KIO 751/17 POSTANOWIENIE dnia 26 kwietnia 2017 r.

Sygn. akt KIO 751/17 

POSTANOWIENIE 

z dnia 26 kwietnia 2017 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza   -   w składzie: 

Przewodniczący: 

Magdalena Grabarczyk  

Członkowie:   

Przemysław Dzierzędzki 

Dagmara Gałczewska-Romek 

po  rozpoznaniu  w  dniu  26  kwietnia  2017  r.  w  Warszawie  na  posiedzeniu  niejawnym 

prowadzonym  bez  udziału  stron  odwołania  wniesionego  do  Prezesa  Krajowej  Izby 

Odwoławczej w dniu 18 kwietnia 2017 r. przez wykonawcę – J. J.  prowadzącego działalność 

gospodarczą  pod  firmą  Przedsiębiorstwo  „ERPOL”  J.  J.  w  Bydgoszczy  w  postępowaniu 

prowadzonym przez zamawiającego – gminę Białe Błota w Białych Błotach  

przy udziale wykonawcy P. M. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą DROMAKS 

P. M. w Bydgoszczy 

postanawia: 

1.odrzuca odwołanie; 

2.kosztami  postępowania  obciąża  wykonawcę  –  J.  J.    prowadzącego  działalność 

gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo „ERPOL” J. J. w Bydgoszczy i: 

2.2.  zalicza  w  poczet  kosztów  postępowania  odwoławczego  kwotę  7.500  zł  00  gr  (słownie: 

siedem  tysięcy  pięćset  złotych  zero  groszy)  uiszczoną  przez  wykonawcę  –  J.  J.  

prowadzącego  działalność  gospodarczą  pod  firmą  Przedsiębiorstwo  „ERPOL”  J.  J.  w 

Bydgoszczy tytułem wpisu od odwołania; 

2.2.  nakazuje  zwrot  z  rachunku  bankowego  Urzędu  Zamówień  Publicznych  na  rzecz 

wykonawcy  –  J.  J.    prowadzącego  działalność  gospodarczą  pod  firmą  Przedsiębiorstwo 

„ERPOL” J. J. w Bydgoszczy kwoty 2.500 zł 00 gr (słownie: dwa tysiące złotych zero groszy) 

stanowiącej nadpłatę ponad wymagany wpis od odwołania. 

Stosownie  do  art.  198a  i  198b  ustawy  z  dnia  29  stycznia  2004  r.  -  Prawo  zamówień 

publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 2164 ze zm.) na niniejsze postanowienie - w terminie 7 dni 

od  dnia  jego  doręczenia  -  przysługuje  skarga  za  pośrednictwem  Prezesa  Krajowej  Izby 

Odwoławczej do Sądu Okręgowego w Bydgoszczy. 

Przewodniczący: 

……………………………… 

Członkowie:   

……………………………… 

……………………………… 

Sygn. akt KIO 751/17 

U z a s a d n i e n i e 

Wykonawca – J. J.i prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo 

„ERPOL”  J.  J.  w  Bydgoszczy  wniósł  odwołanie  w  postępowaniu  prowadzonym  w  trybie 

przetargu nieograniczonego na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 roku - 

Prawo  zamówień  publicznych  (Dz.  U.  z  2015  r.  poz.  2164  ze  zm.)  dalej  jako:  „ustawa”  lub 

„Pzp” prowadzonym przez zamawiającego – gminę Białe Błota na bieżące utrzymanie dróg 

gruntowych na terenie Gminy Białe Błota ogłoszonym w Biuletynie Zamówień Publicznych 23 

marca  2017  r.  pod  nr  50088.  Zachowany  został  termin  ustawowy  i  obowiązek  przekazania 

zamawiającemu kopii odwołania.  

Odwołujący  zarzucił  zamawiającemu  naruszenie  art.  89  ust.  1  pkt  4  w  zw.  z  art.  90 

ust.  3  i  art.  7  Pzp  przez  wybór  jako  najkorzystniejszej  oferty  złożonej  przez  P.  M. 

prowadzącego  działalność  gospodarczą  pod  firmą  DROMAKS  P.  M.  w  Bydgoszczy,  oraz 

zaniechanie  odrzucenia  tej  oferty  pomimo  rażąco  niskiego  charakteru  ceny  oferty  oraz  jej 

elementów składowych oraz wadliwej – jedynie formalnej – oceny wyjaśnień złożonych przez 

wykonawcę. Wniósł  o  uwzględnienie  odwołania  i  nakazanie  zamawiającemu  unieważnienia 

czynności  wyboru  najkorzystniejszej  oferty,  powtórzenia  czynności  badania  i  oceny  ofert, 

odrzucenia oferty P. M. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą DROMAKS P. M. 

w  Bydgoszczy  oraz  zasądzenia  na  rzecz  odwołującego  kosztów  postępowania 

odwoławczego. 

Zgodnie z protokołem postępowania i informacją zawartą w piśmie z 19 kwietnia 2017 

r.  wartość  zamówienia  ustalona  została  przez  zamawiającego  na  kwotę  826.959,35  zł,  co 

stanowi  198.078,84  euro  i  nie  przekracza  kwoty  określonej  w  przepisach  wydanych  na 

podstawie  art.  11  ust.  8  ustawy.  Zgodnie  z  treścią  powołanego  ogłoszenia  o  zamówieniu  

przedmiotem  postępowania  jest  usługa.  Zauważył  to  również  odwołujący  (k.6  odwołania), 

jednak  uiszczony  wpis  odpowiada  swoją  wartością  postępowaniu,  którego  przedmiotem  są 

roboty budowlane.  

Izba ustaliła i zważyła, co następuje: 

Odwołanie podlega odrzuceniu na podstawie art. 189 ust. 2 pkt 6 Pzp, gdyż dotyczy 

czynności innej niż wymienione w art. 180 ust. 2 Pzp. Przepis ten stanowi w pkt 6, że jeżeli 

wartość zamówienia jest mniejsza niż kwoty określone w przepisach wydanych na podstawie 

art.  11  ust.  8,  odwołanie  przysługuje  wyłącznie  wobec  czynności  wyboru  najkorzystniejszej 

oferty. Pozostałe czynności, wobec których przysługuje odwołanie,  w postępowaniu poniżej 

wartości wyznaczającej próg do ogłoszenia zamówienia w Biuletynie Zamówień Publicznych 

dotyczą:  wyboru  trybu  negocjacji  bez  ogłoszenia,  zamówienia  z  wolnej  ręki  lub  zapytania  o 

cenę  (pkt  1),  określenia  warunków  udziału  w  postępowaniu  (pkt  2),  wykluczenia 

odwołującego  z  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  (pkt  3),  odrzucenia  oferty 

odwołującego (pkt 4), opisu przedmiotu zamówienia (pkt 5). 

Izba  uznała,  iż  wniesione  odwołanie  nie  obejmuje  czynności  wyboru  oferty 

najkorzystniejszej,  lecz  prowadzące  do  wadliwego  wyniku  postępowania  zaniechanie 

związane  z  badaniem  oferty  wybranej.  Odwołujący  nie  odnosi  się  bowiem  wprost  do 

czynności  oceny  tej  oferty  w  ustalonych  przez  zamawiającego  kryteriach  oceny  ofert,  a 

jedynie wykazuje, że oferta ta powinna podlegać odrzuceniu. Faktycznie zatem odwołaniem 

objęto  zaniechanie  czynności  badania  oferty  pod  kątem rzetelności  wskazanej  w  niej  ceny. 

Zarzuty  podniesione    odwołaniu  nie  dotyczyły  w  konsekwencji  czynności  wyboru 

najkorzystniejszej  oferty,  a  jedynie  zaniechania  odrzucenia  oferty,  wobec  której 

ustawodawca  formułując  zamknięty  katalog  czynności  zawarty  w  art.  180  ust.  2  Pzp  nie 

przewidział dopuszczalności wniesienia odwołania   

Izba  w  składzie  rozpoznającym  badane  odwołanie  podziela  jednolite  stanowisko  Izby, 

zgodnie  z  którym  pojęcie  „wybór  najkorzystniejszej  oferty”  nie  obejmuje  swoim  zakresem 

wszystkich  cząstkowych  czynności  wymienionych  w  ustawie,  które  ten  wybór  poprzedzają,  

w  tym  oceny  spełniania  przez  wykonawcę  wybranego  warunków  udziału  w  postępowaniu 

oraz  oceny  złożonej  przez  niego  oferty  pod  kątem  zgodności  z  wymaganiami  specyfikacji 

istotnych warunków zamówienia. Również badanie zastrzeżenia tajemnicy przedsiębiorstwa 

w  wybranej  ofercie  nie  wchodzi  w  zakres  czynności  wyboru  najkorzystniejszej  oferty,  która 

obejmuje  jedynie  wskazania  oferty,  która  prezentuje  najkorzystniejszy  bilans  ceny  i  innych 

kryteriów  pozacenowych,  czyli  dotyczyć  może  wyłącznie  zgodnego  z  siwz  zastosowania 

kryteriów  oceny  ofert  oraz  zachowania  warunków  tego  wyboru  (przykładowo  udziału  w 

pracach  komisji  przetargowej  osób,  które  podlegają  wyłączeniu),  co  koresponduje  z 

przepisem  art.  91  ust.  1  Pzp,  którego  naruszenia  odwołujący  nie  zarzucił  zamawiającemu. 

Teza ta wyrażana jest w orzeczeniach m.in. z 5 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 

1599/16, z 15 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 1674/16, z 21 września 2016 r. w 

sprawie o sygn. akt KIO 1696/16, z 29 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 1750/16, 

z  4  października  2016  r.  w  sprawie  o  sygn.  akt  KIO  1810/16,  z 4  października  2016  r.  w 

sprawie  o  sygn.  akt  KIO  1816/16,  z 13 października  2016  r.  w  sprawie  o  sygn.  akt  KIO 

1862/16,  z  18  października  2016  r.  w  sprawie  o  sygn.  akt  KIO  1910/16,  z  25  października 

2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 1930/16, z 2 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 

2015/16, z 8 listopada 2016 r. sygn. akt KIO 2026/16, z 7 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. 

akt KIO 2059/16, z 16 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 2084/16, postanowieniu 

z 17 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 2128/16, postanowieniu z 29 listopada 2016 

r.  w  sprawie  o  sygn.  akt  KIO  2162/16,  z 7 grudnia  2016  r.  w  sprawie  o  sygn.  akt  KIO 

2203/16,  z  1  grudnia  2016  r.  w  sprawie  o  sygn. akt  KIO  2211/16,  z  30  listopada  2016  r.  w 

sprawie o sygn. akt KIO 2232/16, z 14 grudnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 2283/16, z 

13  grudnia  2016  r.  w  sprawie  o  sygn.  akt  KIO  2292/16,  z  15  grudnia  2016  r.  w sprawie  o 

sygn. akt KIO 2298/16, z 22 grudnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 2355/16, z 30 grudnia 

2016 r. w sprawie o sygn. akt KIO 2397/16, z 2 stycznia 2017 r. w sprawie o sygn. akt KIO 

2405/16, z 5 stycznia 2017 r. w sprawie 2462/16, z 26 stycznia 2017 r. w sprawie o sygn. akt 

KIO  122/17,  z  10  lutego  2017  r.  w sprawie  o  sygn.  akt  KIO  216/17,  z  2  marca  2017  r.  w 

sprawie o sygn. akt KIO 344/17, z 3 marca 2017 r. w sprawie o sygn. akt KIO 342/17, z 16 

marca 2017 r. w sprawie o sygn. akt KIO 436/17 oraz z 23 marca 2017 r. w sprawie o sygn. 

akt  KIO  475/17,  z  11  kwietnia  2017  r.  w  sprawie  o  sygn.  akt.  KIO  642/17  (w  większości 

dostępne  na 

www.uzp.gov.pl/kio/orzecznictwo/wyroki

  data  dostępu  26  kwietnia  2017  r.).  W 

wywodach  tych  judykatów  Izba  argumentowała,  że  przepis  art.  180  ust.  2  ustawy  Pzp  jest 

przepisem  ustanawiającym  wyjątek  od  ogólnej  zasady,  według  której  poniżej  tzw.  progów 

unijnych  odwołanie  nie  przysługuje.  Wyjątkowym  charakter  przepisu  został  podkreślony 

przez  użycie  przez  ustawodawcę  słowa  „wyłącznie”.  Zgodnie  z  ustaloną  i  powszechnie 

przyjmowaną  zasadą  wykładni  językowej,  wyjątki  nie  powinny  być  interpretowane 

rozszerzająco.  Tymczasem  literalne  brzmienie  art.  180  ust.  2  pkt  6  Pzp  dotyczy  tylko 

możliwości kwestionowania wyboru sensu stricte, a więc uznania za najkorzystniejszą ofertę, 

która  nie  jest  najkorzystniejsza  spośród  ofert  w świetle  określonych  przez  zamawiającego 

kryteriów oceny ofert – w rozumieniu art. 2 pkt 5 Pzp.  

Podkreślenia  wymaga,  że  uznanie,  iż  wszystkie  czynności  zamawiającego  związane  z 

oceną wniosków lub ofert, oprócz unieważnienia postępowania,  zmierzają bezpośrednio do 

wyboru  oferty  stawiałoby  pod  znakiem  zapytania  racjonalność  ustawodawcy,  który  w  takiej 

sytuacji  nie  określałby  tego  katalogu  pozytywnie,  ale  negatywnie  wskazał  unieważnienie 

postępowania, od której to czynności odwołanie nie przysługuje. Nie można też pominąć, że 

postępowanie  o  udzielenie  zamówienia  podzielone  jest  na  fazy:  oceny  spełniania  przez 

wykonawcę  przesłanek  podmiotowych  warunkujących  udział  wykonawcy  w  procedurze, 

oceny  treści  oferty  w  zakresie  przesłanek  z  art.  89  ust.1  Pzp  i  kolejnej  oceny  oferty  w 

wyznaczonych kryteriach.  Art. 180 ust. 2 pkt 6 Pzp odnosi się wyłącznie do ostatniej z nich, 

co  potwierdza  znowelizowany  w  art.  92  ust.  1  Pzp,  w  którym  ustawodawca  opisując 

obowiązek  informacyjny  zamawiającego,  ustawodawca  odrębnie  wypowiada  się  o  tych 

czynnościach,  co  oznacza,  że  możliwym  jest  dokonywanie  -  niezależnych  w  czasie  - 

czynności  odrzucenia  oferty  czy  wykluczenia  wykonawcy  przed  wyborem  oferty 

najkorzystniejszej.  

Stanowisko  Sądów  Okręgowych  jest  rozbieżne  co  do  rozumienia  pojęcia  wybór 

najkorzystniejszej  oferty,  a  ważkość  zagadnienia  potwierdza  wniesienie  kasacji  do  Sądu 

Najwyższego przez Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych 13 kwietnia 2017 r. (informacja 

na 

www.uzp.gov.pl/aktualnosci

  data  dostępu:  26  kwietnia  2017  r.).  Pogląd  prezentowany 

przez Krajową Izbę Odwoławczą  został poparty przez Sądy Okręgowe w Gdańsku i Płocku 

(w sprawach o sygn. akt odpowiednio: z 20 grudnia 2016 r. sygn. akt XII Ga 837/16, wyroku 

Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 1 lutego 2017 r. sygn. akt IV Ca 1051/16 (dostępne na 

stronie  internetowej  Urzędu  Zamówień  Publicznych 

www.uzp.gov.pl

  data  dostępu  26 

kwietnia  2017  r.)    Jak  wskazał  Sąd  Okręgowy  w  Płocku,  (…)  zamiarem  ustawodawcy 

nowelizującego  przepisy  było  dopuszczenie  możliwości  wnoszenia  odwołań  wobec  ściśle 

ustanowionych  czynności  zamawiającego  i  sprzeczne  z  celem  tego  unormowania  jest 

stosowanie wykładni rozszerzającej. Dodany ustawą nowelizującą z dnia 22 czerwca 2016 r. 

do  art.  180  ust.  2  p.z.p  punkt  6.,  który  przewiduje  możliwość  wniesienia  odwołania  wobec 

czynności  wyboru  oferty  najkorzystniejszej,  nie  należy  interpretować  w  taki  sposób,  że 

podciągać pod niego wszystkie czynności  zamawiającego dokonywane w ramach badania i 

oceny  ofert  prowadzące  do  wyboru  oferty  najkorzystniejszej.  Taka  interpretacja  przepisu, 

zdaniem  Sądu  Okręgowego,  zatraciłaby  sens  wyjątkowości  wnoszenia  odwołań  w 

odniesieniu do tzw. postępowań podprogowych. A  zatem art. 180 ust. 2 pkt 6 p.z.p. należy 

rozumieć  w  sposób  wąski,  odnosząc  się  przy  tym  do  definicji  legalnej  pojęcia 

„najkorzystniejszej  oferty”  zawartej  w  art.  2  pkt  5  p.z.p.  (…)  Definicja  nie  zawiera 

zastrzeżenia,  iż  najkorzystniejsza  oferta  wybierana  jest  spośród  ofert  niepodlegających 

wykluczeniu  bądź  odrzuceniu.  Jak  wynika  z  ustawy  p.z.p.  odrzucenie  oferty  (art.  89  p.z.p.) 

oraz  wykluczenie  wykonawcy  (art.  24  p.z.p.)  są  czynnościami  odrębnymi  od  wyboru 

najkorzystniejszej  oferty,  poprzedzającymi  de  facto  wybór.  Wniosek  taki  wysnuć  można 

również,  rozważając  treść  art.  92  ust.  1  p.z.p.  obecnie  obowiązującego  i  tego  przed 

nowelizacją,  która  weszła  w  życie  z  dniem  28  lipca  2016  r.  (…).  Zmiana  brzmienia 

powyższego  przepisu,  zdaniem  Sądu  Okręgowego,  oznacza  wyraźne  rozdzielenie 

poszczególnych 

czynności 

zamawiającego 

prowadzących 

do 

wyłonienia 

oferty 

najkorzystniejszej.  Uprzednio  zamawiający  jednocześnie  po  wyborze  oferty  informował 

wykonawców o wyborze oferty najkorzystniejszej, ofertach odrzuconych bądź wykonawcach 

wykluczonych,  obecnie  czynności  tych  może  dokonywać  sukcesywnie.  Powyższe  prowadzi 

do  wniosku,  że  zamawiający  najpierw  odrzuca  poszczególne  oferty  albo  wyklucza 

wykonawców,  a  dopiero  później  spośród  pozostałych  ofert  dokonuje  wyboru 

najkorzystniejszej.  Zakres  pojęcia  oferty  najkorzystniejszej  prawodawca  wskazał  w  art.  91 

ust.  1  p.z.p.,  wedle  którego  zamawiający  wybiera  ofertę  najkorzystniejszą  na  podstawie 

kryteriów  oceny  ofert  określonych  w  specyfikacji  istotnych  warunków  zamówienia.  Przepis 

ten, jak słusznie wskazała Izba, współgra z art. 180 ust. 2 pkt 6 p.z.p. W przekonaniu Sądu 

tak ukształtowane brzmienie przepisów art. 180 ust. 2 pkt 6 p.z.p., art. 91 ust. 1 p.z.p. oraz 

art.  92  ust.  1  p.z.p.,  oznacza,  że  celem  ustawodawcy  było  wyróżnienie  czynności  wyboru 

oferty  najkorzystniejszej  od  pozostałych  czynności  zamawiającego  poprzedzających  tenże 

wybór.  Nie  można  przy  tym  pominąć  faktu,  iż  odwołanie  w  pełnym  zakresie  przysługuje 

jedynie wtedy, gdy wartość zamówienia jest co najmniej równa progom unijnym. Art. 180 ust. 

1 p.z.p. dopuszcza wówczas odwoływanie się od niezgodnej z przepisami ustawy czynności 

zamawiającego lub zaniechania czynności. Poniżej progów unijnych, a więc jak w niniejszej 

sprawie,  odwołanie  może  być  wniesione  wyłącznie  na  czynności  zamawiającego  określone 

w  art.  180  ust.  2.  Ustawodawca  ewidentnie  rozróżnił  czynności  od  zaniechania  czynności. 

Jest  to  kolejny  argument  przemawiający  za  tym,  iż  w  postępowaniach  podprogowych 

zaniechanie odrzucenie oferty innego wykonawcy nie mieści się w ustawowych przesłankach 

odwoławczych”. Sąd Okręgowy  w Gdańsku wskazał, że ani organy administracji publicznej, 

ani sądy nie mają kompetencji do tworzenia prawa, a więc nie wolno im tworzyć tego prawa 

także w drodze interpretacji przepisów prawnych. Sąd zauważył, że zbyt szeroka wykładnia 

skarżącego,  zgodnie  z  którą  zaniechanie  odrzucenia  oferty  należy  do  czynności  wyboru 

najkorzystniejszej oferty, jako zwieńczenie wszystkich czynności w zakresie badania i oceny 

ofert w istocie zmierza do stworzenia nowych podstaw odwołania, co jest zbyt daleko idącym 

zabiegiem  interpretacyjnym.  Sąd  ocenił  argumenty  Izby  jako  przekonujące,  racjonalne  i 

oparte  o  treść  norm  prawnych  i  nie  podzielił  argumentów  zawartych  w  skardze,  jako 

odnoszących się do praktycznych aspektów wykładni i jej znaczenia dla krajowych zamówień 

publicznych,  a  także  oczekiwań  wykonawców.  Ocenił  ponadto,  że  pod  pojęciem  „czynność 

wyboru oferty najkorzystniejszej” nie może się kryć także zaniechanie czynności wykluczenia 

z postępowania  i  zaniechanie  odrzucenia  oferty,  a  jedynie  niedokonanie  wyboru  oferty 

najkorzystnijszej  zgodnie  z  kryteriami  oceny  ofert  określonymi  w  SIWZ.  Za  przekonującą 

argumentację  uznał  Sąd  wzrost  znaczenia  kryteriów  pozacenowych,  wyjątkowy  charakter 

regulacji  art.  180  ust.  2  ustawy.  Wywiódł,  że  twierdzenie  przeciwne  prowadziłoby  do 

wprowadzenia  zasady  skarżenia  niemalże  wszystkich  czynności  zamawiającego,  co 

powodowałoby,  że  nieracjonalne  byłby  pozostawienie  przez  ustawodawcę  przesłanek  art. 

180  ust.  2  pkt.  4.  Sąd  wziął  pod  uwagę,  ze  art.  180  ust.  2  ustawy  stanowi  wyłącznie 

o skarżeniu  czynności,  a  nie  o  możliwości  skarżenia  zaniechań.  Również  w  toku  prac 

legislacyjnych  Sąd  nie  dopatrzył  się,  aby  wolą  ustawodawcy  było  umożliwienie  skarżenia 

tych czynności, które dotyczą zaniechań odrzucenia ofert.  

Podkreślić  zatem  należy  prymat  wykładni  językowej  i  subsydiarności  wykładni 

systemowej  i  funkcjonalnej  oraz,  że  odstępstwo  od  jasnego  i  oczywistego  sensu  przepisu 

wyznaczonego jego jednoznacznym brzmieniem mogą uzasadniać tylko szczególnie istotne i 

doniosłe  racje  prawne,  społeczne,  ekonomiczne  lub  moralne,  co  potwierdza  stanowisko 

Sądu Najwyższego sformułowane w uchwale z dnia 10.12.2009 r. w sprawie o sygn. akt III 

CZP 110/09, oraz w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 1.03.2007 r. w sprawie o sygn. 

akt III CZP 94/06 (

www.sn.gov.pl

 data dostępu: 26 kwietnia 2017 r.)  

Przyjęcie  stanowiska,  zgodnie  z  którym  pojęcie  „wybór  najkorzystniejszej  oferty” 

obejmuje wszystkie czynności poprzedzające ten wybór prowadziłoby do konsekwencji, że w 

razie  uwzględnienia  odwołania  w  odniesieniu  do  któregokolwiek  z  zaniechań  lub  czynności 

zamawiającego, wystarczająca treść sentencji pkt 1 orzeczenia Izby brzmiałaby „uwzględnia 

odwołanie  i  nakazuje  zamawiającemu  powtórzenie  czynności  wyboru  najkorzystniejszej 

oferty”. Z takiej sentencji wykonawca nie uzyskałby wiedzy, które z podniesionych zarzutów 

zostały  potwierdzone,  a  które  nie  znalazły  potwierdzenia  i  stosownych  informacji  musiałby 

poszukiwać w lekturze uzasadnienia orzeczenia. Praktyce takiej jednoznacznie sprzeciwił się 

Sąd Najwyższy w uchwale z 17 lutego 2016 r. wydanej w sprawie o sygn. akt III CZP 111/15 

www.sn.gov.pl

  data  dostępu:  26  kwietnia  2017  r.),  w  której  wskazał,  że  Izba  powinna  do 

wszystkich zarzutów i żądań odnieść się w sentencji wyroku. 

Niezasadne jest zatem celowościowe argumentowanie przeciwne wywodzone z art. 7 

ust.  3  Pzp.  To  ustawodawca  bowiem  wskazuje,  w  jaki  sposób  następuje  wybranie 

wykonawcy  zgodnie  z  przepisami  ustawy.  Jeśli  nie  dopuszcza  on  wnoszenia  odwołania 

wobec zaniechania wykluczenia lub odrzucenia oferty wybranego wykonawcy, to udzielenie 

zamówienia  wykonawcy  bez  możliwości  weryfikacji  w  postepowaniu  odwoławczym  tych 

kwestii,  jest  udzieleniem  zamówienia  zgodnie  z  przepisami  ustawy.  Zwrócić  bowiem  należy 

uwagę, że w poprzednio obowiązującym stanie prawnym kwestionowanie oferty wybranej w 

postępowaniach  o  niższej  wartości  było  wyłączone  a  limine,  zamówienia  były  udzielane,  a 

okoliczności  dotyczące  ewentualnego  wykluczenia  wykonawcy  wybranego  lub  odrzucenia 

jego  oferty  mogły  być  badane  w  ramach  kontroli  postępowania  o  udzielenie  zamówienia. 

Analogicznie powinien być postrzegany podział zakresu kognicji Krajowej Izby Odwoławczej 

oraz  organów  kontroli  również  po  ostatniej  nowelizacji  ustawy,  tzn.  że  ustawodawca  ustalił 

możliwość weryfikacji części naruszeń popełnionych przez zamawiającego wyłącznie w toku 

kontroli. 

Wobec  powyższego  orzeczono  jak  w  sentencji  na  podstawie  189  ust.  2  pkt  6  Pzp. 

Orzeczenie  zapadło  w  formie  postanowienia  na  podstawie  art.  192  ust.  1  zd.  2  Pzp.  O 

kosztach postępowania  orzeczono stosownie do jego wyniku na podstawie art. 192 ust. 9 i 

10 Pzp oraz w oparciu o przepisy § 5 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 

dnia 15 marca 2010 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz 

rodzajów  kosztów  w  postępowaniu  odwoławczym  i  sposobu  ich  rozliczania  (Dz.  U.  Nr  41, 

poz.  238  ze  zm.).  Izba  zaliczyła  do  kosztów  postępowania  odwoławczego  kwotę  wpisu 

wniesioną  przez  odwołującego  w  wysokości  7.500  zł.  Izba  nakazała  zwrócił  odwołującemu 

kwotę  2.500  zł.  nadpłaconą  ponad  należny  wpis  w  postępowaniu,  którego  przedmiotem  są 

usługi, o wartości nie przekraczającej kwoty, od której uzależniony jest obowiązek publikacji 

ogłoszenia o zamówieniu w publikatorze unijnym.   

Przewodniczący: 

……………………………… 

Członkowie:   

……………………………… 

………………………………