KIO 2017/20 WYROK dnia 29 września 2020 r.

Sygn. akt KIO 2017/20 

WYROK 

z dnia 

29 września 2020 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza   –   w składzie: 

Przewodniczący:     Anna Packo 

Członkowie:  

Anna Kuszel-Kowalczyk 

Monika Szymanowska 

Protokolant:             

Piotr Cegłowski 

po  rozpoznaniu  na  rozprawie  w  dniu 

28  września  2020  r.,  w  Warszawie,  odwołania 

wniesionego  do  Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej  w  dniu  19  sierpnia  2020  r.  przez 

wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia  

W. S. 

prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Bracia S. W. S. z siedzibą w 

Warszawie  oraz  Concept 

Spółka  z  ograniczoną  odpowiedzialnością  z  siedzibą  w 

Bielsku-

Białej 

w postępowaniu prowadzonym przez  

Komendę Główną Straży Granicznej z siedzibą w Warszawie 

przy  udziale 

wykonawców  wspólnie  ubiegających  się  o  udzielenie  zamówienia 

Korporacja Wschód Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Warszawie 

oraz  Z. 

Sport  Spółka  z  ograniczoną  odpowiedzialnością  z  siedzibą  w  Warszawie 

zgłaszających przystąpienie do postępowania odwoławczego po stronie zamawiającego 

orzeka: 

1.  oddal

a odwołanie,  

kosztami  postępowania  obciąża  wykonawców  wspólnie  ubiegających  się  

o udzielenie zamówienia W. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą 

Bracia S. W. S. oraz Concept 

Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością i: 

zalicza w poczet kosztów postępowania odwoławczego kwotę 15 000 zł 00 gr 

(słownie: piętnaście tysięcy złotych zero groszy) uiszczoną przez wykonawców 

wspólnie  ubiegających  się  o  udzielenie  zamówienia  W.  S.  prowadzącego 

działalność  gospodarczą  pod  nazwą  Bracia  S.  W.  S.  oraz  Concept  Spółkę  z 

ograniczoną odpowiedzialnością tytułem wpisu od odwołania, 

zasądza wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia  W. 

S. 

prowadzącego  działalność  gospodarczą  pod  nazwą  Bracia  S.  W.  S.  oraz 

Concept 

Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na rzecz Komendy Głównej 

Straży Granicznej kwotę 3 600 zł 00 gr (słownie: trzy tysiące sześćset złotych 

zero  groszy)  stanowiącą  koszty  postępowania  odwoławczego  poniesione  z 

tytułu i wynagrodzenia pełnomocnika. 

Stosownie  do  art.  198a  i  198b  ustawy  z  dnia  29  stycznia  2004  r. 

–  Prawo  zamówień 

publicznych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1

843 z późn. zm.) na niniejszy wyrok – w terminie 7 

dni od dnia jego doręczenia – przysługuje skarga za pośrednictwem Prezesa Krajowej Izby 

Odwoławczej do Sądu Okręgowego w Warszawie. 

Przewodniczący:      ……………………..… 

Członkowie:   

……………………..… 

……………………..… 

Sygn. akt: KIO 2017/20 

U z a s a d n i e n i e 

Zamawiający  –  Komenda  Główna  Straży  Granicznej  prowadzi  postępowanie  o  udzielenie 

zamówienia publicznego na „dostawę przewoźnych jednostek nadzoru” na podstawie ustawy 

z  dnia  29  stycznia  2004  r.  Prawo  zamówień  publicznych  (t.j.  Dz.  U.  z  2019  r.  poz.  1843  

z późn. zm.), w trybie przetargu nieograniczonego.  

Ogłoszenie o zamówieniu zostało opublikowane 24 marca 2020 r. w Dzienniku Urzędowym 

Unii  Europejskiej  pod  numerem  2020/S  059-140925. 

Wartość  zamówienia  jest  większa  niż 

kwoty określone na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy Prawo zamówień publicznych. 

I Stanowisko Odwołującego 

Odwołujący  –  wykonawcy  wspólnie  ubiegający  się  o  udzielenie  zamówienia  W.  S. 

prowadzący  działalność  gospodarczą  pod  nazwą  Bracia  S.  W.  S.  oraz  Concept  Spółka  z 

ograniczoną odpowiedzialnością wniósł odwołanie zarzucając Zamawiającemu naruszenie: 

1.  art.  24 

ust.  1  pkt  18  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych  poprzez  zaniechanie 

wykluczenia  wykonawcy,  który  próbował  wpłynąć  na  decyzje  zamawiającego  w  sposób 

bezprawny oraz art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych w zw. z art. 14 ust. 

1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, 

2.  art.  89  ust.  1  pkt  2  w  zw.  z  art.  87  ust.  1  oraz  z  art.  14  ustawy  Prawo  zamówień 

publicznych i art. 354 Kodeksu cywilnego, tj. zaniechanie weryfikacji, czy oferta wykonawcy 

spełnia  wymagania  specyfikacji  istotnych  warunków  zamówienia  poprzez  faktyczną 

możliwość  wypełnienia  wymagania  z  punktu  II.I.14  opisu  przedmiotu  zamówienia  pomimo 

tego,  że  w  toku  postępowania  ujawniły  się  okoliczności  wskazujące  na  ewidentny  brak 

możliwości spełnienia tego wymagania w sposób deklarowany w ofercie, a w konsekwencji 

zaniechanie  odrzucenia  oferty,  która  nie  spełnia  wymagania  powołanego  postanowienia 

opisu przedmiotu zamówienia, 

3. art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo zamówień publicznych poprzez zaniechanie odrzucenia 

oferty, która jest niezgodna z treścią specyfikacji istotnych warunków zamówienia, 

4. art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych, tj. zaniechanie odrzucenia oferty 

wykonawców  wspólnie  ubiegających  się  o  udzielenie  zamówienia  Korporacja  Wschód 

Spółka  z  ograniczoną  odpowiedzialnością  oraz  Z.  Sport  Spółka  z  ograniczoną 

odpowiedzialnością,  zwanych  dalej  „Konsorcjum  Z.”  lub  „Przystępującym”,  której  złożenie 

stanowi czyn nieuczciwej konkurencji, o którym mowa w art. 3 ust. 2 w zw. z art. 10 ust. 1 

ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. 

Odwołujący  wniósł  o  uwzględnienie  odwołania  w  całości  i  nakazanie  Zamawiającemu: 

unieważnienia  czynności  wyboru  oferty  najkorzystniejszej,  wykluczenia  Konsorcjum  Z.  z 

postępowania,  odrzucenia  oferty  Konsorcjum  Z.,  ponownej  oceny  ofert  bez  udziału  oferty 

Konsorcjum  Z.

,  a  także  zasądzenie  od  Zamawiającego  na  rzecz  Odwołującego  kosztów 

postępowania odwoławczego. 

W  uzasadnieniu  odwołania  Odwołujący  wskazał,  że  10  sierpnia  2020  r.  Zamawiający 

przekazał  Odwołującemu  informację  o  wyborze  oferty  najkorzystniejszej,  za  którą  uznał 

ofertę  Konsorcjum  Z..  Ustalenie  wyniku  postępowania  jest  ustaleniem  powtórnym,  ze 

względu na orzeczenie KIO z 24 lipca 2020 r. w sprawach KIO 1319/20, KIO 1322/20 oraz 

KIO  1325/20.  W  pierwotnie  us

talonym  wyniku  postępowania  ofertą  uznaną  za 

najkorzystniejszą  była  oferta  Odwołującego,  zaś  oferta  Konsorcjum  Z.  była  uznana  za 

podlegającą  odrzuceniu.  KIO  zanegowała  zastosowaną  przez  Zamawiającego  przesłankę 

odrzucenia  oferty  Konsorcjum  Z.,  tj.  podanie  typu  pojazdu  po  zabudowie  niezgodnie  

z rozporządzeniem Komisji z 14 lipca 2011 r. nr 678/11, które ustalało ramy dla homologacji 

pojazdów silnikowych i nakazała ponowną ocenę ofert z uwzględnieniem oferty Konsorcjum 

Z.

. Orzeczenie KIO nie dotyczyło jednak innych aspektów z treści oferty Konsorcjum Z., gdyż 

te nie były objęte wcześniejszymi odwołaniami. W szczególności odwołania wobec czynności 

Zamawiającego  dotyczących  oferty  Konsorcjum  Z.  nie  wnosił  Odwołujący  ze  względu  na 

brak  interesu  w  jego  wniesieniu

,  gdyż  oferta Odwołującego,  niezależnie  od  sposobu  oceny 

oferty  Konsorcjum  Z.

,  była  uznana  za  najkorzystniejszą.  Ponadto  Odwołujący  nie 

dysponował  pełną  wiedzą  o  ofercie  Konsorcjum  Z.,  gdyż  dokumenty  dotyczące  tej  oferty 

zostały,  zgodnie  z  art.  26  ust.  1  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  złożone  dopiero  po 

uznaniu tej oferty za najwyżej ocenioną. 

Unieważnienie  czynności  wyboru  oferty  najkorzystniejszej  przez  KIO  sprawia,  że  obecnie 

zaniechania Zamawiającego polegające na nieodrzuceniu oferty Konsorcjum  Z. ze względu 

na  niezgodność  z  treścią  specyfikacji  istotnych  warunków  zamówienia  godzą  

w  interes  Odwołującego  w  uzyskaniu  zamówienia,  a  datą,  w  której  zaniechania  te  miały 

miejsce, 

jest ponowiona czynność wyboru oferty najkorzystniejszej, w której zaniechań tych 

nie  wyeliminowano.  Ponadto 

w  sprawie  zaszły  nowe  okoliczności,  które  w  ocenie 

Odwołującego  muszą  być  podstawą  wykluczenia  Konsorcjum  Z.  z  postępowania  oraz 

odrzucenia jego oferty. 

W  zakresie  zarzutu  zaniechania  wykluczenia  Konsorcjum  Z.

,  które  próbowało  wpłynąć  na 

decyzje  Z

amawiającego  w  sposób  bezprawny  oraz  rozpowszechniało  nieprawdziwe 

informacje o innym przedsiębiorcy tj. Odwołującym, Odwołujący wskazał, że w toku rozprawy 

w  sprawach  KIO  1319/20,  KIO  1322/20  oraz  KIO  1325/20  przedstawiciel  Konsorcjum  Z.,  tj. 

występujący 

w 

roli 

pełnomocnika 

Konsorcjum 

prezes 

z

arządu 

jednego  

z  k

onsorcjantów,  J.  B.,  złożył  zniesławiające  pismo  o  rzekomej  zabronionej  i  bezprawnej 

współpracy  między  Zamawiającym  a  przedstawicielami  firmy  Odwołującego,  polegającej 

m.in. 

na  nielegalnym  wglądzie  przedstawicieli  tej  firmy  do  komputera  Zamawiającego  i 

innych nieformalnych kontaktach 

Odwołującego z Zamawiającym (pismo złożone w toku ww. 

postępowania odwoławczego sygn. KIO 1319/20, KIO 1322/20 oraz KIO 1325/20). Pismo to 

nie za

wierało, a ze względu na nieprawdziwość zamieszczonych w nim twierdzeń zawierać 

nie mogło, żadnych dowodów na poparcie zawartych w nim pomówień. 

W 

związku z tym 10 sierpnia 2020 r. Odwołujący skierował do Zamawiającego oświadczenie 

o  bezpodstawności  podniesionych  zarzutów  i  wpływie  takiej  czynności  Konsorcjum  Z.  na 

dalszy  przebieg  postępowania  o  udzielenie  zamówienia.  Zamawiający,  ustalając  wynik 

postępowania, nie zbadał tej bezprawnej czynności Konsorcjum Z. i mimo takiego obowiązku 

nie wykluczył tego wykonawcy z postępowania. 

Pismo  złożone  w  toku  postępowania  przed  KIO  jest  czynnością  dokonaną  w  toku 

postępowania  o  udzielenie  zamówienia,  a  w  trakcie  jego  składania  postępowanie  

o  udzielenie  zamówienia  toczyło  się.  Złożenie  pisma  tej  treści  stanowi  pomówienie 

(zniesławienie  w  świetle  art.  212  Kodeksu  karnego),  czyli  czynność  bezprawną  skutkującą 

koniecznością  wykluczenia  oszczercy  z  postępowania  na  podstawie  art.  24  ust  1  pkt  18 

ustawy Prawo zamówień publicznych. 

Poruszone  w  piśmie  wątki  rzekomej  niedozwolonej  współpracy  między  pomówionym 

w

ykonawcą  a  pomówionym  Zamawiającym  muszą  być  ocenione  jako  próba  zastraszenia 

osób  dokonujących  czynności  po  stronie  Zamawiającego,  w  nadziei,  że  osoby  te,  chcąc 

uniknąć dalszych bezpodstawnych pomówień, zweryfikują swoje oceny i wybiorą wykonawcę 

innego niż Odwołujący, aby w ten sposób zaprzeczyć tezom stawianym w piśmie. Już sama 

próba takiego  wpływu,  niezależnie  od  tego,  czy  osiągnęła  ona  zamierzony  skutek,  zgodnie  

z art. 24 ust 1 pkt 18 

ustawy Prawo zamówień publicznych stanowi obligatoryjną przesłankę 

wykluczenia 

wykonawcy z postępowania przetargowego. 

Czynność  złożenia  ww.  pisma  jest  jednocześnie  naruszeniem  art.  14  ust.  1  ustawy  

o  zwalczaniu  nieuczciwej  konkurencji 

skutkującym  koniecznością  odrzucenia  oferty  na 

podstawie  art.  89  ust.  1  pkt  3 

ustawy  Prawo  zamówień  publicznych.  Pismo  skierowane  do 

szerokiego  kręgu  odbiorców  –  w  praktyce  nieograniczonego  poprzez  jawność  protokołu 

postępowania  o  udzielenie  zamówienia  oraz  jawność  rozprawy  przed  KIO  –  jest 

rozpowszechniani

em  informacji.  Informacje  te  są  nieprawdziwe.  Celem  tego  pisma,  co 

wydaje się oczywiste, jest przysporzenie sobie korzyści i wyrządzenie szkody Odwołującemu 

poprzez  nieuczciwe  wyeliminowanie  tego  wykonawcy  z  przetargu  (utrata  korzyści)  

i uzyskanie zamówienia przez Konsorcjum Z. 

W zakresie  zarzutu  zaniechania  weryfikacji,  czy  oferta 

Przystępującego spełnia wymagania 

specyfikacji istotnych warunków zamówienia pomimo tego, że w toku postępowania ujawniły 

się  okoliczności  wskazujące  na  brak  możliwości  spełnienia  tego  wymagania  w  sposób 

deklarowany  w  ofercie,  a  w  konsekwencji  zaniechanie  odrzucenia  oferty  Konsorcjum  Z., 

Odwołujący  wskazał,  że  Konsorcjum  Z.  w  swojej  ofercie  wskazało,  że  posłuży  się 

podwykonawcą M. P. To ten podwykonawca posiadał zgodę producenta pojazdu bazowego 

do wykonywania zabudów. Posiadanie takiej zgody było, zgodnie z punktem II.A.1.14 opisu 

przedmiotu  zamówienia,  niezbędnym  wymogiem  dla  złożenia  oferty.  Wskutek  zarzutu 

podniesionego w odwołaniu (już rozstrzygniętym przez KIO) składanym przez wykonawców 

wspólnie  ubiegających  się  o  udzielenie  zamówienia  Siltec  Sp.  z  o.o.  oraz  M.  P.  stało  się 

jasne,  że  skorzystanie  z  podwykonawstwa  M.  P.  będzie  niemożliwe.  KIO  słusznie  oddaliła 

zarzut  odwołania,  który  dotykał  tego  zagadnienia,  gdyż  zarzut  ten  sformułowano  w  ten 

sposób,  że  podwykonawca  M.  P.  nieskutecznie  udostępnił  swoje  kompetencje  (w  tym 

możliwość  skorzystania  ze  zgody  producenta  pojazdu  na  zabudowę),  bowiem  zrobił  to 

jedynie  wobec  jednego  konsorcjanta.  Samo  to,  w  ocenie  KIO, 

nie  mogło  być  podstawą 

eliminacji oferty Konsorcjum Z. 

Jednakże  w  toku  rozprawy  przed  Izbą  w  sprawach  KIO  1319/20,  KIO  1322/20  oraz  KIO 

pełnomocnik M. P. oświadczył, że pan P. nie podejmie współpracy z konsorcjum, w 

skład którego wchodzi, poza Z. Sp. z o.o., także inny podmiot, tj. Korporacja Wschód Sp. z 

o.o. O

świadczenie to i jego skutki umknęło uwadze Zamawiającego, a z jego treści wynika, 

że oferta Konsorcjum Z. nie odpowiada treści specyfikacji istotnych warunków zamówienia, 

czego wcześniej Zamawiający nie wiedział. Jednakże w chwili, w której informacje te posiadł, 

nie  mógł  uchylić  się  od  uzyskania  stosowanych  wyjaśnień  co  do  stanu  faktycznego  i 

interpretacji treści  oferty  w  zakresie  spełniania wymogu z punktu II.A.I.14  opisu  przedmiotu 

zamówienia.  Brak  takiego  wyjaśnienia  prowadzi  bowiem  do  przyjęcia  oferty  niezgodnej  ze 

specyfikacją  istotnych  warunków  zamówienia  i  narusza  art.  89  ust.  1  pkt  2  ustawy  Prawo 

zamówień publicznych. 

W  zakresie  zarzutu  zaniechania  odrzucenia  oferty 

Przystępującego,  która  jest  niezgodna  

z treścią specyfikacji istotnych warunków zamówienia, Odwołujący stwierdził, że stanowiący 

składnik  przedmiotu  zamówienia  (przewoźnej  jednostki  nadzoru  –  PJN)  pojazd  bazowy  nie 

spełnia  wymagań  specyfikacji  istotnych  warunków  zamówienia.  W  punkcie  A.II.  opisu 

przedmiotu zamówienia zatytułowanym „Ukompletowanie” na PJN składa się m.in: nośnik – 

pojazd  bazowy,  na  którym  zostaną  zainstalowane  wymagane  przez  Zamawiającego 

urządzenia. 

Specyfikacja  istotnych  warunków  zamówienia  nie  dopuszcza  możliwości  przebudowy 

pojazdu  bazowego  stanowiąc  jedynie,  iż  instalowane  będą  na  nim  urządzenia  i  dodatkowe 

wyposażenie.  Jest  to  zgodne  z  wielokrotnie  używaną  później  nomenklaturą  „pojazd  po 

zabudowie

”,  która  wskazuje,  iż  przewidywana  jest  zmiana  elementów  nadwozia  i  instalacja 

wskazanego  w 

opisie  przedmiotu  zamówienia  wyposażenia,  a  nie  przebudowa  nośnika. 

Zamawiający  w  opisie  przedmiotu  zamówienia  w  szeregu  postanowieniach  wskazał,  jakie 

wymagania  powinien  spełniać  zarówno  pojazd  bazowy,  jak  i  pojazd  po  zabudowie. 

Podsta

wowe  wymagania  wobec  pojazdu  po  zabudowie,  Zamawiający  zawarł  m.in.  

w  rozdziale  B.III 

opisu  przedmiotu  zamówienia,  zaś  wymagania  wobec  pojazdu  bazowego  

w rozdziale B.II opisu przedmiotu zamówienia. 

Zgodnie  z  tymi  wymaganiami  p

ojazd  bazowy  musi  być  homologowany  według  określonej 

kategorii  oraz  zgodnie  z  punktem  B.II.

1,  spełniać  „inne  wymagania  określone  przez 

zamaw

iającego”.  Z  kolei,  zgodnie  z  punktem  B.II.3  opisu  przedmiotu  zamówienia, 

homologacja  pojazdu  bazowego  ma  potwierdzać  „spełnienie  przez  oferowaną  wersję 

pojazdu  bazowego  wymaganych  warunków  technicznych”.  Wymagania  techniczne 

Zamawiający określił w rozdziale B.VII opisu przedmiotu zamówienia „Parametry techniczne”  

i te wymagania po

winien spełniać homologowany pojazd bazowy. 

Zgodnie z opisem przed

miotu zamówienia Zamawiający oczekiwał także, aby – co oczywiste 

–  wymagania  techniczne  spełniał  także  pojazd  po  zabudowie.  Wymagał  w  tym  celu  (pkt 

B.VIII.XX pkt 2 

opisu przedmiotu zamówienia) złożenia odpowiedniego zaświadczenia. Takie 

wymagania  wskazują,  że  Zamawiający  na  podstawie  świadectwa  homologacji  sprawdza 

spełnienie  warunków  przez  pojazd  bazowy  (tj.  czy  pojazd  bazowy  pozwala  na  osiągnięcie 

parametrów  wymaganych  od  pojazdu  po  zabudowie),  a  następnie  –  weryfikacji  po 

zabudowie, czy wymagania te nie 

zostały utracone wskutek zabudowy. Zabudowa nie może 

prowadzić  do  utraty  homologacji  przez  pojazd  (pkt  B.VIII.XX  pkt  2  opisu  przedmiotu 

zamówienia). 

Jednym z wymaganych 

przez Zamawiającego parametrów technicznych (pkt B.VII.VIII opisu 

przedmiotu  zamówienia)  był  odpowiedni  prześwit  pod  każdą  z  osi,  co  najmniej  240  mm 

(wersja 

specyfikacji istotnych warunków zamówienia po zmianach). Nie ulega wątpliwości, że 

oferowany  przez  Konsorcjum  Z.  pojazd  bazowy,  tj.  Toyota  Hilux  typ  ANP1,  zgodnie  

z homologacją poświadczaną świadectwem zgodności WE dostarczonym przez Konsorcjum 

Z. 

wraz z ofertą, stosowanie do punktu B II ppkt 3 opisu przedmiotu zamówienia, nie osiąga 

takiego  prześwitu  niezależnie  od  wersji.  Oznacza  to  brak  spełnienia  wymagań  

z punktów B.II.1 i B.II.3 opisu przedmiotu zamówienia, zgodnie z którymi już pojazd bazowy 

miał spełniać wymagania Zamawiającego oraz warunki techniczne. Pojazd ten ma prześwit 

pod tylną osią jedynie 227 mm, zaś pod przednią osią 239 mm, co potwierdza Toyota Poland 

(dokument taki złożyło Konsorcjum Z. w poprzednim postępowaniu odwoławczym). Fakt ten 

potwierdza także dołączona do niniejszego odwołania opinia rzeczoznawcy samochodowego 

z 21 maja 

2020 r. W treści opinii rzeczoznawca, po dokonaniu badania kilku wersji pojazdu 

Toyota Hilux, 

stwierdził, iż prześwit pod tylną osią nigdy nie przekracza 228 mm. Już ten fakt 

jest wystarczający dla obligatoryjnego odrzucenia oferty Konsorcjum Z.. 

Wymagania  dotyczące  prześwitu  w  punkcie  B.VII.VIII  opisu  przedmiotu  zamówienia 

zamawiający  odniósł  do  „pojazdu  po  zabudowie”,  jednak  ze  względu  na  brak  zgody  na 

przebudowę  pojazdu  bazowego  wymagania  takie  muszą  dotyczyć  już  pojazdu  bazowego. 

Zamawiający  wskazał,  że  zabudowa  nie  może  pogorszyć  parametrów  pojazdu  bazowego 

uwidocznionych w dokumentach homologacyjnych. 

Z

większenie  prześwitu  pod  osiami  pojazdu  można  uzyskać  jedynie  poprzez  zwiększenie 

średnicy  kół  lub  całkowitą  wymianę  lub  przebudowę  zawieszenia.  Zastosowanie  większych 

kół  wymagałoby  kół  o  średnicy  o  26  mm  większej  niż  koła  fabrycznie  stosowane  w  typie 

pojazdu Toyota Hilux i dopuszczone świadectwem homologacji. Świadectwo przedstawione 

przez  Konsorcjum  Z. 

nie  przewiduje  możliwości  zastosowania  kół  innych  niż  standardowe, 

gdyż  podaje  się  w  nim  jedynie  jeden  dopuszczalny  zespół  opon,  o  wymiarach:  265/60R18 

H.  Zastosowanie  innych  opon  byłoby  więc  niezgodne  z  homologacją  oraz  zmieniałoby 

wiele  innych  właściwości  pojazdu.  Przy  tak  dużym  zwiększeniu  średnicy  koła  konieczne 

byłoby  m.in.  wycięcie  nadkola  i  ingerencja  w  system  trakcji  pojazdu.  Zmieniłaby  się  też 

wysokość pojazdu, co byłoby niezgodne z punktem B.VII.VI, zgodnie z którym wysokość ma 

być zgodna z dokumentacją homologacyjną. Zamawiający w opisie przedmiotu zamówienia 

nie tylko nie przewiduje dopuszczenia zmiany wielkości kół na odbiegające od dokumentacji 

homologacyjnej  pojazdu  bazowego,  ale  w  punkcie 

B.VIII.VII  wskazuje,  że  ogumienie 

dostarczonego pojazdu musi być dopuszczone przez producenta pojazdu bazowego. 

Z kolei ewentualna przebudowa zawieszenia zwiększająca prześwit pod tylną osią o 13 mm, 

tak, 

by spełnić warunki opisu przedmiotu zamówienia i uzyskać 240 mm, lub też o 27 mm, by 

spełnić  założenie  Konsorcjum  Z.  przedstawione  w  ofercie,  zgodnie  z  którą  deklarowano 

prześwit  w  wysokości  „255  mm  (+/-14  mm)”,  stanowi  poważną  ingerencję  

w  ko

nstrukcję  pojazdu  bazowego,  która  spowoduje,  iż  pojazd  taki  nie  będzie  mieścił  się  

w zakresie homologacji typu pojazdu wskazanego jako nośnik. 

Z

miana  prześwitu  przez  przebudowę  zawieszenia  niewątpliwie  zmieni  wysokość  pojazdu, 

natomiast  zgodnie  z  punktem  B.VII.VI 

wysokość  ta  ma  być  zgodna  z  danymi  zawartymi  

w  dokumentacji  homologacyjnej,  która  dla  tego  pojazdu  zgodnie  ze  złożonym  przez 

Konsorcjum Z. 

świadectwem zgodności wynosi 1815 mm. 

W  punkcie  B.VII.VI 

opisu  przedmiotu  zamówienia  Zamawiający  wyraźnie  zabronił 

jakichkolwiek  zmian,  które  zmieniałyby  wysokość  pojazdu  w  stosunku  do  podanej  

w dokumentach homologacyjnych, tzn. ponad 1815 mm. 

To, 

jaki  nośnik  dany  oferent  planuje  zastosować,  miał  on  potwierdzić  przedstawiając 

odpowiednie  dokumenty  homologacyjne.  Konsorcjum  Z.  wska

zało  konkretny  typ  Toyota 

Hilux  poprzez  przedstawienie  wystawionego  przez  T

oyotę  świadectwa  zgodności  WE.  W 

przypadku, gdyby Konsorcjum Z. 

przebudowało zawieszenie Toyoty Hilux, pojazd bazowy w 

efekcie  uzyskany  nie  byłby  już  Toyotą  Hilux  zgodną  z  zaprezentowaną  dokumentacją 

homologacyjną,  ale  innym  pojazdem,  który  nie  mieściłby  się  w  typie  pojazdu,  dla  którego 

wydano homologacyjne świadectwo zgodności. 

W  tym  stanie  rzeczy 

konieczne  jest  uznanie,  że oferta  bazująca  na  pojeździe Toyota  Hilux 

nie spełnia wymagań specyfikacji istotnych warunków zamówienia. Gdyby jednak możliwość 

zapewnienia  prześwitu  pod  każdą  z  osi  co  najmniej  240  mm  budziła  wątpliwości  – 

Odwołujący  wniósł  o  powołanie  biegłego  z  zakresu  budowy  pojazdów  samochodowych  

w  celu 

wykazania,  że  pojazd  Toyota  Hilux  typ  ANP1,  tj.  typ  zgodny  z  homologacją 

poświadczaną  świadectwem  zgodności  WE  dostarczonym  przez  Konsorcjum  Z.  wraz  

z  ofertą,  nie  może  osiągnąć  prześwitu  w  wysokości  240  mm  pod  każdą  z  osi  pojazdu  bez 

utraty parametrów homologowanych, wykazanych w świadectwie homologacji. 

Co  do  zarzutu  zaniechania  odrzucenia  oferty  Konsorcjum  Z., 

której  złożenie  stanowi  czyn 

nieuczciwej  konkurencji,  o  którym  mowa  w  art.  3  ust.  2  w  zw.  z  art.  10  ust.  1  ustawy  

o  zwalczaniu  nieuczciwej  konk

urencji  Odwołujący  wskazał,  że  Konsorcjum  Z.  podało  

w ofercie, że pojazd oferowany po zabudowie to pojazd, którego typ określił jako TOYOTA 

model  ZSKA  MOBILE  LR,  a  jako  producenta  wskazał  Z.  Sport  Sp.  z  o.o.  Nie  ulega 

wątpliwości, że Toyota to marka innego producenta, a towar oferowany przez Konsorcjum Z. 

i wyprodukowany przez producenta Z. Sport Sp. z o.o., 

to towar określony przez wykonawcę 

poprzez  użycie  nazwy  właściwej  dla  towarów  innego  producenta  –  spółek  grupy  Toyota. 

Takie  określenie  swojego  towaru  i  nazwy  producenta  w  sposób  oczywisty  wprowadza  w 

błąd,  gdyż  wykonawca  w  ofercie  towar  produkowany  przez  jednego  producenta  oznaczył 

nazwą  stosowaną  powszechnie  jako  oznaczenie  towarów  innego  producenta.  Nie  wymaga 

dowodu,  że  pojazdy  oznaczane  jako TOYOTA  to  pojazdy,  których  producentem  nie jest  Z. 

Sport  Sp. 

z  o.o.  Takie  oznaczenie  oferowanego  pojazdu  w  ofercie  sprawia,  że  oferta  ta 

narusza art. 3 ust. 

2 w związku z art. 10 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, 

a  w  konsekwencji  musi  być  odrzucona  ze  względu  na  art.  89  ust.  1  pkt  3  ustawy  Prawo 

zamówień publicznych. 

II Stanowisko Z

amawiającego  

W odpowiedzi na odwołanie Zamawiający  wniósł o odrzucenie odwołania na podstawie art. 

189  ust.  2  pkt  5  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  tj.  z  uwagi  na  fakt  iż,  odwołanie 

dotyczy czynności, którą Zamawiający wykonał zgodnie z treścią wyroku Izby lub sądu lub,  

w  przypadku  uwzględnienia  zarzutów  w  odwołaniu,  którą  wykonał  zgodnie  z  żądaniem 

zawartym w odwołaniu. 

W  dalszej  kolejności  wniósł  o  jego  oddalenie  zasądzenie  na  rzecz  Zamawiającego 

uzasadnionych kosztów postępowania w postaci wynagrodzenia pełnomocnika. 

Zamawiający  wskazał,  że  dokonując  wyboru  oferty  Konsorcjum  Z.,  zrealizował  orzeczenie 

KIO z 24 lipca 2020 r., sygn. KIO 1319/20, KIO 1322/20, KIO 1325/20

, w którym nakazano 

mu  unieważnienie  czynności  wyboru  oferty  najkorzystniejszej,  unieważnienie  czynności 

odrzucenia  oferty  Przystępującego  oraz  ponowienie  czynności  badania  i  oceny  ofert  z 

uwzględnieniem  oferty  Konsorcjum  Z..  Merytoryczne  rozstrzyganie  odwołania  byłoby  w 

istocie badaniem zarzutów, które zostały już rozstrzygnięte przez KIO 24 lipca 2020 r. Ocena 

składu  orzekającego  została  precyzyjnie  wyrażona  i  znalazła  odzwierciedlenie  zarówno  w 

sentencji, 

jak i w uzasadnieniu orzeczenia, które Zamawiający zrealizował. 

Co  do  zarzutu 

dotyczącego  naruszenia  art.  24  ust.  1  pkt  18  ustawy  Prawo  zamówień 

publicznych  poprzez  zaniechanie  wykluczenia  wykonawcy,  który  próbował  wpłynąć  na 

decyzje  zamawiającego  w  sposób  bezprawny  oraz  art.  89  ust.  1  pkt  3  ustawy  Prawo 

zamówień  publicznych  w  związku  z  art.  14  ust.  1  ustawy  o  zwalczaniu  nieuczciwej 

konkurencji 

wskazał,  że  przedstawiciele  Zamawiającego  obecni  na  posiedzeniu  KIO  złożyli 

oświadczenie,  że  informacje  przedstawione  w  treści  oświadczenia  pana  B.  są  całkowicie 

nieprawdziwe.  Ponadto  przedłożone  podczas  rozprawy  oświadczenie  w  żaden  sposób  nie 

wpłynęło  na  podejmowane  przez  Zamawiającego  decyzje.  Oświadczenie  to  oraz 

oświadczenie  osób  uczestniczących  w  rozprawie  zostało  skierowane  do  Biura  Spraw 

Wewnętrznych  Straży  Granicznej  celem  podjęcia  stosownych  działań  i  ewentualnego 

skierowania sprawy na drogę postępowania cywilnego. 

Podczas rozprawy Zamawiający stwierdził ponadto, że zarzut dotyczący art. 24 ust. 1 pkt 18 

ustawy  Prawo  zamówień  publicznych  jest  on  nieuprawniony.  W  ocenie  Zamawiającego 

kwestionowane pismo było nieeleganckie, ale nie stanowi przesłanki wykluczenia wskazanej 

w  tym  przepisie,  gdyż  nie  występują  tam:  próba  wpłynięcia,  bezprawność  i  czynność 

Zamawiającego.  Pismo  to  zostało  złożone  podczas  emocjonującej  rozprawy.  Ograniczenie 

liczby  pełnomocników  obecnych na  sali  powodowało komplikacje polegające  na  tym,  iż  nie 

wszyscy  pełnomocnicy  słyszeli  przebieg  całej  rozprawy,  wymieniali  się  informacjami  na 

korytarzu  przed  salą.  Zamawiający  i  Odwołujący  byli  po  jednej  stronie  procesowej  

i  prezentowali  wspólne  poglądy  co  do  przedstawionych  zarzutów,  zatem  wymieniali  się 

informacjami. 

Opisane w piśmie wydarzenie było zwykłym wydarzeniem wynikającym z tego, 

że  komputer  Zamawiającego  nie  mógł  się  połączyć  z  Internetem,  a  urosło  do  wydarzenia 

wielkiej rangi. W wyroku KIO 156/17 wyjaśniono, co to jest bezprawność.  

Z protokołu z rozprawy z 21 lipca 2020 r. wynika, że pełnomocnik Odwołującego odniósł się 

do tej kwestii.  

Pomimo  nieeleganckiej  formy  pismo  nie  świadczy  o  nielegalności.  Zgłoszenie  sprawy  do 

BSW  wynika  z  procedur  Straży  Granicznej  i  jest  tożsame  z  tym,  co  zostało  zawarte  

w stanowisku Zamawiającego. Jeśli była to próba wpłynięcia, to nie na Zamawiającego, który 

zrealizował  orzeczenie.  Zauważa,  że  bezprawność  to  niezgodność  z  prawem,  musi  zatem 

wykazywać  działanie  sprzeczne  z  jakimś  przepisem.  Zamawiający  natomiast  przyjął  przy 

ponownym badaniu ofert zasady, które wynikają z orzeczenia KIO 1319/20, KIO 1322, KIO 

1325, w którym wskazano na zasady wynikające z założeń specyfikacji istotnych warunków 

zamówienia, tj. iż najpierw Zamawiający ocenia formularz oferty, potem prosi o świadectwo 

zgodności,  a  w  trzecim  etapie  bada  przy  odbiorze.  Zamawiający  może  opierać  się  na 

oświadczeniach  wykonawcy  i  nie  można  negatywnie  oceniać,  że  dokumentacja  będzie 

dopiero na etapie odbioru.  

Co do zarzutu 2. Zamawiający zauważył, że na str. 56-58 uzasadnienia Izba stwierdziła, że 

JEDZ  Przystępującego  ujawniło  jedynie  zamiar  powierzenia  prac  podwykonawcy,  który  się 

zdezakt

ualizował, ale nie można stwierdzić, że bez pana P. Przystępujący nie jest w stanie 

wykonać  zamówienia.  Na  str.  10  protokołu  z  21  lipca  2020  r.  wskazano  na  oświadczenie 

Toyota Poland z 9 kwietnia 2020 r. i 18 czerwca 2020 r., z którego wynika, że Przystępujący 

posiada  zezwolenie  na  zabudowę.  Oświadczenie  pana  P.  równoważne  jest  oświadczeniu 

Toyoty,  zatem  Zamawiający  nie  widział  potrzeby  wyjaśnienia  kwestii,  która  została 

wyjaśniona podczas rozprawy. Zamawiający nie żądał udowodnienia spełnienia wymagania 

z 

punktu II.A.1.14 opisu przedmiotu zamówienia, będzie to badał dopiero na etapie odbioru, 

a obecnie opiera się na oświadczeniu, że zezwolenie takie Przystępujący posiada. 

Posiadanie zezwolenia na zabudowę wykonawca miał wykazać przy odbiorze.  

Co  do  kwesti

i  prześwitu  Zamawiający  stwierdził,  że  była  już  ona  badana,  przy  czym 

przewoźna  jednostka  nadzoru  będzie  budowana  wieloetapowo.  Podobny  zarzut  pojawił  się  

w stosunku do Odwołującego w odwołaniu KIO 1325/20. Wówczas Odwołujący wskazywał, 

jak spełni ten wymóg, Zamawiający na etapie składania ofert nie wymagał udokumentowania 

tej kwestii. Na str. 65 uzasadnienia wyroku KIO 1319/20, KIO 1322, KIO 1325 wskazano, że 

żądanie badania tej kwestii jest żądaniem, by Zamawiający zmienił sposób oceny wynikający 

ze spec

yfikacji istotnych warunków zamówienia, czyli na podstawie oświadczenia. Natomiast  

z  oświadczenia  jednoznacznie  wynika,  że  wykonawca  oferuje  prześwit  spełniający 

wymagania  Zamawiającego.  W  przypadku  niespełnienia  wymagania  Zamawiającemu 

przysługuje prawo do odstąpienia od umowy i naliczenia kar umownych.  

Prześwit  i  wysokość  Zamawiający  podawał  po  zabudowie  i  nie  ma  to  przełożenia  na 

homologację pojazdów bazowych.  

Podkreślił, że Zamawiający nie narzucał sposobu zabudowy.  

Powołał  się  na  wyrok  KIO  1110/18,  z  którego  wynika,  że  skoro  Zamawiający  w  formularzu 

oczekiwał podania parametrów po zabudowie, to podane w ofercie parametry mają charakter 

deklaracji.  Zamawiający  zatem  będzie  weryfikować  ich  spełnienie  na  etapie  realizacji. 

Według  orzeczenia  KIO  1319/20,  KIO  1322,  KIO  1325  na  tym  etapie  Zamawiający  nie 

weryfikuje  tych  parametrów,  może  tylko  przyjąć,  że  to,  co  wykonawca  oferuje,  jest 

prawdziwe. 

Zamawiany  pojazd  jest  pojazdem  do  celów  specjalnych,  do  którego  odnosi  się 

rozporządzenie  Ministra  Spraw  Wewnętrznych  i  Administracji  i  MON  dotyczące  pojazdów 

używanych  przez  Policję  i  inne  służby,  gdzie  zawarto  definicję  pojazdu  bazowego  

i  specjalnego,  który  będzie  potwierdzony  homologacją  pojazdu  bazowego,  a  także 

dopuszczeniem jednostkowym. Pojazdu specjalnego z

amawianego przez Zamawiającego na 

rynku  nie  ma  i  będzie  on  dopiero  zabudowywany.  Należy  rozróżnić  homologację  typu 

pojazdu  i  homologację  pojazdu  jednostkowego.  Z  art.  70zn  ust.  4  ustawy  Prawo  o  ruchu 

drogowym  wynika,  że  nie  ma  prawnego  obowiązku  dopuszczenia  jednostkowego  –  to 

Zamawiający nałożył ten obowiązek.  

Powołał się na art. 3 pkt 7 dyrektywy 2007/46/WE oraz art. 2 pkt 78 ustawy Prawo o ruchu 

drogowym 

– w stanie prawnym do 31 sierpnia 2020 r., natomiast od 1 września na § 3 pkt 3 

rozporządzenia 2018/58 z 30 maja 2018 r.  

Na  pytanie,  jakie  parametry  pojazdu  bazowego  wskazane  w  homologacji  muszą  być 

utrzymane w pojeździe po zabudowie, stwierdził, iż wskazane w punkcie B.VII.I i B.VII.II, jak 

też  barwa  pojazdu,  natomiast  w  punkcie  B.VII.VIII  wskazano  na  prześwit  pod  osiami. 

Stwierdza,  iż  cały  punkt  B  ma  określenie  „Minimalne  wymagania”,  zatem  pojazd  po 

zabudowie może być  zmieniony  w  stosunku  do  pojazdu  bazowego i jego  homologacji, jeśli 

nie pogorszą się jego parametry. 

Zamawiający  wniósł  o  oddalenie  wniosku  dowodowego  o  powołanie  biegłego  jako 

bezpodstawnego  i  prowadzącego  do  przewlekłości  postępowania.  Podkreślił,  iż  

w poprzednim postępowaniu odwoławczym Odwołujący wnosił o oddalenie takiego wniosku 

jako zbędnego.  

Co  do  zarzutu  4.  stwierdził,  że  pojawił  się  on  już  na  wcześniejszym  etapie  postępowania, 

nawet  sam  Zamawiający  w  odpowiedzi  na  odwołanie  taką  argumentację  wskazywał. 

Zamawiający  przyjął,  że  Przystępujący  oferuje  samochód  Toyota  i  wskazanie  nazwy 

producenta jest wskazaniem, że będzie on ingerował w Toyotę. Stwierdzenie, czy używanie 

nazwy Toyota jest zgodne z prawem, nie jest rolą Zamawiającego.  

III 

Stanowisko Przystępującego  

Przystąpienie  do  postępowania  odwoławczego  po  stronie  Zamawiającego  zgłosili 

wykonawcy  wspólnie  ubiegający  się  o  udzielenie  zamówienia  Korporacja  Wschód  Spółka  

z ograniczoną odpowiedzialnością oraz Z. Sport Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. 

Przystępujący  wniósł  o  odrzucenie  odwołania  na  podstawie  art.  189  ust.  2  pkt  5  ustawy 

Prawo  zamówień  publicznych,  zgodnie  z  którym  Izba  odrzuca  odwołanie,  jeżeli  dotyczy 

czynności, którą Zamawiający wykonał zgodnie z treścią wyroku Krajowej Izby Odwoławczej. 

Wskazał,  że  Odwołujący  przystąpił  do  postępowania  KIO  1319/20,  1322/20,  1325/20 

zakończonego  wyrokiem  z  24  lipca  2020  r.  Tym  samym  podstawy  dokonania  czynności 

badania i  oceny  ofert  z 10  sierpnia 2020  r., która to czynność została  w  całości  wykonana 

zgodnie  z  treścią  wyroku  z  24  lipca  2020  r.,  w  oparciu  o  kwestie  podnoszone  w  tym 

postępowaniu,  nie  mogą  obecnie  podlegać  kwestionowaniu  przez  Odwołującego  w  trybie 

złożonego odwołania. 

Co do zarzutu 1. wskazał, że pismo stanowiące podstawę tego zarzutu zostało złożone na 

rozprawie 21 lipca 2020 r., lecz treść wyroku nie zawiera jakichkolwiek ustaleń i wytycznych 

w  tym  zakresie.  Ty

m  samym  należy  przyjąć,  że  Izba  uznała  okoliczność  tę  za  nieistotną 

zarówno dla rozstrzygnięcia Izby, jak i dla ponownej oceny ofert przez Zamawiającego. Tym 

samym Zamawiający, który również kwestię tę uznał za nieistotną dla ponownej oceny ofert, 

wykonał tę czynność zgodnie z treścią wyroku Izby, a zatem w zakresie zarzutu 1. spełniona 

została przesłanka do odrzucenia odwołania Odwołującego na podstawie art. 189 ust. 2 pkt 

5 ustawy Prawo zamówień publicznych. 

Co do zarzutu 2

. wskazał, że brak podwykonawstwa pana P. i oświadczenie tego podmiotu o 

braku  aktualności  jego  oferty  na  podwykonawstwo  dla  Przystępującego,  była  przedmiotem 

rozpoznania  Izby  i  Izba  w  uzasadnieniu  wyroku  z  24  lipca  2020  r.  wypowiedziała  się 

jednoznacznie  wskazując,  że:  „Skład  orzekający  Izby  zauważa  nadto,  że  konsorcjum  Z., 

poprzez  oświadczenie  Z.  Sport  Sp.  z  o.o.  w  dokumencie  JEDZ  ujawniło  jedynie  zamiar 

powierzenia  podwykonawstwa  S.  M.  P.

,  który  to  zamiar  się  zdezaktualizował  po  terminie 

składania  ofert  wobec  stanowiska  M.  P.,  iż  oferta  nie  jest  wiążąca  wobec  całego 

konsorcjum.”  Tym  samym  okoliczność  jakoby  treść  wyroku  Izby  z  24  lipca  2020  r.  nie 

zawierała oceny braku zamiaru współpracy M. P. z Przystępującym jest bezpodstawna. 

W  protokole  rozprawy  z  20  lipca  2020  r.  w  sprawach  KIO  1319/20,  KIO  1322/20,  KIO 

1325/20  znajduje  się  stanowisko  pełnomocnika  Przystępującego,  gdzie  pełnomocnik  ten 

stwierdza,  że  „w  momencie  składania  oferty  dysponował  skuteczną  ofertą  S.  M.  P.”  oraz 

szczegółowe  stanowisko  wraz  z  przedstawieniem  dowodów  co  do  posiadania  przez 

Przystępującego aktualnego samodzielnego zezwolenia na wykonanie zabudowy specjalnej 

dla potrzeb przetargu. Kwestia ta stanowiła również przedmiot stanowiska Przystępującego 

na  rozprawie  21  lipca  2020  r.  oraz  dalszej  argumentacji  na  rozprawie  w  tym  dniu  i 

okoliczności  te  nie zostały  negatywnie ocenione przez  Izbę  w  wyroku  z 24  lipca  2020  r. W 

zakresie  tej  okoliczności  czynności  badania  i  oceny  oferty  z  10  sierpnia  2020  r.  zostały 

wykonane w  pełni  zgodnie z  treścią wyroku Izby  z  24  lipca  2020  r. W wyroku tym  bowiem  

w zakresie podwykonawstwa pana P. 

nie znalazła się jakakolwiek negatywna, w stosunku do 

oferty  Przystępującego,  ocena  Izby.  Więc  i  w  tym  zakresie  zaistniała  podstawa  do 

zastosowania  art.  189  ust.  2  pkt  5 

ustawy Prawo zamówień publicznych jako podstawa dla 

odrzucenia odwołania Odwołującego. 

Co do zarzutu 3

. Przystępujący wskazał, że również w tym wypadku Zamawiający wykonał  

w pełni treść wyroku z 24 lipca 2020 r., bowiem okoliczności dotyczące uzyskania prześwitu 

były przedmiotem postępowania w tej sprawie. W uzasadnieniu tego wyroku nie zostały ujęte 

j

akiekolwiek  negatywne  dla  Przystępującego  wytyczne  w  zakresie  oceny  przebudowy 

pojazdu  bazowego  i  spełnienia  wymogów  prześwitu  przy  ponownej  ocenie  oferty.  Ponadto 

kluczowe  dla  sprawy  za

gadnienie  rozdziału,  w  tym  w  zakresie  procedury  homologacji, 

między  pojazdem  bazowym  oraz  pojazdem  po  zabudowie,  nie  zostało  zakwestionowane 

przez  Izbę,  pomimo iż  okoliczność  związana m. in.  ze spełnieniem  wymogu prześwitu była 

przedmiotem rozpoznania Izby. 

Zamawiający w trakcie rozprawy z 20 lipca 2020 r. wskazał, 

iż w specyfikacji istotnych warunków zamówienia nie wskazywał ani nie ograniczał sposobu 

modyfikacji podwozia bazowego.  

Zamawiający również w tym zakresie dokonał czynności badania i oceny ofert z 10 sierpnia 

2020 r. zgodnie z treścią wyroku z 24 lipca 2020 r., bowiem gdyby jakiekolwiek okoliczności 

w tym zakresie były istotne, znalazłyby odzwierciedlenie w wytycznych uzasadnienia wyroku 

z 24 lipca 2020 r., Zatem i w tym zakresie 

zaistniała podstawa do zastosowania art. 189 ust. 

2 pkt 5 

ustawy Prawo zamówień publicznych. 

Co do zarzutu 4. 

Przystępujący wskazał, że w postępowaniu toczącym się pod sygn. akt KIO 

1319/20 używał już tego argumentu co do okoliczności dotyczących używania nazwy Toyota 

jak

o oznaczenia typu pojazdu po zabudowie. Do zarzutu tego pełnomocnik Przystępującego 

ustosunkował się wskazując, że w oświadczeniu Toyota Motor Poland z 3 czerwca 2020 r. 

nie odnoszono się do  znaczenia jako nazwy  handlowej,  ale  szerzej (w  zakresie wszystkich 

określeń, które zawiera świadectwo zgodności, w szczególności TOYOTA), tym samym nie 

ma  mowy  o  czynie  nieuczciwej  konkurencji. 

W  świetle  wskazanych  powyżej  podstaw 

odrzucenia,  gdyby  powyższa  okoliczność  została  uznana  za  istotną  przez  Izbę  dla  potrzeb 

po

nownej  oceny  ofert  i  wyboru  najkorzystniejszej,  znalazłaby  ona  odzwierciedlenie  

w  uzasadnieniu  wyroku  z  24  lipca  2020  r.  Izba  tego  jednak  nie  uczyni

ła.  W  zakresie  tej 

okoliczności czynność badania i oceny ofert z 10 sierpnia 2020 r. została wykonana w pełni 

zgodnie z treścią wyroku z 24 lipca 2020 r. i odwołanie podlega odrzuceniu na podstawie art. 

189 ust. 2 pkt 5 

ustawy Prawo zamówień publicznych również w tym zakresie. 

Podczas rozprawy 

Przystępujący wniósł o oddalenie odwołania. 

W  zakresie  zarzutu  1.  P

rzystępujący  stwierdził,  że  zarzut  dotyczy  dokumentu  z  karty  302 

postępowania  odwoławczego  KIO  1319/20,  KIO  1322/20,  KIO  1325/20,  a  nie  pisma  z  kart 

306  „Pytania  do  Zamawiającego”.  Jest  to  próba  opierania  zarzutu  na  dokumencie,  do 

którego Odwołujący nie nawiązał w odwołaniu i próba rozszerzenia zarzutu. Kwestionowane 

oświadczenie  p.  B.  z  21  lipca  2020  r.  zostało  złożone  do  akt  sprawy  KIO  i  było  poddane 

kontroli  składu  orzekającego.  Z  art.  192  ust.  7  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych  nie 

wynika, że Izba nie ma prawa kontroli nad przebiegiem procesu. Oświadczenie to nie zostało 

w  uzasadnieniu  wyroku  pominięte,  gdyż  Izba  w  punkcie  8.  na  str.  49  uzasadnienia  się  do 

niego  odniosła  i  zdeprecjonowała  jego  wagę  dla  sprawy,  nie  stwierdziła  też  nielegalności. 

Jak 

wynika 

z 

odpowiedzi 

Zamawiającego 

na 

odwołanie 

oświadczenie 

to  

w żaden sposób nie wpłynęło na decyzję o wyborze najkorzystniejszej oferty. Odwołujący na 

rozprawie powołał się na argumenty, które pojawiły się w piśmie z 10 sierpnia 2020 r. Na str. 

2.  wskaz

ano,  że  oczywiste  jest,  że  przedstawiciele  uczestników  będących  po  tej  samej 

stronie muszą ze sobą rozmawiać. Ani skład KIO, ani żadna ze stron nie nadała znaczenia 

temu pismu. 

Wskazany  art.  14  ust.  1  ustawy  o  zwalczaniu  nieuczciwej  konkurencji  mówi  

o roz

powszechnianiu, natomiast pismo zostało złożone do akt sprawy i adresatem był skład 

orzekający  oraz  grono  pełnomocników,  więc  nie  było  publicznego  rozpowszechniania,  lecz 

podanie informacji istotnej dla Przystępującego.  

Odwołujący  nie  wykazał  winy  umyślnej  po  stronie Przystępującego,  pismo służyło ochronie 

interesów  konsorcjum  Przystępującego.  Było  oświadczeniem  w  toku  rozprawy  i  nie  jest 

bezprawne. 

J.  B. 

wyjaśnił,  że  pismo  „Pytania  do  Zamawiającego”  zawiera  pytania,  które  miał  zadać 

podczas rozprawy KIO 1319/20, KIO 1322/20, KIO 1325/20, natomiast 

został poproszony o 

ich  przekazanie  w  celu  przyspieszenia  rozprawy. 

Były  to  pytania  do  Zamawiającego,  a  nie 

stanowisko Przystępującego. Co do pisma z 21 lipca 2020 r. stwierdził, iż będąc na korytarzu 

miał  takie  wrażenie,  jakie  zostało  przedstawione  w  piśmie,  bowiem  przedstawiciel 

Zamawiającego siedział na podłodze i trzymał komputer, a przedstawiciele Odwołującego – 

według  wrażenia  p.  B.  –  zaglądali  do  tego  komputera.  Natomiast  rozmowa  dotyczyła  tego, 

czy  konsorcjum  Siltec  skute

cznie  złożyło  odwołanie  i  czy  przesłało  Zamawiającemu  kopię 

odwołania  w  terminie.  Rok  wcześniej  podczas  rozprawy  chciał  przekazać  Zamawiającemu 

materiały, ale przewodnicząca stwierdziła, że jest to niemożliwe do czasu podpisania umowy 

konta

kty powinny być formalne.  

J.  B. 

oświadczył, że nie podejmował próby wpływania na Zamawiającego ani pozyskiwania 

informacji. Było to przekazywanie spostrzeżeń co do działań, które uznał za nieprawidłowe. 

Nie wie, kto był właścicielem komputera, który był w rękach pełnomocnika Zamawiającego.  

Co do zarzutu 2. wskazał, iż na str. 56-58 uzasadnienia wyroku KIO 1319/20, KIO 1322/20, 

KIO 1325/20 

Izba wskazała, że Przystępujący miał prawo w ofercie powołać się na firmę p. 

P.

ego jako podwykonawcy. Również z art. 36b ust. 2 ustawy Prawo zamówień publicznych 

wynika prawo wykonawcy do samodzielnego wykonania zamówienia. Wyjaśnił, iż firma pana 

P.

ego  nie  została  przez  Przystępującego  wskazana  jako  podmiot,  na  zasoby  którego 

wykonawca się powołuje celem wykazania warunków udziału w postępowaniu.  

Kiedy 

podczas  rozprawy  wskazano,  że  pan  P.  nie  ma  zamiaru  świadczyć  usługi, 

Przystępujący  złożył  wnioski  dowodowe  w  postaci  oświadczeń  z  9  kwietnia  2020  r.  

i  18  czerwca 

2020  r.  złożone  w  imieniu  Toyota  Motor  Poland  Co.  Ltd  spółka  z  o.o.  

Z  oświadczenia  z  18  czerwca  2020  r.  wynika,  że  również  spółka  Z.  Sport  posiada 

uprawnienie  do  zabudowy  modelu  Toyota  Hilux  w  niniejszym  postępowaniu  (karta  291),  

a  także  wyciąg  z  umowy  pomiędzy  Toyotą  a  firmą  Z..  Na  str.  49  uzasadnienia  wyroku  w 

punkcie 

11. wskazano, że z dowodu tego wynika, że Przystępujący dysponuje uprawnieniem 

do zabudowy pojazdów. Z kolei z oświadczenia z 9 kwietnia 2020 r. (karta 280) wynika, jaki 

jest  zakres  uprawnień  pana  P.ego.  Jest  o  tym  mowa  na  stronie  48-49  uzasadnienia  w 

punkcie  6.  Z  oświadczeń  tych  wynika  tożsamość  uprawnień  obu  firm.  Przystępujący  złożył 

nawet wyciąg umowy  z Toyotą, aby nie było wątpliwości co do zakresu jego uprawnień. W 

odwołaniu  nie  ma  nawiązania  do  punktu  II.A.1.14  opisu  przedmiotu  zamówienia.  Zakres 

uprawnień jednego z konsorcjantów przedstawiono podczas rozprawy, ponieważ to podczas 

rozpr

awy przywołano deklarację, że pan P. nie będzie występował jako podwykonawca. 

Niezgodność  ze  specyfikacją  odnosi  się  do  prawidłowości  oferty,  a  nie  późniejszych 

oświadczeń planowanego podwykonawcy. 

Co  do  za

rzutu  3.  Przystępujący  podkreślił  rozróżnienie  pomiędzy  pojazdem  bazowym  

a  pojazdem  po  zabudowie,  które  jest  niezwykle  istotne.  Pojazd  bazowy  to  standardowy 

pojazd  katalogowy  i  żadne  z  pojazdów  tego  typu  nie  spełniają  wymagań  Zamawiającego, 

które  zostaną  spełnione  dopiero  przez  przystosowanie.  Zwrócił  uwagę,  iż  na  stronie  51-52 

uzasadnienia  wyroku  KIO  1319/20,  KIO  1322/20,  KIO  1325/20 

Izba  wskazała,  że 

Odwołujący, wbrew brzmieniu wymogu dotyczącego pojazdu po zabudowie, wymogi odnosi 

do  pojazdu  bazowego.  Wskazuje  na  punkt  B.VII.VIII.1.1 

opisu  przedmiotu  zamówienia 

mówiący  o  wymogu  prześwitu,  który  dotyczy  pojazdu  po  zabudowie.  W  punkcie  B.VII.VI 

opisu  przedmiotu  zamówienia  wskazano,  że  wysokość  pojazdu  po  zabudowie  to 

maksymalnie  2100  mm.  Przystępujący  podczas  poprzedniej  rozprawy  jako  dowody  złożył 

specyfikacje modyfikacji AT 35 i tabelę porównawczą, do której Izba odniosła się na str. 48 

uzasadnienia wyroku w punkcie 3. Przystępujący już wtedy wskazywał, że zakres ingerencji 

wymaga  przeprowadzenia  homologacji  po  zabudowie.  Punkt  B.VIII.XX.2  opisu  przedmiotu 

zamówienia stanowi, że wykonawca dostarczy wraz z pojazdami dopuszczenie indywidualne 

pojazdu.  

Co  do  wniosk

u  o  powołanie  biegłego  stwierdził,  że  opinia  ma  być  wydana  wobec  pojazdu, 

który  jeszcze  nie  istnieje  i  co  do  którego  nie  istnieje  dokumentacja  homologacyjna,  a  nie 

można wyprowadzać wniosków dotyczących tego pojazdu z homologacji pojazdu bazowego, 

opinia  dotyczyłaby  bowiem  pojazdu  bazowego.  Odwołujący  odniósł  się  do  rozwiązań 

te

chnicznych,  które  sam  proponuje.  Na  str.  49-50  uzasadnienia  wyroku  Izba  wyjaśniła, 

dlaczego  opinia  biegłego  nie  ma  znaczenia  –  sprawa  ma  bowiem  charakter  prawny,  a  nie 

techniczny.  

Co  do  opinii  do

łączonej  do  odwołania  stwierdził,  że  opinia  ta  jest  bezprzedmiotowa, 

ponieważ dotyczy pojazdu bazowego, a nie zabudowanego. 

Stwierdził,  że  Odwołujący  nie  złożył  żadnego  dowodu  dotyczącego  długości  postępowania 

homologacyjnego, jak też, jak będzie wyglądał pojazd po zabudowie. Oceną bezpieczeństwa 

pojazdu  po  zabudowie  zajmą  się  organy  homologacyjne.  Oczywiste  jest,  że  producent 

pojazdu  bazowego nie weźmie na  siebie odpowiedzialności  za pojazd  zabudowany,  bo  nie 

produkuje pojazdów specjalnych. Nie ma pojazdu, który będzie spełniał wymogi bez zmiany 

homologacji. 

Przystępujący ma 20 lat doświadczenia i  wykonał 3500 pojazdów specjalnych  

z  homologacją  i  dopuszczeniem,  nie  ma  więc  mowy  o  niepewności  kierowcy,  jak  zachowa 

się  pojazd.  W  niniejszym  przypadku  będzie  jedynie  homologacja  samochodu 

za

budowanego,  w  celu  dokonania  której  należało  będzie  wykonać  homologację  cząstkową 

dotyczącą zmian w pojeździe. Przystępujący ma na tyle doświadczenia, że składa poprawne 

wnioski  pozwalające  na  szybkie  dokonanie  homologacji,  sumarycznie  proces  homologacji 

trwa 4 do 6 tygodni. 

Wskazał, że na str. 35 uzasadnienia wyroku wskazano, iż Zamawiający nie narzucił sposobu 

zabudowy, a na str. 39 mowa o oczekiwaniach co do prześwitów, które dotyczą pojazdu po 

zabudowie. Na str. 70-71 uzasadnienia 

wskazano na sposób oceny. 

Przystępujący  nie  zgadza  się  z  koncepcją  Odwołującego  niezmienności  pojazdu  i  jego 

parametrów  opisanych  w  homologacji.  O  wymaganiach  wobec  pojazdu  bazowego  mówi 

punkt  B.II.1  opisu  przedmiotu  zamówienia.  Świadectwo  zgodności  WE  wskazuje  na 

homologację  typu  N1G,  zatem  pojazd  bazowy  należy  do  kategorii  wskazanej  przez 

Zamawiającego.  Gdyby  dokumentacja  pojazdu  bazowego  nie  mogła  ulec  zmianie,  to 

wymagania  dotyczące  pojazdu  bazowego  z  punktu  B.II.3  opisu  przedmiotu  zamówienia  

i  zabudowanego  z  punktu  B.VIII.XX.2  pokrywałyby  się.  Odwołujący  snuje  jedynie 

przypuszczenia  co  do  pojazdu  po  zabudowie.  Z  uzasadnienia  na  str.  70-71  wyroku  KIO 

1319/20,  KIO  1322/20,  KIO  1325/20 

wynika,  że  nie  można  od  Zamawiającego  oczekiwać 

doprecyzowania specyfikacji istotnych warunków zamówienia na tym etapie postępowania.  

Co  do  zarzutu  4.  stwierdził,  iż  Odwołujący  sam  wskazał,  że  zarzut  ten  nie  był  powołany  

w  odwołaniu  konsorcjum  Siltec,  natomiast  był  zarzutem  w  odwołaniu  Przystępującego,  

w którym również badano kwestię tego, czy Toyota jest zastrzeżonym znakiem towarowym. 

Konkluzja została zawarta na str. 33 uzasadnienia wyroku. Izba nie miała zastrzeżeń co do 

prawa  własności,  poza  tym  Przystępujący  przedstawił  pisma  Zeszuty  Sport  do  Toyoty  

z  2  czerwca  2020  r.  (karta  27

4)  oraz  odpowiedź  z  3  czerwca  2020  r.  (karta  275),  w  której 

Toyota Motor Poland Co Ltd. sp. z o.o. wskazała, że Przystępujący może używać określeń 

zawartych w świadectwie zgodności WE Toyota Hilux. Zostało to wskazane na str. 48 pkt 4 

uzasadnienia  wyroku  KIO  1319/20,  KIO  1322/20,  KIO  1325/20

.  Przystępujący  był  więc 

uprawniony  do  posługiwania się terminologią pojazdu  bazowego,  zaś zarzut  wprowadzenia 

Zamawiającego  w  błąd  jest  bezzasadny,  ponieważ  wiadomo  było,  kto  jest  producentem 

pojazdu  bazowego,  a  kto  zabudowanego.  Wyrok  KIO  także  w  tym  zakresie  został  przez 

Zamawiającego wykonany. 

K

ażde konsorcjum tego typu Toyota działa przez swoje spółki na zasadzie licencjonowania. 

Również  w  materiałach  homologacyjnych  nie  wskazano  spółki-matki,  lecz  Toyotę  Motor 

Europe NV S.A., a spółka ta jest wyłącznym wspólnikiem Toyota Motor Poland. 

IV Ustalenia Izby  

Na wstępie Izba stwierdziła, że nie zachodzi żadna z przesłanek skutkujących odrzuceniem 

odwołania, opisanych w art. 189 ust. 2 ustawy Prawo zamówień publicznych, a Odwołujący 

ma interes we wniesieniu odwołania  w  rozumieniu art.  179 ust.  1 ustawy  Prawo zamówień 

publicznych. 

Zamawiający oraz Przystępujący wnieśli o oddalenie odwołania zgodnie z art. 189 ust. 2 pkt 

5 ustawy Prawo zamówień publicznych ze względu na fakt, że zawarte w odwołaniu kwestie 

pojawiły  się  wcześniej  w  postępowaniu  odwoławczym  KIO  1319/20,  KIO  1322/20,  KIO 

P

rzywołany  przepis  stanowi,  że  Izba  odrzuca  odwołanie,  jeżeli  stwierdzi,  że  odwołanie 

dotyczy czynności, którą zamawiający  wykonał zgodnie z treścią wyroku Izby lub sądu lub,  

w  przypadku  uwzględnienia  zarzutów  w  odwołaniu,  którą  wykonał  zgodnie  z  żądaniem 

zawartym  w  odwołaniu.  Dotyczy  on  więc  okoliczności,  które  były  przedmiotem 

rozstrzygnięcia  Izby  lub  sądu  ze  względu  na  to,  że  pojawiły  się  w  odwołaniu  w  ramach 

zarzutów, żądań i ich uzasadnienia. Podobnie, jeśli chodzi o uwzględnienie odwołania przez 

zamaw

iającego, o którym mowa w końcowej części przepisu – również chodzi tu wyłącznie  

o  zakres,  który  był  zawarty  w  odwołaniu,  a  nie  inne  czynności  powzięte  przez 

zamawiającego z jego inicjatywy. 

Podobnie,  zgodnie z  dyspozycją art.  192 ust.  7 ustawy  Prawo zamówień publicznych,  Izba 

nie  może  orzekać  co  do  zarzutów,  które  nie  były  zawarte  w  odwołaniu.  Bada  zatem  

i rozstrzyga spór jedynie w zakresie, w jakim został uwidoczniony w odwołaniu. 

Tym  samym  wszystkie  kwestie,  które  pojawiły  się  lub  ujawniły  podczas  postępowania 

odwoławczego, kwestie poboczne i odmienne od dotychczasowego przebiegu postępowania 

przetargowego,  które  nie  były  związane  bezpośrednio  z  rozstrzyganymi  zarzutami,  jak  też 

nie  były  podstawą  czynności  Zamawiającego  w  postępowaniu  przetargowym,  będącej 

podstawą  wniesienia  odwołania,  nie  podlegały  zakresowi  wcześniejszego  rozstrzygnięcia 

Izby,  a  tym  samym  i  zakresowi  dyspozycji  przepisu  art.  189  ust.  2  pkt  5  ustawy  Prawo 

zamówień  publicznych.  Zatem  nawet  jeśli  Izba  się  do  nich  odniosła,  to  nie  w  znaczeniu 

wskazanym  w  art.  189  ust.  2  pkt  5  (czy  też  analogicznie  pkt  4)  ustawy  Prawo  zamówień 

publicznych.  Podobnie 

–  jeśli  się do  nich nie odniosła,  to niekoniecznie  z  tego powodu,  że 

u

znała  je  za  nieistotne,  ale  że  nie  były  powiązane  z  zarzutami  rozpatrywanego 

odwołania/odwołań, więc nie mogły stanowić przedmiotu rozstrzygnięcia. 

Tym  samym  pismo  pana  B.

,  sporządzone  w  dniu  rozprawy,  jak  też  oświadczenie 

pełnomocnika pana P. złożone podczas tej rozprawy, nie były przedmiotem rozstrzygnięcia 

wcześniejszych  odwołań  w  rozumieniu  art.  189  ust.  2  pkt  5  ustawy  Prawo  zamówień 

publicznych,  ponieważ  miały  miejsce  długo  po  złożeniu  tych  odwołań  –  tym  samym  z 

oczywistych  powodów  nie  były  nimi  objęte.  Dodatkowo  oświadczenie  pana  B.  w  ogóle  nie 

było  powiązane  z  treścią  odwołań,  zatem  trudno  zakładać,  że  wyrok  z  24  lipca  2020  r.  w 

ogóle  się  do  niego  odnosił.  Poza  tym  24  lipca  2020  r.  Izba,  nawet  jeśli  sama  nie  uznała 

przedmiotowego pisma za istotne, nie mogła mieć wiedzy, czy przedmiotowe pismo będzie 

miało dla Zamawiającego jakiekolwiek znaczenie przy dokonywaniu późniejszych czynności, 

których dotyczy obecnie rozpoznawane odwołanie. 

Podobnie,  jeśli  chodzi  o  kwestię  czynu  nieuczciwej  konkurencji  w  zakresie  użycia  znaku 

towarowego  Toyoty.  Fakt,  że  Zamawiający  mógł  się  takim  wnioskiem,  czy  „zarzutem”  

w stosunku do wykonawcy 

posłużyć w trakcie wcześniejszego postępowania odwoławczego 

w  piśmie procesowym  lub  podczas rozprawy,  nie ma  znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy 

KIO  1319/20,  KIO  1322/20  i  KIO  1325/20

,  ponieważ  nie  była  to  ani  okoliczność  wskazana  

w  odwołaniu,  ani  okoliczność  będąca  podstawą  czynności  Zamawiającego  dokonanej  

w postępowaniu przetargowym, np. odrzucenia oferty Przystępującego.  

Tym  samym,  nawet  jeśli  kwestionowane  obecnie  okoliczności  miały  miejsce  podczas 

p

oprzedniego  postępowania  odwoławczego  lub  były  wpadkowo  podnoszone,  z  formalnego 

punktu  widzenia  nie  dotyczyły  zakresu  objętego  rozpatrywanymi  odwołaniami  –  którego 

granice 

zakreślają, jak wskazano powyżej, zarzuty, żądania i uzasadnienie odwołania.  

Izba 

nie stwierdziła również podstaw do odrzucenia odwołania wskazanych w art. 189 ust. 2 

pkt  3  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  tj.  upływu  ustawowego  terminu  na  wniesienie 

odwołania, bowiem pomimo tego, że niektóre z tych zdarzeń miały miejsce w trakcie rozpraw 

20  i  21  lipca  2020  r.,  to  zarzuty  odnoszą  się  do  czynności  Zamawiającego  –  ponownego 

wyboru oferty najkorzystniejszej, w ramach której Zamawiający mógł uwzględnić, lub też nie, 

konsekwencje  owych  wydarzeń.  Dodatkowo  Izba  wzięła  też  pod  uwagę  podnoszoną  przez 

Odwołującego  kwestię,  że  na  wcześniejszym  etapie  postępowania  jego  oferta  została 

uznana  za  najkorzystniejszą,  a  oferta  Przystępującego  odrzucona,  zatem  nie  miał  interesu 

we  wniesieniu  odwołania,  który  zaktualizował  się  dopiero  z  chwilą  wyboru  oferty 

Przystępującego. 

Izba  ustaliła  także,  iż  stan  faktyczny  postępowania  w  zakresie  postawionych  zarzutów,  

w szczególności treść specyfikacji istotnych warunków zamówienia, w tym opisu przedmiotu 

zamówienia,  treść  złożonej  przez  Przystępującego  oferty,  treść  pisma  pana  B.  oraz  treść 

oświadczenia pana P., jak też innych oświadczeń i dokumentów złożonych w postępowaniu 

odwoławczym KIO 1319/20, KIO 1322/20 i KIO 1325/20, nie jest sporny między Stronami i 

Przystępującym.  

Po  zapoznaniu  się  z  przedmiotem  sporu  oraz  argumentacją  Stron  i  Przystępującego,  

w 

oparciu  o  stan  faktyczny  ustalony  na  podstawie  dokumentacji  postępowania 

przetargowego przedstawionej przez Zamawiającego, akt postępowania odwoławczego KIO 

1319/20, KIO 1322/20 i KIO 1325/20 posiadanych przez 

Izbę z urzędu oraz stanowisk Stron  

i Przystępującego przedstawionych podczas rozprawy Izba ustaliła i zważyła, co następuje: 

odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. 

Czynnościom Zamawiającego Odwołujący zarzucił naruszenie:  

1.  art.  24  ust.  1  pkt  18  us

tawy  Prawo  zamówień  publicznych  poprzez  zaniechanie 

wykluczenia  wykonawcy,  który  próbował  wpłynąć  na  decyzje  Zamawiającego  w  sposób 

bezprawny oraz art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych w zw. z art. 14 ust. 

1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, 

2.  art.  89  ust.  1  pkt  2  w  zw.  z  art.  87  ust.  1  oraz  z  art.  14  ustawy  Prawo  zamówień 

publicznych i art. 354 Kodeksu cywilnego, tj. zaniechanie weryfikacji, czy oferta wykonawcy 

spełnia  wymagania  specyfikacji  istotnych  warunków  zamówienia  poprzez  faktyczną 

możliwość  wypełnienia  wymagania  z  punktu  II.1.14  opisu  przedmiotu  zamówienia  pomimo 

tego,  że  w  toku  postępowania  ujawniły  się  okoliczności  wskazujące  na  ewidentny  brak 

możliwości spełnienia tego wymagania w sposób deklarowany w ofercie, a w konsekwencji 

zaniechanie  odrzucenia  oferty,  która  nie  spełnia  wymagania  powołanego  postanowienia 

opisu przedmiotu zamówienia, 

3. art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo zamówień publicznych poprzez zaniechanie odrzucenia 

oferty, która jest niezgodna z treścią specyfikacji istotnych warunków zamówienia, 

4. art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych, tj. zaniechanie odrzucenia oferty 

wykonawców  wspólnie  ubiegających  się  o  udzielenie  zamówienia  Korporacja  Wschód 

Spółka  z  ograniczoną  odpowiedzialnością  oraz  Z.  Sport  Spółka  z  ograniczoną 

odpowiedzialnością,  zwanych  dalej  „Konsorcjum  Z.”  lub  „Przystępującym”,  której  złożenie 

stanowi czyn nieuczciwej konkurencji, o którym mowa w art. 3 ust. 2 w zw. z art. 10 ust. 1 

ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. 

Przywołane przepisy stanowią, co następuje.  

Art.  14  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych:  1.  Do  czynności  podejmowanych  przez 

zamawiającego i wykonawców w postępowaniu o udzielenie zamówienia stosuje się przepisy 

ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 i 1495

), jeżeli 

przepisy  ustawy  nie  stanowią  inaczej.  2.  Jeżeli  koniec  terminu  do  wykonania  czynności 

prz

ypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, termin upływa dnia następnego po 

dniu lub dniach wolnych od pracy. 

Zgodnie  z  dyspozycją  art.  24  ust.  1  pkt  18  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych  

z 

postępowania  o  udzielenie  zamówienia  wyklucza  się  wykonawcę,  który  bezprawnie 

wpływał lub próbował wpłynąć na czynności zamawiającego lub pozyskać informacje poufne, 

mogące dać mu przewagę w postępowaniu o udzielenie zamówienia. 

Art. 87 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych stanowi, że w toku badania i oceny ofert 

zamawiający  może  żądać  od  wykonawców  wyjaśnień  dotyczących  treści  złożonych  ofert. 

Niedopuszczalne  jest  prowadzenie  między  zamawiającym  a  wykonawcą  negocjacji 

dotyczących  złożonej  oferty  oraz,  z  zastrzeżeniem  ust.  1a  i  2,  dokonywanie  jakiejkolwiek 

zmi

any w jej treści. 

Art.  89 

ust.  1  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych  nakazuje  zamawiającemu  odrzucić 

ofertę,  jeżeli  jej  treść  nie  odpowiada  treści  specyfikacji  istotnych  warunków  zamówienia,  

z  zastrzeżeniem  art.  87  ust.  2  pkt  3  (pkt  2.)  lub  jej  złożenie  stanowi  czyn  nieuczciwej 

konkurencji w rozumieniu 

przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (pkt 3.).  

Art. 3 ust. 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji wskazuje, że czynami nieuczciwej 

konkurencji  są  w  szczególności:  wprowadzające  w  błąd  oznaczenie  przedsiębiorstwa, 

fałszywe  lub  oszukańcze  oznaczenie  pochodzenia  geograficznego  towarów  albo  usług, 

wprowadzające  w  błąd  oznaczenie  towarów  lub  usług,  naruszenie  tajemnicy 

przedsiębiorstwa,  nakłanianie  do  rozwiązania  lub  niewykonania  umowy,  naśladownictwo 

produktów,  pomawianie  lub  nieuczciwe  zachwalanie,  utrudnianie  dostępu  do  rynku, 

przekupstwo  osoby  pełniącej  funkcję  publiczną,  a  także  nieuczciwa  lub  zakazana  reklama, 

organizowanie  systemu  sprzedaży  lawinowej,  prowadzenie  lub  organizowanie  działalności  

w systemie konsorcyjnym oraz nieuzasadnione wydłużanie terminów zapłaty za dostarczane 

towary lub wykonane usługi. 

Zgodnie  z  art.  10  ust.  1  ustawy  o  zwalczaniu  nieuczciwej  konkurencji  czynem  nieuczciwej 

konkurencji jest takie oznaczenie t

owarów lub usług albo jego brak, które może wprowadzić 

klientów  w  błąd  co  do  pochodzenia,  ilości,  jakości,  składników,  sposobu  wykonania, 

przydatności,  możliwości  zastosowania,  naprawy,  konserwacji  lub  innych  istotnych  cech 

towarów  albo  usług,  a  także  zatajenie  ryzyka,  jakie  wiąże  się  z  korzystaniem  z  nich. 

Natomiast  zgodnie  z  art.  14  ust.  1  ustawy  o  zwalczaniu  nieuczciwej  konkurencji  czynem 

nieuczciwej  konkurencji  jest  rozpowszechnianie  nieprawdziwych  lub  wprowadzających  

w  błąd  wiadomości  o  swoim  lub  innym  przedsiębiorcy  albo  przedsiębiorstwie,  w  celu 

przysporzenia korzyści lub wyrządzenia szkody. 

Jak  wskazuje  art.  354  Kodeksu  cywilnego: 

§  1.  Dłużnik  powinien  wykonać  zobowiązanie 

zgodnie  z  jego  treścią  i  w  sposób  odpowiadający  jego  celowi  społeczno-gospodarczemu 

oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – 

także  w  sposób  odpowiadający  tym  zwyczajom.  §  2.  W  taki  sam  sposób  powinien 

współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel. 

W  zakresie  zarzutu  naruszenia  art.  24  ust.  1  pkt  18  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych 

poprz

ez  zaniechanie  wykluczenia  wykonawcy,  który  próbował  wpłynąć  na  decyzje 

Z

amawiającego  w  sposób  bezprawny  oraz  art.  89  ust.  1  pkt  3  ustawy  Prawo  zamówień 

publicznych w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej 

konkurencji 

Izba stwierdziła, że zarzut nie potwierdził się. 

Przedmiotowe  pismo  J.  B.  ma  nas

tępującą  treść:  „OŚWIADCZENIE. W trakcie wczorajszej 

rozprawy przed KIO wystąpiły następujące zdarzenia:  

1.  W  trakcie  wyjaśniania  przez  skład  orzekający  podstawy  do  uznania  bądź  odrzucenia 

w

niosku  Zamawiającego  dotyczącego  odrzucenia  odwołania  Konsorcjum  Siltec-Steeler  na 

korytarzu trwało wyjaśnianie przez przedstawicieli Zamawiającego z bezpośrednim udziałem 

i wglądem do komputera Zamawiającego przedstawicieli firmy Bracia S. Pana W. S. i Pana 

M.  S.

.  Obaj  ci  Panowie  aktywnie  instruowali  przedstawicieli  Zamawiającego,  w  jaki  sposób 

powinni udzielać informacji składowi orzekającemu KIO.  

2.  Z  wypowiedzi  Zastępcy  procesowego  Konsorcjum  BSC  wynika,  że  miał  on  dostęp  do 

zastrzeżonych jako tajemnica przedsiębiorstwa wyjaśnień złożonych przez Konsorcjum KW-

Z.

, co przez naszego Zastępcę procesowego zostało zgłoszone do protokołu. 

Przedstawione  powyżej  zdarzenia  stanowią  ewidentny  dowód  na  nieformalne  kontakty 

Zamawiającego z wybranym Wykonawcą i wynikający z tego konflikt interesów, do którego 

dopuścili się przedstawiciele komisji przetargowej. 

Proszę  o  włączenie  tego  Oświadczenia  do  protokołu  rozprawy,  ponieważ  nie  mamy 

pewności, że wniosek naszego zastępcy procesowego został zawarty w protokole. 

3.  Zastępca  procesowy  Konsorcjum  BSC  fałszywie  oświadczył,  że  przy  wykonaniu  PJN 

producent  drugiego  etapu  budowy  firma  Z. 

Sport  Sp.  z  o.o.  będzie  stosowała  swoją 

odmienną technologię, co uniemożliwia nazwanie typu pojazdu tak samo, jak w przypadku, 

gdyby ten etap wykonywała firma Steeler M. P. 

Otóż  oświadczam,  że  technologia  ta  jest  technologią  identyczną,  ponieważ  musi  być  to 

technologia udostępniona przez producenta pierwszego etapu budowy pojazdów, tj. Toyota 

Motor Corporation. 

4.  W  związku  z  oświadczeniem  zastępcy  procesowego  Konsorcjum  BSC  o  niemożliwości 

przeprowadzenia  homologacji  na  podstawie  homologacji  cząstkowych,  traktujemy  to 

oświadczenie  jako  próbę  wprowadzenia  w  błąd  składu  orzekającego  i  wnosimy  ponownie  

o powołanie biegłego rzeczoznawcy w celu wyjaśnienia naszych rozbieżnych stanowisk.” 

Z zakresu zarzutu można wnioskować, że dotyczy on kwestii poruszonych w punkcie 1. i 2. 

powyższego pisma.  

Przebieg opisanego powyżej zdarzenia Zamawiający wyjaśnił w ten sposób, że ograniczenie 

liczby  pełnomocników  obecnych  na  sali  powodowało  komplikacje  skutkujące  tym,  że 

wymieniali  się  oni  informacjami  na  korytarzu  przed  salą.  Zamawiający  i  Konsorcjum  BSC 

(Odwołujący)  byli  po  jednej  stronie  procesowej  i  prezentowali  wspólne  poglądy  co  do 

prze

dstawionych  zarzutów,  zatem  wymieniali  się  informacjami.  Natomiast  kwestia 

korzystania z 

komputera wyglądała w ten sposób, że komputer Zamawiającego nie mógł się 

połączyć z Internetem, zatem Odwołujący użyczył mu swojego. 

Pan  B. 

wyjaśnił,  że  przedmiotowe  pismo  złożył,  ponieważ,  będąc  na  korytarzu  miał  takie 

wrażenie,  jakie  zostało  przedstawione  w  piśmie,  bowiem  przedstawiciel  Zamawiającego 

siedział na podłodze i trzymał komputer, a przedstawiciele Odwołującego zaglądali do tego 

komputera.  Natomiast  rozmowa 

dotyczyła  tego,  czy  konsorcjum  Siltec  skutecznie  złożyło 

odwołanie i czy przesłało Zamawiającemu kopię odwołania w terminie. Było to przekazanie 

spostrzeżeń  co  do  działań,  które  uznał  za  nieprawidłowe  i  nie  wie,  kto  był  właścicielem 

komputera.  Pan  B. 

oświadczył też, że nie podejmował próby wpływania na Zamawiającego 

ani pozyskiwania informacji.  

Przywołany  jako  podstawa  prawna  zarzutu  art.  24  ust.  1  pkt  18  ustawy  Prawo  zamówień 

publicznych  odnosi  się  do  sytuacji,  w  której  podstawą  wykluczenia  wykonawcy  

z 

postępowania  jest  jego  bezprawne  wpływanie  lub  próba  takiego  wpłynięcia  na  czynności 

zamawiającego  lub  pozyskania  informacji  poufnych,  mogących  dać  mu  przewagę  

w postępowaniu o udzielenie zamówienia. 

Taka okoliczność w niniejszej sprawie nie została przez Izbę stwierdzona. Nie tylko bowiem 

Zamawiający  zaprzeczył,  by  pismo  to  miało  jakikolwiek  wpływ  na  jego  decyzje,  a  samo 

pismo uznał raczej za niegrzeczne niż bezprawne czy zawierające groźbę, lecz trudno także 

stwierdzić,  że  powyższe  pismo,  czy  –  takiego  rodzaju  pismo  –  miałoby  skutkować  w  inny 

sposób  niż  ewentualnym  wywołaniem  irytacji  pracowników  Zamawiającego  –  

a 

w  szczególności,  że  mogłoby  wywrzeć  skutek  w  postaci  ich  zastraszenia  w  celu  wyboru 

oferty Przystępującego lub nakłonienia do wyboru oferty Przystępującego. Przy czym należy 

zauważyć,  że  o  wyborze  oferty  w  postępowaniu  przetargowym  decydują  nie  pełnomocnicy 

procesowi, 

do  których  pismo  się  odnosiło,  lecz  członkowie  komisji  przetargowej  oraz 

kierownik  zamawiającego  lub  osoba,  której  powierzył  wykonanie  zastrzeżonych  dla  siebie 

czynności. 

Tym samym Izba nie znalazła realnych podstaw do stwierdzenia, że Przystępujący, poprzez 

wskazywane pismo, czy to w sposób zamierzony, czy niezamierzony, nie tylko miał, ale choć 

mógłby mieć wpływ na czynności i decyzje Zamawiającego (pracowników Zamawiającego).  

Również przywołany w zarzucie art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych nie 

odpowiada  swoim  zakresem  dyspozycji  stanowi  faktycz

nemu  (Odwołujący  zresztą  

w zarzucie nie wskazał, w jaki sposób ten przepis został naruszony).  

Art.  89  ust.  1  pkt  3  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych  odnosi  się  bowiem  do  złożenia 

oferty  w  postępowaniu w  sposób, który  stanowi  czyn nieuczciwej  konkurencji  w  rozumieniu 

przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.  

Sama 

ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, czy też inne przepisy odnoszące się do 

uczciwej  konkurencji  nie  mają  bezpośredniego  zastosowania  w  postępowaniu  o  udzielenie 

zamówienia  publicznego  w  tym  znaczeniu,  że  są  do  procedury  wprowadzane  poprzez 

przepisy 

ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  które  z  danym  zdarzeniem  wiążą  pewien 

skutek 

–  tak  jak  w  przypadku  art.  89  ust.  1  pkt  3,  który  z  dokonaniem  czynu  nieuczciwej 

konkurencji  wiąże  skutek  w  postaci  odrzucenia  oferty.  Jednak  skutek  ten  jest  ograniczony, 

jak wskazano, do 

złożenia oferty w postępowaniu, a nie wszystkich czynności wykonawców 

podejmowanych  w  postępowaniu  lub  w  związku  z  nim.  Zatem  więc  nawet  jeśli  działanie 

Przystępującego  oceniać  negatywnie  pod  kątem  czynu  opisanego  w  przywołanym  art.  14 

ust.  1  ustawy  o  zwalczaniu  nieuczciwej  konkurencji,  to 

–  wobec  istniejącego  kształtu 

przepisów  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych  –  nie  ma  to  przełożenia  na  sytuację  tego 

wykonawcy  w  postępowaniu o  udzielenie zamówienia publicznego, gdyż  nie było związane  

z samym 

złożeniem oferty. 

W zakresie zarzutu naruszenia art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 87 ust. 1 oraz z art. 14 ustawy 

Prawo zamówień  publicznych i  art.  354 Kodeksu cywilnego,  tj.  zaniechania  weryfikacji,  czy 

oferta wykonawcy spełnia wymagania specyfikacji istotnych warunków zamówienia poprzez 

faktyczną  możliwość  wypełnienia  wymagania  z  punktu  II.I.14  (właściwie:  II.A.I.14)  opisu 

przedmiotu  zamówienia  pomimo  tego,  że  w  toku  postępowania  ujawniły  się  okoliczności 

wskazujące na brak możliwości spełnienia tego wymagania w sposób deklarowany w ofercie, 

a  w  konsekwencji  zaniechania 

odrzucenia oferty, która  nie spełnia  wymagania  powołanego 

postanowienia opisu przedmiotu zamówienia, Izba stwierdziła, że zarzut nie potwierdził się. 

Zarzut  ten  związany  jest  z  faktem,  iż  Zamawiający  w  punkcie  II.A.I.14  opisu  przedmiotu 

zamówienia wymagał, by wykonawca posiadał zezwolenie od producenta pojazdu bazowego 

lub  generalnego  importera  w  Polsce  do  wykonywania  zabudowy/zmian  konstrukcyjnych 

zgodnie  z  jego  technologią  bez  utraty  gwarancji  na  pojazd  bazowy  celem  spełnienia 

wymagań  Zamawiającego.  Przystępujący  wskazał  w  ofercie,  iż  przy  realizacji  zamówienia 

z

amierza skorzystać z podwykonawcy w postaci firmy STEELER M. P., która – jak wynika z 

oświadczenia  spółki  Toyota  Motor  Poland  –  jest  oficjalnym  dostawcą  i  producentem 

akcesoriów  do  Toyoty  Hilux  oraz  wykonuje  zabudowy  specjalne  Toyoty  Hilux  zgodnie  z 

technologią Toyoty i bez utraty gwarancji na pojazd bazowy. Natomiast podczas rozprawy w 

ramach  postępowania odwoławczego pełnomocnik  pana  P.  oświadczył,  że firma  STEELER 

M. P. 

nie będzie podwykonawcą konsorcjum Przystępującego. 

Jak  wyjaśnił  Zamawiający  podczas  rozprawy,  wymóg  punktu  II.A.I.14  opisu  przedmiotu 

zamówienia  dotyczy  etapu  realizacji  zamówienia,  a  wykonawcy  nie  musieli  udowadniać 

spełniania tego wymogu w chwili składania ofert. Po drugie, kwestia ta została wystarczająco 

wyjaśniona w postępowaniu odwoławczym KIO 1319/20, KIO 1322/20, KIO 1325/20, zatem 

nie  widział  potrzeby  jej  ponownego  wyjaśniania  w  trybie  art.  87  ust.  1  ustawy  Prawo 

zamówień publicznych. 

Jak wynika z ustalonego podczas rozprawy stanu faktycznego, w poprzednim postępowaniu 

odwoławczym  pełnomocnik  pana  P. rzeczywiście oświadczył,  że firma STEELER  M.  P.  nie 

będzie  podwykonawcą  konsorcjum  Przystępującego,  Przystępujący  natomiast  złożył 

potw

ierdzenie  w  postaci  oświadczenia  firmy  Toyota  Motor  Poland  Co.  Ltd  

z 18 czerwca 2020 r., że konsorcjant Przystępującego – Z. Sport Sp. z o.o. jest partnerem i 

producentem  zabudów  modelu  Toyota  Hilux  dla  potrzeb  niniejszego  przetargu,  

a  zabudowy  specjalne  wykonywane  przez  firmę  Z.  Sport  Sp.  z  o.o.  są  zgodne  

z technologią Toyoty i nie wpływają na utratę gwarancji na pojazd bazowy. Wskazał także, 

że może skorzystać również z innego podwykonawcy niż pan P. 

Jak zostało ustalone w orzecznictwie, poza wyjątkami wynikającymi z przepisów prawa, jak 

np.  art.  22a  ust.  4  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  lub  wymagań  zamawiających 

zawartych 

w specyfikacji istotnych warunków zamówienia, wykonawcy mają swobodę co do 

decyzji o osobach i za

kresie udziału podwykonawców w realizacji zamówienia. Zgodnie z art. 

36b  ust.  1  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  na  żądanie  zamawiającego  powinni 

wskazać w ofercie tych podwykonawców, jednak – jak ustalono w orzecznictwie – nie jest to 

deklaracja,  której  w  razie  potrzeby  nie  można  zmienić,  w  szczególności,  kiedy  po  złożeniu 

oferty okaże się, że współpraca z danym podwykonawcą z różnych powodów nie może mieć 

miejsca.  

Przystępujący  udowodnił,  że  wymóg  zawarty  w  punkcie  II.A.I.14  opisu  przedmiotu 

zamówienia spełnia w zakresie własnej zdolności (spółki Z. Sport), zatem w ocenie Izby nie 

ma  podstaw  do  stwierdzenia,  że  istnieje  w  stosunku  do  niego  brak  możliwości  spełnienia 

tego  wymagania.  Nawet  jeśli  spełnienie  to  nie  będzie  następowało  w  sposób,  który  został 

określony w ofercie, tj. przy udziale firmy STEELER M. P., to zmiana taka nie jest uznawana 

za naruszającą art. 87 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych. 

Co zaś do regulacji Kodeksu cywilnego w zakresie zobowiązań, to, w ocenie Izby, sytuacja 

taka nie 

jest sprzeczna z tymi regulacjami. Jak wynika z przywołanego w odwołaniu art. 354 

Kodeksu  cywilnego,  §  1,  dłużnik  powinien  wykonać  zobowiązanie  zgodnie  z  jego  treścią  

i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia 

spo

łecznego,  a  jeżeli  istnieją  w  tym  zakresie  ustalone  zwyczaje  –  także  w  sposób 

odpowiadający tym zwyczajom. Art. 353 § 1 Kodeksu cywilnego wskazuje, że zobowiązanie 

polega  na  tym,  że  wierzyciel  może  żądać  od  dłużnika  świadczenia,  a  dłużnik  powinien 

świadczenie  spełnić.  Z  kolei  art.  356  §  1  Kodeksu  cywilnego  stanowi,  że  wierzyciel  może 

żądać  osobistego  świadczenia  dłużnika  tylko  wtedy,  gdy  to  wynika  z  treści  czynności 

prawnej, z ustawy albo z właściwości świadczenia.  

Z  zestawienia  tych  przepisów  można  więc  wysnuć  ogólną  regułę,  że  dłużnik  –  choć 

obowiązek taki ma tylko w określonych okolicznościach – co do zasady ma prawo osobiście 

wykonać zobowiązanie. Samo zaś wykonanie czynności przez dłużnika, do których posiada 

wymagane  zobowiązaniem  uprawnienia  lub  kwalifikacje,  nie  przeczy  celowi  społeczno- 

-gospodarczemu, zasado

m współżycia społecznego, czy zwyczajom. Jest więc spełniony cel 

wymogu  punktu  II.A.I.14  opisu  przedmiotu  zam

ówienia,  tj.  zapobieżenie  utracie  gwarancji 

producenta pojazdu bazowego. 

W  zakresie  zarzutu  naruszenia  art.  89  ust.  1  pkt  2  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych 

poprzez  zaniechanie odrzucenia oferty, która jest niezgodna z treścią specyfikacji istotnych 

warunków zamówienia, Izba stwierdziła, że zarzut ten również się nie potwierdził.  

W  opisie  przedmiotu  zamówienia,  w  przywołanych  w  odwołaniu  punktach,  Zamawiający 

zawarł następujące wymagania co do nośnika pojazdu i pojazdu po zabudowie. 

A.I. PODSTAWOWE WYMAGANIA FUNKCJONALNO-

UŻYTKOWE 

A.II UKOMPLETOWANIE 

Pojazd powinien być zbudowany co najmniej w oparciu o następujące elementy składowe: 

1.  Nośnik  –  pojazd  bazowy,  na  którym  zostaną  zainstalowane  wymagane  przez 

zamawiającego urządzenia. 

B.  MINIMALNE  WYMAGANIA  DOTYCZĄCE  NOŚNIKA  POJAZDU/POJAZDU  PO 

ZABUDOWIE 

B. I. WYMAGANIA W ZAKRESIE WARUNKÓW EKSPLOATACJI POJAZDU 

Pojazd przeznaczony do wykonywania ustawowyc

h zadań Straży Granicznej przez jednostki 

organizacyjne  formacji.  Pojazd  musi  być  przystosowany  do  eksploatacji  całorocznej  

w  warunkach  atmosferycznych  spotykanych  w  strefach  klimatycznych  odpowiednich  dla 

obszaru Polski. Pojazd będzie wykorzystywany do jazdy po drogach twardych, gruntowych, 

szutrowych w terenie podmokłym, górzystym oraz trudno dostępnym. 

B.II. WYMAGANIA PODSTAWOWE DLA NOŚNIKA POJAZDU (POJAZDU BAZOWEGO) 

1. Pojazd bazowy, na którym zostanie dokonana zabudowa musi być homologowany wg kat. 

M1

G lub N1G jak też homologowany wg kategorii M1 lub N1 o ile spełnia wszystkie warunki  

i  wymagania  techniczne  do  jego  zakwalifikowania  do  podkategorii  pojazdów  terenowych 

(symbol G) oraz inne wymagania określone przez Zamawiającego o nadwoziu typu pick-up 

(AG  lub  BE 

–  podwójna  kabina).  Nie  dopuszcza  się  pojazdu  o  samonośnej  konstrukcji 

nadwozia. 

2.  Pojazd  fabrycznie  nowy,  wyprodukowany  nie  wcześniej  niż  w  2020  roku.  Wszystkie 

pojazdy jednakowo skompletowane i wyposażone (z wyłączeniem producenta ogumienia). 

3.  Pojazd  bazowy  spełniający  warunki  techniczne  obowiązujące  w  RP,  potwierdzone 

świadectwem homologacji typu WE pojazdu lub świadectwem homologacji typu pojazdu. 

Zamawiający wymaga dostarczenia do oferty przykładowego świadectwa zgodności WE albo 

świadectwa  zgodności  wraz  z  oświadczeniem  zawierającym  dane  i  informacje  o  pojeździe 

niezbędne  do  rejestracji  i  ewidencji  pojazdu  bazowego  lub  równoważny  dokument 

homologacyjny,  potwierdzające  spełnienie  przez  oferowaną  wersję  pojazdu  bazowego 

wymaganych warunków technicznych. 

W przypadku zaoferowania pojazdów homologowanych wg kategorii M1 lub N1, które nie są 

opisane  w  świadectwie  homologacji  typu  WE  pojazdu  lub  świadectwie  homologacji  typu 

pojazdu  albo  innym  dokumencie  homologacyjnym  jako  M1G  lub  N1G  Wykonawca 

d

odatkowo musi dostarczyć zaświadczenie wystawione przez jednostkę do tego uprawnioną, 

o której mowa w Obwieszczeniu Ministra Infrastruktury z dnia 29 listopada 2019 r. w sprawie 

wykazu  jednostek  uprawnionych  do  przeprowadzania  badań  homologacyjnych  oraz  badań 

potwierdzających  spełnienie  odpowiednich  warunków  lub  wymagań  technicznych  danego 

pojazdu  w  celu  dopuszczenia  jednostkowego  pojazdu  albo  dopuszczenia  indywidualnego 

WE pojazdu (Dz. Urz. MI.2019.52) potwierdzające, że oferowane pojazdy spełniają warunki  

i wymagania techniczne kwalifikowalności do podkategorii M1G lub N1G. 

B.III. WARUNKI TECHNICZNE DLA POJAZDU PO ZABUDOWIE 

1.  Pojazd  używany  do  celów  specjalnych,  uprzywilejowany  w  ruchu  drogowym  zgodnie  

z  rozporządzeniem  Ministra  Infrastruktury  z  dnia  31.12.2002  r.  w  sprawie  warunków 

technicznych  pojazdów  oraz  zakresu  ich  niezbędnego  wyposażenia  (Dz.U.  z  2016  r.  poz. 

2022 z późn. zm.), wyposażony w: 

1. Urządzenie wysyłające ostrzegawcze sygnały dźwiękowe o zmiennym tonie (co najmniej 

trzy  rodzaje  dźwięków),  odporne  na  działanie  czynników  atmosferycznych,  umieszczone  

w  obszarze  komory  silnika  w  sposób  uniemożliwiający  zaleganie  wody  we  wnętrzu 

urządzenia  oraz  nie  utrudniający  dostępu  do  innych  zespołów/elementów  wyposażenia 

pojazdu.  Urządzenie  musi  wytwarzać  dźwięki,  których  ekwiwalentny  poziom  ciśnienia, 

mierzony  miernikiem  poziomu  dźwięku  umieszczonym  w  odległości  7  m  przed  pojazdem, 

powinien zawierać się w granicach 93-112 dB(A) dla każdego rodzaju dźwięku. 

2.  Niebieską  lampę  pulsacyjną  (ledową)  wykonaną  z  poliwęglanu,  z  mocowaniem 

magnetycznym  lub  elektromagnetycznym  do  dachu  pojazdu,  umożliwiającym  jazdę  

z maksymalną prędkością fabryczną pojazdu. Zasilanie z gniazda 12V. 

3. Co najmniej dwie pary drzwi po lewej i prawej stronie i zapewniać możliwość przewozu co 

najmniej czterech osób. 

4. Dodatkowe dwa światła uprzywilejowania pulsacyjne (ledowe) w przeźroczystej obudowie 

emitujące  barwę  niebieską  zamontowane  w  sposób  dyskretny  w  przedniej  części  pojazdu  

w miejscu uzgodnionym z Zamawiającym. 

5.  Manipulat

or  do  sterowania  zespolonym  urządzeniem  rozgłoszeniowo-alarmowym  

z  mikrofonem,  zamontowany  we  wnętrzu  pojazdu  w  sposób  dyskretny,  w  miejscu  łatwo 

dostępnym dla kierowcy i pasażera prawego przedniego siedzenia. 

Działanie urządzeń sygnalizacji uprzywilejowania w ruchu drogowym musi spełniać warunki 

określone w w/w rozporządzeniu. 

B.VII PARAMETRY TECHNICZNE 

B.VII.VI. Wysokość pojazdu po zabudowie 

Nie  większa  niż  2100  mm  zgodnie  z  danymi  zawartymi  w  dokumentach  homologacyjnych 

pojazdu.  (obejmuje  ewentualne  urz

ądzenia  montowane  dodatkowo  powyżej  płaszczyzny 

dachu  z  wyjątkiem  anteny  do  środków  łączności  oraz  lampy  określonej  w  pkt.  B.III.1.2 

niniejszego OPZ oraz relingów przedziału technicznego). 

B.VII.VIII. Zawieszenie 

1. Wzmocnione,  terenowe,  które  przy  rzeczywistej  masie  całkowitej  pojazdu  po  zabudowie 

zapewni: 

1. Prześwit pod każdą z osi nie mniejszy niż 240 mm. 

2. Kąt natarcia – nie mniejszy niż 31o. 

3. Kąt zejścia – nie mniejszy niż 24o. 

4. Kąt rampowy – nie mniejszy niż 24o. 

5. Głębokość brodzenia nie mniejsza niż 700 mm. 

Wykonawca  musi  dostarczyć  wraz  z  pojazdem  zaświadczenie,  o  którym  mowa  w  pkt. 

B.VIII.XX.2  i  wystawione  przez  jednostkę  do  tego  uprawnioną  (wymienioną  w  pkt.  B.II.3), 

potwierdzające, że oferowane pojazdy spełniają powyższe parametry. 

BVIII W

yposażenie 

B.VIII.XX. Dokumentacja pojazdu 

1.  Wykonawca  dostarczy  wraz  z  pojazdem  dokumenty  na  podstawie,  których  dokonuje  się 

pierwszej  rejestracji  pojazdu  nowego  na  terytorium  RP,  zgodnie  z  postanowieniami  art.  72 

ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2020 r., poz. 110 z 

późn. zm.). 

2. Wykonawca  dostarczy  wraz  z  pojazdami  zaświadczenie  wystawione  przez  jednostkę  do 

tego uprawnioną, o której mowa w Obwieszczeniu Ministra Infrastruktury z dnia 29 listopada 

2019  r.  w  sprawie 

wykazu  jednostek  uprawnionych  do  przeprowadzania  badań 

homologacyjnych  oraz  badań  potwierdzających  spełnienie  odpowiednich  warunków  lub 

wymagań  technicznych  danego  pojazdu  w  celu  dopuszczenia  jednostkowego  pojazdu  albo 

dopuszczenia indywidualnego WE pojazd

u (Dz. Urz. MI.2019.52) potwierdzające, że pojazdy 

stanowiące  przedmiot  Umowy  spełniają  warunki  i  wymagania  techniczne  oraz 

funkcjonalności  określone  przez  Zamawiającego  w  niniejszym  Opisie  Przedmiotu 

Zamówienia. 

3.  Zaświadczenie  musi  zawierać  wyniki  przeprowadzonych  badań  i  wskazywać  wartości 

parametrów  technicznych  uzyskanych  przez  pojazd  po  zamontowaniu  i  dostosowaniu  do 

wymagań  Zamawiającego  i  wyposażenia  specjalistycznego.  Zakres  badań  nie  obejmuje 

sprawdzenia  parametrów  technicznych  i  użytkowych  homologowanych  urządzeń 

optoelektronicznych, środków łączności i urządzeń teleinformatycznych. 

Niezgodności  oferty  ze specyfikacją  istotnych warunków  zamówienia Odwołujący upatrywał  

w niezgodności z opisem przedmiotu zamówienia co do minimalnej wielkości prześwitu pod 

każdą z osi, tj. 240 mm oraz brakiem możliwości dokonania przebudowy pojazdu bez zmiany 

parametrów  opisanych  w  homologacji  pojazdu  bazowego,  a  także  z  wprowadzonym  przez 

Zamawiającego w opisie przedmiotu zamówienia zakazem tego typu zmian. 

Nie  je

st  sporne,  że  jako  pojazd  bazowy  Przystępujący  zaoferował  Toyotę  Hilux,  która  nie 

posiada  takiego  prześwitu.  Przystępujący  w  trakcie  rozprawy,  jak  też  wcześniej,  

w  postępowaniu  odwoławczym  KIO  1319/20,  KIO  1322/20  i  KIO  1325/20  zadeklarował,  że 

dokona prz

ebudowy pojazdu oraz uzyska dla niego wymaganą homologację. 

Izba  stwierdziła,  że  z  opisu  przedmiotu  zamówienia  nie  wynika  wskazywany  przez 

Odwołującego  zakaz  dokonania  zmian  pojazdu  bazowego  w  zakładanym  przez 

Przystępującego  zakresie.  Zamawiający  co  prawda  nie  wskazał,  na  jaki  zakres  zmian 

pojazdu  bazowego  zezwala,  ale  nie  wskazał  także,  jakich  zmian  zakazuje.  Tym  samym  – 

choć być może powinien – to nie uregulował tej kwestii, dając w tym zakresie wykonawcom 

swobodę decyzji.  

Podobnie 

Zamawiający  nie  zawarł  postanowień  dotyczących  zakazu  zmiany  parametrów  

w  stosunku  do  zawartych  w  dokumentacji  homologacyjnej  pojazdu

,  czy  też  pomiędzy 

pojazdem  przed  zabudową  i  po  zabudowie  (w  spornym  zakresie).  Co  do  wymogów 

dotyczących homologacji pojazdu bazowego wskazał bowiem, że pojazd bazowy, na którym 

zo

stanie  dokonana  zabudowa,  musi  być  homologowany  –  ale  w  kontekście,  że  musi  być 

homologowany  według  kategorii  M1G  lub  N1G  albo  M1  lub  N1,  co  wyraźnie  wynika  

z 

postanowień punktów B.II.1 i B.II.3. 

Co  zaś  do  prześwitu,  to  wymóg  ten  został  zawarty  w  punkcie  B.VII.VIII.1  dotyczącym 

zawieszenia,  w  którym  wskazał:  „Wzmocnione,  terenowe,  które  przy  rzeczywistej  masie 

całkowitej pojazdu po zabudowie zapewni: 1. Prześwit pod każdą osią nie mniejszy niż 240 

mm

, 2. Kąt natarcia…”. 

Tym samym Izba nie stwierdziła w tym zakresie niezgodności treści oferty Przystępującego  

z treścią specyfikacji istotnych warunków zamówienia. 

W zakresie zarzutu naruszenia art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych, tj. 

zaniechania  odrzucenia  oferty 

Przystępującego,  której  złożenie  stanowi  czyn  nieuczciwej 

konkurencji,  o  którym  mowa  w  art.  3  ust.  2  w  zw.  z  art.  10  ust.  1  ustawy  o  zwalczaniu 

nieuczciwej konkurencji Izba stwierdziła, że zarzut nie potwierdził się. 

Odwołujący wskazał na naruszenie art. 3 ust. 2 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy o zwalczaniu 

nieuczciwej  konkurencji,  tj. 

jak  można  wnioskować  z  kontekstu  zarzutu,  dokonanie  czynu 

nieuczciwej konkurenci w postaci przedstawienia oferty zawierającej wprowadzające w błąd 

oznaczenie  towarów,  czyli  takiego  oznaczenie  towarów,  które  może  wprowadzić 

Zamawiającego w błąd co do pochodzenia, ilości, jakości, składników, sposobu wykonania, 

przydatności,  możliwości  zastosowania,  naprawy,  konserwacji  lub  innych  istotnych  cech 

towarów, a także zatajenie ryzyka, jakie wiąże się z korzystaniem z nich. 

Odwołujący  czyn  ten  wywodzi  z  użycia  w  ofercie  Przystępującego  oznaczenia  pojazdu 

TOYOTA. 

W  ofercie  Przystępujący  –  wypełniając  formularz  przygotowany  przez  Zamawiającego  

w  zakresie:„Oświadczamy,  że  zaoferowany  przez  nas  pojazd  po  zabudowie  …  podać  typ, 

model,  nazwę producenta”  –  wskazał  „Oświadczamy,  że zaoferowany  przez  nas  pojazd po 

zabudowie TOYOTA model ZSKA MOBILE LR, producent Z. SPORT Sp. z o.o.

” 

W ocenie Izby powyższe wskazanie w ofercie ani nie wprowadza Zamawiającego w błąd, ani 

nie oznacza uzurpowania sobie przez spółkę Z. Sport prawa do znaku towarowego Toyoty, 

czy też oznaczania swoich produktów ich nazwą.  

Zgodnie z art. 65 § 1 Kodeksu cywilnego oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego 

wymagają  ze  względu  na  okoliczności,  w  których  złożone  zostało,  zasady  współżycia 

społecznego oraz ustalone zwyczaje. W skrócie można wskazać, że oświadczenie powinno 

być  rozumiane  w  pierwszym  rzędzie  tak,  jak  jest  zwykle  rozumiane,  w  sposób  „normalny”, 

wynikający z logiki danych okoliczności. 

W  niniejszym  stanie  faktycznym  nie  budzi  wątpliwości,  że  jako  pojazd  bazowy  został 

zaoferowany  pojazd  marki  Toyota 

–  Toyota  Hilux,  który  zostanie  przez  Przystępującego 

zabudowany 

– czy to osobiście przez spółkę Z. Sport, czy też przy udziale podwykonawcy. 

Nie  zmienia  to  jednak  faktu,  że  zaoferowany  pojazd  bazowy  jest  pojazdem  marki  Toyota  i 

takim pozostanie. 

W  taki  sposób  oświadczenie  to  rozumie  Izba,  i  w  taki  sposób  –  jak  wynika  ze  stanowiska 

Zamawiającego  –  rozumiał  i  rozumie  je  także  Zamawiający.  Nie  ma  także  podstaw  do 

stwierdzenia,  że  oświadczenie  to  w  inny  sposób  rozumiał  Przystępujący  albo  mogłaby 

zrozumieć firma Toyota. 

Z  związku  z  powyższym  nie  ma  też  podstaw  do  stwierdzenia,  że  powyższe  oświadczenie 

wprowadz

iło odbiorcę w błąd. 

W związku z powyższym Izba orzekła jak w sentencji oddalając odwołanie. 

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 192 ust. 9 i 10 ustawy 

Prawo  zamówień  publicznych,  stosownie  do  wyniku  postępowania,  zgodnie  z  §  1  ust.  1  

pkt 2, § 3 i § 5 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r.  

w  sprawie  wysokości  i  sposobu  pobierania  wpisu  od  odwołania  oraz  rodzajów  kosztów  

w  postępowaniu  odwoławczym  i  sposobu  ich  rozliczania  (t.j.  Dz.  U.  z  2018  r.,  poz.  972), 

uwzględniając uiszczony  przez  Odwołującego wpis  w  wysokości  15.000  złotych oraz  3.600 

złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika Zamawiającego. 

Przewodniczący:      ……………………..… 

Członkowie:   

……………………..… 

……………………..…