotę 3 600 zł 00 gr (słownie: 

trzy  tysiące  sześćset  złotych  zero  groszy)  stanowiącą  uzasadnione  koszty  strony 

poniesione z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika; 

II.  Sygn. akt KIO 2529/17: 

Umarza postępowanie w zakresie zarzutów oznaczonych w odwołaniu numerami: 1a, 

1h oraz 1i; 

W pozostałym zakresie odwołanie oddala; 

Kosztami postępowania obciąża J. Z. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą 

P.P.H.U. Lekaro J. Z. i: 

3.1. zalicza  w 

poczet  kosztów  postępowania  odwoławczego  kwotę  15  000  zł  00  gr 

(słownie:  piętnaście  tysięcy  złotych  zero  groszy)  uiszczoną  przez  Odwołującego 

tytułem wpisu od odwołania; 

zasądza od Odwołującego na rzecz Zamawiającego kwotę 3 600 zł 00 gr (słownie: 

trzy  tysiące  sześćset  złotych  zero  groszy)  stanowiącą  uzasadnione  koszty  strony 

poniesione z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika; 

Stosownie  do  art.  198a  i  198b  ustawy  z  dnia  29  stycznia  2004  r.  Prawo  z

amówień 

publicznych (t.j. Dz. U. Dz. U. z 2017 r., poz. 1579) na niniejszy wyrok 

– w terminie 7 dni od 

dnia  jego  doręczenia  –  przysługuje  skarga  za  pośrednictwem  Prezesa  Krajowej  Izby 

Odwoławczej do Sądu Okręgowego w Warszawie.  

Przewodniczący:      ………………. 

Członkowie:   

Sygn. akt: KIO 2525/17 
 

KIO 2529/17 

U z a s a d n i e n i e 

Zamawiający 



Miejskie  Przedsiębiorstwo  Oczyszczania  w  Warszawie 



  prowadzi 

w 

trybie przetargu nieograniczonego postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego pn. 

Zagospodarowanie 

odpadów  komunalnych  pochodzących  z  terenu  Miasta  Stołecznego 

Warszawy. 

Sygn. akt KIO 2525/17 

W dniu 27 listopada 2017 r. wykonawca W. B. 

prowadzący działalność gospodarczą 

pod  firmą  „BYŚ”  W.  B.  wniósł  odwołanie  wobec  treści  specyfikacji  istotnych  warunków 

zamówienia, zarzucając Zamawiającemu naruszenie przepisów: art. 29 ust. 1 i ust. 2 w zw. z 

art. 7 ustawy Pzp oraz art. 353

k.c., art. 487 § 2 Kc. 

Zarzut nr 1.a 

Odwołujący  wskazał,  że  przedmiotem  zamówienia  jest  zagospodarowanie  odpadów 

komunalnych pochodzących z terenu Miasta Stołecznego Warszawy, a termin jego realizacji 

przypada na okres 01.01.2019 r. - 

31.12.2020 r. Zamówienie podzielone zostało na 9 zadań, 

przy  czym,  jak  wynika  z  pkt  4  Części  II  SIWZ,  Zamawiający  dokonał  podziału  na  części 

według ilości odpadów, tj. do każdego zadania została przyporządkowana wskazana w pkt 4 

ilość  odpadów  z  podziałem  na  rok  2019  i  2020.  Ilości  wskazane  w  przywołanym  punkcie 

stanowią maksymalne ilości odpadów, których zagospodarowanie jest objęte umową. Z kolei 

w  pkt  26  Części  II  SIWZ  Zamawiający  zadeklarował  ilości  minimalne  odpadów,  również 

z 

podziałem  na  zadania  i  lata  realizacji  zamówienia.  Różnica  w  ilościach  pomiędzy  ilością 

minimalną  i  ilością  maksymalną,  to  ilość  odpadów,  jaka  może  być  zagospodarowana 

w 

ramach  prawa  opcji.  Zamawiający  wskazał  w  pkt  26  Część  II  SIWZ,  że  zastrzega  sobie 

prawo do  realizacji  pozostałego  zamówienia na  zasadach prawa opcji. Decyzja o usługach 

objętych  prawem  opcji  uzależniona  będzie  od  decyzji  Zamawiającego,  podczas  gdy  na 

wykonawcę  nałożony  w  ten  sposób  zostaje  obowiązek  realizacji  usług  do  ustalonego 

w ramach  prawa  opcji  poziomu  maksymalnego  na  warunkach  zawartej  umowy,  bez 

konieczności  negocjacji  między  stronami.  Zgodnie  z  pkt  24  Części  II  SIWZ  umowy  na 

poszczególne  zadania  będą  realizowane  w  oparciu  o  ceny  jednostkowe  zaproponowane 

przez 

wykonawcę  w  ofercie  najkorzystniejszej  zgodnie  z  faktycznymi  potrzebami 

Zamawiającego  z  zastrzeżeniem,  że  umowa  będzie  realizowana  do  wyczerpania 

maksymalnych  wielkości  zamówienia.  Z  pkt  11  Części  II  SIWZ  wynika  przy  tym,  że  na 

podane powyżej ilości odpadów komunalnych składa się w istocie 7 różnych frakcji odpadów 

komunalnych (odpadów o różnych właściwościach i charakterze, podlegających odmiennym 

regulacjom  prawnym,  przetwarzanych  w  innych  procesach  i  w  innych  instalacjach). 

Zamawiający w pkt 12 podał szacowany procentowy udział odpadów poszczególnych frakcji 

w strumieniu przewidzianym do zagospodarowania. 

Odwołujący  podniósł,  że  powyżej  wskazane  dane,  poza  ilością  maksymalną,  są 

ilościami  deklarowanymi  i  szacowanymi.  Wykonawca  nie  ma  więc  pewności,  ile  i  jakich 

odpadów  trafi  ostatecznie  do  niego  do  zagospodarowania  w  okresie  realizacji  zamówienia 

ani  w  jakich  ilościach  i  terminach  poszczególne  odpady  będą  przekazywane  do 

przetworzenia. Na podstawie tak ogólnych informacji nie jest możliwe rzetelne skalkulowanie 

ceny ofertowej.  

Odwołujący  wskazał,  że  z  pkt  4.12  Części  I  SIWZ  wynika,  że  Zamawiający 

wprowadził  obowiązek  osobistego  zagospodarowania  przez  wykonawców  zmieszanych 

odpadów  komunalnych  (odpady  o kodzie  20  03  01),  przy  czym  z  zapisów  SIWZ 

i 

obowiązującego  prawa  wynika,  że  te  odpady  muszą  zostać  zagospodarowane 

w 

regionalnej instalacji przetwarzania odpadów komunalnych (RIPOK) właściwej dla danego 

regionu  gospodarki  odpadami.  Wszystkie  instalacje  regionalne  funkcjonujące  w  obecnym 

regionie  warszawskim  gospodarowania  odpadami,  do  którego  przynależy  m.  st.  Warszawa 

(i 

tak jest w całym kraju) mają określone maksymalne roczne moce przerobowe, tj. udzielone 

w  związku  z  ich  funkcjonowaniem  pozwolenia  zintegrowane  określają  maksymalną  ilość 

odpadów  danego  rodzaju  możliwą  do  przetworzenia  w  danej  instalacji  w  roku 

kalendarzowym.  Tak  określona  wydajność  instalacji  jest  ustalana  poprzez  wydajność 

dzienną  urządzeń  składających  się  na  instalację  i  ilość  dni,  w  których  instalacja  pracuje 

(w 

tym ilość zmian, na jakich instalacje pracuje). Zmieszane odpady komunalne nie mogą, ze 

względu na swoje właściwości, być magazynowane w dłuższych okresach przed podaniem 

ich  procesowi  przetwarzania.  W  praktyce  podmiot  zarządzający  RIPOK  nie  tylko  nie  może 

przetworzyć  w  ciągu  roku  więcej  zmieszanych  odpadów  komunalnych  niż  wskazano  to 

w 

udzielonym  mu  pozwoleniu,  ale  także  dziennie  może  przyjąć  z  góry  określoną, 

maksymalną ilość zmieszanych odpadów komunalnych do przetworzenia. 

Zdaniem  Odwołującego  Zamawiający,  nie  wskazując  w  SIWZ  maksymalnej  ilości 

zmieszanych  odpadów  komunalnych,  jaką  może  przekazać  wykonawcy  dziennie  do 

przetworzenia,  powoduje,  że  żaden  z  wykonawców,  którzy  mogliby  wziąć  udział 

w 

postępowaniu  nie  może  ocenić,  czy  jest  w  stanie  zrealizować  przedmiot  zamówienia. 

Trudno oczekiwać, że racjonalnie działający wykonawca przyjmie na siebie zobowiązanie do 

przyjęcia dziennie do przetworzenia we własnej instalacji bliżej nieokreślonej ilości odpadów 

komunalnych,  zwłaszcza  jeśli  ma  jednocześnie  zapewnić,  że  przyjęcie  odpadów  będzie 

następowało  w  sposób  niezakłócony,  bez  konieczności  oczekiwania  na  wjazd  i  wyjazd 

pojazdów  Zamawiającego.  Zamawiający  nie  wskazał  w  SIWZ  żadnych  zasad,  na  jakich 

będzie  przekazywał  („przydzielał”)  odpady  do  przetworzenia  do  wykonawców.  W  świetle 

zapisów  SIWZ  możliwe  jest  zarówno  proporcjonalne  rozdzielenie  między  wykonawców 

wszystkich  zadań  odpadów  przekazywanych  do  przetworzenia  w  danym  miesiącu, 

kierowanie  odpadów  do  przetworzenia  w  danym  miesiącu  w  wybranych  instalacjach 

(zadaniach),  jak  i  przyjęcie  takiego  modelu,  że  w  ciągu  roku  Zamawiający  będzie 

wykorzystywał limity po kolei z kolejnych zadań. Przy tak różnych możliwościach wykonawca 

n

ie może więc w żaden sposób zaplanować pracy należącej do siebie instalacji. 

Odwołujący  dodał,  że  odpady  pochodzące  od  Zamawiającego  nie  będą  jedynymi 

odpadami, jakie wykonawca będzie musiał przyjmować do przetworzenia. Zgodnie z art. 91 

ust. 1 ustawy o ut

rzymaniu czystości i porządki w gminach, prowadzący regionalną instalację 

do przetwarzania odpadów komunalnych, w granicach posiadanych mocy przerobowych, jest 

obowiązany  zawrzeć  umowę  na  zagospodarowanie  zmieszanych  odpadów  komunalnych 

i 

odpadów  zielonych  ze  wszystkimi  podmiotami  odbierającymi  odpady  komunalne  od 

właścicieli  nieruchomości, którzy  wykonują swoją  działalność  w  ramach regionu gospodarki 

odpadami  komunalnymi  lub  z  gminą  organizującą  odbieranie  odpadów  komunalnych, 

wchodzącą w skład regionu gospodarki odpadami komunalnymi.  

Zdaniem  Odwołującego,  nie  tylko  brak  maksymalnej  dziennej  ilości  odpadów 

kierowanych  do  przetworzenia  w  instalacji  wykonawcy  powoduje  brak  możliwości  złożenia 

oferty  w  postępowaniu,  ale  i  brak  wskazania  w  SIWZ  ilości  minimalnych.  Odwołujący 

podkreślił,  że  zmieszane  odpady  komunalne  w  instalacjach  RIPOK  MBP  (instalacjach  do 

mechaniczno-

biologicznego  przetwarzania  odpadów),  a  poza  instalacja  należącą  do 

Zamawiającego  tylko  takie  instalacje  funkcjonują  w  regionie,  są  przetwarzane  w  sposób, 

który  powoduje  wydzielenie  ze  zmieszanych  odpadów  komunalnych  kilku  innych  frakcji 

odpadów  wymagających  dalszego  przetworzenia,  frakcjami  pozostałymi  z  przetworzenia 

zmieszanych odpadów najbardziej „problemowymi" są odpady przeznaczone do składowania 

(19  05  99)  i  odpady  wysokoenergetyczne,  które  nie  mogą  trafić  do  składowania  (odpady 

o 

kodzie  19  12  12  i  19  12  10).  Obowiązujące  przepisy  istotnie  ograniczają  możliwości  ich 

przetworzenia  (a  więc  odbiorców  tych  odpadów  jest  niewielu),  a  także  nakładają  wysokie 

opłaty  za  korzystanie  ze  środowiska,  jeśli  odpady  te  ostatecznie  trafią  na  składowisko. 

Odwołujący chcąc zagospodarować te odpady musi znaleźć ich odbiorcę, przy czym z uwagi 

na  trudną  sytuację  na  rynku  ma  ograniczone  możliwości  negocjowania  z  odbiorcą  cen 

i 

warunków  dostaw.  Regułą  jest  przy  tym,  że  odbiorcy  tego  typu  odpadów  nakładają  na 

Odwołującego  obowiązki  co  do  minimalnych  i  maksymalnych  ilości  odpadów 

przekazywanych  do  przetworzenia  dziennie,  tygodniowo,  miesięcznie  i  rocznie, 

wprowadzając dodatkowe płatności za niezachowanie limitów minimalnych (za pozostawanie 

w gotowości do świadczenia usługi). W sytuacji więc, gdy Odwołujący nie ma zapewnionych 

minimalnych ilości dostaw odpadów od Zamawiającego nie jest w stanie określić, jakie ilości 

w

skazanych powyżej odpadów wytworzy dziennie, tygodniowo, czy miesięcznie, a w ślad za 

tym  nie  jest  w  stanie  wywiązać  się  ze  swoich  obowiązków  względem  kolejnych  odbiorców 

odpadów i należycie skalkulować kosztów wykonania zamówienia. Przy braku jakichkolwiek 

zapisów  SIWZ  dotyczących  harmonogramu  dostaw,  teoretycznie  może  zdarzyć  się,  że 

Odwołujący  nie  otrzyma  od  Zamawiającego  w  danym  miesiącu  żadnych  zmieszanych 

odpadów  komunalnych  do  przetworzenia,  pozostając  w  gotowości  do  świadczenia  usługi 

i 

ponosząc z tego tytułu koszty oraz będzie zmuszony odmówić przyjęcia odpadów od innych 

potencjalnych dostawców. Kosztów z tym związanych wykonawca składający ofertę nie jest 

w stanie racjonalnie oszacować. 

Zdaniem  Odwołującego  analogiczne  zarzuty  można  postawić  także  wobec  braku 

wskazania  w  SIWZ  minimalnych  i  maksymalnych  ilości  odpadów  przewidzianych  do 

przetworzenia  w  danych  okresie  rozliczeniowym  względem  pozostałych  rodzajów  odpadów 

komunalnych.  Także  logistykę  dostaw  i  przetwarzania  tych  odpadów  wykonawca  musi 

zap

lanować,  niezależnie  od  tego,  czy  odpady  te  przetworzy  na  instalacji  własnej,  czy 

instalacji  podwykonawcy,  i  ma  dla  niego  znaczenie  to,  czy  w  danym  miesiącu  dostanie  od 

Zamawiającego  do  przetworzenia  przykładowo  500  Mg  odpadów  zielonych,  czy  odpadów 

tych  n

ie  dostanie  wcale.  Na  potrzeby  realizacji  zamówienia  wykonawcy  muszą 

„zarezerwować” część wydajności instalacji własnej lub podwykonawców, przy czym by móc 

to  zrobić  wykonawca  musi  chociaż  orientacyjnie  wiedzieć,  jakie  będzie  zapotrzebowanie 

Zamawiającego na usługę. 

Odwołujący wniósł o nakazanie Zamawiającemu określenia minimalnej i maksymalnej 

ilości  zmieszanych  odpadów  komunalnych  i  odpadów  innych  frakcji,  jakie  mogą  być 

przekazane wykonawcy do przetworzenia dziennie, 

Zarzut nr 1.b 

Odwołujący podniósł, że Zamawiający w SIWZ nie wskazał także w sposób wiążący 

ilości  poszczególnych  rodzajów  odpadów  komunalnych  przewidzianych  do  przetworzenia 

w 

danym  okresie  rozliczeniowym.  W  pkt  12  Części  II  SIWZ  Zamawiający  wskazał 

procentowy  udział  odpadów  poszczególnych  rodzajów,  ale  wskazanie  to  jest  tylko 

szacunkowe (niewiążące). 

Odwołujący podkreślił, że każdy z siedmiu rodzajów odpadów komunalnych objętych 

zamówieniem  podlega  przetworzeniu  w  innych  instalacjach  i  innych  procesach 

przetworzenia,  przy  czym  koszty  związane  z  przetworzeniem  każdego  rodzaju  odpadu  są 

inne (często koszty te są wręcz skrajnie różne). Powyższe nabiera szczególnego znaczenia, 

jeśli uwzględni się, że zgodnie z Formularzem cenowym (część V SIWZ) wykonawcy biorący 

udział w postępowaniu podają tylko jedną cenę ofertową – cenę za zagospodarowanie 1 Mg 

odpadu, bez wskazania rodzaju zagospodarowanego odpadu. Cena wskazana w Formularzu 

cenowym ma co do zasady charakter niezmienny, będzie więc taka sama, jeśli Zamawiający 

przekaże w danym miesiącu do przetworzenia 100 Mg zmieszanych odpadów komunalnych 

(odpadów  o  najwyższym  koszcie  przetworzenia)  i  100  Mg  odpadów  „metale  i  tworzywa 

sztuczne"  (odpadów  o  jednym  z  najniższych  kosztów  przetworzenia),  jak  i  w  sytuacji,  gdy 

Zamawiający  przekaże  wykonawcy  190  Mg  zmieszanych  odpadów  komunalnych  i  10  Mg 

odpadów „metale i tworzywa sztuczne”, a wykonawca w drugim przykładzie nie będzie miał 

żadnego  roszczenia  względem  Zamawiającego.  Wykonawca,  zwłaszcza  wobec  braku 

danych  o  minimalnych  i  maksymalnych  ilościach  odpadów  przekazywanych  i  wobec  braku 

gwarancji  przekazania  choćby  minimalnych  ilości  odpadów  danego  rodzaju,  nie  jest  więc 

w 

stanie racjonalnie skalkulować ceny ofertowej. 

Odwołujący  podniósł,  że  trudność  w  dokonaniu  opisu  przedmiotu  zamówienia  nie 

może  stanowić  uzasadnienia  dla  przerzucenia  na  wykonawcę  całego  ryzyka  związanego 

z 

koniecznością wykonania zakresu usług, a z taką sytuacja mamy do czynienia w niniejszej 

sprawie.  Przerzucenie  na  wykonawców  całości  ryzyka  związanego  ze  zmianą  strumienia 

odpadów  komunalnych  zwiększy  koszty  ofert  złożonych  w  postępowaniu  i  doprowadzi  do 

tego, że oferty te będą w istocie nieporównywalne. 

Odwołujący  zarzucił  dodatkowo,  że  wobec  braku  gwarancji  przekazania  do 

przetworzenia  wykonawcy  choćby  minimalnej  ilości  odpadów  tzw.  surowcowych  (metali 

i 

tworzyw  sztucznych,  papieru,  szkła),  wykonawca  nie  może  zagwarantować,  że  dochowa 

wymogi  związane  z  zapewnieniem  minimalnych  poziomów  recyklingu  i  przygotowania  do 

ponownego użycia (pkt 28 Część II SIWZ oraz pkt 20.1 Część I w zakresie kryterium oceny 

ofert).  Poziomy  recyklingu  i  przygotowania  do  ponownego  użycia  wyznaczone 

obowiązującymi przepisami na rok 2019 i 2020 są możliwe do osiągnięcia tylko jeśli odpady 

będą  zbierane  w  sposób  selektywny  u  źródła  i  jako  odpady  selektywne  przekazywane  do 

dalszego  przetworzenia  (tym  bardziej  poziomy  podwyższone  deklarowane  w  ramach 

kryterium).  Ze  zmieszanych  odpadów  komunalnych,  których  ilość  z  założenia  ma 

sukcesywnie  maleć,  nie  jest  możliwe  wydzielenie  takiej  ilości  odpadów  surowcowych,  by 

spełnić  wymagania,  o  których  mowa.  Jeśli  więc  w  ramach  danego  zadania  wykonawca 

będzie  otrzymywał  do  przetworzenia  tylko  zmieszane  odpady  komunalne,  co  w  świetle 

zapisów  SIWZ  jest  teoretycznie  możliwe,  nie  będzie  miał  możliwości  wywiązać  się 

z 

obowiązku osiągnięcia wymaganych poziomów recyklingu. 

Odwołujący wniósł o nakazanie Zamawiającemu: 



określenia  w  sposób  wiążący  minimalnej  ilości  odpadów  komunalnych poszczególnych 

frakcji  wskazanych  w  pkt  11  Część  II  SIWZ,  jakie  będą  przekazane  do  przetworzenia 

w 

całym okresie realizacji umowy. 



wyłączenie obowiązku osiągnięcia przez wykonawcę zadeklarowanych lub odpowiednio 

minimalnych poziomów recyklingu i przygotowania do ponownego użycia następujących 

frakcji odpadów komunalnych: papieru, tworzyw sztucznych, metali, szkła, w sytuacji gdy 

wykonawcy  nie  będą  przekazane  do  przetworzenia  odpowiednie  do  uzyskania  tych 

poziomów ilości odpadów komunalnych papieru, tworzyw sztucznych, metali, szkła. 

Zarzut nr 2.a 

Odwołujący  wskazał,  że  zgodnie  z  pkt  17  Część  II  SIWZ Wykonawca  zobowiązany 

jest do posiadania na terenie każdej RIPOK przeznaczonej do zagospodarowania odpadów 

zmieszanych  punktu  przeładunkowego  dla  odpadów  objętych  przedmiotem  zamówienia. 

Lokalizacja  punktu  przeładunkowego  nie  może  ulec  zmianie  w  trakcie  obowiązywania 

umowy.  

Zdaniem  Odwołującego wymóg  ten  jest  niezrozumiały  i  zarazem  zbędny. W  świetle 

zapisów SIWZ nie jest wiadome, w jakim celu punkt ten ma być uruchomiony, czy punkt ten 

wykonawca ma udostępnić Zamawiającemu, a jeśli tak to w jakim celu i na jakich zasadach, 

czy np. Zamawiający będzie mógł przeładowywać na tym punkcie odpady, które nie zostaną 

przekazane  wykonawcy  do  przetworzenia.  Wątpliwość  ta  jest  o  tyle  istotna,  że  z  opisu 

przedmiotu zamówienia wynika, że Zamawiający własnym transportem przywozi odpady do 

wykonawcy 

–  na  teren  instalacji  RIPOK.  Wykonawca  ma  obowiązek  zapewnić  możliwość 

odbioru odpadów w dni robocze od poniedziałku do soboty włącznie w godzinach od 6 do 22. 

Jeżeli  dany  odpad  nie  będzie  przetworzony  w  instalacji  RIPOK  (np.  wykonawca  chciałby 

przetworzyć  dany  odpad w  instalacji  podwykonawcy),  wykonawca będzie musiał  na  własny 

koszt i ryzyko przewieźć odpady do właściwej instalacji. Z punktu widzenia Zamawiającego 

bez znaczenia jest więc to, czy wykonawca dysponuje punktem przeładunkowym, chyba że 

taki  punkt  miałby  być  wykorzystywany  przez  Zamawiającego  do  innych celów.  Jeśli  jednak 

tak miałoby być, Zamawiający powinien cel ten w SIWZ wprost określić. W przeciwnym razie 

wykonawca nie wie, jaki obowiązek na nim spoczywa i jak oszacować koszty jego realizacji. 

Odwołujący  wniósł  o  nakazane  Zamawiającemu  wykreślenia  z  SIWZ  obowiązku 

zapewnienia przez wykonawcę punktu przeładunkowego. 

Zarzut nr 2.b 

Odwołujący  wskazał,  że  w  §  5  wzoru  umowy  Zamawiający  wprowadził  klauzulę 

poufności,  zobowiązującą  wykonawcę  do  zachowania  w  poufności  określonych  informacji 

otrzymanych  od  Zamawiającego.  Realizacja  tego  obowiązku  jest  zabezpieczona  karą 

umowną.  Umowa  nie  przewiduje  natomiast  analogicznego  obowiązku  po  stronie 

Zamawiającego,  co  jest  o  tyle  istotne,  że  Zamawiający  prowadząc  własne  instalacje  do 

przetwarzania odpadów komunalnych i świadcząc usługi odbioru odpadów komunalnych od 

właścicieli nieruchomości de facto konkuruje z wykonawcami na innych rynkach. 

Zdaniem 

Odwołującego, 

zgodnie 

z 

zasadą 

równości 

stron 

stosunku 

zobowiązaniowego,  zakres  obowiązku  Zamawiającego  dotyczącego  zachowania 

w 

poufności  danych  wykonawcy  powinien  być  określony  w  taki  sam  sposób,  jak  zakres 

obowiązku  wykonawcy  względem  Zamawiającego  (w  tym  Zamawiający  powinien  płacić 

wykonawcy kary umow

ne w razie naruszenia tego obowiązku). 

Odwołujący podniósł również, że zbyt daleko idące jest uprawnienie Zamawiającego 

do  kontroli  sposobu  i  prawidłowości  wykonania  przedmiotu  zamówienia  przez  wykonawcę 

wynikające z § 1 ust. 4 i 5 wzoru umowy (i odpowiednio ustępów kolejnych). W świetle tych 

postanowień,  kontroli  podlegają  w  szczególności  zgodność  wykonywania  przedmiotu 

zamówienia  z  postanowieniami  umowy  oraz  z  przepisami  prawa,  sposób  i  prawidłowość 

utrzymania  i  eksploatacji  instalacji.  Zamawiający  przeprowadza  kontrolę,  po  uprzednim 

poinformowaniu  wykonawcy  o  terminie  i  przedmiocie  kontroli,  nie  później  jednak  niż  na  24 

godziny  przed  planowaną  kontrolą.  Zamawiający  zastrzega  sobie  prawo  udziału  w  kontroli 

podmiotów  trzecich  upoważnionych  przez  Zamawiającego  (ust.  4).  W  przypadku  gdy 

wykonawca realizuje umowę przy pomocy podwykonawców, uprawnienie Zamawiającego do 

przeprowadzenia kontroli oraz żądania przedstawienia informacji lub dokumentów w terminie 

wyznaczonym  przez  Zamawiającego  dotyczy  również  podwykonawców,  co  powinno  być 

przewidziane w umowie zawartej pomiędzy Wykonawcą a podwykonawcą (ust. 5). 

Odwołujący stwierdził, że wykonawcy prowadzący instalacje RIPOK i inne instalacje 

do przetwarzania odpadów komunalnych podlegają stałym kontrolom ze strony m. in. WIOS 

oraz  organów  wydających  im  pozwolenia  zintegrowane  lub  tzw.  pozwolenia  sektorowe  na 

prowadzenie  działalności  w  zakresie  przetwarzania  odpadów.  Instalacje  RIPOK 

kontrolowane  są  przez  uprawnione  do  tego  organy  nawet  kilkukrotnie  w  ciągu  roku 

kalend

arzowego.  Trudno  znaleźć  więc  uzasadnienie  dla  prowadzenia  dodatkowej  kontroli 

instalacji także przez Zamawiającego, konkurencyjnego wykonawcę w innych zamówieniach, 

i  to  zwłaszcza  w  zakresie  sposobu  i  prawidłowości  utrzymania  i  eksploatacji  instalacji. 

Zg

odnie  bowiem  z  art.  27  ust.  3  ustawy  o  odpadach,  jeżeli  wytwórca  odpadów  lub  inny 

posiadacz odpadów przekazuje odpady następnemu posiadaczowi odpadów, który posiada 

decyzję wymienioną w ust. 2 pkt 1 lub 2 albo posiada wpis do rejestru w zakresie, o którym 

mowa  w  art.  50  ust.  I  pkt  5  lit.  a  (a  taki  jest  wymóg  SIWZ),  odpowiedzialność  za 

gospodarowanie  odpadami  z  chwilą  ich  przekazania,  przechodzi  na  tego  następnego 

posiadacza  odpadów.  Skoro  więc  Zamawiający  nie  ponosi  odpowiedzialności 

administracyjnej za odpad przekazany  wykonawcy, to poza jego zakresem zainteresowania 

winno być to, w jaki sposób wykonawca eksploatuje swoją instalację. Interes Zamawiającego 

zabezpieczony jest poprzez obowiązek posiadania przez wykonawcę stosownych zezwoleń 

(co gwarantuje prze

jście odpowiedzialności za odpad), a realizacje obowiązków wykonawcy 

np.  w  zakresie  osiągnięcia wymaganych poziomów  odzysku,  recyklingu  i  przygotowania do 

ponownego  użycia  Zamawiający  weryfikuje  na  podstawie  dokumentów  przekazywanych 

przez wykonawcę (analogicznie, jak czynią to uprawnione do tego organy publiczne). 

Odwołujący wniósł o nakazanie Zamawiającemu: 



wykreślenia § 1 ust. 4 i 5 oraz § 1 ust. 8-16 wzoru umowy i innych postanowień SIWZ 

odnoszących się do kontroli instalacji wykonawcy i podwykonawcy, 



z

modyfikowanie  §  5  ust.  1  wzoru  umowy  w  taki  sposób,  by  obowiązek  zachowania 

poufności informacji na analogicznych zasadach dotyczył Wykonawcy i Zamawiającego, 

Zarzut nr 3 

Odwołujący  wskazał,  że  zgodnie  z  §  3  ust.  2  wzoru  umowy  ceny  nie  mogą  ulec 

zwiększeniu w okresie obowiązywania umowy, z zastrzeżeniem postanowień § 9 ust. 5 pkt 1, 

który  dotyczy  możliwości  zmiany  umowy  w  zakresie  cen  określonych  w  Formularzu 

cenowym,  tylko  wówczas,  gdy  konieczność  wprowadzenia  takich  zmian  wynikać  będzie 

z 

okoliczności, których nie można było przewidzieć w chwili zawarcia umowy, a związanych 

ze  zmianą  należności  publiczno-prawnych  mających  bezpośredni  wpływ  na  cenę. 

Odwołujący  podkreślił,  że  oferty  będą  składane  w  grudniu  2017  r.,  zaś  usługa  objęta 

zamówieniem będzie realizowana dopiero w 2019 r. i 2020 r. 

Odwołujący  wyjaśnił,  że  prowadząc  instalację  regionalną  i  przetwarzając  relatywnie 

duże  ilości  odpadów  komunalnych,  ma  zawarte  umowy  stałej  współpracy  z  dalszymi 

odbiorcami  odpadów,  tzw.  recyklerami,  czy  organizacjami  odzysku  odpadów.  Żaden 

z 

kontrahentów  Odwołującego,  i  według  wiedzy  Odwołującego  żaden  działający  na  rynku 

odpadów komunalnych podmiot, nie gwarantuje stałych cen nawet na okres kolejnego roku 

kalendarzowego.  Od  2013  r.  systematycznie  wzrasta  ilość  tzw.  odpadów  surowcowych,  co 

wpływa na spadek cen surowców na rynku przy systematycznym wzroście kosztów własnych 

wykonawców.  Od  2017  r.  obowiązuje  zakaz  składowania  odpadów  o  określonej  wartości 

opałowej, przy czym zakaz ten w głównej mierze dotyczy odpadów wytwarzanych z odpadów 

komunalnych.  Od  2018  r.  wejdą  w  życie  przepisy  rozporządzenia  Rady  Ministrów  z  dnia 

marca 2017 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska 

(Dz.U.2017.723), zgodnie z którym od 1 stycznia 2018 r. znacząco wzrastają stawki opłat za 

umieszczenie  odpadów  na  składowisku.  Odwołujący  wskazał,  że  dla  kluczowych  odpadów 

wzrost opłat będzie następujący: 2017 r. – 24,15 zł (100%), 2018 r. – 140,00 zł (580%), 2019 

r. 

–  170,00  zł  (704%).  Zmiana  wskazanych  powyżej  należności  publicznoprawnych  jest 

znana,  więc  wejście  w  życie  opłat  w  nowej  wysokości  nie  będzie  stanowiło  podstawy  do 

zmiany ceny na podstawie § 9 ust. 5 pkt 1 wzoru umowy. 

Odwołujący  dodał,  że  dla  województwa  mazowieckiego  nie  przyjęto  nowego  planu 

gospodarowania odpadami, a co za tym idzie nie jest wiadomym, jakie instalacje w 2019 r. 

i 

2020  r.  będą  ostatecznie  uprawnione  do  odbierania  odpadów  objętych  przedmiotem 

zamówienia  (i  pozostałości  z  ich  przetwarzania),  przy  czym  jeśli  konieczne  okaże  się 

dokonanie  zmiany  instalacji  wskazanej  w  ofercie  wykonawcy,  cena  za  wykonanie 

zamówienia pozostanie w świetle zapisów SIWZ bez zmian. 

Zdaniem  Odwołującego  wszystkie  wskazane  powyżej  czynniki  powodują  i  będą 

powodować  w  okresie  do  2020  r.  zmiany  kosztów  zagospodarowania  odpadów  objętych 

przedmiotem zamówienia, przy czym wobec ilości zachodzących zmian na rynku, nie sposób 

obecnie oszacować, nawet  w przybliżeniu, jak będą zmieniały się koszty  wykonania usługi. 

O 

ile w przypadku innych rodzajów usług wykonawca jest w stanie oszacować w przybliżeniu 

koszty ich wykonania w 2019 i 2020 r. i ocenić ryzyko ewentualnego wzrostu kosztów, o tyle 

w  branży  usług  zagospodarowania  odpadów  komunalnych  jest  to  obiektywnie  niemożliwe. 

Koszty  świadczenia  tego  rodzaju  usług  zmieniają  się  w  sposób  skokowy,  zależny  od  kilku 

różnych  czynników  i  trudny  do  przewidzenia,  a  skutki  zmian  obowiązujących  przepisów 

przedsiębiorcy  odczuwają  dopiero  po  kilku  lub  kilkunastu  miesiącach.  Zamawiający, 

wykluczając możliwość zwaloryzowania wynagrodzenia wykonawcy w innych sytuacjach niż 

wynikające z art. 142 ustawy Pzp oraz dokonania zmiany w takich sytuacjach wynagrodzenia 

w trybie art. 144 ustawy Pzp, przerzuca na wykonawcę całe ryzyko gospodarcze związane 

ze  zmieniająca  się  sytuacją  na  rynku  zagospodarowania  odpadów  komunalnych. 

Rozwiązanie  to  jest  sprzeczne  z  zasadą  równości  stron  stosunku  zobowiązaniowego, 

a 

ponadto będzie prowadziło do zawyżania ceny ofertowej. Skoro wykonawcy nie będą mogli 

liczyć  na  podwyższenie  wynagrodzenia,  ryzyko  wzrostu  cen  wkalkulują  w  cenę  ofertową, 

przy czym wobec tak dużego poziomu niepewności co do przyszłych cen na rynku, poziom 

wyceny  tego  ryzyka  u  wykonawców  może  być  skrajnie  różny,  co  będzie  prowadziło  do 

nieporównywalności ich ofert.  

Zdaniem Odwołującego powyższe okoliczności powodują konieczność wprowadzenia 

odpowiedniej  klauzuli  waloryzacyjnej  do  umowy.  Wykonawca,  który  nie  ma  faktycznej 

możliwości ustalenia dziś kosztów zagospodarowania odpadów (wahających się o dziesiątki 

procent),  powinien  mieć  możliwość  wystąpienia  o  waloryzację  wynagrodzenia  na  etapie 

realizacji  umowy.  Klauzule  waloryzacyjne  zmniejszają  ryzyko  wykonawcy  związane  ze 

wzrostem  cen,  ich  zawarcie  ma  szczególne  znaczenie  przy  realizacji  umów 

długoterminowych, w odniesieniu do których ryzyko wzrostu kosztów wykonania zamówienia 

jest  znaczne.  Zarazem  ich  zawarcie  w  umowach  pozwala  także  chronić  interesy 

Zamawiającego. Składając ofertę, wykonawcy muszą bowiem wkalkulować ryzyko związane 

ze  wzrostem  cen  świadczonych  usług,  dostaw  lub  robót  budowlanych.  W  związku  z  jego 

uwzględnieniem  cena  oferty  może  być  wyższa.  Klauzula  waloryzacyjna  pozwala  natomiast 

na  bieżące  reagowanie  i  dostosowywanie  się  do  zmian  cen  przedmiotu  zamówienia 

publicznego  i  tym  samym  na  brak  konieczności  wyceny  tego  ryzyka  cenie  ofertowej. 

Odwołujący  powołał  się  na  wyrok  Sądu  Najwyższego  z  22  października  2014  r.  (II  CSK 

773/13),  zgodnie  z  którym  zastosowanie  klauzul  adaptacyjnych  należy  uznać  za 

dopuszczalne pod warunkiem, że informacja o tym będzie zawarta SIWZ lub ogłoszeniu.  

Odwołujący  wniósł  o  nakazanie  Zamawiającemu  wprowadzenia  do  wzoru  umowy 

klauzuli  waloryzacyjnej,  przewidującej  zmianę  wynagrodzenia  wykonawcy  w  sytuacji 

udokumentowanego wzrostu kosztów zagospodarowania odpadów powstałych w procesach 

przetwarzania odpadów komunalnych, w szczególności odpadów o kodach 19 05 99, 19 12 

– o wysokość udokumentowanego wzrostu kosztu, ewentualnie dopuszczenie 

możliwości  dokonania  zmiany  umowy  w  zakresie  ceny,  jeżeli  nastąpi  wzrost  kosztów 

zagospodarowania odpadów powstałych w procesach przetwarzania odpadów komunalnych, 

w  szczególności  odpadów  o  kodach  19  05  99,  19  12  10,  19  12  12,  z  jednoczesnym 

zagwarantowaniem  wykonawcy  prawa  do  rozwiązania  umowy  w  sprawie  zamówienia 

publicznego  z  zachowaniem  3-

miesięcznego  okresu  wypowiedzenia,  bez  konieczności 

ponoszenia odpowiedzialności odszkodowawczej względem Zamawiającego, jeżeli  wniosek 

wykonawcy o dokonanie zmiany umowy złożony w takiej sytuacji nie zostanie uwzględniony. 

Zarzut nr 4 

Odwołujący  wskazał,  że  Zamawiający  w  §  6  ust.  3  wzoru  umownych  wprowadził 

bardzo szeroki katalog kar umownych, zastrzegając karę umową na wypadek nienależytego 

wykonania  w  zasadzie  każdego  obowiązku  umownego.  Kary,  zgodnie  z  ust.  4,  podlegają 

łączeniu,  a  Zamawiający  nie  przewidział  górnego  limitu  nakładanych  kar.  To  ostatnie 

pozostaje  bardzo  istotne,  jeśli  uwzględni  się  bardzo  wysoką  kwotowo  wartość  kar. 

Przykładowo  w  §  6  pkt  3  wzoru  umowy  przewidziano  wysokie  (potrójna  wartość  iloczynu 

ilości  odpadów  niezagospodarowanych  i  ceny  jednostkowej  netto  za  zagospodarowanie 

jednej tony odpadów powiększona o podatek od towarów i usług VAT) kary za: 



ppkt  1:  za  każdy  przypadek  niezagospodarowania  w  RIPOK  zmieszanych  odpadów 

komunalnych oraz odpadów zielonych, 



ppkt 2: za każdy przypadek zagospodarowania odpadów w instalacji innej niż: instalacje 

wskazane  przez  Wykonawcę  w  dołączonym  do  oferty  oświadczeniu  (Załącznik  3), 

wskazanej przez Wykonawcę w dołączonym do oferty oświadczeniu (w przypadku awarii 

instalacji innej niż RIPOK). 

Zdaniem Odwołującego, także kary umowne przewidziane w następujących punktach 

są skrajnie wysokie, przy czym w przypadku kary z pkt 14 jest ona dodatkowo oderwana od 

winy wykonawcy: 



W  pkt  13  przewidziano  karę  za  każdy  stwierdzony  przypadek  oczekiwania  pojazdu 

powyżej  15  minut  na  wjazd  i  rozładunek  odpadów  z  przyczyn  leżących  po  stronie 

Wykonawcy w wysokości 1.000,00 zł za każdy pojazd; 



W  pkt  14  przewidziano  karę  za  niedotrzymanie  terminów  składania  sprawozdań 

o 

których mowa w § 2 ust. 16 pkt 6 zawierających informacje i dokumenty o których jest 

mowa w § 2 ust. 17 i 18 w wysokości 5.000,00 zl za każdy rozpoczęty dzień opóźnienia; 



W  pkt  18  przewidziano  karę  za  każde  stwierdzone  naruszenie,  któregokolwiek  zapisu 

klauzuli  poufności,  o  której  mowa  w  §  5  –  w  wysokości  10.000.00  zł  za  każde 

naruszenie. 

Odwołujący podniósł, że kary z pkt 1 i 2 są naliczane niezależnie od tego, czy odpady 

trafią  do  przetworzenia  do  instalacji  uprawnionej  do  ich  przetworzenia  i  czy  zostaną  one 

przetworzone  w  sposób  zgodny  z  obowiązującymi  przepisami  prawa.  Innymi  słowy,  kara 

będzie  naliczona  w  takiej  samej  wysokości,  gdy  odpady  zostaną  przetworzone  w  sposób 

zgodny  z  prawem,  ale  w  instalacji  niewskazanej  w  ofercie  i  w  sytuacji,  gdy  dojdzie  do 

naruszenia  obowiązujących  przepisów  i  dodatkowo  przetworzenia  ich  w  instalacji 

niewskazanej  w 

ofercie  (bo  jeśli  odpady  zostaną  przetworzone  niezgodnie  z  prawem,  ale 

w instalacji  wskazanej  w 

ofercie  kara  nie  będzie  naliczana).  Powyższe  powoduje,  że  kary 

naliczane  są  w  oderwaniu  od  celu,  jakiemu  służą  i  w  wysokości  nieadekwatnej  do  stopnia 

naruszenia 

obowiązków.  Ponadto  umowa  nie  uwzględnia  stanu  prawnego  dotyczącego 

RIPOK  w  województwie  mazowieckim.  10  października  2017  r.  Wojewódzki  Sąd 

Administracyjny  w  Warszawie  wydał  wyrok  (sygn.  akt  IV  SA/Wa  837/17),  w  którym  oddalił 

skargę  Województwa  Mazowieckiego  na  rozstrzygnięcie  nadzorcze  Wojewody 

Mazowieckiego  (LEX-

I.413  1.15.2017),  w  którym  stwierdził  on  nieważność  uchwały  Nr 

209/16  Sejmiku  Województwa  Mazowieckiego  z  19  grudnia  2016  r.  w  sprawie  uchwalenia 

Planu  gospodarki  odpadami  dla  województwa  mazowieckiego  2011  wraz  z  załącznikami 

i 

uchwały 210/16 Sejmiku Województwa Mazowieckiego z dnia 19 grudnia 2016 r. w sprawie 

wykonania  Planu  gospodarki  odpadami  dla  województwa  mazowieckiego  2022.  Zgodnie 

z 

art.  152  §  1  ustawy  Prawo  o  postępowaniu  przed  sądami  administracyjnymi,  w  razie

uwzględnienia  skargi  na  akt  lub  czynność,  nie  wywołują  one  skutków  prawnych  do  chwili 

uprawomocnienia  się  wyroku,  chyba  że  sąd  postanowi  inaczej.  Wobec  powyższego, 

województwo mazowieckie, w tym jego RIPOK, funkcjonuje w oparciu o plan z 2012 r. 

Dalej  Odwołujący  wskazał,  że  Zamawiający  przewidział  w  §  9  pkt  6  możliwość 

modyfikacji  umowy  w  przypadku  zmian  prawa  w  zakresie  m.in.  regionów  gospodarki 

odpadami  czy  statusu  RIPOK.  Sposób,  w  jaki  skonstruowano  tę  przesłankę  wskazuje,  że 

n

astąpi tylko ewentualna zmiana wskazanych instalacji. Konsekwencje tego stanu rzeczy są 

dalece poważniejsze, dla przykładu: jeśli instalacje (składowiska o pojemności wyznaczonej 

w 2012 r.) odmówią przyjęcia odpadów, wykonawca będzie nie tylko zmuszony do szukania 

innego  sposobu  zagospodarowania  odpadów  zgodnie  z  prawem,  ale  też  zapłaci  karę 

umowną bez żadnej winy po swojej stronie. 

Z  kolei  w  §  6  pkt  3  ppkt  3  przewidziano  karę  za  nieosiągnięcie  przez  Wykonawcę 

w danym  roku  kalendarzowym  poziomu  recyklingu  i 

przygotowania  do  ponownego  użycia 

następujących  frakcji  odpadów  komunalnych  papieru,  tworzyw  sztucznych,  metali,  szkła 

zgodnie  ze  zobowiązaniem  Wykonawcy  określonym  w  §  2  ust.  13  pkt  1,  w  wysokości 

stanowiącej  iloczyn  brakującej  masy  odpadów  wyrażonej  w  tonach,  wymaganej  do 

osiągnięcia  poziomu  oraz  ceny  jednostkowej  netto  za  zagospodarowanie  jednej  tony 

odpadów  wskazanej  w  formularzu  cenowym  zawartym  w  załączniku  nr  2  do  umowy 

powiększonej  o  podatek  VAT  naliczony  zgodnie  z  przepisami  obowiązującymi  w  dniu 

naliczenia kary umownej. 

W § 6 pkt 3 ppkt 4 dodano analogiczną karę związaną z poziomem 

ograniczenia  masy  odpadów  komunalnych  ulegających  biodegradacji  przekazywanych  do 

składowania.  Przede  wszystkim,  osiągnięcie  określonego  poziomu  recyklingu  wskazanych 

f

rakcji  odpadów  komunalnych  jest  zadaniem  gminy  i  to  ona  ponosi  odpowiedzialność  za 

uchybienia mieszkańców w sposobie gospodarowania odpadami. Przyjęło się, że w drodze 

umowy  można  przenieść  odpowiedzialność  za  nałożone  kary  umowne  na  podmiot 

odbierający  odpady,  jednak  z  całą  pewnością  nie  można  tej  odpowiedzialności  przenosić 

jeszcze niżej, na podmiot, który wykonuje techniczną czynność zagospodarowania odpadów, 

przy czym 

– w świetle obecnie obowiązujących zapisów SIWZ – nie ma żadnego wpływu na 

strumień odpadów, jakie zostaną mu przekazane. 

Odwołujący wniósł o nakazanie Zamawiającemu: 



usunięcia  w  §  6  ust.  3  wzoru  umowy  punktów  1,  2,  3,  4,  11,  13,  14,  18,  ewentualnie: 

ograniczenie  odpowiedzialności  wykonawcy  do  przypadków  niewykonania  lub 

nienależytego  wykonania  umowy,  do  których  doszło  z przyczyn  leżących  po  stronie 

wykonawcy,  zmniejszenia  wysokości  zastrzeżonych  kar  umownych  do  1/3  wartości  ich 

wysokości  sprzed  zmiany,  wprowadzenia  maksymalnej  wysokości  łącznie  naliczonych 

kar umownych do poziomu 30% wynagrodzenia umownego, 



wyłączenia obowiązku osiągnięcia przez wykonawcę zadeklarowanych lub odpowiednio 

minimalnych poziomów recyklingu i przygotowania do ponownego użycia następujących 

frakcji odpadów komunalnych: papieru, tworzyw sztucznych, metali, szkła, w sytuacji gdy 

wykonawcy  nie  będą  przekazane  do  przetworzenia  odpowiednie  do  uzyskania  tych 

poziomów ilości odpadów komunalnych papieru, tworzyw sztucznych, metali, szkła. 

Sygn. akt KIO 2529/17 

W  dniu  27  listopada  2017  r.  J.  Z. 

prowadząca  działalność  gospodarczą  pod  firmą 

P.P.H.U.  Lekaro  J.  Z. 

wniosła  odwołanie  wobec  treści  specyfikacji  istotnych  warunków 

zamówienia, zarzucając Zamawiającemu naruszenie przepisów: art. 7 ust. 1, art. 29 ust. 1 i 

ust. 2 art. 91 ust. 2 ustawy Pzp. 

Zarzuty 1a i 1b 

Odwołujący podniósł, że Zamawiający naruszył przepisy art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Pzp 

poprzez  brak  wskazania  w  SIWZ,  że  cały  strumień  odpadów  z  danego  obszaru  miasta 

Warszawy  będzie  przekazywany  wykonawcy  do  zagospodarowania  w  ramach  danego 

zadania  oraz  brak  określenia  minimalnych,  gwarantowanych  ilości  odpadów,  jakie  zostaną 

przekazane  do  zagospodarowania  w  ramach  realizacji  danego  zadania,  w  podziale  na 

poszczególne  frakcje  odpadów,  a  także  brak  określenia  regionu  gospodarki  odpadami 

odnoszącego  się  do  poszczególnych  zadań,  co  uniemożliwia  ustalenie  w  jakiej  instalacji 

posiadającej  status  RIPOK  wymagane  jest  przetwarzanie  zmieszanych  odpadów 

komunalnych i odpadów zielonych. Zdaniem Odwołującego powyższe uniemożliwia rzetelne 

skalkulowanie ceny oferty oraz dotrzymanie obowi

ązków w zakresie osiągnięcia wskazanych 

w  SIWZ  minimalnych  poziomów  recyklingu,  w  tym  uniemożliwia  rzetelne  określenie 

warunków oferty w kryterium „poziom recyklingu".  

Odwołujący  podkreślił,  że  Zamawiający  podaje  jedynie  maksymalne  ilość  odpadów 

z poszcze

gólnych zadań (cz. II pkt 4 SIWZ) oraz gwarantowaną ich minimalną ilość (cz. II pkt 

26  SIWZ),  jednakże  bez  określenia  frakcji  tych  odpadów.  Z  kolei  w  cz.  II  pkt  12  SIWZ 

Zamawiający podaje jedynie szacowany procentowy udział rodzajów odpadów w strumieniu

pr

zewidzianym  do  zagospodarowania.  Odwołujący  może  zatem  zostać  zobowiązany  do 

zagospodarowania  w  ramach  podanych  ilości  wyłącznie  odpadów  zmieszanych,  w  których 

zawartość  frakcji  podlegającej  recyklingowi  (papier,  szkło,  plastik,  metal)  jest  drastycznie 

mni

ejsza  niż  w  strumieniu  odpadów  selektywnie  zbieranych.  Uniemożliwia  to  rzetelne 

skalkulowanie  ceny  oferty,  gdyż  na  jej  wycenę  zasadniczy  wpływ  ma  możliwość  poddania 

recyklingowi  odpadów  zbieranych  selektywnie  i  uzyskanie  z  tego  tytułu  realnych  korzyści 

fin

ansowych,  a ponadto czyni  to niemożliwym  osiągnięcie wymaganych w  SIWZ poziomów 

recyklingu  i  przygotowania  do  ponownego  użycia.  Nie  mając  gwarancji  otrzymania  całego 

strumienia  odpadów  z  terenu  danego  zadania  wykonawca  nie  może  odpowiadać  za 

osiągnięcie  założonych  poziomów  recyklingu  i  przygotowania  do  ponownego  użycia, 

a 

sformułowane  w  treści  SIWZ  żądanie  w  tym  zakresie  prowadzi  do  ograniczenia 

konkurencji. 

W  ocenie  Odwołującego  niezbędne  jest  określenie  w  treści  SIWZ,  że  cały  strumień 

odpadów  z  danego  obszaru  miasta  przekazywany  będzie  do  wykonawcy  danego  zadania. 

Na  wypadek  oddalenia  zarzutu  dotyczącego  braku  wskazania  w  SIWZ,  że  cały  strumień 

odpadów  z  danego  zadania  będzie  przekazywany  wyłącznie  wykonawcy  do 

zagospodarowania  w  ramach  danego  zadania  niez

będne  jest  określenie  w  SIWZ 

minimalnych,  gwarantowanych  ilości  odpadów,  jakie  zostaną  przekazane  do 

zagospodarowania w ramach realizacji danego zadania, w podziale na poszczególne frakcje 

odpadów. 

Odwołujący wniósł o nakazanie Zamawiającemu:  



w  zakresie  zarzutu  nr  1.a 

–  wskazania,  że  cały  strumień  odpadów  z  danego  obszaru 

miasta  Warszawy,  tj.  z  tzw.  „zadania"  będzie  przekazywany  wyłącznie  wykonawcy  do 

zagospodarowania w ramach danego zadania; 



w  zakresie  zarzutu  nr  1.b 

–  określenia  w  SIWZ  minimalnych,  gwarantowanych  ilości 

odpadów,  jakie  zostaną przekazane do  zagospodarowania w  ramach  realizacji  danego 

zadania, w podziale na poszczególne frakcje odpadów. 

Zarzut nr 1.c 

Odwołujący  podniósł,  że  dla  wyceny  oferty  oraz  możliwości  zadeklarowania 

spełnienia  minimalnych  wymagań  w  zakresie  „poziomu  recyklingu",  a  także  możliwości 

określenia  warunków  oferty  w  tym  kryterium,  niezbędne  jest  oszacowanie  składu 

morfologicznego odpadów powstających w poszczególnych dzielnicach m. st. Warszawy (lub 

choćby  ogólnie  w  mieście),  potwierdzającego  udział  poszczególnych  frakcji  surowcowych 

w 

składzie zmieszanych odpadów komunalnych w oparciu o dane oraz badania dotychczas 

zebrane,  a  wynikające  z  realizacji  odbioru  i  zagospodarowania  odpadów  w  latach 

poprzednich.  Aby  wykonawca  był  w  stanie  rzetelnie  skalkulować  swą  ofertę musiałby  znać 

współczynnik  ciężaru  nasypowego  poszczególnych  odpadów  oraz  ciężaru  objętościowego 

poszczególnych strumieni i frakcji odpadów. 

Odwołujący  wskazał,  że  Zamawiający  prowadząc  postępowanie  o  udzielenie 

zamówienia publicznego (nr ZB0.27.1.2016.KB z dnia 10 lutego 2016 r.) na Odbiór, transport 

i zagospodarowanie odpadów wytworzonych w wyniku przetwarzania odpadów komunalnych 

(zmieszanych,  wielkogabarytowych  i  opakowaniowych  z  selektywnej  zbiórki),  a  zatem 

prak

tycznie tożsamym z niniejszym postępowaniem, zawarł w OPZ (pkt 9) wielkości ciężaru 

nasypowego 

strumieni odpadów pochodzących z różnych źródeł. 

Odwołujący  wniósł  o  nakazanie  Zamawiającemu  załączenia  do  SIWZ  badań  składu 

morfologicznego odpadów lub informacji o składzie morfologicznym odpadów powstających 

w  poszczególnych  dzielnicach  m.  st.  Warszawy  (lub  choćby  ogólnie  w  mieście), 

potwierdzających  udział  poszczególnych  frakcji  w  składzie  zmieszanych  odpadów 

komunalnych,  a  także  podanie  wielkości  wskaźnika  ciężaru  nasypowego  oraz  ciężaru 

objętościowego  poszczególnych  strumieni  i  frakcji  odpadów,  jakie  ma  zagospodarowywać 

wykonawca. 

Zarzut nr 1.d 

Odwołujący  podniósł,  że  dla  zadeklarowania  spełnienia  wymogów  w  zakresie 

cyklicznego  przyjmowania  do  zagospodarowania  wskazanych  w  ramach  danego  zadania 

ilości  odpadów  niezbędne  jest  określenie  przez  Zamawiającego  dziennych  maksymalnych 

ilości  odpadów  przewidzianych  do  zagospodarowania  z  podziałem  na  frakcje.  W  świetle 

warunków  zamówienia  wykonawca  zobowiązany  jest  bowiem  do  dziennego  przyjęcia 

dowolnej ilości, dowolnej frakcji odpadów, pod rygorem obciążenia go karami umownymi za 

nienależytą  realizację  umowy.  Możliwości  wykonawców  w  zakresie  dziennego  przyjęcia 

i 

zagospodarowania 

odpadów 

są 

ograniczone, 

gdyż 

nie 

istnieją 

instalacje 

o 

nieograniczonych mocach przerobowych. Brak określenia dziennych maksymalnych ilości 

dostarczanych odpadów z podziałem na frakcje świadczy o braku jednoznaczności w opisie 

przedmiotu zamówienia oraz możliwości ograniczenia konkurencji. 

Odwołujący wniósł o nakazanie Zamawiającemu określenia maksymalnych dziennych 

ilości odpadów z podziałem na frakcje. 

Zarzuty nr 1.e i 1.f 

Odwołujący wskazał, że stosownie do wymagań SIWZ wykonawca zobowiązany jest 

do  przyjmowania  cyklicznie  dostarczanych  przez  Z

amawiającego  odpadów  celem  ich 

zagospodarowania. Za okoliczności takie jak konieczność postoju pojazdów Zamawiającego 

przed  instalacją  wykonawcy  lub  wagą  najazdową  u  wykonawcy,  czy  brak  możliwości 

rozładowania pojazdów Zamawiającego naliczane są kary umowne. Brak określenia choćby 

rodzaju pojazdów  (ich wielkości,  wagi,  średnicy zawracania,  sposobu  ich  wyładunku), które 

będą dostarczały odpady uniemożliwia ustalenie czy instalacje wykonawcy w ogóle posiadać 

będą możliwość obsługi pojazdów Zamawiającego. 

Zdan

iem  Odwołującego  istotne  znaczenie  ma  dokładne  wskazanie  pojazdów  jakimi 

odpady  będą  dostarczane.  Parametry  pojazdów  (ich  waga,  wielkość,  średnica  zawracania) 

mają  fundamentalne  znaczenia  dla  przygotowania  przez  wykonawcę  placu  manewrowego 

dla pojazdów, zwłaszcza że za oczekiwanie na rozładunek dłuższe niż 15 min. Zamawiający 

może żądać kar umownych od wykonawcy. Na rynku funkcjonuje wiele typów nadwozi tzw. 

śmieciarek,  które  różnią  się  w  wielu  aspektach,  w  tym  w  ilości  miejsca  potrzebnej  na  tzw. 

otwarcie  o

dwłoka  w  trakcie  którego  następuje  wysyp  skompaktowanych  odpadów.  O  ile 

liczbę samochodów, którymi dostarczane będą odpady można oszacować, to ilości miejsca 

potrzebnego  na  wyładowanie  takiej  ilości  odpadów  z  takiej  liczby  samochodów  nie  sposób 

przewidzieć  nie  znając  ich  parametrów,  zwłaszcza  że  zachodzić  będzie  konieczność 

równoczesnego  opróżniania  odpadów  z  kilku  lub  kilkunastu  pojazdów.  Ponadto  zupełnie 

nieprzewidywalne  jest  to,  jakimi  środkami  transportu  dostarczane  będą  odpady  zbierane 

selektywnie.  Pra

ktyka  rynkowa  jest  tu  różna.  Zdarza  się  odbiór  takich  odpadów  tzw.

śmieciarką  (samochód  bezpylny)  lub  np.  samochodem  dostawczym  –  skrzyniowym. 

Samochody skrzyniowe mogą mieć skrzynię-wywrotkę (nadwozie samowyładowcze) lub nie 

–  wtedy  zajdzie  konieczność,  aby  pracownicy  wykonawcy  ręcznie  rozładowali  worki 

z 

odpadami  zebranymi  selektywnie.  Nie  wiadomo,  czy  odpady  będą  zbalowane,  czy 

dostarczone  luzem.  W  odniesieniu  do  odpadu  takiego  jak  szkło  zasadnicze  znaczenie  dla 

możliwości  i  warunków  jego  zagospodarowania  ma  ustalenie,  jakimi  pojazdami  odpad  ten 

będzie dostarczany, z uwagi na kruszenie się szkła w trakcie transportu. 

Odwołujący podniósł również, że dla możliwości zadeklarowania spełnienia wymagań 

Zamawiającego  oraz  określenia  kosztów  w  zakresie  zagospodarowania  odpadów  istotne 

znaczenie  ma  wiedza  na  temat  tego,  czy  odpady  będą  dostarczane  do  wykonawcy 

bezpośrednio z odbioru od mieszkańców, czy może będą wcześniej przeładowywane przez 

Zamawiającego lub poddawane jakiemuś innemu procesowi technologicznemu. 

O

dwołujący wniósł o nakazanie Zamawiającemu:  



w zakresie zarzutu nr 1.e 

– określenia formy, w jakiej odpady będą przekazywane oraz 

jakimi  pojazdami,  o  jakiej  maksymalnej  ładowności,  wymiarach,  średnicy  zawracania 

i 

sposobie rozładunku, w podziale na frakcje odpadów; 



w  zakresie  zarzutu  nr  1.f 

–  określenia,  czy  odpady  będą  trafiały  do  wykonawcy 

bezpośrednio  od  mieszkańców,  czy  uprzednio  będą  przeładowywane,  sortowane, 

a 

jeżeli tak to w jaki sposób. 

Zarzut nr 1.g 

Odwołujący podniósł, że w cz. II pkt 31.6 SIWZ Zamawiający określił niemożliwe do 

dotrzymania terminy sporządzenia i przekazania Zamawiającemu sprawozdań miesięcznych 

i kwartalnych. Wskazał, że złożoność procesów zagospodarowania odpadów oraz recyklingu 

powoduje, że wielkości i ilości charakteryzujące te procesy nie muszą być od razu dostępne 

dla  wykonawcy.  Na  pełne  ustalenie  wielkości,  jakimi  charakteryzowały  się  te  procesy,  ich 

wewnętrzne  zweryfikowanie  i  opisanie  potrzeba  czasu,  a  terminy  zawarte  w  SIWZ  będą 

nakładały na wykonawcę niewspółmierne ciężary i koszty. 

Odwołujący wniósł o nakazanie Zamawiającemu zmiany określonych w cz. II pkt 31.6 

SIWZ  terminów  sporządzenia  i  przekazania  sprawozdań  miesięcznych  i  kwartalnych  na 

następujące: 15 dni dla sprawozdań miesięcznych, 30 dni dla sprawozdań kwartalnych. 

Zarzut nr 1.h 

Odwołujący  wskazał,  że  w  cz.  II  pkt  33.4  Zamawiający  nie  określił  kryteriów 

identyfikacji stanowiących podstawę do sporządzenia zestawienia ilości odpadów przyjętych 

do  poszczególnych  instalacji  do  zagospodarowania.  Podniósł,  że  wykonawca  nie  może 

pozostawać  w  niepewności  co  do  tego,  jakich  kryteriów  zażąda  Zamawiający. 

Przedstawienie  wykazu  kryteriów  jest  kosztotwórcze  z  uwagi  na  ich  rodzaj.  W  literaturze 

przyjmuje się, że odpady charakteryzuje się wg 4 (umownych) grup wskaźników (kryteriów): 

ilościowe nagromadzenie odpadów, właściwości fizyczne, właściwości paliwowe, właściwości 

nawozowe. 

Odwołujący  wniósł  o  nakazanie  Zamawiającemu  określenia  w  cz.  II  pkt  33.4 

„kryteriów identyfikacji" stanowiących podstawę do sporządzenia zestawienia ilości odpadów 

przyjętych do poszczególnych instalacji do zagospodarowania. 

Zarzut nr 1.i 

Odwołujący  wskazał,  że  w  cz.  II  pkt  39  SIWZ  Zamawiający  nie  określił  sposobu 

udokumentowania osiągnięcia poziomów recyklingu i przygotowania do ponownego użycia. 

Podniósł,  że  nie  może  być  tak,  że  Zamawiający  w  sposób  dowolny  i  swobodny  będzie 

kwestionował  dokumenty,  którymi  wykonawca  będzie  udowadniał  osiągnięcie  ww. 

poziomów. Ww. poziomy są kluczowe zarówno  dla wykonawcy (ich nieosiągnięcie pozwala 

nałożyć  na  niego  karę  umowną),  jak  i  pośrednio  dla  Zamawiającego  (ich  nieosiągnięcie 

powoduje  konieczność  zapłacenia  przez  Gminę  kar  za  niedotrzymanie  tych  poziomów). 

Zdaniem 

Odwołującego, 

zasadniczym 

sposobem 

udokumentowania 

osiągnięcia 

oczekiwanych poziomów recyklingu winny być karty przekazania odpadów do recyklerów. 

Odwołujący  wniósł  o  nakazanie  Zamawiającemu  określenia  w  cz.  II  pkt  39  SIWZ 

sposobu  udokumentowania  osiągnięcia  poziomów  recyklingu  oraz  przygotowania  do 

ponownego użycia. 

Zarzut nr 1.j 

Odwołujący  zakwestionował  brak  określenia  w  cz.  II  pkt  40  SIW,  sposobu 

udokumentowania  osiągnięcia  poziomu  ograniczenia  masy  odpadów  komunalnych 

ulegających biodegradacji przekazywanych do składowania i podniósł, że nie może być tak, 

że  Zamawiający  w  sposób  dowolny  i  swobodny  będzie  kwestionował  dokumenty,  którymi 

wykonawca będzie udowadniał osiągnięcie ww. poziomu.  

Odwołujący  wniósł  o  nakazanie  Zamawiającemu  określenia  w  cz.  II  pkt  40  SIWZ 

sposobu udokumentowania w ww. zakresie. 

Zarzut nr 1.k 

Odwołujący  zakwestionował  określenie  w  §  2  pkt  34  wzoru  umowy,  że  każdy 

przypadek  niewywiązania  się  wykonawcy  lub  nienależytego  wykonania  przez  niego 

jakiegokolwiek zobowiązania nałożonego na niego w umowie stanowić będzie podstawę, po 

wyznaczeniu  dodatkowego  maksymalnie  2-dniowego  terminu,  do  zlecenia  innemu 

wykonawcy zastępczego wykonania na koszt i ryzyko wykonawcy. Odwołujący podniósł, że 

jest  to  przyznanie  niewspółmiernie  dużych  i  nieadekwatnych  do  potrzeb  uprawnień 

Zamawiającego do kształtowania sposobu wykonania umowy, kosztem interesu wykonawcy. 

Zdaniem  Odwołującego  nie  sposób  przyjąć,  aby  konieczne  było  aż  tak  znaczące 

uprzywilejowanie  Zamawiającego  względem  wykonawcy.  Jest  oczywistym,  że  w  takim 

wypadku  koszt  zastępczego  wykonania  byłby  wielokrotnie  wyższy  od  kosztu  własnego 

wykonawcy, 

bowiem wykonawca wykonania zastępczego najpewniej nie będzie działał w tak 

wielkiej  skali,  więc  koszt  jednostkowy  czynności  będzie  wyższy.  Brak  jest  obiektywnie 

weryfikowalnych  przesłanek,  aby  twierdzić,  że  niewykonanie  jakiegokolwiek  zobowiązania 

przez  w

ykonawcę w  2 dni  od  wezwania go wymagało stosowania wykonania zastępczego, 

które  byłoby  istocie  rzeczy  sankcją.  Zresztą  trudno  przyjąć,  aby  niektóre  czynności 

niewykonane przez wykonawcę mogły być wykonane zastępczo, zwłaszcza jeżeli wykonanie 

ich wymaga d

ostępu do konkretnej instalacji w ramach regionu gospodarowania odpadami. 

Odwołujący  wniósł  o  nakazanie  Zamawiającemu  wykreślenia  §  2  pkt  34  wzoru 

umowy. 

Zarzut nr 1.l 

Odwołujący  wskazał  na  brak  określenia  w  §  5  wzoru  umowy  zobowiązań 

Zamawiającego  w  zakresie  zachowania  w  poufności  pozyskanych  w  trakcie  umowy 

newralgicznych  informacji  dotyczących  wykonawcy  i  podniósł,  że  naraża  to  interes 

wykonawcy wyrażający się w ochronie jego tajemnicy przedsiębiorstwa. Dane przekazywane 

przez  wykonawcę,  w  przypadku  ich  upublicznienia,  byłyby  szczególne  cenne  dla 

konkurentów rynkowych wykonawcy, który mógłby z łatwością poznać np. strukturę kosztów 

własnych działalności wykonawcy. 

Odwołujący  wniósł  o  nakazanie  Zamawiającemu  określenia  w  §  5  wzoru  umowy 

zobowiązań  Zamawiającego  w  zakresie  zachowania  w  poufności  pozyskanych  w  trakcie 

umowy 

newralgicznych 

informacji 

dotyczących 

wykonawcy 

(jego 

tajemnicy 

przedsiębiorstwa). 

Zarzut nr 2 

Odwołujący  podniósł,  że  ustanowione  przez  Zamawiającego  kary  umowne  nie 

odzwierciedlają  faktycznej  wartości  przewinienia  wykonawcy  i  są  zupełnie  oderwane  od 

realnej  wartości  ewentualnie  powstałej  szkody.  Wskazał,  że  nieprzypadkowo  art.  483  §  1 

Kodeksu  cywilnego  definiuje  funkcje  kary  umownej  jako  naprawienie  szkody.  Kształtując 

warunki umowy w za

kresie kar umownych Zamawiający winien zatem wziąć pod uwagę nie 

tylko  stymulacyjną  funkcję  kar  umownych,  ale  także  przede  wszystkim  realną  szkodę  jaką

może ponieść wskutek określonych działań i zaniechań wykonawcy i w odniesieniu do tych 

okoliczności  kształtować  zastosowany  poziom  kar.  Tymczasem  przykładowo  Zamawiający 

wskazuje,  że  za  stwierdzenie  wykonywania  przedmiotu  umowy  bez  aktualnych  uprawnień 

wykonawca  zapłaci  2%  łącznego  wynagrodzenia  powiększonego  o  podatek  VAT.  Zdaniem 

Odwołującego kara ta będzie zupełnie nieadekwatna, jeśli wykonawca wykona drobną część 

danego zamówienia bez uprawnień. 

Odwołujący  stwierdził,  że  o  ile  żaden  z  wykonawców  nie  przewiduje  z  góry 

nienależytego  wykonania  umowy,  to  każdy  składając  ofertę  kształtuje  ją  przyjmując  pewną 

r

ezerwę  możliwości  dokonania  takiej  zapłaty,  biorąc  pod  uwagę  nie  tylko  częstotliwość 

możliwości  zaistnienia  określonych  przyczyn,  ale  także  ustanowiony  przez  Zamawiającego 

poziom  kar.  Poza  niezgodnością  działań  w  zakresie  ukształtowania  kar  umownych  na  zbyt 

wysokim poziomie z treścią obowiązujących przepisów, Zamawiający dodatkowo sam sobie 

szkodzi,  w  istocie  musi  bowiem  zapłacić  za  wykonanie  danego  zamówienia  większą kwotę 

niż  powinien  bowiem  zakładana  na  zapłatę  kar  umownych  rezerwa  jest  wyższa  niż  być 

po

winna.  Przykładem  działania  kształtującego  poziom  zastosowanych  kar  umownych  na 

rażąco  wysokim  poziomie  jest  możliwość  łączenia  kar  umownych  i  karania  wykonawcy 

z 

różnych  podstaw  prawnych  za  te  same  okoliczności.  Postanowienia  umowy  powodują 

obowiązek karania wykonawcy za brak czynnego punktu przeładunkowego (§ 6 ust. 3 pkt 11 

wzoru  umowy),  co  z  kolei  może  spowodować  również  czas  oczekiwania  pojazdu  na  wjazd 

i 

rozładunek  przejazdu  przez  okres  dłuższy  niż  15  minut  (§  6  ust.  3  pkt  13  wzoru  umowy), 

a w konsekw

encji stwierdzenie odmowy przyjęcia odpadów do punktu przeładunkowego (§ 6 

ust. 3 pkt 1 wzoru umowy). Tym samym z powodu jednej i tej samej okoliczności wykonawca 

może być ukarany aż trzykrotnie. 

Odwołujący  zakwestionował  również  brak  określenia  maksymalnych  pułapów  kar 

umownych  i  wskazał,  że  możliwość  rozwiązania  umowy  ze  skutkiem  natychmiastowym, 

w 

przypadku  w  którym  kary  umowne  przekroczą  wartość  zabezpieczenia  należytego 

wykonania umowy, nie jest porównywalną instytucją. Podniósł, że prawo do ukształtowania 

kar umownych, nawet biorąc pod uwagę rolę Zamawiającego w kształtowaniu postępowania 

nie  jest  prawem  nieograniczonym.  Nie  można  bowiem  kształtować  stosunku  prawnego 

w 

sposób  sprzeczny  z  celem  i  treścią  instytucji  kar  umownych,  oraz  zasadom  współżycia 

społecznego  a  także  w  sposób  rażąco  wygórowany  i  nieproporcjonalny  do  przedmiotu 

zamówienia. 

Odwołujący  wniósł  o  nakazanie  Zamawiającemu  zmiany  §  6  wzoru  umowy 

w 

następujący sposób: 



§  6  ust.  3  pkt  1  i  2  –  poprzez  wykreślenie  lub  obniżenie  wysokości  kar  umownych  do 

pojedynczej wartości iloczynów; 



§ 6 ust. 3 pkt 3 – poprzez wskazanie, że kary umowne nie będą należne, gdyby okazało 

się, że faktyczny skład morfologiczny odpadów zmieszanych istotnie odbiegał od badań 

morfologicznych odpadów załączonych do treści SIWZ; 



§  6  ust.  3  pkt  4  –  poprzez  jego  wykreślenie;  funkcję  kary  będzie  pełnił  braku  zapłaty 

wynagrodzenia; 



§ 6 ust. 3 pkt 5 – poprzez jego wykreślenie; 



§  6  ust.  3  pkt  6  –  poprzez:  obniżenie  kary  umownej  do  wartości  5  %  wartości 

nieprzyjętych 

odpadów, 

wprowadzenie 

uzależnienia 

możliwości 

naliczania 

i 

egzekwowania kary od upływu 60 minut przeznaczonego na czas oczekiwania; 



§  6  ust.  3  pkt  7  –  poprzez  obniżenie  poziomu  kary  do  wysokości  0,01  %  wartości 

wynagrodzenia łącznego; 



§  6  ust.  3  pkt  8  –  poprzez  jego  wykreślenie  z  uwagi  na  faktyczne  pokrycie  się 

okoliczności za które Wykonawca będzie karany określony w § 6 ust. 3 pkt 7; 



§  6  ust.  3  pkt  9  –  poprzez  wykreślenie  z  uwagi  na  brak  możliwości  zidentyfikowania 

czego dotyczy (nieistniejący § 32 ust. 16 pkt 1); 



§ 6 ust. 3 pkt 10 – poprzez zmniejszenie wysokości kary do poziomu adekwatnego do 

danego  przewinienia  i  uzależnienie  kary  umownej  od  wartości  wykonanej  części 

zamówienia  bez  posiadanych  uprawnień  i  zezwoleń,  a  nie  od  całości  wynagrodzenia 

brutto; doprecyzowan

ie pojęcia „każdy przypadek"; 



§  6  ust.  3  pkt  11  –  poprzez  jego  wykreślenie  z  uwagi  na  faktyczne  powielenie 

zastosowania kar umownych do tych samych przypadków, co wskazane w § 6 ust. 3 pkt 

6, względnie do obniżenia kary umownej do wysokości 0,02 % łącznego wynagrodzenia; 



§  6  ust.  3  pkt  12  –  poprzez  obniżenie  kary  umownej  do  wysokości  0,1  %  dziennego 

wynagrodzenia; 



§ 6 ust. 3 pkt 13 – poprzez jego wykreślenie z uwagi na wskazanie w § 6 ust. 3 pkt 6 i 11 

tych samych okoliczności, względnie zwiększenie czasu oczekiwania do 60 minut; 



§ 6 ust. 3 pkt 14, 15 i 16 – poprzez obniżenie wysokości kar umownych tam wskazanych 

do wartości odpowiednio 500 zł, 100 zł i 200 zł za każdy rozpoczęty dzień opóźnienia; 



§ 6 ust. 3 pkt 17 – poprzez obniżenie kary do wysokości 1 % łącznego wynagrodzenia 

brutto; 



§ 6 ust. 4 – poprzez wykreślenie możliwości łączenia kar umownych z uwagi na liczne 

przesłanki warunkujące możliwość naliczenia kar oraz ich poszczególne wartości; 



dodanie  do  §  6  ustępu  wprowadzającego  limit  naliczonych  kar  do  10  %  wartości 

wynagrodzenia brutto; 



§ 6 ust. 5 – poprzez wprowadzenie obowiązku, a nie jedynie możliwości, wystąpienia do 

wykonawcy o złożenie wyjaśnień; 



§ 6 ust. 9 pkt 4 – poprzez wydłużenie wskazanego tam terminu z 3 do 7 dni roboczych. 

Zarzuty nr 3 i 4 

Odwołujący  podniósł,  że  w  sytuacji,  w  której  z  zakresu  zamówienia  wyłączony  jest 

odbiór  odpadów,  a  SIWZ  nie  przewiduje  dostarczenia  do  wykonawcy  całego  strumienia 

odpadów  z  danego  rejonu  miasta,  a  nawet  nie  określa  minimalnych  ilości  poszczególnych 

frakcj

i  w  ogólnej  ilości  odpadów,  narzucenie  w  cz.  II  pkt  30  SIWZ  wymaganych „poziomów 

recyklingu"  prowadzi  do  naruszenia  art.  29  ust.  1  i  ust.  2  ustawy  Pzp.  Osiągnięcie 

narzuconych  poziomów  recyklingu  jest  bowiem  jedynie  w  części  zależne  od  wykonawcy, 

a w 

większej  części  zależy  od  czynników  zewnętrznych  takich  jak:  stopień  ekoedukacji 

mieszkańców, jakości segregacji odpadów u źródła, sposób odbioru odpadów, czystość oraz 

rodzaju  pojazdów  odbierających  odpady  oraz  jakości  i  stanu  pojemników  do  gromadzenia 

odpadów. 

Odwołujący  podkreślił,  że  na  mocy  rozporządzenia  Ministra  Środowiska  z  dnia  29 

grudnia  2016  r.  w  sprawie  szczegółowego  sposobu  selektywnego  zbierania  wybranych 

frakcji  odpadów,  od  2018 r.  zostanie w Warszawie wprowadzony  nowy  system  selektywnej 

zbiórki.  Obecnie  jednak  nie  zaktualizowano  regulaminu  utrzymania  czystości  i  porządku 

w 

m.st.  Warszawie,  a  zatem  nie  wiadomo,  jaki  faktycznie  będzie  standard  selektywnej 

zbiórki,  jakie  będą  częstotliwości  odbioru,  jak  będą  gromadzone  odpady  (np.  w  jakich 

pojemnikach).  Z  tych  przyczyn  trudna  do  os

zacowania  jest  jakość  i  ilość  poszczególnych 

frakcji, co ma realne przełożenie na ilość wysortowanych odpadów, które mogą być poddane 

recyklingowi. To  z kolei ma  zasadnicze znaczenie dla możliwości  rzetelnego  skalkulowania 

ceny  oferty  oraz  możliwości  osiągnięcia  narzuconych  poziomów  recyklingu  i  zdefiniowania 

warunków  oferty  w  świetle  tego  kryterium.  Zasadność  przedmiotowego  zarzutu  wynika 

ponadto z okoliczności, w której SIWZ nie gwarantuje wykonawcy, jaki rodzaj frakcji będzie 

mu  dostarczany  w  ramach  ogólnej  ilości  odpadów  przewidzianych  do  zagospodarowania 

w ramach danego zadania. 

Odwołujący podniósł również, iż określone w cz. II pkt 30 SIWZ minimalne poziomy 

recyklingu  oraz  przygotowania  do  ponownego  użycia  wyznaczone  zostały  w  sposób 

sprzeczny  z  rozpor

ządzeniem  Ministra  Środowiska  z  dnia  14  grudnia  2016  r.  w  sprawie 

poziomów  recyklingu,  przygotowania  do  ponownego  użycia  i  odzysku  innymi  metodami 

niektórych  frakcji  odpadów  komunalnych  (Dz.U.  z  2016  r.  poz.  2167).  Stosownie  do  tego

rozporządzenia poziom na 2019 r. wynosi 40%, a na 2010 r. 50%. Brak jest uzasadnienia dla 

wyznaczenia  poziomów  recyklingu  w  przedmiotowym  postępowaniu  na  wyższym  poziomie. 

Wyższe  poziomy  mogłyby  być  oceniane  co  najwyżej  w  kryteriach  oceny  ofert,  a  ponadto 

wymaganie  tak  wysokich 

poziomów  przy  uwzględnieniu  opisanych  w  treści  odwołania 

braków SIWZ wprost prowadzi do ograniczenia konkurencji.  

Zdaniem Odwołującego, z analogicznych przyczyn za naruszające art. 7 ust. 1 oraz 

art.  91  ust.  2  ustawy  Pzp  należy  uznać  wprowadzenie  kryterium  oceny  ofert  „poziom 

recyklingu". 

Odwołujący podniósł, że za dodatkowo ograniczający konkurencję należy uznać brak 

możliwości  zadeklarowania  w  kryterium  „poziom  odzysku"  odrębnych  poziomów  recyklingu 

w 

podziale  na  poszczególne  frakcje.  Wyłącznie  przy  wprowadzeniu  takiego  podziału 

kryterium  możliwe  byłoby  uznanie,  że  umożliwia  ono  rzetelne  i  zgodne  z  zasadą  uczciwej 

konkurencji  porównanie  złożonych  ofert.  Brak  jest  uzasadnienia,  dlaczego  wykonawca  nie 

może  zadeklarować  poziomu  recyklingu  np.  szkła  na  80  %,  a  papieru  na  60  %,  lecz  musi 

zadeklarować  jeden  poziom  odzysku  dla  wszystkich  frakcji  zbieranych  selektywnie. 

Uniemożliwia  to  tym  wykonawcom,  którzy  mają  dostęp  do  nowatorskich  i  unikalnych 

technologii  uzyskania  swoistego  benefitu  w  postaci  lepszej  oceny  i

ch  oferty,  która  jest 

przecież oceniana także pod kątem deklarowanych poziomów recyklingu. 

Zdaniem  Odwołującego,  uwzględniając  wskazane  wady  SIWZ  wykonawcy  mogą 

próbować  zaoferować  dowolne,  maksymalne,  niemożliwe  do  osiągnięcia  i  weryfikacji 

poziomy  recykl

ingu.  W  tych  okolicznościach  wskazane  jest  określenie  maksymalnych, 

możliwych  do  zaoferowania  w  ramach  poszczególnych  frakcji  poziomów  recyklingu. 

Wskazane  jest  również  dokonywanie  oceny  oferowanych  poziomów  recyklingu 

poszczególnych  frakcji  w  określonym  przedziale  procentowym  (od  do).  Niezasadne  jest 

oczekiwanie  podania  przez  wykonawców  konkretnych  wartości  procentowych  dla 

poszczególnych  frakcji.  Uzasadnione  byłoby  precyzowanie  deklarowanych  poziomów 

recyklingu w ramach określonych widełek procentowych. 

O

dwołujący wniósł o nakazanie Zamawiającemu: 



w  zakresie  zarzutu  nr  3 

–  usunięcia  cz.  II  pkt  30  OPZ,  ewentualnie  dokonania 

wskazanych w treści uzasadnienia zarzutu zmian oraz obniżenia minimalnych poziomów 

recyklingu  oraz  przygotowania  do  ponownego  użycia  do  poziomu  40%  w  2019  r.  oraz 

50% w 2020 r.; 



w  zakresie  zarzutu  nr  4 

–  usunięcia  kryterium  „poziom  recyklingu",  ewentualnie 

dokonania zmian wskazanych w treści uzasadnienia niniejszego zarzutu oraz określenie 

jako maksymalnego możliwego poziomu recyklingu wielkości wynoszącej 55%. 

Na  podstawie  dokument

acji  przedmiotowego  postępowania  oraz  biorąc  pod 

uwagę stanowiska stron i dowody przedstawione na rozprawie, Izba ustaliła i zważyła, 

co następuje: 

Na wstępie Izba ustaliła, że Odwołujący spełniają określone w art. 179 ust. 1 ustawy 

Pzp  przesłanki  korzystania  ze  środków  ochrony  prawnej,  tj.  mają  interes  w uzyskaniu 

zamówienia, a naruszenie przez Zamawiającego przepisów ustawy Pzp może spowodować 

poniesienie przez nich szkody 

polegającej na utracie możliwości uzyskania zamówienia.  

Izba umorzyła postępowanie w części dotyczącej zarzutów, co do których Odwołujący 

złożyli  na  posiedzeniu  oświadczenia  o  ich  wycofaniu. W  zakresie  zarzutów  podtrzymanych 

Izba stwierdziła, że odwołania nie zasługują na uwzględnienie. 

W  pie

rwszej  kolejności  podkreślić  należy,  że  odwołania  dotyczące  postanowień 

SIWZ,  tak  jak  dotyczące  każdej  innej  czynności  lub  zaniechania  zamawiającego,  służą 

ochronie  wykonawców  przed  działaniami  niezgodnymi  z  przepisami  prawa  (art.  180  ust.  1 

ustawy  Pzp),  a 

Izba  może  uwzględnić  odwołanie  wyłącznie  w  sytuacji,  gdy  stwierdzi 

naruszenie przez Zamawiającego przepisów ustawy mające wpływ lub mogące mieć istotny 

wpływ na wynik postępowania (art. 192 ust. 2 ustawy Pzp). Nie korzystają zatem z ochrony 

prawnej dążenia wykonawców ukierunkowane jedynie na ukształtowanie korzystniejszej dla 

siebie  treści  SIWZ,  jeżeli  treść  nadana  przez  Zamawiającego  nie  narusza  obowiązujących 

przepisów.  W  niniejszej  sprawie  Izba  nie  stwierdziła,  aby  zaskarżone  postanowienia  SIWZ 

naruszały przepisy prawa.  

Zarzuty  dotyczące  zaniechania  podania  informacji  o  ilościach  odpadów  (KIO  2525/17,  KIO 

Izba ustaliła, że w Części II SIWZ (Opis przedmiotu zamówienia) Zamawiający podał 

następujące informacje dotyczące ilości odpadów do zagospodarowania: 



maksymaln

ą planowaną ilość odpadów do zagospodarowania w okresie od 01.01.2019 

r. do 31.12.2020 r.: 1.351.016 Mg w tym w 2019 r. 

– 675.508 Mg, w 2020 r. – 675.508 

Mg (pkt 3), 



podział  na  9  zadań  z  podaniem  dla  każdego  z  zadań  maksymalnej  planowanej  ilości 

odpadów  do  zagospodarowania  w  2019  r.,  2020  r.  oraz  łącznie,  a  także  określenie 

dzielnic  m.  st.  Warszawy  przypisanych  do  poszczególnych  zadań  ze  wskazaniem,  że  

cały  strumień  odpadów  komunalnych  z  danego  zadania  będzie  przekazywany  do 

zagospodaro

wania  wyłącznie Wykonawcy,  z  którym  Zamawiający  podpisze  umowę  na 

usługę  zagospodarowania  odpadów  komunalnych  w  ramach  tego  zadania  oraz  że 

każdemu Wykonawcy realizującemu każde zadanie odpady do zagospodarowania będą 

przekazywane  sukcesywnie  w  ilościach  zależnych  od  ilości  odpadów  wytworzonych 

przez 

mieszkańców dzielnic przypisanych do danego zadania (pkt 4), 



s

zacowany  procentowy  udział  rodzajów  odpadów  w  strumieniu  przewidzianym  do 

zagospodarowania 

w poszczególnych latach, z podziałem na zadania (pkt 12), 



informację  o  deklarowanych  minimalnych  ilościach  odpadów,  z  podziałem  na  lata 

i 

zadania  oraz  zastrzeżenie  prawa  do  realizacji  pozostałego  zamówienia  na  zasadach 

prawa  opcji;  d

ecyzja  o  usługach  objętych  prawem  opcji  uzależniona  będzie  od  decyzji 

Zamawiającego, podczas gdy na Wykonawcę nałożony w ten sposób zostaje obowiązek 

realizacji  usług  do  ustalonego  w  ramach  prawa  opcji  poziomu  maksymalnego  na 

warunkach zawartej umowy, bez konieczności negocjacji między stronami (pkt 26). 

Odwołujący  BYŚ  zarzucił  Zamawiającemu  brak  wskazania  minimalnych 

i 

maksymalnych ilości zmieszanych odpadów komunalnych przewidzianych do przetworzenia 

dziennie  oraz  brak  wskazania  ilości  odpadów  danego  rodzaju  przewidzianych  do 

przetworzenia. 

Odwołujący  LEKARO  sformułował  zarzuty  dotyczące  nieokreślenia 

minimalnych,  gwarantowanych  ilości  odpadów,  jakie  zostaną  przekazane  do 

zagospodarowania,  w  podziale  na  poszczególne  frakcje  odpadów,  a  także  brak  określenia 

maksymalnych  dziennych  ilości  odpadów  w  podziale  na  poszczególne  frakcje.  Obaj 

wykonawcy  zarzucili  Zamawiającemu  naruszenie  przepisów  art.  29  ust.  1  i  2  ustawy  Pzp, 

stanowiących, że przedmiot zamówienia opisuje się w sposób jednoznaczny i wyczerpujący, 

za  pomocą  dostatecznie  dokładnych  i  zrozumiałych  określeń,  uwzględniając  wszystkie 

wymagania  i  okoliczności  mogące  mieć  wpływ  na  sporządzenie  oferty,  nie  można  go 

natomiast 

opisywać w sposób, który mógłby utrudniać uczciwą konkurencję. 

W  ocenie  Izby  zarzuty  podniesione  przez  Odwołujących  są  niezasadne,  gdyż  opis 

przedmiotu  zamówienia  w  tym  zakresie  –  przy  uwzględnieniu  jego  specyfiki  –  odpowiada 

normom określonym w art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Pzp. Zamawiający określił granice ilościowe 

odpadów  do  zagospodarowania,  tak  w  całym  okresie  obowiązywania  umowy,  jak 

i w 

poszczególnych  latach,  z  podziałem  na  zadania,  wskazując  minimalne  i  planowane 

maksymalne  ilości  odpadów  komunalnych  do  zagospodarowania,  oszacował  także  podział 

procentowy

na  poszczególne  frakcje  do  zagospodarowania  w  poszczególnych  latach 

w podziale  na  z

adania.  Dodatkowo  Zamawiający  w  dniu  11  grudnia  2017  r.  zmienił  SIWZ 

w 

taki  sposób,  że  9  zadań,  na  które  zostało  podzielone  przedmiotowe  zamówienie, 

odpowiada podziałowi geograficznemu m.st. Warszawy oraz wskazał, że odpady stanowiące 

przedmiot niniejszego zamówienia odbierane w ramach danego zadania będą kierowane do 

instalacji  w

ykonawcy,  który  uzyska  zamówienie  w  ramach  tego  zadania.  Nie  ma  więc 

wątpliwości,  że  wykonawcy  składając  ofertę  na  dane  zadanie  będą  dysponować  wiedzą, 

z 

jakiego  obszaru  odpady  będą  im  przekazywane  do  zagospodarowania  oraz  że  wszystkie 

odpady  z  tego  obszaru  trafią  wyłącznie  do  ich  instalacji.  W  związku  z  dokonaną  zmianą 

SIWZ  nieaktualne  stało  się  twierdzenie  Odwołujących  mające  potwierdzać  słuszność 

sformułowanych  zarzutów,  jakoby  Zamawiający  nie  wskazał  zasad,  na  jakich  będzie 

przekazywał  odpady  w  poszczególnych  zadaniach.  Nie  jest  więc  tak,  jak  twierdzili 

Odwołujący,  że  wykonawcy  zostali  pozbawieni  informacji  koniecznych  do  przygotowania 

oferty  oraz  że  opis  przedmiotu  zamówienia  doprowadzi  do  nieporównywalności  ofert. 

Okoliczność taka nie została przez Odwołujących wykazana. 

Nie  sposób  również  uznać  za  potwierdzenie  zasadności  zarzutów  argumentacji,  że 

racjonalnie działający wykonawca nie przyjmie na siebie zobowiązania do przyjęcia dziennie 

do przetworzenia 

we własnej instalacji bliżej nieokreślonej ilości odpadów, narażając się na 

brak możliwości ich zagospodarowania. Zauważenia wymaga, że jakkolwiek ze względu na 

specyfikę przedmiotu zamówienia nie można wykluczyć, że ilość odpadów przekroczy moce 

przerobow

e  instalacji  wykonawcy,  to  sytuacja  taka  została  przez  Zamawiającego 

uregulowana w punkcie 15 OPZ, gdzie wskazano, że wykonawca zobowiązany jest wówczas 

w  trybie  natychmiastowym  do  poinformowania  Zamawiającego  o  zaistniałej  sytuacji 

i 

przekazania odpadów do innej instalacji, wyznaczonej zgodnie z art. 38 ust. 2 pkt 2 ustawy 

o  odpadach,  na  własny  koszt.  Znając  wydajność  własnej  instalacji  oraz  dzielnice  m.  st. 

Warszawy,  z 

którego  odpady  będą  przekazywane  do  zagospodarowania,  wykonawca  jest 

w stanie  rzetelnie 

oszacować  swoje  możliwości  oraz  ryzyko  poniesienia  dodatkowych 

kosztów związanych z koniecznością skorzystania z instalacji zastępczej. 

Nie może świadczyć o zasadności zarzutów złożony przez Odwołującego BYŚ dowód 

w  postaci  pozwolenia  zintegrowanego  wraz 

z  załącznikiem,  mający  świadczyć  o  istnieniu 

maksymalnej wydajności instalacji oraz limitowanym okresie magazynowania odpadów. Nie 

są  to  bowiem  okoliczności,  które  zobowiązywałyby  Zamawiającego  do  podania  informacji 

niemożliwych  z  góry  do  ustalenia.  Jak  wskazano  powyżej,  Zamawiający  określił  obowiązki 

wykonawcy  na  wypadek  braku  możliwości  zagospodarowania  przekazanych  odpadów 

i 

potencjalne  wystąpienie  takiej  sytuacji  powinno  być  wzięte  pod  uwagę  przy  sporządzaniu 

oferty  i  ocenione  na  podstawie  doświadczenia  wykonawcy  i  wiedzy  o  wydajności  własnej 

instalacji. 

W ocenie Izby 

Zamawiający przedstawił logiczne i przekonujące uzasadnienie braku 

możliwości  podania  danych  dotyczących  ilości  odpadów  o  stopniu  szczegółowości 

wnioskowanym 

przez Odwołujących. Wskazał, że przedmiotem postępowania nie są odpady 

wytwarzane  przez  Zamawiającego,  a  przez  mieszkańców  m.st.  Warszawa  i  tym  samym 

Zamawiający nie ma żadnego wpływu na ich ilość i skład. Podniósł, że w 1 stycznia 2019 r. 

wejdą  w  życie  istotne  zmiany  w  gospodarce  odpadami  związane  z rozszerzeniem  zakresu 

selektywnej  zbiórki  odpadów  u  źródła  oraz  rosnącymi  wymogami  dotyczącymi  osiągania 

poziomów  recyklingu,  wprowadzony  zostanie  nowy  system  segregacji  odpadów,  tj. 

wydzielenie  z  selektywnej  zbiórki  papieru  oraz  wydzielenie  z  odpadów  zmieszanych  frakcji 

bio,  co 

wywiera  wpływ  na  zmianę  morfologii  odpadów,  zatem  podanie  tak  szczegółowych 

danych, jakich oczekiwaliby 

Odwołujący, nie jest możliwe. Podkreślenia wymaga również, że 

Zamawiający  –  jako  podmiot,  któremu  powierzono  do  realizacji  zadanie  własne  m.st. 

Warszawy  polegające  na  zagospodarowaniu  odpadów  komunalnych  (uchwała  Nr 

LII/1251/2017 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 6 lipca 2017 r.) – jest zobowiązany 

do zapewnienia zagospodarowania wszystkich odpadów wytworzonych przez mieszkańców 

Warszawy

,  nie  może  więc  określić  limitów  odpadów  (oraz  ich  poszczególnych  rodzajów) 

w 

taki sposób, jak tego chcą Odwołujący, ryzykując niewykonanie obowiązku nałożonego na 

gminy  przepisami  ustawy  z  13  września  1996  r.  o  utrzymaniu  czystości  i  porządku 

w gminach. 

Należy  więc  stwierdzić,  że  przyjęty  przez  Zamawiającego  sposób  opisu 

przedmiotu  zamówienia  w aspekcie  ilościowym  jest  podyktowany  jego  obiektywnie 

uzasadnionymi potrzebami.  

Dodatkowo  zauważyć  należy,  że  Odwołujący  nie  wykazali,  aby  w  innych 

postępowaniach 

o 

analogicznym 

przedmiocie 

zamówienia, 

tj. 

obejmujących 

zagospodarowanie  odpadów  wytwarzanych  przez  mieszkańców  gminy,  określane  były 

w 

sposób wiążący wnioskowane ilości odpadów. Jak zauważył Zamawiający, postępowanie, 

którego  dotyczą  dokumenty  przedłożone  przez  LEKARO  (wyciąg  z  SIWZ  na  „Odbiór 

odpadów  stanowiących  frakcję  nadsitową  powyżej  80  mm  wytworzoną  w  wyniku 

mechanicznego  przetwarzania  zmieszanych  odpadów  komunalnych),  dotyczyło  odpadów 

wytworzonych  w  instalacji  Zamawiającego,  co  zasadniczo  odróżnia  przedmiot  zamówienia 

we  wskazanym  postępowaniu  od  przedmiotu  zamówienia  w  postępowaniu  prowadzonym 

obecnie. 

Biorąc  pod  uwagę  powyższe  należy  stwierdzić,  że  opis  przedmiotu  zamówienia  nie 

narusza  art.  29  ust.  1  i  2  oraz  art.  7  ustawy  Pzp,  a  profesjonalne  podmioty 

działające  na 

rynku  odpadów  –  dysponując  danymi  o  ilościach  minimalnych  i  maksymalnych  odpadów 

komunalnych  z  podziałem  na  poszczególne  lata,  szacunkowym  procentowym  podziale  na 

poszczególne  frakcje  oraz  po  uwzględnieniu  dokonanych  przez  Zamawiającego  zmian 

w SIWZ 

–  są  w  stanie  oszacować  dane  niezbędne  do  sporządzenia  oferty  i  należycie  ją 

skalkulować. 

Zarzuty dotyczące poziomu recyklingu (KIO 2525/17, KIO 2529/17) 

Izba ustaliła, że zgodnie z OPZ: 



Wykonawca zobowiązany jest do osiągnięcia w każdym roku obowiązywania umowy: 1) 

poziomu  recyklingu  i  przygotowania  do  ponownego  użycia  następujących  frakcji 

odpadów  komunalnych:  papieru,  tworzyw  sztucznych,  metali,  szkła  zgodnie  ze 

zobowiązaniem  Wykonawcy  zawartym  w  złożonej  ofercie  z  uwzględnieniem  pkt  29. 

Obliczenia  dotyczące  łącznej  masy  wytworzonych  odpadów  papieru,  metalu,  tworzyw 

sztucznych  i  szkła  pochodzących  ze  strumienia  odpadów  komunalnych  z  gospodarstw 

domowych  oraz  od  innych  wytwórców  odpadów  komunalnych,  należy  wykonać  na 

podstawie wzoru dla gmin określonego w rozporządzeniu Ministra Środowiska wydanym 

na  podstawie  art.  3b  ust.  2  ustawy  o  utrzymaniu  czystości  i  porządku  w  gminach;  2) 

poziomu  ograniczenia  masy  odpadów  komunalnych  ulegających  biodegradacji 

przekazywanych 

do  składowania,  określone  w  rozporządzeniu  Ministra  Środowiska 

wydanego  na  podstawie  art.  3c  ust.  2  ustawy  o  utrzymaniu  czystości  i  porządku 

w gminach (pkt 28 OPZ), 



Minimalny  gwarantowany  przez  Wykonawcę  w  każdym  roku  realizacji  usługi  poziom 

recyklingu  i 

przygotowania  do  ponownego  użycia  następujących  frakcji  odpadów 

komunalnych: papieru, metali, tworzyw sztucznych i szkła nie może być niższy niż 45% 

w roku 2019 i 55% w roku 2020 (pkt 30 OPZ). 

W  Części  I  SIWZ  pkt  20.1  Zamawiający  określił  jako  kryterium  oceny  ofert 

„Gwarantowany przez Wykonawcę poziom recyklingu i przygotowania do ponownego użycia 

następujących  frakcji  odpadów  komunalnych:  papieru,  metali,  tworzyw  sztucznych  i  szkła”, 

nadając mu wagę 10%. Zamawiający podał, że przyzna punkty wyłącznie za gwarantowany 

poziom recyklingu 

wyższy niż minimalny.  

Odwołujący  Lekaro  podniósł,  że  postanowienia  SIWZ  przerzucają  na  wykonawców 

obowiązek  uzyskania  wskazanych  poziomów  recyklingu,  a  kryterium  oceny  ofert  „Poziom 

recyklingu”  zostało  określone  w  sposób  prowadzący  do  ograniczenia  konkurencji 

i niezw

iązany  z  przedmiotem  zamówienia.  Odwołujący  BYŚ  zarzucił,  że  wobec  braku 

gwarancji przekazania do przetworzenia wykonawcy choćby minimalnej ilości odpadów tzw. 

surowcowych  (metali  i  tworzyw  sztucznych,  papieru,  szk

ła),  wykonawca  nie  może 

zagwarantować,  że  dochowa  wymogi  związane  z  zapewnieniem  minimalnych  poziomów 

recyklingu i prz

ygotowania do ponownego użycia. 

W  ocenie  Izby  w

ymogów  dotyczących  osiągnięcia  określonego  poziomu  recyklingu 

nie 

można uznać za naruszające art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Pzp, a w ustaleniu kryterium oceny 

ofert  dotyczących  tego  poziomu  nie  można  dopatrzeć  się  naruszenia  art.  91  ust.  2  ustawy 

Pzp,  który  stanowi,  że  kryteriami  oceny  ofert  są  cena  lub  koszt  albo  cena  lub  koszt  i  inne 

kryteria odnos

zące się do przedmiotu zamówienia, w szczególności:  

1) jakość, w tym parametry techniczne, właściwości estetyczne i funkcjonalne;  

2) aspekty społeczne, w tym integracja zawodowa i społeczna osób, o których mowa w art. 

22  ust.  2,  dostępność  dla  osób  niepełnosprawnych  lub  uwzględnianie  potrzeb 

użytkowników;  

3) aspekty środowiskowe, w tym efektywność energetyczna przedmiotu zamówienia;  

4) aspekty innowacyjne;  

5)  organizacja,  kwalifikacje  zawodowe  i  doświadczenie  osób  wyznaczonych  do  realizacji 

zamówienia, jeżeli mogą mieć znaczący wpływ na jakość wykonania zamówienia;  

6) serwis posprzedażny oraz pomoc techniczna, warunki dostawy, takie jak termin dostawy, 

sposób dostawy oraz czas dostawy lub okres realizacji. 

Podkreślenia  wymaga,  że  osiągnięcie  poziomów  recyklingu  jest  obowiązkiem 

prawnym  gminy,  która  ponosi  konsekwencje  finansowe  w  przypadku  ich  nieosiągnięcia. 

Zamawiającemu  zostało  powierzone  do  realizacji  zadanie  własne  m.  st.  Warszawy 

i 

określone  zostały  obowiązki  wynikające  z  tego  powierzenia.  Wobec  powyższego 

oczywistym  jest,  że  Zamawiający  wymaga  od  wykonawców  realizujących  zamówienie 

w 

zakresie  zagospodarowania  odpadów  komunalnych  osiągnięcia  określonego  poziomu 

recyklingu, a przerzucenia tego obowiązku na wykonawców nie sposób uznać za naruszenie 

art.  29  ust.  1  i  2  oraz 

zasad  wynikających  z  art.  7  ustawy  Pzp.  Jak  wskazał  Zamawiający, 

umowa  w  sprawie  niniejszego  zamówienia  publicznego  jest  ściśle  powiązana  z  warunkami 

ww. powierzenia i Zamawiający musi w jej ramach uwzględnić nałożone na siebie obowiązki, 

które  umożliwią  mu  jego  prawidłową  realizację.  Określony  w  SIWZ  obowiązek  jest  więc 

podyktowany obiektywnie 

uzasadnionymi potrzebami Zamawiającego. 

Nie  zasługuje  na  uwzględnienie  teza,  jakoby  osiągnięcie  określonego  poziomu 

recyklingu  zależało  jedynie  od  sposobu  segregacji  odpadów  przez  mieszkańców. 

Odwołujący  nie  przedstawili  żadnych  dowodów  podważających  stanowisko,  że  to  od 

zaawansowania  technologicznego  instalacji,  w  której  będą  zagospodarowywane  odpady 

zależy,  ile  odpadów  surowcowych  będzie  można  odzyskać,  a następnie  przekazać  do 

recyklingu. 

Jak  wskazano  w  złożonym  przez  Zamawiającego  piśmie  Ministerstwa 

Środowiska  z  dnia  26  czerwca  2015  r.,  mając  na  uwadze  konieczność  osiągnięcia 

wymaganych  przepisami  unijnymi  poziomów  recyklingu,  przygotowania  do  ponownego 

użycia oraz odzysku innymi metodami niektórych frakcji odpadów komunalnych, w systemie 

gospodarki  odpadami  komunalnymi  powinny  funkcjonować  instalacje  umożliwiające 

efektywną  i  pełną  realizację  wyżej  opisanych  celów,  które  zapewnią  bezpieczne  i  zgodne 

z 

przepisami  przetworzenie  odpadów  komunalnych,  a  także  w  pełni  zrealizują  hierarchię 

sposobów postępowania z odpadami.  

Nie 

zasługuje  na  uwzględnienie  stanowisko  Odwołującego  LEKARO,  że  minimalne 

poziomy recyklingu oraz przygotowania do ponownego 

użycia wyznaczone zostały w sposób 

sprzeczny  z  rozporządzeniem  Ministra  Środowiska  z  dnia  14  grudnia  2016  r.  w  sprawie 

poziomów  recyklingu,  przygotowania  do  ponownego  użycia  i  odzysku  innymi  metodami 

niektórych  frakcji  odpadów  komunalnych.  Podkreślenia  wymaga,  że  rozporządzenie  to 

określa poziomy  recyklingu, których osiągnięcie w  poszczególnych latach jest  obowiązkiem 

gminy, należy je więc traktować jako minimalne, co jednak nie oznacza zakazu wyznaczenia 

w  tym  zakresie  celu  przekraczającego minima  określone  w  rozporządzeniu  i  nie  może  być 

utożsamiane ani z naruszeniem przywołanego wyżej rozporządzenia, ani przepisów ustawy 

Pzp. 

Izba  nie  dopatrzyła  się  również  naruszenia  przepisów  ustawy  w  przyjęciu  poziomu 

recyklingu  jako  jednego 

z  kryteriów  oceny  ofert.  Bez  wątpienia  jest  to  kryterium  związane 

z 

przedmiotem zamówienia, związek pomiędzy zagospodarowaniem odpadów komunalnych 

a osiągnięciem określonego poziomu recyklingu nie budzi bowiem żadnych wątpliwości.  Nie 

sposób  również  zakwestionować,  że  poziom  recyklingu  jest  istotny  z  punktu  widzenia 

Zamawiającego  i  przekłada  się  bezpośrednio  na  jakość  oferty.  Wobec  wynikającej 

z 

wymogów  unijnych  konieczności  systematycznego  podwyższania  osiąganego  poziomu 

recyklingu 

należy  uznać,  że  oferta  na  zagospodarowanie  odpadów  jest  tym  korzystniejsza 

pod  względem  jakościowym,  im  wyższy  jest  poziom  recyklingu,  do  osiągnięcia  którego 

wykonawca się zobowiązuje. Zauważyć również należy, że art. 91 ust. 2 ustawy Pzp wprost 

wymienia aspekty środowiskowe jako dopuszczalne kryterium oceny ofert.  

Nie mogło  świadczyć  o zasadności  zarzutu  podejrzenie Odwołującego, że  kryterium 

odnoszące  się  do  poziomu  recyklingu  będzie  powodować  składanie  ofert  nierealnych, 

w 

których  wykonawcy  będą  deklarować  poziomy  niemożliwe  do  osiągnięcia.  Odnosząc  się 

do  powyższego  stwierdzić  należy,  że  ryzyko  tego  rodzaju  istnieje  w  zasadzie  w  przypadku 

każdego  kryterium  jakościowego,  jednak  oferty  każdorazowo,  na  właściwym  etapie 

postępowania, podlegają ocenie m.in. pod kątem popełnienia czynu nieuczciwej konkurencji, 

a Zamawiający będzie zobowiązany do wyeliminowania ofert, w których wskazano nierealne 

poziomy recyklingu w celu podwyższenia punktacji. 

Zarzuty  dotyczące  postanowień  SIWZ  odnoszących  się  do  kontroli  instalacji  wykonawcy 

i podwykonawcy (KIO 2525/17) 

Izba ustaliła, że zgodnie z § 1 wzoru umowy: 



ust.  4.  Zamawiający  ma  prawo  do  przeprowadzania  kontroli  sposobu  i  prawidłowości 

wykonania 

przedmiotu 

zamówienia 

przez 

Wykonawcę. 

Kontroli 

podlegają 

w 

szczególności  zgodność  wykonywania  przedmiotu  zamówienia  z  postanowieniami 

Umowy  oraz  z 

przepisami  prawa,  sposób  i  prawidłowość  utrzymania  i  eksploatacji 

instalacji.  Zamawiający  przeprowadza  kontrolę,  po  uprzednim  poinformowaniu 

Wykonawcy o terminie i przedmiocie kontroli, nie później jednak niż na 24 godziny przed 

planowaną  kontrolą.  Zamawiający  zastrzega  sobie  prawo  udziału  w  kontroli  podmiotów 

trzecich upoważnionych przez Zamawiającego. 



ust.  5.  W  przypadku  gdy  Wykonawca  realizuje  umowę  przy  pomocy  podwykonawców, 

uprawnienie  Zamawiającego  do  przeprowadzenia  kontroli  oraz  żądania  przedstawienia 

informacji  lub  dokumentów  w  terminie  wyznaczonym  przez  Zamawiającego  dotyczy 

również  podwykonawców,  co  powinno  być  przewidziane  w  umowie  zawartej  pomiędzy 

Wykonawcą  a podwykonawcą.  Kontrola  dotyczyć  może  w  szczególności  sprawdzenia 

przestrzegania  przez  podwykonawcę  wymogów  określonych  w  ust.  1-3,  ust.  17  i  §  8 

w 

okresie  obowiązywania  umowy.  Wykonawca  na  wezwanie  Zamawiającego  okaże 

umowę  z podwykonawcą  w  celu  potwierdzenia,  że  zawiera  ona  postanowienia  zgodne 

z 

powyższymi wymaganiami. 

Oceniający  powyższe  postanowienia  wzoru  umowy  stwierdzić  należy,  że 

Zamawiający  określił  w  SIWZ  zakres  i  cel  kontroli,  wskazując,  że  będzie  ona  obejmować 

zgodność  wykonywania  przedmiotu  zamówienia  z  postanowieniami  umowy  oraz 

z przepisami  prawa,  a 

także  sposób  i  prawidłowość  utrzymania  i  eksploatacji  instalacji. 

Zdaniem Izby nie ma 

żadnego nadużycia w fakcie, że podmiot odpowiedzialny wobec m. st. 

Warszawy  za  zapewnienie  właściwego  systemu  zagospodarowania  odpadów  zastrzega 

sobie  prawo  do  kontroli 

wykonawców  i  podwykonawców,  co  ma  stanowić  narzędzie 

zapewnienia  niezakłóconego  funkcjonowania  tego  systemu.  Jednocześnie  uprawnienia 

kontrolne  Zamawiającego  dotyczą  na  równi  wszystkich  wykonawców  i  w żaden  sposób  nie 

naruszają  uprawnień  przewidzianych  w przepisach  prawa  dla  właściwych  organów 

administracji, 

w przypadku których istota i cel postępowania kontrolnego są inne. Nie można 

dopatrzeć  się  w takich  postanowieniach  naruszenia  wskazanych  przez  Odwołującego 

przepisów art. 29 ust. 1 i 2 oraz art. 7 ustawy Pzp. 

Zarzut  dotyczący  niezmiennej  ceny  jednostkowej  i  braku  klauzuli  waloryzacyjnej  (KIO 

Izba  ustaliła,  że  zgodnie  z  §  3  ust.  2  wzoru  umowy  ceny  jednostkowe,  o  których 

mowa  w  formularzu  cenowym  zawartym  w  załączniku  nr  2  do  umowy  zawierają  w  sobie 

koszty realizacji przedmiotu zamówienia w tym koszty ubezpieczeń, opłaty celne i podatkowe 

oraz  wszelkie  inne  koszty  Wykonawcy.  Ceny  nie  mogą  ulec  zwiększeniu  w  okresie 

obowiązywania  umowy,  z  zastrzeżeniem  postanowień  §  9  ust.  5  pkt  1.  W  §  9  ust.  5  pkt  1 

wzoru  umowy  Zamawiający  postanowił,  że  przewiduje  możliwości  zmiany  treści  zawartej 

umowy  w  zakresie 

cen  określonych  w  Formularzu  cenowym,  tylko  wówczas,  gdy 

konieczność  wprowadzenia  takich  zmian  wynikać będzie z  okoliczności, których nie można 

było  przewidzieć  w  chwili  zawarcia  umowy,  a  związanych  ze  zmianą  należności  publiczno-

prawnych mających bezpośredni wpływ na cenę w tym w przypadku, o którym mowa w § 3 

ust. 10 i 11. 

Odwołujący  zarzucił,  że  brak  możliwości  zmiany  wynagrodzenia  z  innych  przyczyn 

stanowi  naruszenie  art. 

29  ust.  1  i  2  Pzp  oraz  art.  7  ustawy  Pzp  oraz  następujących 

przepisów Kodeksu cywilnego: 



Art.  353

,  zgodnie  z  którym  strony  zawierające  umowę  mogą  ułożyć  stosunek  prawny 

według  swego  uznania,  byleby  jego  treść  lub  cel  nie  sprzeciwiały  się  właściwości 

(naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. 



Art. 487 § 2, zgodnie z którym umowa jest wzajemna, gdy obie strony zobowiązują się 

w 

taki  sposób,  że  świadczenie  jednej  z  nich  ma  być  odpowiednikiem  świadczenia 

drugiej. 

Odn

osząc  się  do  powyższych  zarzutów  stwierdzić  należy,  że  Zamawiający 

wprowadził  do  wzoru  umowy  klauzulę  waloryzacyjną  w  zakresie,  w  jakim  wymagają  tego 

przepisy ustawy Pzp. 

Obowiązek Zamawiającego w tym zakresie dotyczy tylko okoliczności 

o których  mowa  w  art.  142  ust.  5  ustawy  Pzp,  zgodnie  z  którym  umowa  zawarta  na  okres 

dłuższy  niż  12  miesięcy  zawiera  postanowienia  o  zasadach  wprowadzania  odpowiednich 

zmian wysokości wynagrodzenia należnego wykonawcy, w przypadku zmiany:  

1) stawki podatku od towarów i usług,  

2) wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalonego na podstawie art. 2 ust. 3-5 

ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę,  

3)  zasad  podlegania  ubezpieczeniom  społecznym  lub  ubezpieczeniu  zdrowotnemu  lub 

wysokości stawki składki na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne  

jeżeli zmiany te będą miały wpływ na koszty wykonania zamówienia przez wykonawcę. 

Niewprowadzenie  dodatkowych  klauzul 

waloryzacyjnych  czy  uprawnień  do  zmiany 

ceny  jednostkowej 

nie  może  być  uznane  za  naruszenie  przepisów.  Zmiany  kosztów 

ponoszonych  przez  wykonawcę  w  trakcie  realizacji  umów  obejmujących  dłuższy  odcinek 

czasowy, 

są  ryzykiem  kontraktowym,  które  może  być  uwzględnione  w  cenie  oferty. 

Dodatkowo, 

takie  czynniki  jak  wzrost  kosztów  wynikający  ze  zmian  przepisów  prawa  jest 

najwyraźniej możliwy do przewidzenia, skoro sam Odwołujący w treści odwołania przedstawił 

wpływ  zmian,  które  wejdą  w  życie  w  2018  r.  na  koszty  ponoszone  przez  wykonawców. 

Z 

kolei  zmiana  kosztów  wynikająca  ze  zmieniających  się  warunków  współpracy 

z 

kontrahentami jest naturalnym ryzykiem podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, 

które  zresztą  może  zostać  w  pewnym  stopniu  ograniczone  poprzez  wynegocjowanie 

odpowiednich zasad współpracy. Wobec powyższego złożone przez Odwołującego dowody 

mające  potwierdzać  zmienność  warunków  finansowych  współpracy  z  kontrahentami  nie 

mogą być uznane za dowodzące zasadności zarzutów. 

Należy również zwrócić uwagę, że ochronę dla stron umowy przed nieoczekiwanymi 

zmianami grożącymi ich interesowi ekonomicznemu, stanowi art. 357

Kc, zgodnie z którym 

j

eżeli z powodu nadzwyczajnej zmiany stosunków spełnienie świadczenia byłoby połączone 

z  nadmiernymi  trudnościami  albo  groziłoby  jednej  ze  stron  rażącą  stratą,  czego  strony  nie 

przewidywały  przy  zawarciu  umowy,  sąd  może  po  rozważeniu  interesów  stron,  zgodnie 

z 

zasadami  współżycia społecznego, oznaczyć sposób wykonania zobowiązania, wysokość 

świadczenia  lub  nawet  orzec  o  rozwiązaniu  umowy.  W  zakresie  natomiast,  w  jakim 

wykonawca  przy  zachowaniu  należytej  staranności  może  przewidzieć  ryzyko  wzrostu 

kosztów  realizacji  umowy,  powinien  to  ryzyko  uwzględnić  przy  sporządzaniu  oferty. 

Jednocześnie  nie  może  być  argumentem  przemawiającym  za  uwzględnienie  odwołania 

twierdzenie  Odwołującego,  że  brak  klauzuli  waloryzacyjnej  spowoduje  niekorzystne  dla 

Zamawiającego  skutki  w  postaci  zawyżonych  cen  ofert.  Uznając  nawet  taką  tezę  za 

prawdopodobną,  nie  mogłoby  to  prowadzić  do  uwzględnienia  odwołania,  podstawą  takiego 

uwzględnienia  może  być  bowiem  wyłącznie  naruszenie  przepisów  ustawy.  Niezależnie  od 

tego  zauważyć  należy,  że  wprowadzenie  takiej  klauzuli  w  brzmieniu  proponowanym  przez 

Odwołującego  mogłoby  jeszcze  bardziej  godzić  w  interes  ekonomiczny  Zamawiającego  niż 

złożenie ofert z cenami uwzględniającymi ryzyko zmieniających się kosztów. 

W  ocenie  Izby,  w  fakcie  obowiązywania  stałej  ceny  w  dwuletnim  okresie 

obowiązywania umowy, nie sposób dopatrzeć się naruszenia art. 29 ust. 1 i 2 Pzp oraz art. 7 

ustawy  Pzp

. Nie wykazano również jakiejkolwiek niezgodności z właściwością  stosunku ani 

z 

zasadami  współżycia  społecznego (art.  353

Kc).  Nie wiadomo  również  na  czym  miałoby 

polegać  naruszenie  art.  487  §  2  Kc,  definiującego  umowy  wzajemne.  Ustalenie  stałej  ceny 

dla  całego  okresu  realizacji  zamówienia  w  żaden  sposób  nie  powoduje,  że  umowa  traci 

cechę zobowiązania wzajemnego. 

Na  marginesie  zauważyć  należy,  że  wprowadzenie  do  wzoru  umowy  klauzuli 

waloryzacyjnej  w  brzmieniu  opisanym 

w  żądaniu  odwołania  nie  tylko  byłoby  sposobem 

całkowitego  uniknięcia  ryzyka  kontraktowego,  ale  co  więcej,  dawałoby  wykonawcom 

możliwość nadużyć, polegających chociażby na zgłaszaniu nieuzasadnionych roszczeń pod 

groźbą  rozwiązania  umowy,  co  w  konsekwencji  mogłoby  uniemożliwić  zapewnienie 

sprawnego i niezakłóconego funkcjonowania systemu zagospodarowania odpadów. 

Zarzuty dotyczące kar umownych (KIO 2525/17, KIO 2529/17) 

Izba ustaliła, że zgodnie z § 6 ust. 3 wzoru umowy (po zmianach z 11 grudnia 2017 

r.) wykonawca zobowiązany jest do zapłaty Zamawiającemu kary umownej: 

z wyłączeniem sytuacji określonej w art. 38 ust. 2 pkt 2) ustawy o odpadach, za każdy 

przypadek  niezagospodarowania  w  RIPOK  zmieszanych  odpadów  komunalnych  oraz 

odpadów zielonych – w wysokości stanowiącej potrójną wartość iloczynu ilości odpadów 

niezagospodarowanych 

w 

tych 

instalacjach 

i 

ceny  jednostkowej 

netto 

za 

zagospodarowanie 

jednej  tony  odpadów  wskazanej  w  formularzu  cenowym  zawartym 

w 

załączniku nr 2 do umowy powiększonej o podatek od towarów i usług VAT naliczony 

zgodnie z przepisami 

obowiązującymi w dniu naliczenia kary umownej; 

za każdy przypadek zagospodarowania odpadów w instalacji innej niż określona w § 2 

ust. 4 

umowy lub instalacji innej niż wskazana zgodnie z § 2 ust. 5 lub 6 – w wysokości 

stanowiącej  potrójną  wartość  iloczynu  ilości  odpadów  niezagospodarowanych  w  tych 

instalacjach  i  ceny 

jednostkowej  netto  za  zagospodarowanie  jednej  tony  odpadów 

wskazanej w formularzu 

cenowym zawartym w załączniku nr 2 do umowy powiększonej 

o  podatek  od  towarów  i  usług  VAT  naliczony  zgodnie  z  przepisami  obowiązującymi 

w dniu naliczenia kary umownej; 

za nieosiągnięcie przez Wykonawcę w danym roku kalendarzowym poziomu recyklingu 

i 

przygotowania  do  ponownego  użycia  następujących  frakcji  odpadów  komunalnych 

papieru,  tworzyw  sztucznych,  metali,  szkła  zgodnie  ze  zobowiązaniem  Wykonawcy 

określonym  w  §  2  ust.  13  pkt  1)  –  w  wysokości  stanowiącej  iloczyn  brakującej  masy 

odpadów  wyrażonej  w tonach,  wymaganej  do  osiągnięcia  poziomu  oraz  ceny 

jednostkowej netto za 

zagospodarowanie jednej tony odpadów wskazanej w formularzu 

cenowym  zawartym  w 

załączniku  nr  2  do  umowy  powiększonej  o  podatek  od  towarów 

i 

usług  VAT  naliczony  zgodnie  z  przepisami  obowiązującymi  w  dniu  naliczenia  kary 

umownej; 

za  nieosiągnięcie  przez  Wykonawcę  w  danym  roku  kalendarzowym  poziomu 

ograniczenia 

masy  odpadów  komunalnych  ulegających  biodegradacji  przekazywanych 

do składowania zgodnie ze zobowiązaniem Wykonawcy określonym w § 2 ust. 13 pkt. 2) 

–  w  wysokości  stanowiącej  iloczyn  brakującej  masy  odpadów  wyrażonej  w  tonach, 

wymaganej do osiągnięcia poziomu oraz ceny jednostkowej netto za zagospodarowanie 

jednej tony odpadów wskazanej w formularzu cenowym zawartym w załączniku nr 2 do 

umowy powiększonej o podatek od towarów i usług VAT naliczony zgodnie z przepisami 

obowiązującymi w dniu naliczenia kary umownej; 

5)   za stwierdzone wy

konywanie przedmiotu umowy niezgodnie z wymaganiem określonym 

w 

pkt  14  Opisu  Przedmiotu  Zamówienia  zawartym  w  załączniku  nr  1  do  umowy  – 

w 

wysokości  stanowiącej  iloczyn  masy  odpadów  wyrażonej  w  tonach  przetworzonej 

niezgodnie  z  wymaganiem  oraz  ceny  jednostkowej  netto  za  zagospodarowanie  jednej 

tony odpadów wskazanej w formularzu cenowym zawartym w załączniku nr 2 do umowy 

powiększonej  o  podatek  od  towarów  i  usług  VAT  naliczony  zgodnie  z  przepisami 

obowiązującymi w dniu naliczenia kary umownej; 

za  każdy  przypadek  odmowy  przyjęcia  odpadów  do  instalacji  lub  punktu 

przeładunkowego – w wysokości 0,2% łącznego wynagrodzenia określonego w § 3 ust. 

1  powiększonego  o podatek  od  towarów  i  usług  VAT  naliczony  zgodnie  z  przepisami 

obowiązującymi w dniu naliczenia kary; 

za  uniemożliwienie  realizacji  uprawnień  Zamawiającego  przewidzianych  w  §  1  ust.  4-7 

umowy  dotyczących  wykonywania  umowy  przez  Wykonawcę  lub  podwykonawców  – 

w 

wysokości  1,0%  łącznego  wynagrodzenia  określonego  w  §  3  ust.  1  powiększonego 

o podatek  od 

towarów  i  usług  VAT  naliczony  zgodnie  z  przepisami  obowiązującymi 

w dniu naliczenia kary; 

8)  za niezapewnienie w  umowach  z  podwykonawcami realizacji  uprawnień  Zamawiającego 

przewidzianych  w  §  1  ust.  4-7  umowy  dotyczących  wykonywania  umowy  przez 

podwykonawc

ów – w wysokości 0,1% łącznego wynagrodzenia określonego w § 3 ust. 1 

powiększonego  o  podatek  od  towarów  i  usług  VAT  naliczony  zgodnie  z  przepisami 

obowiązującymi w dniu naliczenia kary, za każdy przypadek; 

9)   za  stwierdzone  wykonywanie  przedmiotu  umowy  n

iezgodnie  z  zasadami  określonymi 

w 

§ 2 ust. 16 pkt 1) – w wysokości 0,1% łącznego wynagrodzenia określonego w § 3 ust. 

powiększonego  o  podatek  od  towarów  i  usług  VAT  naliczony  zgodnie  z  przepisami 

obowiązującymi w dniu naliczenia kary, za każdy przypadek; 

10) za stwierdzone wykonywanie przedmiotu umowy bez aktualnych uprawnień określonych 

w § 2 ust. 16 pkt 2) – w wysokości stanowiącej potrójną wartość iloczynu ilości odpadów 

zagospodarowanych bez aktualnych uprawnień określonych w § 2 ust. 16 pkt 2) i ceny 

jednostkowej netto za zagospodarowanie jednej tony odpadów wskazanej w formularzu 

cenowym  zawartym  w  załączniku  nr  2  do  umowy  powiększonej  o  podatek  od  towarów 

i 

usług  VAT  naliczony  zgodnie  z  przepisami  obowiązującymi  w  dniu  naliczenia  kary 

umownej; 

za brak działającego systemu informatycznego do prowadzenia ewidencji dostarczanych 

odpadów  objętych  przedmiotem  zamówienia,  o  którym  mowa  w  §  2  ust.  22  umowy  – 

w 

wysokości  1,0%  łącznego  wynagrodzenia  określonego  w  §  3  ust.  1  powiększonego 

o podatek  od  tow

arów  i  usług  VAT  naliczony  zgodnie  z  przepisami  obowiązującymi 

w dniu 

naliczenia kary, za każdy stwierdzony przypadek; 

12)  za  każdy  stwierdzony  przypadek  oczekiwania  pojazdu  powyżej  15  minut  na  wjazd 

i 

rozładunek  odpadów  z  przyczyn  leżących  po  stronie  Wykonawcy  –  w  wysokości 

1.000,00  zł  za  każde  rozpoczęte  kolejne  15  minut  oczekiwania  każdego  pojazdu, 

z 

zastrzeżeniem  że  oczekiwanie  pojazdu  na  wjazd  i  rozładunek  odpadów  powyżej  60 

minut  z  przyczyn  leżących  po  stronie  skutkować  będzie  naliczeniem  kary  wyłącznie 

zgodnie z pkt. 6); 

13) za niedotrzymanie terminów składania sprawozdań, o których mowa w § 2 ust. 16 pkt 6) 

zawierających  informacje  i  dokumenty  o  których  jest  mowa  w  §  2  ust.  17  i  18  – 

w 

wysokości 5.000,00 zł za każdy rozpoczęty dzień opóźnienia; 

14) z

a niedotrzymanie terminów, o których mowa w § 2 ust. 10, 23 i 27 umowy oraz w pkt 41, 

Opisu Przedmiotu Zamówienia zawartym w załączniku nr 1 do umowy – w wysokości 

500,00 zł za każdy rozpoczęty dzień opóźnienia; 

15) za niedotrzymanie terminów, o których mowa w § 2 ust. 24 i 25 umowy – w wysokości 

1.000,00 zł za każdy rozpoczęty dzień opóźnienia; 

16)  za  rozwiązanie  lub  odstąpienia  od  Umowy  przez  Zamawiającego  lub  Wykonawcę 

z przyczyn 

leżących po stronie Wykonawcy, Zamawiający może naliczyć karę umowną – 

w 

wysokości  10,0%  łącznego  wynagrodzenia określonego  w  § 3  ust.  1  powiększonego 

o 

podatek  od  towarów  i  usług  VAT  naliczony  zgodnie  z  przepisami  obowiązującymi 

w dniu naliczenia kary. 

Zgodnie z § 6 ust. 4 wzoru umowy, kary umowne, o których mowa w ust. 3 podlegają 

łączeniu,  z zastrzeżeniem, że w przypadku naliczenia kary, o której mowa w ust. 3 pkt. 1), 

nie  zostanie  naliczona  kara,  o  której  mowa  w  ust.  3  pkt.  2).  Zgodnie  z  §  6  ust.  5  wzoru 

umowy,  w 

celu  wyjaśnienia  przyczyn  mogących  skutkować  naliczeniem  kar  umownych, 

o 

których mowa w ust. 3 Zamawiający może wezwać Wykonawcę w celu złożenia wyjaśnień 

dotyczących  stwierdzonego  naruszenia wykonywania umowy. Wykonawca w  terminie 7  dni 

od  otrzymania 

wezwania  złoży  na  piśmie  wyjaśnienia.  Po  zapoznaniu  się  z  wyjaśnieniami 

albo  po 

bezskutecznym  upływie  terminu  na  złożenie  wyjaśnień  Zamawiający  podejmie 

decyzję o naliczeniu kary umownej, o której poinformuje Wykonawcę w formie pisemnej.  

Zgodnie  z  §  6  ust.  9  pkt  4  wzoru  umowy,  Zamawiający  zastrzega  sobie  prawo 

rozwiązania  umowy  ze  skutkiem  natychmiastowym  (bez  zachowania  terminu 

wypowiedzenia)  lub  ze  skutkiem  w  terminie  przez  siebie  wskazanym,  w  przypadku 

przerwania przez Wykonawcę wykonywania obowiązków objętych umową na okres dłuższy 

niż 3 dni robocze. 

Odwołujący  BYŚ  zakwestionował  kary  umowne  określone  w  §  6  ust.  3  pkt  1-4  oraz 

14, zarzucając Zamawiającemu naruszenie art. 353

 i 

art. 487 § 2 Kc oraz art. 29 ust. 1 

i 2 i art. 7 ustawy Pzp. 

Odwołujący  Lekaro  zakwestionował  kary  umowne  określone  w  §  6  ust.  3  pkt  1-7, 

a 

także  postanowienia  §  6  ust.  4,  5  i  9  pkt  4  wzoru  umowy,  zarzucając  Zamawiającemu 

naruszenie art. 29 ust. 1 i ust. 2 ustawy Pzp oraz art. 353

 Kc w zw. z art. 139 ust 1 ustawy 

Pzp 

Odnosząc  się  do  powyższego  w  pierwszej  kolejności  stwierdzić  należy,  że  zarzuty 

dotyczące  kar  umownych  (tak  dotyczące  wysokości  poszczególnych  kar,  jak  i  zasad  ich 

naliczania,  w  tym  kwestii  łączenia)  mogą  zostać  uznane  za zasadne  w  sytuacji  wykazania, 

że  kary  te  są  na  tyle  wysokie,  że  prowadzą  do  ograniczenia  konkurencji  w  postępowaniu. 

W ocenie  Izby 

Odwołujący  nie  podjęli  nawet  próby  przeprowadzenia  takiego  dowodu,  nie 

przedstawili  chociażby  żadnej  symulacji,  która  potwierdzałaby,  że  podjęcie  się  realizacji 

zamówienia  wiązałoby  się  dla  wykonawcy  z  tak  wysokim  ryzykiem,  że  wyłącza  ono 

ekonomiczną  celowość  ubiegania  się  o zamówienie,  co  w  konsekwencji  wyłącza  lub 

niezasadnie ogranicza konkurencję w postępowaniu. 

Należy przy tym mieć na uwadze specyfikę umów zawieranych w trybie ustawy Pzp, 

w  przypadku  których  Zamawiający  wyposażony  został  w  większą  możliwość  określania 

zasad realizacji umowy. Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy Pzp, Zamawiający zobowiązany jest 

podać w specyfikacji istotnych warunków zamówienia istotne dla stron postanowienia, które 

zostaną  wprowadzone  do  treści  zawieranej  umowy  w  sprawie  zamówienia  publicznego, 

ogólne  warunki  umowy  albo  wzór  umowy,  jeżeli  zamawiający  wymaga  od  wykonawcy,  aby 

zawarł  z  nim  umowę  w  sprawie  zamówienia  publicznego  na  takich  warunkach.  Ustawa 

przyznaje więc zamawiającym możliwość określenia istotnych postanowień przyszłej umowy 

(a  za  takie  należy  uznać  m.in.  postanowienia  określające  odpowiedzialności  kontraktowej) 

i 

podania  ich  do  wiadomości  wykonawców,  którzy  akceptują te  postanowienia  przystępując 

do  udziału  w  postępowaniu.  Fakt  skorzystania  przez  Zamawiającego  z  przyznanego 

ustawowo  uprawnienia  kształtowania  treści  umowy  nie  stanowi  sam  w  sobie  o  naruszeniu 

zasady swobody umów (art. 353

Kc).  

W  niniejszej  sprawie 

Odwołujący  nie  przedstawili  żadnego  wywodu,  który 

potwierdzałby  naruszenie  wskazanych  przez  nich  przepisów  ustawy  Pzp  i  Kc.  Odwołujący 

nie 

wykazali sprzeczności zaskarżonych postanowień z właściwością (naturą stosunku), nie 

można  też  uznać  zarzutów  za  zasadne  z  powodu  naruszenia  bliżej  nieokreślonych  zasad 

współżycia  społecznego.  W  zaskarżonych  postanowieniach  nie  można  też  dopatrzeć  się 

naruszenia  art.  487  §  2  Kc,  definiującego  zobowiązanie  wzajemne.  Zarzuty  obu  odwołań 

w 

tym  zakresie  należy  uznać  za  dążenie  do  korzystniejszego  dla  wykonawców 

ukształtowania postanowień przyszłej umowy, nie zaś za zwalczanie działań Zamawiającego 

naruszających przepisy prawa.  

Dodatkowo,  w odniesieniu do 

odwołania wykonawcy LEKARO, zauważyć należy, że 

Zamawiający w dniu 11 grudnia 2017 r. zmienił postanowienia m.in. § 6 ust. 3 pkt 9, 10, 11 i 

13 oraz 

§ 6 ust. 4, w związku z czym zarzuty dotyczą brzmienia nieobowiązującego w dacie 

orzekania w niniejszej sprawie. 

Zarzut dotyczący braku określenia składu morfologicznego odpadów (KIO 2529/17) 

Odwołujący  zarzucił  Zamawiającego  brak  przedstawienia  badań  składu 

morfologicznego  odpadów  lub  informacji  o  składzie morfologicznym  odpadów,  a także  brak 

przedstawienia  wielkości  wskaźnika  ciężaru  nasypowego  oraz  ciężaru  objętościowego 

odpadów  poszczególnych  strumieni  i  frakcji  odpadów  do  zagospodarowania.  Uzasadniając 

przedmiotowy  zarzut 

Odwołujący  stwierdził,  że  wykonawca  sporządzając  ofertę  musi  znać  

udział poszczególnych frakcji surowcowych w składzie zmieszanych odpadów komunalnych 

w  oparciu  o  dane  oraz  badania  dotychczas  zebrane,  a  wynikające  z  realizacji  odbioru 

i 

zagospodarowania odpadów w latach poprzednich.  

Zamawiający  wyjaśnił,  że  obecny  skład  morfologiczny  zmieszanych  odpadów 

komunalnych  nie  będzie  adekwatny  do  składu  morfologicznego  zmieszanych  odpadów 

komunalnych  w  latach  2019  i  2020  z  uwagi  na:  zmianę  od  1  stycznia  2019  r.  sposobu 

segregacji  (wydzielenie  frakcji  bio  ze  zmieszanych  odpadów  komunalnych,  wydzielenie 

frakcji papieru ze strumienia selektywnej zbiórki), wymagania wysokich poziomów recyklingu 

oraz rosnącą świadomość potrzeby segregacji wśród mieszkańców. Tym samym wskazanie 

aktualnych  danych  dotyczących  składu  morfologicznego  zmieszanych  odpadów 

komunalnych nie będzie odzwierciedlało ich składu w roku 2019 i 2020. Analogicznie dotyczy 

to  przypadku  wskaźnika  ciężaru  nasypowego  oraz  ciężaru  objętościowego  poszczególnych 

strumieni i frakcji odpadów, jakie ma zagospodarować wykonawca, tym bardziej, że niektóre 

frakcje wskazane w SIWZ na tę chwilę nie są jeszcze wytwarzane przez mieszkańców i tym 

samym odbierane. 

Odwołujący  natomiast  nie  przedstawił  w  tym  zakresie  szerszego  wywodu  i  nie 

wykazał,  że  znajomość  danych  „historycznych”,  które  z  powodów  wskazanych  przez 

Zamawiającego  nie  będą  miarodajne  dla  okresu  realizacji  zamówienia,  jest  niezbędna  do 

sporządzenia  oferty.  Wobec  powyższego  nie  zostało  wykazane,  że  Zamawiający  naruszył 

art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Pzp.

Zarzuty  dotyczące  nieokreślenia  formy,  w  jakiej  odpady  będą  przekazywane,  rodzaju 

pojazdów służących do transportu odpadów oraz niewskazania czy odpady będą trafiały do 

wykonawcy bezpośrednio od mieszkańców (KIO 2529/17) 

Izba  ustaliła,  że  Zamawiający  nie  zamieścił  w  SIWZ  informacji  w  powyższym 

zakresie, a w dniu 11 grudnia 

2017 r., udzielając odpowiedzi na pytanie nr 20, poinformował, 

że wykonawca ma obowiązek przyjąć odpady przywiezione każdym rodzajem pojazdu. 

Oceniając  przedmiotowy  zarzut  należy  mieć  na  uwadze,  że  postępowanie  nie 

obejmuje  odbioru  odpadów  od  właścicieli  nieruchomości  na  terenie  m.st.  Warszawy  i  ich 

transportu  do  zagospodarowania,  a  jedynie  ich  zagospodarowanie. 

W  związku  z  tym 

Zamawiający  wyjaśnił,  że  nie  zna  zasad  obioru  odpadów  (formy,  w  jakiej  odpady  będą 

trafiały  do  wykonawcy  i  rodzaju pojazdów  do  tego  wykorzystywanych)  na  lata  2019  i  2020, 

tym  samym  nie  może  spełnić  żądań  Odwołującego  w  tym  zakresie,  a  wszelkie  deklaracje 

Zamawiającego bez znajomości zasad odbioru wprowadzałyby w błąd i mogłyby wpływać na 

przyjęcie niewłaściwych założeń na etapie przygotowania oferty. 

Po  pierwsze  wskazać  należy,  że  fakt  prowadzenia  postępowania  wyłącznie  na 

zagospodarowanie  odpadów  komunalnych,  nie  był  przez  Odwołującego  kwestionowany. 

Skoro przyjęta została taka formuła udzielania zamówienia, to za przekonujące należy uznać 

wyjaśnienia  Zamawiającego  o  braku  szczegółowych  danych  co  do  sposobu  transportu 

odpadów  do  instalacji  wykonawców.  Po  drugie,  w  ocenie  Izby  wykonawcy  prowadzący 

profesjonalną  działalność  w  zakresie  odbioru  i zagospodarowania  odpadów  posiadają 

wiedzę,  jakie  pojazdy  są  stosowanie  do  odbioru  poszczególnych  frakcji  odpadów,  co 

pozwala przyjąć właściwe założenia umożliwiające przygotowanie się do przyjęcia odpadów 

przywiezionych każdym rodzajem używanych do tego celu środków transportu.  

W związku z powyższym brak jest podstaw do stwierdzenia, że Zamawiający naruszył 

art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Pzp. 

Zarzut dotyczący terminów sporządzania sprawozdań (KIO 2529/17) 

Zgodnie z punktem 31.6 OPZ, wykonawca odpowiada za: sporządzanie sprawozdań 

miesięcznych  i  kwartalnych,  których  wzór  stanowi  odpowiednio  załącznik  nr  4  i  nr  5  do 

umowy i przekazywanie w formie pisemnej do Zamawiającego w terminie 7 dni licząc od dnia 

zakończenia  miesiąca  kalendarzowego  świadczenia  usługi  w  przypadku  sprawozdań 

miesięcznych oraz 20 dni licząc od dnia zakończenia okresu sprawozdawczego w przypadku 

sprawozdań kwartalnych. 

W ocenie Izby 

Odwołujący nie wykazał, aby zaskarżone postanowienie w jakikolwiek 

sposób  naruszało  przepisy  prawa,  nie  uprawdopodobnił  nawet,  aby  sporządzenie 

sprawozdań  we  wskazanych  terminach  było  obiektywnie  niemożliwe.  Ograniczył  się  do 

gołosłownego  zanegowania  możliwości  sporządzenia  sprawozdań  we  wskazanych 

terminach, 

powołując  się  na  brak  natychmiastowej  dostępności  niektórych  danych,  bez 

wskazania 

nawet  o  jakie  dane  chodzi  oraz  czym  jest  spowodowany  taki  brak  dostępności. 

Stwierdził, że dotrzymanie terminów pociągałoby za sobą niewspółmierne koszty, przy czym 

nie  sprecyzował  z  czego  miałyby  one  wynikać.  Tak  sformułowanego  zarzutu  nie  można 

uznać  za  zasadny,  zwłaszcza  zestawiając  twierdzenia  Odwołującego  z  postanowieniem 

punktu  37  OPZ,  zgodnie  z  którym  wykonawca  zobowiązany  jest  do  posiadania  systemu 

informatycznego  do  prowadzenia 

ewidencji  dostarczanych  odpadów  objętych  przedmiotem 

zamówieniem.  Będący  częścią  sprawozdania  raport  miesięczny  stanowi  bowiem  wydruk 

z 

tego systemu (co nie zostało przez Odwołującego zakwestionowane). 

Z  kolei  Zam

awiający  przedstawił  przekonujące  wyjaśnienie  takiego  określenia 

terminów  przekazywania  sprawozdań,  wskazując  na  własne  zobowiązania  wobec  m.  st. 

Warszawy  (obowiązek  przekazywania  miesięcznych  informacji  w  terminie  15  dni  licząc  od 

dnia  zakończenia  miesiąca,  którego  dotyczy  informacja  oraz  sprawozdania  kwartalnego 

w 

terminie  40  dni  licząc  od  dnia  zakończenia  okresu  sprawozdawczego)  i  konieczność 

zapewnienia  sobie  odpowiedniego  czasu  na  weryfikację  sprawozdań  składanych  przez 

wykonawców,  ewentualne  żądanie  korekt  i  opracowanie  własnej  sprawozdawczości, 

obejmującej teren całego m. st. Warszawy. 

Zarzut 

dotyczący  sposobu  udokumentowania  osiągnięcia  poziomów  ograniczenia  masy 

odpadów komunalnych ulegających biodegradacji (KIO 2529/17) 

W punkcie 40 OPZ Zamawiający postanowił, że wykonawca w terminie do ostatniego 

dnia  lutego  przekaże  Zamawiającemu  pisemną  informację  o  osiągniętym  poziomie 

ograniczenia  masy  odpadów  komunalnych  ulegających  biodegradacji  przekazywanych  do 

składowania  za  poprzedni  rok  kalendarzowy,  zawierającą  szczegółowy  sposób  wyliczenia 

osiągniętego poziomu, a brak udokumentowania osiągnięcia poziomów  uznany zostanie za 

brak osiągnięcia tych poziomów przez Wykonawcę. 

Odnosząc  się  do  powyższego  stwierdzić  należy,  że  Zamawiający  określił 

wystarczająco  precyzyjnie  kwestię  udokumentowania  osiągnięcia  poziomów  ograniczenia 

masy  odpadów  komunalnych  ulegających  biodegradacji,  stanowiąc,  że  sposobem 

udokumentowania  będzie  pisemna  informacja  wykonawcy.  Odwołujący  twierdził,  że 

Zamawiający  w  sposób  dowolny  i  swobodny  będzie  kwestionował  dokumenty,  którymi 

wykonawca  będzie  udowadniał  osiągnięcie  ww.  poziomu,  nie  wykazał  jednak,  z czego 

wywodzi jakąkolwiek dowolność w tym zakresie i nie podjął nawet próby wykazania, na czym 

polega naruszenie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Pzp. 

Zarzut  dotyczący  postanowienia  wzoru  umowy  dotyczącego  wykonania  zastępczego  (KIO 

Izba  ustaliła,  że zgodnie z  § 2  pkt  34  wzoru  umowy,  w  przypadku niewywiązywania 

lub nienależytego wywiązywania się Wykonawcy ze zobowiązań umowy Zamawiający może 

po wyznaczeniu Wykonawcy dodatkowego terminu nie dłuższego jednak niż 2 dni robocze, 

zlecić  wykonanie  przedmiotu  umowy  innemu  Wykonawcy,  a  różnicą  w  cenie  obciążyć 

Wykonawcę, na co Wykonawca wyraża zgodę. 

W  ocenie  Izby  n

ie  można  zgodzić  się  z  Odwołującym,  że  przytoczone  wyżej 

postanowienie 

stanowi 

przyznanie 

Zamawiającego 

niewspółmiernie 

dużych 

i nieadekwatnych  do  potrzeb 

uprawnień  do  kształtowania  sposobu  wykonania  umowy, 

kosztem  interesu  wykonawcy. 

Możliwość  zlecenia  wykonania  zastępczego  na  wypadek 

niewykonywania  lub  nienależytego  wykonania  umowy  jest  standardowym  postanowieniem 

umownym,  zabezpieczającym  stronę  umowy  na  wypadek  nieotrzymania  świadczenia. 

Wykonanie zastępcze jest tym bardziej istotne w odniesieniu do umów, w przypadku których 

brak 

nieprzerwanego  należytego  świadczenia  usług  wywołałby  daleko  idące  skutki  dla 

interesu  publicznego,  a  do  takich  niewątpliwie  należy  umowa  na  zagospodarowanie 

odpadów  komunalnych.  Z  uwagi  na  specyfikę  tego  rodzaju  przedmiotu  zamówienia 

Zamawiający  nie  tylko  może,  ale  i powinien  zabezpieczyć  się  przed  ryzykiem  przerwania 

świadczenia usług czy ich nienależytego wykonywania. Również termin 2 dni roboczych na 

usunięcie naruszeń jest usprawiedliwiony przedmiotem zamówienia, należy bowiem mieć na 

uwadze, że brak możliwości zagospodarowania odpadów wpłynąłby na brak możliwości ich 

odbioru 

od  mieszkańców,  a trwanie  takiego  stanu  rzeczy  z  oczywistych  powodów  (w  tym 

z uwagi 

na możliwe zagrożenie epidemiologiczne) powinno być ograniczone do minimum.   

Zarzut  dotyczący  braku  określenia  obowiązków  Zamawiającego  w  zakresie  zachowania 

poufności informacji (KIO 2529/17) 

Izba  ustaliła,  że  §  5  wzoru  umowy  w  pierwotnym  brzmieniu  zawierał  następujące 

postanowienia dotyczące obowiązków w zakresie poufności informacji: 

1. Wykonawc

a jest zobowiązany do nie ujawniania Informacji, o których mowa w ust. 2. 

2.  „Informacja”  oznacza  wszystkie  informacje  zawierające  bądź  składające  się  z  wiedzy 

o charakterze 

organizacyjnym, 

operacyjnym, 

administracyjnym, 

ekonomicznym, 

marketingowym,  handlo

wym  lub  finansowym  dotyczące  działalności  gospodarczej 

prowadzonej przez Strony. 

3.  Klauzula  nie  dotyczy  informacji,  które  w  chwili  podpisania  tej  umowy  były  publicznie 

dostępne.  

4.  Wykonawca  zobowiązuje  się  do  utrzymywania  Informacji  w  poufności  przez 

przedstawicieli 

Wykonawcy,  jego pracowników  i  ewentualnych podwykonawców  a także do 

traktowania 

ich  w  każdym  wypadku  jako  będących  przedmiotem  obowiązku  zachowania 

tajemnicy. 

W  szczególności  Wykonawca  zobowiązuje  się  do  nie  używania  Informacji 

w 

sposób, który byłby szkodliwy dla Zamawiającego. 

5.  Przekazanie  informacji  osobom  trzecim  jest  możliwe  wyłącznie  pod  warunkiem 

wcześniejszego otrzymania pisemnej (pod rygorem nieważności) zgody Zamawiającego. 

W dniu 11 grudnia 2017 r. Zamawiający zmodyfikował brzmienie § 5 wzoru umowy, 

dodając ust. 6-11 o treści: 

6.  Zamawiający  zobowiązuje  się  do  zachowania  zasad  poufności  w  stosunku  do  danych, 

informacji lub dokumentów przedkładanych mu przez Wykonawcę lub uzyskanych w związku 

z  wykonywaniem  umowy  stanowiących  tajemnicę  przedsiębiorstwa  Wykonawcy 

w rozumieniu art. 11 ust. 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. 

7.  Wykonawca  każdorazowo  jest  zobowiązany  do  wykazania  Zamawiającemu,  że 

zastrzegane 

dane,  informacje  lub  dokumenty  stanowią  tajemnicę  przedsiębiorstwa 

w rozumieniu  art.  11  ust.  4  ustawy  o  zwalczaniu  nieuczciwej  konkurencji  oraz  do  ich 

wyraźnego  oznaczenia  jako  tajemnicy  przedsiębiorstwa  i  zabezpieczenia  przed 

przypadkowym ujawnieniem. 

Brak wykazania, że zastrzegane informacje stanowią tajemnicę 

przedsiębiorstwa,  jak  również  brak  ich  wyraźnego  oznaczenia  jako  tajemnicy 

przedsiębiorstwa i/lub zabezpieczenia przed przypadkowym ujawnieniem skutkuje uznaniem, 

że informacje nie stanowią tajemnicy przedsiębiorstwa Wykonawcy i mają charakter jawny. 

8.  Zobowiązanie  do  zachowania  poufności  w  stosunku  do  danych,  informacji  lub 

dokumentów  przedkładanych  mu  przez  Wykonawcę  lub  uzyskanych  w  związku 

z wykonywaniem 

umowy 

stanowiących 

tajemnicę 

przedsiębiorstwa 

Wykonawcy 

w rozumieniu  art.  11  ust.  4  ustawy  o  zwalczaniu  nieuc

zciwej  konkurencji,  określone 

w niniejszym  paragrafie,  nie  narusza 

obowiązku  dostarczania  informacji  uprawnionym  do 

tego organom na podstawie 

bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa lub jeżeli jest to 

niezbędne  dla  zapewnienia  należytego  wykonania  umowy  lub  realizacji  uprawnień 

i 

zobowiązań Zamawiającego wynikających z odrębnych uregulowań, umów lub porozumień 

lub gdy jest to niezbędne w ramach prowadzonej przez niego działalności. 

9.  Dla  uniknięcia  wątpliwości  Strony  potwierdzają,  że  zastrzeżenie  przez  Wykonawcę 

danych, 

informacji i dokumentów jako tajemnicy przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 11 ust. 4 

ustawy 

o  zwalczaniu  nieuczciwej  konkurencji  nie  może  ograniczać  ani  utrudniać  realizacji 

niniejszej 

umowy,  jak  również  realizacji  zobowiązań  i  uprawnień  Zamawiającego 

wynikających  z  odrębnych  uregulowań,  umów  lub  porozumień  lub  gdy  jest  to  niezbędne 

w 

ramach  prowadzonej  przez  niego  działalności,  w  tym  wynikających  z  powierzenia 

Zamawiającemu  wykonania  zadania  własnego  Miasta  Stołecznego  Warszawy  w  zakresie 

zagospodarowania odpadów komunalnych z terenu Miasta Stołecznego Warszawy. 

10. Wykonawca niniejszym wyraża zgodę na przekazywanie przez Zamawiającego danych, 

informacji  lub  dokumentów  pozyskanych  w  związku  z  wykonywaniem  umowy,  w  tym 

zastrzeżonych  jako  tajemnica  przedsiębiorstwa  w  rozumieniu  art.  11  ust.  4  ustawy 

o zwalczaniu  nieuczciwej  konkurencji  podmiotom  trzecim  w  zakresie  w  jakim  jest  to 

potrzebne  dla  realizacji  uprawnień  i  zobowiązań  wynikających  z  niniejszej  umowy,  jak 

również  realizacji  uprawnień  i  zobowiązań  Zamawiającego  wynikających  z  odrębnych 

uregulowań, umów lub porozumień lub gdy jest to niezbędne w ramach prowadzonej przez 

własnego  Miasta  Stołecznego  Warszawy  w  zakresie  zagospodarowania  odpadów  

k

omunalnych  z  terenu  Miasta  Stołecznego  Warszawy,  w  szczególności  następującym 

podmiotom: 

a) Miastu Stołecznemu Warszawa oraz podmiotom trzecim wskazanym przez Miasto 

Stołeczne Warszawa, 

b) organom nadzorującym Zamawiającego, audytorom, biegłym rewidentom, podmiotom 

kontrolującym Zamawiającego lub Wykonawcę, 

c) uprawnionym organom, 

d) instytucjom finansującym. 

11.  Wykonawca  oświadcza,  że  przyjmuje  do  wiadomości  i  akceptuje,  że  Zamawiający  nie 

ponosi 

odpowiedzialności  za  ujawnienie  danych,  informacji  lub  dokumentów  zastrzeżonych 

jako 

tajemnica przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 11 ust. 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej 

konkurencji  przez  podmioty,  którym  je  przekazano  lub  które  w  inny  sposób  weszły  w  ich 

posiadanie. 

Wobec faktu, że Zamawiający zmienił SIWZ, dodając w § 5 postanowienia odnoszące 

się  do  jego  obowiązków  w  zakresie  postępowania  z  informacjami  stanowiącymi  tajemnicę 

przedsiębiorstwa,  stwierdzić  należy,  że  od  11  grudnia  2017  r.  nie  istniał  stan  faktyczny 

będący  podstawą  zarzutu,  tj.  brak  uregulowania  obowiązków  Zamawiającego  w  zakresie 

zachowan

ia  poufności  informacji.  W  związku  z  tym  zarzut  jest  niezasadny,  natomiast  

polemika  z  nową  treścią  SIWZ  i  podnoszenie  ewentualnych  wad  wprowadzonych  przez 

Zamawiającego  postanowień  jest  w  tym  postępowaniu  odwoławczym  niedopuszczalne,  nie 

było to bowiem objęte zarzutami sformułowanymi w odwołaniu.  

Niezależnie  od  powyższego  zauważyć  należy,  że  informacje  stanowiące  tajemnicę 

przedsiębiorstwa  podlegają  ochronie  prawnej  mającej  źródło  w  przepisach  prawa 

powszechnie  obowiązującego.  Informacje  takie  korzystają  z  ochrony  niezależnie  od 

określenia w umowie obowiązku zachowania ich poufności, a osoba bezprawnie ujawniająca 

takie 

informacje podlega odpowiedzialności nie tylko cywilnej, ale również karnej. 

Wobec  niestwierdzenia  naruszenia  przez  Zamawiającego  przepisów  ustawy, 

odwołania podlegały oddaleniu. 

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 192 ust. 9 i 10 

ustawy  Pzp  oraz 

w  oparciu  o  przepisy  §  3  pkt  1  i  2  lit.  b  rozporządzenia  Prezesa  Rady 

Ministrów  z dnia  15  marca  2010  r.  w  sprawie  wysokości  i sposobu  pobierania  wpisu  od 

odwołania  oraz  rodzajów  kosztów  w  postępowaniu  odwoławczym  i  sposobu  ich  rozliczania 

(Dz. U. Nr 41, poz. 238 

z późn. zm.).  

Przewodniczący:      ………………. 

Członkowie: