KIO 475/17 POSTANOWIENIE dnia 23 marca 2017 r.

Sygn. akt: KIO 475/17

POSTANOWIENIE

z dnia 23 marca 2017 r.

Krajowa Izba Odwoławcza - w składzie:

Przewodniczący:

Anna Chudzik

Członkowie:

Przemysław Dzierzędzki

Dagmara Gałczewska-Romek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym bez udziału stron oraz uczestników postępowania

odwoławczego w dniu 23 marca 2017 r. w Warszawie odwołania wniesionego do Prezesa

Krajowej Izby Odwoławczej w dniu 13 marca 2017 r. przez

U. K.-J. prowadzącą

działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowo-Usługowa EKOLAS U. K.-J.,

w postępowaniu prowadzonym przez

Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad

Oddział w Opolu,

orzeka:

1. odrzuca odwołanie,

2. kosztami postępowania obciąża U. K.-J. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą

Firma Handlowo-Usługowa EKOLAS U. K.-J. i zalicza w poczet kosztów postępowania

odwoławczego kwotę 7.500 zł 00 gr (słownie: siedem tysięcy pięćset złotych zero groszy)

uiszczoną tytułem wpisu od odwołania.

Stosownie do art. 198a i 198b ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień

publicznych (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 2164 z późn. zm.) na niniejsze postanowienie –

w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia – przysługuje skarga za pośrednictwem

Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej do Sądu Okręgowego w

Opolu.

Przewodniczący: …………….………

Członkowie:

…………………….

……………………..

Sygn. akt: KIO 475/17

U z a s a d n i e n i e

Zamawiający – Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w Opolu –

prowadzi w trybie przetargu nieograniczonego postępowanie o udzielenie zamówienia

publicznego pn. Interwencyjne usuwanie i utylizację martwych zwierząt z dróg krajowych nr

40, 40a, 41, 41a, 46 i 46c, będących w administracji GDDKiA O/Opole Rejon w Nysie

w okresie do 30.06.2018 r.

W dniu 13 marca 2017 r. U. K.-J. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą

Firma Handlowo-Usługowa EKOLAS U. K.-J. wniosła odwołanie wobec zaniechania

odrzucenia oferty złożonej przez wykonawcę Gabinet Weterynaryjny lek. wet. J. P. ze

względu na zaoferowanie rażąco niskiej ceny oraz niewyrażenie zgody na przedłużenie

terminu związania ofertą i brak prawidłowego potwierdzenia ważności wadium. Odwołująca

zarzuciła Zamawiającemu naruszenie przepisów: art. 7 ust. 1, art. 90 ust. 1-3 oraz art. 89

ust. 1 pkt 7 i 7a ustawy Pzp i wniosła o nakazanie Zamawiającemu unieważnienia czynności

wyboru najkorzystniejszej oferty, powtórzenia czynności badania i oceny ofert, odrzucenia

oferty Gabinet Weterynaryjny lek. wet. J. P. oraz dokonania wyboru oferty Odwołującej.

Izba ustaliła i zważyła co następuje:

Postępowanie zostało wszczęte 26 stycznia 2017 r. (ogłoszenie nr 14578-2017

w Biuletynie Zamówień Publicznych), w związku z tym do przedmiotowego postępowania

stosuje się przepisy ustawy Prawo zamówień publicznych z uwzględnieniem zmian

wprowadzonych ustawą z 22 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy – Prawo zamówień

publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 1020), która weszła w życie

w dniu 28 lipca 2016 r.

Wartość zamówienia została oszacowana na kwotę 200.400,00 zł (pismo

Zamawiającego w aktach sprawy). Stanowi to równowartość 48.001,15 euro. Wartość

zamówienia jest zatem mniejsza niż kwoty określone w przepisach wydanych na podstawie

art. 11 ust. 8 ustawy Pzp (okoliczność przyznana w treści odwołania).

Izba z urzędu, na podstawie art. 189 ust. 3 ustawy Pzp, na posiedzeniu niejawnym

bez udziału stron dokonała czynności formalnoprawnych i sprawdzających, w wyniku których

stwierdziła, że przedmiotowe odwołanie podlega odrzuceniu w oparciu o art. 189 ust. 2 pkt 6

ustawy Pzp, dotyczy bowiem czynności innych niż określone w art. 180 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 189 ust. 2 pkt 6 ustawy Pzp, Izba odrzuca odwołanie, jeżeli stwierdzi,

ż

e w postępowaniu o wartości mniejszej niż kwoty określone w przepisach wydanych na

podstawie art. 11 ust. 8, odwołanie dotyczy innych czynności niż określone w art. 180 ust. 2.

Stosownie zaś do przepisu art. 180 ust. 2 ustawy Pzp w brzmieniu po nowelizacji, jeżeli

wartość zamówienia jest mniejsza niż kwoty określone w przepisach wydanych na podstawie

art. 11 ust. 8, odwołanie przysługuje wyłącznie wobec czynności:

1) wyboru trybu negocjacji bez ogłoszenia, zamówienia z wolnej ręki lub zapytania o cenę;

2) określenia warunków udziału w postępowaniu;

3) wykluczenia odwołującego z postępowania o udzielenie zamówienia;

4) odrzucenia oferty odwołującego;

5) opisu przedmiotu zamówienia;

6) wyboru najkorzystniejszej oferty.

Mimo że katalog sytuacji, w których w postępowaniach podprogowych przysługuje

prawo wniesienia odwołania uległ w wyniku wspomnianej nowelizacji rozszerzeniu (między

innymi o czynność wyboru oferty najkorzystniejszej), to zdaniem składu orzekającego Izby

przedmiotowe odwołanie dotyczy zachowań zamawiającego, wobec których ustawodawca

również po nowelizacji nie przewidział możliwości zaskarżenia. Istotą tego odwołania jest

zarzut zaniechania odrzucenia oferty innego wykonawcy, co nie mieści się w katalogu

określonym art. 180 ust. 2 ustawy Pzp.

Analiza znowelizowanego przepisu art. 180 ust. 2 pkt 6 ustawy Pzp i użytego w nim

przez ustawodawcę sformułowania czynność wyboru najkorzystniejszej oferty prowadzi,

zdaniem Izby, do wniosku, że pod pojęciem tym nie kryje się zaniechanie czynności

wykluczenia z postępowania, a jedynie niedokonanie wyboru oferty najkorzystniejszej

zgodnie z kryteriami oceny ofert określonymi w SIWZ.

Za takim rozumieniem przepisu przemawia po pierwsze wykładnia językowa art. 180

ust. 2 pkt 6 ustawy Pzp. Literalne brzmienie tego przepisu oznacza dopuszczenie

zakwestionowania wyboru jako najkorzystniejszej oferty, która nie jest najkorzystniejsza

w świetle określonych przez zamawiającego kryteriów oceny ofert (nie jest najkorzystniejsza

w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy Pzp). Definicja wyboru najkorzystniejszej oferty wynika

pośrednio z art. 91 ust. 1 ustawy Pzp, który stanowi, że zamawiający wybiera ofertę

najkorzystniejszą na podstawie kryteriów oceny ofert określonych w specyfikacji istotnych

warunków zamówienia. Wybór oferty najkorzystniejszej należy więc rozumieć jako czynności

zamawiającego polegające na zastosowaniu do oferty określonych w SIWZ kryteriów

i ustalenie wyniku tej oceny w sposób skutkujący wyborem oferty. W ocenie Izby tylko tak

rozumiany

wybór

oferty

najkorzystniejszej

może

być

przedmiotem

odwołania

w postępowaniu o udzielenie zamówienia, którego wartość jest mniejsza niż tzw. progi

unijne.

Za powyższym stanowiskiem przemawia także wykładnia celowościowa. W wyniku

nowelizacji z czerwca 2016 r. o wiele większego znaczenia nabrały pozacenowe kryteria

oceny ofert (np. kwalifikacje i doświadczenie osób, które będą uczestniczyły w realizacji

zamówienia, aspekty społeczne, jakościowe, innowacyjne), których stosowanie jest

w większości przypadków obowiązkowe. Znacznie większego znaczenia nabrał więc zarzut

naruszenia art. 91 ust. 1 ustawy Pzp przez wybór oferty najkorzystniejszej niezgodnie

z kryteriami oceny ofert określonymi w SIWZ. Dopiero bowiem w wyniku nowelizacji

z czerwca 2016 r. ustawodawca wprowadził zakaz stosowania ceny jako kryterium oceny

ofert o wadze przekraczającej 60%. Można zatem stwierdzić, że właśnie dlatego w art. 180

ust. 2 ustawy Pzp dodano możliwość zaskarżenia czynności wyboru oferty

najkorzystniejszej, która to czynność jest obecnie obarczona większym niż dotychczas

ryzykiem naruszenia przepisów ustawy, zatem poddanie jej weryfikacji w drodze środków

ochrony prawnej jest bardziej uzasadnione.

Do takiego wniosku prowadzi również analiza przepisu art. 180 ust. 2 pkt 6 ustawy

Pzp na tle innych przepisów określających możliwość wnoszenia odwołań w postępowaniach

poniżej progów unijnych oraz wykładnia tych przepisów z uwzględnieniem domniemania

racjonalności ustawodawcy. Nowelizując art. 180 ust. 2 ustawy Pzp ustawodawca

zdecydował się rozszerzyć możliwość wnoszenia odwołań w postępowaniach o wartości

zamówienia poniżej progów unijnych, dopuszczając wniesienie odwołania również wobec

czynności opisu przedmiotu zamówienia oraz wobec czynności wyboru najkorzystniejszej

oferty. Jednocześnie jednak nie zostały wykreślone ani zmienione przesłanki z pkt 3 i 4,

zgodnie z którymi odwołanie przysługuje wyłącznie wobec czynności odrzucenia oferty

odwołującego oraz czynności wykluczenia odwołującego z postępowania. A contrario,

odwołanie nie przysługuje wobec zaniechania czynności odrzucenia oferty innego

wykonawcy, jak i wobec zaniechania czynności wykluczenia innego wykonawcy

z postępowania. Możliwości zaskarżenia tych zaniechań nie można, zdaniem Izby, wywieść

z art. 180 ust. 2 pkt 6 ustawy Pzp. Przepis ten nie może być interpretowany w taki sposób,

ż

e objęte są nim wszystkie czynności i zaniechania poprzedzające wybór najkorzystniejszej

oferty, wówczas bowiem zbędne byłoby utrzymanie przesłanek określonych w art. 180 ust. 2

pkt 3 i 4 ustawy Pzp, które również poprzedzają ten wybór i również dotyczą kwalifikacji

podmiotowej i przedmiotowej. Nie sposób bowiem twierdzić, że racjonalny ustawodawca,

działający zgodnie z zasadami prawidłowej legislacji, chcąc dopuścić możliwość wnoszenia

odwołań tak wobec odrzucenia własnej oferty, jak i zaniechania odrzucenia oferty innego

wykonawcy, pierwszą z tych możliwości przewidział w odrębnej podstawie prawnej, wprost tę

czynność wskazując (pkt 4), a drugą z niewiadomych powodów „ukrył” w przesłance

dotyczącej wyboru oferty najkorzystniejszej (pkt 6). Przesłanka z pkt 6 ma określony zakres

zastosowania, służy mianowicie zakwestionowaniu wyboru jako najkorzystniejszej oferty,

która nie jest najkorzystniejsza, gdyż nie przedstawia najkorzystniejszego bilansu ceny lub

kosztu i innych kryteriów odnoszących się do przedmiotu zamówienia publicznego lub która

najlepiej spełnia kryteria inne niż cena lub koszt, gdy cena lub koszt jest stała albo nie jest

ofertą z najniższą ceną lub kosztem, gdy jedynym kryterium oceny jest cena lub koszt, czyli

nie jest najkorzystniejsza w rozumieniu definicji z art. 2 pkt 5 ustawy Pzp.

Co więcej, gdyby zamiarem ustawodawcy nie było ograniczenie odwołań na

podstawie punktu 6 wyłącznie do czynności wyboru najkorzystniejszej oferty sensu stricto,

zbędne byłoby określanie pozytywnego katalogu czynności podlegających zaskarżeniu

w postępowaniach poniżej progów. Jeśli bowiem przyjąć, że zaskarżeniu w ramach wyboru

oferty najkorzystniejszej podlega każda czynność i każde zaniechanie poprzedzające ten

wybór, to co do zasady zaskarżeniu podlegałyby wszystkie czynności i zaniechania

zamawiającego w postępowaniu, które miały miejsce między złożeniem ofert a wyborem

oferty najkorzystniejszej (wszystko, co robi w postępowaniu zamawiający, oprócz

unieważnienia postępowania, zmierza do wyboru oferty najkorzystniejszej). W takiej sytuacji

racjonalny ustawodawca nie określałby tego katalogu od strony pozytywnej, a jedynie

wskazałby od strony negatywnej, kiedy odwołanie nie przysługuje (czynność lub zaniechanie

unieważnienia postępowania – tylko to bowiem pozostałoby poza katalogiem określającym

dopuszczalny zakres zaskarżenia).

Postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego charakteryzuję się fazowością.

W pierwszej kolejności weryfikacji podlega spełnienie przesłanek podmiotowych

warunkujących udział wykonawcy w procedurze przetargowej, o których traktuje art. 22 ust. 1

ustawy Pzp. Jeżeli wykonawca nie wykaże spełnienia wyznaczonych warunków

podmiotowych, to podejmowana jest czynność wykluczenia takiego wykonawcy

z postępowania, a z mocy prawa jego ofertę uznaje się za odrzuconą w oparciu o art. 24 ust.

4 ustawy Pzp. W następnej kolejności zamawiający weryfikuje treść oferty w odniesieniu do

wymagań przedmiotu zamówienia (kwalifikacja przedmiotowa oferty). Jeżeli istotna treść

oferty nie jest zgodna z treścią istotnych warunków zamówienia – zamawiający podejmuje

czynność odrzucenia takiej oferty w myśl dyspozycji art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy Pzp. Oferty

zweryfikowane pozytywnie (nie biorąc pod uwagę tzw. procedury odwróconej wprowadzonej

omawianą nowelizacją) – poddawane są czynnościom wyboru najkorzystniejszej oferty

w wyznaczonych kryteriach, do której odnosi się przepis art. 180 ust. 2 pkt 6 ustawy Pzp.

Każde z przywoływanych określeń: „czynność wykluczenia wykonawcy z postępowania”,

„czynność odrzucenia oferty” oraz „czynność wyboru najkorzystniejszej oferty” ma swoją

odrębną treść normatywną i ugruntowane w praktyce znaczenie – jednoznacznie rozumiane

przez wykonawców oraz zamawiających. Rozporządzenie Ministra Rozwoju z dnia 26 lipca

2016 r. w sprawie protokołu postępowania o udzielenie zamówienia publicznego (Dz. U.

z 2016 r. poz. 1128) w Załączniku 1 dotyczącym najczęściej stosowanego trybu przetargu

nieograniczonego, w pozycjach 15, 17 oraz 18 wyraźnie rozróżnia czynności wykluczenia

wykonawcy, czynności odrzucenia oferty oraz czynność wyboru najkorzystniejszej oferty.

Nie bez znaczenia dla osądu przedmiotowej sprawy pozostają przepisy unijne.

Dyrektywy odwoławcze 2007/66/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia

2007 r. zmieniające dyrektywy Rady 89/665/EWG i 92/13/WG w zakresie poprawy

skuteczności procedur odwoławczych w dziedzinie udzielania zamówień publicznych mają

zastosowanie wyłącznie do naruszeń przepisów dyrektyw regulujących procedury udzielania

zamówień publicznych, lub przepisów krajowych implementujących postanowienia tych

dyrektyw, tj. w aktualnym stanie prawnym – dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady

2014/24/UE w sprawie zamówień publicznych oraz 2014/25/UE w sprawie udzielania

zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu

i usług pocztowych, uchwalone 26 lutego 2014 r. i odnoszące się do zamówień o wartości

powyżej progów wyznaczonych powołanym wyżej rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów

z dnia 28 grudnia 2015 r. w sprawie kwot wartości zamówień oraz konkursów, od których jest

uzależniony obowiązek przekazywania ogłoszeń Urzędowi Publikacji Unii Europejskiej (Dz.

U. z 2015 r. poz. 2263 z późn. zm.). Nie są objęte zakresem dyrektyw odwoławczych

zamówienia, które ze względu na swoją wartość nie podlegają postanowieniom dotyczącym

procedur udzielania zamówień publicznych. W kwestii dopuszczalności i zakresu stosowania

ś

rodków odwoławczych w postępowaniach podprogowych liczą się regulacje ustawodawcy

krajowego. Jednocześnie Komisja Europejska, uwzględniając orzecznictwo Europejskiego

Trybunału Sprawiedliwości, zwracała uwagę na konieczność zapewnienia środków ochrony

prawnej dla najistotniejszych decyzji mogących naruszać interes wykonawców, takich jak

wykluczenie ich z postępowania czy też odrzucenie oferty. Takie stanowisko znalazło wyraz

w Komunikacie wyjaśniającym KE dotyczącym prawa wspólnotowego obowiązującego

w dziedzinie udzielania zamówień, które nie są lub są jedynie częściowo objęte dyrektywami

w sprawie zamówień publicznych z dnia 1 sierpnia 2006 r. Realizując powyższe postulaty

ustawodawca krajowy zmienił treść art. 184 ust. 1 ustawy Pzp w brzmieniu z dnia 13 kwietnia

2007 r. – o zmianie ustawy Prawo zamówień publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.

U. Nr 82, poz. 560) – mówiącego, że od rozstrzygnięcia protestu przysługuje odwołanie,

jeżeli wartość zamówienia jest równa lub przekracza kwoty określone w przepisach, od

których jest uzależniony obowiązek przekazywania UOPWE ogłoszeń o zamówieniach –

i w kolejnej nowelizacji z dnia 4 września 2008 r. – o zmianie ustawy Prawo zamówień

publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 171, poz. 1058) wprowadził przepis art.

184 ust. 1a w brzmieniu: W postępowaniu o wartości mniejszej niż kwoty określone

w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8, odwołanie przysługuje wyłącznie od

rozstrzygnięcia protestu dotyczącego:

1) wyboru trybu negocjacji bez ogłoszenia, zamówienia z wolnej ręki i zapytania o cenę;

2) opisu sposobu oceny spełnienia warunków udziału w postępowaniu;

3) wykluczenia wykonawcy z postępowania o udzielenie zamówienia;

4) odrzucenia oferty.

Przy czym dla powyższej nowelizacji przedstawiono następujące uzasadnienie projektu:

Niezbędne jest zatem wprowadzenie systemu gwarantującego ochronę podstawowych

interesów wykonawców, który nie będzie ograniczał się jedynie do postępowań, których

wartość przekracza progi wynikające z przepisów dyrektyw. Mając to na względzie,

proponuje się ujednolicenie zasad wnoszenia środków ochrony prawnej dla zamówień

o wartości mniejszej niż progi unijne. W postępowaniach tych wykonawca powinien mieć

zagwarantowane prawo do wnoszenia efektywnych środków ochrony prawnej dotyczących

jego najistotniejszych interesów, a mianowicie:

1) nieprawidłowego wyboru trybu negocjacji bez ogłoszenia, wolnej ręki, zapytania o cenę;

2) opisu sposobu oceny spełniania warunków udziału w postępowaniu;

3) wykluczenia wykonawcy z postępowania o udzielenie zamówienia;

4) odrzucenia oferty.

Proponowane zmiany dotyczące systemu środków ochrony prawnej wpłyną pozytywnie na

przebieg procedury udzielania zamówień publicznych. Przede wszystkim w przypadku

zamówień na roboty budowlane zostanie wprowadzona ochrona prawna dla zamawiających

do progu 5 150 000 euro polegająca na wyeliminowaniu prawa do wniesienia środków

ochrony prawnej na czynności nie godzące bezpośrednio w interes wykonawcy, który z nich

korzysta (np. dotyczące nieprawidłowości w ofercie innego wykonawcy). Wykonawcy będą

mieli zagwarantowane efektywne środki ochrony we wszystkich postępowaniach poniżej

progów na decyzje zamawiających, godzące w ich podstawowe interesy (obecnie

wykonawcy nie mają prawa do wniesienia odwołania poniżej progów właściwych dla dostaw

i usług), przy czym skarżone będą mogły być wyłącznie te czynności zamawiającego, które

bezpośrednio dotyczą wykonawcy wnoszącego dany środek ochrony prawnej.

Następna nowelizacja z dnia 2 grudnia 2009 r. – o zmianie ustawy Prawo zamówień

publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 223, poz. 1778) w omawianym zakresie

– pozostawała w związku z wyeliminowaniem instytucji protestu i wprowadziła przepis art.

180 ust. 2 Pzp, że jeżeli wartość zamówienia jest mniejsza niż kwoty określone w przepisach

wydanych na podstawie art. 11 ust. 8, odwołanie przysługuje wyłącznie wobec czynności:

1) wyboru trybu negocjacji bez ogłoszenia, zamówienia z wolnej ręki lub zapytania o cenę;

2) opisu sposobu oceny spełniania warunków udziału w postępowaniu;

3) wykluczenia odwołującego z postępowania o udzielenie zamówienia;

4) odrzucenia oferty odwołującego

- miała więc znaczenie jedynie doprecyzowujące i obowiązywała do wejścia w życie ustawy

z dnia 22 czerwca 2016 r., tj. w aktualnym brzmieniu.

Powyższe wskazuje, że przepis art. 180 ust. 2 ustawy Pzp ma charakter wyjątku od

zasady generalnej. W przeciwieństwie do postępowań dotyczących zamówień, których

wartość jest równa lub wyższa od tzw. progów unijnych, w przypadku postępowań

podprogowych zasadą jest to, że odwołanie nie przysługuje. O intencjach ustawodawcy

ś

wiadczy nieprzypadkowo użyte w art. 180 ust. 2 Pzp słowo wyłącznie. Ustawodawca

w wyniku nowelizacji nie zdecydował o zniesieniu różnic przy korzystaniu ze środków

ochrony prawnej w postępowaniach podprogowych i postępowaniach powyżej progów.

Zdecydowano jedynie o nieznacznym poszerzeniu katalogu przesłanek umożliwiających

wniesienie odwołania w postępowaniach podprogowych. Skoro zatem katalog czynności,

wobec których odwołanie przysługuje nadal ma charakter wyjątku od zasady, to nie może

być on interpretowany rozszerzająco.

Należy również zauważyć, że w postępowaniach o wartości równej lub wyższej niż

kwoty określone w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy Pzp, odwołanie

służy wobec niezgodnej z przepisami ustawy czynności zamawiającego podjętej

w postępowaniu o udzielenie zamówienia lub zaniechania czynności, do której zamawiający

jest zobowiązany na podstawie ustawy. Tymczasem w art. 180 ust. 2 ustawy Pzp była i jest

mowa wyłącznie o tym, że odwołanie w postępowaniach poniżej progów służy wyłącznie

wobec czynności, zaś ustawodawca nie wspomina o zaniechaniach zamawiającego. Celem

przepisu art. 180 ust. 2 ustawy Pzp jest zatem reglamentacja dostępu do środków ochrony

prawnej a nie rozszerzenie takiego dostępu. Biorąc powyższe pod uwagę nieuprawnione jest

założenie, że w odróżnieniu od punktów 1-5, przesłanka z pkt 6 obejmuje zarówno czynność,

jak i zaniechania (w dodatku innych niż czynność wprost wymieniona w przesłance).

Przewidziany w przepisie art. 180 ust. 2 Pzp katalog przesłanek zawsze odnosił się do

czynnego zachowania zamawiającego, nie zaś do zaniechań, i sytuacja ta nie uległa zmianie

w wyniku ostatniej nowelizacji ustawy. Nadal ustawodawca koncentruje się na zachowaniach

zamawiającego o charakterze czynnym, które doprowadziły do danego wyniku

postępowania, nie wspomina o zaniechaniach. Odmiennie natomiast odnosi się do tej kwestii

przepis art. 181 ust. 1 ustawy Pzp, który wprost stanowi, że w postępowaniach poniżej

progów unijnych wykonawca lub uczestnik konkursu może w terminie przewidzianym do

wniesienia odwołania poinformować zamawiającego zarówno o niezgodnej z przepisami

ustawy czynności podjętej przez niego, jak i o zaniechaniu czynności, do której jest on

zobowiązany na podstawie ustawy, na które nie przysługuje odwołanie na podstawie art. 180

ust. 2 Pzp.

W dalszej kolejności zauważyć należy, że zgodnie z przepisem art. 92 ust. 1 ustawy

Pzp w brzmieniu sprzed nowelizacji zamawiający miał obowiązek jednocześnie informować

o wyborze oferty najkorzystniejszej oraz o ofertach odrzuconych i wykonawcach, którzy

zostali wykluczeni z postępowania. Przepis ten brzmiał:

Art. 92. 1. Niezwłocznie po wyborze najkorzystniejszej oferty zamawiający jednocześnie

zawiadamia wykonawców, którzy złożyli oferty, o:

1) wyborze najkorzystniejszej oferty, podając nazwę (firmę) albo imię i nazwisko, siedzibę

albo miejsce zamieszkania i adres wykonawcy, którego ofertę wybrano, uzasadnienie jej

wyboru oraz nazwy (firmy) albo imiona i nazwiska, siedziby albo miejsca zamieszkania

i adresy wykonawców, którzy złożyli oferty, a także punktację przyznaną ofertom

w każdym kryterium oceny ofert i łączną punktację;

2) wykonawcach, których oferty zostały odrzucone, podając uzasadnienie faktyczne

i prawne;

3) wykonawcach, którzy zostali wykluczeni z postępowania o udzielenie zamówienia,

podając uzasadnienie faktyczne i prawne – jeżeli postępowanie jest prowadzone w trybie

przetargu nieograniczonego, negocjacji bez ogłoszenia albo zapytania o cenę;

4) terminie, określonym zgodnie z art. 94 ust. 1 lub 2, po którego upływie umowa w sprawie

zamówienia publicznego może być zawarta.

Obecnie przepis art. 92 ust. 1 ustawy Pzp brzmi:

Zamawiający informuje niezwłocznie wszystkich wykonawców o:

1) wyborze najkorzystniejszej oferty, podając nazwę albo imię i nazwisko, siedzibę albo

miejsce zamieszkania i adres, jeżeli jest miejscem wykonywania działalności wykonawcy,

którego ofertę wybrano, oraz nazwy albo imiona i nazwiska, siedziby albo miejsca

zamieszkania i adresy, jeżeli są miejscami wykonywania działalności wykonawców, którzy

złożyli oferty, a także punktację przyznaną ofertom w każdym kryterium oceny ofert łączną

punktację,

2) wykonawcach, którzy zostali wykluczeni,

3) wykonawcach, których oferty zostały odrzucone, powodach odrzucenia oferty,

a w przypadkach, o których mowa w art. 89 ust. 4 i 5, braku równoważności lub braku

spełniania wymagań dotyczących wydajności lub funkcjonalności,

4) wykonawcach, którzy złożyli oferty niepodlegające odrzuceniu, ale nie zostali zaproszeni

do kolejnego etapu negocjacji albo dialogu,

5) dopuszczeniu do dynamicznego systemu zakupów,

6) nieustanowieniu dynamicznego systemu zakupów,

7) unieważnieniu postępowania – podając uzasadnienie faktyczne i prawne.

Jak wynika z powyższego, ustawodawca odrębnie wypowiada się o wyborze oferty

najkorzystniejszej (pkt 1), wykluczeniach (pkt 2), odrzuceniach (pkt 3), zaś po nowelizacji

zamawiający nie ma już obowiązku jednoczesnego informowania o tych czynnościach.

Zatem znacznie częściej zamawiający będzie odrzucał oferty czy wykluczał wykonawców

zanim wybierze ofertę najkorzystniejszą. Nie sposób uznać, że pod pojęciem wybór oferty

najkorzystniejszej mieści się zaniechanie czynności odrzucenia oferty czy zaniechanie

czynności wykluczenia wykonawcy w sytuacji, gdy zamawiający nie dokonał jeszcze

czynności wyboru oferty najkorzystniejszej.

Interpretacja funkcjonalna art. 180 ust. 2 pkt 6 ustawy Pzp w sposób dopuszczający

zaskarżanie – w ramach odwołań wobec wyboru oferty najkorzystniejszej – zaniechania

odrzucenia oferty czy zaniechanie wykluczenia wykonawcy nie daje się obronić również

z powodu konsekwencji praktycznych, co do których należy wykluczyć, aby były objęte

zamiarem ustawodawcy. Przyjmując, że dopuszczalne jest kwestionowanie zaniechania

wykluczenia wykonawcy czy odrzucenia oferty z powołaniem się na art. 180 ust. 2 pkt 6

ustawy Pzp (wybór oferty najkorzystniejszej), należałoby zadać pytanie o możliwość

jednoczesnego zakwestionowania takiego samego zaniechania w stosunku do oferty, która

wybrana nie została (przykładowo – została sklasyfikowana na drugim miejscu, za ofertą

wybraną, a przed ofertą odwołującego). Z jednej strony nie sposób znaleźć argumentów

przemawiających za dopuszczeniem zaskarżenia takiego zaniechania, z drugiej – trudno

byłoby uzasadnić takie różnicowanie możliwości korzystania ze środków ochrony prawnej.

Ponadto, tak szeroka interpretacja art. 180 ust. 2 pkt 6 ustawy Pzp byłaby jeszcze bardziej

trudna do zastosowania w trybach, w których następuje prekwalifikacja wykonawców,

a w których

ocenę

istnienia

podstaw

do

wykluczenia

wykonawcy

od

wyboru

najkorzystniejszej oferty dzieli cały odrębny etap postępowania. W takich postępowaniach

z jednej strony za niedopuszczalne należałoby uznać odwołanie wobec zaniechania

wykluczenia wykonawcy w terminie liczonym zgodnie z art. 182 ust. 1 ustawy Pzp (tj. od

przesłania informacji o wykonawcach zaproszonych do dalszego etapu postępowania)

z powołaniem się na 180 ust. 2 pkt 6 ustawy Pzp – nie nastąpił bowiem wybór wyboru oferty

najkorzystniejszej. Z drugiej strony dopuszczenie do wnoszenia odwołania dopiero po

wyborze oferty najkorzystniejszej w takim trybie byłoby po pierwsze oderwane od

określonych ustawą terminów na wniesienie odwołania, a po drugie – mogłoby doprowadzić

do zniweczenia znacznej części postępowania i cofnięcia go po wyborze oferty na etap

prekwalifikacji. Nie można zakładać, aby taki właśnie był zamiar racjonalnego ustawodawcy.

Skoro rzekomo wybór najkorzystniejszej oferty rozumiany ma być rozumiany w ten sposób,

ż

e obejmuje również zaniechanie wykluczenia wybranego wykonawcy czy odrzucenia jego

oferty, to również w przetargu dwustopniowym wybór najkorzystniejszej oferty może być

zakwestionowany w czasie liczonym od jego dokonania z podniesieniem wszystkich

okoliczności związanych z czynnościami uprzednio podjętymi w postępowaniu. Trudno

przyjąć, że ustawodawca zamierzał zróżnicować możliwy zakres zaskarżenia w różnych

trybach udzielania zamówień w postępowań podprogowych lub godził się na różnicowanie

liczenia terminów do wnoszenia odwołań w postępowaniach podprogowych i nadprogowych,

gdy przepisy dotyczące terminów są takie same. W ocenie Izby nie jest dopuszczalne

w takim przypadku różne rozumienie wyboru najkorzystniejszej oferty w trybach

dwustopniowych i jednostopniowych. Nie jest dopuszczalne również posługiwanie się

argumentem, że terminowe ograniczenie możliwości zaskarżenia wyboru najkorzystniejszej

oferty ze względu na zaniechanie wykluczenia wykonawcy, którego ofertę wybrano,

w przetargu dwustopniowym o wartości poniżej progów, nie znajduje zastosowania, dlatego

ż

e wykonawca uprzednio nie mógł zaskarżyć czynności prekwalifikacyjnych. Prawo takich

sytuacji nie rozróżnia. Prezentowana wykładnia funkcjonalna niweczy argumenty dotyczące

rzekomego celu, jakim kierować miał się ustawodawca przy nowelizacji art. 180 ust. 2 Pzp –

celu mającego polegać na znaczącym rozszerzeniu zakresu zaskarżenia w postępowaniach

podprogowych, zwłaszcza na zaniechanie odrzucenia ofert konkurentów i ich wykluczenia.

Trudno bowiem przyjąć, że rozszerzenie takie miałoby dotyczyć jedynie postępowań

jednostopniowych albo niweczyć dotychczasową interpretację przepisów dotyczących

terminów na wnoszenie odwołań.

Konkludując, przyjęcie stanowiska, zgodnie z którym czynność wyboru oferty

najkorzystniejszej należy rozumieć szeroko – jako zwieńczenie wszystkich czynności

z zakresu badania i oceny ofert, które doprowadziły do wyboru oferty najkorzystniejszej, nie

daje się obronić w świetle testu racjonalnego ustawodawcy. Przy przyjęciu takiej wykładni

poza zakresem zaskarżenia w postępowaniach podprogowych pozostawałoby de facto

unieważnienie postępowania – gdyby taki właśnie był zamiar ustawodawcy, przepis art. 180

ust. 2 Pzp zostałby sformułowany inaczej.

Istotnym argumentem przemawiającym za słusznością prezentowanego poglądu jest

wyrażone w toku prac legislacyjnych nad nowelizacją stanowisko jej autora – Ministerstwa

Rozwoju, stanowiące swego rodzaju wykładnię autentyczną. Podczas uzgodnień

międzyresortowych Ministerstwo Środowiska zgłosiło uwagę, że rozszerzenie katalogu

okoliczności, wobec których można zastosować środki ochrony prawnej w postępowaniach

podprogowych, ograniczy efektywność postępowań. Wskazywano, że jeżeli zaproponowana

zmiana jest konieczna, przy tak rozszerzonym katalogu okoliczności umożliwiających

skorzystanie ze środków ochrony prawnej, niecelowe jest w ogóle utrzymanie art. 180 ust. 2

ustawy Pzp. Ministerstwo Rozwoju zaznaczyło w toku prac legislacyjnych, że zmiana jest

korzystna dla wykonawców, a enumeratywne wyliczenie nie otwiera zakresu środków

ochrony prawnej tak szeroko, jak jego brak. Jak podano, przede wszystkim, poza tym

zakresem będą „zaniechania” zamawiającego, a to znaczna różnica. Odmiennych zamiarów

nie sposób natomiast wyczytać z innych materiałów z prac legislacyjnych, w tym z samego

uzasadnienia projektu ustawy, a należałoby zakładać, że jeśli ustawodawca chciał tak dalece

znieść dotychczas obowiązujące ograniczenia, to byłaby to zmiana na tyle istotna, że

doczekałaby się odpowiedniego komentarza w uzasadnieniu nowelizacji. Należy więc

stwierdzić, że intencja autora nowelizacji co do zakresu zaskarżenia w postępowaniach

poniżej progów unijnych została wyrażona podczas uzgodnień międzyresortowych, ze

wskazaniem na zamiar utrzymania wyłączeń dotyczących zaniechań zamawiającego i nie

może być pomijana przy interpretacji przepisów. Dokonywana przez Izbę wykładnia nie

może natomiast uwzględniać oczekiwań wykonawców co do możliwości jak najszerszego

wnoszenia odwołań w postępowaniach podprogowych, w sytuacji gdy oczekiwania te nie

tylko nie znajdują potwierdzenia w brzmieniu przepisów rozumianych zgodnie z wszystkimi

regułami wykładni prawa, ale wręcz stoją w opozycji do wyników tej wykładni

i wyartykułowanych przez autora projektu celów.

Dokonana w ten sposób wykładania nie kwestionuje bynajmniej ogólnych celów

ustawy Prawo zamówień publicznych, nie przekreśla zasad legalizmu prowadzonego

postępowania o udzielenie zamówienia, nie przeczy również oczywistej konstatacji, że wybór

najkorzystniejszej oferty jest zwieńczeniem długiego postępowania i sekwencji czynności,

które

go

poprzedzają.

Opiera

się

jedynie

na

historycznie

ugruntowanym

i zinstytucjonalizowanym przez samego ustawodawcę stanowisku, że nie wszystkie

czynności zamawiających, dokonywane w postępowaniach poniżej tzw. progów unijnych,

muszą podlegać kontroli w ramach istniejącego systemu środków ochrony prawnej. System

zamówień publicznych działa w ten sposób dość sprawnie od bardzo dawna, a ponadto

istnieją rozmaite mechanizmy kompensujące wyłączenia pewnego zakresu czynności

z systemu środków ochrony prawnej (np. działania licznych instytucji kontrolnych).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że zarzuty podniesione w niniejszym

odwołaniu zdecydowanie nie mieszczą się w katalogu określonym w art. 180 ust. 2 ustawy

Pzp, gdzie mowa jest wyraźnie o czynności wyboru oferty najkorzystniejszej, nie zaś

o zaniechaniu czynności odrzucenia oferty innego wykonawcy czy zaniechaniu czynności

wykluczenia wykonawcy, którego ofertę uznano za najkorzystniejszą. Tym samym skład

orzekający Izby podzielił jednolite stanowisko Krajowej Izby Odwoławczej wyrażone w innych

orzeczeniach wydanych w analogicznych sprawach, w tym w postanowieniach: z 5 września

2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 1599/16, z 15 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO

1674/16, z 21 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 1696/16, z 29 września 2016 r.

w sprawie o sygn. akt KIO 1750/16, z 4 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO

1810/16, z 4 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 1816/16, z 13 października

2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 1862/16, z 18 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt

KIO 1910/16, z 25 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 1930/16, z 2 listopada

2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 2015/16, z 8 listopada 2016 r. sygn. akt KIO 2026/16,

z 7 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 2059/16, z 16 listopada 2016 r. w sprawie

o sygn. akt KIO 2084/16, postanowieniu z 17 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO

2128/16, postanowieniu z 29 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 2162/16,

z 7 grudnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 2203/16, z 1 grudnia 2016 r. w sprawie o sygn.

akt KIO 2211/16, z 30 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 2232/16, z 14 grudnia

2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 2283/16, z 13 grudnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO

2292/16, z 15 grudnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 2298/16, z 22 grudnia 2016 r.

w sprawie o sygn. akt KIO 2355/16, z 30 grudnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 2397/16,

z 2 stycznia 2017 r. w sprawie o sygn. akt KIO 2405/16, z 5 stycznia 2017 r. w sprawie

2462/16, z 26 stycznia 2017 r. w sprawie o sygn. akt KIO 122/17, z 10 lutego 2017 r.

w sprawie o sygn. akt KIO 216/17, z 2 marca 2017 r. w sprawie o sygn. akt KIO 344/17,

z 3 marca 2017 r. w sprawie o sygn. akt KIO 342/17, z 16 marca 2017 r. w sprawie o sygn.

akt KIO 436/17. Izba podziela również i przyjmuje za własne stanowisko wyrażone

w orzecznictwie sądowym, tj. w wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z 20 grudnia 2016 r.

sygn. akt XII Ga 837/16, wyroku Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 1 lutego 2017 r. sygn.

akt IV Ca 1051/16, wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z 3 stycznia 2017 r. XII Ga 837/16.

Jak wskazał Sąd Okręgowy w Płocku, (…) zamiarem ustawodawcy nowelizującego przepisy

było dopuszczenie możliwości wnoszenia odwołań wobec ściśle ustanowionych czynności

zamawiającego i sprzeczne z celem tego unormowania jest stosowanie wykładni

rozszerzającej. Dodany ustawą nowelizującą z dnia 22 czerwca 2016 r. do art. 180 ust. 2

p.z.p punkt 6., który przewiduje możliwość wniesienia odwołania wobec czynności wyboru

oferty najkorzystniejszej, nie należy interpretować w taki sposób, że podciągać pod niego

wszystkie czynności zamawiającego dokonywane w ramach badania i oceny ofert

prowadzące do wyboru oferty najkorzystniejszej. Taka interpretacja przepisu, zdaniem Sądu

Okręgowego, zatraciłaby sens wyjątkowości wnoszenia odwołań w odniesieniu do tzw.

postępowań podprogowych. A zatem art. 180 ust. 2 pkt 6 p.z.p. należy rozumieć w sposób

wąski, odnosząc się przy tym do definicji legalnej pojęcia „najkorzystniejszej oferty” zawartej

w art. 2 pkt 5 p.z.p. (…) Definicja nie zawiera zastrzeżenia, iż najkorzystniejsza oferta

wybierana jest spośród ofert niepodlegających wykluczeniu bądź odrzuceniu. Jak wynika z

ustawy p.z.p. odrzucenie oferty (art. 89 p.z.p.) oraz wykluczenie wykonawcy (art. 24 p.z.p.)

są czynnościami odrębnymi od wyboru najkorzystniejszej oferty, poprzedzającymi de facto

wybór. Wniosek taki wysnuć można również, rozważając treść art. 92 ust. 1 p.z.p. obecnie

obowiązującego i tego przed nowelizacją, która weszła w życie z dniem 28 lipca 2016 r. (…).

Zmiana brzmienia powyższego przepisu, zdaniem Sądu Okręgowego, oznacza wyraźne

rozdzielenie poszczególnych czynności zamawiającego prowadzących do wyłonienia oferty

najkorzystniejszej. Uprzednio zamawiający jednocześnie po wyborze oferty informował

wykonawców o wyborze oferty najkorzystniejszej, ofertach odrzuconych bądź wykonawcach

wykluczonych, obecnie czynności tych może dokonywać sukcesywnie. Powyższe prowadzi

do wniosku, że zamawiający najpierw odrzuca poszczególne oferty albo wyklucza

wykonawców, a dopiero później spośród pozostałych ofert dokonuje wyboru

najkorzystniejszej. Zakres pojęcia oferty najkorzystniejszej prawodawca wskazał w art. 91

ust. 1 p.z.p., wedle którego zamawiający wybiera ofertę najkorzystniejszą na podstawie

kryteriów oceny ofert określonych w specyfikacji istotnych warunków zamówienia. Przepis

ten, jak słusznie wskazała Izba, współgra z art. 180 ust. 2 pkt 6 p.z.p. W przekonaniu Sądu

tak ukształtowane brzmienie przepisów art. 180 ust. 2 pkt 6 p.z.p., art. 91 ust. 1 p.z.p. oraz

art. 92 ust. 1 p.z.p., oznacza, że celem ustawodawcy było wyróżnienie czynności wyboru

oferty najkorzystniejszej od pozostałych czynności zamawiającego poprzedzających tenże

wybór. Nie można przy tym pominąć faktu, iż odwołanie w pełnym zakresie przysługuje

jedynie wtedy, gdy wartość zamówienia jest co najmniej równa progom unijnym. Art. 180 ust.

1 p.z.p. dopuszcza wówczas odwoływanie się od niezgodnej z przepisami ustawy czynności

zamawiającego lub zaniechania czynności. Poniżej progów unijnych, a więc jak w niniejszej

sprawie, odwołanie może być wniesione wyłącznie na czynności zamawiającego określone

w art. 180 ust. 2. Ustawodawca ewidentnie rozróżnił czynności od zaniechania czynności.

Jest to kolejny argument przemawiający za tym, iż w postępowaniach podprogowych

zaniechanie odrzucenie oferty innego wykonawcy nie mieści się w ustawowych przesłankach

odwoławczych. Izba w całości uznaje również za własne stanowisko Sągu Okręgowego

w Gdańsku, który wskazał, że ani organy administracji publicznej, ani sądy nie mają

kompetencji do tworzenia prawa, a więc nie wolno im tworzyć tego prawa także w drodze

interpretacji przepisów prawnych. Sąd zauważył, że zbyt szeroka wykładnia skarżącego,

zgodnie z którą zaniechanie odrzucenia oferty należy do czynności wyboru najkorzystniejszej

oferty, jako zwieńczenie wszystkich czynności w zakresie badania i oceny ofert w istocie

zmierza do stworzenia nowych podstaw odwołania, ca jest zbyt daleko idącym zabiegiem

interpretacyjnym. Sąd ocenił argumenty Izby jako przekonujące, racjonalne i oparte o treść

norm prawnych, natomiast stanowisko skarżącego zasadzało się na praktycznych aspektach

wykładni i jej znaczenia dla krajowych zamówień publicznych, a także oczekiwań

wykonawców. Sąd podzielił stanowisko Izby, że pod pojęciem „czynność wyboru oferty

najkorzystniejszej” nie może się kryć także zaniechanie czynności wykluczenia

z postępowania i zaniechanie odrzucenia oferty, a jedynie niedokonanie wyboru oferty

najkorzystnijszej zgodnie z kryteriami oceny ofert określonymi w SIWZ. Za przekonującą

argumentację uznał wzrost znaczenia kryteriów pozacenowych, wyjątkowy charakter

reguklacji art. 180 ust. 2 ustawy. Przyjęcie stanowiska skarżącego prowadziłoby do

wprowadzenia zasady skarżenia niemalże wszystkich czynności zamawiającego, co

powodowałoby, że nieracjonalne byłby pozostawienie przez ustawodawcę przesłanek art.

180 ust. 2 pkt. 4. Sąd wziął pod uwagę, ze art. 180 ust. 2 ustawy stanowi wyłącznie

o skarżeniu czynności, a nie o możliwości skarżenia zaniechań. Również w toku prac

legislacyjnych Sąd nie dopatrzył się, aby wolą ustawodawcy było umożliwienie skarżenia

tych czynności, które dotyczą zaniechań odrzucenia ofert.

Zamawiający w dniu 20 marca 2017 r. złożył oświadczenie o uwzględnieniu

odwołania w części dotyczącej zarzutów naruszenia art. 90 ust. 1-3 ustawy Pzp, informując,

ż

e unieważnia wybór oferty najkorzystniejszej i wniósł o umorzenie postępowania. Zważyć

jednak należy, że Izba w pierwszej kolejności zobowiązana jest zbadać, czy odwołanie nie

zawiera braków formalnych i uiszczono od niego wpis, następnie zaś stwierdzić czy nie

zachodzą podstawy do odrzucenia odwołania. Tylko w sytuacji, gdy wypełnione zostały

wszystkie warunki formalne, odwołanie należy uznać za skutecznie wniesione. Jedynie

w przypadku stwierdzenia, że nie zachodzą podstawy do odrzucenia odwołania, jeżeli nie

stwierdzono braków formalnych lub zostały one uzupełnione, Izba kieruje sprawę na

rozprawę, a Zamawiający może ze skutkiem prawnym uwzględnić zarzuty odwołania

(uwzględnienie takie ma charakter merytoryczny w tym znaczeniu, że stanowi ono

przyznanie zasadności zarzutów przedstawionych w odwołaniu). W związku z powyższym

uznanie przez Zamawiającego zasadności zarzutów zawartych w odwołaniu podlegającym

odrzuceniu nie mogło skutkować umorzeniem postępowania odwoławczego.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do jego wyniku na podstawie art. 192

ust. 9 i 10 ustawy Pzp oraz w oparciu o przepisy § 3 pkt 1 i § 5 ust. 4 rozporządzenia

Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania

wpisu od odwołania oraz rodzajów kosztów w postępowaniu odwoławczym i sposobu ich

rozliczania (Dz. U. Nr 41, poz. 238).

Postanowienie wydano na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 189 ust. 3 zd.

pierwsze ustawy Pzp.

Przewodniczący: …………….………

Członkowie:

…………………….

……………………..